Λένε ότι τα παθήματα γίνονται μαθήματα, αλλά αυτό δεν φαίνεται να ισχύει για ‘μένα. Μετά από μια σειρά πραγματικά εξοντωτικών ταξιδιών στο εξωτερικό (που, για να προλάβω τις ημερομηνίες έκδοσης του περιοδικού, με είχε αναγκάσει να γράφω τα «κομμάτια» μου στα αεροπλάνα και στα αεροδρόμια) είχα αποφασίσει να καθίσω για λίγο καιρό «στ’ αυγά» μου και να δω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα σ’ αυτή την παράταιρη χώρα που ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η επόμενη μέρα. Όπως όμως σχεδόν πάντα συμβαίνει, οι μεγάλες αποφάσεις δεν διαρκούν πάνω από μια-δυο ημέρες κι έτσι αποδέχθηκα την πρόσκληση μιας κορεατικής αυτοκινητοβιομηχανίας (της KIA) να επισκεφθώ το εργοστάσιό της στη Σεούλ και να οδηγήσω (για λίγο) το επιβατικό Σέφια και το «τζιπ» Σπόρτατζ που ήδη εισάγονται στην Ελλάδα. Ακόμα, το πρόγραμμα περιελάμβανε μια ομιλία στο συνέδριο ενός διεθνούς οργανισμού που αποκαλείται YPO (Young Presidents Organization) που έχει σαν σκοπό (ο οργανισμός) να φέρει κοντά επιχειρηματίες από όλα τα μέρη του κόσμου. Το θέμα της ομιλίας ήταν η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία, οι επιπτώσεις της βιομηχανικής «έκρηξης» στις χώρες της λεκάνης του Ειρηνικού και ο θεσμός του COTY (Car of the Year).
Να ‘μαι λοιπόν να ξεκινώ ένα μεσημέρι από το αεροδρόμιο του Ελληνικού για τη Φρανκφούρτη (μία ώρα καθυστέρηση και τρεις ώρες πτήση), να φθάνω στην γερμανική πόλη, να μένω στο αεροδρόμιο για πέντε ώρες και, στις 10 το βράδυ, να μπαίνω στο 747-400 της Korean Air για μια 12ωρη πτήση χωρίς σταθμό για τη Σεούλ. Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, να κάνω τρεις ολόκληρες ώρες για να φθάσω από το αεροδρόμιο της Σεούλ στο ξενοδοχείο αφ’ ενός γιατί, οι Κορεάτες χρειάζονταν πέντε λεπτά για να «ελέγξουν» τον κάθε επιβάτη και, αφ’ ετέρου γιατί, το αυτοκίνητο που μας μετέφερε χρειάστηκε 2 ώρες για να φθάσει στην πόλη λόγω της απίστευτης κυκλοφορίας που έκανε το αθηναϊκό κυκλοφοριακό κομφούζιο, να μοιάζει αστείο.
Είκοσι τέσσερις ολόκληρες ώρες λοιπόν για τη διαδρομή Αθήνα-Σεούλ και, είκοσι για την επιστροφή κι όλα αυτά για να δω ένα εργοστάσιο (όταν δεις ένα τα έχεις δει όλα) και να οδηγήσω ένα -ακόμα- μεταφορικό μέσο γιατί, δεν μπορώ να πω ότι, το KIA Σέπια και το «τζιπ» Σπόρτατζ, πέρα από την πολύ καλή ποιότητα κατασκευής, είχαν να μου «πουν» κάτι περισσότερο από όσα μου «λέει» το 98% των προϊόντων της Άπω Ανατολής.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, συνέβη και η παρεξήγηση και την ομιλία μου παρακολούθησαν ελάχιστοι από τους 150 περίπου επιχειρηματίες και, το ταξίδι στην άλλη πλευρά της γης, εξελίχθηκε σε περιπέτεια του Χριστόφορου Κολόμβου!
Χαμένο τετραήμερο λοιπόν; Ναι, αν το δούμε από την οδηγική πλευρά, όχι αν το δούμε από την οικονομική. Τι εννοώ; Απλά, αυτό που χρόνια τώρα λέω στους 4T. Το ταξίδι σ’ αυτή την κατεστραμμένη από τον Εμφύλιο και διαιρεμένη χώρα απόδειξε, για μια ακόμα φορά, πόσο τραγικά πίσω βρίσκεται η δική μας.
Κι αν τα αυτοκίνητα της KIA δεν μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, η εταιρία που τα κατασκευάζει με εντυπωσίασε όπως, παλιότερα, με εντυπωσίασαν οι ιαπωνικές αυτοκινητοβιομηχανίες και, πιο πρόσφατα, οι κορεάτικες (και οι πολωνέζικες, οι τσέχικες, οι πορτογαλέζικες και οι τούρκικες).
