Πρώτο ΘΕΜΑ 31.06.09
Διάβασα πρόσφατα πως, έστω, με καθυστέρηση 10 ετών σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη η Ελλάδα προωθεί την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών σε στέγες και προσόψεις κτιρίων για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος. Ωραία, σκέφτηκα. Επιτέλους θα γίνουμε Σουηδία που σήμερα καλύπτει το 33% των ενεργειακών της αναγκών από τις ΑΠΕ και σκοπεύει να φτάσει στο 49 ή και Λετονία (33%, στόχος το 40). Βλέπετε στη Σουηδία, στη Λετονία, στη Φινλανδία και σε άλλες χώρες της βόρειας Ευρώπης, ο ήλιος …λάμπει 360 από τις 365 μέρες του χρόνου! Για λόγους που δεν είναι του παρόντος παρακολουθώ από κοντά τις εξελίξεις στον τομέα των ΑΠΕ και ζω τον παραλογισμό του κράτους και των αποκαλούμενων «τοπικών κοινωνιών» σε όλο το (σπαρταριστό) μεγαλείο τους. Κι’ αυτό γιατί, παρά τις εξαγγελίες του Υπουργού Ανάπτυξης Δ. Σιούμα για τον νέο νόμο των ΑΠΕ (Ν. 3468/06), ο οποίος ψηφίστηκε αρχές Ιουνίου του 2008 στη Βουλή, και ο οποίος υποτίθεται θα έλυνε όλα τα προβλήματα των ανανεώσιμων, η πραγματικότητα είναι πάρα για πέρα διαφορετική. Όλοι οι ειδικοί συμφωνούν πως τρία είναι τα στοιχεία που ακυρώνουν το 95% των προσπαθειών στον πολύπαθο αυτόν τομέα
α. η αδειοδοτική διαδικασία
β. ο χωροταξικός σχεδιασμός
γ. οι τοπικές κοινωνίες.
Όπως ίσως θυμούνται όσοι ασχολούνται με το θέμα με την απόφαση 136/20.07.2006 της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (στο πλαίσιο εφαρμογής του Ν. 3468/06) διακόπηκε επ’ αόριστον η αξιολόγηση όλων των αιτήσεων για άδεια παραγωγής έργων ΑΠΕ, συνολικής εγκατεστημένης ισχύος πολλών χιλιάδων MW, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων αφορά αιολικά πάρκα. Κι αυτό, μέχρις ότου οι αιτούμενοι άδειας παραγωγής να προσκομίσουν νέες ανεμολογικές μετρήσεις, διάρκειας τουλάχιστον 1 έτους, από πιστοποιημένο φορέα. Αυτό σήμανε την αναστολή αξιολόγησης όλων των αιολικών έργων για αρκετά χρόνια, αφού πέραν του 1 έτους νέων μετρήσεων θα υπάρξει και ατελείωτο «μποτιλιάρισμα» στην αγορά, λόγω των εκατοντάδων έργων που θα περιμένουν να πάρουν σειρά για μετρήσεις από τους τρεις πιστοποιημένους φορείς που υπάρχουν σήμερα (ΚΑΠΕ + 2 ιδιώτες). Η λύση είναι απλή αλλά, η περιγραφή της υπερβαίνει το όριο λέξεων της στήλης.
Τον Σεπτέμβριο του 2004 το ΣτΕ ακύρωσε την έγκριση εγκατάστασης αιολικού πάρκου με σκεπτικό σκεπτικό την έλλειψη χωροταξικού σχεδιασμού σε εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο. Όπως είναι φυσικό η μελέτη δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί αλλά, και αν έχει πάλι οι επενδύσεις στις ΑΠΕ συγκρούονται μετωπικά με τον ασκό του Αιόλου που άνοιξε με την εμπλοκή των αποκαλούμενων «τοπικών κοινωνιών». Δεν είναι η πρώτη (και δεν θα είναι η τελευταία) φορά που αναφέρομαι στα κατορθώματα τους τα οποία, στις πλείστες των περιπτώσεων, αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας. Το ΣτΕ κατακλύζεται από τις προσφυγές καταπατητών δημοσίων εκτάσεων, ποιμένων, μεγαλομόδιστρων ευαίσθητων διασκεδαστών ηθοποιών, οικολόγων (πράσινων, κίτρινων ή γαλάζιων κλπ) που, ανάλογα με το πώς την έχουν δει, ανησυχούν για: 1. την υγεία των παιδιών τους 2. την πολιτιστική κληρονομιά 3. τις περιοχές Ραμσάρ 4. τα πουλιά που τρακάρουν στις ανεμογεννήτριες 5. τις γίδες που δεν γεννούν 6.τα κριάρια που γίνονται gay 7. την αισθητική που «προσβάλλεται βάναυσα» και, άλλες 252 δικαιολογίες του στιλ «ράβδος εν γωνία άρα βρέχει». Μακάρι να είχα 3 σελίδες για να περιγράψω πως η Ελλάδα θα μείνει τελευταία σε ένα τομέα που έπρεπε να είναι πρώτη με διαφορά χάρη στον ήλιο και στον άνεμο. Όμως, όταν πάς σε ένα χωριό που, οι τσιμεντόλιθοι, οι λαμαρίνες και τα πλαστικά κεραμίδια «πάνε σύννεφο» και ο τοπικός δερβέναγας σου λέει πως οι κάτοικοι «ενοχλούνται» από την θέα των ανεμογεννητριών που 6 χιλιόμετρα μακριά απ’ τη αισθητική τους χαβούζα τότε καταλαβαίνεις πόσο καταδικασμένη είναι αυτή η χώρα και στον τομέα των ΑΠΕ
RSS - Posts
