Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί σήμερα στην Ελλάδα; Να τραυματισθείς σοβαρά μακριά από την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη. Όπως αποδείχθηκε από μια σειρά θλιβερών περιστατικών, με αποκορύφωμα τον τραγικό θάνατο του νεαρού που τραυματίστηκε με τη μοτοσικλέτα του στη Λέρο (δεν φορούσε κράνος), το «κράτος» δεν είναι απλώς διαλυμένο, αλλά ανύπαρκτο.
Όσοι παρακολουθήσατε στα «οχτώμιση» το σίριαλ με τις δηλώσεις και τις «συνεντεύξεις» των υπουργών, υφυπουργών και προέδρων των «εργαζομένων» στα διάφορα νοσοκομεία θα είδατε να παίζεται ένα απίθανο θέατρο του παραλόγου, καθώς κανείς δεν είχε το θάρρος να πει ότι ο νέος πέθανε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, επειδή το «κράτος» είχε αργία (λόγω της 15ης Αυγούστου). Το ΕΚΑΒ άργησε να στείλει ελικόπτερο, η Ολυμπιακή Αεροπλοΐα (είπε κάποιος «υπουργός») είχε καθηλωμένα τα ελικόπτερά της για «συντήρηση» (σε ημέρες που σκοτώνονται δεκάδες και τραυματίζονται εκατοντάδες), η Λέρος δεν είχε νοσοκομείο, εκείνο της Ρόδου δεν είχε τα «μέσα» κ.ο.κ μέχρι ο άτυχος νέος να αφήσει την τελευταία του πνοή στην «κανονική» πτήση της Ολυμπιακής από τη Ρόδο στην Αθήνα. Και πριν στεγνώσει το μελάνι απ’ το έγκλημα της Λέρου, ένας δεύτερος νέος, πάλι θύμα ατυχήματος με μοτοσικλέτα (και αυτός χωρίς κράνος;) ακολούθησε τον ίδιο δρόμο καθώς το ΕΚΑΒ τον μετέφερε από νοσοκομείο σε νοσοκομείο μέχρι που εξέπνευσε.
Πείτε μου… Εσείς που, ακόμα, διατηρείτε την ισορροπία σας. Πόσοι πρωθυπουργοί, υπουργοί, γενικοί γραμματείς και λοιποί παρατρεχάμενοι θα έπρεπε να έχουν παραιτηθεί μετά τον καταιγισμό παρόμοιων περιστατικών (θυμάσθε πριν από λίγο καιρό την άτυχη κοπέλα που δεν την δεχόταν κανένα νοσοκομείο επειδή δεν «εφημέρευε»). Ούτε μισός. Ο ένας στην Ελούντα, ο άλλος στην Κέρκυρα, ο τρίτος στην Κεφαλονιά, ο τέταρτος στην «ιδιαιτέρα του πατρίδα», όλοι οι καραγκιόζηδες στις «καθιερωμένες» τους «διακοπές», σε μια χώρα που, τουλάχιστον οι πολιτικοί, όχι για διακοπές δεν έπρεπε να πηγαίνουν αλλά ούτε για ύπνο.
Διακοπές λοιπόν αυτοί, διακοπές και ο κρατικός «μηχανισμός», αυτό το θέατρο που, όπως διάβασα στις εφημερίδες της 10ης Αυγούστου, αποτελείται από μισό εκατομμύριο άτομα (516.318 για την ακρίβεια!). Μισό εκατομμύριο άτομα που, όλα μαζί, κάνουν τη δουλειά που θα έκαναν 10.000 στον ιδιωτικό τομέα. Μισό εκατομμύριο άτομα που δεν είναι σε θέση να στείλουν ένα ελικόπτερο ή αεροπλάνο από την Αθήνα στη Λέρο, για να παραλάβει έναν θανάσιμα τραυματισμένο νέο. Αργία η 14η Αυγούστου για το «δημόσιο τομέα» και τα ρολά κατέβηκαν και κανείς δεν ήταν στη θέση του για τίποτα. Αν κάποια στιγμή η Τσιλέρ αποφασίσει να πραγματοποιήσει τις απειλές της, μια τέτοια γιορτή θα διαλέξει― όταν «ηγεσία» και «λαός» θα λιάζονται αμέριμνοι στις ελούντες και τα πόρτο χέλια.
Ακούω κάποιους να λένε ότι το παρακάνω; Ότι όλοι πρέπει να κάνουν διακοπές, για να ξεκουραστούν; Και βέβαια να κάνουν, αλλά όχι όλοι μαζί! Σε χώρες όπου η πολιτική, επαγγελματική και προσωπική ηθική και ευθύνη εξακολουθεί να υπάρχει, κάποιοι πάνε διακοπές και κάποιοι μένουν να φυλάνε το μαγαζί. Στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 2.000 (τρομάρα μας) πάνε όλοι μαζί. Τίποτα δεν λειτουργεί, από τα νοσοκομεία μέχρι την Ολυμπιακή (όλοι είδατε τις εικόνες του απόλυτου εθνικού εξευτελισμού με τις καθυστερήσεις, τις απεργίες και τα go slow τον Αύγουστο) και από την ΕΥΔΑΠ μέχρι τη ΔΕΗ και τον ΟΤΕ. Οι μόνοι που «λειτουργούν» είναι οι «πρόεδροι» και οι «συνδικαλιστές» που, όταν οι δημοσιογράφοι τους ρωτούν γιατί αφήνουν τους πολίτες να πεθάνουν ή γιατί νεκρώνουν τις αεροπορικές ή τις θαλάσσιες συγκοινωνίες, απαντούν παραθέτοντας τα «θεσμικά» τους αιτήματα! Πείτε μου… Είναι χώρα αυτή; Είναι κράτος αυτό το διαλυμένο, παράλυτο και ανάλγητο συνονθύλευμα υπηρεσιών που, υποτίθεται, ότι υπάρχει για να εξυπηρετεί τους πολίτες;
Για να δείτε το μέγεθος του εγκλήματος (γιατί περί εγκλήματος πρόκειται) αρκεί να σας πω ότι σύμφωνα με στοιχεία που δόθηκαν από το υπουργείο Προεδρίας (αυτό λειτουργεί;) στην Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων αντιστοιχεί ένας δημόσιος υπάλληλος ανά 19 κατοίκους, όταν στη Βρετανία των 55 εκατομμυρίων ο αριθμός των εργαζομένων στο Δημόσιο δεν ξεπερνάει τα 588.000 άτομα!
