Κάθε μέρα οι ίδιες εικόνες. Κεφάλια λιωμένα, σώματα ξεκοιλιασμένα, εντόσθια απλωμένα στην άσφαλτο, τεράστιες κηλίδες αίμα. Κάθε πρωί και κάθε βράδυ αντικρίζω τις φρικτές εικόνες των δολοφονημένων από τις κούρσες των νεοκανίβαλων, μικρών ζώων. Σκυλιά περήφανα που το ‘σκασαν απ’ το σπίτι τους, σκυλιά πεινασμένα, πληγιασμένα, σκελετωμένα, μικρά ζωάκια που μόλις είχαν την ατυχία να γεννηθούν στην Ελλάδα, γατιά που προσπάθησαν να περάσουν απέναντι, όλα πατημένα, λιωμένα, σημάδια ζεστά του νεοελληνικού πολιτισμού στις ασφάλτους της Αθήνας, του διαμαντιού της γης, του σκουπιδότοπου της Μεσόγειος.

Έχω δυο- τρεις φορές αναφερθεί σ’ αυτό το απαράδεκτο σπορ των χοντροκέφαλων, χωρίς φυσικά να βγει τίποτα από τα γραφτά πέρα από ένα- δυο «αγαναχτισμένα» γράμματα οικογενειαρχών που με κατηγορούν ότι αγαπάω τα ζώα επειδή δεν έχω παιδιά. Μ’ αυτά που διάβασα σήμερα όμως, το ποτήρι ξεχείλισε, η αηδία με κυρίεψε και ζητάω τη συμπαράστασή σας στον αγώνα να αλλάξει η καθ’ όλα ηλίθια αυτή απόφαση.

Διάβασα λοιπόν, πως ο υπουργός Γεωργίας αποφάσισε να δίνεται αμοιβή διακόσιες δραχμές στα ειδικά συνεργεία των εταιρειών για την περισυλλογή και θανάτωση των αδέσποτων σκύλων…

Και διάβασα ακόμα, σα να μην έφτανε το πρώτο σοκ ότι «ορίζεται σε 300 δραχμές η αμοιβή για την εξόντωση των αδέσποτων σκύλων που βρίσκονται σε ημιάγρια κατάσταση και προκαλούν ενδεχομένως (sic) διάφορες ζημιές, μεταξύ των άλλων, και στην κτηνοτροφική παραγωγή…»

Στην απαράδεκτη γενοκτονία των δρόμων πρόσθεσαν και την κατά κεφαλή αμοιβή. Στα απαράδεκτα ένστικτα του μέσου Έλληνα απέναντι στα ζώα, πρόσθεσαν την ανηθικότητα του πληρωμένου δολοφόνου.

Δεν τα ‘φτανε τα κάθε είδους ζώα που είχαν την ατυχία να γεννηθούν στο μαλακό υπογάστριο, η εχθρότητα και τα βασανιστήρια που αντιμετώπιζαν μέχρι σήμερα, προστέθηκε τώρα και το μαχαίρι, και το φλόμπερ, και το δίκαννο, και το δόκανο, και το δηλητήριο.

Για διακόσια φράγκα.

«Πόσα καθάρισες ρε μ…;»

«Ίσαμε τριάντα ρε π… μου. Δύσκολη δουλειά όμως. Καθάρισα και μερικά που βρήκα σε κάτι αυλές…»

Δεν φτάνανε οι ρόδες των μερσεντέ και των κορτίνα και των τάουνους. Δεν αρκούσαν τα βασανιστήρια των μικρών ζώων από τους κατάλευκους, χοντρούς γόνους της κυρίας Τασίας και του κυρίου Δημητράκη, προστέθηκε τώρα και το τρακοσάρι της πιο ξεφτιλισμένης αμοιβής που δόθηκε ποτέ σε χώρα που θέλει να λέγεται πολιτισμένη.

Και ξέρετε γιατί πάρθηκε αυτή η απόφαση;

Γιατί «το μέτρο αυτό θα βοηθήσει να αποβάλει ο κόσμος τη φοβία που έχει για τα ζώα και να τ’ αγαπήσει πραγματικά όπως γίνεται στην Ευρώπη…»

Δε φτάνει που με προκαλούν με την εγκληματική τους απόφαση αλλά με θεωρούν και μένα και σας ηλίθιους.

