Αντίλογος, Η 10η(;) Σταυροφορία… (05/2003) – Τεύχος 392

ΠΑΛΙ τα ίδια. Mέσα Μαρτίου και πρέπει να γράψω στον Aντίλογο για την εισβολή στο Ιράκ, που θα δημοσιευτεί στο τεύχος της 1ης… Μαΐου. Μέχρι τότε, το πιθανότερο είναι ότι η εισβολή (και όχι ο πόλεμος) θα έχει ολοκληρωθεί, οι νεοβάρβαροι θα έχουν καταλάβει τη χώρα και τις πετρελαιοπηγές, αθώοι άνθρωποι και παιδιά θα έχουν δολοφονηθεί, πόλεις θα έχουν καταστραφεί, και όλα αυτά με τη δικαιολογία ότι ήθελαν να ανατρέψουν το Σαντάμ, επειδή «διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής» (δεν αποδείχτηκε) και «βασάνιζε το λαό του» (αποδείχτηκε). Kατά έναν περίεργο τρόπο, όμως, ο λαός αντιστάθηκε, όχι για να υπερασπίσει το Σαντάμ, αλλά την πατρίδα του.
Θα θυμάστε ότι τα ίδια έλεγαν όταν βομβάρδιζαν το γιουγκοσλαβικό λαό, για να τον απαλλάξουν από το Μιλόσεβιτς ― που οι ύαινες και οι γραβάτες τους «ξέχασαν» ότι είχε πάρει την εξουσία με κανονικές εκλογές.

Ενάμιση μήνα μετά, οι επιθέσεις και το θανατικό θα είναι παρελθόν. Με τη δύναμη πυρός που διαθέτουν θα έχουν πετύχει το στόχο, το Ιράκ θα έχει απαλλαγεί από τις αλυσίδες του Σαντάμ και θα έχει δεθεί με τα δεσμά των εισβολέων. Τη θέση του Κόμματος θα πάρει ο Aμερικανός και ο Bρετανός έπαρχος και οι πετρελαϊκές εταιρείες θα κάνουν πάρτι. Η δημοκρατία θα έχει… νικήσει και οι ζηλωτές θα στραφούν εναντίον του επόμενου στόχου, που μπορεί να είναι το Ιράν, η Συρία, η Tουρκία, η Bόρεια Κορέα και κάθε χώρα που δε θα «συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις». Και όλοι θα είμαστε ευτυχισμένοι με τη Νέα Τάξη, περισσότερο εκείνοι που θα κερδίσουν από την επικράτηση της «πολιτικής» που φέρει τον τίτλο «σοκ και δέος» και απευθύνεται σε όλες τις χώρες, ακόμα και στη Βρετανία που, όπως είπε ο βουλευτής του Eργατικού Kόμματος της Βρετανίας Τζ. Γκάλογουεϊ στην εκπομπή του
Στέλιου Κούλογλου «Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα», κάνει στις ΗΠΑ ό,τι έκανε η Λεβίνσκι στον Κλίντον.

Μια ομάδα θρησκόληπτων εθνικιστών κατάφερε να μετατρέψει τη μεγάλη αμερικανική Δημοκρατία (με κεφαλαίο Δ), τη χώρα-όνειρο για εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο, τη χώρα του Λίνκολν και του Τζέφερσον, σε μπαμπούλα. Oμάδα που, αντί να χτίζει, καταστρέφει, αντί να βοηθάει, βομβαρδίζει, αντί να κάνει τον κόσμο καλύτερο, τον μετατρέπει σε ιδιωτική… εταιρεία!

Όσοι μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι το αμερικανικό σύνταγμα είναι ένα από τα τρία καλύτερα του κόσμου (τα άλλα δύο είναι της Ελλάδας και της Ιταλίας)  παρακολουθούμε με θλίψη το γκρέμισμα των προσδοκιών.

