Ο “Αντίλογος” όπως και το “Εν Λευκώ” ήταν (είναι;) ένα από τα πνευματικά μου παιδιά. Εν Λευκώ ήταν (είναι;) ο τίτλος του “σημειώματος του εκδότη” στους 4Τ, του “editorial” ή “edito” για τα έντυπα των οπισθοστοχευμένων εντύπων που πλημμύρισαν την αγορά στη χώρα των μεταλλαγμένων μπούρτζων. Αυτά τα species (τα αποκαλώ έτσι για να καταλάβουν που τα τοποθετώ) έχουν ανάγκη να μεταμφιεστούν πριν εκτεθούν στον κόσμο και, ποία καλύτερη δορά από το αποκαλείς το “σημείωμα του εκδότη” edito. Δείχνεις ότι είσαι αβάν γκάρντ, μιλάς στους ομοίους σου στην Τσακάλωφ και στο Golden Whole, ξεχωρίζεις βρε αδελφέ απ’ τους γραφιάδες που χρησιμοποιούν ελληνικές λέξεις όπως για παράδειγμα εγώ που έδωσα ελληνικούς τίτλους στα περιοδικά μου αντί ξένους. 4ΤΡΟΧΟΙ, ΗΧΟΣ & Hi-Fi, ΠΤΗΣΗ & Διάστημα, Σκάφος & Θάλασσα, 2ΤΡΟΧΟΧΟΙ, Επιστήμη & Τεχνολογία, Ταξιδεύοντας, Αναλόγιο, Ηλεκτρονικός Υπολογιστής και άλλα που ξεχνάω μέχρι τη στιγμή που, ακολουθώντας το ρεύμα, συνεργάστηκα το 1987 με τον ΔΟΛ (Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη) και έβγαλα (όχι βγάλαμε) τα περιοδικά “RAM” “VIDEO INN” (και οι δύο τίτλοι δικοί μου, κατατεθιμένοι στην Υπηρεσία Σημάτων του Υπουργείου Εμπορίου).
Είχα, βλέπετε, πάθος με τα ελληνικά. Μου αρεσε και ακόμα μου αρέσειο η γλώσσα ίσως από αντίδραση στις Ρεπούσηδες, στους Κόκκινους και στα άλλα εκτοπλάσματα της ελληνικής υπαίθρου που αναπτύσσονται ανενόχλητα επειδή κανένα απ’ τα κουστούμια και ταγεράκια της πολιτικής ζωής δεν έχει τ’ αρχίδια να τους βάλει στη θέση τους χρησιμοποιόντας σαν όπλο το χιούμορ αντί την ηλίθια προγονολατρεία.
Μπερδευτήκατε; Τα πράγματα είναι πιο απλά απ’ ότι φαίνονται. Μ’ αρέσει η ελληνική γλώσσα το ίδιο με την ιρλανδική, την γαλλική, την ισπανική, την γλώσα των Βάσκων, την κινεζική, την ιαπωνική… Κάθε γλώσσα που μιλάει και γράφει κάθε περήανος για τις ρίζες του λαός, σε αντίθεση με τους κοκκινορεπούσηδες που σιχαίνονται ακόμα και τον χώμα που πατάνε έστω κι’ αν είναι ποτισμένο με το αίμα των προγόνων τους ή σημαδεμένο απ’ τα ερείπια παλαιών πολιτισμών.
Ακόμα πιο απλά, τα ελληνικά (και όλες οι αρχαίες γλώσσες) μ’ αρέσουν γιατί επιτρέπουν να είμαι αφόρητα snob απέναντι στους αγράμματους που ανάφερα. Τα ελληνικά μ’ αρέσουν γιατί ακουμπάνε στη Γραμμική Β, στην Ηλιάδα και στη Οδύσεια, στον Ελύτη και στον Γκάτσο, στον Σεφέρη και στον Ρίτσο, στον Μακρυγιάννη και στον μπούτσον του βρε αδελφή που έδωσες ξένο τίτλο στο έντυπό σου για να μαζέψεις γύρω σου όλες τις Μαρίες Τερέζες της Τζουτζίας, και να δείξεις πως έχεις περπατήσει το Village.
Στην εύλογη παρατήρηση αν τα υπηρετώ καλά η απάντηση είναι όχι. Έχοντας περάσει από 6Γυμνάσια (λόγω του “επαναστατικού” μου χαρακτήρα) δεν κατάφερα να την μάθω όπως ήθελαν οι παλιοί μου δάσκαλοι αλλά, διάβολε, 50 χρόνια τώρα προσπαθώ.
