Tι μήνας κι αυτός που πέρασε… Από πού ν’ αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς. Από το πρωινό του Σαββάτου 21 Ιανουαρίου που στο χώρο του τελεφερίκ της Πάρνηθας μεθύσαμε και οδηγήσαμε, για να δείξουμε στους αναγνώστες (και στους τηλεθεατές μας στην εκπομπή μας στο Μέγκα Τσάνελ) τις κακές συνέπειες του οινοπνεύματος στην οδήγηση ή μήπως από τη νύχτα που στην τηλεόραση του Αντένα παρακολουθήσαμε το απόστημα της ελληνικής πολιτικής ζωής να σπάει και το (βρωμερό) περιεχόμενό του να μας πνίγει μέσα στα σπίτια μας;
Μήπως με τις εντυπώσεις από τη νέα Μερτσέντες E που θα παρουσιασθεί σε έξι μήνες, αλλά που εμείς είδαμε ένα στο Ζιντελφίγκεν σε μια εμπιστευτική παρουσίαση για τα μέλη της Επιτροπής COTY που παρά τις επιθέσεις που δέχεται από διάφορους ανόητους, εξακολουθεί να λειτουργεί γιατί έτσι θέλουν τα μέλη της;
Δύσκολος ο μήνας που πέρασε (απόδειξη και το μικρό τεύχος Φεβρουαρίου) για χίλιους δυο λόγους ανάμεσα στους οποίους είναι και το πρόβλημα που παρουσιάζεται αργά αλλά σταθερά στην αγορά του αυτοκινήτου που περνάει -πάλι- περίοδο ύφεσης. Για τον υπογράφοντα το διάστημα από τις 10 Δεκεμβρίου μέχρι τις 10 Ιανουαρίου (το διάστημα που σύρονται αυτές οι γραμμές) θύμιζε σελίδες από διήγημα επιστημονικής φαντασίας. Μια ισχυρή μόλυνση (από νερό ή λαχανικά) μ’ έκανε να πάθω παράτυφο, μια ασθένεια που δεν γνώριζα, αλλά που φέρνει πυρετό και εξάντληση έτσι που ο ασθενής να νομίζει ότι ζει σε μια άλλη διάσταση. Μέχρι να το ανακαλύψω (και να γίνω καλά με ισχυρή αντιβίωση) πίστεψα ότι είχα γίνει ζόμπι έτσι που σερνόμουν στο γραφείο και στα σπίτια των φίλων στις γιορτές. Όταν έγινα καλά οι γιορτές είχαν περάσει και δεν είχα χαρεί ούτε μια ώρα ξεκούρασης.
Να όμως που, όπως αποδείχτηκε, η ασθένεια ενός πολίτη δεν είναι παρά ένα τίποτα μπροστά στην επιδημία που έπληξε τη χώρα με τις αποκαλύψεις για τον τρόπο που ο Προφήτης έχτισε το σπιτάκι του και στις αποκαλύψεις που ακολούθησαν στα τοκ σόου των καναλιών. Με το στόμα ανοιχτό ο ελληνικός λαός παρακολούθησε τις ομιλούσες κεφαλές (που παριστάνουν τους πολιτικούς) να επιδεικνύουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Ένα πρόσωπο χωρίς μάτια και αυτιά, αλλά με τεράστιο, σχεδόν αχανές στόμα. Ένα στόμα που όταν ανοίξει δεν μιλάει, δεν συνδιαλέγεται, αλλά υβρίζει και υβρίζεται, που εκτοξεύει λάσπη, που μιλάει χωρίς να λέει τίποτα.
Είναι δυνατόν, αναρωτιόμαστε, τις τύχες της χώρας να καθορίζει αυτός ο βόθρος; Αυτοί οι εξωγήινοι, οι τελείως αποκομμένοι από την πραγματικότητα; Είναι δυνατόν μια ολόκληρη χώρα κι ένας ολόκληρος λαός να στηρίζουν το μέλλον και τις ελπίδες τους σ’ αυτά τα καρτούν;
Να όμως που, όπως καθημερινά αποδεικνύεται, αυτά καθορίζουν τις τύχες μας. Αυτά τα μη-πρόσωπα (για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του Προφήτη) είναι που θα οδηγήσουν την Ελλάδα στον 21ο αιώνα, που θα προτάξουν τα στήθη τους στην επιθετικότητα της Τουρκίας, που θα αποτρέψουν τον πόλεμο στα Βαλκάνια, που θα στηρίξουν την οικονομία, θα πατάξουν τη φοροδιαφυγή, θα αντιμετωπίσουν το καρκίνωμα των Δ.Ε.Κ.Ο. Πείτε μου, αν έχετε το Θεό σας… Έχετε δει πιο καλτ καρτούν από τους Ευάγγελους, τους Άκηδες, τις Ντόρες και τους Κάρολους; Ποιος σκηνοθέτης, ποιος ηθοποιός, ποιο ευρωπαϊκό ή αμερικάνικο στούντιο μπορεί να αναπαραστήσει τις σκηνές που παρακολουθούμε στα διάφορα τηλεοπτικά τραπέζια; Κανένα, και απορώ πώς δεν τα έχουν ακόμα ανακαλύψει οι σκηνοθέτες που κάνουν επιτυχημένες (μαύρες) κωμωδίες για να τα βάλουν να πρωταγωνιστήσουν σε χολιγουντιανά μπεστ σέλερ.
Ταινίες σαν το «Αρχίστε την Επανάσταση Χωρίς Εμένα», το «Ένας Τρελός, Τρελός Κόσμος», τους «Παραγωγούς», το «Μπραζίλ» και το «Φρανκεστάιν Τζούνιορ» ωχριούν μπροστά σ’ αυτές που παίζονται στην ελληνική τηλεόραση όταν προσκαλούνται οι αδελφοί Μαρξ, οι Όλιβερ και Χάρντι, οι Ζίρο Μοστέλ και οι Μαντλίν Καν της ελληνικής πολιτικής ζωής.