Τα θλιβερά περιστατικά του καλοκαιριού έκαναν πολλούς συναδέλφους (αλλά και απλούς πολίτες) να μιλήσουν για «ευθύνες της κυβέρνησης». Για μια ακόμα φορά θα επαναλάβω κάτι που έχω πει πολλές φορές. Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα (οι όποιες κυβερνήσεις) είναι ανίκανες να κάνουν το παραμικρό. Όλες τα μεταπολεμικά γκουβέρνα (η εμπειρία μου περιορίζεται σ’ αυτά) ήταν όμηροι του στρατού κατοχής που οι ίδιες δημιούργησαν για να «βολέψουν» τα «δικά τους παιδιά». Καμία κυβέρνηση δεν μπόρεσε ποτέ (και δεν θέλησε) να γίνει παιδοκτόνος, γιατί, αν απέλυε τους ανίκανους, τους κλέφτες, τους κοπανατζήδες και τους ασύστολα χρηματιζόμενους, πώς θα κέρδιζε τις επόμενες εκλογές και πώς θα συντηρούσε τη «βάση» που την συντηρεί, αλλά και τον φαύλο κύκλο όπου κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τίποτα;
Έτσι θα πάει δηλαδή το πράγμα; Ναι, έτσι μέχρι την ημέρα που θα βρεθούν εκείνοι οι πολιτικοί ηγέτες που θα έχουν το ανάστημα (και το θάρρος) να πουν την αλήθεια στο λαό και να του ζητήσουν να τους συμπαρασταθεί σε μια προσπάθεια κάθαρσης που όμοιά της δεν θα έχει ποτέ υπάρξει στην Ελλάδα. Οι πολιτικοί αυτοί πρέπει να είναι εκτός από θαρραλέοι και «καθαροί» μέχρι το κόκαλο, γιατί διαφορετικά τα εκδοτικο-κατασκευαστικά συμφέροντα θα τους κατασπαράξουν. Το παιχνίδι είναι χοντρό (ιδιαίτερα τώρα με το μεγάλο φαγοπότι των μεγάλων έργων) και κανείς δεν μπορεί να αντέξει στις επιθέσεις των κάθε λογής εργολάβων των ΜΜΕ. Εκτός από θάρρος και τιμιότητα, οι πολιτικοί αυτοί πρέπει να στηρίζονται και από αυτό που αποκαλούμε «υγιείς δυνάμεις του τόπου». Από δημοσιογράφους που έχουν πει το μεγάλο «δεν πάει άλλο», από επιχειρηματίες που θεωρούν τιμή τους το να μην κλέβουν (ακόμα και όταν μπορούν, ακόμα και όταν γνωρίζουν καλά ότι ο Υπ’ Αριθμ.1 κλέφτης είναι το «κράτος»), από ανθρώπους της διανόησης (της ζωντανής διανόησης και όχι εκείνης του μπιντέ και περιχώρων), από απλούς ανθρώπους που δουλεύουν σκληρά και τίμια, από νέους που σιχάθηκαν την κοπάνα και τη λούφα και ψάχνουν για την χαμένη προσωπική και εθνική τους υπερηφάνεια.
Μόνο αν γίνουν όλα αυτά, η πατρίδα μας έχει ελπίδα να ζήσει και να αντιμετωπίσει τους μύριους εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς. Πώς να γίνουν όμως, όταν οι ικανοί και τίμιοι Έλληνες παθαίνουν αλλεργία μόλις ακούσουν ότι υπάρχει έστω και μία πιθανότητα στις…1000 να πολιτευθούν;
Ποιος ικανός και παραγωγικός άνθρωπος θα εγκαταλείψει το γραφείο, τη βιοτεχνία, το εργοστάσιο, το σχολείο, την εφημερίδα, το περιοδικό, ακόμα και το…περίπτερο, για να διοικήσει μισό εκατομμύριο μη υπάρχοντες υπαλλήλους; Αλλά, έστω ότι το αποφασίζει. Και βάζει υποψηφιότητα και εκλέγεται και γίνεται ακόμα και υπουργός. Πώς θα τα βγάλει πέρα με τον στρατό κατοχής; Πώς θα μπορέσει να «υλοποιήσει» τις αποφάσεις του, όταν ο ενδιάμεσος χώρος δεν υπάρχει. Ποιοι θα εκτελέσουν τις εντολές, ποιοι θα φέρουν σε πέρας τα προγράμματα, ποιοι θα μελετήσουν, θα σχεδιάσουν, θα παρακολουθήσουν;
Γι’ αυτό σας έχω πει ότι ακόμα και ο Ιησούς Χριστός και οι 12 Απόστολοι να κυβερνούσαν την Ελλάδα, πάλι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα με τους 588.000 ηθοποιούς της κρατικής μηχανής. Ο καημένος ο Ιησούς θα έπρεπε, για να τα βγάλει πέρα, να καλέσει στην υπηρεσία τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, αν και πάλι αμφιβάλλω εάν θα τα κατάφερνε.
Αν δούμε το πρόβλημα «φιλοσοφικά», πρέπει να παραδεχτούμε ότι η κατάσταση δεν είναι και τόσο άσχημη. Θέλω να πω σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα κάνει κανείς ό,τι του κατέβει χωρίς καμία απολύτως συνέπεια; Μόνο στην Ελλάδα, και αυτό από μία πλευρά είναι «καλό». Γιατί; Διότι πού αλλού στην Ευρώπη μπορείς να βρεις αυτή την απόλυτη ασυδοσία; Σε ποια χώρα μπορείς να δολοφονείς (με την αδιαφορία και την ανικανότητα) νέους ανθρώπους και να την «βγάζεις καθαρή;» Σε ποια χώρα μπορείς να χτίζεις όπου και όταν θέλεις, να κρεμιέσαι σαν μαϊμού απ’ την ταράτσα («απειλώντας» να πέσεις) και να την γλιτώνεις μ’ ένα μικρό πρόστιμο; Σε ποια χώρα μπορείς να κλείνεις καθημερινά τους δρόμους διεκδικώντας αυξήσεις, να δέρνεις τους ξένους που ήλθαν να αγοράσουν τα ναυπηγεία, να τινάζεις στον αέρα βιομηχανίες, να δέρνεις, να μαχαιρώνεις, να πουλάς ναρκωτικά, να μπαζώνεις τη θάλασσα χτίζοντας μικρές πολιτείες, χωρίς να σε αγγίζει κανείς;
Στη χώρα της τέλειας και πλήρους ασυδοσίας, αυτός ο τρόπος ζωής είναι (για πολλούς) ιδανικός, αφού τους επιτρέπει να χτίζουν αυτοκρατορίες, να δημιουργούν γκέτο (Ψυχικό, Φιλοθέη, Χαλάνδρι, Χολαργός κ.λπ) και να ζουν αποκομμένοι από την «πλέμπα» που δεν διαθέτει το δικό τους θράσος και τα δικά τους πολιτικά και οικονομικά «μέσα».
