από το greekrider.blogspot.com
Γράφει ο NP:
Εισαγωγή – Γενική ιδέα:
Είμαι φιλόσοφος. Δεν ήρθα εδώ για να δώσω απαντήσεις και λύσεις, αλλά για να ερευνήσω τα ερωτήματα. Οφείλουμε να διερευνούμε και να θέτουμε με δικούς μας όρους τα προβλήματα και να μην τα δεχόμαστε όπως μας τα παρουσιάζουν.
- Ορθός λόγος είναι ο Οικουμενικός λόγος: Για να το θέσουμε με Καντιανούς όρους, οταν αναφερόμαστε σε εθνικές ρίζες, ταυτότητες κλπ ασκούμε την ιδιωτική χρήση του λόγου, η οποία περιορίζεται απο ιδιαίτερα δογματικά προτάγματα, δηλ. δρούμε σαν «ανώριμοι» ιδιώτες και όχι ως ελεύθεροι άνθρωποι οι οποίοι ενεργούν στη διάσταση του οικουμενικού λόγου.
- Η εκπαίδευση, ειδικά η ανώτατη, εναρμονίζεται με τις ανάγκες τις καπιταλισμού με δύο τρόπους. Α) με την ιδιωτικοποίηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, Β) με τον προσανατολισμό στην παραγωγή εξειδικευμένης γνώσης στην υπηρεσία των επιχειρήσεων. Αυτό προωθεί στην ΕΕ η «διαδικασία της Μπολόνια». Πρόκειται για μια επίθεση στη δημόσια χρήση του ορθού λόγου.
- Η αποϊδεολογικοποίηση της κυρίαρχης ιδεολογίας και η παρουσίασή της ως «φυσικής τάξης πραγμάτων»: Η οικονομία, για παράδειγμα, θεωρείται ότι δεν ανήκει στην ιδεολογική σφαίρα. Ο καπιταλισμός εμφανίζεται σαν ριζοσπαστικός και οι σοσιαλδημοκράτες αγωνίζονται να κρατήσουν τα κεκτημένα του παρελθόντος. Η ιδέα του ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού εμφανίζεται ως «αδύνατη»
- Δυνατό VS αδύνατο: Σήμερα το δυνατό και το αδύνατο κατανέμονται κατά έναν παράξενο τρόπο έτσι που και δύο εκρήγνυνται ταυτόχρονα στην υπερβολή: Στο πεδίο των ατομικών ελευθεριών και της τεχνολογίας είναι π.χ. δυνατόν να πετάξω στο διάστημα αν έχω αρκετά χρήματα, ή να επέμβω στο γονιδίωμα αλλάζοντας ανθρώπους, αλλά είναι αδύνατον π.χ. να ξοδέψω λίγο περισσότερα για τη δημόσια υγεία ή την εκπαίδευση.
- Το κράτος διασφαλίζει τη ρέντα (πρόσοδο). Σήμερα έχει ιδιωτικοποιηθεί αυτό που ο Μάρξ ονόμασε «γενική διάνοια» μέσα από τα πνευματικά δικαιώματα. Η εκμετάλλευση με τη μαρξιστική έννοια δεν έχει πολλά περιθώρια πια, κι έτσι είναι ανάγκη να επιβάλλεται ολοένα και περισσότερο με τη χρήση του νομικού οπλοστασίου, δηλ. εξω-οικονομικών δυνάμεων. Να γιατί γίνεται αναγκαία ολοένα και περισσότερο η απευθείας ενεργοποίηση της εξουσίας ώστε να επιβληθούν οι αυθαίρετες νομικές προϋποθέσεις για απόσπαση της ρέντας, κάτι που δεν διασφαλίζεται «αυθόρμητα» από τη λειτουργία της αγοράς. Αντί να εξαφανίζεται το κράτος, ενισχύεται στις μέρες μας.
