Όπως καταλαβαίνετε, οι παραστάσεις του Θιάσου Σκιών στην περίοδο που επισκοπείται σ’ αυτές τις σελίδες δεν μου επέτρεψαν να εμπεδώσω τα αυτοκινητιστικά γεγονότα της περιόδου που πέρασε. Πριν καλά-καλά συνειδητοποιήσω ότι στην 1η Διεθνή Έκθεση Αυτοκινήτου στο Φάληρο θα κάνει την εμφάνισή της η νέα «μεγάλη» Τζάγκιουαρ, αλλά και η καινούρια Μαζεράτι, μετά τις θερμές εβδομάδες του Κορυδαλλού και του Πολυτεχνείου, προέκυψε η εβδομάδα με την περιπέτεια της υγείας του πρωθυπουργού και η προσοχή μου (αλλά και προσοχή μας) στράφηκε προς το Ωνάσειο καρδιοχειρουργικό. Θέλω να πω, με τι μυαλό να πάμε στην Έκθεση για να δούμε τα νέα Μπαντζάι, όταν μια ακόμα φορά η πατρίδα μας αντιμετωπίζει τον κίνδυνο του αφανισμού; Γιατί, πρέπει να να παραδεχθείτε, δεν είναι εύκολο πράγμα για ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό κράτος να ξεπεράσει μια κρίση σαν αυτή. Είναι άλλωστε γνωστό πως, όταν φταρνίζεται ο πρωθυπουργός, αρρωσταίνει το «κράτος», και αυτό συνέβη στη συγκεκριμένη περίοδο. Όπως λοιπόν με τον Κορυδαλλό και το Πολυτεχνείο, έτσι και με το Ωνάσειο, οι «ζωντανές» συνδέσεις, οι δηλώσεις δεκάδων αυτόκλητων ειδικών και μη και το μανιασμένο κυνήγι της δημοσιότητας από διάφορα ασήμαντα ατομάκια, αλλά και τα σοβαροφανή «τοκ σόου», επισκίασαν την πραγματικότητα που, και βέβαια, δεν ήταν η έκθεση αυτοκινήτου!
Ως αυτοκινητιστικό περιοδικό που είμαστε, δεν θα αναφερθούμε στη συμφωνία για τη Βοσνία (ηχηρό χαστούκι από τους Αμερικανούς στην αποκαλούμενη «ευρωπαϊκή» εξωτερική πολιτική που δεν κατάφερε να λύσει το πρόβλημα), στη διακυβερνητική, στο πρόγραμμα σύγκλισης και στην τελωνειακή ένωση της Τουρκίας με την E.E. Αυτά είναι θέματα που απασχολούν άλλες, κοινωνικά και οικονομικά καθυστερημένες χώρες και όχι υπερδυνάμεις σαν την Τζουτζία. Θα μείνουμε στα δικά μας και θα πάμε, με καθυστέρηση 40 ημερών, στο Φάληρο όπου συνέβη το γεγονός της (αυτοκινητιστικής) χρονιάς, η 1η Διεθνής Έκθεση Αυτοκινήτου. Δεν θα σας απασχολήσω πολύ (αν και θα ‘πρεπε) με το παρασκήνιο που «έδωσε και πήρε». Θα σας πω μόνο ότι από τη στιγμή που ο Σύνδεσμος Εισαγωγέων πήρε την απόφαση, άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου καθώς οικονομικά, πολιτικά και δημοσιογραφικά συμφέροντα, αισθάνθηκαν ότι «θίγονται» από τη διοργάνωση. Κύριο πρόσωπο στη «μάχη» που επακολούθησε, ο Δήμαρχος Πειραιώς κ. Λογοθέτης ο οποίος στο δείπνο των εγκαινίων δήλωσε (ενώπιον 1000 Ελλήνων και ξένων προσκεκλημένων) ότι «αυτός και το Δημοτικό Συμβούλιο, δεν είχαν καταλάβει από την αρχή περί τίνος επρόκειτο, αλλά όταν κατάλαβαν (σ.σ. ότι επρόκειτο περί Διεθνούς Έκθεσης) ενέκριναν παμψηφεί τη διοργάνωση…» Πέρα απ’ το Δήμο Πειραιώς όμως (που δεν είχε «καταλάβει»), δεν είχε (καταλάβει) και το ΥΠΕΧΩΔΕ, η Πολεοδομία, το Υπουργείο Συγκοινωνιών και δεν ξέρω πόσοι «φορείς» ακόμα. Έτσι, για τρεις περίπου μήνες κανείς δεν ήταν σε θέση να πει ότι η Έκθεση πράγματι θα γίνει!