Κι ίσως, αυτό που έχει σημασία για τους σκεπτόμενους αναγνώστες, να μην είναι τα οχήματα με τα παράξενα ονόματα (Γκραντέρ, Μαρκουΐ, Κοράντο) και τους απίθανους συνδυασμούς (κινητήρες και πλαίσια από τις ιαπωνικές εταιρίες σαν τη Μάζντα και τη Μιτσουμπίσι τοποθετημένους σε αμαξώματα που είτε παράγονται ήδη στην Ιαπωνία είτε σχεδιάζονται εξαρχής από τις κορεάτικες αυτοκινητοβιομηχανίες), αλλά ο τρόπος και η ταχύτητα που αναπτύσσεται αυτή η χώρα. Ακόμα και από το παράθυρο του αυτοκινήτου, ο επισκέπτης μένει έκπληκτος με τα όσα αντικρίζει καθώς διασχίζει τους φαρδείς δρόμους. Πανύψηλα κτίρια που στεγάζουν ντόπιες και ξένες εταιρίες, γέφυρες πάνω από τον ποταμό που διασχίζει τη Σεούλ ( τουλάχιστον …25), επενδύσεις ξένων εταιριών στην Κορέα και κορεατικών στις χώρες του Ειρηνικού και, βέβαια, στην κοντινή Κίνα που εξελίσσεται σε μια νέα γη της επαγγελίας για ανατολικούς και δυτικούς. Με ρυθμό 15% το χρόνο αναπτύσσεται η κορεάτικη οικονομία κι αν, έχοντας δει ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων τα έχεις δει όλα, πάλι δεν μπορείς παρά να σταθείς άναυδος μπροστά στην ενεργητικότητα αυτού του λαού.
Σοβαρότητα, προγραμματισμός, σκληρή δουλειά, επενδύσεις από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και, να γιατί, οι «εθνικά υπερήφανοι» ηγέτες και οι μπουνταλάδες υπήκοοί τους, έχουν συνέχεια απλωμένο το χέρι για δανεικά. Ξέρω, ξέρω… Οι δικαιολογίες είναι έτοιμες. Φταίει η πολιτική της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, της Ένωσης Κέντρου, της EPE, της συγκυβέρνησης Φταίει η κακούργα η «κενωνία» που δεν αφήνει τους λεβεντομαλάκες να μεγαλουργήσουν. Φταίει ο Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης, ο Φλωράκης, ο Τσοβόλας, ο Μάνος, η OME-OTE, η OTOE, η ΟΛΜΕ, η ΓΣΕΕ, η ΕΑΣ, οι Αμερικάνοι, οι Τούρκοι, οι Σκοπιανοί, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Πορτογάλοι… Όλοι και όλα φταίνε εκτός από την μοναδική ικανότητα του λαού και των -αρχαίων- ηγετών μας να «αυτοκτονούν» καθημερινά και να λένε ότι τους σκοτώνουν οι «άλλοι». Πήγα στην Κορέα ενώ η προεκλογική περίοδος βρισκόταν στο «φόρτε» της και, στο μυαλό μου ακόμα βούιζαν οι κραυγές, οι βρισιές, οι κατηγόριες και οι λάσπες που εξαπέλυαν οι μονομάχοι για θέματα και προβλήματα που KAMIA ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΧΕΣΗ ΔΕΝ EIXAN με τα πραγματικά προβλήματα της Ελλάδας. Τσίρκο ο ένας, προδότης ο άλλος, κλέφτης ο ένας, λωποδύτης ο άλλος και στη μέση μια γλώσσα που, ακόμα δεν έχει αποδείξει ότι είναι αρκετά «έξυπνη» για τις περιστάσεις.
Οι γραμμές αυτές άρχισαν να γράφονται 20 μέρες πριν τις εκλογές και, αν το κείμενο αλλάξει σημαίνει ότι, οι ημερομηνίες αυτών εδώ των σελίδων (που πάντα τυπώνονται πρώτες) μου έδωσαν την ευκαιρία να σχολιάσω το αποτέλεσμά τους. Άφησα λοιπόν ένα μικρό κενό σ’ αυτό το σημείο του κειμένου που συμπληρώθηκε στις 11 Οκτωβρίου, λίγες ώρες πριν ο Αντίλογος γίνει φιλμ και «τσίγκος» για την εκτύπωση.
