ΣΑΒΒΑΤΟ, 22 ΙΟΥΛΙΟΥ και, σαν όλους τους Έλληνες, παρακολουθώ στην τηλεόραση την καταστροφή της Αττικής από τη μεγαλύτερη πυρκαγιά στην ιστορία της. Το πύρινο μέτωπο, που σίγουρα θα ξεκίνησε από κάποιο τσιγάρο που έριξε κάποιος διανοητικά καθυστερημένος, απειλεί το νοσοκομείο Παίδων στην Πεντέλη, αλλά και περιοχές στη Νέα Μάκρη, στο νέο Βουτζά, στο Πικέρμι. Κανείς, αυτή τη στιγμή, δεν είναι σε θέση να πει αν η πύρινη λαίλαπα θα περάσει απ’ την άλλη πλευρά της λεωφόρου Μαραθώνος λαμπαδιάζοντας (πάλι) και τον Υμηττό.
Έχω συγκεντρώσει σημειώσεις, εντυπώσεις, φωτογραφίες και σλάιντς για τα όσα αυτοκινητιστικά συνέβησαν τον Αύγουστο, αλλά τις κοιτώ χωρίς να τις βλέπω. H καταστροφή της Αττικής, ο θάνατός της για τα επόμενα 10 χρόνια (αν δεν ξανακαεί) μ’ έχει συγκλονίσει. Τι να τα κάνω τ’ αυτοκίνητα, όταν δεν υπάρχει τόπος για να τα οδηγήσω; Τι μπορεί να μ’ ενδιαφέρει ο αερόσακος του Λάντρα και η ανάρτηση του Μπράβα, όταν έχω χάσει τα δάση, τα ζώα και τα πουλιά;
Είμαι καθηλωμένος στο σπίτι από ένα απ’ αυτά τα «άρρωστα» κρυολογήματα που τ’ «αρπάζεις» με 36 βαθμούς Κελσίου. Απ’ το ανοιχτό παράθυρο περνάει η μυρουδιά της φωτιάς κι ας βρίσκομαι απ’ την άλλη πλευρά του βουνού, δέκα χιλιόμετρα μακριά απ’ τα πύρινα μέτωπα. Ακούω τις περιγραφές των συναδέλφων που παρακολουθούν τον όλεθρο. Καίγονται σπίτια, εργοστάσια, αποθήκες, ζώα και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί οι βορειοανατολικοί άνεμοι, τα μελτέμια, πλησιάζουν τα 10 μποφόρ. Τα Καναντέρ με τα παλικάρια της Πολεμικής Αεροπορίας δεν μπορούν να πετάξουν, πρώτα γιατί η θάλασσα είναι φουρτουνιασμένη και η υδρόληψη είναι αδύνατη και μετά γιατί τα ανοδικά/καθοδικά ρεύματα (και όχι τα κενά αέρος, ρε συνάδελφοι!) είναι, με μία λέξη, θανατηφόρα ξεπερνώντας τα 20 μέτρα/δευτερόλεπτο.
Το υπόλοιπο κράτος όμως πού βρίσκεται; Ένα μικρό τμήμα (αυτό της πανταχού παρούσας Πυροσβεστικής Υπηρεσίας) δίνει την άνιση μάχη. Το υπόλοιπο συσκέπτεται, κάνει (βλακώδεις) δηλώσεις, είναι σε διακοπές, σε απεργία ή σε κοπάνα.
Τους θυμάστε τι έλεγαν και πώς φαίνονταν, όταν έβγαιναν από τις «συσκέψεις;» Ότι η κατάσταση «παρακολουθείται στενά» και σύντομα «θα τεθεί υπό έλεγχο!». Πρώτης τάξης υλικό, αν κανείς επιθυμεί να δοκιμάσει την τύχη του στη συγγραφή θεατρικών επιθεωρήσεων. Τις πταίει όμως για τις πυρκαγιές; Το κράτος, ο λαός, η τύχη, οι πολίτες;
Ας το δούμε πιο απλά. Το «κράτος» γνώριζε (και πάντα θα γνωρίζει) ότι την τάδε του μηνός στην Αττική (ή όπου άλλου) θα πνέουν θυελλώδεις άνεμοι. Τι κάνει λοιπόν ένα «κράτος» που οι υπουργοί (και πρωθυπουργοί) διαθέτουν έστω και δύο δράμια μυαλό και δεν ασχολούνται με την προετοιμασία της προσυνεδριακής σύσκεψης του Πανελλήνιου Σοσιαλ-νεοδημοκρατικού Συνεδρίου και την οργάνωση «πολιτιστικών» εκδηλώσεων σε θέατρα βράχων; Τρία πράγματα:
1. Προετοιμάζει τον χειμώνα τα δάση για να αντιμετωπίσει τους κινδύνους του καλοκαιριού (ανοίγοντας ΠΡΩΤΑ ΑΠ’ ΟΛΑ αντιπυρικές ζώνες και καθαρίζοντας όπου είναι δυνατόν τις πευκοβελόνες)
2. Απογειώνει δύο-τρία ελικόπτερα και δυο αεροπλάνα και KANEI ΠΕΡΙΠΟΛΙΕΣ στην Αττική (ή αλλού) και,
3. Έχει σε κατάσταση ΠΛΗΡΟΥΣ ετοιμότητας, πέντε-έξι, κατάλληλα εξοπλισμένες, ομάδες δασοπυροσβεστών.
Έτσι, μόλις τα πληρώματα των μέσων εναέριας επιτήρησης, εντοπίσουν την εστία της πυρκαγιάς, οι ομάδες αυτές μεταφέρονται με αυτοκίνητα ή μεγάλα ελικόπτερα κοντά στην εστία και δίνουν την πρώτη μάχη.
O συντονισμός των προσπαθειών δεν γίνεται από το έδαφος, αλλά από τον αέρα (από ελικόπτερο που μπορεί να πετάξει ακόμα και με 10 μποφόρ όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι εκείνα των καναλιών πετούσαν αδιάκοπα). Αν οι προσπάθειες των ομάδων άμεσης δράσης αποτύχουν, τότε επεμβαίνουν οι επίγειες δυνάμεις (με την προϋπόθεση ότι δεν απεργούν και ότι διαθέτουν τα κατάλληλα μέσα).