Τα «γκάλοπ» λένε ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν ενεργούν «από το κεφάλι τους», αλλά «εκφράζουν την άποψη του αμερικανικού λαού», μια και το 58% στηρίζει την εισβολή. Ο Eυρωπαίος πολίτης πρέπει να λάβει υπόψη ότι ο μέσος Aμερικανός δε διακρίνεται για την ικανότητά του να σκέπτεται πολιτικά. Ενθαρρυντικό είναι το γεγονός ότι το 32% είναι κατά της εισβολής, κάτι που δείχνει ότι το πνεύμα του Λίνκολν δεν έχει ―ακόμα― πεθάνει. 

Πόσο ωραίος θα ήταν ο κόσμος, αν η Αμερική χρησιμοποιούσε τη δύναμή της για να απαλλάξει τον πλανήτη από δικτάτορες τύπου Σαντάμ, χωρίς όμως να βομβαρδίζει τους λαούς, κάτι που, αφελώς, πιστεύω ότι είναι εύκολο να πετύχει. Και όσο ζω, θα ρωτάω: τόσο δύσκολο είναι για τις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν την τεράστια ισχύ τους για να κάνουν καλό στον πλανήτη; Πώς γίνεται και οι Aμερικανοί πολίτες δεν καταλαβαίνουν ότι ύστερα από τόσους τοπικούς και παγκόσμιους πολέμους και μετά από το αίμα που έχει χυθεί, οι καουμπόικες «πολιτικές» έπρεπε να έχουν μπει στο περιθώριο;

Απλοϊκές απορίες όλων όσοι μεγάλωσαν ακούγοντας Nτίλαν και Mπαέζ, Kόουλ και Φιτζέραλντ, τζαζ και μπλουζ, διαβάζοντας αμερικανικά κόμικς αλλά και Χέμινγουεϊ, Κέρουακ και Πόε, που, δυστυχώς, ποτέ πλέον δεν πρόκειται να απαντηθούν, αφού ο παλιός κόσμος πέθανε και ανέτειλε εκείνος του Μεγάλου Αδελφού, του Sengen και των «έξυπνων» βομβών… 

Εκεί, λοιπόν, που ήμουν έτοιμος να βγάλω την πολεμική ιαχή των Ελλήνων, «η ζω-ή μας γε-λά ευτυ-χισμένα», το δίδυμο Μπους-Μπλερ εισέβαλε στο Ιράκ χρησιμοποιώντας όπλα μαζικής καταστροφής (τα «καλά» όπλα) για να καταστρέψει τα «κακά» όπλα. Και όσον αφορά το Σαντάμ, καρφί δε μου καίγεται. Ήταν/είναι ένας δικτάτορας που έπρεπε να φύγει, αλλά ΟΧΙ με εισβολή, ΟΧΙ με πόλεμο, ΟΧΙ με καταστροφή, ΟΧΙ με σοκ και δέος. Είμαι σίγουρος ότι οι ΗΠΑ και η Βρετανία είχαν τα μέσα να αντιμετωπίσουν τους δικτάτορες, αφού είναι οι χώρες που τους κατασκευάζουν, τους εξοπλίζουν και τους στηρίζουν.

Να, όμως, που η εξίσωση δεν τους βγήκε, γιατί συνάντησαν τη σθεναρή αντίσταση του 
ιρακινού λαού, ο οποίος με κανένα τρόπο δε δέχτηκε να απαλλαγεί από ένα δυνάστη και να πέσει στα δόντια άλλου! Η «συμμαχία» έσπειρε τον τρόμο και την καταστροφή, επειδή θέλει να δείξει σε όλες τις χώρες τι θα συμβεί αν αντισταθούν. Οι σταυροφόροι διαθέτουν αρκετά όπλα για να καταστρέψουν μαζικά τις μάζες, αλλά δε διαθέτουν το απαραίτητο μυαλό, με αποτέλεσμα, εκτός από το να βομβαρδίσουν την πρωτεύουσα, να πυροβολήσουν τα… πόδια τους, κάνοντας τον κόσμο να συμπαθήσει το… Σαντάμ!

