Αν ήμουν “βασιλιάς”…

Έτσι λέγαμε όταν είμαστε μικροί στους φίλους μας στις συζητήσεις που κάναμε για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. Γιατί “βασιλιάς” κι’ όχι πρωθυπουργός, υπουργός, στρατηγός ή μάγος; Διότι, εκείνα τα χρόνια η μοναδική μας διασκέδαση ήταν τα περιοδικά με τα παραμύθια με τους χάρτινους ήρωες και εκεί υπήρχαν πολλοί βασιλιάδες και ιππότες που πολεμούσαν για να σώσουν την ωραία βασίλισσα, τη χώρα, το παραμύθι το ίδιο. Όταν τα πράγματα δυσκόλευαν μ’ αυτή τη φράση «καθαρίζαμε». «Ρε ’συ. Αν ήμουν βασιλιάς θα τους είχα κλείσει φυλακή». Οι δεκαετίες πέρασαν, οι βασιλιάδες εξαφανίστηκαν (εκτός από την Ισπανία που ευδοκιμούν για λόγους που μάλλον έχουν σχέση με το κλίμα) και τα παιδιά του ’40 μεγάλωσαν σε βαθμό ανησυχητικό! Έτσι, αν κάποιος με ρωτήσει σήμερα τι θα έκανα για τη χώρα μου αν ήμουν «βασιλιάς» θα του έλεγα τι θα έκανα αν ήμουν ένας καθημερινός αλλά «ψαγμένος» πολίτης που, έχει ζήσει  τις εποχές. Από εκείνη της «βασιλίσσης Φρειδερίκης» με τις Κυρίες της Τιμής, μέχρι τις γκιόσες της παλαιοδεξιάς, τα μπότοξ της καθ’ υμάς κλεπτοκρατίας, τα πεταχτά κοριτσάκια των γυμναστηρίων, τα λαμέ κουστούμια της παλαιάς Νέας δημοκρατίας και τα μουσταρδί σακάκια των πρώην εδωδιμοπωλών που αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας της «αλλαγής».

Ακριβώς επειδή τα έχω ζήσει θα στεκόμουν με το κεφάλι σκυφτό μπροστά στη κάμερα και, αφού ζητούσα συγγνώμη απ’ ότι έχει απομείνει απ’ αυτό που, κάποτε, αποκαλούσαμε «ελληνικό λαό», θα ζητούσα να σκεφτούν τρόπους που, πολίτες και χώρα θα αποκτούσαμε πάλι την προσωπική και εθνική αξιοπρέπεια κι’ αυτό γιατί 1. δεν γεννήθηκα στο Τέξας, στη Σανγκάη ή στο Μόναχο 2. είμαι παλιομοδίτης 3. έχω χεσμ%νη την παγκοσμιοποίηση 4. είμαι «ιρλανδός» μέχρι το κόκαλο αλλά, και για άλλους 130 λόγους που έχω αναφέρει σε παλαιότερα μου άρθρα και δεν χρειάζεται να επαναλάβω. Με αυτό το κάλεσμα θα ζητούσα πρώτα από τους νέους να συνταχτούν σε ομάδες μάχης ενάντια στους λωποδύτες που κατασπαράσσουν τις σάρκες της Ιρλανδίας (δεν λέω Ελλάδας για τον φόβο του Βερέμη), να καταλάβουν (εξ εφόδου) τον κρατικό μηχανισμό και να επιβάλλουν, με το καλό ή με την «βία» της γελοιοποίησης και του εξευτελισμού, την Ηθική στη πολιτική ζωή. Θα εξηγούσα βέβαια ότι, με τον όρο «ηθική» δεν εννοώ εκείνη της μακαριστής Κας Χριστοδούλου (που ταξίδευε στην Ταϋλάνδη για να την «βρει») αλλά, εκείνη που νομίζω ότι εκφράζουν όλοι όσοι δουλεύουν «ήλιο με ήλιο» για να τα βγάλουν πέρα, που πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, που σέβονται τον διπλανό τους και το περιβάλλον και, πάνω και πέρα απ’ όλα, διαθέτουν τη αισθητική ενός αρχαίου λαού όπως είναι οι Ιρλανδοί –και οι Έλληνες!

Δεν ξέρω πόσοι και αν θα με άκουγαν, αν βέβαια μου έδινε κάποιος την ευκαιρία να καθίσω μπροστά σε μία τηλεοπτική κάμερα. Το πιθανότερο είναι ελάχιστοι αν και, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Αν λοιπόν ήμουν ένας ταπεινός «βασιλιάς», με το πρόσωπο παραμορφωμένο απ’ τη κούραση, με τη ψυχή μου «καμένη» απ’ εκείνους που μου άπλωσαν τα έντερα στο δρόμο, θα καλούσα τους συμπατριώτες μου σε μία «επανάσταση» Κοινής Λογικής & Αξιοπρέπειας και θα περίμενα… Που ξέρεις, λέω νοητά στους φίλους του 40. Όλο και κάποιος νέος Μπολιβάρ, Τσε, Μαντέλα θα έκανε την εμφάνισή του και θα έστελνε τα σκουπίδια που κατάστρεψαν την Ελλάδα στη μονάδα πυρόλυσης –που ετοιμάζει στο παλαιό εργοστάσιο Λαναρά στη Βοιωτία, ο αδελφός του Φρουρού της Αχαΐας  Γοδεφρίγου Βιλεαρδουίνου του 3^ου