Καταλαβαίνετε τι μας συμβαίνει; Έχετε συνειδητοποιήσει ότι με πολλούς από σας είμαστε μαζί 25 ολόκληρα χρόνια και πάμε για τον 26ο; Σας συναντώ στις διάφορες «μαζώξεις» κι έρχεστε κοντά και μου λέτε: σας διαβάζω από το 1967 στο Ότο Εξπρές ή από το πρώτο τεύχος το 1970. Μερικοί θυμούνται ακόμα τα χρονογραφήματα στο «Επίκαιρα» (που μάταια περιμένω από το φίλο μου στη Θεσσαλονίκη να μου τα επιστρέψει, μιας και προφανώς δεν μπόρεσε να τα «επεξεργαστεί» όπως μου είχε πει). H απώλεια της τσάντας μου σήμανε και την απώλεια των στοιχείων του εν λόγω φίλου και τα κείμενα 12 ετών χάθηκαν δια παντός. Τι θέλω να πω μ’ όλα αυτά; Απλά ότι η «σχέση» μας πάει πολύ πιο μακριά απ’ ό,τι συνηθίζεται, γιατί, καθώς φαίνεται, δεν με βαρεθήκατε 30 ολόκληρα χρόνια. Το φαινόμενο επαναλήφθηκε μια βραδιά του Ιουνίου που πήγα στο Byzantine Estate του Γ. Νάσιουτζικ για την παρουσίαση της νέας σειράς E της Μερτσέντες. Μέσα στο μέγα πλήθος, που συνέρευσε με κάθε τύπο και είδος Μερτσέντες (τι πλούτος, θεέ μου) και στο γκλάμουρ που πρόσφερε η Κα Άννα Βίσση, υπήρχαν και -λίγοι- αναγνώστες, και δεν μπορούσε να είναι διαφορετικά! Τι δουλειά μπορεί να έχει με τους 4T ο κύριος με το λαμέ κουστούμι ή η κυρία με την κόκκινη «τουαλέτα» που «σαβούρωνε» με ρυθμό πολυβόλου; Ας είναι… Δεν πρέπει να γίνομαι «κακός», γιατί υπάρχει ο φόβος να μας κόψει τη διαφήμιση και η Μερτσέντες (εκτός από εκείνους μου μας την έχουν ήδη «κόψει») γιατί τι φταίνε τ’ αυτοκίνητα, αν τα οδηγεί η Κα Ευγενία Οξυζενέ;
Εκεί λοιπόν που μόνος σε μια γωνιά έτρωγα το ντονέρ μου (μου θύμισε την Ομόνοια του ‘50), να ‘σου και με πλησιάζει πρώτα ο Βασίλης ο Σκάβας (που τώρα ετοιμάζει ένα αυτοκίνητο πόλης) και μετά δυο τρεις ιδρυτικοί αναγνώστες, και πιάσαμε την κουβέντα για το State of the Union ή -στα ελληνικά- για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα της Φαιδράς Πορτοκαλέας, με το έλλειμμα των $900 εκατομμυρίων στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, που προήλθε (έγραφε την άλλη μέρα η «Καθημερινή») από την κατά 24,5% των εισαγωγών (μερσεντέ, φίατ, περιέ, ουίσκι και χιουντάι) και κατά 51% για τα καύσιμα (βόλτες στην παραλία, εορταστικά εννιάμερα και «αργίες» του ευρύτερου δημόσιου τομέα που ξεσαλώνει ενώ «πεινάει»).
Ετέθη πάλι το -μεταφυσικό- ερώτημα: τις πταίει και το Μπάχαλο πάει από το κακό στο χειρότερο, αλλά συμπέρασμα δεν βγήκε, γιατί ο καθένας από σας γνωρίζει καλά τις πταίει, αλλά οι αναγνώστες δεν βρίσκονται στην εξουσία για να λάβουν μέτρα. Και να βρίσκονταν όμως, μάλλον θα τα παρατούσαν την τρίτη μέρα, γιατί ποιος μπορεί να τα βγάλει πέρα με το «ευτελές μίγμα» που περιέγραφε στη στήλη του, στην ίδια εφημερίδα, ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς. Τι έλεγε; Απλά ότι «…είμαστε λαός που αφομοίωσε την προσωπική ετερότητα σε κάθε πτυχή των θεσμών, οργάνωσης, τέχνης, εθισμών συμπεριφοράς. (Αλλά) Σήμερα, η ανεπίγνωστη ανάγκη υπαρκτής ετερότητας έχει εκβαρβαρωθεί σε χυδαίο εγωκεντρισμό του Νεοέλληνα και ανικανότητα λογικής συνέπειας στη συμπεριφορά. Με αποτέλεσμα την κατάλυση των προϋποθέσεων λειτουργικότητας κάθε οργανωτικού σχήματος ή θεσμού. (Με άλλα λόγια) Ούτε Ευρωπαίοι, αλλά καθόλου Έλληνες…»
Λόγια που σφάζουν, αλλά ποιος τραμπάκουλας διαβάζει τα άρθρα του κ. Καθηγητή, αλλά και αν τα διάβαζε, γρι δεν θα καταλάβαινε, επομένως τι συζητάμε;
Τίποτα… Μόνο εκτονωνόμαστε, για να μπούμε μετά στα καταλυτικά μας και να πάμε σπίτι να δούμε τα «οχτώμιση» και να μας πιάσει άγχος και ταραχή. Τι λέω τώρα… Με παρασύρατε και δεν έγραψα τίποτα για τη νέα Σειρά E που ένα δείγμα θα αγοράσει, όπως δήλωσε, και η Κα Άννα Βίσση που ήταν παρούσα στην εκδήλωση, έστω και μη ακουόμενη, μιας και χάλασαν τα μικρόφωνα και οι άνθρωποι της MB κόντεψαν να πάθουν εγκεφαλικό, αφού η εκδήλωση κυριολεκτικά τινάχτηκε στον αέρα. Εμείς πάντως που ήμασταν κοντά (πρέπει να παραδεχθείτε ότι η Κα Βίσση είναι εντυπωσιακή!) την ακούσαμε να λέει ότι θ’ αγοράσει Μερτσέντες, γιατί μια φορά που ταξίδευε στην αούτομπαν μ’ ένα τέτοιο αυτοκίνητο (που όμως οδηγούσε ένας κακός οδηγός) τράκαρε και η ζωή της γλίτωσε από την παθητική ασφάλεια που προσφέρει το αυτοκίνητο. Καμιά αντίρρηση ότι πράγματι έτσι είναι, αλλά θα της λέγαμε ότι αντί να αλλάξει αυτοκίνητο είναι σοφότερο (και φθηνότερο) να αλλάξει οδηγό.
