…Είναι ο τίτλος ενός μικρού, αλλά πολύ “δυνατού” στη γραφή βιβλίου του αναγνώστη των 4Τ από την Θεσσαλονίκη Δημήτρη Αθανασιάδη. Το βιβλίο αποδομεί με καταλυτική ειρωνία και απόλυτο σαρκασμό το ελληνικό “σύστημα αξιών” που, χρόνια τώρα στα δικά μου κείμενα, αποκαλώ τεταρτοκοσμικό μπορντέλο.
Το έστειλε πριν ένα μήνα αλλά, μόλις πρόσφατα κατάφερα να διαβάσω.
Κάθε τόσο λοιπόν και με την άδειά του θα δημοσιεύω αποσπάσματα
α. για να δείτε πως όσο τα πράγματα αλλάζουν στην Ελλάδα τόσο ίδια μένουν και
β. να είστε χαμογελαστοί όταν έλθουν οι επιθεωρητές του ΔΝΤ!
….Ο τίτλος ΑΜΗΧΑΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΛΑΠΛΩΝ ΡΥΠΩΝ χρησιμοποιείται με την πραγματική και συμβολική – αντανακλαστική, ως λογοπαίγνιο, έννοια των λέξεων.
ΑΜΗΧΑΝΗ γιατί πραγματικά αντιμετωπίζει άτολμα, αόριστα, χωρίς σχεδιασμό και προοπτική την εθνική οικονομία και γενικότερα την κοινωνική συνοχή και ευημερία, αλλά και συμβολικά – αντανακλαστικά ως ένα παράδοξο κυβερνητικού μηχανισμού, χωρίς κινητήρα με υψηλούς ρύπους, ανάμεσα σε αυτούς τα σκάνδαλα του Κοσκωτά, του χρηματιστηρίου, των κουμπάρων, των δομημένων ομολόγων, του Βατοπεδίου, της Siemens, η εθνική μειοδοσία των Ιμίων με τη σημαία που θα την έπαιρνε ο αέρας «καὶ τὸ βοριὰ τὸν δροσερὸ τὸν πῆραν τὰ καράβια» (Δημοτικό τραγούδι), η aria concertante του μεγάλου τραγουδιστή στο Requiem του Öcalan, ο πρωκτοορθικός ελλιμενισμός, κοινώς κλύσμα, των πυραύλων S-300 κλπ.
Ορισμένες φορές καταφεύγω στο δηκτικό χιούμορ για να καταγράψω με γλαφυρότητα τα καμώματα της πολιτικής φαρσοκωμωδίας «Αυτό που ήξερα μέχρι τώρα και το διαλαλούσα παντού ήταν ότι η Τουρκία είναι ένα κράτος – συμμορία. Τώρα διαπιστώνω ότι η Ελλάδα είναι ένα κράτος κωμωδία» (παρατήρηση του Öcalan, όπως αναφέρεται από τον Καλεντερίδη).
Η πολιτική αυτή φαρσοκωμωδία δεν είναι σε θέση να διακρίνει την υγεία από τον τουρισμό, την παιδεία από τις συγκοινωνίες, την εθνική ασφάλεια από την haute couture (υψηλή Ελληνική κοπτο-ραπτική) των εγχώριων ποινικών συμμοριών με τους πολιτικούς φύλακες αγγέλους και αλλοίμονο τον πολιτισμό από τη λεγόμενη «δημόσια τάξη». Γιατί να έχουμε λοιπόν την απαίτηση να διαχωρίσει το νόμιμο από το ηθικό, το ίσο από το δίκαιο ή το άνισο από το άδικο; «Δοκεῖ δὲ ὅ τε παράνομος ἄδικος εἶναι καὶ ὁ πλεονέκτης καὶ ἄνισος, ὥστε δῆλον καὶ ὁ δίκαιος ἔσται ὁ νόμιμος καὶ ὁ ἴσος. Τὸ μὲν δίκαιον ἄρα τὸ νόμιμον καὶ τὸ ἴσον, τὸ δ’ ἄδικον τὸ παράνομον καὶ τὸ ἄνισον… ἐπεῖ δὲ τὸ ἄνισον καὶ τὸ παράνομον οὐ ταυτὸν ἀλλ’ ἕτερον ὡς μέρος πρὸς ὄλον (τὸ μὲν γὰρ ἄνισον ἅπαν παράνομον, τὸ δὲ παράνομον οὒχ ἅπαν ἄνισον), καὶ τὸ ἄδικον καὶ ἡ ἀδικία οὐ ταυτὰ ἀλλ’ ἕτερα ἐκείνων, τὰ μὲν ὡς μέρη τὰ δ’ ὡς ὅλα (μέρος γὰρ ἡ ἀδικία τῆς ὅλης ἀδικίας, ὁμοίως καὶ ἡ δικαιοσύνη τῆς δικαιοσύνης» (Ἀριστοτέλης: Ἠθικὰ Νικομάχεια).