Οι συγκινήσεις που προσφέρουν οι λόγοι του Άκη, οι δηλώσεις του Ευάγγελου, το χαμόγελο του Γιάννου, οι προβλέψεις του Κώστα και οι διαπιστώσεις της Αλέκας είναι απείρως πιο δυνατές από εκείνες που προσφέρουν τα Μίκι μάους, ιδιαίτερα όταν ψηφίζουν αναστολές διώξεων ή όταν βγάζουν στη φόρα τα άπλυτά τους.
Θα ρωτήσετε… Ποια είναι η λύση; H λύση είμαστε εμείς! Εμείς οι Έλληνες που βαρεθήκαμε να παρακολουθούμε αυτό το απίθανο θέατρο σκιών, που ψάχνουμε για τη χαμένη προσωπική και εθνική μας αξιοπρέπεια, την αξιοκρατία, τη σοβαρότητα, τη λιτότητα στο λόγο, το σεβασμό στην ιστορία, στη γλώσσα και στις παραδόσεις του λαού μας.
Αν εμείς δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, είναι πλέον βέβαιο ότι τα καρτούν θα οδηγήσουν τη χώρα στην καταστροφή. Ας γυρίσουμε λοιπόν την πλάτη σε όσα από αυτά δεν σκέπτονται πρώτα την Ελλάδα και μετά τον εαυτό τους (και το κόμμα τους) και ας στηρίξουμε τους λιτούς, σοβαρούς, λιγόλογους και ταπεινούς Έλληνες που κάτι έχουν κάνει στη ζωή τους. Όπως αποδεικνύεται από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογικών αναμετρήσεων, ήδη έχουμε αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση.
Προσοχή όμως… Ποτέ δεν πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη στην πολιτική, αλλά στα νούμερα που ταλαιπώρησαν τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια και την οδήγησαν στο έσχατο σημείο της αναξιοπιστίας που βρίσκεται σήμερα. Το οφείλετε, το οφείλουμε σ’ εκείνους που έφυγαν (πολεμώντας για τα όποια ιδανικά), αλλά και σ’ εκείνους που έρχονται.
Μεγάλα λόγια, θα πείτε. Χορτάσαμε κι από εσάς στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και δεν θα έχετε άδικο. Καθισμένοι πίσω απ’ τα γραφεία μας, με όπλο τη γραφομηχανή (και τώρα τον επεξεργαστή) κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα χωρίς, τις περισσότερες φορές, να κρινόμεθα. Είναι όμως έτσι; Αν δεν συμφωνούσατε με τα όσα διαβάζετε σ’ αυτό εδώ το περιοδικό όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα το αγοράζατε! H κυκλοφορία του θα ήταν μικρή και οι 4TPOXOI θα είχαν ακολουθήσει τη μοίρα δεκάδων άλλων εντύπων που δεν κατάφεραν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του αναγνωστικού κοινού. Το ότι μας διαβάζετε, το ότι μας στηρίζετε και μας δίνετε την πρώτη θέση ανάμεσα σε όλα τα ελληνικά περιοδικά (δείτε πιο κάτω) σημαίνει ότι, αν μη τι άλλο, συμφωνείτε με τις θέσεις και τις προτάσεις μας που, πιστεύουμε, είναι ξεκάθαρες.
Τι λέμε;
– Ότι η ιστορία, η γλώσσα, η ευαισθησία του λαού μας, αλλά και το ανήσυχο πνεύμα του (που δεν του επιτρέπει να πάρει τίποτα τοις μετρητοίς) είναι στοιχεία που έπρεπε να εκμεταλλευτούμε για να κάνουμε την Ελλάδα μια από τις καλύτερες χώρες στην Ευρώπη.
– Ότι οι Έλληνες επιστήμονες, οι επιχειρηματίες, οι λογοτέχνες και ποιητές, αλλά και οι νέοι σπουδαστές και ερευνητές είναι χίλιες φορές καλύτεροι από πολλούς φριτς, φρανσουά και τζιοβάνι.
– Ότι λυπούμαστε όταν βλέπουμε αυτό το θαυμαστό δυναμικό να πηγαίνει χαμένο ή να λοιδορείται από τα ξενέρωτα στρατιωτάκια της κεντρικής Ευρώπης, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να οργανώνονται κάτω από έναν αρχηγό.
Και ζητάμε από τους νέους ιδιαίτερα αναγνώστες μας να πιστέψουν στον εαυτό τους και στις ικανότητές τους, να δουλέψουν σκληρά για να πετύχουν τους όποιους στόχους τους και να μη δέχονται το όχι σαν απάντηση. Ξέρουμε ότι είναι πολλοί εκείνοι που θεωρούν ότι ο λόγος μας είναι δασκαλίστικος. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που καταλαβαίνουν ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος προς την προσωπική και εθνική αξιοπρέπεια που αναφέραμε πιο πάνω.
Αν πάλι μερικοί πουν ότι τα παραπάνω δεν είναι παρά λόγια, θα αναγκαστώ να απαντήσω καταγράφοντας τα έργα. Και πρώτα απ’ όλα το TechLink, το κατάδικό μας ηλεκτρονικό δίκτυο που η Τεχνικές Εκδόσεις A.E. έφτιαξαν στα πλαίσια του κοινοτικού προγράμματος της Τηλεματικής II. Το ξεκινήσαμε στα μέσα του ‘94 (τότε πήραμε την έγκριση από την αρμόδια υπηρεσία), έξι μήνες αργότερα το TechLink τελείωσε και σήμερα είναι μια πραγματικότητα που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Το υπόγειό μας στον οδό Πραξιτέλους θυμίζει αίθουσα της NASA με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τα μόντεμ και τις 11 (προς το παρόν) γραμμές του O.T.E. Στις μνήμες των υπολογιστών μας είναι καταχωρημένα πάνω από 3.500 κείμενα από τους 4T και τα άλλα μας περιοδικά, και σύντομα (ίσως και την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές) το TechLink θα είναι και κόμβος του Internet για να μπορείτε (όσοι εγγραφείτε συνδρομητές) να κυκλοφορείτε στις μεγάλες λεωφόρους των πληροφοριών.