Ευτυχώς, ένα μήνα πριν από τα επίσημα εγκαίνια, βρέθηκε ο απολεσθείς Κοινός Νους και η Ελλάδα γλίτωσε στο «πάρα πέντε» τον (διεθνή) διασυρμό. Το επόμενο ερώτημα είναι: πώς στάθηκε η έκθεση σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές; H απάντηση είναι: πολύ καλά. Τα περίπτερα στο «μεγάλο», λυόμενο υπόστεγο δεν είχαν πολλά να ζηλέψουν από τα «ευρωπαϊκά» (το χρήμα από πλευράς των αντιπροσώπων έρευσε άφθονο), αλλά εκείνα που «στεγάστηκαν» στα παραπήγματα μετά τον τσίγκινο διάδρομο μόνο σαν τριτοκοσμικά μπορούν να χαρακτηριστούν κι αυτό όχι εξαιτίας των επιχειρήσεων που «πετάχτηκαν» εκεί, αλλά λόγω των συνθηκών που επικράτησαν εκείνες τις ημέρες. Πιο συγκεκριμένα, τουλάχιστον 100 εκθέτες (και δεκάδες επισκέπτες) αρρώστησαν με γρίπη, αφού η θερμοκρασία την ημέρα των εγκαινίων δεν ξεπερνούσε τους 3οC! Ευτυχώς, την επομένη, οι οργανωτές εξασφάλισαν θέρμανση και το «κοκαλάκι» των εκθετών ζεστάθηκε. Σαν να μην έφτανε το κρύο, ακολούθησε και η καταιγίδα της 4ης Δεκεμβρίου κατά την οποία πολλά περίπτερα «πνίγηκαν» στο νερό.
Εκεί, στον βόρειο πόλο (της πρώτης ημέρας), ήταν και το «δικό μας» περίπτερο όπου στεγάστηκε η 1η «Έκθεση» Τεχνολογιών Μηδενικής Ρύπανσης στην οποία έλαβαν μέρος τέσσερις ευρωπαίοι κατασκευαστές (Φίατ, Ρενό, Όπελ και Πεζό). Και επειδή, όπως λέμε, αν δεν παινέσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει, επιτρέψτε μου ολίγη παρελθοντολογία.
H διοργάνωση αυτή ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο από την ιδέα του υπογράφοντος η «έκθεση» αυτή να γίνει στους χώρους του ΕΜΠ στην Πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου και σε αυτή να λάβουν μέρος όσοι κατασκευαστές είχαν να επιδείξουν έργο στις τεχνολογίες μηδενικής ρύπανσης, αλλά και σε όσα ελληνικά AEI εργάζονταν σ’ αυτόν τον τομέα. H πρότασή μας έγινε δεκτή από τα τμήματα Έρευνας & Εξέλιξης της Φίατ, της Ρενό, της Πεζό και της Όπελ, αλλά προσέκρουσε στην αδιαφορία των άλλων «φορέων»!
Με δέος θυμάμαι τα αμέτρητα τηλεφωνήματα που έκανα για να βρω κάποιον «αρμόδιο» στο ΕΜΠ με τον οποίο θα μπορούσα να συνεννοηθώ για την ημερομηνία, αλλά για και τους συμμετέχοντες από ελληνικής πλευράς (Κ.Α.Π.Ε, Δήμος Αθηναίων, Πανεπιστήμιο Πατρών κ.λπ). Τελικά, βλέποντας ότι οι αρμόδιοι δεν είχαν το χρόνο (ή το ενδιαφέρον) να στηρίξουν την ιδέα, έστειλα στον κ. Πρύτανη ένα φαξ στο οποίο έγραφα ότι αντί να τους «κυνηγάω» εγώ μάλλον εκείνοι έπρεπε να «κυνηγούν» τους 4T, και η 1η «έκθεση» Τεχνολογιών Μηδενικής Ρύπανσης ΔΕΝ έγινε στην Πολυτεχνειούπολη. H ιστορία μου θύμισε μια ακόμα προσπάθειά μου (πριν από δυο χρόνια) να πείσω τους εισαγωγείς να δώσουν υποτροφίες σε αριστούχους σπουδαστές του Ιδρύματος που αποδεδειγμένα ήταν άποροι (τέτοιο είδος μάλλον δεν υπάρχει, αλλά δεν πειράζει).
