http://www.dealnews.gr/aftokinito/item/2126-Η-μεγάλη-επιστροφή-του-«Pony»-στην-Ελλάδα
Το παραπάνω το έστειλε ο αναγνώστης Ι.Τ
Επειδή έζησα την περιπέτεια των Κοντογούρηδων παρακαλώ αν, κάποιος-οι γνωρίζουν κάτι να στείλουν ένα μύνημα στο pilot@techlink.gr
RSS - Posts
6 Comments
Η προφητεία “πως η Ελλάδα δε θα φτιάξει ποτέ δικό της αυτοκίνητο” επαληθεύτηκε και μάλιστα συμπεριέλαβε και τα υπόλοιπα γνωστά καταναλωτικά αγαθά.
Η πρόταση που έγινε, από ότι διαβάζω στο άρθρο, είναι για να τα παράγουν Αιγύπτιοι. Μου γεννήθηκαν κάποιες απορίες: Πιο φτηνά θα βγαίνει η παραγωγή στην Ελλάδα από ότι στην Αίγυπτο ή διαθέτει η Ελλάδα σήμερα πιο εξειδικευμένο προσωπικό για αυτοκινητοβιομηχανία? Επιπλέον, αφού θα προωθούνται στην Αφρικανική αγορά γιατί να επωμίζονται και έξοδα μεταφοράς από Ελλάδα και αγορά σε σκληρό συνάλλαγμα-ευρώ? Παράξενο μου φαίνεται. Μήπως τελικά θα παράγονται επί Αιγυπτιακού εδάφους? Μακάρι βέβαια να προχωρήσει η παραγωγή στην Ελλάδα.
Δεν ήξερα ότι τα Πόνυ είναι ελληνικής κατασκευής, μου φάνηκε σαν ανέκδοτο! Δεν ξέρω για αυτή την ιστορία, όμως είναι ντροπή για την τότε κυβέρνηση και για τους εργαζόμενους που πρόδωσαν μια ελληνική εταιρία που έδινε ψωμί και πνοή στην οικονομία και την οδήγησαν σε κλείσιμο, σε λουκέτο. Ειδικά το χαρτί των συνδικαλιστών είναι ελεεινό όταν το παίζει μια κυβέρνηση που πιέζει και πιέζεται.
οι αριστεροι λαικιστες του πατερα ΓΑΠ ειναι οι προδοτες της ελληνικης βιομηχανιας
Το Pony…
Που το θυμηθήκατε? Φοβερό αυτοκίνητο, με τρία μοναδικά, ακόμα και σήμερα, χαρακτηριστικά. Δεν μπορούσες να το “κάψεις”, δεν μπορούσες να το “σπινάρεις” και δεν μπορούσες να το βγάλεις από τον δρόμο ή να το τουμπάρεις. Θυμάμαι πόσο έκανα κέφι, να ταπεινώνω κοντράροντας τις τότε 320i αλλά και κάποιες Porshe αν τύχαινε ευκαιρία, στο ελαφρά ανηφορικό φανάρι της Συγγρού με την Αμφιθέας. Δεν χρειαζόταν να κάνεις πολλά, γκάζωνες προκλητικά λίγο πριν το πράσσινο, άφηνες τις στροφές να ανέβουν στο “θεό” και τη μεγάλη στιγμή άφηνες τον συμπλέκτη κρατώντας με όλη σου την δύναμη τον λεβιέ για να μήν σου πετάξει το σασμάν την “πρώτη”. Στα 100μ έριχνες καρφωτή την “δευτέρα” χωρίς να αφήσεις το πόδι σου από το γκάζι και κοίταγες πίσω σου χαζεύοντας τα απορημένα πρόσωπα. Mια targa, με σταμάτησε κάποτε στο ύψος της Ν.Σμύρνης απορώντας “..μα τι έχεις κάτω από το καπώ!?”. -Εξακόσια κυβικά 2CV απάντησα,ψέματα. Είχα τον “γρήγορο” κινητήρα του Dyane! Θυμάμαι τον απίστευτο θόρυβο του κινητήρα σε εκείνες τις “κόντρες”. Ήταν σαν να αλέθεις τα γυαλικά του σπιτιού στο μίξερ και όταν κάρφωνες την “δεύτερη” έκανε σαν να έριχνες μέσα και το μπουζόκλειδο!