H διαφορά μας με άλλους είναι ότι δεν χρησιμοποιήσαμε τα κοινοτικά κονδύλια για να επιμορφώσουμε τις αρκούδες αλλά για να κάνουμε έργο και προκαλούμε όποιον θέλει να αμφισβητήσει τη δήλωσή μας.
Αλλά και δίπλα μας στο υπόγειο, οι συνεργάτες μας από την Ελληνική Τεχνολογία τέλειωσαν, πριν λίγες μέρες, ένα ακόμα έργο σχεδιάζοντας και κατασκευάζοντας την πρώτη μονάδα αφαλάτωσης στην Ελλάδα που λειτουργεί με τη μέθοδο της αντίστροφης όσμωσης. Οι πτέρυγες της ανεμογεννήτριας σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν στην Πραξιτέλους 31 και δοκιμάστηκαν στη σήραγγα του Ε.Μ.Π. Αυτή τη στιγμή το σύστημα πρέπει να έχει ήδη τοποθετηθεί στο εργοστάσιο του Τιτάνα στην Πάτρα για την πρώτη πιλοτική του εφαρμογή.
Μη νομίζετε ότι τελειώσαμε… Πριν από τρεις μήνες έφυγε για τη Γερμανία και τοποθετήθηκε στον αντιδραστήρα σύντηξης του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ ο ρομποτικός βραχίονας που σχεδιάστηκε/κατασκευάστηκε από την Ελληνική Τεχνολογία, τον Δημόκριτο και την Ιντρακόμ.
Και τώρα, οι συνεργάτες μας και οι 4TPOXOI ξεκινούν την κατασκευή ενός ειδικού οχήματος που επίσης σχεδιάστηκε στα γραφεία μας.
Βλέπετε λοιπόν πως, αν πραγματικά θέλεις να κάνεις κάτι, τίποτα δε σε σταματάει, ακόμα και στην υποανάπτυκτη Ελλάδα. Κι όλα αυτά γίνονται χωρίς να χρησιμοποιήσουμε μέσα, χωρίς να πάρουμε δάνεια, με δικά μας και σωστά ξοδεμένα κοινοτικά κεφάλαια.
Έπρεπε να βλέπατε τα πρόσωπα των ξένων που επισκέπτονται τα γραφεία μας. Ταράκουλο παθαίνουν, γιατί η σνομπαρία τους δεν τους επιτρέπει να δουν ότι στην Ελλάδα γίνονται πράγματα που θεωρούν αποκλειστικότητά τους. Έπρεπε όμως να δείτε και τα δικά μας πρόσωπα που, χωρίς να έχουν καβαλήσει καλάμι, λένε στους φριτς και στους τζιάκομο ότι σ’ αυτόν τον τομέα η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από εκείνους.
Κάνουμε λοιπόν εμείς, αλλά και άλλοι στην Κρήτη και στη Θράκη, στην Αθήνα και στην Πάτρα, καλή δουλειά. Είδατε κανέναν να παρουσιάζει τις δραστηριότητές μας; Ακούσατε μήπως δύο λόγια για τη δουλειά που γίνεται στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Πάτρας, Αθήνας και Θεσσαλονίκης; Είδατε κανένα τοκ σόου για τους Έλληνες που με τις ανακαλύψεις τους τιμούν την πατρίδα; Και βέβαια όχι! Οι συνάδελφοι είναι (μόνιμα) απασχολημένοι με τα έργα και τις ημέρες ασήμαντων ανθρώπων. Πού να βρουν καιρό για το ITE, τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης και τον Καθηγητή Σαρρή;
Αυτά τα θέματα δεν έχουν ακροαματικότητα, που κακό χρόνο να ‘χουμε όλοι μας. Θύμωσα; Και βέβαια θύμωσα. Γιατί μια μέρα (06:00 αναχώρηση, 24:00 επιστροφή!) πήγα στη Στουτγάρδη και συγκεκριμένα στο Ζιντελφίγκεν για να δω την καινούρια Σειρά E της Μερτσέντες. Και ναι μεν το αυτοκίνητο ήταν θαυμάσιο (και πολύ όμορφο επιτέλους!), αλλά πιο θαυμάσιος ήταν ο τρόπος που δούλευαν, όχι μόνο οι μηχανικοί, οι σχεδιαστές και τα διευθυντικά στελέχη, αλλά και οι απλοί εργάτες (που κάποτε πρέπει να δουν από κοντά οι έλληνες εργαζόμενοι). Έστησαν μια μίνι γραμμή παραγωγής κι εκεί, χωρισμένοι σε ομάδες, συναρμολογούσαν τα πρώτα 200 αυτοκίνητα, για να δουν τις τυχόν ατέλειες (σχεδιαστικές και κατασκευαστικές) και να τις διορθώσουν, ώστε να μπορέσουν να προσφέρουν το προϊόν τους στους κοινωνικά υποανάπτυκτους (που δανείζονται από τις ξένες τράπεζες για να το αγοράσουν και να κάνουν το κομμάτι τους στο χωριό ή στην πόλη) και στους οικονομικά αναπτυγμένους. Πανάθεμα στις ηγεσίες που έχουν διδάξει το λαό μας να ξοδεύει χωρίς να παράγει και να δανείζεται για ν’ αγοράσει μερσεντέ και μπεμβέ (και βίλα στην Εκάλη).
Δηλητήριο πίνω κάθε φορά που πάω έξω και γυρίζω στον οίκο ανοχής που λέγεται αεροδρόμιο Ελληνικού. Ούτε τα αγριόχορτα δίπλα στους διαδρόμους δεν είναι ικανοί να κουρέψουν, για να μην πούμε τίποτα για τις ξηλωμένες ψευδοροφές και τα σπασμένα πλαστικά. Μόνο διεκδικήσεις έχουν. Καμία υποχρέωση στα ανδράποδα που χρησιμοποιούν τους χώρους, αλλά και στα εκατομμύρια ξένους επισκέπτες που αντικρίζουν αυτό το χάλι. H πύλη της Ελλάδας στον έξω κόσμο είναι πιστό αντίγραφο του πολιτισμού και της κοινωνικής τους μιζέριας.
