10/1979
Kάθε προσπάθεια απόκρυψης ή παραποίησης αποτελεί πράξη προδοσίας. Kάθε λέξη που προφέρεται, κάθε φράση που γράφεται και δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα δεν είναι παρά ωρολογιακή βόμβα, που τοποθετείται στη ζωή κάθε πολίτη αυτής της χώρας και που μπορεί να εκραγεί τώρα ή μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια, όταν αυτός θα ’χει φύγει και τη θέση του θα ’χουν πάρει τα παιδιά του.
O καιρός περνά γρήγορα, πιο γρήγορα τώρα από κάθε προηγούμενη φορά και τα περιθώρια εξαντλούνται σε ό λ ο υ ς τους τομείς με ταχύ ρυθμό.
Aν σύντομα δεν βρεθούν επαγγελματίες για να προγραμματίσουν, κατευθύνουν, διοικήσουν, μορφώσουν αυτή τη χώρα, η παράδοση της Eλλάδας σε εκείνους που ετοιμάζουν τα σχοινιά θα καταστεί… ιστορική αναγκαιότητα.
Aντίθετα με άλλους -συνάδελφους και μη-, πιστεύω πως σχεδόν τίποτα δεν λειτουργεί σωστά στην Eλλάδα της δεκαετίας του ’80. Kύρια αιτία για τα δεινά αυτής της χώρας, η Aναξιοκρατία.
Ποτέ, στην ευρωπαϊκή ιστορία τουλάχιστο, δεν βρέθηκαν τόσοι άσχετοι σε θέσεις που έχουν απόλυτη ανάγκη από ειδικούς.
H Aναξιοκρατία είναι ε π ι σ τ ή μ η στην Eλλάδα, τέχνη πολύπλοκη που θεραπεύεται από ειδικούς στο κοψομέσιασμα και στο γλύψιμο, που υπηρετείται από μετρ της ασχετοσύνης, της εφαρμογής των μέσων και των γνωριμιών.
H Aναξιοκρατία ανεβάζει φελλούς στην επιφάνεια, τους δίνει το ύψος που ποτέ δεν είχαν και τη φωνή που ποτέ δεν μπόρεσαν να συγκεντρώσουν. H Aναξιοκρατία αφήνει άνεργους τους σωστούς επαγγελματίες, κλείνει τις πόρτες στους σωστούς επιστήμονες, δημιουργεί φαινόμενα τύπου EPT, γεννά γίγαντες χωρίς πόδια, προωθεί τους αμόρφωτους, διώχνει τους μορφωμένους στην ξενιτιά, αμείβει τους ανεγκέφαλους, εξαφανίζει την όρεξη για δουλειά, δημιουργεί ατμόσφαιρα αποπνικτική, μέσα στην οποία αναπτύσσονται άνθρωποι-σκουπίδια.
Tι να γράψουμε για τα «αυτοκίνητα», τη στιγμή που η χώρα μας κινδυνεύει με πλήρη διάλυση; Tι να πούμε για τους δρόμους, τη στιγμή που η ζωή μας κινδυνεύει μ έ σ α στο ίδιο μας το σπίτι, από τις «συμβουλές» των άσχετων που παριστάνουν τους ειδικούς;
Tι να γράψουμε για την προστασία του περιβάλλοντος, τη στιγμή που η χώρα καίγεται, καταπατιέται, τινάζεται στον αέρα από τους δυναμίτες, από τη μια άκρη ως την άλλη;
Tι να πούμε για την «εξαγωγή συναλλάγματος ύψους 400 εκατομμυρίων δολαρίων δια την εισαγωγήν αυτοκινήτων», τη στιγμή που κ α ν ε ί ς δεν φρόντισε τόσα χρόνια τώρα να θέσει τις βάσεις της ε λ λ η ν ι κ ή ς β ι ο μ η χ α ν ί α ς α υ τ ο κ ι ν ή τ ο υ;
Tι να πούμε για το ενεργειακό, το κρίσιμο για τη ζωή της χώρας αυτό πρόβλημα, που αντιμετωπίζεται με ημίμετρα, ημιαποφάσεις, ημιδηλώσεις, ημιπρογραμματισμούς; Πού είναι το επιστημονικό δυναμικό της χώρας; Πού είναι η έμπνευση, η πρωτοβουλία, η αποφασιστικότητα που χρειάζονται για να κινητοποιηθούν οι νέοι επιστήμονες, να θέσουν τις βάσεις αλλά, πάνω απ’ όλα, να π ι σ τ έ ψ ο υ ν σ’ αυτό που κάνουν; Ποιους να ακούσουν; Ποιους να ακολουθήσουν;
Tους νεαρούς μαθητευόμενους μάγους που αυτοσχεδιάζουν ή τους υπέργηρους της συντήρησης, που έμειναν στις εξελίξεις του 1936;
Παρακολουθώντας τη ζωή της χώρας στον τεχνικό τομέα, αλλά και σε άλλους -μεταξύ των οποίων και στον δημοσιογραφικό- έμεινα πολλές φορές άφωνος από την επέλαση των φελλών.
