ΝΑ! ΕΙΠΑ κι εγώ να γράψω κάτι, το 1962, για τα αυτοκίνητα και τους δρόμους και τους οδηγούς και τ’ ατυχήματα. Και το ‘γραψα. Πιστεύοντας ότι κάτι έλεγα. Περίμενα, λοιπόν, κάποια απάντηση σ’ αυτά που έγραψα, αλλά πήρα τη Σιωπή.

Θάρρος, είπα. Είναι μόλις η πρώτη φορά. Πρέπει να επιμείνης. Να επανέλθης.

Και επανήλθα. Το 1963, 1964, 1965, 1966,1967, 1968… μέχρι το 1973. Και ξαναπήρα τη Σιωπή. Άρχισα, λοιπόν, να χάνω σιγά σιγά το κουράγιο μου. Τα βράδια αισθανόμουν αποτυχημένος και μικρός, γιατί κανείς δε μου απαντούσε. Δεν ήξερα τι να κάνω.

Μια και δυο, πάω και ρωτώ δυο καλούς μου φίλους.

− Έγραψα για το παρκάρισμα. Ότι πληρώνουμε τέλη σταθμεύσεως και δεν έχουμε πού να παρκάρουμε. Και δε μου απάντησε κανείς… Τι να κάνω;

Οι δυο μου φίλοι χαμογέλασαν πονηρά.

− Έγραψα για τα δυστυχήματα. Κι είπα ότι είναι παράλογο να ζητάς ευθύνες από κάποιον που τοποθετήθηκε πίσω απ’ τα χειριστήρια μιας μηχανής, χωρίς να γνωρίζη τι είναι αυτή η μηχανή. Και δε μου απάντησε κανείς… Τι να κάνω;

Οι δυο μου φίλοι ξαναχαμογέλασαν.

− Έγραψα για κάτι τρύπες που έπεφτες μέσα με τ’ αυτοκίνητό σου κι έβγαινες χωρίς τιμόνι, ζάντες και φρένα. Και δε μου απάντησε κανείς… Τι να κάνω;

Πάλι χαμογέλασαν και συνέχισαν να χαμογελούν, καθώς, απτόητος, τους έθετα τις ερωτήσεις μου.

− Έγραψα για τους οδηγούς−φυτά. Αυτούς που για να επεξεργασθούν μια κατάσταση χρειάζονται από 55−95 δευτερόλεπτα. Είπα ότι παρόμοιοι «οδηγοί» δεν πρέπει να κυκλοφορούν στους δρόμους, αλλά δεν πήρα καμία απάντηση.

− Έγραψα για τους βροντόσαυρους που σημαδεύουν τα γατιά και τα σκυλιά που περνούν την άσφαλτο. Για τους πανέξυπνους που σε «κλείνουν» σε μια πάροδο, επειδή αυτοί έφθασαν «πρώτοι». Για τους αριστερούς των ελληνικών δρόμων, για τις μετωπικές συγκρούσεις, για τα ψεύτικα φρένα, για τα αναζωογονημένα λάδια, για τα νοθευμένα υγρά φρένων, για τα συνεργεία που δε συνεργούν, για την άσφαλτο που γλιστρά σαν καθρέφτης, για την… τιμωρία των αυτοκινήτων που παρκάρουν −μόνα τους τα αισχρά υποκείμενα− σε χώρους όπου απαγορεύεται και τους αφαιρούνται οι… πινακίδες, για το σαλίγκαρο, για το «όριο» των 110 χιλιομέτρων που μειώνει τ’ ατυχήματα. Ρώτησα γιατί τα 110 χιλιόμετρα μειώνουν τ’ ατυχήματα. Ρώτησα σε ποιεςταχύτητες γίνονται τα περισσότερα ατυχήματα στη χώρα μας…

Αλλά… Δε μου απάντησε κανείς. Και κάθε βράδυ χύνω μαύρο δάκρυ, γιατί αισθάνομαι ασήμαντος και μικρός και ανήμπορος να προκαλέσω έστω και μία απάντηση.