Όπως κάθε πολιτισμένος άνθρωπος, αισθάνθηκα ντροπή για τα όσα έβλεπα και τίποτα, ούτε η ανατροπή του δικτάτορα, δεν κατάφερε να με κάνει να αλλάξω γνώμη. Θεωρώ ότι «ηγέτες» σαν τους Μπους, Μπλερ, Αθνάρ και τους Πινόκιό τους στην Ευρώπη δεν είναι μόνο εισβολείς, αλλά εχθροί του ανθρώπινου γένους, πολύ πιο επικίνδυνοι από εκείνους που βομβαρδίζουν. Τα ίδια έγραφα όταν η «συμμαχία» βομβάρδιζε και κατάστρεφε τη Γιουγκοσλαβία, με πρόσχημα το Μιλόσεβιτς, και το Αφγανιστάν, με πρόφαση τον Μπιν Λάντεν. Αν οι σταυροφόροι επιθυμούσαν πραγματικά να απαλλάξουν τη χώρα από το δυνάστη, θα μπορούσαν (και θα έπρεπε) να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη που διαθέτουν για να εξουδετερώσουν το συγκεκριμένο άτομο, αντί να σπέρνουν το θάνατο στο λαό.

Από τότε που ξεκίνησα το μακρύ ταξίδι στη δημοσιογραφία, ήμουν ενάντια σε ηγέτες και καθεστώτα που κατείχαν τη μοναδική αλήθεια (Χίτλερ, Μουσολίνι και ναζισμός-φασισμός, Στάλιν, Χόνεκερ, Τσαουσέσκου και «υπαρκτός σοσιαλισμός», Μπατίστα, Πινοτσέτ, Φράνκο, Παπαδόπουλος και δικτατορίες των πολυεθνικών). Όταν με ρωτούσαν ποιο «μοντέλο» πολιτεύματος στηρίζω, έλεγα το ιταλικό, έχοντας βέβαια κατά νου τη δημοκρατία από το 1946 μέχρι το 1990. Μετά ήρθαν οι κλέφτες και οι ροζ λωποδύτες, οι Κράξι, οι ντ’ Αλέμα και οι Μπερλουσκόνι, με αποτέλεσμα η Ιταλία να βρίσκεται πάλι στα πρόθυρα του φασισμού.
 
Θα ρωτήσετε… Έχει σημασία η θέση που ο καθένας κρατάει απέναντι σε ολοκληρωτικά καθεστώτα; Έχει, και αυτό φαίνεται από τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις που γίνονται σε όλες τις πόλεις (και τις αμερικανικές) εναντίον της άνανδρης εισβολής. Το ερώτημα είναι αν μπορούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις. Όχι πια. Με την τεχνολογία που διαθέτουν οι μυστικές υπηρεσίες μπορούν να «δέσουν» κάθε αντιφρονούντα.

Επαναλαμβάνω, λοιπόν, ότι οι σελίδες δεν έχουν την πολυτέλεια της επικαιρότητας. Τι να γράψω σήμερα, 25η Μαρτίου, που η εισβολή βρίσκεται σε εξέλιξη; Τα κείμενα δεν έχουν την αμεσότητα της εφημερίδας και η καθημερινότητα στο «γραφείο» δεν επιτρέπει ούτε να κάνω εκπομπή στο δικό μας σταθμό, τον 87.7 Εν Λευκώ. Έτσι που τα κατάφερα, καλά να πάθω.
 
Αν, λοιπόν, δεν είμαι σε θέση να καλύψω την επικαιρότητα, ίσως μπορώ να προβλέψω τις εξελίξεις! Και θα το κάνω, θυμίζοντας στους ιδρυτικούς και τους παλαιούς αναγνώστες (Αντίλογος Απριλίου) τι έγραφα πριν από πολλά χρόνια, στην προσπάθειά μου να εξηγήσω τις εξελίξεις στην περιοχή μας (Π.Γ.Δ.Μ., Ίμια, γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, ένταξη Κύπρου και Μάλτας στην Ε.Ε. κτλ.).

