Τετάρτη, 8 Ιουνίου 2011
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

‘Ενας πολύ γνωστός οικονομολόγος και παλαιός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου, μου διηγήθηκε τις προάλλες έναν διάλογό του, πριν από πολλά χρόνια, με τον Ζακ Ντελόρ, από τους αρχιτέκτονες του Μάαστριχτ. Αυτός τούπε, σχολιάζοντας τα σχέδια εισαγωγής, τότε, ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος: «Αυτό το πράγμα δεν βγαίνει. Βάλατε το κάρο μπροστά από το άλογο. Φτιάχνετε νόμισμα χωρίς κράτος». Ο Ντελόρ τον κύτταξε καλά-καλά, ήπιε μια γουλιά από το ποτό που συνήθιζε τα απογεύματα και του απάντησε: «Mε περνάς για ηλίθιο; Ασφαλώς και δεν γίνεται. Φτιάχνουμε το νόμισμα, ώστε, όταν έρθει η κρίση, να αναγκαστούν οι Ευρωπαίοι να φτιάξουν και το κράτος». Θα το φτιάξουν όμως; ‘Η θα διαλύσουν την ‘Ενωση εις τα εξ ων συνετέθη, εγκαινιάζοντας μια μεγάλη περίοδο ιστορικής οπισθοδρόμησης για όλη την ήπειρο; Προς το παρόν μάλλον κάνουν ότι μπορούν για να επιτείνουν την κρίση, αγοράζοντας χρόνο με εμβαλωματικές λύσεις που χειροτερεύουν την αρρώστια.

Αυτά που κάνουμε στην Ελλάδα είναι τα μέτρα ακριβώς που πήρε σε μας ο καγκελλάριος Μπρούνινγκ με τα διατάγματά του, το 1930, λέει, τρομαγμένος και τρομοκρατικός, στο Σπήγκελ, ο Ζιν, διευθυντής του πιο φημισμένου γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου, του IFO. Προειδοποιεί ότι οι «φόρμουλες» μπορεί να μοιάζουν ότι «βγαίνουν» στους «τεχνικούς» της χρηματοπιστωτικής, που βλέπουν μεν καλά τα νούμερα, είναι όμως τυφλοί απέναντι στον κίνδυνο εμφυλίου πολέμου που «κρύβεται» στις εξισώσεις.Αν βρίσκετε τον Ζιν πολύ απαισιόδοξο, να και η πιο σημαντική εφημερίδα της Γαλλίας, η Μοντ, που διαλέγει τον τίτλο «Το ευρώ χρειάζεται λίγη πολιτική ωριμότητα» για το κάπως απελπισμένο κύριο άρθρο της, με το οποίο σχολιάζει τον «ακήρυκτο πόλεμο της Φραγκφούρτης» για την αναδιάρθρωση, ιδίως μεταξύ Μπούντεσμπανκ και ΕΚΤ: «Μερικές φορές, στην παρούσα κρίση, δεν είναι τόσο ο όγκος του δημόσιου χρέους … που εντυπωσιάζει, όσο η ανικανότητα των πολιτικών να επιδείξουν ωριμότητα».

Την ίδια διάγνωση κάνει και ο Simon Nixon στη Wall Street Journal. Στην καρδιά της ευρωπαϊκής κρίσης υπάρχει, γράφει η εφημερίδα των νεοϋρκέζων χρηματιστών, το δημοσιονομικό έλλειμμα, το έλλειμα τραπεζικού κεφαλαίου και ρευστότητας, το έλλειμμα παραγωγικότητας. Το πιο σοβαρό όμως έλλειμμα είναι άλλο, είναι το έλλειμμα ηγεσίας στην Ευρώπη. Βεβαίως, ο Nixon θέλει μια πολύ συγκεκριμένη δουλειά από την ευρωπαϊκή ηγεσία που ζητάει: να εξηγήσει στους πολίτες ότι θα χάσουν μέρος της κρατικής κυριαρχίας τους. Δεν θέλει μια ηγεσία πιο ανεξάρτητη από το χρηματιστικό κεφάλαιο, θέλει μια ηγεσία πιο υποταγμένη και από την παρούσα στις ανάγκες του. Πόσο συμβατό είναι αυτό με οποιαδήποτε μορφή δημοκρατίας, μένει να αποδειχθεί.