− Έγραψα για εκείνα τα αισχρά δέντρα, που ξαφνικά πετάγονται στη μέση του δρόμου και χτυπούν το αθώο αυτοκίνητο του κυρίου Τ.Μ.Ν. Εμένα (Τι Με Νοιάζει Εμένα) ετών 55, στρόγγυλο, με αθλητικό φανελάκι, παντελόνι «φρεσκό» και «κοντομάνικο», ο οποίος έχει όχημα 8 φορολογήσιμων σε αμάξωμα 1.000 κιλών −ένεκα η εφορία− που κάνει 0−100 χλμ. σε 100 δευτερόλεπτα και φοράει λάστιχα αγορασμένα από κάποια θλιβερή τρύπα, επειδή είναι πιο φθηνά. Έγραψα για εκείνους τους ανάγωγους στύλους της ΔΕΗ, που στα καλά καθούμενα και, χωρίς να ειδοποιήσουν κανέναν, βρίσκονται στη μέση του δρόμου και πάνε και χτυπάνε πάνω τους τα αυτοκινητάκια των καλών οικογενειαρχών.

Κι είπα ότι υπάρχει μια αμυδρή περίπτωση να μη φταίη ο στύλος, αλλά το στειλιάρι που πήρε «δίπλωμα», αλλά ΟΧΙ!

Φταίνε οι στύλοι!

Αφού δεν πήρα καμία απάντηση, οι στύλοι φταίνε. Οι στύλοι δεν μπορούν να μιλήσουν για να μου πουν ότι δεν φταίνε.

− Έγραψα για τους πλάγιους ανέμους… Αυτούς που παρασύρουν τα ανεύθυνα αυτοκινητάκια που ταξιδεύουν στις εθνικές και σκοτώνουν τους καλούς επιβάτες. Ζήτησα να γίνη κάτι με τους πλάγιους ανέμους. Να απαγορευθή και η βροχή. Αλλά πήρα σαν απάντηση τη Σιωπή. Φαίνεται ότι όλοι οι αρμόδιοι ήξεραν ότι δε φταίει ο άνεμος και η βροχή, αλλά τα γελοία αυτοκίνητα που πωλούνται και δεν μπορούν να πάνε ίσια ούτε για εκατό μέτρα. Ή μπορεί να ήξεραν ότι οι πιέσεις και το είδος των ελαστικών παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην κατευθυντική του ικανότητα και γι’ αυτόν το λόγο δε μου απάντησαν. Σίγουρα θα σκέφθηκαν ότι καλά να πάθουν οι οδηγοί που δεν ξέρουν τι πιέσεις πρέπει να βάζουν στα λάστιχά τους. Έτσι πήρα για μια ακόμη φορά τη Σιωπή. Κι αυτά τα υποκείμενα, οι φίλοι μου, συνέχισαν να ανθυπομειδιούν, λες και τους καθάριζα αυγά. Ενώ εγώ τους ξεκαθάριζα τη θέση μου.

Μα… συνέχισα. Έγραψα και για τα μυστικά αυτοκίνητα. Τα μυστικά δένδρα και τις μυστικές λευκές λωρίδες. Και είπα ότι δε γίνεται τίποτα με τα μυστικά, γιατί, αν γινόταν, θα έβαζαν και στους ουρανούς μυστικά πουλιά, ελικόπτερα, αεροπλάνα και σύννεφα, για να συλλαμβάνουν τους παραβάτες πιλότους.

Αλλά δε βάζουν. Γιατί είναι σίγουροι ότι για να γίνη κανείς πιλότος πρέπει πρώτα να μάθη να πετά αεροπλάνο. Και μια και είναι σίγουροι, δε χρησιμοποιούν μυστικά σύννεφα, γιατί γνωρίζουν ότι οι πιλότοι δεν θα κάνουν παραβάσεις. Μόνο ατυχήματα. Τα οποία, όταν συμβαίνουν, ξέρουν ότι είναι αληθινά ατυχήματα κι όχι εγκλήματα.

Έγραψα… γιατί να μη γίνεται το ίδιο και με τους οδηγούς των αυτοκινήτων, αφού το πρόβλημα έγινε ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ.

Έγραψα ότι το πρόβλημα θα λυθή από πολλές πλευρές, αν γίνη μια αυστηρή επιλογή των οδηγών. Είπα ότι θα λιγοστέψουν. Αλλά αυτό φαίνεται ότι δε συμφέρει, γιατί αν λιγοστέψουν, ποιος θα πληρώνη 700 ΔΡΑΧΜΕΣ τη στάθμευση, 8 δραχμές το λίτρο, 150.000 ένα αυτοκίνητο 1.200 κ.εκ. και 100.000 ένα αυτοκίνητο… 360 κ.εκ.; Ποιος, με άλλα λόγια, θα πληρώνη τα σπασμένα;

Έγραψα, που λέτε, πολλά αυτά τα τελευταία 13 χρόνια. Πάρα πολλά. Αλλά πήρα για απάντηση τη Σιωπή.