Αυτά τα πράγματα όμως γίνονται μόνο σε χώρες που διαθέτουν, αφενός κάποια στοιχειώδη μορφή οργάνωσης, και αφετέρου συνειδητοποιημένους υπαλλήλους-πολίτες και όχι κοπανατζήδες συντεχνίτες όπως στην Ελλάδα. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από τα άτομα που παριστάνουν τους πολιτικούς ηγέτες και από τη συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που υποδύονται τους εργαζόμενους;
Εντάξει… Όπως είπαμε πριν, δεν καίγεται μόνο η Ελλάδα, αλλά είδατε εκείνο το διάγραμμα-δυναμίτη στο περιοδικό New Scientist σχετικά με το πότε «μπαίνουν» οι φωτιές στην Ελλάδα από το 1922 μέχρι το 1992; Αν όχι, το παραθέτω και σας καλώ να βγάλετε μόνοι σας συμπεράσματα. Βέβαια, υπάρχουν περιπτώσεις που ακόμα και ένα τέλεια οργανωμένο κράτος, με συνειδητοποιημένους λειτουργούς, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη θεομηνία.
Ίσως θυμάστε τις εικόνες από τη μεγάλη πυρκαγιά που έκαψε εκατοντάδες σπίτια στην πολιτεία της Καλιφόρνιας, που διαθέτει ίσως το τελειότερο σύστημα πυρόσβεσης στον κόσμο. Εκεί, παρά τα μέσα, παρά την αυτοθυσία και την αυταπάρνηση που επέδειξαν οι αρχές ασφαλείας, η καταστροφή ήταν πλήρης. Όμως, η Αττική δεν καίγεται πρώτη φορά. Ακόμα θυμάμαι τη μεγάλη πυρκαγιά του ‘74 που κατέστρεψε τον Υμηττό, αλλά και την άλλη του ‘81 που έκαψε το βορειοανατολικό τμήμα της Πάρνηθας. Θα ‘πρεπε, λοιπόν, από το 1974 μέχρι σήμερα, να έχουν ληφθεί κάποια μέτρα, αλλά πού τέτοια πράγματα… Οι ηγέτες μας είναι απασχολημένοι με άλλα «σοβαρότερα» θέματα όπως το ποιος θα διαδεχθεί τον σημερινό πρωθυπουργό, ποιος «υπονομεύει» τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας και ποιοι ήταν οι λόγοι της κατάρρευσης των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και άλλα παρανοϊκά.
Πόσα χρόνια άραγε θα χρειαστούν για να ξαναγίνουν τα δάση της Αττικής; Και σε πόσο καιρό τα 70.000(;) στρέμματα που κάηκαν θα γεμίσουν βίλες και εξοχικά; Ποιος θα εμποδίσει τους εργολάβους και τους «τιμημένους μικρομεσαίους» να καταπατήσουν τα καμένα; H διαλυμένη κρατική μηχανή;
Φταίει όμως μόνο το κράτος; Και βέβαια όχι. Υπεύθυνοι είναι και οι υπήκοοι (γιατί πολίτες αποκλείεται να ονομασθούν). Οι μικρομεσαίοι και οι (φοροδιαφεύγοντες) μεγαλομεσαίοι έχουν καταπατήσει κάθε εκατοστό δημόσιας γης σε αγαστή συνεργασία με τους κρατικούς υπαλλήλους που συναγωνίζονται στο ποιος θα πάρει τη μεγαλύτερη μίζα για να δώσει το κατάλληλο «χαρτί» που «νομιμοποιεί» το «οικόπεδο». Δεν απαιτείται ιδιαίτερη ικανότητα για να καταλάβει κανείς ότι όλες αυτές οι «βίλες» μέσα στα δάση (οι περισσότερες αρχιτεκτονικά τερατουργήματα) έχουν χτισθεί παράνομα. Αν σας πω ότι βλέποντας τες να καίγονται πίστεψα ότι υπάρχει θεία δίκη, τι θα λέγατε;
Φταίει λοιπόν το κράτος, αλλά εξίσου φταίει και ο «λαός» που είναι «μάγκας» και «ξύπνιος» και γράφει τους νόμους στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Ας μην ξεχνάμε τις εικόνες που βλέπουμε στην τηλεόραση κάθε φορά που κάποιος (γενναίος) υπουργός προσπαθεί να κατεδαφίσει τα αυθαίρετα που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια σε δάση και παραλίες. Αρκεί να σωριαστεί, τσιρίζοντας, στο έδαφος μια (υστερική) γυναίκα ή να απειλήσει θεούς και δαίμονες ένας (κουραδο)μάγκας για να αποσυρθούν οι μπουλντόζες και να «αναβληθεί» η κατεδάφιση για «ανθρωπιστικούς λόγους». Μεγάλο ρόλο στην αντιστροφή της πραγματικότητας παίζουν βέβαια και τα «οχτώμιση» που δεν τολμούν να πουν ότι αυτοί που «θίγονται» είναι πέρα για πέρα παράνομοι. Ποιος τα βάζει όμως με το «λαό» ακόμα κι όταν παραβιάζει κάθε έννοια νομιμότητας…
Πώς να αισθάνεται άραγε ο νομοταγής πολίτης, που πήρε κανονικά τις άδειες, τήρησε τους νόμους και βλέπει δίπλα του τους «έξυπνους» να χτίζουν χωρίς κανείς να τους ενοχλεί. Του ανάβουν ή όχι τα λαμπάκια; Πηγαίνοντας στο γραφείο κάθε πρωί θα δω τουλάχιστον τρία κτήνη (γιατί περί κτηνών πρόκειται) να πετάνε τα αναμμένα τους τσιγάρα στο δρόμο. Με το αριστερό χέρι να κρέμεται σαν κουλό απ’ το παράθυρο, αυτά τα «μούτρα», αυτοί οι ηλίθιοι, αυτοί οι εγκληματίες που θα έπρεπε να εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες, είναι υπεύθυνοι για τις περισσότερες πυρκαγιές που πλήττουν την Ελλάδα. Είναι όμως μόνο αυτοί;
Κτηματομεσίτες, «γεωργοί» που πουλάνε τη γη τους για ν’ αγοράσουν «4Χ4» και να πιουν ουίσκι στα σκυλάδικα, διευθυντές υπουργείων, αστυνομικοί, βιοτέχνες, βιομήχανοι, οι πάντες παρανομούν, καταπατούν, βιάζουν και, όταν έλθει η 21η Ιουλίου, ζητούν ευθύνες από το κράτος που δεν τους προστατεύει! H νίκη της συλλογικής μας υποκρισίας, η κυριαρχία της παράνοιας, η αποθέωση της εθελοτυφλίας και το απίστευτο «βόλεμα» της συλλογικής ευθύνης.