Αυτά βλέπω και μετά δεν μπορώ να γράψω περισσότερα για τη νέα Σειρά E. Τι να σας πω; Πόσο θα κοστίζει στην Ελλάδα; Σίγουρα περισσότερα απ’ όσα επιτρέπει όχι η τσέπη μας, αλλά η κοινωνική μας συνείδηση.
Αντίθετα, τα νέα μικρά Μερτσέντες, τα αυτοκίνητα της Σειράς A και το Swatchmobil παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Το πρώτο θα παρουσιασθεί σύντομα (ίσως στην επόμενη Φρανκφούρτη). Το δεύτερο βρίσκεται σε καλό στάδιο και πάει για το 1997. Τιμές δεν έχουν βγει ακόμα, αλλά ολόκληρη η εταιρία πάλλεται εν αναμονή των γεννήσεων. Είναι η πρώτη φορά που ο γερμανικός κολοσσός στρέφει το βλέμμα και προς τα κάτω στοχεύοντας στα εκατομμύρια καταναλωτές που δεν μπορούν να πληρώσουν μια E ή S Class.
H Κλάση A’ θα κινείται από έναν εντελώς καινούριο κινητήρα και το ίδιο θα ισχύσει και για το Σουοτσμομπίλ που θα προσφέρεται και σε υβριδική έκδοση. Το πρώτο θα χωράει τέσσερα άτομα, το δεύτερο αυστηρά δύο, μια και προορίζεται για την πόλη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είναι έτσι σχεδιασμένο, ώστε να χωράει στα βαγόνια του τρένου, για να μπορεί κανείς να το μεταφέρει από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη χωρίς να το οδηγεί!
Πολλά ειπώθηκαν εκείνη την ημέρα, αλλά λίγα γράφονται, μια και οι συζητήσεις μας ήταν off the record. Το γεγονός είναι πάντως ότι σε κάθε επίσκεψη που κάνουμε στη Μερτσέντες ανακαλύπτουμε μια διαφορετική εταιρία. Τα (καινούρια) στελέχη της κατανοούν τις κοινωνικές αλλαγές που γίνονται στην Ευρώπη και είναι αποφασισμένα να τις ακολουθήσουν. Πιο απλά, το σύνθημα που θα επικρατήσει εκεί γύρω στο 1997, όταν θα κάνουν την εμφάνισή τους τα μικρά μοντέλα, θα είναι: «δώστε Μερτσέντες στο λαό!». Γύρισα από τη Στουτγάρδη με τη Λουφτχάνσα και δεν πρέπει να ξεχάσω να δώσω τα συγχαρητήριά μου στην καλή εταιρία για τις ανέσεις που προσφέρει στους επιβάτες της αποκαλούμενης μπίζνες κλας. Να φαντασθείτε ότι ο χώρος είναι τόσο περιορισμένος που ανά πάσα στιγμή κινδυνεύεις να παντρευτείς την κυρία που κάθεται δίπλα σου! Και καλά να είναι καμία καλή.
H δική μου παρά λίγο να με κατηγορήσει για σεξουαλική παρενόχληση επειδή την ακούμπησα καθώς έψαχνα για τη ζώνη στο κάθισμά της, τόσο πολύ χώρο έχει η μπίζνες κλας. H Λουφτχάνσα δεν είναι βέβαια η μοναδική αεροπορική εταιρία που υποδύεται ότι προσφέρει διακεκριμένη θέση. Τον ίδιο (θεατρικό) ρόλο παίζει η Αλιτάλια και άλλες εταιρίες (αλλά όχι η Ολυμπιακή που προσφέρει πραγματικά αυτά που πληρώνεις). Δυστυχώς όμως, μια διακεκριμένη δεν φέρνει την άνοιξη (στην Ολυμπιακή). Είπα άνοιξη και σκέφθηκα αν εταιρία θα υπάρχει μέχρι τον Απρίλιο. Και βέβαια θα υπάρχει. Εμείς τα κορόιδα θα πληρώσουμε τα 500 δισ. προκειμένου να διασωθεί η εταιρία (από το πλιάτσικο που έκαναν στο κορμί της τα κομματικά αποφάγια). Τώρα αν από τη βαριά φορολογία, για να καλυφθούν τα χρέη της Ολυμπιακής και των λοιπών Δ.Ε.Κ.Ο., κλείσουν και καμία χιλιάδα επιχειρήσεις και μείνουν χωρίς δουλειά 10.000 άτομα, κανέναν δεν απασχολεί (ούτε τους αδελφούς Νες) διότι ανήκουν στον επάρατο ιδιωτικό τομέα.
Ας επιστρέψουμε όμως στα δικά μας. Ποια δικά μας δηλαδή, αφού τον τελευταίο καιρό έχω, κυριολεκτικά, χάσει τα αυγά και τα πασχάλια απ’ την πολύ δουλειά και, πολλές φορές, πηγαίνω με 60 χιλιόμετρα/ώρα για να μην τρακάρω! Δεν αστειεύομαι και το ξέρετε όλοι εσείς που δεν ασχολείσθε με την πολιτική, αλλά εργάζεσθε. Τις περισσότερες φορές φεύγετε στις 9-10 το βράδυ από το γραφείο και κουτουλάτε από την εξάντληση. Το ίδιο κι εγώ. Άντε λοιπόν να χαρείς την οδήγηση ή ακόμα και να καταλάβεις πώς συμπεριφέρεται ένα αυτοκίνητο. Μόνο η πολύχρονη πείρα με σώζει!