Οκτώβριος 1995. Είκοσι έξι χρόνια 4ΤΡΟΧΟΙ, Τριακόσια+1 τεύχη και τίποτα δεν άλλαξε από τον Οκτώβριο του 1970. Τίποτα εκτός από τους 100-200.000 Έλληνες που τα τελευταία 10 χρόνια έχουν καταλάβει το πρόβλημα, έχουν απηυδήσει και ελπίζουν κάτι να γίνει για να δικαιωθεί, τουλάχιστον, ο ιδρώτας που έχουν χύσει για να χτίσουν ένα αξιοπρεπές μέλλον για τα παιδιά και την πατρίδα τους. Τι να κάνουν όμως αυτοί οι λίγοι μέσα στην πλημμυρίδα της συναλλαγής, της αδιαφορίας και της άγριας κιτσαρίας που καλύπτει τα πάντα;._Κ.Κ.
ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Μέγας θόρυβος έγινε με τα ναυπηγεία. Τα οποία ναυπηγεία, όπως ίσως θυμάσθε, ήταν ιδιωτικά, αλλά κρατικοποιήθηκαν για να «σωθούν» από τους «εκμεταλλευτές» που «έπιναν το αίμα των εργαζομένων». Όταν το «αίμα των εργαζομένων» άρχισε να το πίνει το «κράτος» τα ναυπηγεία «ιδιωτικοποιήθηκαν». Επειδή όμως το «κράτος» δεν έχει ιδέα και από ναυπηγεία, οδήγησε τις επιχειρήσεις στην καταστροφή. Τώρα, τα παίρνει πίσω, προκειμένου να τα εκκαθαρίσει «εν λειτουργία» και μετά να τα (ξανα)ιδιωτικοποιήσει! Στο διάστημα των κρατικο-ιδιωτικοποιήσεων χτίστηκαν δεκάδες βίλες, αγοράστηκαν εκατοντάδες θαλαμηγοί και άνοιξαν χιλιάδες λογαριασμοί σε διάφορους φορολογικούς παραδείσους. Ακόμα, εκατοντάδες χιλιάδες απλοί Έλληνες κλήθηκαν να πληρώσουν «τα μαλλιά της κεφαλής» τους σε φόρους. Τα δισεκατομμύρια από τη φορολογία διατέθηκαν, από όσους «κυβέρνησαν» τον Οίκο Ανοχής, για τη συντήρηση στη ζωή των λευκών ελεφάντων που ακούνε στα ονόματα OTE, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, EBO, ΠΥΡΚΑΛ, ΟΣΕ, ΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ κ.λπ), ελεφάντων που, υποτίθεται, προσφέρουν «κοινωνικό έργο» -επειδή προσφέρουν εργασία σε μερικές χιλιάδες Έλληνες. Το πόσο «κοινωνικό» είναι το έργο που προσφέρουν φαίνεται από τα τεράστια χρέη τους που, ανάλγητα και χωρίς καμία ντροπή, οι «επιχειρήσεις» αυτές ζητούν να καλυφθούν από τον ελληνικό λαό! Και εδώ βρίσκεται το (νεοελληνικό) παράδοξο… Ένα «μοντέλο» που όμοιό του δεν συναντάται πουθενά στη γη. Ένα «μοντέλο» που οι έννοιες ελεύθερη οικονομία, κέρδος, κρατικοποιήσεις, αποκρατικοποιήσεις έχουν απολέσει τη σημασία τους. Παρόλο ότι ο «λαός» ξέρει ότι πληρώνει με το αίμα του τους κρατικοποιημένους ελέφαντες, δεν αντιδρά! Και όχι μόνο δεν αντιδρά, αλλά «παρασημοφορεί» (με την ψήφο του) αυτούς που του πίνουν το αίμα! H συμπεριφορά αυτή εξηγείται με δύο τρόπους.
I. O «λαός» δεν έχει την ικανότητα να κατανοήσει το μέγεθος της απάτης, 2. O «λαός» πιστεύει ότι τα τρισεκατομμύρια πληρώνονται από κάποιο ξένο «κράτος» που καμία σχέση δεν έχει μαζί του!
Σας ξενίζει ο συλλογισμός; Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει ανθρώπους να λένε «ας πληρώσει το κράτος», πιστεύοντας ακράδαντα ότι αυτοί δεν ζουν και δεν εργάζονται στην Ελλάδα. Αλήθεια, πόσο μυαλό πρέπει να έχει κανείς για να καταλάβει ότι κανένας επενδυτής δεν πρόκειται να τοποθετήσει τα χρήματά του σε μια χώρα που ιθύνοντες και «λαός» έχουν πάθει ομαδική παράκρουση. Ποιος έχει το κουράγιο να αντιμετωπίσει πολλούς από τους αποκαλούμενους «συνδικαλιστές», που είναι άτομα που πάσχουν από βαριά κοινωνικά συμπλέγματα… Κι είναι ακριβώς αυτή η συλλογική παράνοια που μας εμποδίζει να λειτουργήσουμε σαν χώρα, σαν οργανωμένο σύνολο. O καθένας μας κοιτάει την πάρτη του πιστεύοντας ότι ζει σ’ έναν τόπο που σύντομα θα εγκαταλείψει.
Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ; Πώς από τους αγώνες της Ανεξαρτησίας, το Έπος του ‘40 και την Εθνική Αντίσταση φτάσαμε στο σημείο να είμαστε οι έσχατοι της Ευρώπης; Πού πήγε η αρχοντιά, το φιλότιμο, η παλικαροσύνη, η ευγένεια ενός λαού με τη λαμπρή ιστορία και τη μοναδική γλώσσα, ενός λαού που πραγματικά κατοικεί στην ωραιότερη χώρα του κόσμου; Τα όσα καλά μας πνίγηκαν στα σκυλάδικα, στις παμπ και στα κέντρα της «παραλίας». H ευγένεια θεωρήθηκε «αστική» συνήθεια, η γλώσσα βιάσθηκε από κάθε λογής «προοδευτικούς», η ιστορία ξεφτιλίστηκε από άλλους, ακόμα πιο «προοδευτικούς» ντενεκέδες (σαν εκείνον τον χαμένο στη Θεσσαλονίκη που, την πρωτοσοσιαλιστική εποχή, ζήτησε να γυρίσουν το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου προς το νότο, ώστε να μην «κοιτάει» προς βορρά και δείχνει ιμπεριαλιστικές τάσεις). Ακόμα και τα Αρχαία έδιωξαν από τα σχολεία οι πεμπτοφαλαγγίτες (ίσως, επειδή σαν τούβλα που ήταν δεν μπορούσαν ποτέ να τα μάθουν), με αποτέλεσμα οι περισσότεροι Έλληνες να νομίζουν ότι ο Θουκυδίδης είναι λαϊκός τραγουδιστής.
Άντε λοιπόν… Κρατικοποιήστε τα ιδιωτικοποιημένα και ιδιωτικοποιήστε τα κρατικοποιημένα. Έτσι, χωρίς πρόγραμμα. Όπως σας προκύπτει την ώρα που μπανιαρίζεστε στις πισίνες της Ελούντα και στις θάλασσες της Κεφαλονιάς (και της Κρήτης και της Μυκόνου και της Σέριφου και όπου διάολο πάτε για «διακοπές» όλοι εσείς που θα έπρεπε να δουλεύετε 48 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο). Εκατοντάδες κομματικά ατομάκια, που παριστάνουν τους προέδρους, διευθύνοντες συμβούλους, διευθυντές, γενικούς γραμματείς κ.λπ, περιμένουν τις αποφάσεις σας για να την «κάνουν γυριστή». Εκατοντάδες μηδενικά που, αν έβγαιναν στην ελεύθερη αγορά, δεν θα τα προσλάμβαναν ούτε για εξωτερικές εργασίες, περιμένουν στην ουρά για ένα κοψίδι από τον κρατικό κορβανά.
Ύστερα απ’ αυτά προτείνουμε: να εκκαθαρίσετε «εν λειτουργία» τα ναυπηγεία Ελευσίνος και μετά να κάνετε το ίδιο για τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Στη συνέχεια να τα «ιδιωτικοποιήσετε» και, ύστερα από 2-3 χρόνια, να τα κρατικοποιήσετε (εν λειτουργία). Παράλληλα να βρείτε 700 δισεκατομμύρια για να «εξυγιάνετε» την ETBA, άλλα 600 για να «εξυγιάνετε» την Ολυμπιακή και πάει λέγοντας μέχρι να «εξυγιανθούν» όλοι οι ελέφαντες. Μην ανησυχείτε για το πού θα βρεθούν τα λεφτά. Θα τα μαζέψει ο κ. Παπαδόπουλος (με το σώμα των «αδιάφθορων» που ετοιμάζει και που του ευχόμεθα κάθε επιτυχία) από τις υγιείς επιχειρήσεις, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους επιστήμονες, τους μηχανικούς, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και γενικά από κάθε Έλληνα που παράγει και πληρώνει χωρίς ποτέ να ρωτάει πού πάνε τα λεφτά του (ίσως λόγω των κακών συνεπειών της τουρκοκρατίας). Εμπρός λοιπόν… Συνεχίστε το παιχνίδι σας με τους κύβους και τις πλαστελίνες. Λίγος καιρός έχει μείνει για σας (και την Ελλάδα)._Κ.Κ.
O ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ TA MME (και η τύχη των μικρών εντύπων)
KANONIKA, και αν τίποτα δεν αλλάξει την τελευταία στιγμή, από την 1η Νοεμβρίου ισχύει ο νέος νόμος για τα MME, ο γνωστός και ως «νόμος Βενιζέλου». Τα μπάνια του λαού (αλλά κυρίως τα μπάνια της «ανώτερης τάξης») περιόρισαν στο μηδέν τις αντιδράσεις. Οι υπεύθυνοι των μικρών εντύπων (τα οποία θίγονται άμεσα από το νόμο) δεν θεώρησαν σκόπιμο να διακόψουν τις διακοπές τους για να ζητήσουν τις απαραίτητες διευκρινίσεις από τον κ. υπουργό.
Μη διαθέτοντας εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς (και μην έχοντας πρόθεση να αποκτήσει) η εταιρία που εκδίδει τους 4T δεν «θίγεται» από το νόμο στα άρθρα που παίζονται τα (μεγάλα) παιχνίδια και γίνονται οι ιστορικοί «συμβιβασμοί» (κρατική διαφήμιση, έλεγχος τηλεοπτικών σταθμών, αριθμός ημερήσιων φύλλων που μπορεί να έχει ο κάθε εκδότης, media shop, κ.λπ).
Το άρθρο που μας αφορά και «καίει» είναι το άρθρο 12 που, αν ισχύσει ως έχει, θα οδηγήσει στο κλείσιμο δεκάδων μικρών εντύπων (ένας από τους στόχους του νέου Νόμου είναι ακριβώς αυτός). Πέρα από τις «σοβιετικού» τύπου γραφειοκρατικές διαδικασίες (εκατοντάδες αντίγραφα τιμολογίων πρέπει κάθε μήνα να αποστέλλονται, εκτός από τις διαφημιστικές εταιρίες, στους διαφημιζόμενους και στην εφορία) ο νόμος προβλέπει ότι οι διαφημιζόμενοι που δεν έχουν διαφημιστικό γραφείο, πρέπει να πληρώνουν (πού;) το αγγελιόσημο ένα μήνα μετά την έκδοση του τιμολογίου από το μέσο (περιοδικό ή εφημερίδα). Αν σκεφθούμε ότι οι μικροί διαφημιζόμενοι δεν πλήρωναν το αγγελιόσημο ούτε σε ένα χρόνο (με την προηγούμενη «ρύθμιση» που το αγγελιόσημο το εισέπραττε και το κατέθετε το κάθε έντυπο) φαντάζεσθε τι έχει να γίνει με τη νέα. Κανείς (επαναλαμβάνουμε) μικρός διαφημιζόμενος δεν πρόκειται να κάνει τον κόπο να πάει στο δημόσιο ταμείο για να πληρώσει έναν φόρο που δεν τον αφορά. Αποτέλεσμα; Κανένα από τα μικρά περιοδικά και τις εφημερίδες, που βάσιζαν την ύπαρξή τους στα έσοδα από διαφημίσεις της «ελεύθερης» αγοράς, δεν πρόκειται να επιζήσει. Αυτό θα έχει ως επακόλουθο την ανεργία όχι μόνο στον ίδιο τον κλάδο, αλλά και στα λιθογραφεία, τις επιχειρήσεις που κάνουν ηλεκτρονικές ενθέσεις, στα βιβλιοδετεία κ.ο.κ.