O μεγαλύτερος εχθρός του περιβάλλοντος στη χώρα δεν είναι οι θεομηνίες, αλλά οι Έλληνες. Αυτή είναι η αλήθεια όσο κι αν μερικοί δεν έχουν το κουράγιο να την πουν. Όπου και να κοιτάξει κανείς βλέπει τη διπλή χρεοκοπία κράτους και λαού (οι πολίτες εξακολουθούν να είναι μειοψηφία). Ποιος πετάει τα σκουπίδια απ’ το μπαλκόνι; Ποιος γεμίζει τις παραλίες και τα δάση με πλαστικά; Ποιος ρυπαίνει την ατμόσφαιρα, ποιος μολύνει τα υπόγεια νερά, ποιος μαγαρίζει τις λίμνες και τα ποτάμια; Ποιος πουλάει ένα μπουκάλι νερό 900 δραχμές; Ποιος κλέβει στο ζύγι, ποιος δεν εξυπηρετεί στα εστιατόρια, ποιος στραγγαλίζει, ρυπαίνει, σκοτώνει τις πόλεις με τις «πορείες»; Ποιος καταστρέφει τα σχολεία με τις «καταλήψεις»; Ποιος κόβει την Ελλάδα στη μέση, ποιος αποκλείει τα αεροδρόμια και τα λιμάνια, ποιος διώχνει τον τουρισμό; Μήπως οι’ Τούρκοι; Μπας οι σκοπιανοί, οι Αλβανοί; Κανείς άλλος εκτός από εμάς, και ας μη μας παρασύρουν τα μεμονωμένα παραδείγματα των συνειδητοποιημένων πολιτών και επαγγελματιών που νοιάζονται και προσπαθούν να προστατεύσουν το περιβάλλον. Αυτοί είναι λίγοι, ελάχιστοι και χάνονται μέσα στο αίσχος της νεοελληνικής κοινωνικής και περιβαλλοντολογικής χαβούζας.
«Εικόνα αδιαφορίας, αισχροκέρδειας και κουτοπονηριάς», έγραφε ότι παρουσιάζει ο ελληνικός τουρισμός η «Καθημερινή» της Κυριακής, 23ης Ιουλίου, και έτσι είναι. Μόνο ο τουρισμός; Οι βαριεστημένες φάτσες που συναντούν οι επισκέπτες στα τουριστικά μας θέρετρα είναι η μία πλευρά. Βρώμα, μύγες, τουαλέτες που δεν λειτουργούν, όλα πιστά αντίγραφα των ιδιοκτητών τους που σιχαίνονται τη δουλειά που κάνουν και που θα ήθελαν να είναι κάτι άλλο (από βιομήχανοι μέχρι πρωθυπουργοί). Υπομονή λοιπόν μέχρι την επόμενη μαύρη «επέτειο» που θα καούν όσα έχουν απομένει ζωντανά στην Αττική για να πούμε ακριβώς τα ίδια πράγματα, μια και τίποτα απ’ όσα γράψαμε δεν θα έχει γίνει._Κ.Κ.
Το διάγραμμα που βλέπετε δημοσιεύθηκε στο περιοδικό New Scientist της 15ης Ιουλίου 1995, λίγες μέρες πριν από την πυρκαγιά που κατάστρεψε την ανατολική Αττική. Μελετήστε το με προσοχή και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
OI ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Και η δράση των στρατευμάτων
κατοχής
EXEI ΠΕΡΑΣΕΙ καιρός από την τελευταία φορά που αναφερθήκαμε στις χαμένες ευκαιρίες για επενδύσεις στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας στην Ελλάδα, αλλά ένα άρθρο του εκλεκτού συναδέλφου Νίκου Νικολάου (που δημοσιεύθηκε στο BHMA της Κυριακής της 7ης Μαΐου) μ’ έκανε να ξαναθυμηθώ αυτούς που ο διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου, Γιάννης Μαρίνος, αποκαλεί «στρατεύματα κατοχής» ή άλλως «νεοέλληνες συνδικαλιστές». Γράφοντας για τους επενδυτές που εγκαταλείπουν άρον άρον την Ελλάδα ο N. Νικολάου περιέγραφε τι συνέβη με την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των ναυπηγείων Σκαραμαγκά με τον παρακάτω τρόπο «Δεν ήλθε κανείς, πλην του κ. Μιχ. Περατικού, γιατί και οι δύο που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον (η σουηδική KOKUMS και η κορεατική Daewoo) απεσύρθησαν, όταν οι αντιπρόσωποί τους εκδιώχθηκαν, αφού προπηλακίστηκαν, όταν επισκέφθηκαν τα γραφεία των Ναυπηγείων για να πάρουν πληροφορίες»
Γιατί αυτό το σημείωμα; Για να σας υπενθυμίσω την πονεμένη ιστορία του εργοστασίου της Πιρέλι στην Πάτρα, του εργοστασίου των Ρενό Φάρμα, των άλλων της Άλφα Ρομέο και της Όπελ και, φυσικά, την ιστορία της Νισάν στο Βόλο όπου στρατός κατοχής ήταν το «κράτος» και οι αποφάσεις του. Αλλά και να σας πω ότι, όπως γράφει ο καλός συνάδελφος στο ίδιο άρθρο, η Daewoo πρόκειται να εγκαταστήσει το ναυπηγείο της στη Ρουμανία και η KOKUMS στην Κροατία!