Πράγματι, μετά 25 φαξ και 1156 τηλεφωνήματα κατάφερα να εξασφαλίσω (από 4-5 εταιρίες μεταξύ των οποίων και οι Τεχνικές Εκδόσεις) κάπου 7 εκατομμύρια δραχμές. Ξέρετε τι έγινε; Κανείς απ’ όσους κέρδισαν δεν έκανε τον κόπο να πάρει τα χρήματα με αποτέλεσμα να χαθούν (όλες οι εταιρίες «έκλεισαν» τις λογιστικές τους χρήσεις). Ηθικό δίδαγμα: ο κόσμος που περιγράφω μάλλον δεν υπάρχει, όλοι είναι χορτάτοι και κανείς δεν έχει ανάγκη από υποτροφίες. Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος θα με κατηγορήσει ότι «δεν κάνω αυτά που διδάσκω» θα τον βάλω να γράψει και να στείλει τα γράμματα και τα φαξ που έστειλα εγώ, να κάνει τα τηλέφωνα και, τελικά, να δεχθεί τον ίδιο εξευτελισμό.
Ας επιστρέψουμε όμως στην έκθεση. Όταν το καλοκαίρι του 1995 έγινε γνωστό ότι η 1η Διεθνής Έκθεση Αυτοκινήτου γίνεται υπό την αιγίδα του OICA (του διεθνούς συνδέσμου κατασκευαστών αυτοκινήτου), έκανα την ίδια πρόταση στον πρόεδρο του ΣΕΑΑ (Σύνδεσμος Εισαγωγέων Αντιπροσώπων Αυτοκινήτου) Ανδρέα Ανδρικόπουλο. H απάντηση ήταν άμεση και θετική, με αποτέλεσμα η Οργάνωση να διαθέσει (προς τιμή της) ΔΩΡΕΑΝ χώρο 140m2 για να στεγαστούν τα αυτοκίνητα μηδενικής ρύπανσης όσων κατασκευαστών αισθάνονταν ότι εκτός από το κέρδος η αυτοκινητοβιομηχανία οφείλει να ενδιαφέρεται και για την προστασία του περιβάλλοντος και να κάνει κάτι γι’ αυτό.
Στη νέα μας πρόκληση πάλι ανταποκρίθηκαν αμέσως η Ρενό, η Πεζό, η Φίατ και η Όπελ και ευγενικά αρνήθηκαν η Μερτσέντες, η Βόλβο και η BMW. Παρ’ όλο που οι διοργανωτές είχαν αποδεχτεί την πρότασή μου να δοθεί ΔΩΡΕΑΝ χώρος στα Πολυτεχνεία και στο ΚΑΠΕ, μια ακόμα φορά οι προσπάθειές μου, αλλά και εκείνες της οργάνωσης να έλθουν σε επαφή με τον υπεύθυνο που όρισε ο Πρύτανης του ΕΜΠ δεν ευδοκίμησαν! Έτσι, οι δεκάδες χιλιάδες νέοι που πέρασαν από την έκθεση δεν είδαν τη δουλειά των ελλήνων μηχανικών. Τα θερμά μου συγχαρητήρια σε όλους τους εμπλεκόμενους.
Όσοι επισκεφθήκατε την έκθεση σίγουρα θα περάσατε και από το «οικολογικό» περίπτερο των 4Τ-ΣΕΑΑ και θα είδατε τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα που σήμερα πωλούνται στις ευρωπαϊκές αγορές. Θεωρώντας ότι η πρώτη αυτή εκδήλωση είχε επιτυχία, από τώρα ανακοινώνουμε ότι με πρωτοβουλία των 4T την ίδια εποχή το 1996, στην Αθήνα, θα γίνει η 1η Πανευρωπαϊκή Έκθεση Τεχνολογιών Μηδενικής Ρύπανσης στην οποία από ΤΩΡΑ (ξανα)καλούμε το ΕΜΠ, το ΚΑΠΕ, το Πανεπιστήμιο Πατρών και όποιο άλλο εκπαιδευτικό ίδρυμα ενδιαφέρεται να λάβει μέρος.
Περιττό είναι βέβαια να πούμε ότι ευπρόσδεκτες είναι και οι αυτοκινητοβιομηχανίες, αλλά και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στις αντιρρυπαντικές τεχνολογίες που έχουν σχέση με τις μεταφορές.