Αρκετά όμως με τα κοινωνικά, γιατί είναι πλέον βέβαιον ότι θα πιστεύετε πως περνώ τα βράδια σε «μαζώξεις» όπως, βαρβαριστί, αποκαλεί τις συγκεντρώσεις ο κ. υπουργός του Πολιτισμού. Για τη νέα Σειρά E είχα γράψει λίγα πράγματα -όταν την είδα στο στάδιο της προπαραγωγής πριν από 8 μήνες, είχαμε και μια «Γνωριμία» από την επαφή μας στη Γερμανία, έχουμε κι ένα άρθρο σ’ αυτό το τεύχος, άρα δεν μπορείτε να μας προσάψετε μομφή. Εκτελέσαμε την αποστολή μας και ενημερώσαμε τους απανταχού μεγαλομεσαίους, επομένως, τι να σας πω εγώ; Μήπως πώς «μου φάνηκε το αυτοκίνητο», όπως με ρώτησε στο Βυζαντινό Κτήμα ένας «ντίλερ» της μάρκας;
Μου «φάνηκε» καλό, σχεδόν τέλειο, αλλά… με φαντάζεσθε να αγοράζω (και να οδηγώ) Μερτσέντες και μάλιστα κάμπριο εις την παραλιακήν; Το επόμενο βήμα είναι να πάω Πανταζή και Σακελλαρίου ή, αν «ευρωφέρνω», για μπιρίμπα εις το Πεντελικόν. Καλά ε… Πώρωση!
Και εκεί που όλα πήγαιναν καλά και οδηγούσα μια Αλφα 146 «χίλια εξακόσια» με 103 ίππους και (καλό, επιτέλους) σύστημα κλιματισμού και σκεπτόμουν πόσο «γερμανικά» έγιναν τα ιταλικά αυτοκίνητα και πόσο μεγάλη επιτυχία θα σημειώσει το συγκεκριμένο αυτοκίνητο στην ελληνική αγορά (λόγω ονόματος, ποιότητας, αλλά και χώρων) και σκεπτόμουν ότι τα φρένα της δεν έχουν καλή αίσθηση και χρειάζονται μεγάλη «δύναμη» για να επιβραδύνουν το αυτοκίνητο, μου προέκυψε «τζιπ». Όπως ίσως σας έχω πει, κάθε απόγευμα οι τρεις σωματοφύλακες, αναγνωρίζοντας την ανάγκη να μην κυκλοφορώ με το «κασόνι» (το «ιστορικό» Νισάν King Cab είναι εκτός ενεργείας, γιατί του «κόλλησαν» τον κινητήρα τα αστέρια των 2T!) μου παραχωρούν ένα από τα αυτοκίνητα των δοκιμών. Έτσι, μετά την 146, βρέθηκα σε περίοπτη θέση, πίσω από το τιμόνι ενός Όπελ Φροντέρα 2.0 sport(;). Εδώ να δείτε «πώρωση»… Χίλια εφτακόσια κιλά, 115 ίπποι και κίνηση πίσω (αλλά και 4×4), ασαφές σύστημα διεύθυνσης και κράτημα που δεν κατάφερα να «εξηγήσω» παρά την 35χρονη επαφή μου με κάθε είδους τροχοφόρο. Στο χώμα είναι «βασιλιάς» (περνάει «άνεμος» πάνω απ’ τα χαντάκια), είναι κατασκευασμένο σαν Κατερπίλαρ D6 (δεν ακούγεται «τσικ»), αλλά στην άσφαλτο και με κίνηση μόνο στους πίσω τροχούς το Φροντέρα θέλει προσοχή ιδιαίτερα για το γεγονός ότι, αν βρει μια αρκετά μεγάλη ευθεία, μπορεί να φθάσει και τα…180 χιλιόμετρα/ώρα! Και στις μεγάλες ταχύτητες το εκτός δρόμου Όπελ δεν διακρίνεται για τις αρετές του. Σκέπτομαι… Μήπως είναι αυτές οι αυτοκινητιστικές μεταπτώσεις που μου δημιουργούν «ψυχολογικά προβλήματα». Γιατί αμέσως μετά οδήγησα ένα Χόντα Σίβικ 1.5LSi κατεβαίνοντας πολύ χαμηλά (στο δρόμο) με αποτέλεσμα οι άλλοι οδηγοί να μη μου δίνουν τη σημασία που μου έδιναν με το τεράστιο Όπελ. Αδιάφορο όμως μιας και το Σίβικ σπάνια βρίσκονταν κοντά σε άλλα αυτοκίνητα. O θαυμάσιος (αν και θορυβώδης) κινητήρας των 90 ίππων και η καλή ροπή επιτρέπουν στον οδηγό να έχει πάντα «καθαρό» δρόμο εμπρός. Αν μόνο (κάποτε) η Χόντα βελτιώσει, εκτός από τους κινητήρες και την ποιότητα κατασκευής, και τις αναρτήσεις, τα αυτοκίνητά της δεν θα έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα καλύτερα ευρωπαϊκά.