Μπράβο, ρε μεγάλοι. Μπροστά στο βόλεμά σας, στα κομματικά σας παιχνίδια και στις εντολές των καθοδηγητών σας μην αφήσετε τίποτα όρθιο._Κ.Κ.
H ΔΙΑΦΘΟΡΑ
ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Συμβαίνει και στις
καλύτερες οικογένειες
TI EINAI αυτά που ακούμε στην τηλεόραση και διαβάζουμε στις εφημερίδες ότι η γερμανική κοινωνία πνίγεται στη διαφθορά; Είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Είναι δυνατόν «οι Γερμανοί εισαγγελείς να πελαγοδρομούν (Καθημερινή 20/7)εν μέσω σωρείας εγγράφων, στο πλαίσιο της μεγαλύτερης έρευνάς τους για την δωροδοκία..». Πώς γίνεται και εκείνοι που έχουν μάθει τον κόσμο τι θα πει επαγγελματισμός και υπευθυνότητα να τα πιάνουν; Μπας και το σαράκι του ευρωπαϊκού νότου προσέβαλε τα χιούγκο μπος που ηγούνται της οικονομικής ζωής της χώρας; Και τώρα τι θα γίνει; Ποιο επιχείρημα θα χρησιμοποιούν οι ευρωλιγούρηδες, για να δείξουν σ’ εμάς τους απροσάρμοστους πώς πρέπει να εργαζόμαστε…
Σύμφωνα με την εφημερίδα (και το Ρόιτερ) «οι σχετικές έρευνες στην αυτοκινητοβιομηχανία Adam Opel AG και άλλες 39 εταιρίες αποκάλυψαν επιείκεια προς τη δωροδοκία που, στον ιδιωτικό τομέα, επιφέρει ως μέγιστη ποινή φυλάκιση ενός έτους… Οι εισαγγελείς συνεχίζουν τις ανακρίσεις εργαζομένων στο χημικό γίγαντα, BASF AG, ενώ σε ανάλογες ενέργειες θα προχωρήσουν στη γερμανική μονάδα της Ford Motor CoΚκαι τη Volkswagen. Οι Γερμανοί, συνεχίζει η εφημερίδα, αρχίζουν να φοβούνται ότι η καθώς πρέπει κοινωνία τους πνίγεται στη διαφθορά…»
Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω… Τι θα απογίνω(νουμε) χωρίς παραδείγματα; Πώς θα αντιμετωπίσουμε το μέλλον χωρίς το φάρο της μεγάλης αυτής χώρας; Αν τα «πιάνουν» στην Όπελ και στη Φορντ, πώς να μην τα «πιάνουν» στην Πολεοδομία της Ανατολικής Τζουτζίας ή στο μεθοριακό φυλάκιο Προμαχώνα; Το επόμενο βήμα θα είναι να τα «πιάσει» κάποιος στη γερμανική κυβέρνηση μπας και δώσει τις πολεμικές αποζημιώσεις που η Γερμανία χρωστάει στην Ελλάδα.
Πόσο ωραίος θα μπορούσε να είναι ο ελληνικός λαός, αν είχε ηγέτες που να μπορούσαν να σταθούν στο ύψος της ιστορίας της χώρας! Σε ένα μήνα θα είχαμε εξαγοράσει όλα τα κουστούμια και, οι πραγματικοί ηγέτες της Γερμανίας, θα είμαστε οι Έλληνες, οι Ιταλοί και οι Ισπανοί!._Κ.Κ.
ΓΙΑ NA MHN ΤΡΕΛΑΘΟΥΜΕ ΕΝΤΕΛΩΣ
47 άτομα τραυματίστηκαν, άλλα σοβαρά και άλλα όχι, όταν ο οδηγός του λεωφορείου που εκτελούσε το δρομολόγιο Λαύριο-Αθήνα, ΠΑΡΑΒΙΑΣΕ το STOP (την προτεραιότητα, αν δεν καταλάβατε) στη νέα διασταύρωση έξω από το Μαρκόπουλο Μεσογείων (για όσους την γνωρίζουν) με αποτέλεσμα να πέσει επάνω του μια νταλίκα που έβαινε κανονικά. Και βγήκαν οι «κάτοικοι», τα «ματσούκια», οι «ειδικοί» στα κανάλια για να καταδικάσουν το δρόμο που «πάσχει από ελλιπή κατασκευή και σηματοδότηση».
Επειδή τυχαίνει να μένω κοντά και να γνωρίζω το σημείο, σας διαβεβαιώ ότι από «ελλιπή κατασκευή» έπασχε το μυαλό του οδηγού που ΠΑΡΑΒΙΑΣΕ EN ΨΥΧΡΩ το STOP. H δικαιολογία ότι «το STOP τοποθετήθηκε πρόσφατα και δεν το ήξερε» είναι τουλάχιστον σαθρή, γιατί, αν πρόσεχε, ΕΠΡΕΠΕ να το δει. Όπως πολλές φορές έχουμε γράψει, οι ελληνικοί δρόμοι EINAI ΣΦΑΓΕΙΑ, αλλά σφαγείς είναι και οι απρόσεκτοι και άσχετοι Έλληνες «οδηγοί»._Κ.Κ.