O μεγάλος νικητής είναι βέβαια το ΠΑΣΟΚ που πρέπει, μέσα σ’ ένα σύντομο χρονικό διάστημα, να αποδείξει σε όλους μας ότι, η εποχή των τριτοκοσμικών «οραμάτων» πέρασε ανεπιστρεπτί. Οι επιλογές του είναι ξεκάθαρες: η οδηγεί την χώρα στην Ευρώπη με αξιοπρέπεια και ευθύνη η την στέλνει οριστικά στο περιθώριο. Οι επόμενοι μήνες, τα επόμενα ένα-δυο χρόνια είναι τα πλέον κρίσιμα στην νεότερη ελληνική ιστορία κι αυτό, ελπίζουμε ότι το γνωρίζει και το καταλαβαίνει η νέα κυβέρνηση. Με δημόσιο χρέος 22 τρισεκατομμυρίων δραχμών η χώρα δεν είναι πλέον σε θέση να απαιτήσει τίποτα και από κανέναν.
Αν, η παρούσα κυβέρνηση δεν κάνει την «επανάσταση» που απέτυχε να κάνει η προηγούμενη, αν δεν ανοίξει το δρόμο για τις ξένες επενδύσεις, αν δεν δημιουργήσει κλίμα εμπιστοσύνης για τους επιστήμονες, τους επιχειρηματίες, τους αληθινούς εργαζόμενους (και όχι τους κηφήνες του δημοσίου και των συντεχνιών) αν δεν ελέγξει το κατ’ εξακολούθηση χρηματιζόμενο «κράτος», δεν πατάξει (με δρακόντιους νόμους) την φοροδιαφυγή, αλλά και την δωροληψία θα αποτύχει και η χώρα θα συρθεί σε επικίνδυνες περιπέτειες. Με το χέρι απλωμένο η Ελλάδα, θα σέρνεται από τράπεζα σε τράπεζα και από ντελόρ σε ντελόρ προσπαθώντας να εξασφαλίσει τα χρήματα που της «χρειάζονται» όχι για να κάνει παραγωγικές επενδύσεις, αλλά για να αγοράζει ουίσκι, βότκα, καρτιέ, αρμάνι, καταλυτικά και 4X4.
Ας επιστρέψουμε όμως στην Κορέα (αν θέλετε περισσότερα, διαβάστε το Εν Λευκώ που «φεύγει» τελευταίο για το τυπογραφείο) μια χώρα που, σύμφωνα με τους βλάκες της ελληνικής πολιτικής ζωής, αναπτύχθηκε γιατί βοηθήθηκε από τους Αμερικανούς (όπως παλιότερα είχε αναπτυχθεί η Ιαπωνία).
Στο ξενοδοχείο «Σίλα», στο κέντρο της Σεούλ γίνεται το «έλα να δεις». Εκτός από τους 200 επιχειρηματίες του YPO, οι αίθουσες «βούιζαν» από την παρουσία δεκάδων επιχειρηματιών από την Ιαπωνία, το Χονγκ Κονγκ, την Ταϊλάνδη, τη Σιγκαπούρη, τη Βόρνεο, την Κίνα, αλλά και όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και, φυσικά, από τις ΗΠΑ. Έτυχε να είμαι παρών στις πρώτες, διερευνητικές συζητήσεις για την ίδρυση δυο τεράστιων εργοστασίων επεξεργασίας ζάχαρης, ένα στην Ταϊλάνδη κι ένα στην Κίνα από Κορεάτες και Ταϊλανδούς «μπίζνεσμεν». Το εργοστάσιο της Ταϊλάνδης θα απασχολούσε 1.200 άτομα, εκείνο της Κίνας 3.200 και θα ανήκε κατά 51% στον στρατηγικό επενδυτή και κατά 49% στο κράτος γιατί, αν δεν είναι έτσι, ποιος είναι τόσο ηλίθιος ώστε να βάλει τα χρήματά του σε μια επιχείρηση που την πλειοψηφία έχει ο Μπάκουλης; Οι επενδυτές (στρατηγικοί ή μη) μπορεί να είναι οι σκληροί, αλλά ανόητοι σίγουρα δεν είναι, όπως φαίνεται να πιστεύουν πολλά απ’ τα «λουλούδια» που καταδυναστεύουν την πολιτική και επιχειρηματική ζωή της Ελλάδας. H ίδια εικόνα επικρατεί και στα άλλα, μεγάλα ξενοδοχεία της πρωτεύουσας. Τα -ολοκαίνουργια- 747-400 της Korean Air και τα 100(;) επίσης καινούργια της αεροπλάνα διαφόρων τύπων, πετούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα μεταφέροντας επιχειρηματίες και απλούς ανθρώπους στη Σεούλ και στην Ταετζόν όπου, τις ημέρες εκείνες, γινόταν η μεγάλη παγκόσμια έκθεση EXPO ‘93. Το πρόγραμμα περιελάμβανε και επίσκεψη στην έκθεση, αλλά η κούραση ήταν τόσο μεγάλη (και το άγχος για την παρουσίαση που θα έκανα στα μέλη του YPO τόσο έντονο) ώστε προτίμησα να μείνω στη Σεούλ. Ξέρω όμως ότι έχασα την ευκαιρία να δω μια πραγματικά συγκλονιστική διοργάνωση που, όπως είδα στην τηλεόραση, κάνει τις ευρωπαϊκές εκθέσεις (και ιδιαίτερα την δική μας Έκθεση Θεσσαλονίκης που, κάτω από άλλες -πολιτικές- συνθήκες, θα μπορούσε να κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με την όποια EXPO) να μοιάζουν με φτωχούς συγγενείς. Αυτά τα ολίγα λοιπόν από ένα ακόμα ταξίδι-αστραπή του υπογράφοντος. Θα μπορούσαν να ήταν πολύ περισσότερα αν είχα το χρόνο να μείνω στην Κορέα για μία εβδομάδα, να επισκεφθώ όλες τις αυτοκινητοβιομηχανίες και να σας παρουσιάσω, όχι τ’ αυτοκίνητα, αλλά την προσπάθεια των απλών εργαζομένων, του κράτους και των επιχειρηματιών._Κ.Κ.