Και ήλθε η ώρα της Belle Epoche. H σύντομη επαφή με το Φίατ Μπαρκέτα που είχαμε και στο εξώφυλλο του τεύχος Ιουλίου. Είχα καιρό να οδηγήσω (στην Ελλάδα) ένα διθέσιο ανοιχτό αυτοκίνητο και είχα «ξεχάσει» τις αντιδράσεις του κόσμου. O δείκτης «κεφαλογυρίσματος» εκτινάχθηκε καθώς όλοι, άρρενες και θήλεις δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους από το όχημα (για τον οδηγό τίποτα!). Καμαρώνοντας σαν (νεο)γύφτικο σκεπάρνι διέσχισα τας οδούς και πρέπει να ομολογήσω ότι εκτός από εντυπωσιακό στην όψη, το Μπαρκέτα είναι και πολύ καλό στο δρόμο όπως ίσως διαβάσατε και στο σχετικό άρθρο στο προηγούμενο τεύχος. Χρησιμοποιώντας τις πίσω αναρτήσεις των νέων Αλφα Σπάιντερ, το σπορ Φίατ ξαναφέρνει το χαμόγελο στα χείλη του πραγματικού οδηγού (αν έχουν απομείνει εκπρόσωποι του είδους στην Ελλάδα). Αν το αγοράσετε, πηγαίνετε εκτός από τα «μαγαζιά» της παραλίας και σε κανέναν ορεινό δρόμο με πολλές στροφές και θα δείτε τι εννοώ. Πάντως και για να προσγειωθούμε, το Μπαρκέτα δεν μπορεί να είναι το μοναδικό αυτοκίνητο που έχει κάποιος (εκτός κι αν είναι νέος). Αυστηρά διθέσιο χωράει μόνο τον τυχερό και την κοπελιά του και δυο τσάντες στο πορτ μπαγκάζ. Αν διαθέτεις τα χρήματα (από 7-8,5 εκατ) το αγοράζεις, το παρκάρεις δίπλα στο «οικογενειακό» και το χρησιμοποιείς μόνο για το κέφι σου. Τώρα… Αρκετές χιλιάδες Έλληνες διαθέτουν τα χρήματα, αλλά αμφιβάλλω αν περισσότεροι από 300 διαθέτουν το κέφι έτσι που εξελίσσονται τα πράγματα.
Αυτά γράφω και μετά λαβαίνω επιστολές από διάφορους ξενέρωτους που με κατηγορούν ότι εκμαυλίζω τη νεολαία επειδή της προτείνω να οδηγεί γρήγορα! Και βέβαια το προτείνω, αλλά πάντα τονίζω (και νομίζω ότι αυτό γίνεται αντιληπτό) ότι κανείς καλός οδηγός δεν πάει γρήγορα σε περιοχές που οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν. Τουλάχιστον όσοι διαβάζουν αυτό το περιοδικό γνωρίζουν ότι αυτοί που «πάνε με χίλια» στις λεωφόρους των πόλεων είναι άτομα προβληματικά γι’ αυτό, κύριοι Πολιτικά Ορθοί, μη με πρήζετε με τις προβολές των απωθημένων σας.
Το επόμενο αυτοκίνητο που οδήγησα ήταν το επίσης «νέο» πεντάθυρο Τογιότα RAV4. Το νέο εντός εισαγωγικών, γιατί στην ουσία είναι το παλιό με μεγαλύτερο μεταξόνιο και (επιτέλους) αρκετό χώρο πίσω για αποσκευές (αλλά όχι κι ένα κάλυμμα για να τις κρύβει από τα μάτια των αδιάκριτων και των κλεπτών). Είχα μια μικρή επαφή μαζί του στη Λευκάδα (όπου έγινε η παρουσίαση στους δημοσιογράφους) και μετά το χρησιμοποίησα μια εβδομάδα όταν το πήραμε για δοκιμή στο περιοδικό.
Το συμπέρασμα; Το RAV4 είναι ένα από τα καλύτερα 4×4 που έχω οδηγήσει. Γιατί; Πρωτίστως για τις επιδόσεις του. Γρήγορο σε τελική, με καλή επιτάχυνση και καλά φρένα επιτρέπει στον οδηγό του να προσπερνάει τα κινούμενα εμπόδια πριν προλάβουν να κάνουν μια από τις αψυχολόγητες «κινήσεις» τους (να αλλάξουν λωρίδα ή να σταματήσουν χωρίς προειδοποίηση για να αγοράσουν καρπούζια, να «παγώσουν» επειδή κάποιος σταμάτησε 100 μέτρα μπροστά, να μαλώσουν με τη συμβία τους κ.λπ). Ακόμα, η καλή ανάρτηση και το μόνιμο σύστημα τετρακίνησης δίνει στο RAV4 πολύ καλά (και ασφαλή) οδικά χαρακτηριστικά στην άσφαλτο και στο χώμα.
Τέλος δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι το αυτοκίνητο είναι ιδιαίτερα οικονομικό στην κατανάλωση (για 2000 κ.εκ.) και ποιοτικά περίπου άψογο. Τα χαρακτηριστικά αυτά, συν την άνετη ανάρτηση, κάνουν το RAV4 ιδανικό και για «οικογενειακό», αφού στην πεντάθυρη έκδοση διαθέτει και χώρους.
Μπράβο στην Τογιότα λοιπόν για το «κόνσεπτ», αλλά όχι και στους σχεδιαστές της που το «παράκαναν» με τις «γραμμές» και τα πρόσθετα. H θέση είναι καθαρά προσωπική (και περί αισθητικής ουδείς λόγος) αλλά θα προτιμούσα ένα τέτοιο «εργαλείο» να συνοδεύεται και από τη σχεδιαστική «σοβαρότητα» και λειτουργικότητα που του αρμόζει.
Και για να σας δώσω να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ, θα σας (ξανα) πω ποιο είναι (αισθητικά) το «ιδανικό» μου 4×4… Το Τογιότα Λαντ Κρούζερ! Αν κάποτε επιτραπούν τα ντίζελ και στην Αθήνα, θα αγοράσω ένα «μακρύ» με κλιματισμό και θα κάνω τα ταξίδια που οφείλω στον εαυτό μου. Άριστες εντυπώσεις είχα και από το 16βάλβιδο, 2λιτρο Ρενό Λαγκούνα (κανονικά πρέπει να υπάρχει συγκριτικό σ’ αυτό το τεύχος), ένα αυτοκίνητο που, πρέπει να προσέξετε αν είσαστε στην αγορά για αυτή την κατηγορία. Με 8,3 εκατομμύρια παίρνετε ένα συμπαγές, γρήγορο (143 ίπποι), ασφαλές αυτοκίνητο με άριστο κράτημα και οδική συμπεριφορά, αλλά και με ABS και αερόσακο. Οδηγήστε το και θα με θυμηθείτε!