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΙΚΑ KAI ΑΛΛΑ (POZ)
ME ENTONA σημεία (καλοκαιρινής) διάλυσης πέρασε το διάστημα 5 Ιουλίου-5 Αυγούστου που επισκοπείται (κατά ένα τρόπο) από τον υπογράφοντα. Τρανή απόδειξη το τεύχος του προηγούμενου και ίσως και αυτού του μήνα που δεν είναι από τα καλύτερα που έχουμε κάνει, αλλά ούτε και από τα χειρότερα! Δεν είναι μόνο οι πυρκαγιές, η ζέστη και οι άδειες που οδηγούν στη δημιουργία ενός μέτριου τεύχους, αλλά και οι «συγκυρίες». Ένα μήνα μπορεί να κάνουμε 15 ταξίδια στο εξωτερικό και να «βγάλουμε» ισάριθμα θέματα και τον άλλο να μείνουμε με τα ελληνικά. Το οποία, το μόνο ενδιαφέρον που παρουσιάζουν, είναι το πότε «ήρθε» το νέο Μακαρόνι και με πόσες (άτοκες) δόσεις πωλείται το νέο Εσκαργκό Gti. Εκτός από τη γελοιότητα των αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων και τις ανακοινώσεις για μονόζυγα, δακτυλίους, τρίγωνα και λεωφορειόδρομους (στην Κηφισίας και την Ηλιουπόλεως, αν έχετε το θεό σας) τίποτα άλλο δεν συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα. Αναγκαστικά λοιπόν, κάθε μήνα, βράζουμε μέσα στο ίδιο (αυτοκινητιστικό) ζουμί κάτι που δεν ξέρω πια αν αξίζει το κόπο να το κάνουμε. Για να καταλάβετε τι θέλω να πω, ας υποθέσουμε ότι οι 4TPOXOI κυκλοφορούσαν στην Ιταλία ή στην Αγγλία. Μόνο η κάλυψη των γεγονότων «ιταλικού» ή «αγγλικού» ενδιαφέροντος θα κάλυπτε τις περισσότερες ημέρες του μήνα. Τα ρεπορτάζ για την αυτοκινητοβιομηχανία, την οικονομία, τα νέα μοντέλα, τους σχεδιαστές, τους μηχανικούς θα κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος του περιοδικού. Αν σ’ αυτά προσθέταμε και τους αγώνες που γίνονται στις δεκάδες πίστες που διαθέτουν οι χώρες αυτές, θα βλέπαμε ότι το 24ωρο δεν είναι αρκετό. Αν σ’ όλα αυτά προσθέσουμε και το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού (55-60 εκατομμύρια πληθυσμός σε κάθε μια απ’ αυτές τις χώρες) καταλαβαίνετε τις «δυνατότητες» που έχει ένα αυτοκινητιστικό περιοδικό σ’ αυτές τις χώρες (για να μην αναφερθούμε στις γερμανόφωνες και τρελαθούμε εντελώς!). Χαμένοι λοιπόν στη «γωνία» της Ευρώπης, σε μια χώρα που στην ουσία τίποτα δεν συμβαίνει, που οι νόμοι και οι διατάξεις αλλάζουν κάθε μέρα, με ανίκανες και αρτηριοσκληρωμένες κυβερνήσεις, μ’ ένα λαό που έχει πάρει διαζύγιο από το διάβασμα (βιβλίων, περιοδικών και εφημερίδων), είμαστε αναγκασμένοι να ασχολούμεθα μόνο με τα επιτεύγματα των άλλων και μάλιστα να αισθανόμαστε υπερήφανοι, επειδή, για παράδειγμα, οδηγήσαμε πρώτοι το Άουντι Τάδε ή το Ρενό Δείνα! Δεν είναι εκπληκτικό;
Σκληρή δουλειά, τεράστιο κόστος (σε εξοπλισμό, χαρτί, μελάνια κ.λπ.), μετρήσεις, φωτογραφίσεις, κυνηγητό, κι όλα αυτά για να βγάλουμε ένα περιοδικό που στις σελίδες του (πέρα απ’ τις σελίδες του Αντίλογου) παρουσιάζονται τα επιτεύγματα άλλων λαών. Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα και μόνο στους 4T. Δεκάδες περιοδικά κάθε είδους και περιεχόμενου σε όλο τον κόσμο λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Απλά εμείς πιστεύαμε ότι ύστερα από 26 χρόνια θα είχαμε και κάτι «ελληνικό» να παρουσιάσουμε. Φρούδες ελπίδες και σε τελική ανάλυση «ανησυχίες» ενός ανθρώπου που εξακολουθεί να ζει στο δικό του κόσμο, αν και το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω πια ποιος είναι ο δικός μου κόσμος!
Ας αφήσουμε όμως τα υπαρξιακά μας προβλήματα και ας δούμε τι οδηγήσαμε το μήνα που πέρασε, μια και όσο παράξενο κι αν φαίνεται, εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει το αυτοκίνητο! Και ας αρχίσουμε με μια έκπληξη. Το νέο Χιουντάι Λάντρα! Καλά διαβάσατε… H κορεάτικη εταιρία προσφέρει τώρα ένα αυτοκίνητο που επιταχύνει, επιβραδύνει και το κυριότερο στρίβει όπως τα καλύτερα ευρωπαϊκά. Κάθισα στο τιμόνι μεταφέροντας τα…τραύματα από τις επαφές μου με τα παλαιότερα Εξέλ, Σονάτα και Χιουντάι Κουπέ και ύστερα από λίγα χιλιόμετρα, δεν είχα παρά καλά «λόγια» να πω για τους κορεάτες μηχανικούς. O κινητήρας είναι δυνατός και «ζωντανός», η ανάρτηση αρκούντως «σκληρή» για τις προτιμήσεις μου και το κράτημα ακριβές και «καθαρό». Τα μόνα «μελανά» σημεία είναι οι μεγάλες διαδρομές του μοχλού του κιβωτίου ταχυτήτων και κάποια ασάφεια στο σύστημα διεύθυνσης στις γρήγορες ανοιχτές, αλλά κατά τα άλλα μπράβο στους κορεάτες μηχανικούς. Το αυτοκίνητο είναι πραγματικά καλό (έστω και αν η «εντυπωσιακή» γραμμή του δεν με βρίσκει σύμφωνο, αλλά περί ορέξεως ουδείς λόγος). Αν η πρόοδος που παρουσιάζει η κορεάτικη αυτοκινητοβιομηχανία δεν είναι μάθημα για τους εγχώριους προδότες, τότε τι είναι;