Τις καλύτερες στιγμές του το αυτοκίνητο τις ζούσε στις κακοτράχαλες χωμάτινες διαδρομές. Ήταν ένα μοναδικό συναίσθημα, σαν να κάνεις σλάλομ με κρις-κραφτ σε βάλτο. Κροκάλες, λακούβες, διαβρωμένο από ρυάκια έδαφος, μεικτές κλίσεις σε κλειστές στροφές, ήταν αδύνατον να εμποδίσουν την μαγική ανάρτηση του Pony να κρατά πάντα και τους 4 τροχούς “βεντούζα” στο έδαφος και το τιμόνι να πηγαίνει εκέι που θές να πας εσύ και όχι το κακοτράχαλο του δρόμου. Θυμάμαι ένα περιστατικό με έναν δημοσιογράφο από οικονομική εφημερίδα, σε μια press-conference που είχαμε δώσει στη Θεσ/νικη, στο εργοστάσιο. (Ναι.Ήμουν μέλος εκείνης της κεφάτης ομάδας, από την αρχή μέχρι και το άδοξο τέλος της) Έπιασα τον δημοσιογράφο να μιλά σε πηγαδάκι στον μπουφέ, υποτιμητικά για τον “κουβά”. -Θέλετε να σας πάω μια βόλτα εδώ γύρω, στο χώμα? του πρότεινα και δέχτηκε. Στον λόφο πίσω από το εργοστάσιο, υπήρχε μία πίστα 3km δοκιμής τεθωρακισμένων αλλά ο άτυχος δημοσιογράφος δεν το γνώριζε. Βγάλαμε τον αρχικό γεμάτο στροφές και σημάδια από τις ερπίστριες αγροτικό δρόμο με 80-90km/h και έβλεπα με το πλάι του ματιού μου τον δημοσιογράφο, σφιχτοδεμένο κατακκόκκινο να έχει γατζωθεί από όπου μπορούσε και με τα μάτια γουρλωμένα να κοιτά πανικόβλητος την κάθε επόμενη στροφή, ίσως προσευχόμενος, ίσως βλαστημώντας. -Μην ανησυχείτε, μπάινουμε στο ποτάμι και θα κόψω…, του φώναξα (ψέματα) κόβοντας απότομα τιμόνι, και μπαίνοντας στην κοίτη της πίστας, γεμάτη κροκάλες, βράχους, κορμούς νερολακούβες που δεν ξέρεις το βάθος τους και ότι άλλο χρειάζεται τέλος πάντων ένας οδηγός τεθωρακισμένου να μπορεί να αντιμετωπίσει. Για ένα διάστημα τον ξέχασα, η “κοίτη” είναι πραγματικά δύσκολη και αν δεν προσέξεις επικίνδυνη. Φτάνοντας στο τέλος της, αφού ξεπεράσαμε με την “κοιλιά” δυο-τρία αναχώματα 70cm, στάθηκα μπροστά στο κρεσέντο της πίστας, έναν λασπώδη λοφίσκο ύψους 50μ με κλίση 45μοίρες που το Pony ανέβαινε μόνο με την όπισθεν και όχι πάντα. -Τι λέτε, θα τον ανέβουμε? ρώτησα χωρίς να πάρω απάντηση. Γύρισα να δω. Ο συνοδηγός μου ήταν λιπόθυμος και το παντελόνι του βρεγμένο…
Πάντως, για την ιστορία, το Pony ήταν ένα αυτοκίνητο που πέτυχε χάρη σε μια συγκυρία και η Νamco ένα όνειρο που έσβυσε γιατί δεν μπόρεσε να γίνει “προμηθευτής” του ελληνικού στρατού, με το Αgricar ένα όχημα σχεδιασμένο σχεδόν εξ’ολοκλήρου μέσα στην εταιρεία.