Εδώ που τα λέμε, δεν χρειάζεται πολύχρονη πείρα για να καταλάβεις πόσο καλά πάει (στην πόλη) ένα Φίατ Τσινκουετσέντο Σπόρτινγκ. Το πήρα για δύο μέρες και τρέλανα τον κόσμο, ιδιαίτερα όταν πήγα στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου στο μέγαρο της οδού Αθηνάς και παρκάρισα κάθετα στο χώρο που άφηναν δύο Μερτσέντες! Το Σπόρτινγκ διαθέτει τα χαρακτηριστικά που λείπουν από το κανονικό Τσινκουετσέντο. Σωστή ανάρτηση (σφιχτή, αλλά όχι σκληρή), καλά φρένα, σαφέστερο κιβώτιο, πρόσθετη ισχύ (55 ίπποι) και ροπή. O οδηγός που δεν κοιμάται φεύγει γρήγορα στην κίνηση της πόλης, εκμεταλλευόμενος τις τρύπες στην κυκλοφορία και προσπερνώντας πριν προλάβουν ο Άιρτον Σένα με το Χιουντάι Σονάτα και ο ταρίφας που ρέει ψαρεύοντας να θέσουν σε λειτουργία τα ανακλαστικά τους. Με λίγα λόγια το Σπόρτινγκ είναι ένα έξυπνο αυτοκίνητο, κάτι σαν τα Άμπαρτ 650 της εποχής μου, χωρίς βέβαια την προσωπικότητά τους. Αν στα παραπάνω προσθέσετε και τη χαμηλή κατανάλωση και το γεγονός ότι δεν αποτελεί τεκμήριο και προσθέσετε και ένα αίρ κοντίσιονινγκ, τότε έχετε λύσει το πρόβλημα των μετακινήσεων, χωρίς να καταφύγετε στους δύο τροχούς.
H λύση λοιπόν στα προβλήματα της πόλης; Ναι, για τα επόμενα 10 χρόνια. Κάποια στιγμή τα μικρά θα γίνουν τόσο πολλά, ώστε θα πρέπει να βρούμε άλλες λύσεις, αλλά κι εδώ πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι γιατί οι λύσεις αυτές έρχονται με τη γενίκευση της χρήσης των υπολογιστών και των δικτύων που θα καταστήσουν τις (περισσότερες) μετακινήσεις περιττές.
Στο ίδιο (σχεδόν) μήκος κύματος κινείται και το Ρενό Κλειώ Τουίνγκο Ίζι με το ημιαυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων που μου θύμισε το κιβώτιο ενός παλιού (αλλά συνάμα σύγχρονου) αυτοκινήτου που είχα κάποτε, του NSU Ro 80. Το Τουίνγκο μ’ αρέσει γιατί είναι απλό και χαριτωμένο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το ηλεκτροϋδραυλικό κιβώτιο. Χίλιες φορές καλύτερα θα ήταν, για τους ανθρώπους που βαριούνται ν’ αλλάζουν ταχύτητες, ένα 100% αυτόματο κιβώτιο παρά αυτή η ενδιάμεση λύση. Πάντως να σας πω… Αν κάνετε πολλά χιλιόμετρα στην πόλη και θέλετε να μην κουνάτε το αριστερό σας πόδι, αγοράστε το. Σας δίνει τη δυνατότητα να μειώσετε σημαντικά τις κινήσεις που κάνετε όταν οδηγείτε.
Προς το παρόν όμως χαρείτε -αν έχετε την οικονομική δυνατότητα- την οδήγηση με μια Λάντσια Κάπα. Κάτι έκανε πάλι ο Κανταρέλα και η ίδια μητέρα (το Γκρούπο) φαίνεται να γεννάει παιδιά με διαφορετικούς πατέρες. Πίσω από το συντηρητικό σχήμα κρύβεται ένα εκρηκτικό αυτοκίνητο μ’ έναν 5κύλινδρο κινητήρα που η λειτουργία του θυμίζει στρόβιλο και επιδόσεις που κάνουν την ψυχή κάθε πραγματικού οδηγού να σκιρτάει. Αυτή είναι μια πραγματική Λάντσια (με την παλιά έννοια). Γρήγορη, σταθερή, άνετη, καλά φτιαγμένη, με τεράστιους χώρους ιδιαίτερα πίσω και μεγάλα αποθέματα ισχύος για αστραπιαία (και επομένως ασφαλή) προσπεράσματα. Όσο για τον εξοπλισμό. Διαβάστε λεπτομέρειες στη δοκιμή που δημοσιεύεται σε άλλες σελίδες.
Μετά τη μονοήμερη εκδρομή στη Στουτγάρδη ακολούθησε άλλη (μονοήμερη και κάτι αυτή τη φορά) στο Λονδίνο για να παραβρεθώ στην τελετή της απονομής για το Αυτοκίνητο της Χρονιάς που, όπως είναι ίσως γνωστό, κατέκτησε το Φίατ Πούντο. Άντε πάλι 3,5 ώρες να πας και άλλες τόσες να γυρίσεις, σύνολο 7 μέσα στα αεροπλάνα της Ολυμπιακής (ευτυχώς) όπου οι 4TPOXOI έχουν πολλούς και καλούς φίλους.
Όμορφη η τελετή (στο ξενοδοχείο Royal Horseguards, χτισμένο το 800 μ.Χ. δίπλα στο Υπουργείο Αμύνης), ευχαριστημένα τα στελέχη του Γκρούπο και βέβαια ο Κανταρέλα, και περιμένετε καινούριες εκπλήξεις στη μορφή της Άλφα Σπάιντερ (την είδατε στο προηγούμενο τεύχος) και του Φίατ Μπαργκέτα (θα το δείτε σε λίγες μέρες στην Έκθεση της Γενεύης), στο νέο Τίπο (το 1996) και στο νέο Y10 (όπως ήδη γράψαμε) με την προχωρημένη αισθητική. Κι ένα μυστικό. Οδήγησα ήδη τις δύο Άλφα στο Μπαλόκο (πάλι off the record!) και πρέπει να πω ότι η φαντασία επέστρεψε στο Γκρούπο. Περισσότερα, όταν τα πράγματα επισημοποιηθούν.
Τελειώσαμε με τα ταξίδια του Γκιούλιβερ; Όχι, γιατί τέσσερις μέρες αργότερα πήγα (για σαββατοκύριακο) στην Πορτογαλία και συγκεκριμένα στην πίστα Εστορίλ έξω από τη Λισαβόνα, για να δοκιμάσω (μαζί με τους συνεργάτες μου) τα νέα Πιρέλι P6000 και ύστερα απ’ όλα αυτά κατέληξα σ’ ένα σανατόριο για να συνέλθω!