Έγραφα ότι το ευρύτερο σχέδιο προβλέπει (για την Τουρκία) τη δημιουργία αυτόνομου κουρδικού κράτους στο νότο (σε εξέλιξη) και, στη συνέχεια, τη δημιουργία ενός προτεκτοράτου στο βορρά (με την πρόκληση θερμών επεισοδίων στη Θράκη, που θα συμπαρασύρουν και το «ευρωπαϊκό» της τμήμα). Με τον τρόπο αυτό οι Aμερικανοί θα ελέγχουν πλήρως τη «φίλη και σύμμαχο», γι’ αυτό και η αντίδραση των στρατηγών, που έστειλαν 15.000 στρατιώτες στο νότο για να προλάβουν…  τρομοκρατικές επιθέσεις από τους Κούρδους! Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια η Τουρκία βρίσκεται με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, αλλά δε θα μείνει με τα χέρια σταυρωμένα. Η εισβολή στο Ιράκ άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Σε αντίθεση με τον Πόλεμο του Κόλπου, το έγκλημα απέκτησε τη δική του δυναμική και οι χώρες που το διέπραξαν δεν μπορούν πλέον να επηρεάσουν. Όπως σωστά δήλωσε στη ΝΕΤ ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής, οι βόμβες των Aγγλο-αμερικανών έθεσαν σε κίνηση τις τεκτονικές πλάκες που ενώνουν την Aνατολή με τη Δύση και τα όσα πρόκειται να συμβούν, με τους χιλιάδες μικρούς Mπιν Λάντεν που θα ξεφυτρώσουν, παραπέμπουν στον Αρμαγεδδώνα.

Ο κόσμος που δημιουργήθηκε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τελείωσε και η ανθρωπότητα μπαίνει στην εποχή που η Αμερικανική Αυτοκρατορία θα ελέγχει τα πάντα. Πολλοί θα σκεφτούν… Μήπως έτσι είναι καλύτερα;

Κι εδώ μπαίνει το ερώτημα ― που τέθηκε από νεαρό executive πολυεθνικής: ποιο είναι καλύτερο, το Range Rover ή το Μ5; Παρ’ τον κάτω τον Καββαθά. Από τη μια να βλέπει στην τηλεόραση εικόνες μωρών με βγαλμένα μάτια και κομμένα πόδια, και πολιτών με πεταγμένα εντόσθια, και από την άλλη να πρέπει να απαντήσει στις «ανησυχίες» των χορτάτων. Οι κυνικοί θα πουν ότι η ζωή συνεχίζεται και πως μόνο ο Ιησούς μετέφερε στους ώμους του τις αμαρτίες των ανθρώπων. Μια και η ζωή συνεχίζεται και, προς το παρόν, μας γελάει ευτυχισμένα, ας μιλήσουμε γι’ αυτοκίνητα. 

Άλλωστε, ο χρόνος που μας απομένει για να μιλάμε είναι πλέον λίγος. Όλοι, και εμείς, γνωρίζουμε ότι τα οικονομικά δεν πάνε καλά στην Ελλάδα παρά τα δις του Γ΄ ΚΠΣ και τα πραγματικά μεγάλα έργα που γίνονται για τους Ολυμπιακούς. Οι ειδικοί προβλέπουν ότι το 2005 η Ελλάδα θα γίνει «Αργεντινή», πράγμα που σημαίνει ότι το τελευταίο που θα ενδιαφέρει τον κόσμο θα είναι να αλλάξει το παλιό του αυτοκίνητο.

Επειδή συχνά με κατηγορείτε για… καταστροφολογία, θα παραμείνω στο  αισιόδοξο σενάριο. Να ‘μαι, λοιπόν, να οδηγώ το Ford Focus RS και να θυμάμαι τις παλιές 
καλές εποχές, όχι μόνο επειδή κάθομαι πίσω από το τιμόνι, αλλά και επειδή δύο 
πιτσιρικάδες ακολουθούν το αυτοκίνητο με το «παπί» τους για να σταματήσει και να το δουν από κοντά! «Καλό, ε;» ρωτάνε και απαντάω πως ναι, είναι όχι απλώς καλό, αλλά ένα από τα «δικά μας» αυτοκίνητα. Γιατί; Διότι είναι πολύ γρήγορο, πολύ σταθερό, στρίβει, όπως γράφαμε παλιά, σαν τρένο και σταματάει ακριβώς εκεί που στοχεύει ο οδηγός. Το Focus είναι ένα αυτοκίνητο για τον Πραγματικό Οδηγό και μακάρι να μην κουβαλούσα τα μυαλά που κουβαλάω και ν’ αγόραζα ένα για να βγάζω από μέσα μου την πίεση της ημέρας.