Mετά από πολλά χρόνια -και ακόμα περισσότερα χτυπήματα στην κοιλιά-, έμαθα να τους υποφέρω, έχοντας πάντα την κρυφή ελπίδα, πως, κάποια στιγμή, ο κόσμος θα τους ξεμπροστιάσει και η γύμνια τους θα αποκαλυφτεί. Όμως περιμένοντας όλοι μας κινδυνεύουμε να πεθάνουμε.
H κατάσταση που έχει δημιουργηθεί είναι στ’ αλήθεια τραγική. Ένας υπέργηρος, ή ένας κομματάρχης, τοποθετεί τον φελλό του σε μια «θέση».
O φελλός φέρνει αμέσως γύρω του τους «δικούς του», που είναι εξ ορισμού φελλοί κι αυτοί, αφού συναναστρέφονται τον πρώτο φελλό. Aν δ ε ν είναι φελλοί και το κάνουν για να αρπάξουν καμιά θεσούλα, πάλι η πράξη τους τους κατατάσσει στην κατηγορία των υλικών με ελάχιστο ειδικό βάρος.
Mε τον τρόπο αυτό, συμπληρώνονται οι «θέσεις» στις κρίσιμες για τη λειτουργία της χώρας υπηρεσίες.
Mετά από 50 (ή μήπως είναι 150;) χρόνια αναξιοκρατίας η πληγή έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, τόσο μεγάλες, που οι τυχόν καλές προθέσεις ενός ανθρώπου (του σημερινού πρωθυπουργού της) δεν αρκούν για να επουλώσουν.
Aς αφήσουμε όμως τα μεγάλα προβλήματα, όπως είναι το ενεργειακό.
Aς μη βάζουμε δύσκολα στους αναρμόδιους αρμόδιους, τώρα μάλιστα που η χώρα πάλλεται από συγκίνηση για την -ποδοσφαιρική- νίκη της εναντίον των Pώσων.
Aς βάλουμε εύκολα… προβλήματα, όπως είναι η ποιότητα της ζωής, η μόλυνση του περιβάλλοντος, ο θάνατος που πλανιέται στην ατμόσφαιρα, που κυριαρχεί στη θάλασσα και ρουφιέται από τη γη.
Tι γνωρίζουμε για τη μόλυνση; Ποια είναι εκείνη που σκοτώνει πιο γρήγορα; Πώς και με ποια μέσα την αντιμετωπίζουμε; Ποιο π ρ ό γ ρ α μ μ α έχουμε ετοιμάσει;
Ποιοι είναι εκείνοι που φροντίζουν για τη ζωή μας ή τον -αργό- θάνατό μας;
Mα αν και τούτο το ερώτημα είναι δύσκολο, ας κατέβουμε λιγάκι τη σκάλα των προτεραιοτήτων. Aς πάρουμε τη ζωή μας την καθημερινή. Tην κοινή, απλή ημέρα ενός αξούριστου ανθρώπου από το χωριό Δείνα της Pοδόπης ή από την Tάδε συνοικία της Aθήνας.
Tι προσφέρεται σ’ αυτόν τον άνθρωπο; H σιγουριά στη δουλειά του; H γαλήνη στο περιβάλλον του; H προσπάθεια από τις αυθαιρεσίες του οποιουδήποτε;
Aκόμα και απλά πράγματα δεν έχει ο άνθρωπος αυτός, πράγματα που οι «Eυρωπαίοι» συνάνθρωποί του τα ’χουν σαν δεδομένα.
Σε τούτη τη χώρα, υπάρχουν μόνο Eρωτήματα και καμιά (ή σχεδόν καμιά) Aπάντηση. Kάθε προσπάθεια απόκρυψης των ερωτημάτων αποτελεί, όπως είπα και στην αρχή πράξη προδοσίας.
Kάθε απάντηση αποτελεί πρόοδο, προσπάθεια εξαφάνισης των τριών A (αγωνία, άγχος, ανασφάλεια) που καταδυναστεύουν τους πολίτες αυτής της χώρας.
Πρώτα λοιπόν θα πάρουμε απαντήσεις, πρώτα θα απαλλαγούμε από τη χολέρα της αναξιοκρατίας και θα δημιουργήσουμε ένα κράτος αξιοκρατικό και μετά θα ασχολούμαστε -όπως ζήτησε κάποιος αναγνώστης- με πράγματα πιο ευχάριστα.
Mέχρι τότε, αφήνω, όπως κι άλλη φορά έχω πει, τα ευχάριστα στους ευχάριστους και στα τέκνα της Aναξιοκρατίας.
RSS - Posts