Λίγες γραμμές πιο πάνω αναφέρθηκα στους Πολιτικά Ορθούς και δεν μπορώ να μη σας πω την ιστορία με έναν απ’ αυτούς. O εν λόγω λαπάς (χρηματιστής το επάγγελμα) έχει μεταβληθεί σε διώκτη του αυτοκινήτου το οποίο, όπως διαλαλεί, «ρυπαίνει την ατμόσφαιρα και υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής». Ως εκ τούτου και λόγω ιδιότητος, μισεί και εμένα που, όπως λέει, είμαι «σκλάβος του αυτοκινήτου». H αλήθεια είναι βέβαια διαφορετική, αφού είμαι σίγουρος ότι το «μίσος» του γεννιέται από την κρυφή του ζήλια επειδή δεν μπορεί να οδηγήσει, παρ’ ότι έχει «δίπλωμα». O Μπούλης Πολιτικορθός με μίσησε ένα βράδυ που τον πήγα σ’ ένα θερινό σινεμά με την Ιντεγκράλε. Προβάλλοντας το χειρότερό μου εαυτό, οδήγησα το αυτοκίνητο λίγο πιο «σβέλτα» από το κανονικό και το άτομο έπαθε χρυσή. Έχασε τη μιλιά του, ίδρωσε, κοκκίνισε και, όταν σταματήσαμε, βγήκε έξω και ορκίστηκε στα παιδιά του πως δεν θα ξαναμπεί ποτέ σε αυτοκίνητο που θα οδηγούσα εγώ (άλλο που δεν ήθελα). Λίγες μέρες αργότερα, προφανώς πιεζόμενος από την Κα Πολιτικορθού, πήγε (με το Άουντι 100) εκδρομή στην Αράχοβα. Για κακή του τύχη όμως έβρεξε με αποτέλεσμα να φύγει από το δρόμο (λόγω ασχετοσύνης και βλακείας) και να το μετατρέψει σε παλιοσίδερα (και να τραυματιστεί σοβαρά στη σπονδυλική στήλη). Από τότε, και κάθε φορά που με βλέπει, καταριέται τ’ αυτοκίνητα που είναι «σκοτώστρες», αλλά δεν έχει πει λέξη για τον εαυτό του που είναι η υπ’ αριθμόν 1 «σκοτώστρα» στην Ελλάδα. Αν λάβουμε υπόψη ότι στους δρόμους κυκλοφορούν τουλάχιστον 1,5 εκατομμύριο τέτοιοι «οδηγοί», καταλαβαίνετε γιατί ο αριθμός των θυμάτων είναι τόσο μεγάλος. Κι ένα τελευταίο. Για να μην ξανασπάσει τα κόκαλά του ο κ. Μπούλης σκέπτεται ν’ αγοράσει ένα τεθωρακισμένο (για να εκτελεί ευκολότερα όσους δεν διαθέτουν τέτοια αυτοκίνητα).
Μιας και μιλάμε για οδηγούς, θα προσέξατε ίσως το θόρυβο που ξέσπασε με κάποιες δηλώσεις κάποιων ειδικών του EKAB που ξαφνικά(;) ανακάλυψαν ότι ένα μεγάλο ποσοστό των ελλήνων οδηγών πάσχει από σοβαρές ασθένειες και, ως εκ τούτου, δεν πρέπει να οδηγεί! Δεν μπορώ παρά να χρησιμοποιήσω το «χαρυκλύνιο» επιφώνημα «τι λέτε ρε μεγάλοι» για την «ανακάλυψη» του EKAB. Ώστε έτσι; Ανακαλύψατε ότι οι περισσότεροι οδηγοί έχουν «πρόβλημα»; Τι να πούμε εμείς οι έρημοι που το γράφουμε 26 χρόνια τώρα και κανείς δεν μας δίνει σημασία…
H πρότασή μας έχει ακόμα μεγαλύτερη ηλικία. Είναι 35 ετών. Τόσα χρόνια γράφουμε ότι το υπουργείο Συγκοινωνιών πρέπει να δημιουργήσει τις δομές έτσι, ώστε να επανεξετάζονται (από πραγματικούς ειδικούς και όχι από υπαλλήλους γραφείου) όλοι οι οδηγοί και να αφαιρείται το δίπλωμα απ’ όσους δεν πληρούν τις προϋποθέσεις. Κανείς υπουργός δεν τόλμησε να το κάνει μέχρι σήμερα για τον πολύ απλό λόγο ότι τα κυκλώματα που λυμαίνονται τις άδειες οδήγησης είναι πανίσχυρα.
Φαντασθείτε πόσο ωραιότεροι, καθαρότεροι και ασφαλέστεροι θα ήταν οι δρόμοι της Ελλάδας, αν αυτό το μέγα πλήθος των ανίκανων για οδήγηση ατόμων έμενε σπίτι ή χρησιμοποιούσε τα MMM ή τα ταξί. Βέβαια, από 16.000(;) που είναι σήμερα οι «ταρίφες» θα έφταναν τις 40.000 και θα είχαμε πάλι πρόβλημα, εκτός αν κάποιος ήρωας υπουργός αποφάσιζε να περάσει τους οδηγούς τους από γιατρούς, οπότε αυτόματα θα έμεναν 8.000, ίσως και λιγότεροι (αν κρίνουμε απ’ αυτά που βλέπουν τα μάτια μας στους δρόμους).
Κλείνοντας αυτό το θέμα θα έλεγα ότι ο ταχύτερος (και φθηνότερος) τρόπος για να αντιμετωπισθούν το κυκλοφοριακό και η ρύπανση είναι η επανεξέταση των οδηγών! Ας το σκεφθεί αυτό ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ ή όποιος είναι υπουργός Συγκοινωνιών, όταν θα κυκλοφορήσει αυτό το τεύχος.
H γειτονιά των αγγέλων(ΙΙ)
Όπως έχω ξαναπεί, το σχέδιο για την αλλαγή χρήσης γης στο «εμπορικό τρίγωνο» της Αθήνας βαδίζει according to plan. Ήδη δόθηκε προθεσμία 18 μηνών για να το εγκαταλείψει το χονδρεμπόριο, το οποίο, όπως άκουσα στην τηλεόραση, θα μετεγκατασταθεί στον Αμπελώνα, στο Θριάσιο Πεδίο ή στην Ανάβυσσο (καλά, πλάκα κάνω!) και το «εμπορικό τρίγωνο» θα ξαναγίνει «οικιστική» περιοχή. Τι μας λέει αυτή η ιστορία; Ότι αν έχουμε «λεφτά», να σπεύσουμε τώρα ν’ αγοράσουμε κανένα ρετιρέ ή, ακόμα καλύτερα, καμιά πολυκατοικία στην Ευριπίδου, γιατί σύντομα εκεί θα συναντάμε τον καλύτερο κόσμο.