- Καπιταλισμός VS Δημοκρατία: Ο σύγχρονος καπιταλισμός προκαλεί καταστάσεις όπου απαιτούνται μεγάλης κλίμακας κρατικές παρεμβάσεις (π.χ. για οικονομικές κρίσεις), αλλά το πρόβλημα είναι ότι το κοινοβουλευτικό – δημοκρατικό πλαίσιο δεν επιτρέπει γρήγορες ριζοσπαστικές παρεμβάσεις. Για παράδειγμα, το φθινόπωρο του 2008 στις ΗΠΑ, η περιλάλητη διακομματική συναίνεση που τόσο εξυμνήθηκε, σήμαινε απλώς ότι η δημοκρατία είχε ντε φάκτο αρθεί. Δεν υπήρχε χρόνος να αναλωθεί σε δημοκρατικές διαδικασίες. Μπούς, Μακέιν και Ομπάμα σχημάτισαν ενιαίο μέτωπο εξηγώντας στην αμήχανη κοινή γνώμη ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και δεν υπάρχει χρόνος για δημοκρατία. Υπό αυτή την έννοια ολοκληρωτικά καθεστώτα με καπιταλιστικές πρακτικές (π.χ. Κίνα) πλεονεκτούν. Ο εκδημοκρατισμός του καπιταλισμού απομακρύνεται όλο και περισσότερο. Δεν έχει κανένα νόημα η κριτική διεφθαρμένων τραπεζιτών, ασύδοτων εταιρειών κλπ, γιατί απλώς εγκαλεί σε δημοκρατικό έλεγχο. Το ζητούμενο είναι να αμφισβητηθεί το θεσμικό πλαίσιο της αστικής νομιμότητας.
- Τι σημαίνει Ελευθερία: Ο Μάρξ γίνεται πάλι επίκαιρος γιατί το ζήτημα της ελευθερίας δεν τοποθετείται πρωταρχικά στην πολιτική σφαίρα όπως το θέλει η αντίληψη των δυτικών θεσμών που όταν θέλουν να κρίνουν το βαθμό φιλελευθερισμού μιας χώρας θέτουν τα ερωτήματα: Έχει ελεύθερες εκλογές ? Έχει ανεξάρτητη δικαιοσύνη ? Είναι ο τύπος ελεύθερος από πιέσεις ? Γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα ? Το κλειδί για την ελευθερία βρίσκεται περισσότερο στο «μη πολιτικό» δίκτυο των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων. Άρα, η απαιτούμενη αλλαγή δεν είναι η πολική μεταρρύθμιση αλλά ο μετασχηματισμός των κοινωνικών σχέσεων. Δεν ψηφίζουμε για να αποφασίσουμε ποιος θα κατέχει τι ή για τις σχέσεις εργατών – διευθυντών στο εργοστάσιο. Όλα αυτά αφήνονται στις διαδικασίες εκτός πολιτικής σφαίρας και είναι αυταπάτη να πιστέψουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση πραγμάτων αν δεν επέμβουμε σε αυτό το επίπεδο.
- Η βία: αν αποφετιχοποιήσουμε τους «δημοκρατικούς θεσμούς», αναγκαία αποφετιχοποιούμε και το αρνητικό τους αντίστοιχο: τη βία, που δεν πρέπει να είναι ταμπού. Αυτοί που ασκούν το κρατικό μονοπώλιο στη βία πάντα αγαπούν εκείνους που διατείνονται ότι τα προβλήματα είναι «βαθύτερα» απο το ποιός έχει την εξουσία, αφού τέτοιοι άνθρωποι δεν αντιπροσωπεύουν καμία απειλή για την εξουσία.
- Οικουμενισμός και κυρίαρχη κουλτούρα (Leitkultur): Η σύγκρουση περί πολυπολιτισμικότητας είναι στην ουσία σύγκρουση για την κυρίαρχη κουλτούρα. Δεν είναι σύγκρουση διαφορετικών πολιτισμών, αλλά σύγκρουση διαφορετικών αντιλήψεων για το πώς θα μπορούσαν οι διάφοροι πολιτισμοί να συνυπάρξουν. Οφείλουμε να αποφύγουμε την παγίδα του φιλελεύθερου παιχνιδιού «πόση ανεκτικότητα μπορούμε να δείξουμε τον Άλλο», (δηλ. θέματα φεμινισμού αντιμετώπισης ομοφυλόφιλων κλπ). Ο μόνος τρόπος να βγούμε από το αδιέξοδο είναι να παλέψουμε για ένα οικουμενικό σχέδιο που θα το μοιράζονται όλα τα μέρη. Δεν αρκεί λοιπόν η «ανεκτικότητα» αλλά χρειάζεται μια θετική Leitkultur κοινωνικής χειραφέτησης που να μπορεί να εγγυηθεί τη συνύπαρξη των διαφορετικών πολιτισμών
- Παγκοσμιοποιημένος φιλελευθερισμός VS Λαϊκή Δεξιά: Φεύγουμε από το γνωστό κομματικό δίπολο «κεντροδεξιών» και «κεντροαριστερών» κομμάτων χωρίς ουσιαστικές διαφορές που εναλλάσσονται στην εξουσία. Το νέο μοντέλο είναι:
- ένα κόμμα υπέρ του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, συνήθως με ανεκτική στάση σε θέματα ομοφυλόφιλων, αμβλώσεων, θρησκευτικών και εθνοτικών μειονοτήτων κλπ
- ένα λαϊκίστικο, δεξιό, ξενοφοβικό, εθνικιστικό κόμμα, που στην απολίτικη σφαίρα της μεταϊδεολογικής διοίκησης, κινητοποιεί τις μάζες ξυπνώντας το φόβο απέναντι στους μετανάστες (δηλ. τον πλησίον)
Το σκηνικό αυτό εμφανίστηκε κυρίως μετά τον καταποντισμό της αριστεράς, που αφήνει μόνο ουσιαστικό αντίπαλο του κυρίαρχου συστήματος ένα τέτοιο εθνικιστικό κόμμα. Η Αμερικανική εκδοχή αυτού του φαινομένου είναι το Tea Party. Η άνοδός του θα συνεχιστεί όσο πέφτει η παγκόσμια ισχύς των ΗΠΑ. Το Tea Party χρησιμοποιεί έναν λαϊκίστικο λόγο εναντίον του κατεστημένου , των πλούσιων εκμεταλλευτών, που απομυζούν τον εργαζόμενο για να κάνουν κέρδη στη Wall street κλπ και ζητά ριζοσπαστική απάντηση που φτάνει στην πολιτική ανυπακοή. Ταυτόχρονα, οι φοροαπαλλαγές που προτείνει ελαφρύνουν τους πλούσιους, (αν πραγματοποιηθούν οι φοροαπαλλαγές που ζητά το tea party, τα ελλείμματα εναντίον των οποίων υποτίθεται ότι μάχεται, θα μεγαλώσουν κατά εκατοντάδες δις $). Εν ολίγοις, διαπνέεται από κατάφωρο ανορθολογισμό που καταδεικνύει τη δύναμη της ιδεολογίας της «ελευθερίας του ατόμου ενάντια στην κρατική παρέμβαση» χωρίς να θέτει ουσιαστικότερα ζητήματα ισότητας ή κοινωνικής δικαιοσύνης δίνοντας ταυτόχρονα νέα προνόμια στους πλούσιους εκμεταλλευτές.
· Διεθνισμός VS εθνικισμός: πρέπει να αποφύγουμε τον πειρασμό να αντιδράσουμε στη διαρκή οικονομική κρίση με αναδίπλωση σε κυρίαρχα κράτη – έθνη. Αντίθετα, χρειάζεται ένα συλλογικό σχέδιο χειραφέτησης που θα έχει σαν αποτέλεσμα μια πολιτικοποιημένη Ευρώπη. Την ίδια εκείνη Ευρώπη που γέννησε την Ελληνική δημοκρατία, τη Γαλλική και τη Ρώσικη επανάσταση. Η απάντηση πρέπει να είναι διεθνιστική και οικουμενική ξεπερνώντας την οικουμενικότητα του παγκόσμιου κεφαλαίου.
· Η κυρίαρχη τάξη δυσκολεύεται πλέον να ασκήσει την κυριαρχία της. Στην εποχή μας ταιριάζει η φράση του Γκράμσι που ειπώθηκε στον μεσοπόλεμο: «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων». Τα τέρατα που γεννήθηκαν ήταν ο Ναζισμός και ο Σταλινισμός. Οι ΗΠΑ σήμερα δυσκολεύονται σε όλα τα επίπεδα. Παριστάνουν την αυτοκρατορία αλλά δρουν σαν κράτος – έθνος που προωθεί ανελέητα τα συμφέροντά του.
· Η νέα τάξη: η κατάστασή μας τώρα είναι ακριβώς η αντίθετη από αυτήν που αντιμετωπίζαμε στον 20ο αιώνα. Τότε ξέραμε τι έπρεπε και θέλαμε να κάνουμε, αλλά έπρεπε να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή. Σήμερα δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε αλλά πρέπει να δράσουμε τώρα γιατί οι συνέπειες της αδράνειας θα είναι καταστροφικές (θα βγουν νέα τέρατα στο προσκήνιο). Έχουμε μπροστά μας το σκληρό πρόβλημα του καθορισμού μιας νέας τάξης πραγμάτων που οφείλει να εγκαθιδρύσει η επανάσταση μετά την επιτυχία της.
· Ο κομμουνισμός δεν είναι το όνομα μιας λύσης αλλά το όνομα ενός προβλήματος: των commons, του δημόσιου κοινού αγαθού σε όλες τις διαστάσεις του: Ως φύσης, ως κοινού πολιτισμικού αγαθού, δηλ της συλλογικής «πνευματικής ιδιοκτησίας», και του δημόσιου χώρου της ανθρωπότητας από τον οποίο κανείς δεν πρέπει να αποκλείεται
RSS - Posts