Στην πίστα τα εν λόγω λάστιχα είναι καταπληκτικά (καλύτερα απ’ τα P600), αλλά δεν σας λέω τίποτα αν δεν τα δοκιμάσω στους ελληνικούς δρόμους.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αποδέχτηκα και την πρόταση του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθήνας να λάβω μέρος σε μια διήμερη συνάντηση που οργάνωσε σε συνεργασία με την E.E. και με θέμα την ανακύκλωση των ελαστικών αυτοκινήτου (και όχι μόνο).
Δεν πρόκειται να σας φάω το χρόνο με στείρες αναγγελίες, αλλά μόνο να παραθέσω μερικά, πραγματικά συγκλονιστικά, στοιχεία που υπολογίστηκαν από τον αναπληρωτή Καθηγητή Χημείας Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας Περιβάλλοντος και Πολιτιστικής Κληρονομιάς κ. Μιχάλη Σκούλο.
Προσδεθείτε λοιπόν και διαβάστε…
…Στην Ελλάδα του 1995, παρά τις ατελείς απογραφές και στατιστικές, φαίνεται να κυκλοφορούν γύρω στα 4 εκατομμύρια τροχοφόρα, συμπεριλαμβανομένων των δικύκλων, φορτηγών, λεωφορείων και αγροτικών. Μια χονδρική εκτίμηση, δίνει έναν ετήσιο αριθμό αχρηστευμένων ελαστικών της τάξης των 3 εκατομμυρίων τεμαχίων που αντιπροσωπεύουν (άκοφτα) όγκο μεγαλύτερο των 200.000 κυβικών μέτρων. Με άλλα λόγια, έναν συνηθισμένο λόφο, με βάση ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο και ύψος 350 μέτρων περίπου και με βάρος που ξεπερνά τους 20.000 τόνους, γεμάτο κοιλότητες κατάλληλες για φωλιές τρωκτικών και κουνουπιών. Τα λάστιχα αυτά, τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο, θα έφταναν να ενώσουν οδικώς με μια αλυσίδα 2.500 χλμ. την Κωνσταντινούπολη με τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, την Πάτρα και τη Ρώμη ή την Αθήνα με το Βερολίνο και τη Μασσαλία. H φυσική αποσάθρωση υπολογίζεται ότι χρειάζεται πάνω από 70 χρόνια, η καύση τους προκαλεί τεράστια ατμοσφαιρική ρύπανση με μια φωτιά που μπορεί να καίει επί πολλά χρόνια, αλλά παράλληλα προκαλεί ρύπανση των υδάτων. Ακόμα, θα άφηνε ένα υπόλοιπο 5.000 τόνων μετάλλου σε μορφή σύρματος που απλά διασπαρμένο στη φύση αποτελεί σοβαρή απειλή για παγιδεύσεις και τραυματισμούς της άγριας πανίδας.
Τα χρησιμοποιούμενα λάδια από τα διάφορα τροχοφόρα συμποσούνται ετησίως στην Ελλάδα σε πάνω από 33.5 εκατομμύρια λίτρα ή 33.500m ή, με άλλα λόγια, σε μια λίμνη με έκταση 6 τετραγωνικά χιλιόμετρα και μέσο βάθος 5-6 μέτρα. Στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο ποσοστό απ’ αυτά τα λάδια δεν ανακυκλώνεται και φτάνουν σύντομα στους φυσικούς αποδέκτες καταστρέφοντας τα εδάφη που διαποτίζουν και τα θαλάσσια και υπόγεια νερά.
Ακόμα υπολογίζεται ότι τα πλαστικά δοχεία λιπαντικών που απρογραμμάτιστα απορρίπτονται στο περιβάλλον ξεπερνούν τα 10 εκατομμύρια τεμάχια, πολλά από τα οποία κοσμούν τις ελληνικές ακτές και τους πυθμένες λιμνών, ποταμών και θαλασσών.
Σε μικρότερη έκταση, αλλά με αντίστοιχα προβλήματα, τα ίδια ισχύουν για τα υγρά φρένων, τα ψυκτικά υγρά και, βεβαίως, την επίσης απρογραμμάτιστη απόρριψη φθαρμένων εξατμίσεων γεμάτων μόλυβδο και (σύντομα;) των καταλυτών…
Στο ίδιο χρονικό διάστημα οι συνεργάτες των 4T έκαναν άλλα… πέντε ταξίδια για να δοκιμάσουν αυτοκίνητα (Τογιότα Λέξους, Σουζούκι Βιτάρα κ.λπ) γι’ αυτό και το τεύχος Φεβρουαρίου δεν ήταν από τα καλύτερα που έχουμε βγάλει. Οι φίλοι λένε ότι είμαστε τυχεροί που κάνουμε τόσα ταξίδια κι ίσως να έχουν δίκιο, αλλά έρχονται στιγμές που βαριέσαι τα αεροδρόμια και σιχαίνεσαι τα αεροπλάνα.
Ένα ακόμα γεγονός που μας έκανε να αισθανθούμε εθνικά υπερήφανοι ήταν και τα αποτελέσματα των ερευνών αναγνωσιμότητας για την περίοδο Σεπτεμβρίου-Δεκεμβρίου 1994 που έδειξαν ότι οι 4TPOXOI ήταν πρώτοι σε αναγνωσιμότητα ανάμεσα σε όλα τα περιοδικά (όχι μόνο τα αυτοκινητιστικά) στις ηλικίες 17-70 ετών στην Ελλάδα με 225.000 αναγνώστες πράγμα που δίνει μια απάντηση σε όλους εκείνους που στο παρελθόν αμφισβήτησαν με κάθε άλλο παρά επαγγελματικό τρόπο την ηγετική θέση που οι αναγνώστες έχουν δώσει στους 4T. Για όσους δεν το διάβασαν τα ακριβή στοιχεία δημοσιεύθηκαν στο προηγούμενο τεύχος. Όπως ίσως θα έχετε προσέξει δεν συνηθίζουμε να διαφημίζουμε αυτά τα στοιχεία επειδή πιστεύουμε ότι εκείνοι που πραγματικά τα χρησιμοποιούν (για να καταστρώσουν τα διαφημιστικά τους προγράμματα) τα γνωρίζουν. Οι άλλοι, οι κακόπιστοι, εκείνοι που θέλουν να πιστεύουν όποια μπαρούφα ακούνε (ή διαβάζουν) δεν μας ενδιαφέρουν. Για μια ακόμα φορά λοιπόν ευχαριστούμε τους αναγνώστες που μας τιμούν με την εμπιστοσύνη τους που, όπως αποδείχτηκε τα τελευταία χρόνια, δεν κλονίστηκε από τις εισαγόμενες σειρήνες. Κ.Κ.