AYTOKINHTA Ή
AYTOKINOYMENA ΣΤΕΓΑΣΤΡΑ;
Τα διλήμματα ενός
παλιομοδίτη
Kάθισα στη θέση του οδηγού, έβαλα εμπρός, ασφάλισα τη ζώνη και ξεκίνησα για τη συνηθισμένη διαδρομή αξιολόγησης που, όπως σας έχω πει, καλύπτει ένα μέρος της Αττικής, πάντα το ίδιο για να μπορώ να δω πως συμπεριφέρονται διαφορετικά αυτοκίνητα στις ίδιες οδικές και οδηγικές συνθήκες. Κι ενώ ξεκίνησα με την ελπίδα ότι θα οδηγούσα ένα αυτοκίνητο μετά από τρία χιλιόμετρα κατάλαβα ότι μηχανοδηγούσα ακόμα ένα αυτοκινούμενο στέγαστρο. H μόνη διαφορά που είχε από άλλα στέγαστρα ήταν, ότι η ποιότητα κατασκευής, οι ανέσεις, τα συστήματα παθητικής ασφάλειας και ο εξοπλισμός (τα πάντα ηλεκτρικά) και η μόνωση από τους θορύβους του δρόμου και της ανάρτησης ήταν πέρα από κάθε κριτική όπως άλλωστε αναλύσαμε εν εκτάσει και στο προηγούμενο τεύχος.
Για να σας πω την αλήθεια, μόλις έκλεισα την πόρτα, πίστεψα ότι μπήκα στο θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Ελλάδας. H εντύπωση ενισχύθηκε από το κλικ της κλειδαριάς, το δέρμα των καθισμάτων, το ξύλα στο ταμπλό, το ηχοσύστημα, τις οσμές, την αχανή επιφάνεια του καπό, όλα τέλος πάντων τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα ακριβό μέσο μεταφοράς. Και, σαν να μην αρκούσαν όλα αυτά, είχα και τα ξελιγωμένα βλέμματα των ταξιτζήδων που, κατά πως φάνηκε, έβλεπαν για πρώτη φορά το κρυφό αντικείμενο του πόθου τους, για να μην πω τίποτα για το πως αντιμετώπιζαν το συνδυασμό ορισμένες κυρίες και δίδες που περίμεναν στις στάσεις του λεωφορείου!
«Πόσο κάνει ρε μάγκα το όχημα» ρώτησε ο βαρύς και όχι που σταμάτησε δίπλα στα φανάρια της Κατεχάκη ενώ, η κυρία με την πλαστική σακούλα στη στάση με ρώτησε αν παίρνω κούρσα για το Χαλάνδρι.
Στο 8ο χιλιόμετρο της διαδρομής αισθανόμουν ότι η προσωπικότητά μου είχε διχασθεί. Για ορισμένους συμπολίτες ήμουν ένας ιδιόρρυθμος ταξιτζής (το όχημα ήταν μπλε), για άλλους «Πόντιος» και, για τους πιτσιρικάδες στην Αφρικα Κουίν, οικονομημένο «πουρό». Για κανέναν δεν ήμουν οδηγός ούτε καν για ‘μένα τον ίδιο! Και πως να είμαι που, το καταδρομικό Ποτέμκιν είχε έναν κινητήρα που, μέχρι να «πάρει εμπρός», έπρεπε να πάρεις φόρα από τον Καρέα και να πάρεις την αριστερή κατηφορική με 160 για να μπορέσεις να περάσεις το Σονάτα που κατρακυλούσε αμέριμνα στη μεσαία λωρίδα. Όσο προχωρούσα τόσο πιο άσχημα αισθανόμουν σαν οδηγός, αλλά και σαν «άνθρωπος», όπως λέγαμε στη δεκαετία του ‘60. Κάθε προσπάθεια να επιταχύνω «ζωηρά» κατέληγε σε αποτυχία κάτι που καταλάβαιναν οι οδηγοί των Σουζούκι Gti και Φίατ Ούνο τούρμπο που με περνούσαν από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα μ’ ένα κακιασμένο χαμόγελο στα χείλη. Ώς δε «άνθρωπος» αισθανόμουν μάλλον γελοίος γιατί, η παρουσία μου στο απαστράπτον αυτοκινούμενο στέγαστρο, υποδήλωνε ή, την επιχειρηματική και οικονομική μου «επιτυχία», ή την ικανότητά μου να ανακαλύπτω τρύπες στη νομοθεσία που καλύπτει τους αναξιοπαθούντες Έλληνες.