Και από την Κορέα στην Ιαπωνία. Στο περιοδικό έφθασαν δύο Νισάν Τεράνο, ένα «κοντό» και ένα «μακρύ» με μηδέν χιλιόμετρα στο κοντέρ. Παρατηρώντας τα στο χώρο στάθμευσης της εταιρίας ασυναίσθητα τα συνέκρινα με το Τογιότα RAV4 για το οποίο τόσο καλά λόγια γράφτηκαν στο προηγούμενο τεύχος. Το σχήμα τους είναι συγγενές, αλλά όχι και η «ψυχή» τους. Το RAV4 είναι ένα θαυμάσιο επιβατικό με δυνατότητες κίνησης στο χώμα, το Τεράνο είναι περισσότερο «εργαλείο» για κίνηση στον ανώμαλο δρόμο και λιγότερο επιβατικό, αλλά μείνετε μαζί μου να σας εξηγήσω. Κατασκευασμένο σαν το χρηματοκιβώτιο του Φορτ Νοξ, ψηλό και «κακό» στην όψη, σου δίνει την αίσθηση ότι θα περάσει πάνω από βράχους και ποτάμια χωρίς το έδαφος να «φθάσει» στην καμπίνα. Και η αίσθηση γίνεται πραγματικότητα στον ανώμαλο δρόμο όπου περνάς «αέρα» με τις αναρτήσεις να απορροφούν τους λάκκους και τις πέτρες και τον (καλό) κλιματισμό να σε απομονώνει από τη σκόνη. Όλα καλά; Όχι, γιατί οι κινητήρες είναι σαφώς υποτονικοί και παρουσιάζουν κι εκείνον το δισταγμό που φαίνεται να αποτελεί σήμα κατατεθέν όλων των κινητήρων της εταιρίας. Αν δεν σας ενδιαφέρουν οι εκρηκτικές επιδόσεις και θέλετε ένα «τζιπ» που θα σας βγάλει «ασπροπρόσωπους» σε κάθε δυσκολία, τότε τα νέα Τεράνο πρέπει να είναι σίγουρα στη λίστα των επιλογών σας. Να φαντασθείτε ότι όσο τα οδηγούσα τόσο σκεπτόμουν να τηλεφωνήσω στον Τσουκιά και να πάω μια βόλτα μέχρι την Ευρυτανία (πράγμα βέβαια που ποτέ δεν έκανα σαν σκλάβος που είμαι).
Ακριβώς το αντίθετο σκέφθηκα, όταν οδήγησα το νέο Σεβρολέ Μπλέιζερ, ένα 100% αμερικάνικο αυτοκίνητο με 100% αμερικάνικα χαρακτηριστικά οδήγησης (κανονικό τεστ σ’ αυτό το τεύχος;). Για παράδειγμα, ο μοχλός που ελέγχει το αυτόματο κιβώτιο των τριών σχέσεων είναι στο τιμόνι όπως στη δεκαετία του ‘60. H πρώτη επαφή έγινε μ’ ένα «ταξίδι» από την Πραξιτέλους στο Ελληνικό στην οδό Λένορμαν. Στην πόλη το Μπλέιζερ είναι όπως κάθε άλλο αυτόματο. Απλά πατάς το γκάζι και πας, το αφήνεις και σταματάς. Απ’ εκεί και πέρα όμως τίποτα το ιδιαίτερο, αφού οι αναρτήσεις είναι πολύ μαλακές (έτσι τις θέλουν οι Αμερικανοί) και στις στροφές στην ανώμαλη ελληνική άσφαλτο κάνουν τον πίσω άξονα να αναπηδά και τους τροχούς να χάνουν (εύκολα) την επαφή τους με το δρόμο. Το ίδιο συμβαίνει, αν κάνεις το λάθος να κάνεις «κικ ντάουν» (να πατήσεις όλο το γκάζι επιλέγοντας «πρώτη») στην έξοδο μιας στροφής. Στο χώμα και με κίνηση μόνο στους πίσω τροχούς (η επιλογή της τετρακίνησης γίνεται ηλεκτρικά και εν κινήσει από το ταμπλό) τα πράγματα είναι χειρότερα και πρέπει να οδηγείς σιγά και προσεκτικά, διαφορετικά οι αναπηδήσεις και οι συντονισμοί της ανάρτησης κάθε άλλο παρά άνετα σε κάνουν να αισθάνεσαι. Με τετρακίνηση η κατάσταση βελτιώνεται στο χώμα, αλλά όχι και στην άσφαλτο όπου η ακτίνα στροφής μειώνεται και το εμπρός διαφορικό «διαμαρτύρεται» έντονα στις κλειστές στροφές. Θα έλεγα πως αυτό το Σεβρολέ είναι ιδανικό για τους «ιντερστέιτ» στις ΗΠΑ και τους (πλούσιους) Ελβετούς που θέλουν ένα αυτοκίνητο για να πηγαίνουν από/προς τη δουλειά τους όταν χιονίζει, αλλά όχι για τους «πυροβολημένους» Έλληνες φυσιολάτρες, σκιέρ, κανούερς και ράφτερς (πολύ εγγλέζικο έπεσε!).
Θεέ μου… Είναι ήδη 5 Αυγούστου και είμαι μόνος στους 4T. Όλοι έχουν φύγει για διακοπές και έχει τόση ησυχία που μυρίζει θάνατος! Έλεγα να πάω στη Λήμνο, στην Ιθάκη, στη Μάνη (με την Ιντεγκράλε), στην Κρήτη (στο σπίτι του Ζουράρι), στην Άνδρο (για να δώ την έκθεση Ντε Κίρικο), αλλά -πάλι- δεν πήγα πουθενά. Τι θα γίνει μ’ εμένα ούτε ξέρω. Και όσο σκέπτομαι το τεύχος Σεπτεμβρίου τόσο με περιλούει κρύος ιδρώτας. Αν εκείνο του Αυγούστου ήταν έτσι κι έτσι, αυτό που κρατάτε στα χέρια σας πρέπει να είναι μπλιάχ._Κ.Κ.
DΟΝ’Τ CRY FOR HIM ARGENTINA!
O «δικός μου» Juan Manuel Fangiο.