Η Καγκελλάριος Μέρκελ θυμήθηκε πάλι τις προάλλες τα «προνόμια» των ελλήνων συνταξιούχων και τις μακρές διακοπές των ελλήνων εργαζομένων. Της απάντησε ευτυχώς, και σταμάτησε, όχι μόνο η σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση, αλλά και ο πρώην Καγκελλάριος Κολ, «πατριάρχης» της γερμανικής χριστιανοδημοκρατίας. Οι δηλώσεις Μέρκελ δεν είναι όμως σημαντικές μόνο για τον «ανθελληνικό», αλλά και για τον απίστευτα γελοίο χαρακτήρα τους.

Ακόμα και ένα μικρό παιδί έχει πια καταλάβει ότι στην πραγματικότητα δεν είναι κάποιο ελληνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εδώ, αλλά το «δεύτερο κύμα» από το «τσουνάμι» της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2007-8, και αυτό γιατί όλες οι δυτικές, και ιδίως οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, δεν έκαναν τίποτα για να αντιμετωπίσουν τις αιτίες του. Αν για κάτι «φταίει» η Ελλάδα, είναι αφενός για τις αδυναμίες και τα προβλήματά της, αφετέρου γιατί έκανε αμέριμνη την «ηλιοθεραπεία» της παρά την έκδοση των ανακοινώσεων. Είχε έτσι το θλιβερό και πολύ επικίνδυνο «προνόμιο» να είναι η πρώτη χώρα της ευρωζώνης που επλήγη.

Η μεγάλη αντεπίθεση των τραπεζών

Διευθυντής της Monde Diplomatique o Σερζ Αλιμί περιγράφει στο τελευταίο άρθρο του πως, τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (και οι συνδεόμενοι μαζί τους οίκοι αξιολόγησης), που προκάλεσαν με τις απάτες τους, την κρίση του 2008, κατάφεραν όχι μόνοι να βγουν «καθαροί» και χωρίς συνέπειες, αλλά και ανάγκασαν τα κράτη να τους χρηματοδοτήσουν ξανά, μετατρέποντας τη δική τους κρίση σε κρίση χρέους των κρατών. Και αποτρέποντας τους G20 να πάρουν οποιοδήποτε μέτρο ελέγχου των χρηματοπιστωτικών αγορών, ιδίως των αγορών παραγώγων, που ο Γουώρεν Μπάφετ, ένας άνθρωπος που έβγαλε μυθώδη ποσά παίζοντας σε αυτές τις αγορές, ονόμασε «όπλα μαζικής καταστροφής». Ο ίδιος, όταν ένας δημοσιογράφος του είπε ότι δεν διεξάγεται στην εποχή μας «ταξικός πόλεμος», του απάντησε περίπου: Κούνια που σε κούναγε. Γίνεται τρομερός ταξικός πόλεμος και τον κερδίζουμε εμείς. ‘Όχι οι πλούσιοι, οι πάρα πολύ πλούσιοι!