Γκλαμουριά και Συλλογική Μιζέρια
Γκλαμουριά… O όρος της χρονιάς, από τον συγγραφέα Γιώργο Σκούρτη στην εκπομπή του Βασίλη Βασιλικού για το βιβλίο στην ET2. Χαρακτηρίζει το στιλ της διασκέδασης της Βλαχιάς και του τσοπαναριού. Όχι βέβαια της αληθινής Βλαχιάς και του γνήσιου τσοπαναριού (που η αξιοπρέπεια και η περηφάνια τους δεν αμφισβητούνται), αλλά της κοινωνικής κιτσαρίας που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα πρώτα από την κρατική και ύστερα από την ιδιωτική τηλεόραση. Αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από τις γιορτές, νομίζω ότι το θέμα εξακολουθεί να είναι επίκαιρο για τον απλό λόγο ότι η γκλαμουριά θα κάνει πάλι την εμφάνισή της το Πάσχα! Όσοι λοιπόν παρακολουθήσατε (από συνήθεια, ανία ή διαστροφή) τα εορταστικά προγράμματα (σόου) των καναλιών σίγουρα θα την χορτάσατε. Τουαλέτες, στρας, γλάστρες, κλάκα, ουάου, καπνοί, σμόκινγκ, παπιγιόν, ευχές, μπράβο, ρούλες, τούλες, βίκες, χορευτικά, φιλάκια, διαγωνισμοί, απονομές και άλλες εκδηλώσεις που καμία σχέση δεν είχαν (έχουν) με την ελληνική πραγματικότητα. Σε ποία περιοχή της χώρας υπάρχουν άνθρωποι που ζουν και διασκεδάζουν σαν τους γκλαμουράτους της TV; Στην Αθήνα; Στη Θεσσαλονίκη; Στην Ξάνθη; Στον Πύργο; Στο Ηράκλειο;
Στην Κέρκυρα; Πουθενά! Υπάρχει η νεολαία που διασκεδάζει στα μπαράκια και στις ντίσκο, υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του λαού που διασκεδάζει στις ταβέρνες και στα σπίτια, υπάρχουν και τα υβρίδια που τη βρίσκουν στα σκυλάδικα με τις κραυγές διαφόρων τουρκο-ινδο-λιβανέζων Ελλήνων τραγουδιστών, αλλά Έλληνες που να διασκεδάζουν με τον τρόπο που είδαμε στις γιορτές σίγουρα δεν υπάρχουν.
Θα καταλάβαινα την γκλαμουριά αν ζούσα στο Χόλιγουντ ή στη Νέα Υόρκη. Αν οι παρουσιαστές και οι καλλιτέχνες διέθεταν το ταλέντο μιας Στρέισαντ, μιας Μινέλι, ενός Σάμι Ντέιβις, ακόμα και ενός από τα μέλη της παλιάς ομάδας των Μόντι Πάιθον! Ενός αληθινού διασκεδαστή (εντερτέινερ) με την πλήρη έννοια του όρου. Αν τα μπαλέτα δεν ήταν μπουλούκια εισαγωγής, αλλά είχαν τον επαγγελματισμό και τη χάρη, ας πούμε, των παιδιών που χορεύουν στα video clip που βλέπουμε στο MTV.
Θα καταλάβαινα την γκλαμουριά, αν το ταλέντο, το χιούμορ, η ετοιμότητα όσων λαβαίνουν μέρος σ’ αυτά τα θεάματα πλησίαζαν εκείνα ενός μέσου αμερικανού, γάλλου, άγγλου σόουμαν ή μιας σοουγούμαν, αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Το θέαμα δεν βγαίνει απ’ το ταλέντο αλλά απ’ το ατάλαντο των γκλαμουράτων. Κι αν μέσα σ’ αυτή την καταιγίδα του μέτριου εμφανισθεί ένα αληθινό ταλέντο, ως άλλη μαύρη τρύπα, η γκλαμουριά το εξαφανίζει κάτω από τόνους -κατευθυνόμενων- χειροκροτημάτων απ’ τις γλάστρες που καραδοκούν. Έστω όμως ότι χόρτασες τα στρας και τις γλάστρες και θέλεις να δεις κάτι διαφορετικό.
Το πιθανότερο είναι να πας στην άλλη άκρη. Σε μια από τις εκπομπές που προβάλλουν την εθνική μιζέρια. Έχοντας αποφασίσει να πάρω μια γερή δόση ελληνικής τηλεόρασης τις ημέρες των αργιών, στήθηκα μπροστά στο κουτί και, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, άρχισα το ζάπινγκ. Χαροκαμένες μανούλες, ανάπηρα παιδιά, ρακοσυλλέκτες, σχιζοφρενείς, βιαστές ανηλίκων, κλέφτες, εγκληματίες καταδικασμένοι σε ισόβια, χαμένες αδελφές, ανήλικα παιδιά που κάνουν πεζοδρόμιο, ναρκομανείς… Μια σχεδόν μανιακή παρουσίαση των πιο μίζερων και σκοτεινών πλευρών της ελληνικής κοινωνίας. Κι όσο τις έβλεπα τόσο μεγάλωνε η εξάρτηση. H εικόνα της ανάπηρης γριάς που ζει με το καθυστερημένο διανοητικά παιδί της μέσα σε μια τρώγλη δεν μου αρκούσε και οι εικόνες των ψυχασθενών στα διάφορα ιδρύματα δεν με γέμιζαν. Ήθελα να τα δω όλα. Όλους τους άρρωστους, όλους τους ανάπηρους, όλους τους βιαστές, γιατί, σύμφωνα με τους νεοπροφήτες, αυτή είναι η πατρίδα μου. H χώρα της χυδαίας γκλαμουριάς και της κομπλεξικής μιζέριας. Του ύψους ή του βάθους. Του στρας ή της φυματίωσης.