Στην πατρίδα μας, για να χρησιμοποιήσω μια λέξη που ηχεί αναχρονιστικά στα λοβοτομημένα τσιράκια της Ευρωαφασίας, η παιδεία και ο πολιτισμός αποτελούν τα πιο χαρακτηριστικά, ίσως, παραδείγματα πολιτικής σύγχυσης και αντιμετωπίζονται ως φαινόμενα προς καταστολή. Γι’ αυτό και τα δύο κόμματα της εναλλακτικής κληρονομικής δημοκρατίας, που βασανίζει τη χώρα μας για μισό περίπου αιώνα και έγινε πιο προκλητική την περίοδο της λεγόμενης «μεταπολιτευτικής» δημοκρατίας, επιστράτευσαν στελέχη τους εξειδικευμένα στην καταστολή (τους πρώην υπουργούς δημόσιας τάξης) για τη διαχείρισή τους.
Σημείωση: Σε κάποια περίοδο υπεύθυνοι για την παιδεία και τον πολιτισμό ήταν οι πρώην υπουργοί της δημόσιας τάξης.
Δεν παραγνωρίζω, όμως, πως έχουν το πλεονέκτημα της εμπειρίας στην «αρμονία των σφαιρών» και στις πρωτοποριακές κατασταλτικές εικαστικές παρεμβάσεις των χρωματοσφαιρών ή όπως έγραφε ο Ροΐδης για τον πολιτικό όνο «… γυμναζόμενος συγχρόνως καὶ εἰς τὰ πρῶτα στοιχεῖα τῆς ζωγραφικῆς, μαυρίζων δήλ. πᾶσαν πρωΐαν τὰ ὑποδήματα τοῦ αὐθέντου» και, όπως φαίνεται, στίλβωσαν αρκετά υποδήματα των σταθμαρχών και των κεντρικών πρακτόρων της CIA στα «années de pèlerinage» (χρόνια προσκυνήματος) (Liszt) στην πνευματική πολιτική τους μητέρα, την υπερατλαντική πατρίδα.
Αν ανατρέξουμε την περίοδο της μεταπολίτευσης, στο κυβερνητικό κέντρο του πολιτισμού (Υπουργείο Πολιτισμού) και πριν περάσει στη δικαιοδοσία της δημόσιας τάξης, του επιφυλάχθηκαν ρόλοι κυβερνητικού νηπιαγωγείου, ακόμα και Γκούλακ των ιδεολογικώς αντιφρονούντων, από όπου παρήλασαν όλοι οι χαρακτήρες των ειδικών δεξιοτήτων του κομματικού αγιογραφικού πανθέου, τα ιζήματα της φυγοκέντρησης του κομματικού δοκιμαστικού σωλήνα για να δοκιμάσουν την πολιτική τους τύχη, σουλατσαδόροι του νεοφιλελευθερισμού, πρίγκιπες και διάδοχοι των πολιτικών δυναστειών, παραληρηματικοί μεγαλοϊδεάτες με διανοητική ατασθαλία, επαρχιώτες του πολιτικού νεοπλουτισμού, που χαρακτηρίσθηκε ως σοσιαλισμός, δερβίσηδες του γνωστού πολιτικοοικονομικού σουλτανάτου κλπ.
Βέβαια δεν ισχυρίζομαι πως θα αποτελούσε εγγύηση για τον πολιτισμό αν στο ομώνυμο υπουργείο ήταν ένας πνευματικός άνθρωπος, υποτακτική κοσμικότητα του συστήματος, γιατί έχουμε το παράδειγμα της Γαλλίας, όπου το 1666 ένας υπουργός οικονομικών του Λουδοβίκου του ΙΔ΄, o Jean Baptiste Golbert, ίδρυσε τη Γαλλική Ακαδημία της Ρώμης με το φημισμένο Grand Prix de Rome, που το 1968 ένας πνευματικός άνθρωπος, ο André Malraux, το κατήργησε.
Σε μια χώρα που οι μηχανικοί κυβερνούν ως οικονομολόγοι, οι διπλωμάτες ως γιατροί, οι δικηγόροι ως θεραπευτές κάθε νόσου και μαλακίας, οι δημοσιογράφοι μετέρχονται τον επαγγελματικό χαμαιλεοντισμό, εκφράζοντας ως αλάθητες αυθεντίες άποψη επί παντός επιστητού, οι παλαιοημερολογίτες του συνδικαλισμού περιφέρονται ως πολιτικοί καρδινάλιοι, οι σουλατσαδόροι της Μυκόνου αποτελούν τα κοινωνικά σύμβολα και στην οποία «οἱ μελλούμενοι ποιητὲς δὲ ζοῦνε πιὰ» (Ἀναγνωστάκης), προσδοκούμε τη ζοφερή σκέψη των Jean Paul Aron και Roger Kempf «Le pénis ou la démoralization de l’ Occident» (Το πέος ή η αποηθικοποίηση της Δύσης), αν και βέβαια η Ελλάδα είναι περισσότερο εξαρτημένη από το δόγμα (χρησιμοποιώ την Αγγλική γλώσσα ως πιο λόγια σε ζητήματα διεθνούς οικονομίας): «The vulvas as a factor of the elevation of the economy and not only» (Τα αιδοία – Αραβοελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες Al Mounia – ως παράγοντες της ανύψωσης της οικονομίας και όχι μόνο).