Για τον σύμβουλο της Κινεζικής Επιτροπής Τραπεζικού Ελέγχου ‘Αντριου Τσεγκ, το πρόβλημα συνίσταται στην «κατοχή» των κρατών από το χρηματοπιστωτικό σύστημα (και, μια τέτοια «κατοχή» εξηγεί και την βαθύτερη αιτία του πανθομολογουμένου ελλείμματος ηγεσίας, γιατί αν υπήρχε «ηγεσία» θα ήταν υποχρεωμένη να θίξει τα συμφέροντά του για να «ηγηθεί»). Και μόνο η θεωρούμενη τώρα βέβαιη προσεχής εκλογή ενός ανθρώπου της Goldman Sachs ως επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι τόσο εύγλωττη, που καθιστά άχρηστο οποιονδήποτε σχολιασμό και φανερό ποιος αποφασίζει και τι στην Ευρώπη! Το ίδιο και η άτακτη υποχώρηση του Βερολίνου, τις τελευταίες μέρες, στον πόλεμο της αναδιάρθρωσης με ΕΚΤ και ΔΝΤ). Στις αρχές αυτής της εβδομάδας, σχολιάζοντας τη συζήτηση και τις διαμάχες για την εθνικότητα του επόμενου διευθυντή του ΔΝΤ, η «Λαϊκή Ημερησία» του Πεκίνου, πρωτεύουσας μιας χώρας με τρία τρις δολλάρια συναλλαγματικά αποθέματα, και η οποία πραγματοποιεί ήδη περισσότερες επενδύσεις στον τρίτο κόσμο από την Παγκόσμια Τράπεζα, σημείωνε ότι το θέμα δεν είναι στην εθνικότητα του επικεφαλής, αλλά στη δομή του ΔΝΤ και στο δικαίωμα βέτο των ΗΠΑ. Ρίχνοντας την ιδέα ενός νέου ΔΝΤ, «των άλλων».

Με την Ελλάδα, δυστυχώς, σε ρόλο «μητέρας όλων των αντιθέσεων» του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, η κρίση της ΕΕ εξελίσσεται προς το παρόν χωρίς ορατή διέξοδο, με τρεις γενικά «παίκτες» να διακρίνονται μέσα σε ένα περιβάλλον απίστευτης κακοφωνίας και σύγχυσης στις δηλώσεις πολιτικών και τα σχόλια του τύπου. Ο μεγάλος όγκος της ευρωπαϊκής πολιτικής αναζητεί προσπάθειες «μπαλώματος» χωρίς μέλλον. Η πιο «ριζοσπαστική» πτέρυγα των αγορών, πρωτοπορεία του «καπιταλισμού της καταστροφής», που βγάζει τα κέρδη του στήνοντας φούσκες και στη συνέχεια σκάζοντάς τες, ποντάρει μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα εναντίον της Ευρώπης (και βραχυπρόθεσμα εναντίον της Ελλάδας). Ελάχιστα στοιχεία ορθολογισμού εμφανίζονται κάπου κάπου στη mainstream πολιτική συνήθως όμως χωρίς συνέχεια (όπως η πρόταση ευρωομολόγων, που επανήλθε από τον Βέλγο Υπουργό Οικονομικών και τον Γιόσκα Φίσερ, αλλά και συζητήθηκε, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, στη σύνοδο των G8. ‘Όπως και η άποψη Σόιμπλε και ‘Αιχελ, ότι η Ελλάδα χρειάζεται ισχυρή ανάπτυξη, παρόλο που μια τέτοια ιδέα έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με μέτρα τόσο έντονου περιορισμού της ζήτησης, που απαιτεί, την ίδια στιγμή, ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών!).

Και οι κοινωνίες;

Υπάρχει βέβαια και ο άγνωστος Χ. Οι ίδιες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, προς το παρόν τρομοκρατημένες από την προοπτική μαζικής φτωχοποίησης, αγανακτισμένες από τον ρόλο του χρηματιστικού κεφαλαίου και της πολιτικο-εκδοτικής τους τάξης, συγχισμένες από τον σύνθετο, δαιδαλώδη, αδιαφανή χαρακτήρα των τόσο απομακρυσμένων από την παραγωγή σύγχρονων οικονομικών λειτουργιών, χωρίς ηγεσία και καθαρές ιδέες. Πάντως, όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν πλήρη συνείδηση του κινδύνου κοινωνικών εκρήξεων και «κρατάνε την ανάσα τους» τώρα για να δουν την εξέλιξη του κινήματος των «αγανακτισμένων» σε Ισπανία και Ελλάδα. Τόσο μεγάλος είναι ο υφέρπων πανικός στο Παρίσι που, παρόλο που οι πρώτες συγκεντρώσεις στη Βαστίλλη ήταν καμμια πεντακοσαριά Γάλλοι, η αστυνομία έχει καταλάβει τον χώρο μπροστά από την ομώνυμη ‘Οπερα, απαγορεύοντας ακόμα και συναθροίσεις τριών ατόμων!