Επειδή λοιπόν γύρισα πριν από μισή ώρα από την «Ευρώπη»- από το Μιλάνο- ας μου επιτρέψουν οι «αρμόδιοι» να τους πω πώς αντιμετώπισαν οι Ιταλοί το πρόβλημα.

Δεν έβγαλαν βέβαια φιρμάνια, δεν έβγαλαν κοντράτα για τα κεφάλια των μικρών ζώων. Έκαναν μόνο ότι θα ’κανε κάθε λογικός και πραγματικά αρμόδιος άνθρωπος στον πολιτισμένο κόσμο.

Υπόβαλαν σε στείρωση τα ζώα που δεν είχαν αφεντικά και ο πληθυσμός μειώθηκε αυτόματα χωρίς κανιβαλισμούς.

Πού όμως η οργάνωση; Πού η πρωτότυπη σκέψη; Πού η πρωτοβουλία;

Στην Ελλάδα του ’80;

Αυτό είναι ένα πολύ κακό αστείο και δεν πρέπει ακόμα και να το σκέφτεται κανείς.

Στην Ελλάδα του ’80 η απαράδεχτη αυτή είδηση πέρασε στο ντούκου ή δημοσιεύθηκε με χαριτωμένους, ακαδημαϊκούς τίτλους και υπότιτλους που έλεγαν: «οι αδέσποτοι τετράποδοι φίλοι σε απηνή διωγμό», και τόνιζαν- εδώ γελάνε τρανταχτά και χωρίς ίχνος ντροπής- πως η ζωοφιλία των Ελλήνων δοκιμάζεται αντί 300 δραχμών».

Όπως και με τα προηγούμενα σημειώματα, έτσι και μ’ αυτό, δεν περιμένω τίποτα. Ίσως αν έκανα κοζερί κάτι να γινόταν, κάποιος να έστελνε ένα γράμμα, άλλος να ’γραφε στο βουλευτή της περιφέρειάς του (άλλο κακό αστείο και τούτο). Όμως τέτοιο πράγμα δε συμβαίνει μ’ αυτή τη στήλη. Κατηγορώ ανοιχτά τους «αρμόδιους» που πήραν την απόφαση και τους πολίτες που θα την εκτελέσουν για κανιβαλισμό.

Ζητώντας συγγνώμη από τους πρωτόγονους λαούς της Αφρικής για τη χρήση ενός ορού που ποτέ δεν είχε εφαρμογή σ’ αυτούς αλλά πάντα ταίριαζε γάντι στους γραφειοκράτες.

Επειδή υπάρχει φόβος να πάρω πάλι γράμματα που θα με κατηγορούν για γεροντοκορισμό και εθελοτυφλία (δεν ασχολούμαι με τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα αλλά με τα ζώα) δηλώνω πως αισθάνομαι τιμή που, στον καιρό που ζούμε, νιώθω το στομάχι μου να φτάνει στο στόμα όταν βλέπω ένα ξεκοιλιασμένο ζώο στην άσφαλτο ή όταν διαβάζω ότι, στη Βάρη ήρωες κυνηγοί όρμησαν αλαλάζοντας και γράπωσαν και έδεσαν έναν βασιλικό αετό που η πείνα τον έσπρωξε στις αγριοψησταριές της Βάρης.

Αν συμφωνείτε, ελάτε να απονείμουμε μαζί το παράσημο της Χρονιάς σ’ όσους εκθέτουν την Ελλάδα στα μάτια ντόπιων και ξένων.

Δεν έχουμε παρά να υψώσουμε το δεξί μας χέρι με ανοιχτά τα πέντε δάχτυλα.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ

Υ.Γ. Επειδή αυτό το βραβείο αποδίνεται κάθε μέρα χωρίς αποτέλεσμα από τους Έλληνες πολίτες, προτείνω ν’ ακολουθήσετε το δικό μου παράδειγμα. Σπάστε στο ξύλο όποιον πιάσετε να βασανίζει ή να σκοτώνει ζώα…