Μικρό παράδειγμα: «Πού μένεις Ζουζού μου;» «Μα, στη Σωκράτους Μπουμπού μου» «Καλά, στα λαδάδικα;» «Μα τι λες χρυσή μου. Δεν τα ‘μαθες; Το τρίγωνο είναι η πιο in συνοικία της Αθήνας. Έλα ένα βράδυ σπίτι να παρακολουθήσουμε μαζί τα χάπενινγκς απ’ το μπαλκόνι»
Δείτε τώρα τι έχει να γίνει… Θα φύγει το χονδρεμπόριο από το «τρίγωνο» και θα πάει, ας πούμε, στον Ελαιώνα (που δεν έχει ούτε μία ελιά). Πίσω απ’ τους χονδρεμπόρους θα ακολουθήσουν 30.000 φορτηγά, 6.000 τρίκυκλα και 45.000 «μηχανάκια» και το «κέντρο» της Αθήνας θα «αναπνεύσει» (και θα μπορεί και ο φίλος μου ο Βασίλης ο Βασιλικός να κάνει τις βόλτες του, χωρίς να τον ενοχλούν τα πιρέλι και τα γκουντγίαρ).
Ακολουθεί ο παρακάτω, φανταστικός, διάλογος: – Μαρκήσιος ντε Σαάμπ Καμπριό: Να πάνε στον Ελαιώνα. – K.K: Μια ζωή ακούω για την «αναβάθμιση» της περιοχής. Αν πάνε εκεί, η περιοχή θα «υποβαθμισθεί» ακόμα περισσότερο; – Μαρκήσιος: Ας υποβαθμισθεί. Έτσι κι αλλιώς δεν φαίνεται ούτε απ’ το ΥΠΕΧΩΔΕ, ούτε απ’ την πλατεία Κολωνακίου, ούτε απ’ το Δημαρχείο. – K.K.: Έχετε ακούσει τίποτα για τη Θεωρία της Ελάχιστης Καταστροφής; – Μαρκήσιος: Όχι… Παρουσιάζεται στο Μέγαρο; – K.K.: H Θ.Ε.Κ. λέει απλά ότι, αν έχεις ήδη υποβαθμίσει (ή και καταστρέψει) ένα χώρο, κάνεις το παν να τον «επισκευάσεις» αντί να πας να καταστρέψεις έναν άλλο χώρο. Μαρκήσιος: Τι εννοείς να τον «επισκευάσεις;» – K.K.: Εννοώ να εφαρμόσεις τους νόμους!
Με την τελευταία μου φράση άρχισε να βαριέται. Άλλωστε η ώρα ήταν περασμένη και στον μπιντέ τον περίμεναν οι ευγενείς φίλοι του για καφέ. Τον άφησα να συζητάει για το μέλλον της βοσνιακής κρίσης σε συνάρτηση με το ελληνορθόδοξο και το ισλαμικό τόξο, με ολίγον Κούντερα ανάκατο με Έκο, Καστοριάδη και Μέγαρο.
Στις οδούς Ευριπίδου, Σωκράτους, Λεωχάρους, Λέκκα κ.λπ. χονδρέμποροι, λιανέμποροι, ραφτάδες, υφασματάδες, εσωρουχάδες καθώς και έμποροι ηλεκτρικών συσκευών και άλλων κοινοτοπιών, έκλαιγαν τη μοίρα τους. Έξω στο δρόμο, παρκαρισμένα σε διπλή και τριπλή σειρά, περίμεναν τα επιβατικά, τα φορτηγά και τα τρίκυκλά τους. H αστυνομία, ανύπαρκτη, περί άλλα τύρβαζε.
Ηθικό δίδαγμα: όταν δεν είσαι ικανός να εφαρμόσεις τους νόμους, τραβάς ένα «εμπορικό τρίγωνο», διαλέγεις έναν Ελαιώνα, ένα Θριάσιο Πεδίο, μια Μαγουλέζα, μεταφέρεις εκεί το πρόβλημα και καθαρίζεις. Σε λίγα χρόνια, κάποιος τοπικός «άρχοντας» ή μελλοντικός ΥΠΕΧΩΔΕ θα διώξει το χονδρεμπόριο και απ’ εκεί στέλνοντάς το σε κάποια άλλη περιοχή που θα «υποβαθμισθεί» κι αυτή και άντε απ’ την αρχή.
Είπα «Μέγαρο» και πρέπει να σας πω ότι πήγα (ύστερα από πολύ καιρό) και άκουσα τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης να παίζει Μπετόβεν και Τσαϊκόφσκι. Ως αναρμόδιος να κάνω κριτική για την ορχήστρα θα πω κάτι για τους απανταχού μίζερους που επιτίθενται στην ιδέα του Μεγάρου: ό,τι και να έχει γίνει, όπως και να έχει γίνει, η όλη υπόθεση είναι αληθινό κόσμημα που κάνει τους Έλληνες περήφανους και τους ξένους να χάνουν τη γλώσσα τους. Έργα σαν αυτά δεν γίνονται τυχαία ούτε γίνονται επειδή υπάρχουν ή βρέθηκαν τα «λεφτά». Γίνονται επειδή κάποιοι άνθρωποι πίστεψαν (και πιστεύουν) στην αποστολή τους. Βεβαίως, ορισμένες φορές, οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις «υποφέρουν» από το (φαντασμένο) κοινό που τις παρακολουθεί, αλλά κοινωνικές κλώσες και γιάπις τσαλαπετεινοί υπάρχουν σε όλο τον κόσμο. Με κανέναν τρόπο όμως δεν επισκιάζουν τον θείο ήχο που «βγάζει» μια Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης. Στο κάτω-κάτω μπορεί κανείς να φύγει αμέσως μετά το τέλος της συναυλίας και να μη μείνει στο «μπουφέ» όπου συχνάζουν (χλαπακιάζοντας) τα εν λόγω πτηνά.
O Ιούνιος έφθανε πλέον στο τέλος και ζαλισμένος από τις δίκες των σατανιστών, τα τοκ σόου των προφητών και τον καταιγιστικό ρυθμό των «οχτώμιση», αποφάσισα να συνοδεύσω τους δύο νικητές του «διαγωνισμού» που έκανε ο K. Ζουράρις στο σπίτι του στο Βραχάσι. Την Παρασκευή, 30 Ιουλίου, λοιπόν στις 16.30 βρέθηκα στο δυτικό αεροδρόμιο όπου και το ραντεβού με την Ευτυχία και τον Δημήτρη με απώτερο στόχο να επιβιβαστούμε, στις 17.30, στην πτήση 512 της O.A. που θα μας μετέφερε στο Ηράκλειο Κρήτης. Τα όσα επακολούθησαν εκείνο το απόγευμα (και όπως πληροφορήθηκα κάθε απόγευμα) μόνο σ’ ένα τεταρτοκοσμικό, εντελώς διαλυμένο και παράλυτο «κράτος» μπορούσαν να συμβούν (και συνέβησαν).