Τον τελευταίο καιρό τριγυρνάει στο μυαλό μου μια σκέψη και μια απορία: τι συνέβη και στην 
εποχή της ηλεκτρονικής παρακολούθησης και φακελώματος παρουσιάζονται όλο και περισσότερα υπεραυτοκίνητα; Όποιος διαθέτει το απαιτούμενο κεφάλαιο μπορεί να αγοράσει τα πάντα, από Audi S3 μέχρι EVO 7 ή 11 (χάνω επεισόδια;) και Focus RS και BMW M3 και Porsche Boxter, Honda S2000, Nissan 350Z, Jaguar XK8, Mercedes SLR, για να μην αναφερθώ στα διάφορα Volvo S60 και V70R, και σε ό,τι ποθεί η ψυχή του πραγματικού οδηγού. Και όχι μόνο έχουν βγει σούπερ αυτοκίνητα, αλλά και σούπερ μοτοσικλέτες, που τις βλέπω στο «0-300» και στο «2ΤΡΟΧΟΙ» (τα «παιδιά» κάνουν τα απόλυτα καλύτερα περιοδικά μοτοσικλέτας στην Ευρώπη και προκαλώ όποιον θέλει να μου αποδείξει ότι δεν είναι έτσι).

Θεέ μου, πόσο θα ήθελα να είμαι πάλι 18 και να καβαλάω μια Ducatti ή μια από τις καινούργιες 3κύλινδρες Benelli και να σουζάρω τη μισή Συγγρού… Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι ότι μάλλον εγώ συνεχίζω να τα βλέπω μαύρα και ο κόσμος τα ‘χει 400 και δε δίνει μία για την εισβολή στο Ιράκ και για το γεγονός ότι όλοι είμαστε κομμάτια της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας, κάτι που μπορεί να είναι και καλό ― αν σκεφτούμε μόνο το τομάρι μας. 
Όταν η εξίσωση της «ευτυχίας» δε μου βγαίνει, τηλεφωνώ στο διευθυντή των περιοδικών 
«0-300» και «2ΤΡΟΧΟΙ», Θανάση Χούντρα, και ρωτάω ποια superbike να αγοράσω. Μου λέει την τάδε και επιστρέφω στην αθωότητα, αλλά η παραίσθηση δε διαρκεί πολύ.

Στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Σαν τους χαρακτήρες του «TRON», θα μπορώ να καβαλάω όποια μοτοσικλέτα μου κάνει κέφι, και μη ρωτήσετε τι είναι το «TRON», γιατί, προφανώς, δεν 
έχετε δει μία από τις ωραιότερες (και προφητικές) ταινίες που έγιναν ποτέ (άλλες είναι οι 
«Blade Runner», «Solaris», «Οδύσσεια του Διαστήματος», «Clockwork Orange» κτλ.). 
Να ‘μαι, λοιπόν, με το RS στη Βουλιαγμένης να συγκεντρώνω όλους τους κοντράκηδες της 
πόλης. Το τι χαμηλωμένο Punto, μαυροματζαμάτο Leon και ενισχυμένο (με 1.600 WATT) Peugeot 106 Gti και Honda Civic Vti ήρθε δίπλα δε λέγεται. Δεν ανταποκρίθηκα, με πήραν για 
«λεφτά» με RS, αλλά τι άλλο να έκανα; Να κάνω cruising στη Βουλιαγμένης, προκαλώντας σε 
κόντρα; Δεν υπάρχει πιο άρρωστο πράγμα απ? αυτό, γιατί, όπως δεκάδες φορές έχω πει, αν 
κάποιος νομίζει ότι είναι καλός οδηγός, τρέχει σε αγώνες, όχι στις λεωφόρους!