Βέβαια, κανείς από τους συντάκτες του νόμου δεν φαίνεται να έλαβε υπόψη του ότι εκτός από τους 3-4 εκδοτικούς κολοσσούς, υπάρχουν και δεκάδες μικρά έντυπα που κάνουν αγώνα για να επιζήσουν. Ακόμα, κανείς (εκτός από δύο εταιρίες) δεν έθεσε αυτά τα προβλήματα υπόψη του κ. υπουργού για τον απλό λόγο ότι οι επιχειρήσεις που εκδίδουν περιοδικά δεν έχουν καταφέρει, δεκαετίες τώρα, να φτιάξουν ένα αντιπροσωπευτικό όργανο που να υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους.
Ίσως οι 4TPOXOI να μην κινδυνεύσουν από το Άρθρο 12, όμως άλλα, μικρότερα έντυπα, σίγουρα θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα. Εύλογα θα αναρωτηθείτε τι γίνεται στις άλλες χώρες της E.E. Εκεί, όλα τα MME αποδίδουν μόνο τον ΦΠΑ, μια και δεν υπάρχει το «αγγελιόσημο» (21,5% παρακαλώ σε κάθε τιμολόγιο για διαφήμιση) που είναι 100% ελληνική εφεύρεση. Το πώς θα αντιμετωπισθεί αυτό το πρόβλημα, κανείς δεν γνωρίζει αν και είναι πλέον βέβαιον ότι οι Έλληνες θα ανακαλύψουν δεκάδες «παράθυρα» στο νόμο, κάτι που μαθηματικώς θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερες στρεβλώσεις της αγοράς._4Τ
ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ
Τελικά μάλλον έχω δίκιο να μένω στην Αθήνα τον Αύγουστο καθ’ ότι είναι η καλύτερη περίοδος για να οδηγείς γρήγορα και με απόλυτη ασφάλεια στην πόλη. Όσοι αντισταθήκατε στον πειρασμό των «διακοπών» και μείνατε στην Αθήνα (και στις άλλες μεγάλες πόλεις) ξέρετε τι εννοώ. Να διασχίζεις τη λεωφόρο Βουλιαγμένης, Ηλιουπόλεως ή Κηφισίας, χωρίς να συναντάς κανένα αυτοκίνητο. Να μπαίνεις στη «βούτα» του Γηροκομείου με 150 χλμ. (καλά, πλάκα κάνω) και να πηγαίνεις από τη Γλυφάδα στη Μεσογείων σε 5 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα!
Τον Αύγουστο η πόλη μετατρέπεται σε ιδιωτική πίστα δοκιμών, αφού εκτός από τους πολίτες, σε άδεια βρίσκονται και οι «τροχαίοι» και τα ραντάρ είναι ανύπαρκτα.
Ξέρω ότι «πεθαίνετε» να μάθετε τι έκανα τον Αύγουστο και δεν σκοπεύω να χαλάσω την παράδοση και να μη σας πω. Κάθε χρόνο το κάνω, γιατί όχι και φέτος;
Λοιπόν, η περίοδος από 5 Αυγούστου έως 5 Σεπτεμβρίου θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηρισθεί σαν «επαναστατική». Κι αυτό γιατί μια Παρασκευή που «μου την είχε δώσει» πήρα το «εργαλείο (διάβαζε Ιντεγκράλε) το οποίο σημειωτέον είχε μείνει από μπαταρία (τόσο πολύ την οδηγώ) και έναν παλιό μου φίλο απ’ το Φάληρο, τον Τέρι τον Αρτόπουλο, και φύγαμε έτσι χωρίς πρόγραμμα. «Πού πάμε, ηλίθιε;» τον ρώτησα (το «ηλίθιε» είναι μόνο για τους πολύ καλούς φίλους).
«Όπου μας βγάλει ο δρόμος», απάντησε και σημαδέψαμε νότια. Λίγα χιλιόμετρα μετά τα διόδια Ελευσίνας πέσαμε στο Μεγάλο Μποτιλιάρισμα. Τι είχε συμβεί; Απλά, ένα «τουριστικό» λεωφορείο είχε κολλήσει πάνω σ’ ένα άλλο της γραμμής και είχε τσαλακώσει τη φάτσα του. Το ασήμαντο αυτό γεγονός ήταν αρκετό για να μπλοκαρισθεί η κυκλοφορία τουλάχιστον δύο ώρες, αφού οι «παθόντες» περίμεναν το TOTA για να πάρει τα στοιχεία. Οι εικόνες θύμιζαν ταινία του Ζακ Τατί, καθώς οι επιβάτες των ακινητοποιημένων αυτοκινήτων είχαν βγει έξω και έκαναν «σοσιαλάιζινγκ». Άλλοι έπαιζαν μπιρίμπα, άλλοι πρέφα, ορισμένοι έκαναν καμάκι στις τουρίστριες, κάτι μπάρμπες έλεγαν «τσ, τσ, τσ» και τα κακομαθημένα ήθελαν «πιπί» τους.
Κάποτε ξεκολλήσαμε, περάσαμε τον Ισθμό, κάναμε αριστερά και πήγαμε προς Λεωνίδι. Στην Πλάκα κουραστήκαμε, σταματήσαμε και ψάξαμε για «δωμάτιο», αλλά όλα ήταν «πιασμένα» εκτός από δύο που «ακυρώθηκαν» την τελευταία στιγμή. Σπεύσαμε μη χάσουμε το κελεπούρι και μείναμε. Το «πατρικό» που έγινε αυθαίρετο με κάτι «δωμάτια» που θύμιζαν δημόσια υπηρεσία του ‘55.