Όπως γνωρίζετε, το σοκ ξεκινάει με την εικόνα που παρουσιάζουν οι αίθουσες «αναμονής» με τους εκατοντάδες επιβάτες που περιμένουν (εξαντλημένοι, ιδρωμένοι και απογοητευμένοι) τις πτήσεις τους (που έχουν ΟΛΕΣ καθυστερήσει). Τα καθίσματα λίγα, η βρώμα στο δάπεδο, στους τοίχους και στην οροφή «σύννεφο», η ζέστη ανυπόφορη, αφού τα μεγάφωνα αναζητούν απεγνωσμένα τον «υπεύθυνο συντήρησης κλιματισμού» ο οποίος προφανώς την έχει «κοπανήσει» για το σαββατοκύριακο. Και σαν αυτή η εικόνα της εγκατάλειψης να μην ήταν αρκετή (φτυστό αντίγραφο των ικανοτήτων, της μόρφωσης και της αισθητικής των τυπακίων που υποτίθεται ότι είναι υπεύθυνα για τα αεροδρόμια στην ΥΠΑ) κάθε τόσο από τα μεγάφωνα ακούγονταν οι πιο προκλητικές και ξεδιάντροπες ανακοινώσεις με τις οποίες ο στρατός κατοχής που λυμαίνεται τα αεροδρόμια «ενημέρωνε» τους δούλους για την «πρόοδο» των πτήσεων.
Έτσι, στις 17.00 οι επιβάτες της 512 άκουσαν ότι «η πτήση θα καθυστερήσει για 30 λεπτά λόγω καθυστερημένης άφιξης του αεροσκάφους». Σειρά είχαν οι δούλοι που ταξίδευαν για την Αλεξανδρούπολη. H πτήση τους θα καθυστερούσε 30 λεπτά «λόγω εναέριας κυκλοφορίας». Ακολούθησαν οι σκλάβοι που είχαν προορισμό την Κω. Αυτοί θα καθυστερούσαν 30 λεπτά «λόγω αλλαγής του πληρώματος»(!).
Έχοντας αποφασίσει να πάμε στο Ηράκλειο ακόμα και αν η 512 έφευγε στις 10 το βράδυ (δεν μπορούσαμε να κάνουμε τον Ζουράρι να περιμένει) προμηθευτήκαμε καφέ και εφημερίδες και στρωθήκαμε σε μια (βρώμικη) γωνιά της αίθουσας ανάμεσα σε κάθιδρους υπερήλικες και εκτός εαυτού ξένους τουρίστες που ορκίζονταν ότι ποτέ στο μέλλον δεν θα επιλέξουν την Ελλάδα για τις διακοπές τους. Από το σημείο αυτό μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε καλύτερα την παράσταση του θεάτρου του παραλόγου, μιας και κοντά μας ήταν οι εκτός εαυτού επιβάτες της πτήσης προς Θεσσαλονίκη! H οποία πτήση προς τη συμπρωτεύουσα (η 912) ήταν προγραμματισμένη να αναχωρήσει στις 17.00. Όμως, στις 16.45 οι επιβάτες πληροφορήθηκαν ότι θα αναχωρούσε στις 17.30 «λόγω μη προσέλευσης προσωπικού»(!). Στις 17.30 όμως άκουσαν από τα μεγάφωνα ότι η πτήση θα καθυστερούσε για 20 λεπτά. Στο τέλος αυτών των 20 λεπτών οι δούλοι επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο και στις 18.20, εμφανίστηκε το πλήρωμα και ο κόσμος (όπως μας πληροφόρησε ο καθηγητής κ. Χρήστος Γιανναράς που κι αυτός προσπαθούσε να πάει στη Θεσσαλονίκη) άρχισε να χειροκροτεί ενθουσιασμένος με τις εξελίξεις. O κυβερνήτης (ο οποίος προφανώς είχε μόλις προσγειωθεί από κάποιον άλλο προορισμό) άρπαξε το μικρόφωνο και, αφού περιέγραψε την οδύσσειά του, ανακοίνωσε στους έκπληκτους επιβάτες ότι ο «πύργος έδωσε αναχώρηση σε τρεις ώρες!». Στη συνέχεια οι «υπεύθυνοι» έστειλαν λεωφορεία και ξεναμετέφεραν τους σκλάβους από το αεροπλάνο στις αίθουσες αναμονής προφανώς για να συνεχιστεί το μαρτύριό τους. Έξαλλοι με την κοροϊδία μερικοί απ’ αυτούς εξερράγησαν και άρχισαν να φωνάζουν και να ζητούν τους «αλήτες» που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό το μπάχαλο, αλλά, όπως συμβαίνει στη σημερινή δημοκρατικά «ευαίσθητη» Ελλάδα, κανείς δεν έκανε τον κόπο να τους ενημερώσει. Οι «αρμόδιοι» είχαν εξαφανιστεί και στους μόνους που ίσως θα μιλούσαν εξηγώντας τα «δίκαια αιτήματα» των «εργαζομένων» θα ήταν στους νεοπροφήτες των «οχτώμιση». O λαός θα μπορούσε να πάει να κουρεύεται.