Konstantakopoulos.blogspot.com

Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή της 11.6.2011

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris στις 9:55 μ.μ. 0 σχόλια
Σάββατο, 4 Ιουνίου 2011

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Αυτά που κάνουμε στην Ελλάδα, είναι αυτά που έκανε ο καγκελλάριος Μπρούνινγκ σε μας το 1930. Θα προκαλέσουμε εμφύλιο πόλεμο, λέει ο διευθυντής του γερμανικού Ινστιτούτου IFO στο τελευταίο τεύχος του Σπήγκελ, τρομαγμένος κι αυτός με την τερατώδη κοινωνική δυναμική που αναπτύσσει ο νεοφιλελευθερισμός (οι μόνοι που δεν την αντιλαμβάνονται, είναι τα απερίγραπτα οικονομικά «επιτελεία», τρομάρα τους, και των δύο μεγάλων ελληνικών κομμάτων).

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται, λίγο πριν πέσει, και με τη συνδρομή δυστυχώς και της Νέας Δημοκρατίας, που κατά τα άλλα λέει όχι στο Μνημόνιο (!), να υλοποιήσει τη δεύτερη φάση του, την «αρπαγή της Ελλάδας» δηλαδή, με τη λεηλασία της περιουσίας του ελληνικού λαού («αποκρατικοποιήσεις»), που οι Δανειστές θέλουν να προηγηθεί της χρεωκοπίας.

Την ίδια ώρα, ο «πόλεμος για την αναδιάρθρωση» του ελληνικού χρέους κινδυνεύει να παροξύνει την κρίση μιας ΕΕ, που απειλείται μεσοπρόθεσμα, ανίκανη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της μεγάλης οικονομικής κρίσης που συνεχίζεται, με διάλυση εν μέσω χάους και αποσύνθεσης. Οι λαοί της Ευρώπης κινδυνεύουν να γνωρίσουν μια μεγάλη ιστορική οπισθοδρόμηση, αν δεν αναπτυχθούν σύντομα νέες ηγεσίες ικανές να αντιμετωπίσουν την κρίση της ηπείρου μας και του πολιτισμού μας. Προϋπόθεση για την ανάδυση νέων ηγεσιών είναι η κινητοποίηση των λαών, μόνη ικανή να σαρώσει ένα παρηκμασμένο ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, στην υπηρεσία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.

H είσοδος του λαού στο προσκήνιο

Μέσα σε αυτό το διεθνές σκοτάδι, όπως κι άλλες φορές στη δραματική ιστορία του, ο ελληνικός λαός λάμπει, εδώ και μερικές μέρες, με την αστραπή του μεγάλου λαϊκού και ιδίως νεολαιίστικου κινήματος που ξεκίνησε με τους Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα, τον Λευκό Πύργο, την Πλατεία Ελευθερίας του Ηρακλείου και δεκάδες ακόμα ελληνικές πόλεις (όπως και με την ένταση των αντιδράσεων των εργαζόμενων στις δημόσιες επιχειρήσεις, απέναντι στη λεηλασία της χώρας).

Προς το παρόν βέβαια, τρομοκρατημένος, ο μεγάλος διεθνής τύπος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, αλλά η λογοκρισία που επιβάλλουν, εις βάρος της αξιοπιστίας τους, μεγάλες εφημερίδες φανερώνει πόσο μεγάλος είναι ο τρόμος τους απέναντι στην πιθανότητα λαϊκών εξεγέρσεων.