Το Pony ήταν ένα αμάξωμα που έντυνε ένα πλήρες σετ σασί-κινητήρα Citroen 2CV, με την καλή ιδέα να βγεί σαν προϊόν στην αγορά των ελαφρών-αγροτικών φορτηγών δίνοντας έτσι την δυνατότητα να αποκτήσουν ΙΧ με 120.000δρχ (και με “βιοτεχνικό” δάνειο) όλοι όσοι είχαν δικαίωμα χρήσης “επαγγελματικού”, έμποροι, βιοτέχνες, υπεργολάβοι, αγρότες, δηλαδή σχεδόν όλοι οι επαγγελματίες. Τότε, τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, με τους μισθούς περίπου στις 15.000δρχ, την επόμενη φθηνότερη λύση στις 350.000δρχ και με αδυναμία χρηματοδότησης Ι.Χ., το Pony έγινε ανάρπαστο, αλλά η καριέρα του θα είχε σαν ημερομηνία λήξης την αλλαγή του δασμολογικού καθεστώτος και την κατάργηση του προστατευτισμού, όπως όριζαν οι συμφωνίες της κοινής αγοράς, με την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο Πέτρος Κοντογούρης, ο “Γερμανος” της οικογένειας (ζεί και δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στην Γερμανία) και το “μυαλό” της, το κατάλαβε πρώτος και προσπάθησε να ανατρέψει αυτή την μοίρα με ένα νέο Pony σε σασί Ford και κινητήρες μέχρι 1600cc και κυρίως με το Agricar ένα μεγάλο όχημα μεταφοράς προσωπικού (και όχι μόνον) που στόχευε στην Στρατιωτική Αγορά. Παρά το ότι το αρχικό 2CV Pony είχε ιδιαίτερα καλή πορεία στους διαγωνισμούς του δημοσίου, έχοντας καταφέρει να γίνει σχεδόν τα πάντα, από νοσοκομειακό, μέχρι δασοπυροσβεστικό, η Ford μετεξέλιξή του δεν έπεισε. Οι μεγάλες δουλειές της εποχής, πήγαν στην Ρουμάνικη ΑRO που βρήκε ευκαιρία να γεμίσει τον στρατό με απόλυτα αναξιόπιστα, όπως αποδείχτηκε λίγα χρόνια αργότερα,”τζιπ”. Το Agricar, η τελευταία ελπίδα της Namco και η καλύτερη δουλειά της κατά την άποψή μου, πνίγηκε κάπου ανάμεσα στην εσωτερική μιζέρια που ξεκίνησε όταν άρχισε η καμψη των πωλήσεων και στον συντεταγμένο ανταγωνισμό των διαφόρων ισχυρών εισαγωγέων-ανταγωνιστών και κυρίως της EΛΒΟ που τότε έψαχνε έναν λόγο ύπαρξης και σκέφτηκε να… φτιάνει και οχήματα. Αυτή ήταν και η χαριστική βολή στη Namco που δεν είχε πλέον λόγο ύπαρξης και μέσα σε ένα ταραγμένο εργασιακά κλίμα, έκλεισε.
Η ιστορία του Pony και της Namco δείχνει την αδυναμία του προστατευτισμού σαν εργαλείο ανάπτυξης ανταγωνιστικής βιομηχανίας, όχι μόνον στην περίπτωση του ανεπαρκούς Pony που υπήρξε μόνον χαρη στην προστασία του τότε ισοζυγίου πληρωμών μας, αλλά και στην περίπτωση της θανάτωσης του άξιου Αgricar προκειμένου να προστατευθεί μια μή ανταγωνιστική αλλά κρατικοδίαιτη βιομηχανία. Το Αgricar, εκτελέστηκε εν ψυχρώ, παίρνοντας 0 (αριθμός μηδέν) παραγγελείες, παρά τις ευνοϊκότατες αξιολογήσεις των τότε τεχνικών υπηρεσιών.
Κάτι ακόμα. Θυμάμαι πως αν η Νamco είχε 12 παραγγελείες Αgricar τον χρόνο από τον ελληνικό στρατό, σήμερα θα “ζούσε” και έχοντας ένα Ευρωπαϊκό προϊόν σε χρήση από εναν στρατό του ΝATO, ίσως είχε μεγαλουργήσει εξαγωγικά.
Αυτά τα ολίγα. Όσο για την Αγκόλα, δεν ξέρω. Πού θα βρεθούν τα σασί 2CV? Τα κατασκευάζει ακόμα η Citroen? Μακάρι. Πέφτω πότε-πότε πάνω στον Ν.Κοντογούρη, γιό του Πέτρου, κινούμαστε στην ίδια γειτονιά. Την επομένη φορά θα τον ρωτήσω και θα σας πληροφορήσω.
Σκέψου να ήξερε ο Walter, εκείνος του Stern, και αυτή την ιστορία όπως και εκείνη της Πιρελλι, της Πάτρας, τι άλλα θα μας έλεγε. Πάντως στο τέλος μας έκανε και τα σχετικά κοπλιμέντα ότι εμείς δώσαμε τα πρώτα μαθήματα φιλοσοφίας, Οικονομίας!!!! κλπ. κλπ. “Κούνια που μας κούναγε”. Γιατί να είναι οι λαϊκιστές του ΓΑΠ και όχι του ΚΚ. Και οι δυό θέλουν με το που θα αρχίσουν να “δουλεύουν”, σύνταξη, αύξη και άδεια…. Είμαι κακιά, δεν νομίζω!!
Στα 50 χρόνια δουλειάς πρέπει να πήρα 3 μήνες άδεια, η σύνταξή μου είναι για γέλια (1200 ευρώ) και ο μισθός μου για κλάματα (835 ευρώ από την εταιρία που δημιούργησα γιατί, τα υπόλοιπα μου τα “κρατάνε” για τα χρέη που δημιούργησαν οι κύριοι της Ομέγα Πρες
Αυτά μετά από μία ολόκληρη ζωή πολύ σκληρής και, νομίζω, έντιμης παρουσίας στον Τύπο