Στις 3.11.77 η αστυνομία Κοζάνης άρχισε να ρίχνει φόλες στα αδέσποτα σκυλιά… Οι αστυνομικοί σκότωναν σκυλιά με περιλαίμιο που έχουν περάσει από γιατρούς, που έχουν ανθρώπους που τα αγαπούν. Και απειλούσαν με… μηνύσεις όσους ιδιοκτήτες δεν άφηναν να τα σκοτώσουν… Εκείνη την ημέρα σκότωσαν και το δικό μου σκυλί. Μέσα στο μαγαζί μας και μπροστά στα μάτια της αδελφής μου… Επί 2 ½ ώρες έβλεπα το σκυλί να αργοπεθαίνει με σπασμούς, χωρίς να μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα…

Πώς θα πρέπει ν’ αντιδράσει ο πολίτης σε μια τέτοια συμπεριφορά; Με μήνυση; Και τι είδους κράτος είναι αυτό, όπου, για να προστατευθεί ο πολίτης, πρέπει να κάνει μήνυση σ’ αυτούς που υποτίθεται ότι είναι εκπρόσωποι της δικαιοσύνης;

Θ.Μ.

«Κοζάνη»

(Όνομα και διεύθυνση στο περιοδικό)

Δεν είναι η πρώτη φορά που θα αφιερώσω το χώρο της στήλης αυτής στα ζώα. Κι αυτό το κάνω όχι γιατί περιφέρομαι σαν φρεγάδα στους δρόμους μ’ ένα κανίς κάτω απ’ τη μασχάλη μου, ούτε γιατί έχω «απογοητευτεί» απ’ τους ανθρώπους κι αγαπώ τα ζώα, όπως λένε πολλοί ψυχονευρωτικοί, που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τον καθημερινό πόλεμο της ζωής μας.

Αφιερώνω το χώρο αυτό γιατί θεωρώ άνανδρους όλους εκείνους που σκοτώνουν ένα μικρό ζώο είτε με τα ελεφάντινα αυτοκίνητά τους, είτε με την κορωνίδα της σύγχρονης Ελλάδας: τη Φόλα.

Είμαι ενήμερος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι., στη χώρα μου και στον υπόλοιπο κόσμο, όπου μωρά πεθαίνουν απ’ την πείνα αυτήν τη στιγμή.

Με κανέναν όμως τρόπο δεν μπορώ να συνδέσω την αγριότητα που περιγράφει η κυρία Θ.Μ. από την Κοζάνη ή την κτηνωδία που σχεδόν κάθε βράδυ είμαι μάρτυράς της στους δρόμους της Αθήνας με τα πεινασμένα… παιδιά. Οι άνθρωποι που φέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο στα μικρά ζώα είναι άνθρωποι άρρωστοι, ψυχοπαθείς, επικίνδυνοι, μικροί δικτάτορες, έτοιμοι να κάνουν τα ίδια σε άλλους ανθρώπους, φθάνει να τους δοθεί η ευκαιρία. Όπως όλοι γνωρίζουμε, η χώρα αυτή διαθέτει πολλούς από δαύτους (όπως αποδείχτηκε κι απ’ τις πρόσφατες εκλογές).

Σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους μου και σε ακόμα μεγαλύτερη αντίθεση με τις νεράιδες των μπαλκονιών της προεκλογικής περιόδου, πιστεύω πως για λόγους ίσως έξω απ’ τη θέλησή μας, μεταφέρουμε σα ράτσα πολλά κι άγρια συμπλέγματα. Αρχίζοντας από τη σεξουαλική πείνα και φθάνοντας μέχρι την απίθανη πείνα της «ιδιοκτησίας» μεταφέρουμε μέσα μας πολλών ειδών πείνες που οδηγούν σε υπερβολές. Έτσι, κάθε τέτοια επίδειξη αγριότητας με βρίσκει έτοιμο απ’ τη μια πλευρά, ανέτοιμο όμως απ’ την άλλη, αφού δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχουν ακόμα τέτοια όντα.

Το περιστατικό της Κοζάνης δεν είναι τίποτα μπροστά σε άλλα περιστατικά που έχω κατά καιρούς αναφέρει σ’ αυτόν το χώρο.

Το ξερίζωμα των δέντρων, η ρύπανση της θάλασσας, οι δυναμίτες στο ψάρεμα, η θάλασσα του μπετόν που μας τυλίγει, η έλλειψη μιας ελληνικής αρχιτεκτονικής, ο αισχρός τρόπος που συμπεριφέρονται μερικοί συνάδελφοι (τίτλος σ’ εφημερίδα της 23ης Νοεμβρίου για το έγκλημα στο δρόμο του Σουνίου: «Σκληρό πορνό με ομοφυλόφιλους στο αυτοκίνητο του θύματος», εννοώντας ότι στο αυτοκίνητο του θύματος βρέθηκε ένα πορνοπεριοδικό) είναι σημάδια μιας παρακμής, μιας πείνας, μιας κακίας απύθμενης, μιας ανικανοποίητης λύσσας για κάθε τι που τα φτωχά αυτά όντα με τα ψηλά τακούνια και τις πρασινοκίτρινες κάλτσες ποτέ δε χάρηκαν.

Δεν πρόκειται να πασαλείψω τη γελοιότητά μας με όμορφα χρώματα. Ούτε πρόκειται να παρασυρθώ από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες που προσπαθούν να περισώσουν ό,τι έχει απομείνει και να δω τα κρυφά προτερήματα του ελληνικού λαού.

Αν το κάνω, για να γίνω συμπαθής και να δείξω πως πιστεύω στις κρυφές ιδιότητες της φυλής μας, δε θα είμαι παρά ένας ασύστολος ψεύτης.

Οι φόλες, η υπερψήφιση του εθνικοσοσιαλισμού και του φασισμού στις εκλογές, η σάπια κρατική μηχανή, το όργιο της νοθείας, οι πυρκαγιές των δασών, οι θάνατοι από τις πλημμύρες στην πρωτεύουσα δείχνουν ότι στη χώρα επικρατεί μεγάλη σύγχυση.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