Ζήλεψα τη νέα γενιά των 4Τ, που πήγε στο A1 Ring στην Αυστρία με μια Carrera S και μια 
Cayenne. Έχω κάνει πολλά παρόμοια ταξίδια και μου λείπουν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε 
πόσο ωραίο είναι να κάνεις 1.200 χιλιόμετρα σε μία ημέρα με ένα αυτοκίνητο που διαθέτει 
επιδόσεις και περίσσια ενεργητική και παθητική ασφάλεια. Πολλοί με ρωτούν για την 
Cayenne, περισσότεροι απ’ ό,τι πίστευα πως υπάρχουν στην Ελλάδα. Δεν την έχω οδηγήσει, 
άρα δεν μπορώ να πω, γι’ αυτό διαβάστε τη γνώμη των συντακτών μας στο προηγούμενο τεύχος.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι το αυτοκίνητο είναι «χτισμένο» πάνω στη λογική Πιχ, ήτοι 
πλατφόρμα από VW Touareg με ατμοσφαιρικό κινητήρα V8 4,5 λίτρων, 340 ίππων, και 
υπερτροφοδοτούμενο 450 ίππων. Αν με ρωτούσατε, θα προτιμούσα το Touareg με… V10 diesel και tiptronic. Όμως, οι πετρελαιοκινητήρες απαγορεύονται στην Αθήνα για να μη στάξει η ουρά του (περιβαλλοντικού) γαϊδάρου.

Έτσι πέρασαν οι μέρες από τις 15/03 μέχρι τις 10/04, οπότε (λόγω Πάσχα) έπρεπε να 
παραδώσω την ύλη του Αντίλογου. Ένα ακόμη Πάσχα, μία ακόμα έξοδος εορταστικού πανικού, 40-45 οι νεκροί στον «πόλεμο της ασφάλτου» και η αίσθηση ότι ―ύστερα από 40 χρόνια στο χώρο της δημοσιογραφίας και των εκδόσεων― δεν κατάφερα να βρω το χρόνο να πάω στην Ευρυτανία και στο δάσος της Δαδιάς. Το γιατί δεν τα κατάφερα είναι μια ιστορία που ορισμένοι από σας καταλαβαίνετε και άλλοι την υποψιάζεστε. Οι πρώτοι πρέπει να ανήκουν στη δική μου γενιά, οι δεύτεροι στην αμέσως επόμενη. Όσοι γεννήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 δεν έχουν… υπαρξιακά προβλήματα, αλλά και να έχουν, θα φροντίσουν να τους τα ξεριζώσουν και στη θέση τους να τοποθετήσουν ένα chip που θα κάνει τη ζω-ή να τους γε-λά ευτυ-χισμένα.

Αν είσαστε στην εξοχή, όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, σταθείτε λίγο και ακούστε την άνοιξη. Είναι κάτι που προσπαθώ (χωρίς επιτυχία) να κάνω από τη δεκαετία του ‘60._ Κ. Κ. 


Αντιλογισμοί 

Ό,τι και να ήταν ο Σαντάμ, η εισβολή ήταν άδικη και ανήθικη. Η συνέχεια, όμως, είναι 
γνωστή. Οι «σύμμαχοι» θα νικήσουν και θα εγκαταστήσουν μια στρατιωτική και μετά μια πολιτική χούντα ή κυβέρνηση ανδρεικέλων. Μετά θα διαμοιράσουν τα ιμάτια του Ιράκ (πετρέλαιο). Ύστερα θα στραφούν εναντίον άλλων χωρών που «υποθάλπουν την τρομοκρατία». Μετά θα καταλάβουν τον πλανήτη, το ηλιακό σύστημα, το σύμπαν. Και μετά θα ρευτούν. Πού έγιναν οι μεγαλύτεροι βομβαρδισμοί; Στα ελληνικά… κανάλια από τα σχόλια και τις παρατηρήσεις που έκαναν ορισμένοι παρουσιαστές ― γιατί οι πολεμικοί ανταποκριτές ήταν από τους καλύτερους και δικαιότερους. Είναι κρίμα που δε μάζεψα τα μαργαριτάρια που αποκάλυπταν την ασχετοσύνη και τον έρποντα φασισμό τους. Νέο motto: πρώτα βομβάρδισε και μετά στείλε «ανθρωπιστική» βοήθεια. Φαρισαίοι και υποκριτές, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πετρέλαιο.