Με λίγα λόγια, δεν οδηγούσα ένα αυτοκίνητο, αλλά είχα βγάλει βόλτα την ασημαντοσύνη του εγώ μου, δεν χαιρόμουν αυτά που πάντα με συγκινούσαν (την οδήγηση, τις προκλήσεις του δρόμου και της μηχανής, την αντιμετώπιση των απρόοπτων), αλλά ικανοποιούσα κάποια κρυφά κοινωνικά μου συμπλέγματα (που δεν έχω, αλλά έτσι φαινόταν εκείνες τις στιγμές).
Τριάντα χιλιόμετρα στο οδόμετρο και ήμουν πλέον στους στενούς, φιδωτούς δρόμους των Μεσογείων. Σας έχω μιλήσει ποτέ γι αυτούς; Σας έχω πει πόσο τους «αγαπώ;», πόσο συγκινούμαι από τις κλειστές, «επικίνδυνες» -για την κυρία Λούλα- στροφές, που «κλείνουν» απότομα, που σε «αδειάζουν» σε απότομες φουρκέτες, που χάνονται και ξαναβρίσκονται πίσω από τους μικρούς λόφους;
Εκεί να δείτε συμπεριφορά το όχημα! Ένα πλοίον ταξιδεύον μ’ ακατάλληλον καιρόν αιφνιδίως εξοκέλλει ανοιχτά των Αζορών… Δηλαδή, όχι ακριβώς. Δεν εξόκειλε το όχημα, αλλά ο οδηγός του που προσεβλήθη από ναυτία λόγω των ταλαντώσεων του αμαξώματος στα S και στις φουρκέτες.
Στο 40ο χιλιόμετρο εγκατέλειψα την προσπάθεια να οδηγήσω το αυτοκίνητο και περιορίστηκα να γυρίζω το τιμόνι, να πατάω το γκάζι και το φρένο και ν’ ακούω τις πολιτικές «αναλύσεις» στο ραδιόφωνο. H υπόλοιπη διαδρομή χαρακτηρίστηκε από το άγχος της, όσο πιο σύντομης επιστροφής στο σπίτι και της απαλλαγής από το μαρτύριο.
Αν, τα όσα περιέγραψα ακούγονται υπερβολικά, επιστρέψτε μου να σας πω ότι, συναντώνται στην συντριπτική πλειοψηφία των σύγχρονων αυτοκινήτων. Τα περισσότερα απ’ αυτά είναι πλέον ποιοτικά άψογα (ή σχεδόν), αλλά οδηγικά αδιάφορα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα φαίνεται να επικεντρώνεται στις αναρτήσεις και στα συστήματα διεύθυνσης. Στην προσπάθειά τους να κάνουν τα αυτοκίνητα (μικρά, μεσαία και μεγάλα) άνετα, οι σχεδιαστές επεμβαίνουν στις αναρτήσεις και στα συστήματα διεύθυνσης. Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά (για τον υπογράφοντα και μόνο) παραδείγματα. Το Όπελ Κόρσα είναι ένα από τα καλύτερα φτιαγμένα και εξοπλισμένα μικρά αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει τα τελευταία χρόνια. Όμως, η ανάρτηση και το σύστημα διεύθυνσης μ’ αφήνουν παγερά αδιάφορο. H νέα Κορόλα είναι ένα από τα καλύτερα φτιαγμένα ιαπωνικά αυτοκίνητα, αλλά η οδική του συμπεριφορά είναι «θαμπή», όπως «θαμπή» είναι και η οδική συμπεριφορά του Πεζό 309 κύρια λόγω του ασαφούς συστήματος διεύθυνσης. Αντίθετα, ο «βασιλεύς» της αισθητικής μετριότητας, το Φορντ Μοντέο, διαθέτει οδικά χαρακτηριστικά που εκπλήσσουν ευχάριστα τον αληθινό οδηγό, όπως ευχάριστα εκπλήσσουν και τα οδικά χαρακτηριστικά των Πεζό 104, Ρενό Κλειώ, BMW 318is, Φίατ Ρίτμο, Λάντσια Δέλτα, Αλφα 164 Super, VW Γκολφ Gti, Σιέρα Κόσγουερθ, Νισάν Πριμέρα 2.0 κ.λπ. Και, για να μη νομίσετε ότι, μόνο τα «καλά» και ακριβά αυτοκίνητα διαθέτουν τα χαρακτηριστικά που τα καθιστούν «αυτοκίνητα», θα σας θυμίσω ένα παλιό, καλό μας φίλο, το Σιτροέν 2CV! Το απίθανο αυτό αυτοκίνητο (που η αμνησία των νεοελλήνων μετέτρεψε με την απόσυρση σε παλιοσίδερα) είχε τέλεια οδικά χαρακτηριστικά! Μπορεί να έγερνε σαν βάρκα, να κουνιόταν σαν χορευτής της Πολυνησίας, αλλά λίγοι μπορούσαν να «πιάσουν» έναν καλό οδηγό με 2CV σ’ ένα επαρχιακό, γεμάτο στροφές δρόμο! Το ίδιο ίσχυε και για το Ρενό 4L, τα παλιά Σάαμπ, το Μίνι Κούπερ, τα R5 Αλπίν και άλλα που έσβησαν από τη μνήμη…