TO ΜΑΘΑΤΕ; Πέθανε ο Φάντζιο, είπε απλά, ένα πρωινό, στο γραφείο ο Σπύρος Κάγκας και ένας ακόμα κρίκος με το παρελθόν (μου) έσπασε. Σε περιπτώσεις σαν αυτή δεν «λυπάσαι» (τον είχα συναντήσει δυο φορές σε εκδηλώσεις της Μερτσέντες στη Γερμανία και είχαμε μιλήσει για τους αγώνες και την Ελλάδα που αγαπούσε και ονειρεύονταν να επισκεφθεί). Απλά αδειάζεις, καθώς, ο ένας μετά τον άλλον, οι ήρωες της νιότης σου φεύγουν απ’ τον μάταιο τούτο κόσμο. «Θα γράψετε κάτι;» είπε ο Σπύρος.
«Όχι σ’ αυτό το τεύχος», απάντησα, μια και ο χρόνος δεν μου επέτρεπε να γράψω αυτά που θα διαβάσετε εδώ.
Αν σας πω ότι «γνώρισα» τον Φάντζιο από τις σελίδες του ελβετικού «Αutomobile Υear», της καλύτερης ετήσιας έκδοσης για το αυτοκίνητο και τους αγώνες στον κόσμο τι θα πείτε; Εκεί λοιπόν είδα πρώτη φορά (το 1955;) το πρόσωπο και το στιλ του μεγάλου οδηγού (τότε οι θεατές μπορούσαν να δουν τους ήρωές τους μέσα στα αυτοκίνητα και όχι όπως τώρα που βλέπουν μόνο το κράνος). Ως γνήσια «πυροβολημένος» είχα αγοράσει τον πρώτο τόμο (στα γερμανικά) που άγνωστο πώς είχε βρεθεί στο βιβλιοπωλείο του Κάουφμαν στη Σταδίου. Ακόμα θυμάμαι με συγκίνηση το ανοιξιάτικο απόγευμα που μετέφερα το βιβλίο στο πατρικό μου σπίτι στην οδό Φωτομάρα στο Νέο Κόσμο και κλείστηκα στο, γεμάτο μοντέλα αεροπλάνων, ανεμοπτέρων και ατμακάτων μικρό μου δωμάτιο. Ακόμα θυμάμαι πώς έτρεμαν τα δάχτυλά μου καθώς το ξεφύλλιζα και έβλεπα τις μαυρόασπρες φωτογραφίες του Μπερνάρ Καγιέ (με τον οποίο αργότερα γίναμε καλοί φίλοι) και του Λούι Κλεμεντάσκι (έφυγε κι αυτός) από τα Γκραν Πρι και τους μεγάλους (και αληθινούς) αγώνες αντοχής. Κι ακόμα θυμάμαι πως «μελετούσα» τα πρόσωπα των Φάντζιο και Μός, των φον Τρίπς και Κόλινς, του Μπερά, του Χόθορν και του Μπαντίνι. Δεν ξέρω αν ήταν το παράξενο κράνος του Αργεντινού, το μπλουζάκι που φορούσε όταν οδηγούσε τις Μαζεράτι 250F ή τις Μερτσέντες, ούτε αν ήταν εκείνο το Μίλε Μίλια του ‘55 που ο Χουάν Μανουέλ κέρδισε, στο τιμόνι μια Μερτσέντες 300SLR, με συνοδηγό έναν δημοσιογράφο (τον Βρετανό Ντένις Τζέκινσον) που τον έκαναν (μαζί με τον Τριπς) ήρωά μου. Αυτό που ξέρω ακόμα και σήμερα είναι ότι στη δική μου ζωή ποτέ δεν υπήρξε οδηγός αγώνων που να είχε τη δική του παρουσία, ευγένεια και, τελικά, προσφορά στο σπορ. Οι μόνοι οδηγοί που με άγγιξαν με τον ίδιο (σχεδόν) τρόπο ήταν οι Βιλενέβ και Σένα και κάποτε, όταν θα κάνω ειρήνη με τον εαυτό μου, θα γράψω ένα άρθρο για αυτούς και τις εποχές τους, για να δείτε σε τι σκατά έχουν πέσει οι αγώνες τα τελευταία 20 χρόνια.
O Χουάν Μανουέλ γεννήθηκε και έζησε τα νεανικά του χρόνια σε μια μικρή, σκονισμένη και ασήμαντη κωμόπολη της Αργεντινής, το Μπαλάρκε, μια περίπου ώρα με το αυτοκίνητο από το Μαρ ντελ Πλάτα. Το Μπαλάρκε ήταν η πρωτεύουσα της πατάτας της Αργεντινής, μια και εκείνα τα χρόνια παρήγαγε το 70% της εγχώριας παραγωγής. Εκεί, στη δεκαετία του ‘20, ο δεκάχρονος τότε Χουάν, ήλθε για πρώτη φορά σε επαφή με τις μηχανές σαν εργάτης στο τοπικό χυτήριο. Σε ηλικία 12 ετών έπιασε δουλειά σε συνεργείο και κάθισε για πρώτη φορά πίσω απ’ το τιμόνι, παραδίδοντας αυτοκίνητα στους πλούσιους γαιοκτήμονες της περιοχής. Οι χωματόδρομοι της πάμπα ήταν και το πρώτο του «σχολείο». Εκεί έμαθε να πλαγιολισθαίνει, να εκμεταλλεύεται την αδράνεια του αυτοκινήτου για να στρίψει σε χώμα και σε λάσπη. Και εκεί ήταν που τον πρόσεξαν οι φίλοι του. Οι απλοί άνθρωποι του Μπαλάρκε που είδαν ότι ο μικρός Αργεντινός είχε το Χάρισμα. H ιστορία είναι πολύ γλυκιά για να γίνει πιστευτή, αλλά εκείνα τα χρόνια, τα αυτοκίνητα ήταν ακόμα μαγικά και οι αγώνες μαγικότεροι.
Κάθε φορά που ο Χουάν Μανουέλ νικούσε σ’ έναν τοπικό αγώνα, οι κάτοικοι του Μπαλάρκε έκαναν έρανο και του έφτιαχαν ένα καλύτερο αυτοκίνητο για τον επόμενο αγώνα (όπως ακριβώς γίνεται στην Τζουτζία!). Δεν πέρασε καιρός και ο Φάντζιο, εκτός από ήρωας του Μπαλάρκε έγινε και ήρωας της πόλης του Ροζάριο (που ακόμα και σήμερα τον θεωρεί πολίτη της), αλλά και του Μαρ ντελ Πλάτα.