Στις ελληνικές πλατείες γεννιέται τώρα το σημαντικότερο λαϊκό κίνημα μετά το 1974, μόνος δυνητικά διαθέσιμος φορέας της ελπίδας για μια «Νέα», «Δεύτερη Μεταπολίτευση», που έχει τόσο ζωτική ανάγκη ο τόπος. Δεν μπορούμε τώρα να προβλέψουμε και προδιαγράψουμε τις μορφές, τις μεθόδους, τους ρυθμούς, την εξέλιξή του, τη δυνατότητά του να αντισταθεί στις προσπάθειες χειραγώγησης και «εκτροπής» του. Πρέπει να αναγνωρίσουμε όμως, ότι αυτό το κίνημα που αρχίζει τώρα να γεννιέται, συνιστά σήμερα την βασική ελπίδα του έθνους μας να αποφύγει ή να περιορίσει τις καταστροφές στις οποίες το σπρώχνει η πολιτική, οικονομική, εκδοτική και κρατική του ελίτ, σε συνδυασμό με τη διεθνή πίεση, της οποίας η εγχώρια ελίτ έχει γίνει ο ενθουσιώδης ιμάντας.

‘Ηδη βλέπουμε το κίνημα των πλατειών να αποκτά γρήγορα τα βασικά χαρακτηριστικά όλων των μεγάλων λαϊκών κινημάτων, αυτών δηλαδή που έχουν μέλλον γιατί έρχονται από μακριά, γιατί εκφράζουν κοινωνικές ανάγκες που έχουν ωριμάσει πολύ καιρό στα βάθη της κοινωνίας. Βλέπουμε κυρίως την ενστικτώδη αναζήτηση δημοκρατικών μορφών οργάνωσης. Οι συγκεντρωμένοι νοιώθουν ότι πρέπει να συντονισθούν και να επεκταθούν, να οργανώσουν συστηματικά τη δράση τους, όπως κάνουν ήδη με πληθώρα επιτροπών που λειτουργούν άρτια. Στο Σύνταγμα υπάρχει τώρα κανονικά λειτουργούν ιατρείο, ομάδα σίτισης, ομάδα περιφρούρησης, βάρδια δικηγόρων για νομική κάλυψη, ενώ ομάδες διαδηλωτών φεύγουν για γειτονιές ή αναζητούν επαφή με πρωτοβάθμια σωματεία. Οι συγκεντρωμένοι λειτουργούν ραδιοφωνικό και ετοιμάζουν τηλεοπτικό σταθμό μέσω του ‘Ιντερνετ. Επιβεβαιώθηκαν και στην Ελλάδα οι τεράστιες δυνατότητες των νέων Μέσων, όπως το Facebook.

Και η πολιτική;

Βεβαίως, γρήγορα το κίνημα αυτό θα βρεθεί στα πρώτα του μεγάλα διλήμματα. Από τη μια το τροφοδοτεί το υπόγειο, μεγάλο ρεύμα αποστροφής προς όλα τα υπάρχοντα κόμματα, περιλαμβανομένης, αν και λιγότερο, και της αριστεράς (τα «ιερατεία» της οποίας δείχνουν πανικόβλητα στην πλειοψηφία τους). Από την άλλη νοιώθει ήδη την ανάγκη να γίνει «πολιτικό», αφού μόνο έτσι μπορεί να απαντήσει στα προβλήματα που τίθενται. Για να συγκεράσουν αυτές τις τάσεις, μερικοί μάλιστα πρότειναν, κατά τρόπο ενδεικτικό της υφέρπουσας αντίφασης, την «σουρεαλιστική» ιδέα να κατέβει στις εκλογές το «Λευκό» ως κόμμα!