Τώρα που σκέφθηκα, όμως, ότι η Σιωπή είναι Χρυσός, έλυσα μεμιάς όλες μου τις απορίες.

Και σταμάτησα.

Κώστας Καββαθάς

Κάθε 7 μέρες

·        Τα αυτοκίνητα, συμφώνως τω νέω κώδικι, θα πρέπει να κυκλοφορούν στις πόλεις με τα μεσαία τους φώτα αναμμένα. Μεγάλη ανακάλυψη! Χρόνια τώρα σ’ όλο τον κόσμο τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν με τα μεσαία τους φώτα μέσα στις πόλεις. Εδώ, χιλιάδες άνθρωποι πλήρωσαν πρόστιμα, διότι τα είχαν αναμμένα!

·        Επτακόσιες δραχμές για «παράνομη» στάθμευση προβλέπει ο νέος Κ.Ο.Κ. Πουθενά δεν προβλέπει για νόμιμη στάθμευση… Και γιατί να προβλέψη;

·        Με τι κινείται ο μέσος εισοδηματίας τώρα, που η σούπερ (τι είδους σούπερ είναι δεν ξέρουμε) έφτασε τις 8 δραχμές το λίτρο;… Μήπως με αέρα; Μήπως με γκάζι; Μήπως με τα πόδια; Αυτό το τελευταίο έχει τις περισσότερες πιθανότητες.

·        Φίλος δημοσιογράφος που αγαπά τη Φερράρι έγραψε στην εφημερίδα του μετά το Τάργκα Φλόριο… «Η Άλφα Ρομέο εγκατέλειψε, η μία Φερράρι έφυγε από το δρόμο και χτύπησε σ’ ένα βράχο και η άλλη Φερράρι του Ιξ έφυγε κι αυτή από το δρόμο, προσπαθώντας να αποφύγη την πρώτη Φερράρι. Έτσι, η Πόρσε πήρε μια ακόμη ”τυχερή νίκη”». Κι άλλος, που… ρέπει προς τους Γερμανούς, έγραφε στη δική του εφημερίδα… «Οι Ιταλοί νοκ−άουτ στο Τάργκα Φλόριο!» Κι έτσι ήταν, αφού στα δέκα πρώτα αυτοκίνητα τα… πέντε ήταν Πόρσε RSR!

Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν «ομάδες» και στους φίλους του αυτοκινήτου; Εγώ, για παράδειγμα, είμαι… Πορσικός! Άλλοι είναι Φερραρικοί. Μερικοί σνομπ είναι οπαδοί της Ματρά. Μερικοί υποστηρίζουν τη Λότους. Υπάρχουν δυο, τρεις που υποστηρίζουν τη Μαρτς, αλλά αυτοί παραείναι σνομπ. Πάντως, υπάρχει έδαφος για μικροκαυγάδες και ατελείωτες συζητήσεις τα καλοκαιρινά βράδια. Κι αυτό είναι όμορφο.

·        Σε προηγούμενο τεύχος διάβασα μια μικρή είδηση για Αμερικανίδα «Εκείνη» που γκρέμισε τη μισή Αμερική για να πάη σπίτι της με τ’ αυτοκίνητό της … Σύμφωνοι. Συμβαίνουν κι αλλού. Σας έχω πει, όμως, την ιστορία μιας «Εκείνης» που πήρε ένα συρματόσχοινο από κάτω;

Το τράβηξε μαζί της −το συρματόσχοινο ήταν πάνω από 60 μέτρα−, πήγε ευθεία και μπλέχτηκε σε ένα δέντρο. Το αυτοκίνητο σταμάτησε απότομα. Εκείνη προσπάθησε να ξεκινήση, έσκαψε ένα λάκκο στην άσφαλτο, «έφαγε» τελείως τα εμπρός λάστιχά της και τη στιγμή που ο συμπλέκτης ήταν έτοιμος να πάρη φωτιά, το σύρμα κόπηκε! Εκείνη έφυγε σφαίρα, χτύπησε πάνω σε ένα σταματημένο αυτοκίνητο −του οποίου ο ιδιοκτήτης, που ήταν μέσα, το ‘βαλε στα πόδια μετά τη σύγκρουση και επέστρεψε ύστερα από 2 λεπτά− και τελείωσε ανάμεσα στις καρέκλες ενός καφενείου. Όταν τη ρώτησαν τι συνέβη είπε:

− Είχαν «κολλήσει» τα φρένα μου. Και ξεκόλλησαν ξαφνικά.

Σχόλια;