Ήδη μάλιστα έχουν εκδηλώσει την πρόθεσή τους να λάβουν μέρος οι τέσσερις κατασκευαστές που μας τίμησαν με την παρουσία τους στην έκθεση στο Νέο Φάληρο, ενώ οι υπεύθυνοι των Γραφείων Τύπου της Μερτσέντες στη Στουτγκάρδη, της Φίατ στην Ιταλία, της Ρενό και της Σιτροέν στη Γαλλία και στην Ελλάδα και της Φολκσβάγκεν-Αουντι πάλι στην Ελλάδα, εξέφρασαν στον υπογράφοντα το ενδιαφέρον και την πρόθεσή τους να στηρίξουν την πρωτοβουλία του περιοδικού μας.
Δεν χρειάζεται βέβαια να τονίσουμε πόσο μεγάλη σημασία έχει να υποστηριχθεί με κάθε τρόπο αυτή η ιδέα/πρωτοβουλία που θα κάνει την Αθήνα (μια από τις πιο επιβαρημένες από ρύπους πόλεις της Ευρώπης) το KENTPO του ενδιαφέροντος των κατασκευαστών και των ερευνητών στον τομέα των αντιρρυπαντικών τεχνολογιών. Επιθυμία μας είναι η Έκθεση αυτή να τεθεί υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων προς τον οποίο θα κάνουμε τη σχετική πρόταση.
Δε θα μείνω άλλο στην Έκθεση, αφού το γεγονός καλύπτεται σε άλλες σελίδες του περιοδικού, αλλά θα προχωρήσω σε αυτοκινητιστικά θέματα που σε συνδυασμό με τα άκρως ψυχοπλακωτικά και ψυχονευρωτικά γεγονότα της περιόδου, εκτός των άλλων, σε εμποδίζουν να επιχειρήσεις και την Τέλεια Διαδρομή. Ποια τέλεια διαδρομή όμως όταν αισθάνεσαι συνεχώς τύψεις για το ότι οδηγείς αυτοκίνητο.
Σαράντα χρόνια τώρα το «γιωταχί» βρίσκεται στο στόχαστρο, απόδειξη και η νέα αύξηση των τελών κυκλοφορίας και η επαπειλούμενη αύξηση της τιμής των καυσίμων. Απορώ γιατί δεν βρίσκεται ένας υπουργός Οικονομικών να αναγορεύσει τους οδηγούς εθνικούς ευεργέτες, αφού είναι γνωστό ότι το ελληνικό «κράτος» αντλεί ένα μεγάλο μέρος των εσόδων του από τη φορολογία του αυτοκινήτου.
Για το Πεζό 406 σας έχω ήδη μιλήσει, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να επανέλθω. Γιατί; Διότι οι πρώτες μου εντυπώσεις μάλλον το αδίκησαν. Και ξέρετε γιατί; Για τον ακριβώς αντίθετο λόγο από αυτόν που συνήθως αναφέρουμε όταν (όλοι μας) δοκιμάζουμε ένα νέο αυτοκίνητο στους ευρωπαϊκούς δρόμους. Στην αρχή, το 406 μου φάνηκε απλώς ένα πολύ καλά φτιαγμένο επιβατικό, χωρίς ιδιαίτερο χαρίσματα και «χαρακτήρα». Όμως, ύστερα από ένα 20ήμερο στα ελληνικά χαρακώματα, άρχισα να ανακαλύπτω τις κρυφές του χάρες στους τομείς της ανάρτησης, του κρατήματος του δρόμου (πάντα η Πεζό ήταν «μακράν» σε αυτό τον τομέα) και των φρένων. Και κάτι τελευταίο: το 1.8 είναι καλύτερο απ’ το 2.0 (το 1.6 δεν το έχω οδηγήσει).
Ένα από τα -πειραματικά- αυτοκίνητα που είχαμε στο περίπτερο στην έκθεση ήταν και το Φίατ ZIC. Μια μέρα πριν από τα εγκαίνια είχα την ευκαιρία να το οδηγήσω μέσα στην κίνηση της Αθήνας, από τη Λ. Συγγρού μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο (όπου και οι φωτογραφίες στο σχετικό άρθρο και μη μου πείτε γιατί δεν πήγαμε αλλού) και πρέπει να σας πω ότι εντυπωσιάστηκα. Πανεύκολο στη χρήση (πατάς το «γκάζι» και προχωρείς, το αφήνεις και σταματάς), «καθαρό», με άφθονο χώρο και προχωρημένη σχεδίαση δείχνει το δρόμο που θα ακολουθήσουν τα αυτοκίνητα πόλης στα χρόνια που έρχονται. Περισσότερο όμως εντυπωσιάστηκαν οι άλλοι οδηγοί που δεν πίστευαν στα μάτια τους! «Τι είναι αυτό, ρε μεγάλε;» ρώτησε ένας ταξιτζής. «Το μέλλον σου», απάντησα, αλλά αμφιβάλλω αν κατάλαβε.