Θα μπορούσα, βέβαια, να αποφύγω την περιπέτεια της καταγραφής της σύγχρονης πολιτικής φαρσοκωμωδίας, μια και ο δωρικός λόγος του Σεφέρη «Ὅταν ἡ βλακεία μπεῖ σὲ κίνηση ποιὸς μπορεῖ νὰ τὴ σταματήσει;», με την άμεση, ακατέργαστη και απέριττη αισθητική του, αποδίδει όλο της το μεγαλείο.
Η πολιτική βλακεία, όμως σήμερα, δεν μπήκε απλά σε κίνηση, αλλά κινδυνεύει να αποκτήσει την ταχύτητα του φωτός στους υπόγειους επιταχυντές της, τα πολιτικά κόμματα, τα οποία τη μόνη υπηρεσία, που θα μπορούσαν σήμερα να προσφέρουν στον Ελληνικό λαό, είναι η αυτοδιάλυσή τους και όχι απλά η «τακτοποίηση» των υπογείων και των ημιυπαίθριων χώρων τους, μια και δεν διαθέτουν διαφανή αίθρια «Οὐ γὰρ φρονέουσι τοιαῦτα πολλοί, ὁκόσοι ἐγκυρεῦσιν, οὐδὲ μαθόντες γιγνώσκουσιν, ἑωυτοῖσι δὲ δοκέουσι» (Ἠράκλειτος).
Σημείωση: Σε κάποια περίοδο υπεύθυνοι για την παιδεία και τον πολιτισμό ήταν οι πρώην υπουργοί της δημόσιας τάξης.
Δεν παραγνωρίζω, όμως, πως έχουν το πλεονέκτημα της εμπειρίας στην «αρμονία των σφαιρών» και στις πρωτοποριακές κατασταλτικές εικαστικές παρεμβάσεις των χρωματοσφαιρών ή όπως έγραφε ο Ροΐδης για τον πολιτικό όνο «… γυμναζόμενος συγχρόνως καὶ εἰς τὰ πρῶτα στοιχεῖα τῆς ζωγραφικῆς, μαυρίζων δήλ. πᾶσαν πρωΐαν τὰ ὑποδήματα τοῦ αὐθέντου» και, όπως φαίνεται, στίλβωσαν αρκετά υποδήματα των σταθμαρχών και των κεντρικών πρακτόρων της CIA στα «années de pèlerinage» (χρόνια προσκυνήματος) (Liszt) στην πνευματική πολιτική τους μητέρα, την υπερατλαντική πατρίδα.
Βέβαια δεν ισχυρίζομαι πως θα αποτελούσε εγγύηση για τον πολιτισμό αν στο ομώνυμο υπουργείο ήταν ένας πνευματικός άνθρωπος, υποτακτική κοσμικότητα του συστήματος, γιατί έχουμε το παράδειγμα της Γαλλίας, όπου το 1666 ένας υπουργός οικονομικών του Λουδοβίκου του ΙΔ΄, o Jean Baptiste Golbert, ίδρυσε τη Γαλλική Ακαδημία της Ρώμης με το φημισμένο Grand Prix de Rome, που το 1968 ένας πνευματικός άνθρωπος, ο André Malraux, το κατήργησε.
Σε μια χώρα που οι μηχανικοί κυβερνούν ως οικονομολόγοι, οι διπλωμάτες ως γιατροί, οι δικηγόροι ως θεραπευτές κάθε νόσου και μαλακίας, οι δημοσιογράφοι μετέρχονται τον επαγγελματικό χαμαιλεοντισμό, εκφράζοντας ως αλάθητες αυθεντίες άποψη επί παντός επιστητού, οι παλαιοημερολογίτες του συνδικαλισμού περιφέρονται ως πολιτικοί καρδινάλιοι, οι σουλατσαδόροι της Μυκόνου αποτελούν τα κοινωνικά σύμβολα και στην οποία «οἱ μελλούμενοι ποιητὲς δὲ ζοῦνε πιὰ» (Ἀναγνωστάκης), προσδοκούμε τη ζοφερή σκέψη των Jean Paul Aron και Roger Kempf «Le pénis ou la démoralization de l’ Occident» (Το πέος ή η αποηθικοποίηση της Δύσης), αν και βέβαια η Ελλάδα είναι περισσότερο εξαρτημένη από το δόγμα (χρησιμοποιώ την Αγγλική γλώσσα ως πιο λόγια σε ζητήματα διεθνούς οικονομίας): «The vulvas as a factor of the elevation of the economy and not only» (Τα αιδοία – Αραβοελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες Al Mounia – ως παράγοντες της ανύψωσης της οικονομίας και όχι μόνο).
Σημείωση Κ.Κ. Περισσότεροι Ρύποι εν καιρώ…
RSS - Posts