Τι έχουμε σήμερα; Μα, τέλεια φτιαγμένα αυτοκινούμενα πιλάφια! Ιδανικά για τους «οδηγούς» που με μαγνητίζουν. Σας έχω πει ποιοι είναι και, ορισμένοι με έχετε κατηγορήσει για ρατσισμό αν και έπρεπε να με εγκαλείτε για μέτριο(;) χιούμορ! Όμως δεν μπορώ να τραβήξω το βλέμμα από το συνδυασμό: Κος και Κα Εθνικά Υπερήφανος και Μαρουμπένι 1.4GLX. O Λάκης της ψύχωσής μου δεν οδηγεί, αλλά έρπει στη μέση του δρόμου. Πάει τόσο σιγά ώστε μπορείς να παρακολουθήσεις τη βαλβίδα του ελαστικού να περιστρέφεται. Κοιτάω τους τροχούς του και τους ικετεύω: γυρίστε ρόδες μου. Γυρίστε που να σας πάρει ο διάβολος για να φτάσουμε κάποτε όλοι στον προορισμό μας.
Άλλες φορές, παρατηρώ το τιμόνι του Λάκη όταν στρίβει δεξιά. Βλέπω τα χεράκια του ν’ αλλάζουν θέση, τα χρώματα του «λεοπαρδαλέ» καλύμματος της στεφάνης, τα κίτρινα ξεσκονόπανα στο ταμπλό, τις ουρές που κρέμονται από τον καθρέφτη και τα μαξιλαράκια στο πίσω τζάμι. Ακόμα και το χρώμα των μαλλιών της συμβίας του βλέπω και πάλι παρακαλώ: στρίψε αγόρι μου, πάρε τη στροφή γιατί θα πεθάνουμε από γεράματα. Πιλάφι ο Λάκης, πιλάφι και το καταλυτικό του, αλλά, όπως ακούω, έτσι είναι τώρα τα πράγματα. O κόσμος δεν ενδιαφέρεται πλέον για αυτοκίνητα, αλλά για αυτοκινούμενους οντάδες.
Στρίβει, στρίβει, στρίβει ο Κος Λάκης και, κάποτε, οι ρόδες του σκοπεύουν εμπρός και το ποδαράκι του χαϊδεύει το γκάζι και το χεράκι του βάζει «δευτέρα» και, άντε τρίτη και στον κατήφορο βάζει «νεκρό» και η κυκλοφορία επιβραδύνεται, η πόλη πνίγεται, τα νεύρα κουρελιάζονται, αλλά εκείνος απτόητος συνεχίζει το ταξίδι προς τη νιρβάνα της άγνοιας και της αδιαφορίας που τον χαρακτηρίζει. Τι να το κάνει ο Λάκης το αυτοκίνητο; Στέγαστρο με ρόδες θέλει ο άνθρωπος με μεγάλο πορτ μπαγκάζ, «αιρ κοντίσιον» και μαλακή «σουσπανσιόν». Και δεν υπάρχει ένας Λάκης, αλλά χιλιάδες και, με όλους αυτούς (και αυτές) δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα. Εμένα μ’ αρέσει (ακόμα) να οδηγώ. Σ’ εκείνους η διαδικασία φέρνει κρύο ιδρώτα. Εμένα μ’ ενδιαφέρει η ενεργητική ασφάλεια. O Λάκης μετράει τους αερόσακους. Όσο περισσότερους έχει τόσο πιο σίγουρος αισθάνεται. Κρυφό (κι ανομολόγητο) όνειρο του Λάκη είναι να τρακάρει με ασφάλεια. Φανερό (και ομολογημένο) όνειρό μου είναι να οδηγώ γρήγορα και σωστά ένα καλά σχεδιασμένο, κατασκευασμένο και «ζυγισμένο» αυτοκίνητο. Κι αν, ο μη γέννητω, εμπλακώ σε ατύχημα για το οποίο δεν είμαι υπεύθυνος; Δήλωση: δεν υπάρχει ατύχημα που, ο πραγματικός οδηγός, να μην είναι, έστω και κατά ένα μικρό μέρος, υπεύθυνος. Αν σε τρακάρει ο Λάκης σημαίνει απλά ότι δεν έχεις προβλέψει την παρουσία