Μισά σεντόνια, μισά μαξιλάρια κι ένα «μπάνιο» που βρώμαγε, αλλά τι να κάνουμε; Δεν είχαμε «κλείσει» και καλά να πάθουμε. Νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε, πήγαμε Λεωνίδι κι απ’ εκεί Κοσμά και Σπάρτη, σταματώντας στο μοναστήρι της Παναγιάς της Έλουνας όπου ανάψαμε κερί και πήραμε και ρίγανη. Ακολούθησε ετάπ σπεσιάλ, στους πράγματι καταπληκτικούς (και έρημους) δρόμους, και επόμενη στάση στην καστροπολιτεία του Μιστρά (που δεν είχα πάει ποτέ!). Άλλος θησαυρός εκεί που κρατιέται κρυφός από τον ελληνικό λαό μην τύχει και οι «προοδευτικοί» μας κατηγορήσουν για προγονολατρεία και εθνικισμό. Είδαμε κάποιες σκαλωσιές, μας είπαν ότι γίνονται εργασίες αναστήλωσης, αλλά το πότε θα τελειώσουν κανείς δεν γνωρίζει. Μπήκαμε στην εκκλησία, είδαμε τις παλιές εικόνες και προσπαθήσαμε (μάταια!) ν’ αφουγκραστούμε τους ύμνους των αιώνων. Αν δεν ήταν αυτό το «άγχος» της δουλειάς, το ότι πρέπει να «γυρίσουμε» στο «γραφείο», θα καθόμασταν στην Καστροπολιτεία. Πού ξέρετε… Το βράδυ μπορεί να συναντούσαμε και την κοπελιά που οι κοτσίδες της νίκησαν το χρόνο και εκτίθενται σε μια προθήκη του μικρού μουσείου.
Όμως φύγαμε… Για το Γύθειο όπου και είπαμε να περάσουμε το βράδυ του Σαββάτου. Φτάσαμε με τον ήλιο ψηλά, ρωτήσαμε για ξενοδοχείο και μας έστειλαν σ’ έναν αρχιτεκτονικό εφιάλτη (της εφταετίας;). Τα «δωμάτια» ήταν τοποθετημένα ανά έξι πάνω σε πανύψηλες, καχεκτικές μπετοκολώνες κι είχε και ένα «ρεστοράν» που θύμιζε ιπτάμενο δίσκο. Δυο κρεβάτια, κόκκινες κουρτίνες, συρταρωτά παράθυρα και δυο πλαστικές καρέκλες για προσέλκυση τουρισμού υψηλών προδιαγραφών.
«Πτώματα» καθώς ήμασταν κάναμε μια σιέστα και όταν έπεσε ο ήλιος, πήγαμε στο Γύθειο και καθίσαμε στην παραλία σαν κανονικοί τουρίστες, χαζεύοντας το πήγαινε-έλα του κόσμου. Παραγγείλαμε μάλιστα και τζιν με τόνικ και ξηρούς καρπούς για να είμαστε, από κάθε πλευρά, τουριστικά ορθοί.
Στις 10 ήμασταν ακόμα εκεί (το λιμάνι ήταν όμορφο με τις αντανακλάσεις), αλλά στις 11 ο Τέρι είπε να πάμε να «διασκεδάσουμε». Ρωτήσαμε τη νεαρά που μας σερβίριζε, μας είπε να πάμε στην ντίσκο Φεράρι (που ήταν και δίπλα στο ξενοδοχείο μας).
Φτάνουμε στην ντίσκο και, ω του θαύματος, δεν λέγεται μόνο Φεράρι, αλλά στην πόρτα είναι παρκαρισμένη μια Φεράρι 348 που, όπως μας πληροφόρησαν, ανήκε στον ιδιοκτήτη που έλειπε στη Γερμανία.
Όπως καταλαβαίνετε ήμασταν οι πρώτοι γιατί το «γλέντι» άρχιζε μετά τη 1.00, να όμως που ήμασταν και οι πρώτοι που φύγαμε, όταν στις 00.30, ενέσκηψαν 500 άτομα, από 6 έως 56 ετών και η ατμόσφαιρα βάρυνε (για μας). H συνέχεια προδιαγεγραμμένη. Ύπνος στον ιπτάμενο δίσκο και στις 10 το πρωί της Κυριακής, ξεκίνημα για Αθήνα όπου φτάσαμε (με τις απαραίτητες στάσεις) το απόγευμα.
O υπόλοιπος μήνας πέρασε χωρίς -σημαντικές- οδηγικές εμπειρίες (όλοι είχαν φύγει για διακοπές) εκτός από ένα ταξίδι στη Γαλλία (στην Μπαντόλ, κοντά στη Μασσαλία) όπου δοκίμασα το νέο Πεζό 406, ένα τέλειο από κάθε άποψη οικογενειακό αυτοκίνητο, για το οποίο περισσότερα σε άλλες σελίδες και άλλο ένα (της μιας ημέρας) στη Φρανκφούρτη, για να δω την Έκθεση Αυτοκινήτου (που επίσης παρουσιάζεται σε άλλες σελίδες του περιοδικού).
Παρέδωσα αυτό το κείμενο στο ατελιέ στις 7 Σεπτεμβρίου και μετά χάθηκα στην οθόνη για να διαβάσω τα κείμενα του τεύχους Οκτωβρίου που «κλείνουμε» τα 25 και πάμε στα 26. Αν έχω βγει ζωντανός απ’ τη δοκιμασία, τον Νοέμβριο θα είμαστε και πάλι μαζί με περισσότερα Αυτοκινητιστικά και Άλλα, με τα Άλλα να υπερισχύουν τώρα που ο Χόλμπρουκ μας υποχρέωσε να φάμε στα μούτρα τον Γκλιγκόροφ και να υπογράψουμε τη «συμφωνία» συνεργασίας με τα Σκόπια. Κι αυτό, αν θυμάσθε, είναι το πρώτο βήμα για την «υλοποίηση» εκείνου του παλιού σχεδίου (που σας είχα αποκαλύψει το 1986) και που προβλέπει τη δημιουργία κάποιας «ανεξάρτητης» εδαφικής οντότητας που θα περιλαμβάνει την ελληνική Μακεδονία, τη Δυτική Θράκη και την «ελεύθερη ζώνη» του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, που θα δημιουργηθεί ύστερα από κάποιο θερμό επεισόδιο (με την Τουρκία;) και που θα διαφεντεύεται από τον OHE και το NATO. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά μάλλον τα πράγματα προς τα εκεί πάνε και κανείς(;) από τους σωτήρες μας δεν το βλέπει (ή δεν θέλει να το δει)._Κ.Κ.