Τότε, οι αγώνες στην Αργεντινή ήταν περίπου εθνικό σπορ και, καθένας απ’ αυτούς, γινόταν σε διαδρομές που το μήκος τους ξεπερνούσε τα 5.000 χιλιόμετρα! Το 1942 ο Χουάν ήταν 32 ετών, αλλά η φήμη του είχε ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας.
Έτσι κύλησαν τα πράγματα μέχρι τον πόλεμο και, όπως λένε οι ιστορικοί του, μέχρι τότε ο Φάντζιο δεν είχε ταξιδέψει έξω από την Αργεντινή. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να θυμίσουμε ότι ο Φάντζιο ποτέ δεν θα είχε υπάρξει, αν δεν ήταν ο Περόν! Ήταν μια εποχή που τη χώρα δονούσαν τα κηρύγματα του πιο χαρισματικού ηγέτη του λαϊκισμού στην ιστορία (ίσως με μία εξαίρεση!). Ο καλός εννοούμενος εθνικισμός (EOK και NATO το ίδιο Συνδικάτο και Έξω οι Βάσεις του Θανάτου;) δονούσε τις ψυχές των Αργεντίνων, ενώ η σύζυγός του, Εβίτα, είχε ανακηρυχθεί αγία.
Κι ήταν αυτή η εθνική υπερηφάνεια που έκανε τον Περόν να διαθέσει στη Λέσχη Αυτοκινήτου της Αργεντινής (την αντίστοιχη ΕΛΠΑ) τα απαραίτητα κονδύλια, για να αγοραστούν ένα Σίμκα Γκορντίνι και τρεις τετρακύλινδρες Μαζεράτι! Αυτό ήταν… O Χουάν Μανουέλ ήλθε στην Ευρώπη και κέρδισε τέσσερις αγώνες στη Γαλλία. Το επόμενο βήμα ήταν να αγοραστεί μια Φεράρι 166 με την οποία ο Φάντζιο κέρδισε στη Μόνζα. Και το επόμενο; Το επόμενο ήταν να επιστρέψει στην Αργεντινή σαν λαϊκός ήρωας και, στο Μπουένος Άιρες, να τον υποδεχθεί ο ίδιος ο Περόν.
Το 1950 (ο Φάντζιο ήταν 39 ετών) υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο με την Άλφα Ρομέο, σαν μέλος της ομάδας των τριών (μυθικών) F (Farina, Fagioli, Fangio). Οι τρεις υπετροφοδοτούμενες Αλφέτα νίκησαν σε όλα τα Γκραν Πρι, ο Φαρίνα πήρε τον τίτλο και ο Φάντζιο ήλθε δεύτερος. Το 1951 ο Έντσο Φεράρι πήρε την ιστορική (για την εξέλιξη της Φόρμουλα 1) απόφαση να στηρίξει τη φόρμουλα για αυτοκίνητα με ατμοσφαιρικούς κινητήρες 4,5 λίτρων (αντί υπετροφοδοτούμενους 1,5) και να παραγγείλει στον μηχανικό Λαμπρέντι να σχεδιάσει τον επίσης ιστορικό V-12.
Παρά την απειλή της Φεράρι όμως ο Φάντζιο κέρδισε το Πρωτάθλημα για την Άλφα και έγινε Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Περιττό είναι νομίζω να σας πω τι έγινε στην Αργεντινή!
Το 1952 και το 1953 δεν ήταν καλές χρονιές για τον μεγάλο Αργεντινό. H Φεράρι κυριαρχούσε στα Γκραν Πρι με τον Αλμπέρτο Ασκάρι και ο Φάντζιο οδηγούσε, πότε Άλφα και πότε BRM. Όμως, στο τέλος του 1953, με μια εκπληκτική νίκη στο Καρέρα Παναμερικάνα (με μια Λάντσια D24) o Χουάν Μανουέλ επέστρεψε στα πρωτοσέλιδα.
Τότε, στη ζωή του μπήκε ένας ακόμα θρύλος: ο Αλφρεντ Νοϊμπάουερ, ο αρχηγός του Αγωνιστικού Τμήματος της Μερτσέντες. Το εργοστάσιο ετοίμαζε έναν θρύλο, την W196 και ο Νοϊμπάουερ ήθελε την οδηγήσει ο Φάντζιο. Τα όσα ακολούθησαν είναι γνωστά στους ανθρώπους της δικής μου ηλικίας, αλλά όχι στους νέους και σκέπτομαι πως, αν συνεχίσω έτσι, αυτός ο Αντίλογος θα φθάσει τις 40 σελίδες.
Τα χρόνια από το 1955 μέχρι και το 1970 ήταν τα καλύτερα για τους αγώνες Γκραν Πρι, αλλά και τους αγώνες αντοχής και πολύ θα ήθελα να σας τα περιγράψω, μια και δεν νομίζω ότι (λόγω ηλικίας) δεν μπορεί να το κάνει άλλος. Πώς όμως να το κάνω που μόνο η έρευνα στις βιβλιοθήκες που βρίσκονται στο Κωσταλέξι, απαιτεί αδιάλειπτη εργασία 15 ημερών; Πού να βρω το χρόνο και την ειρήνη, που ανέφερα πιο πάνω, για να το κάνω; Ξέρω πως αυτή είναι η δουλειά μου και η υποχρέωσή μου, αλλά τώρα πρέπει να ασχοληθώ με το νέο νόμο για τα MME που με το Αρθρο 12 απειλεί με αφανισμό και κλείσιμο όλα τα μικρά έντυπα (περιοδικά και εφημερίδες), προφανώς επειδή αυτές οι εντολές δόθηκαν από τους εκδοτικούς πατρόνες του πληθωρικού υπουργού.
Don’t cry for him, Argentina, λοιπόν. Όσο υπάρχουν αγώνες, το παιδί σου, ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο θα θυμίζει σε όλους εμάς εσένα, αλλά και τη χρυσή τους εποχή._Κ.Κ.
RSS - Posts