Δεν γράφεις κάθε μέρα στο ιστολόγιο λέει ένας αναγνώστης κι’ έχει δίκιο. Δεν γράφω γιατί “περνάω φάση”. Μετά από 40 χρόνια στο τιμόνι μιας εταιρίας που, πιστεύω, τίμησε τις αρχές της Δημοσιογραφίας η πιθανότητα να μείνω…άνεργος είναι περισσότερο από πιθανή. Τα γιατί και τα διότι θα τα πω με κάθε λεπτομέρεια απ’ αυτό (ή άλλο) ιστολόγιο γι’ αυτό μείνετε συντονισμένοι έστω κι’ αν δεν τα λέμε κάθε μέρα.
Τι έλεγα;
Α… Για τα φραγκολεβαντίνικα και τα Kliklih. Για τη γλώσσα των αναγεννημένων “σοσιαλιστών” του Σαιν Σιμόν και νεοφιλεύθερων γόνων του Κόμη Δράκουλα. Για τα “ελληνικά” που μιλάνε τα τσογλάνια του Parasite Beach ή, τα διαπλεκόμενα χανουμάκια της “δημοσιογραφίας” των περί τον μπιντέ καφενέδων. Για τη γλώσσα των κλώνων που βόσκουν στα mall. Δεν έχετε παρά να παρακολουθήσετε μία από τις πρωινές εκπομπές που παρουσιάζουν τους “πολιτικούς μας”, όπως λένε οι Γιορίκας και Κωστίκας στο Κανάλι των Στεναγμών, οι Φριχτοί Μικρομεσαίοι της κρατικής και ο Κος Ναι στο Colossus of Marousi TV.
Περιττό να πως, με αυτά που γράφω, κλείνω τη μία πόρτα μετά την άλλη αλλά, αυτό έκανα σε όλη την επαγγελματική μου ζωή αφού, πάντα αρνιώμουν να υπηρετήσω τύπους που δεν εκτιμούσα. Σκεφτήτε ότι, όταν το Ιερατείο οδήγησε στην απαξία τα περιοδικά που έβγαλα με τον ΔΟΛ, “πούλησα” τον τίτλο “RAM| για 5.000 δραχμές τόση ήταν η ανάγκη μας να απαλλαγούμε απ’ τον εναγκαλισμό της Ομάδας του Σταυραετού αφήστε που, η “Τεχικές Εκδόσεις Α.Ε”, που συμμετείχε στο εγχείρημα με ποσοστό 50% πλήρωσε (το 1989-90 μέχρι δεκάρας), πάνω από 100 εκατομμύρια δραχμές “χρέη” στον ΔΟΛ από τις “ρεκλάμες” που ήταν το ποσοστό της που, η κοινή εταιρία, η “Ηλεκτρονική Εκδοτική Α.Ε.”, καταχωρούσε στα έντυπα και στον (τότε) Ρ/Σ του Οργανισμού.
Το ένα “λάθος” ακολούθησε άλλο, σοβαρότερο όταν αποφάσισα να συνεργαστώ με τους κ.κ. Θεμιστοκλή και Αριστείδη Αλαφούζο της “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ Α.Ε.” και να βγάλουμε (έτσι είχαμε συμφωνήσει) το εβδομαδιαίο αυτοκινητιστικό περιοδικό με τον (δικό μου) τίτλο “ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ“.
Μετά από πολλές συζητήσεις με πατέρα και υιό δημιουργήθηκε η “Κάπα Εκδοτική Α.Ε.” με ποσοστό 50-50, η οποία προσέλαβε 10 συντάκτες και άλλους υπαλλήλους, έκανε έξοδα 80 εκατομμυρίων δραχμών για να φτιαχτεί ο 2ος όροφος του κτηρίου των γραφείων της πρώτης στην οδό Ηλιουπόλεως 2-4 στον Υμηττό και κυκλοφόρησε το “Οδηγώντας”. Να όμως που, μετά από 3 μήνες ο υιός (ο οποίος έλεγε ότι εκπροσωπούσε το 50% της εταιρίας χωρίς όμως να έχει βάλει ούτε μία δραχμή, με πληροφόρησε πως “ο πατέρας του άλλαξε γνώμη” και η “Καθημερινή Α.Ε” αποχώρησε από την εταιρία αφήνοντας τις Τεχνικές Εκδόσεις να πληρώσουν την (τεράστια για την εποχή) ζημιά!
Σαν ενθύμιο της ευπιστίας μου στο τοίχο του γραφείου μου έχω αναρτήσει κάδρο με την απόφαση του ΔΣ της Καθημερινής Α.Ε. για την ίδρυση της “Κάπα Εκδοτική Α.Ε”.
Τι είπατε; Αν έχω παρόμοιες εμπειρίες;
Και βέβαια έχω! Ο λόγος τιμής του γράφοντος αγγίζει τα όρια της διαστροφής -για να μη χρησιμοποιήσω άλλο, βαρύτερο χαρακτηρισμό.
Όμως υα επανέλθω με άλλες, άκρως ενδιαφέρουσες ιστορίες απ’ την Mordor
RSS - Posts