Στο μεταξύ, εμείς εκεί στη γωνιά μας περιμέναμε υπομονετικά. Κατά τις 20.30 τα μεγάφωνα ανακοίνωσαν ότι ναι, πράγματι, αλήθεια, η 512 θα αναχωρούσε για το Ηράκλειο. Μπήκαμε στο αεροπλάνο (που ευτυχώς είχε καλό κλιματισμό) και περιμέναμε υπομονετικά μέχρι ο «πύργος» να μας δώσει άδεια για τροχοδρόμηση και μετά για γραμμή και απογείωση πράγμα που συνέβη κατά τις 21.00. «Πτώματα» στην κούραση φθάσαμε στο αεροδρόμιο όπου μας περίμενε ένα καινούριο Κόρντομπα από της «Χερτζ» (με ραδιόφωνο και κλιματισμό παρακαλώ). Τριάντα πέντε λεπτά αργότερα σταματούσαμε μπροστά στη Ζουράριον ιδιοκτησία στην είσοδο (πού αλλού;!) του Βραχασίου και 10 λεπτά μετά στην (πανέμορφη) κεντρική πλατεία του χωριού όπου και η ταβέρνα και τα εκπληκτικά εδέσματα της κυρίας Ελένης Σουλαδάκη. Όπως ήταν αναμενόμενο φάγαμε σαν λύκοι, ανταλλάσσοντας εμπειρίες και ιστορίες με τον Κώστα και τη σύντροφό του τη Μαρία χωρίς -κι αυτό ήταν μεγάλο πλήγμα για μένα- την παρέα του πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης, Γιώργου Γραμματικάκη και του διευθυντή των ΠΕΚ (Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης) Στέφανου Τραχανά. Παρά τη ρητή διαβεβαίωση του Ζουράρι ότι «ελέγχει απόλυτα» τους εν λόγω αγίους, το ραντεβού με τους νικητές του διαγωνισμού ήταν για το Σάββατο το βράδυ που εγώ δεν θα ήμουν εκεί καθότι έπρεπε να επιστρέψω το πρωί στην Αθήνα, για να φύγω στις 06.00 της Κυριακής για «διακοπές» πέντε ημερών στη Λήμνο, πράγμα το οποίο και έκανα φθάνοντας στην Αθήνα με καθυστέρηση μόνο δύο ωρών. Βέβαια στη Λήμνο δεν πήγα, γιατί φοβήθηκα ότι θα περάσω το ίδιο μαρτύριο την Κυριακή 2 Ιουλίου, την ημέρα δηλαδή που γράφω αυτές τις γραμμές! Και πόσο καλά έκανα, αφού το ίδιο βράδυ, τα κανάλια ανακάλυψαν ότι εκτός από τα λιμάνια (που απεργούσαν οι ναυτεργάτες) μπάχαλο γίνεται και στα αεροδρόμια και έδειξαν εικόνες με γιαγιάδες και εγκύους να λένε ότι περιμένουν από τρεις ως έξι ώρες την πτήση.
Εύλογα θα αναρωτιέστε τις πταίει γι’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση. H Ολυμπιακή; Οι -απεργούντες- υπάλληλοι της ΥΠΑ; Το Eurocontrol που δίνει προτεραιότητα στις πτήσεις των αεροσκαφών που κινούνται από ανατολάς προς δυσμάς και προς τον βορρά; Το γεγονός ότι η χώρα μας δεν έχει ενταχθεί στο σύστημα (του Eurocontrol); H ανικανότητα; H έλλειψη προγραμματισμού; Οι «κοπάνες» του προσωπικού; Οι άδειες;
H δημοσιογραφική έρευνα αποκάλυψε πως για το εν λόγω μπάχαλο κατά ένα ποσοστό υπεύθυνο είναι τον Eurocontrol που δεν λαβαίνει υπόψη του τις πτήσεις εσωτερικού και δίνει προτεραιότητα στις πτήσεις που ελέγχει, αλλά κατά ένα άλλο μεγάλο ποσοστό υπεύθυνη είναι η λευκή απεργία που συνεχίζουν οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας.
Όπως όλοι γνωρίζετε η κατάσταση δεν είναι νέα. Τα ίδια χάλια παρουσίαζαν τα αεροδρόμια της χώρας και πέρυσι και, μέχρι σήμερα, κανείς υπουργός Μεταφορών δεν έχει παραιτηθεί (προφανώς επειδή δεν θεωρεί ότι η ταλαιπωρία των υπηκόων είναι δική του υπόθεση).
Πέρα και πάνω όμως (όπως έλεγαν οι του ΚΚΕς) απ’ τα ρεζιλίκια είναι το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι μονίμως διαμαρτυρόμενοι δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να πριονίζουν το κλαδί που κάθονται, γιατί ποιος ξένος θα επιλέξει την Τζουτζία (και τους Τζουτζέδες) για διακοπές. Όπως μου είπαν στο ξενοδοχείο που έμεινα (και όπως διάβασα και άκουσα τις επόμενες μέρες) ο τουρισμός παρουσιάζει κάμψη της τάξης του 10% (εκτός απ’ την Κέρκυρα), αλλά απ’ ό,τι είδα στο τεράστιο και πολύ καλά φτιαγμένο (επιτέλους) συγκρότημα «Καλημέρα Κρήτη» όπου πέρασα τη νύχτα, η πτώση πρέπει να ξεπερνάει το 50%! Και δικαιολογημένα, γιατί, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ο υπερήφανος «λαός» των νεοελλήνων δεν καταδέχεται να εξυπηρετήσει τους ξένους και τους Έλληνες (που του δίνουν και τρώει). Έχω πάει σε «ξενοδοχεία» όπου κουμάντο κάνει η μικρή κόρη της Κας Ευανθίας η οποία Κα Ευανθία εργάζεται στο «μπαρ» που έχει ανοίξει στο «γραφικό» πατρικό και δεν έχει χρόνο να παρακολουθήσει το κατά κανόνα παράνομο «συγκρότημά» της.
Αν στα παραπάνω προσθέσετε και τους τόνους των σκουπιδιών (που, όπως έχουμε πει, πετάνε…τούρκοι πράκτορες) που «κοσμούν» κάθε γωνιά της Ελλάδας, θα δείτε γιατί αυτός ο αριστοκρατικός λαός κάνει χαρακίρι. Αν υπάρχει ελπίδα; Και βέβαια όχι. Οι Έλληνες που καταλαβαίνουν τι γίνεται και ανησυχούν είναι λίγοι, ελάχιστοι. H μεγάλη μάζα δεν καταλαβαίνει ούτε τι συμβαίνει, ούτε τι κάνει, ούτε τι πρόκειται να συμβεί. H στιγμή της αλήθειας δεν θα αργήσει να ‘ρθει και όπως συμβαίνει με λαούς που έχουν απολέσει την ιστορική τους ταυτότητα, τη γλώσσα και εν τέλει την προσωπική και εθνική τους αξιοπρέπεια, η στιγμή θα είναι ιδιαίτερα επώδυνη.
Μ’ αυτές τις απαισιόδοξες σκέψεις σάς αφήνω να περάσετε καλές διακοπές, ελπίζοντας ότι το φθινόπωρο κάτι θ’ αρχίσει να αλλάζει σ’ αυτή τη χώρα. Γιατί το φθινόπωρο; Γιατί τον Αύγουστο έχουμε τα «μπάνια του λαού» και ποιος τολμάει να ταράξει τον ύπνο του συλλογικού μας υποσυνείδητου;._Κ.Κ.