Το ZIC μου θύμισε και τις υποσχέσεις που είχε δώσει ο κ. Δήμαρχος, όταν είχε οδηγήσει το ηλεκτρικό αυτοκίνητο του ΕΜΠ, σε μια από τις εκπομπές μας στο Mega, ότι, δηλαδή, θα στηρίξει κάθε παρόμοια προσπάθεια στην Ελλάδα. Ελπίζω να «υλοποιήσει» την υπόσχεσή του. Ας είναι… Οι πεζοδρομήσεις των «εμπορικών κέντρων» και των ευγενών περιοχών φαίνεται ότι απασχολούν περισσότερο τους αρμόδιους απ’ ό,τι η έρευνα (είπα Mega και θυμήθηκα τις ερωτήσεις σας για την εκπομπή «Τροχοί & Δρόμοι». Όχι, δεν θα ξαναρχίσει, προφανώς διότι όλοι οι συντελεστές της ήταν οι χειρότεροι στην Ελλάδα και, σαν τέτοιοι, δεν έχουν θέση στην τηλεόραση!)
Πριν να πάμε στο Καλλιμάρμαρο σταματήσαμε για δυο λεπτά στην είσοδο του Ζαππείου και ζητήσαμε τηλεφωνικώς από την «πύλη» της Ηρώδου Αττικού (από κάποιον κ. Ηλιόπουλο) να μας επιτρέψει να φωτογραφίσουμε το ηλεκτρικό αυτοκίνητο στην είσοδο του Μεγάρου (ήταν μαζί μας και το συνεργείο του Άρη Σταθάκη από τον Αντένα). O εν λόγω διευθυντής(;) με ύφος αγενές και σκαιό μάς απαγόρευσε την είσοδο λέγοντας ότι δεν έχει σχετική άδεια από τον Δήμο Αθηναίων! Μπλιάαχ…
Την ίδια ημέρα που δοκίμασα το ZIC οδήγησα και ένα λονδρέζικο ταξί που, απ’ ό,τι μου είπε ο κ. Δημήτρης Παντελεημονίτης της «Φορντ-Κοντέλλης», θα πωλείται «κανονικά» και στην Ελλάδα. Το ερώτημα είναι αν η «Κίτρινη Θύελλα» θα εγκαταλείψει τις «κούρσες» γι’ αυτό το άσχημο, αλλά λειτουργικό όχημα, αλλά τίποτα δεν αποκλείεται, μια και στις τάξεις τους υπάρχουν πολλοί που διαθέτουν κοινό νου._Κ.Κ.
Αυτοκινητιστικά και Άλλα
Οι παραστάσεις του μήνα Tις καλύτερές του παραστάσεις έδωσε το θέατρο των ανεπάγγελτων το μήνα που πέρασε. Αρχίζοντας από τη «συνέντευξη» της κυρίας, προχωρώντας στα γεγονότα του Κορυδαλλού και του Πολυτεχνείου και φθάνοντας στην επίθεση του προέδρου της Βουλής εναντίον των MME, όλα τα ‘χε ο μπαξές. H «συνέντευξη» ξεχάστηκε μπροστά στην περιπέτεια της υγείας του πρωθυπουργού, η «εξέγερση» των κρατουμένων του Κορυδαλλού, όμως, όπως και η παράσταση που έδωσαν οι διαφθορείς (της μνήμης) του Πολυτεχνείου, έχουν ιδιαίτερη σημασία, μια και τα δύο αυτά γεγονότα σηματοδοτούν με κρυστάλλινη διαύγεια την κατάπτωση όλων των αξιών που κάποτε χαρακτήριζαν την ελληνική κοινωνία.