Αναρωτιέμαι (χρόνια τώρα) δεν υπάρχουν άραγε άλλοι Έλληνες; Δεν υπάρχουν επιστήμονες, ερευνητές, συγγραφείς, καλλιτέχνες, σχεδιαστές, μηχανικοί, εκδότες, δημοσιογράφοι, γιατροί, αρχιτέκτονες, αγρότες, βιομήχανοι, βιοτέχνες που κάτι έχουν κάνει στη ζωή τους, που κάτι έχουν προσφέρει στον τόπο και που πρέπει, κάποτε, να τους δει και να τους μάθει ο ελληνικός λαός;
Πού είναι οι άνθρωποι του μόχθου και της παραγωγής; Πού είναι οι δημιουργοί; Γιατί δεν παρουσιάζονται από τα κανάλια; H απάντηση είναι απλή και συνάμα χυδαία: αυτά τα θέματα δεν έχουν θεαματικότητα, δεν πουλάνε, δεν ενδιαφέρουν τους σπόνσορες, δεν συγκινούν τις κατίνες και τους βάγγους. Ενώ οι μινιφορούσες γλάστρες! O δίμετρος βάτραχος! O άλλος που τον φίλησε η λόλα κι έγινε πρίγκιπας! O τρίτος που τον φίλησε ο ρούλης κι έγινε τασία! Όλο αυτό το αισθητικό κατιναριό πουλάει στις αποβλακωμένες -από τις υπερβολικές δόσεις τηλεόρασης- μάζες. Χτυπάει 50%, λένε οι ειδικοί, γι’ αυτό βυθίστε τις κουτάλες στη χύτρα με την κοινωνική σούπα και βγάλτε στην επιφάνεια τα κατακάθια. Όσο πιο μίζερο ή πιο λαμπερό το θέαμα τόσο πιο επιτυχημένο.
Υπάρχει άραγε λύση; Και βέβαια υπάρχει κι αυτή είναι η κρατική τηλεόραση, με την προϋπόθεση ότι θα απαλλαγεί από τα κομματικά και συνδικαλιστικά δεσμά, αλλά και από μερικές χιλιάδες (κατά δήλωσιν) εργαζομένους και θα αναθέσει σε ικανούς, μετρημένους, ταπεινούς και ισορροπημένους ανθρώπους την οργάνωση μιας αισθητικής αντεπίθεσης που θα σαρώσει απ’ τις οθόνες το εθνικό στρας και την εθνική μιζέρια.Κ.Κ.
Υ.Γ.: κ. Παύλο Τσίμα, To Μήλο της Έριδος, Mega Channel: Φίλε Παύλο. Στη θαυμάσια κατά τα άλλα εκπομπή σου της 24ης Ιανουαρίου έχασες δύο μεγάλες ευκαιρίες. 1ο Να πεις ότι τα τελευταία 40 χρόνια δεν βρέθηκε ούτε ένας έλληνας καθηγητής (ή εκπαιδευτικό ίδρυμα) για να κάνει αυτό που έκανε ο γάλλος δάσκαλος και, 2ο να δείξεις στα άτομα που είχες καλέσει για να μιλήσουν για την ελληνική γλώσσα, τη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά και στους γάλλους μαθητές που μαθαίνουν, προαιρετικά, τα Αρχαία Ελληνικά. Τα 40 πανέμορφα, πανέξυπνα και πεντακάθαρα (στην όψη και στη σκέψη) παιδιά έδωσαν ένα σκληρό μάθημα στα μπαρόβια τσακαλωφάκια, αλλά και στους εκάστοτε υπουργούς α-παιδείας..Κ.Κ.
ΑΛΗΘΕΙΑ, ΨΕΜΑΤΑ Ή ΑΠΛΩΣ ΑΝΕΚΔΟΤΑ;
Τι κοινό έχει μια σκωληκοειδίτιδα και ένας Έλληνας; Και τα δύο βρίσκονται σε συνεχή κατάσταση ερεθισμού. Και τα δύο περισσεύουν!
Ποια είναι η μικρότερη μονάδα χρόνου; O χρόνος που χρειάζεται η ελληνική διπλωματία για να δημιουργήσει νέους εχθρούς!
H Ευρωπαϊκή Ένωση γελάει με τους Έλληνες! Δεν είναι δα και τόσο τρομερό. Ούτε συμβαίνει για πρώτη φορά.
Πριν από πολλά-πολλά χρόνια, το πιο σύντομο ανέκδοτο για τους Ευρωπαίους ήταν το περίφημο: Έλληνας κολυμβητής. Κι όχι άδικα.
Σήμερα, τη θέση του έχει πάρει ένα νέο εξίσου σύντομο: Ελληνική εξωτερική πολιτική. Άδικα; Για σκεφτείτε το λίγο… Πώς μας ήλθαν τώρα όλα αυτά; Μα, διαβάζαμε πριν από μέρες στην Ελευθεροτυπία της 30ης Ιανουαρίου ένα ολοσέλιδο αφιέρωμα του Τάκη Μίχα (όποτε γράφει καταφέρνει να κερδίζει τις εντυπώσεις) για τα -καλοπροαίρετα ή όχι- ανέκδοτα με τα οποία γελούν σήμερα οι εταίροι μας. Με θύματα εμάς φυσικά.
Όπως όμως σημειώνει ο καλός δημοσιογράφος, τα ethnic jokes είναι είδος ιδιαίτερα διαδεδομένο ανάμεσά μας και υπενθυμίζει κάποια δικά μας ανέκδοτα με θύματα τους Πόντιους, του Αλβανούς, τους μαύρους κ.ά.
Αυτό κατά τον T. Μίχα είναι ένα πολύ υγιές φαινόμενο γιατί δείχνει ότι έχουμε χιούμορ. Και επειδή ακριβώς έχουμε χιούμορ, υποθέτω ότι είμαστε έτοιμοι επίσης να γελάσουμε με τα ανέκδοτα που λένε άλλοι σε βάρος μας.
RSS - Posts