και τις ενέργειές του που, πάλι σημαίνει, ότι δεν είσαι τόσο καλός οδηγός όσο νομίζεις. Με άλλα λόγια. Αν ήδη οδηγείτε ή αν μαθαίνετε τώρα, αφιερώστε ένα μικρό μέρος του εαυτού σας στην ξεχασμένη «τέχνη» του οδηγού. Ακόμα κι ένα αυτοκινούμενο στέγαστρο μπορεί να πάει γρήγορα αν, στο τιμόνι κάθεται ένας καλός οδηγός. Μην πείτε ότι, έτσι που έχουν γίνει τα πράγματα, κανείς δεν μπορεί πια να οδηγήσει γρήγορα γιατί δεν θα συμφωνήσω. Γρήγορη, «ζωντανή» οδήγηση δεν σημαίνει απαραίτητα κίνηση με 200 χιλιόμετρα την ώρα! Γρήγορα και ζωντανά μπορεί να οδηγήσει κανείς στη Σταδίου ή στην Εγνατία, αν εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες που του δίνει η κυκλοφορία, αν δεν «κοιμάται», αν δεν στραγγαλίζει την πόλη. Γρήγορα και ζωντανά σημαίνει ότι, δεν τοποθετώ το καταλυτικό μου στη μέση του δρόμου, δημιουργώντας τεράστιες ουρές πίσω μου και αδιαφορώντας για εκείνους που ακολουθούν. Γρήγορα και ζωντανά σημαίνει υπεύθυνα και, αν θέλετε, …οικολογικά!
Τι λέω όμως τώρα αγαπητοί μου φίλοι… Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν πλέον αυτοκίνητα και οδηγοί. Τα ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχου της κυκλοφορίας, τα οχήματα σταθερής τροχιάς, οι αερόσακοι και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θα εκτοπίσουν τα αληθινά αυτοκίνητα και τους πραγματικούς οδηγούς. Και τότε θα είναι μια καλή στιγμή για ορισμένους από ‘μας να κρεμάσουν τ’ άρματα και να αποσυρθούν στις αναμνήσεις τους. O -αυτοκινητιστικός- κόσμος που έρχεται μπορεί να είναι καλύτερος από εκείνον των προηγούμενων χρόνων, αλλά θα είναι νεκρός._Κ.Κ.
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
ΠΟΛΕΜΟΥ
Μια επίσκεψη στο αεροπλανοφόρο
America
H πρόσκληση που έφθασε στην ΠΤΗΣΗ από την αμερικανική πρεσβεία έλεγε ότι, την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου, μπορούσαμε -αν επιθυμούσαμε- να επισκεφθούμε, μαζί με 19 άλλα άτομα (δημοσιογράφους, αξιωματικούς κ.λπ.) το αεροπλανοφόρο USS America που θα βρισκόταν κάπου στην Αδριατική. Με δεδομένη την κατάσταση στην περιοχή και την όποια ευαισθησία διαθέτουμε για τις εξελίξεις που επηρεάζουν άμεσα τη χώρα μας, αποδεχθήκαμε την πρόσκληση και, στις 9 το πρωί, φύγαμε από το ανατολικό αεροδρόμιο για το αεροπλανοφόρο μ’ ένα C2 «Γκρέιχαουντ». Πενήντα λεπτά αργότερα προσνηωθήκαμε στο Αμέρικα που, ειρήσθω εν παρόδω, δεν περιπολούσε στην Αδριατική, αλλά στη Μεσόγειο 160 μίλια νότια της Κρήτης! H αποκάλυψη μας έκανε να περιπέσουμε σε βαθιά πλήξη αφού, αυτή, ήταν η τρίτη φορά που επισκεπτόμαστε αεροπλανοφόρο και, αν έχεις δει ένα απ’ αυτά τα τέρατα της θάλασσας (και του πολέμου) τα ‘χεις δει όλα. H κατάσταση περιεπλάκει ακόμα περισσότερο όταν, οι αξιωματικοί του «Αμέρικα» μας ανακοίνωσαν ότι θα χωριστούμε σε τρία «γκρουπ» για να κάνουμε το καθιερωμένο sightseeing πράγμα που ακύρωνε το δεύτερο σκοπό της επίσκεψης που ήταν η φωτογράφιση αεροπλάνων, συστημάτων και στιγμιοτύπων για το αρχείο της Πτήσης.