Στα γεγονότα του Κορυδαλλού, το μπουλούκι που αποκαλείται ελληνικό «κράτος» έδωσε, κυριολεκτικά, τα «ρέστα» του, σε αγαστή συνεργασία με την κοινωνία της αντεστραμμένης πραγματικότητας. Το παλιό «βοήθεια γείτονες» (θυμάσθε;) ωχρίασε μπροστά στον πανικό, το αλαλούμ, την έλλειψη πολιτικής και συντονισμού που παρακολουθήσαμε στα νερά των καναλιών. Όπως γράψαμε και στο προηγούμενο τεύχος, ένας απίθανος θίασος ερασιτεχνών ηθοποιών πρόσφερε στους «τυχερούς» θεατές άφθονο γέλιο, αλλά και δάκρυα για την κατάντια αυτού του τόπου.
Τελικά η εξέγερση τέλειωσε με μόνο τέσσερις νεκρούς και 40 τραυματίες (και δισεκατομμύρια σε ζημιές) που θα πληρώσουν βέβαια οι πολίτες-υποζύγια στην πλάτη των οποίων χορεύουν οι κομματικές μαφίες. Θα είδατε βέβαια ότι κανείς από τους λαλίστατους «προοδευτικούς» δεν είπε λέξη για το φρικτό θάνατο του 27χρονου κρατούμενου που τα μπουμπούκια των φυλακών έσπασαν στο ξύλο, τρύπησαν την καρδιά (18 φορές!) με αιχμηρό εργαλείο και στη συνέχεια, κρέμασαν ανάποδα και του έβαλαν φωτιά!
H επόμενη πράξη στην παράσταση του θιάσου ήταν βέβαια τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο όπου, για τέταρτη συνεχή χρονιά, η Σύγκλητος (και ο πρύτανης) μάς είπαν ότι δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν με την πολιτική ηγεσία και την αστυνομία για να προλάβουν τις θηριωδίες των διανοητικά καθυστερημένων που (ξανα)κατάστρεψαν το Ίδρυμα. (σημ: αν έχετε αντίρρηση για το «διανοητικά καθυστερημένων» έπρεπε να δείτε τον Πατέρα & Υιό, το δίδυμο της αποτυχίας, στην εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου για τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο).
Και δεν αναφέρομαι βέβαια στους φοιτητές που έκαναν «κατάληψη» (από τι;) για να «τιμήσουν» την εξέγερση, αλλά για τους χουλιγκάνους που έκαιγαν την ελληνική σημαία γιατί «είναι σύμβολο της άρχουσας τάξης» (μπράβο, ρε μεγάλοι. Το περάσατε το μήνυμα!). Ό,τι έγραψα στο «Εν Λευκώ» του προηγούμενου τεύχος εξακολουθεί να ισχύει. Οι «αρμόδιοι» είναι απλώς αστείοι. Φοβούμενοι το πολιτικό κόστος και ανησυχώντας για τις κομματικές ισορροπίες δεν είναι σε θέση να διαχωρίσουν τις πράξεις τυφλής καταστροφής από τις εκδηλώσεις για τη μνήμη μιας ιστορικής επετείου.
Έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια λένε, λέει μια παλιά ελληνική παροιμία που σημαίνει ότι είναι εύκολο για τους δημοσιογράφους να κάνουν κριτική όντας εκτός των γεγονότων. Σωστό… Όμως, η Σύγκλητος και ο πρύτανης είχαν την απαραίτητη πείρα (τέσσερα χρόνια καίγεται ο χώρος) και το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνουν ήταν να εμποδίσουν με κάθε τρόπο (σε συνεργασία με την ΕΦΕΕ και τις αρχές) την είσοδο των εν λόγω προβληματικών ατόμων σ’ αυτό. Δεν τα κατάφεραν και επακολούθησαν τα γνωστά γεγονότα. Τι τους εμπόδισε όμως να στείλουν ένα τελεσίγραφο και να πουν ότι αν τα εν λόγω μειράκια δεν εγκαταλείψουν το χώρο, θα ζητηθεί η βοήθεια των αρχών για την προστασία του και να τηρήσουν ευλαβικά την προθεσμία; Απλά, η αναβλητικότητα, η ανικανότητα και, όπως ακούσαμε, η έλλειψη συνεννόησης με το «κράτος» (η εξήγηση πρέπει να αναζητηθεί στον ερασιτεχνισμό και στη χαζοχαρούμενη διάθεση που διακρίνει όλους τους εμπλεκόμενους).
H συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών γνωρίζει (και αλίμονο αν δεν γνώριζε) ότι το νεοελληνικό μπάχαλο (ή άλλως η κακούργα η κενωνία) δεν αλλάζει καίγοντας σημαίες και ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αλλά πολεμώντας στους στίβους της γνώσης, της παραγωγής, της αξιοπρέπειας, της ανταγωνιστικότητας. Μόνο με δυνατούς πολίτες, με καλούς επιστήμονες, τεχνικούς, αθλητές και μηχανικούς, η Ελλάδα θα κερδίσει τη θέση της στον σύγχρονο κόσμο. Όλα τ’ άλλα είναι μπαρούφες που οδηγούν στον προσωπικό και εθνικό εξευτελισμό.
Είπα «αθλητές» και θυμήθηκα τους αρσιβαρίστες και ιδιαίτερα τον Πύρρο Δήμα. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλβανία, την κόλαση του «υπαρχτού». Χωρίς Τζι Τι Αι, φραπέ, ντοκ Μάρτινς και macho μπουφάν. Χωρίς «ανησυχούντες» γονείς, χωρίς κανάλια, χωρίς τη μέχρι πλήρους ασυδοσίας ελευθερία που απολαμβάνουν τα δικά μας «παιδιά». Και όμως, αυτός ο αληθινός άντρας (το ίδιο θα λέγαμε αν ήταν γυναίκα) κατάφερε να κάνει ό,τι έκανε χωρίς να κάψει και να καταστρέψει. Όταν λοιπόν ακούτε τους ξενέρωτους, αλλά και τον Περάκη & Υιό, να μιλάνε για τα «προβλήματα» που αντιμετωπίζουν τα «παιδιά», να θυμάσθε τον Πύρρο Δήμα (αλλά και τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που έδωσαν -και δίνουν- τη μάχη της ζωής και την κέρδισαν με κόπο και αξιοπρέπεια).
Ας πάμε τώρα στις δηλώσεις του Προέδρου της Βουλής, που λάβρος επετέθη εναντίον των «άνομων συμφερόντων» που καταδυναστεύουν τους δημοσιογράφους και τους επιβάλλουν τι να γράψουν. Θα τον πίστευα αν πρώτα είχε επιτεθεί, το ίδιο λάβρος, εναντίον των άνομων συμφερόντων που καταδυναστεύουν τους απλούς πολίτες! Εναντίον των δανειστών του πρωθυπουργικού ζεύγους, εναντίον των συντεχνιών που σπαράσσουν τη χώρα, των ανευθυνοϋπεύθυνων διοικητών των ΔΕΚΟ που κατασπατάλησαν (και κατασπαταλούν) εκατοντάδες δισεκατομμύρια από το υστέρημα του ελληνικού λαού, εναντίον των χιλιάδων τρωκτικών που λυμαίνονται τις κρατικές προμήθειες, των διαφόρων προστατευομένων των επίσης διαφόρων κομμάτων, των μεγαλοκαρχαριών των δημοσίων έργων κ.λπ, κ.λπ, κ.λπ.
Αν λοιπόν ο κ. Πρόεδρος της Βουλής είχε ξεσπαθώσει εναντίον αυτού του συρφετού τότε θα «εδικαιούτο δια να ομιλεί» για την «κατάντια» του Τύπου. Ξέχασε φαίνεται ο κ. Κακλαμάνης ότι ο Τύπος, και όχι αυτός ή οι όμοιοί του, αποκάλυψε (κατά το ήμισυ είναι αλήθεια) το σκάνδαλο Κοσκωτά, έβγαλε στον αέρα τα κολαστήρια της Λέρου και του Νταού Πεντέλης (έργα και τα δύο του «κράτους» του οποίου προΐσταται) και χίλια δυο άλλα «κατορθώματα» της χάρβαλης πολιτείας και των ανίκανων πολιτικών.
Ξέχασε ακόμα, αναφερόμενος στους πόρους των ασφαλιστικών ταμείων, το θέατρο που έπαιξε η κυβέρνηση με τον περίφημο «Νόμο Βενιζέλου» για τα MME. Ένα νόμο που ο ίδιος χαρακτήρισε σαν «μεγάλη αβελτηρία» (τίνος;), που ψηφίστηκε από τη Βουλή, που έπρεπε να ισχύσει από την 1η Νοεμβρίου, αλλά που «αναβλήθηκε» για την 1η Ιανουαρίου, οπότε, όπως πρότεινε ο κ. Βενιζέλος, θα επανέλθει το παλαιό καθεστώς είσπραξης, διότι, όπως πάλι ο ίδιος δήλωσε, «δεν υπάρχει λόγος να εμφανίζεται η κυβέρνηση να αντιδικεί με τους δημοσιογράφους οι οποίοι, φαίνεται, δεν επιθυμούν να σωθούν». Το παλαιό καθεστώς δεν επανήλθε, αλλά από 1/1 ισχύει το νέο «δοκιμαστικά» για τέσσερις μήνες. Φαντάζεσθε τι έχει να γίνει με τα λογιστήρια και τα εμπορικά τμήματα στις επιχειρήσεις Τύπου, αλλά και στις ελεγκτικές αρχές που δεν θα ξέρουν τι να ελέγξουν.
