Η παρακάτω ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Παρακολούθησα την εξέλιξή της ερχόμενος κάθε πρωί στην Αθήνα από την Άνω Βούλα όπου κατοικώ. Χαρείτε τη για να ξεχάσετε τις στεναχώριες σας.

…Οι τρεις κακόμοιροι και κατατρομαγμένοι εργάτες είχαν τοποθετήσει τα ξύλα γύρω από δύο τετραγωνικά μέτρα ασφάλτου στη μέση της λεωφόρου Ηλιουπόλεως. Τρία μέτρα πιο πέρα, προς την κατεύθυνση της Γλυφάδας, είχαν τοποθετήσει ένα ντενεκέ, πάνω στο ντενεκέ είχαν τοποθετήσει μια λάμπα (σβηστή) και πλάι στη λάμπα μια κόκκινη σημαία.

Όλ’ αυτά τα είχαν κάνει για να προειδοποιήσουν τους επελαύνοντες οδηγούς ότι στη σημείο εκείνο γίνονταν «έργα» και ότι έπρεπε να προσέχουν. Πράγματι το προειδοποιητικό προειδοποιούσε- αλλά την τελευταία στιγμή- και δε μπορώ να ξεχάσω το πρόσωπο ενός κουρασμένου γερούλη καθώς άκουγε το στρίγκλισμα των φρένων του αυτοκινήτου κάποιου νεοέλληνα υπεροδηγού, που αντίκριζε προειδοποιητικό σήμα και εργάτες την τελευταία στιγμή.

Την πρώτη ημέρα οι τρεις οδηγοί έψαξαν (μ’ ένα σχέδιο στο χέρι) για το ακριβές σημείο της ασφάλτου κάτω από το οποίο βρισκόταν το κάλυμμα κάποιου υπονόμου κάποιας υπηρεσίας (νομίζω Υδάτων).

Το δεύτερο πρωινό είδα, με χαρά μου, ότι είχαν ανακαλύψει το ακριβές σημείο της ασφάλτου κάτω από το οποίο και βρισκόταν λίγο πιο δεξιά απ’ το σημείο που είχαν στήσει τη νησίδα το προηγούμενο πρωί. Το είχαν μάλιστα σκάψει και συνέχιζαν να το σκάβουν τη στιγμή που πέρασα. «Μπράβο» είπα μέσα μου, «το βρήκατε. Αύριο θα ‘χετε τελειώσει και θα ‘χετε απομακρυνθεί από το θανάσιμο κίνδυνο…».

Έκανα λάθος.

Το τρίτο πρωινό είδα μόνο δύο, ο τρίτος ήταν κατεβασμένος μέσα στο φρεάτιο δεμένος μ’ ένα σχοινί: «Κάτι θα βούλωσε» σκέφτηκα και πέρασα.

Το τέταρτο πρωινό το φρεάτιο ήταν κλειστό και ο γερούλης τοποθετούσε άσφαλτο γύρω απ’ το καπάκι που τώρα εξείχε γύρω στα 10 εκατοστά από την επιφάνεια της ασφάλτου.

«Το βρήκαν και δε θέλουν να το ξαναχάσουν» είπα στον εαυτό μου και προχώρησα μόνο για να βρεθώ ξαφνικά σε άλλους τρεις εργάτες που έψαχναν για κάποιο άλλο φρεάτιο, έχοντας κάνει τη δική τους νησίδα κι έχοντας τοποθετήσει τα δικά τους αυτοσχέδια προειδοποιητικά.

Πριν καλά καλά φθάσω στον Άγιο Γιάννη είχα ανακαλύψει άλλα 20 συνεργεία που έσκαβαν, όπως οι παλιοί χρυσοθήρες, για ν’ ανακαλύψουν φρεάτια.

«Κάτι σοβαρό θα ‘γινε κάτω απ’ τις ρόδες μας» σκέφτηκα και πήγα στη δουλειά μου.

Το πέμπτο πρωινό τα συνεργεία βρίσκονταν σε αληθινό οργασμό σκάβοντας με μανία την άσφαλτο που είχε «πέσει» μόλις πριν από τρεις μήνες (θυμάστε… εκείνη τη νύχτα που έγινε το θαύμα και στρώθηκαν όλοι οι δρόμοι για να ξοδευτούν τα χρήματα που είχαν προγραμματιστεί για δημόσιες επενδύσεις και δεν είχαν πραγματοποιηθεί μέχρι εκείνη τη ημέρα που Έπρεπε να Πραγματοποιηθούν. Διαφορετικά δε θα Ήξεραν Τι Να Τα Κάνουν οι Δημόσιες Υπηρεσίες).