Μέσα στους
4T
Το Techlink
Σας ταλαιπωρήσαμε λίγο με το TechLink, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά. Αυτό που άλλοι έκαναν σε τρία χρόνια εμείς το επιχειρήσαμε σε ένα και οι καθυστερήσεις ήταν αναπόφευκτες (η μεγαλύτερη προήλθε από το γεγονός ότι μέχρι τον περασμένο μήνα δεν είχαμε τις δύο μισθωμένες γραμμές από τον OTE).
Σήμερα, το TechLink προσφέρει στους συνδρομητές του ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στο Internet και από τον Οκτώβριο θα έχει κόμβους στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα και στο Ηράκλειο, πράγμα που σημαίνει ότι όσοι μένετε σ’ αυτές τις πόλεις θα μπορείτε να «μπαίνετε» στο σύστημα με αστικό τηλεφώνημα. Επίσης από τον Οκτώβριο ελπίζουμε (και αυτό το «ελπίζουμε» αναφέρεται σε προβλήματα λογισμικού και ασφάλειας του Δικτύου που πρέπει να επιλυθούν), να προσφέρουμε στους συνδρομητές μας πλήρη πρόσβαση στο Internet. Στο μεταξύ, αν θέλετε να δείτε τις σελίδες μας (στο Internet) δεν έχετε παρά να «πάτε» στη διεύθυνση: http://www.techlink.gr.
Αναπτύσσουμε τo TechLink προσεκτικά και βήμα-βήμα ελπίζοντας πως, όταν θα έλθει η μεγάλη στιγμή που ο κόσμος θα καταλάβει τη μεγάλη σημασία των Δικτύων για τις επικοινωνίες, τη μόρφωση, αλλά και το περιβάλλον (θυμάστε; Λιγότερες μετακινήσεις, λιγότερη σπατάλη) και, σιγά-σιγά, θα αρχίσει να τα χρησιμοποιεί για τις καθημερινές του εργασίες.
Και ξέρετε κάτι; Δεν είναι δυνατόν να γίνει διαφορετικά για τον πολύ απλό λόγο ότι η χρήση των δικτύων ρίχνει το κόστος της κάθε δραστηριότητας. Σκεφθείτε… Τα Ταχυδρομεία θα υπάρχουν όχι για να μεταφέρουν επιστολές, αλλά μόνο δέματα. Οι δημόσιες υπηρεσίες θα «σβήσουν» από έλλειψη αντικειμένου εργασίας και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα ψάξουν για δουλειά στον αληθινό κόσμο. H χρήση των δικτύων θα απαλλάξει τις επιχειρήσεις από τα φαξ (αυτές τις αντιοικονομικές έως βλακώδεις συσκευές), αφού η μεταφορά των δεδομένων θα γίνεται μέσα από τους υπολογιστές. Και όπως όλοι έχετε διαβάσει ή γνωρίζετε, δεν θα αργήσει η στιγμή που θα καταργηθούν και τα (πολλά) σημεία πωλήσεων (καταστήματα), αφού ο κάθε ένας που έχει έναν H/Y και είναι συνδεδεμένος στο δίκτυο, θα μπορεί να κάνει τις αγορές του μέσα από αυτό.
Θα μπορούσα να συνεχίσω επ’ άπειρο με τις προοπτικές που ανοίγουν τα δίκτυα, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι αναγνώστες μας είναι καλά ενημερωμένοι. Καθώς έγραφα αυτές τις γραμμές αισθάνθηκα τον πειρασμό να συγκρίνω τη σημερινή εποχή μ’ εκείνη που περιοδικά και εφημερίδες «έβγαιναν» με το σύστημα, πρώτα της λινοτυπίας και μετά της φωτοσύνθεσης. Μόνο όσοι έχουν ζήσει το καυτό μολύβι, το «φούμο» και το σελοφάν και στη συνέχεια τις ιστορίες καθημερινής τρέλας με τη φωτοσύνθεση, μπορούν να εκτιμήσουν τη νέα τεχνολογία (με την προϋπόθεση βέβαια ότι την καταλαβαίνουν!). Τα χρόνια εκείνα οι συντάκτες έγραφαν τα κείμενά τους στο χαρτί (με «μπικ» ή γραφομηχανή). Τα διάβαζε και διόρθωνε (λίγο) ο αρχισυντάκτης, τα διάβαζαν και διόρθωναν (πολύ) οι «ριράιτερς» και μετά στέλνονταν στη λινοτυπία όπου το κάθε γράμμα «χτυπιόταν» χωριστά σε μολύβι στη λινοτυπική μηχανή και φτιάχνονταν οι λέξεις και οι φράσεις. Μετά, τα «μπλοκ» των κειμένων γίνονταν σελίδα (σε ειδικές μεταλλικές «θήκες»). Στη συνέχεια, ο τεχνίτης «περνούσε» τα μπλοκ των κειμένων μ’ ένα μελανωμένο ρολό και πάνω του ακουμπούσε (ευλαβικά) ένα βρεγμένο χαρτί, στο μέγεθος της σελίδας ή του άρθρου. Με μια συρμάτινη βούρτσα χτυπούσε το χαρτί και, ω του θαύματος, από την άλλη πλευρά αποτυπώνονταν τα κείμενα. Στη συνέχεια, τα βρεγμένα χαρτιά πήγαιναν στους διορθωτές οι οποίοι με ειδικά μολύβια «μελάνης» έκαναν τις διορθώσεις. Τα (ακόμα) υγρά χαρτιά μεταφέρονταν ξανά στο τυπογραφείο και οι λινοτύπες «περνούσαν» τις διορθώσεις για να βγει νέο (βρεγμένο) χαρτί, να ξαναπάει στους διορθωτές για τη δεύτερη διόρθωση, να ξαναπάει στις λινοτυπικές, να περαστούν τα λάθη και να δοθεί το «τυπωθήτω» από τον επικεφαλής του τυπογραφείου!