Ακολούθησα λοιπόν το «γκρουπ», παρακολούθησα την -εντυπωσιακή- επίδειξη όλων των αεροπλάνων του πλοίου, τράβηξα πενήντα σλάιντς και, ενώ ήμουν έτοιμος να ζητήσω ένα ήσυχο χώρο να καθίσω μέχρι την ώρα της επιστροφής, συνέβη το μοιραίον.
Οι αξιωματικοί του Αμέρικα μας πήγαν στο θάλαμο επιχειρήσεων! E, και λοιπόν, θα πείτε. A, όχι. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο νομίζετε. Στο φωτισμένο από την ανταύγεια των μικρών και μεγάλων οθονών δωμάτιο, είδα τη μορφή των πραγμάτων που θα ‘ρθουν και κατάλαβα πόσο μάταιο είναι να πιστεύεις ότι, υπάρχει κάτι κρυφό υπό τον ήλιο ή, καλύτερα, κάτω από τα ραντάρ και τους δορυφόρους που στέλνουν πληροφορίες στο κέντρο επιχειρήσεων ενός τέτοιου πλοίου.
Εκεί, στις δύο μεγάλες οθόνες, οι αξιωματικοί του αεροπλανοφόρου είχαν μια πλήρη εικόνα, σε πραγματικό χρόνο, όλων όσων συνέβαιναν σ’ ολόκληρο τον κόσμο! Δεν υπήρχε αεροπλάνο, πλοίο, υποβρύχιο που η πορεία, η ταχύτητα, το ύψος και η εθνικότητα να μην απεικονίζεται στις οθόνες. O παρατηρητής (ακόμα και οι ξένοι επισκέπτες) μπορούσε να δει τα πάντα, από τις κινήσεις των λιβυκών πλοίων και αεροπλάνων μέχρι την κατάσταση της κυκλοφορίας σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης, της Αφρικής, της Αμερικής. Στις οθόνες του Αμέρικα είδαμε το παρόν και το μέλλον, αντικρίσαμε και καταλάβαμε το μέγεθος (και την ισχύ) μιας υπερδύναμης. Καμιά χώρα, πουθενά, όσο μακριά κι αν βρίσκεται δεν μπορεί να ξεφύγει από τα «μάτια» του. Αν στα βάθη της Τουρκίας απογειωθεί ένα αεροπλάνο το Αμέρικα το ξέρει. Το ίδιο κι αν απογειωθεί στα βάθη της Κίνας.
Τι σημαίνει αυτό; Απλά ότι, οι εποχές των «υπερήφανων και ανεξάρτητων» εξωτερικών πολιτικών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για όλους. Όχι μόνο οι υπερδυνάμεις, αλλά και οι περιφερειακές «υπερδυνάμεις» είναι πλέον σε θέση να ελέγχουν τα πάντα. Καμιά χώρα, φίλια ή εχθρική, δεν μπορεί πλέον να έχει μυστικά. Οι δορυφόροι και τα AWACS τα βλέπουν όλα.
Σ’ όλη τη διάρκεια της επίσκεψης στο θάλαμο επιχειρήσεων έμεινα αμίλητος φέρνοντας στο νου τα παραμύθια που λένε ορισμένοι πολιτικοί στους λαούς τους…
Στις 4.30 μπήκαμε στο αεροπλάνο, δεθήκαμε και ο καταπέλτης μας εκτόξευσε στον αέρα. Στις 6 είμαστε στο Ελληνικό, στις 6.30 στο σπίτι. Το ίδιο βράδυ σ’ ένα από τα κανάλια συνάντησα πάλι τις ομιλούσες κεφαλές της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Γιατί μιλούσαν; Για την ανάγκη να φύγει η Ελλάδα από την EOK και το NATO, για τα σκάνδαλα, το νέφος, τις πιθανότητες εκλογής της κας Καλλιόπης Μπεκατσίνα- Ερωδειού και τις θέσεις του κ. Θόδωρου Κοκορόφτερου για την «αναθέρμανση» της οικονομίας. Ώς συνήθως, οι μακάριοι, αφελείς, μακράν νυχτωμένοι ομφαλοσκόποι «κατέθεταν» τις προτάσεις τους για την έξοδο από την κρίση (χωρίς να ξέρουν ότι ο Μεγάλος Αδελφός τους παρακολουθεί). Ας είναι τουλάχιστον καλός κι αγαθός ο Μεγάλος Αδελφός. Διαφορετικά δεν μας βλέπω καθόλου καλά._Κ.Κ.
RSS - Posts