Το έκτο πρωινό τα συνεργεία συνέχιζαν τις εργασίες τους μέσα στις νησίδες του τρόμου.

Το έβδομο πρωινό όλοι είχαν φύγει αλλά η Ηλιουπόλεως έμοιαζε σα να είχε πάθει οστρακιά.

Κάθε 10 μέτρα πεταγόταν το μαντεμένιο κάλυμμα ενός φρεατίου, δέκα πόντους πάνω απ’ την άσφαλτο, αληθινό σιδερένιο σκαλοπάτι…

«Αποκλείεται να τ’ αφήσουν έτσι» σκεπτόμουν καθώς περνούσα από πάνω τους με τ’ αυτοκίνητό μου που ‘χει και σκληρή ανάρτηση γιατί εξακολουθώ να οδηγώ γρήγορα παρά τη μια κάποια ηλικία μου. «Είναι επι- κίν-δυνα και- και μπο- μπο- ρεί κα- κα- νείς να σκο- σκο- τωθεί…» έλεγα πάλι κι οι σκέψεις μου έβγαιναν διακεκομμένες από τα πηδήματα του αυτοκινήτου πάνω απ’ τα φρεάτια.

Σύντομα όμως βρήκα το «κόλπο».

Σλάλομ!

Όπως όλοι οι άλλοι οδηγοί. «Γιγαντιαίο σλάλομ στην Ηλιουπόλεως, χα, χα» είπα πάλι χωρίς να δύναμαι να κατανοήσω το Αστείο.

Πράγματι για μια εβδομάδα η κίνηση επί της Ηλιουπόλεως παρουσίασε εικόνα αερομαχίας επί του εδάφους.

«Ωωωωπ» σκεπτόμουν φωναχτά. «Πάει κι αυτός. Τον απόφυγα». Και το ίδιο φαντάζομαι σκεπτόταν και οι άλλοι οδηγοί που δεν πίστευαν ούτε τα μάτια τους ούτε τα οπίσθιά τους.

Κάποιος φαίνεται παραπονέθηκε στον υπουργό Δημοσίων Έργων (ο οποίος ήταν ενήμερος των φρεατολόφων) και την άλλη ημέρα να πάλι ο κατατρομοκρατημένος γερούλης που έβαλε άσφαλτο γύρω- γύρω απ’ το φρεάτιο κάνοντας έτσι το ανέβασμα του τροχού πιο απαλό. Για τρεις ημέρες τα συνεργεία έβαζαν άσφαλτο έτσι που, αυτή τη στιγμή η Ηλιουπόλεως αλλά και η Βουλιαγμένης (στην οποία επίσης είχε αρχίσει το ψάξιμο) παρουσιάζουν εικόνα εκλεπτυσμένης οστρακιάς. Τώρα δηλαδή μπορεί κανείς να σκεφτεί χωρίς να τρώει εντελώς τις σκέψεις του. Για παράδειγμα, το «τι στο Διάβολο» δεν είναι πλέον «τι- τι στο Διά- διά βο- βολο» αλλά «τουί στόι Διαβούιλο». Πέρασαν μερικές ημέρες και όλοι οι οδηγοί που μένουν στα ανατολικομεσημβρινά  προάστια των Αθηνών τη πήραν πια απόφαση ότι η Μετάβαση και η Επιστροφή θα είναι πηδηχτή.

Μέχρι χτες…

Που δίπλα στα υπερυψωμένα φρεάτια τοποθετήθηκαν άλλες ξυλωσιές, άλλοι προειδοποιητικοί γκαζοντενεκέδες και κόκκινες σημαίες και μια σειρά νέων τρομοκρατημένων παππούδων άρχισε να ψάχνει για νέα φρεάτια.

«Εσείς από πού είσαστε;» ρώτησα έναν παππούλη.

«Από τον ΟΤΕ» απάντησε. «Μα- μά- λλιστα», είπα στον εαυτό μου φεύγοντας… «Απόι τον ΟΤΕΪ».

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ

Υ.Γ. Μη χάσετε τα επόμενα τεύχη των «Ε» όπου θα σας διηγηθώ μια άλλη 100% αληθινή ιστορία. Μια ιστορία που ξεπερνά τις πιο άγριες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. Μια ιστορία για τον Άνθρωπο που Έχασε τον Εαυτό του… Για τον Άνθρωπο που Δεν Υπήρξε Ποτέ. Για μένα! Υπομονή.