H ουσία βέβαια βρίσκεται αλλού. Στο ότι άλλοι πληρώνουν και άλλοι όχι. Εκεί γίνεται το μεγάλο παιχνίδι και ασκείται ο πλέον αισχρός αθέμιτος ανταγωνισμός. Αθέμιτος και τρισάθλιος ανταγωνισμός δεν είναι μια επιχείρηση να χρωστάει 700 εκατομμύρια στον OTE και το Δ.Σ. του Οργανισμού να παίρνει απόφαση να «κλείσει» την οφειλή (ή μέρος της) με διαφημίσεις στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση της εν λόγω εταιρίας; Γιατί δεν «κλείνει» και το δικό μας λογαριασμό (που φθάνει το 1 εκατομμύριο το μήνα) με τον ίδιο τρόπο; Να σας πω γιατί; Διότι το -κάθε- «συγκρότημα» έχει «δύναμη» ενώ εμείς όχι. Εκπληκτικά πράγματα δηλαδή. Βλέπετε λοιπόν ακόμα ένα σημείο που ο κ. Πρόεδρος της Βουλής, κ. Απόστολος Κακλαμάνης, «ξέχασε» να καταφερθεί (λάβρος) εναντίον του αλαλούμ που, πάλι, η κυβέρνησή του δημιούργησε. Γιατί; Διότι τον εμπόδισαν/εμποδίζουν οι δημοσιογράφοι! Για να αποδώσουμε όμως και κάποια μορφή «δικαιοσύνης» πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι επισημάνσεις του για το επίπεδο ορισμένων εκπομπών της τηλεόρασης είναι σωστές, αλλά μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει σε όλους τους τομείς; Έπειτα απ’ όλα αυτά, η επίθεση του κ. Προέδρου εναντίον του Τύπου και των «άνομων συμφερόντων» χαρακτηρίζεται, επιεικώς, γραφική.
Και, τέλος, λίγα λόγια για την επόμενη παράσταση, στο Ωνάσειο αυτή τη φορά, με την ασθένεια του πρωθυπουργού όπου το τσούρμο έκανε πάλι την εμφάνισή του. Πραγματικά, ούτε στην Τζιμαχερία μπορούσαν να συμβούν τα όσα συνέβησαν στην είσοδο του νοσοκομείου, όπου δεκάδες ατομάκια, που πραγματικά δεν τα γνωρίζει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, έδιναν, με τις δηλώσεις και τις εμφανίσεις τους, την εικόνα λαϊκού παζαριού. Είμαι σίγουρος ότι, αν ο Ανδρέας Παπανδρέου μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι, θα τους έπαιρνε όλους στο κυνήγι απαγορεύοντάς τους να του συμπαρασταθούν μ’ αυτόν τον τρόπο.
Όμως, όπως οι ψυχραιμότεροι παρατηρητές σημειώνουν, το πρόβλημα δεν ήταν στο τσούρμο, στις «σουπίτσες», στα «παγωτά» και στις «κοκακόλες», αλλά στο γεγονός ότι η χώρα παρέμεινε (παραμένει;) ακέφαλη επί… (συμπληρώστε εσείς το διάστημα). Στο εύλογο ερώτημα τι θα γινόταν αν στην Κύπρο π.χ. σημειώνονταν ένα θερμό επεισόδιο, κανείς δεν απάντησε εκτός από τον «Καιρό» στην Ελευθεροτυπία της 5ης Δεκεμβρίου που έγραψε: «…Αθάνατη Ελλαδάρα, μόνο εσύ μπορείς να λειτουργείς χωρίς πρωθυπουργούς και υπουργικά συμβούλια…». Και δρόμους, και υποδομή, και αποχέτευση, και λιμάνια, και αεροδρόμια, και δημόσια διοίκηση και, και, και θα προσθέταμε εμείς._Κ.Κ.
RSS - Posts