‘Ενας «αγώνας δρόμου» διεξάγεται αυτή τη στιγμή ανάμεσα στην αφύπνιση της ελληνικής κοινωνίας και την καταστροφική δράση των ελίτ της. Ανίκανοι και απρόθυμοι να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της χώρας, στενά συνδεδεμένοι στις πολύ ταξικές επιλογές τους με τους πλούσιους αυτής της χώρας, αυτούς που κατάκλεψαν το κράτος και αρνούνται να πληρώσουν φόρους, οι Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και η λοιπή ομάδα, ακολουθούμενη από τα μήντια της διαπλοκής, μας απείλησαν πέρυσι με εθνική χρεωκοπία. Οι απειλές, οι δημόσιες δηλώσεις περί Τιτανικού, εντατικών κλπ. διέλυσαν την αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού και κατέστρεψαν την εικόνα της Ελλάδας διεθνώς, φέροντάς μας όντως στο χείλος της χρεωκοπίας.

Το αστείο, αν μπορεί να ονομαστεί έτσι, είναι ότι προ μηνός κινητοποιήθηκε όλος ο κρατικός μηχανισμός για να πιάσει έναν … φαναρτζή, που φέρεται να προκάλεσε κύμα πανικού στέλνοντας ένα μέιλ. Τι άραγε πρέπει να κάνει ο κρατικός μηχανισμός με τον κ. Παπακωνσταντίνου, που προκάλεσε πάλι φυγή καταθέσεων από τις τράπεζες, με τον κ. Δασκαλόπουλο και την κ. Δαμανάκη, που έθεσαν μόνοι τους θέμα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ;

1941, 1974, 2011

Σήμερα, η αντικατάσταση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος έχει γίνει όρος εθνικής επιβίωσης για την Ελλάδα. Η συμπεριφορά των ελίτ, με επικεφαλής την κυβέρνηση, απέναντι στους ξένους θυμίζει 1941. Το πνευματικό επίπεδο, ο βαθμός κατανόησης των προβλημάτων και ο βαθμός εξάρτησής τους από ξένες δυνάμεις, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο πιο πρόσφατο από την «κυβέρνηση» Ανδρουτσόπουλου-Ιωαννίδη του 1974.
30 Μαίου 2011

Konstantakopoulos.blogspot.com
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, στις 2.6.2011

Μοιραστείτε το Άρθρο

Facebook
Twitter
LinkedIn
Email
Print

One comment

  1. Καριων

    Εξαιρετικα κειμενα. ” Ο εχων γαρ νουν…” τα καταλαβαινει ολα αυτα ή εστω τα υποπτευεται.Η μεγαλη μαζα ομως που κοιμαται;Αυτοι που ριχνουν ολο το φταιξιμο στους “κλεφτες της βουλης” ( οχι οτι δεν ειναι,προς Θεου.Και κλεφτες,και προδοτες και…τα παντα ολα ) ;
    Δεν υπαρχει φοβος να παραπλανηθουν απ ‘ τον Χ-Ψ σωτηρα και να πεσουν παλι στα ιδια;
    Γι αυτο χρειαζεται γνωση και ενημερωση μαζι με την οργη και την αντισταση.Εγω το προσπαθω να εξηγω οπου σταθω και συνηθως αντιμετωπιζω ανοιχτα στοματα και σιωπη.Τι σκοταδι ειναι αυτο που μας επνιγε τοσα χρονια,το διαλο τους μεσα;

Απάντηση

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΑΡΘΡΩΝ
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΑΡΘΡΩΝ
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΑΡΘΡΩΝ
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΑΡΘΡΩΝ
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΡΘΡΩΝ
Νοέμβριος 2024
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
252627282930  
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΡΘΡΩΝ
Νοέμβριος 2024
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
252627282930  
Εγγραφή στο Ιστολόγιο μέσω Email

Εισάγετε το email σας για εγγραφή στην υπηρεσία αποστολής ειδοποιήσεων μέσω email για νέες δημοσιεύσεις.