TO ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑ TOY ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ (ή κάτι τέτοιο) ΟΣΟΙ -πολιτισμένοι Έλληνες- παρακολούθησαν τα έκτροπα που έγιναν στον αγώνα της Σερβίας με τη Λιθουανία, όσοι είδαν τον αθλητισμό και το μπάσκετ να καταρρακώνεται από μερικές χιλιάδες οργανωμένους(;) χουλιγκάνους και δήθεν «φιλάθλους», όσοι είδαν την περίφημη ελληνοσερβική φιλία να τινάζεται στον αέρα, όσοι είδαν τους σερβοαστέρες του μπάσκετ να κάνουν τη γνωστή χειρονομία, αλλά και όσοι άκουσαν τις σαθρές δικαιολογίες/εξηγήσεις του υφυπουργού αθλητισμού (που είπε ότι εθίχθη το περί δικαίου αίσθημα των Ελλήνων), σίγουρα θα αναρωτιούνται πού πάει αυτός ο τόπος. Το ερώτημα όμως είναι καθαρά ακαδημαϊκό, γιατί όλοι ξέρουμε ότι αυτός ο έρημος τόπος πάει προς την καταστροφή. Κρίμα στο μπάσκετ, κρίμα και στον αθλητισμό.
KAI ΛΙΓΑ -ΚΑΛΑ- ΛΟΓΙΑ
Ποιος θα το περίμενε; Να με καλέσει το Γραφείο Τύπου της Αστυνομίας για να δω τα πέντε (προς το παρόν) αυτοκίνητα υψηλών επιδόσεων που εφοδιάστηκε η Άμεση Δράση! Ποιος το περίμενε, ύστερα από 35 ολόκληρα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά να δει, μπροστά στο κτίριο της Γενικής Ασφάλειας στη Λ. Αλεξάνδρας, σταθμευμένα με τη σειρά: μια Λάντσια Ιντεγκράλε(!), δύο Μερτσέντες 2.516V, μία BMW M3 2.3 και ένα Σιέρα Κόσγουορθ, έτοιμα να αναλάβουν δράση. Δίπλα τους, περήφανοι, οι 20 άνδρες που θα αποτελούν τα πληρώματα αυτών των αυτοκινήτων και, πρώτος και καλύτερος ο Γρηγόρης Νιώρας, ο γνωστός στους αναγνώστες του περιοδικού μας, οδηγός αγώνων. Θυμάμαι, πριν από λίγο καιρό, όταν είχε γίνει η αναγγελία από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης για τη συγκρότηση αυτής της ομάδας, τα άκρως συμπλεγματικά σχόλια ορισμένων στις εφημερίδες που έγραφαν πως «όλα τα ‘χε η Μαργιωρή, τα αγωνιστικά αυτοκίνητα της έλειψαν». Προφανώς, οι αρτηριοσκληρωμένοι που τα έγραφαν ή δεν κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται ή κατάλαβαν και είχαν άλλους λόγους για να κάνουν την επίθεσή τους.
Αξίζει πάντως να σημειώσουμε ότι τα αυτοκίνητα αυτά δεν αγοράστηκαν καινούρια αλλά διατέθηκαν από άλλες υπηρεσίες ή προέρχονται από κατασχέσεις από υποθέσεις ναρκωτικών!
Έτσι, η κόκκινη 16βάλβιδη Ιντεγκράλε ήταν «συνοδευτικό» του υπουργού Δημόσιας Τάξης, το Σιέρα ήταν στην υπηρεσία του κ. Κεραμιδά, η μια Μερτσέντες ήταν του αρχηγού της Αστυνομίας και η άλλη του υπαρχηγού ενώ η M3 είχε κατασχεθεί από εμπόρους ναρκωτικών και το ίδιο ισχύει και για μια Πόρσε Καρέρα 2.7 Τάργκα που, αυτή τη στιγμή, επισκευάζεται αφιλοκερδώς από συνεργεία που επιθυμούν να βοηθήσουν την Αστυνομία.
Όσοι λοιπόν σκέπτονται να κάνουν κάποιο έγκλημα καλό είναι να προσέχουν. Τα αυτοκίνητα της Άμεσης Δράσης έχουν συμβατικές πινακίδες, μαγνητικό φάρο (που τοποθετείται από το πλήρωμα όταν γίνεται καταδίωξη) και, δύο απ’ αυτά, έχουν τερματικά (ηλεκτρονικό υπολογιστή) για άμεση άντληση στοιχείων που είναι σχετικά με τα καταζητούμενα αυτοκίνητα.
Είναι καιρός πλέον, εκτός από την πολιτική ηγεσία, να φύγει η μούχλα και από την Αστυνομία για να μπορέσουν οι άνδρες της να εκτελέσουν την αποστολή τους. Για να καταλάβετε μάλιστα περί ποιας μούχλας ομιλώ, πρέπει να σας πω ότι ο Γρηγόρης Νιώρας τιμωρήθηκε επανειλημμένως (και απειλήθηκε και με απόταξη) επειδή λάβαινε μέρος στους αγώνες!
Τώρα, όπως μας είπε, οργανώνεται η επίσημη αγωνιστική ομάδα της Ελληνικής Αστυνομίας που θα λαβαίνει μέρος σε ελληνικούς και ξένους αγώνες. Μπράβο λοιπόν στο Σήφη Βαλυράκη, μπράβο και σε όσους εμπλέκονται σ’ αυτές τις καλοδεχούμενες πρωτοβουλίες και περιμένουμε τα πρώτα αποτελέσματα. Να πιάσουν δηλαδή κάποιο απ’ αυτά τα τσογλάνια που σκοτώνουν, κλέβουν, βιάζουν και αναχωρούν ανενόχλητα, επειδή δεν τα προλαβαίνουν τα σαράβαλα της Αστυνομίας.
Όσο για τους κομπλεξικούς που γράφουν πως «όλα τα ‘χε η Μαργιωρή» πρότασή μας είναι να τους πάει μια ειδική διαδρομή ο Γρηγόρης Νιώρας (και τα άλλα παιδιά της Ομάδας) για να τους φύγει η ψυχή και να ησυχάσουμε κι εμείς απ’ τη βλακεία τους._Κ.Κ.
RSS - Posts
