Γενική και Αθλητική Αεροπορία

Εξαντλημένος από τις 10ετίες, λυπημένος που χίλια – δύο πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν κατάληξαν στον κάλαθο παρακολουθώ, από μακριά πια, τις εξελίξεις στους τομείς της Γενικής και Αθλητικής Αεροπορίας. Κι’ αυτό γιατί οι τομείς που με βοήθησαν να κάνω κάτι στη ζωή μου είναι πλέον νεκροί, πεθαμένοι, παγωμένοι, ακίνητοι, ψόφιοι

Οι μόνοι που πετάνε είναι οι χειριστές της Πολιτικής Αεροπορίας των εταιριών που μεταφέρουν “τουρίστες”, εμπορεύματα, μαύρο χρήμα και κάθε λογής πολεμικό εξοπλισμό. Οι πιτσιρικάδες που, στα δικά μου χρόνια ξεκινούσαν χαράματα για να πάνε με τα πόδια, το λεωφορείο, το τρένο ή με το αυτοκίνητο φίλου στο Τατόι, στο Σέδες ή στα αεροδρόμια που δεν έχει αγοράσει κάποια μεγάλη ξένη εταιρία εξαφανίστηκαν! Ο νέος “ανθός της Ελλάδας” προβλέπει στειλιάρια με κόκκινες, πράσινες και γαλάζιες σημαίες, ξυρισμένα μπούτια, τρύπια παντελόνια (και μυαλά), χείλη σε στυλ “ροφός” (αν πρόκειται για θηλυκές κάμπιες) γενικά όντα που, κάνουν ουρές για να μπουν σε ριάλιτι ή να πάρουν ρόλο πορνοστάρ. Ένα μικρό ποσοστό που έχει αποφασίσει να μην πέσει στα σκ@τά ετοιμάζει το μυαλό και τις βαλίτσες για να πάει σε κάποια σοβαρή χώρα όπου οι τομείς που ανάφερα πιο πάνω ευδοκιμούν αλλά, φυσικά, όχι μόνο αυτοί

Πρώτο θύμα της μεγάλης οικογένειας των Φορμόληδων στην Πολιτική και, για κάποιο λόγο που υποδύομαι πως δεν έχω καταλάβει, και στην Πολεμική Αεροπορία. Αρχίζοντας από το αρχαιότερο αεροδρόμιο της χώρας(;) το Τατόι και απλώνοντας τη φορμόλη τους σε όλα τα α/δ οι Αερολέσχες σταμάτησαν (σχεδόν) τις εκπαιδευτικές πτήσεις αεροπλάνων και ελικοπτέρων και λέω “σχεδόν” γιατί, μετά την κατακραυγή και το ξεφωνητό, επέτρεψαν τις πτήσεις για 2-3 ώρες το απόγευμα που, αν είναι καλοκαίρι κάτι απογειώνεται αν είναι χειμώνας μένει στο έδαφος

Οι ιστορίες που ακούω δε διαφέρουν (πολύ) απ’ όσες έχω ζήσει στα 65 χρόνια που πετούσα (ως Κ1) ανεμόπτερα, μονοκινητήρια, δικινητήρια, και ελικόπτερα R22, R44. Μέχρι κάποια χρονιά κατέγραφα τις εξόδους στο αγαπημένο μου Βιβλίο Πτήσεων. Κάποια στιγμή όμως κατάλαβα ότι, σαν ερασιτέχνης πιλότος δεν είχα ανάγκη να τις καταγράφω και σημείωσα μόνο εκείνες του ελικοπτέρου και όσες είχα την τύχη να κάνω με μαχητικά (κάπου 32-34 τύπου δεν είμαι τόσο σίγουρος αλλά, αν κάποιος θέλει να τις βρει υπάρχουν στον Ιστό

Οι ώρες; Πρέπει να είναι κάπου ανάμεσα στις 600 με 800 μπορεί και περισσότερες, νούμερο αστείο για έναν επαγγελματία σχετικά καλό για ερασιτέχνη στην υπ’ αριθμ’ 1 “αντί – αεροπορική” χώρα του πλανήτη, την Ελλάδα. Αναφέρω το νούμερο γιατί, κάτι σημαίνει (για όσους καταλαβαίνουν τους άλλους τους έχω εγγεγραμμένους εις τα παλαιότερα).

Δεν είναι όμως μόνο οι αρτηριοσκληρωτικοί, οι άνθρωποι με πλήρη έλλειψη φαντασίας και οι ευθυνόφοβοι που δολοφόνησαν τη Γενική και Αθλητική Αεροπορία. Είναι και ο “ανθός” που ανάφερα στην αρχή. Για να μάθεις να πετάς ας πούμε ανεμόπτερα πρέπει να ξυπνάς τα χαράματα, να πηγαίνεις στο α/δ, να βγάζεις τα ανεμόπτερα απ’ το υπόστεγο)που έχεις κατασκευάσει με τα ίδια σου τα χέρια και με χρήματα από τη δική σου τσέπη ή εκείνη κάποιου ευκατάστατου μέλος, να πλύνεις τα σκάφη, να τα μεταφέρεις (με τα χέρια) στο πεδίο πτήσεων, να βρεις, εξασφαλίσεις, αγοράσεις από την τσέπη σου, με έρανα ανάμεσα στα μέλη της Λέσχης ή την παραχώρηση από την Πολεμική Αεροπορία το  βίντσι ή το/τα αεροπλάνο/να για να απογειώσεις τα ανεμόπτερα, να εξασφαλίσεις τα καύσιμα, να-ναι-να…

Και σαν τα παραπάνω να μην είναι αρκετά πρέπει να πολεμήσεις με Σφιχτόκωλους κατοίκους που απαιτούν να μην πετάνε τα αεροπλάνα γιατί “κάνουν θόρυβο” και “απειλούν την υγεία των παιδιών τους” που, σε ποσοστό 50% έχουν χτίσει παράνομα στις περιοχές γύρω απ’ τα αεροδρόμια. Στα 60 χρόνια που πετούσα στο Τατόι έζησα … Ομηρικές μάχες ανάμεσα σε ΠΡΑΓΜΑΤΚΟΥΣ αεροπόρους Διοικητές της Βάσης και αγάνωτους τενεκέδες με ροζ “βίλες” και μεζονέτες Λιβανέζικου τύπου. Κάποιες χρονιές κέρδιζαν η Οικογένειες των Δυσκοίλιων και οι κομματικοί τους πάτρωνες, κάποιες οι Πραγματικοί Αεροπόροι της 123 και της Σ.Ι

Στην περιοχή υπήρχε/υπάρχει και ένα πράγμα που λέγεται ΕΛΑΟ το οποίο ποτέ δεν κατάφερα να μάθω τι ρόλο παίζει και ποιον εκπροσωπεί κάτι που βρίσκω φυσικό αφού στα 65 χρόνια που ασχολούμαι με τον Αεραθλητισμό και τη  Γενική Αεροπορία κανείς “υπεύθυνος” δε μου έχει ζητήσει να γίνω μέλος! Μόνο αυτό επιτρέπει στον αντικειμενικό αναγνώστη και στον γνώστη των διεργασιών στους δύο τομείς να καταλάβει πολλά!

Το άρθρο θα συνεχιστεί κάποια άλλη στιγμή με σπαρταριστές ιστορίες και φωτογραφίες δραστηριοτήτων σε εστιατόρια, χασαποταβέρνες και επίγειες air shows