O πόλεμος μαινόταν και οι χαζοχαρούμενοι διαπληκτίζονταν για το αν το BMW M5 είναι καλύτερο από το Range Rover. Τρομοκράτες λοιπόν οι άνδρες, οι γυναίκες και τα παιδιά που ζώνονται εκρηκτικά για να υπερασπίσουν την πατρίδα τους. Τι λέτε, ρε τσόλια… Στο τέλος θα μας πείτε ότι και οι Έλληνες που αντιστάθηκαν στους ναζί ήταν… τρομοκράτες! Και καλά οι Aμερικανοί. Αυτά πρέπει να λένε. Με τις ντουντούκες τους στην Ελλάδα και αλλού τι θα γίνει; Ανακάλυψη: οι Eλληνοαμερικανοί είναι υπέρ του πολέμου. Τι περιμέναμε να είναι; Κατά;

Tα πράγματα που Λένε και… Γράφουν 

Περιούσιοι και πεφωτισμένοι 
«…Για πρώτη φορά στην Iστορία συναντιούνται κάτω απ’ τη στέγη της ίδιας παγκόσμιας εξουσίας ο ορθόδοξος σιωνισμός με την αμερικάνικη προτεσταντική ακροδεξιά, τους αναγεννημένους νεοναζί φονταμενταλιστές. Oι «περιούσιοι» και οι «πεφωτισμένοι» μαζί στο  «αμερικάνικο πεπρωμένο», την παγκόσμια εξουσία των εντολοδόχων του Nαζωραίου στη Γη. H Δευτέρα Παρουσία πλησιάζει! Kαι γι’ αυτό ήγγικεν η ώρα της ενσάρκωσης της θεοπνεύστου εξουσίας και της εξαγωγής του Θεού μέσω μιας νέας διαρκούς σταυροφορίας.

H σέχτα των σεχτών φαίνεται πως κατάφερε να επιτύχει το ακατόρθωτο. Tην ανακωχή στον ακήρυχτο πόλεμο σιωνιστών-Aγγλοσαξώνων προτεσταντών και τη δημιουργία μιας κοινής θρησκευτικής ιδεοληψίας που φέρνει στο ίδιο στρατόπεδο τους προαιώνια εκλεκτούς του Θεού με όσους έλαβαν προσφάτως τη θεία φώτιση και αναγεννήθηκαν.

Kι’ αυτό είναι πιο επικίνδυνο. Oι σιωνιστές και οι νεοναζί μαζί. Mε το Θεό να ευλογεί τα 
Mακ Nτόναλντς και την κόκα-κόλα». 

Eλευθεροτυπία, 07.04.03 


«Aλυσίδες από πυρίτιο» 
«Στην αναμέτρηση του ανθρώπου με τη δικτατορία της τεχνολογίας ποιος θα βγει νικητής;» είναι το ―όχι μόνο φιλοσοφικό― ερώτημα που θέτει ο Πάνος Φιλιππακόπουλος στο νέο διήγημά του, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Mεταίχμιο». Oι «αλυσίδες από πυρίτιο» είναι το δεύτερο βιβλίο του διακεκριμένου δημοσιογράφου του ειδικού Tύπου, τοποθετημένο, όπως και το πρώτο («Kαθρέφτες του σύμπαντος», 1985), στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Θα το βρείτε σε όλα τα καλά βιβλιοπωλεία, στην τιμή των 14 ευρώ.