Νομίζετε ότι τελειώσαμε; Λάθος, γιατί στη συνέχεια τα κείμενα καθαρίζονταν απ’ το μελάνι και αλείφονταν με «φούμο» (γραφίτη;). Πάνω στο φούμο ακουμπούσαν ένα λεπτό φύλλο σελοφάν και με έναν κύλινδρο έπαιρναν τη σελίδα στην «τελική» της μορφή. Στη συνέχεια η σελίδα πήγαινε στο τσιγκογραφείο (συνήθως μακριά απ’ το έντυπο) και γινόταν «τσίγκος». O «τσίγκος» έμπαινε στην επίπεδη (για τα περιοδικά) ή κυλινδρική (για τις εφημερίδες) μηχανή και άρχιζε η εκτύπωση. Κάθε αλλαγή είχε ως αποτέλεσμα να ακολουθηθεί η ίδια διαδικασία, και καταλαβαίνετε το άγχος των διευθυντών σύνταξης και των τεχνικών, όταν κάποιο γεγονός έπρεπε να «μπει» στην πρώτη σελίδα συνήθως στις 3.00 τα ξημερώματα.
Και με τη “φωτοσύνθεση” όμως τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα (καθαρότερα, ναι). Γράφαμε τα κείμενά μας, τα στέλναμε στην άλλη άκρη της Αθήνας να «χτυπηθούν», τα παίρναμε πίσω για πρώτη διόρθωση, τα ξαναστέλναμε για να «περαστούν» οι διορθώσεις, τα ξαναπαίρναμε πίσω για δεύτερη διόρθωση, τα ξαναστέλναμε στη “φωτοσύνθεση” και έπειτα από 5-6 μέρες παίρναμε το «τελικό» για να κάνουμε σελίδες με το χέρι, κολλώντας τις στήλες με UHU σε ειδικά χαρτιά.
Όλα αυτά καταργήθηκαν με τα επιτραπέζια εκδοτικά συστήματα, τα γνωστά DTP. Από το 1989, πρώτη απ’ όλες τις εκδοτικές εταιρίες στην Ελλάδα, η «Τεχνικές Εκδόσεις» πέρασε στη νέα τεχνολογία, και σήμερα όλο το prepress, όπως λέγεται, γίνεται ηλεκτρονικά στα γραφεία μας απ’ όπου και φεύγουν έτοιμα «χρωμοφάν» για τα λιθογραφεία που τυπώνονται τα περιοδικά.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σκεφθείτε (μόνο) τις μετακινήσεις (με «μηχανάκια») που γλίτωσαν οι εκδοτικές επιχειρήσεις, τις χαμένες ανθρωποώρες, τα μελάνια, το αντιμόνιο (που ανέπνεαν οι λινοτύπες), τις αναμονές, τα λάθη, το πήγαινε-έλα και χίλια δυο άλλα που μεγάλωναν το κόστος, επιβάρυναν το περιβάλλον και καταβρόχθιζαν τα υλικά. Σήμερα, τα κείμενα γράφονται από τους συντάκτες στους ηλεκτρονικούς επεξεργαστές, στέλνονται (με ηλεκτρονικό τρόπο) στον αρχισυντάκτη ή στον διευθυντή σύνταξης, αυτός με τη σειρά του τα στέλνει (πάλι ηλεκτρονικά) στη διόρθωση και η διόρθωση στέλνει το «τελικό» κείμενο στο ατελιέ όπου γίνεται (ηλεκτρονικά) η σελιδοποίηση.
Παράλληλα, ειδικοί σαρωτές (scanners) ψηφιοποιούν τις εικόνες και τις στέλνουν (ηλεκτρονικά) στους σταθμούς εργασίας όπου γίνονται (ηλεκτρονικά!) οι ενθέσεις. H τελειωμένη σελίδα βγαίνει (σε τέσσερα φιλμ) από τα αυτόματα εμφανιστήρια και, προς το παρόν, ανθρώπινο χέρι κάνει το αποκαλούμενο «μοντάζ». Και λέω «προς το παρόν» γιατί στην Ευρώπη και στην Αμερική λειτουργούν ήδη συστήματα που κάνουν αυτόματο μοντάζ.
Όπως βλέπετε, πολύ νερό κύλησε στ’ αυλάκι τα τελευταία 25 χρόνια και ακόμα περισσότερο αναμένεται ότι θα κυλήσει τα επόμενα πέντε καθώς αργά αλλά σταθερά το χαρτί θα δίνει τη θέση του στις 100% ηλεκτρονικές εκδόσεις. Ήδη όσοι ταξιδεύετε στον κυβερνοχώρο θα έχετε δει δεκάδες εφημερίδες και περιοδικά που παρουσιάζουν και στην ηλεκτρονική τους μορφή (τα κείμενα και πολλές φωτογραφίες όλων των δικών μας περιοδικών ήδη βρίσκονται στο TechLink).
Πολλές φορές αναγνώστες μάς «κατηγορούν» ότι δεν κάνουμε πράξη αυτά που γράφουμε. Για δείτε όμως… Μέσα σε ένα μόλις χρόνο (Ιούλιος 1994- Ιούλιος 1995) καταφέραμε να στήσουμε και να λειτουργήσουμε το δικό μας δίκτυο (το TechLink) και να κάνουμε ό,τι κάνουν οι αμερικανικοί και λίγοι, ελάχιστοι, ευρωπαϊκοί εκδοτικοί οίκοι. Δεν θα ήταν μάλιστα υπερβολή αν λέγαμε ότι σε πολλά σημεία είμαστε καλύτεροι από πολλούς «ξένους». Ποιο είναι το πρόβλημα και δεν προχωρούμε ταχύτερα (όπως μας καταμαρτυρεί και ο συνεργάτης μας ο Νίκος Δήμου). Τίποτα άλλο από την έλλειψη της μεγάλης αγοράς (που διαθέτουν τα δίκτυα που χρησιμοποιούν την Αγγλική ή τη Γερμανική γλώσσα), την έλλειψη ειδικών και τις περιορισμένες οικονομικές μας δυνατότητες.
RSS - Posts
