ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ

ΑΝΤΙ- POINT SYSTEM

Οι κόρες των ματιών του νεαρού μοτοσικλετιστή μεγάλωσαν απότομα και οι φλέβες γύρω τους γέμισαν αίμα και ξεχώρισαν μέσα στο άσπρο σαν κόκκινες αστραπές. Τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού και το δεξί του πόδι άρχισαν τη διαδικασία του φρεναρίσματος, αλλά ήταν πια αργά. Λίγα μέτρα χώριζαν τη μοτοσικλέτα από το σωρό με τα χώματα και τις πέτρες και τον λάκκο που υπήρχε από πίσω. Ο νεαρός, μόλις 18 ετών παλικάρι, πρόλαβε να νιώσει την υπερένταση που χαρίζει η τρομερή δόση αδρεναλίνης που χύνεται στο σώμα τις στιγμές αυτές.

Το επόμενο δευτερόλεπτο είχε τσακιστεί πάνω στις πέτρες, μη ξέροντας γιατί η επιστροφή από την καφετέρια της μικρής επαρχιακής πόλης στο σπίτι του περνούσε μέσα απ’ τον Άδη…

Μεγάλη κίνηση στην «εθνική οδό», ένα δρόμο της δεκαετίας  του ’50 που εξακολουθεί να χρησιμοποιείται και σήμερα σαν η κύρια οδική αρτηρία της Χαρτόβιας.

Κάρα, τρακτέρ, καβαλίνες, νερά, λακκούβες, μπαλώματα, φορτηγά χωρίς φώτα, γέφυρες που περιορίζουν απότομα το πλάτος του δρόμου, εκατοντάδες αγροτικοί δρόμοι που βγαίνουν ελεύθερα στην «αρτηρία»…

Κάθε χιλιόμετρο και μια «παγίδα». Διακόσιες πενήντα είπαν οι αρχές της χώρας είναι οι παγίδες από την Πόλη των Ονείρων στην Πόλη της Αιώνιας Γαλήνης, σίγουρα περισσότερες όμως, μια και αυτοί που μέτρησαν τις «παγίδες» ήταν άνθρωποι άσχετοι με τα πραγματικά προβλήματα του δρόμου (ίσως να μη γνώριζαν ούτε καν να οδηγούν αυτοκίνητο), που ανακάλυψαν τα στοιχεία μετά από επιφανειακή μελέτη άλλων στοιχείων που πήραν από τις αναφορές της τροχαίας, πίνακες με αριθμούς που τίποτα δεν εξηγούσαν.

Δεν θα έπεφτε κανείς πολύ έξω αν έλεγε, ότι στο οδικό δίκτυο υπήρχαν τουλάχιστον 18.500 παγίδες για τους «οδηγούς» της χώρας αυτής που, στην πραγματικότητα, δεν ήταν οδηγοί, αλλά ένα περίεργο μείγμα χειριστών αυτοκινουμένων οχημάτων, κινουμένων εμποδίων και δημιουργών επικίνδυνων καταστάσεων.

… Γύριζε απ’ την εξοχή η οικογένεια ευτυχισμένη μέσα στο «χιλιάρι» της, ένα υποτονικό, ανασφαλές, άσχετο όχημα με τέσσερις ρόδες που το επίσημο κράτος την είχε τοποθετήσει σχεδόν με το ζόρι. Εκείνος οδηγούσε με το φανελάκι. Εκείνη συνοδηγούσε με τα σχόλιά της. Πίσω το μέλλον της Χαρτόβιας στη μορφή δυο χαριτωμένων μαυριδερών που έσκιζαν εφημερίδες και έτρωγαν πλαστικά.

Από την αντίθετη πλευρά της «Εθνικής Οδού» πήγαινε στην εξοχή, ευτυχισμένη, μέσα στο «εξακοσάρι» της , ένα άσχετο, επικίνδυνο σπιρτοκούτι που υπάκουε στην επικρατούσα χρόνια τώρα φιλοσοφία για μια Εθνική Οικονομία βασισμένη στα Κυβικά Εκατοστά, μια άλλη οικογένεια, πιστό αντίγραφο της προηγούμενης.

Σε μια μοιραία στιγμή, ο αρχηγός της 1^ης Οικογενείας αποφάσισε να προσπεράσει.

Την ίδια μοιραία στιγμή όμως αποφάσισε να προσπεράσει και ο Αρχηγός της 2^ης Οικογένειας.

Με βλοσυρά βλέμματα και με μυαλά θολωμένα από τους κινδύνους που είχαν αντιμετωπίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά και από τις μπύρες που είχαν καταναλώσει στην προηγούμενη ψησταριά, πάτησαν τα γκάζια και βγήκαν στο αντίθετο ρεύμα.

Οι… πανίσχυροι κινητήρες αγκομάχησαν, αλλά στάθηκε αδύνατο να κινήσουν τα σπιρτοκούτια.

Η σύγκρουση που ακολούθησε ήταν μετωπική. Από τις «τσαλακωμένες λαμαρίνες» οι άντρες της τροχαίας έβγαλαν πόδια, χέρια, μυαλά, κεφάλια, παπούτσια και διάφορα άλλα κομμάτια που, όπως οι πολίτες της χώρας πληροφορήθηκαν την άλλη ημέρα από τις εφημερίδες, ανήκαν στους «τραγικούς νεκρούς».

Επέστρεφε από τη δουλειά του ο άνθρωπος κι η ώρα ήταν περασμένες δυο το πρωί. Οδηγούσε στον «εθνικό δρόμο» από βορρά προς νότο και σκεφτόταν το σπίτι του, τα παιδιά του και τα γραμμάτιά του, όταν ξαφνικά τ’ αυτοκίνητό του απογειώθηκε. Για λίγα δευτερόλεπτα αισθάνθηκε τη γαλήνη που αισθάνεται ένας αλεξιπτωτιστής σε ελεύθερη πτώση. Όταν έπεσε μέσα στα παγωμένα νερά του ποταμού, δεν πρόλαβε να συνέλθει. Πνίγηκε. Και το «Πρώτων βοηθειών» που έφτασε δυο ώρες αργότερα δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα. Τ’ αυτοκίνητό του είχε «προσκρούσει» επί «σωρού χωμάτων» που είχαν αφήσει εκεί χωρίς φώτα οι εργολάβοι που ξήλωναν μια λευκή γραμμή που είχε στείλει στον άλλο κόσμο περισσότερους από 5.000 κατοίκους της χώρας.

Τα φανάρια για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας ήταν μόνιμα χαλασμένα τα τελευταία 15 χρόνια όπως μόνιμες ήταν και οι ανακοινώσεις ότι «εντός συντόμου χρονικού διαστήματος αρχίζει η αντικατάστασή τους με νέο επαναστατικό ηλεκτρονικό σύστημα».

Έτσι, ο κυρ- Γιώργος Πολίτης, φύλακας σ’ ένα εργοστάσιο του προαστίου του Γκαζιού δεν είδε ότι απ’ την άλλη μεριά ερχόταν το βυτιοφόρο «Λαίμαργος».

Η σύγκρουση ήταν υπέρ του βυτιοφόρου και κατά του κυρ- Γιώργου Πολίτη.

Τον έθαψαν στη γενέτειρά του και στην κηδεία του δεν πήγαν ούτε τα παιδιά του. Τους είχαν αφαιρέσει τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους για «παράνομη» στάθμευση.

Είναι αλήθεια, πάντως, ότι ο πληθυσμός της χώρας κυκλοφορούσε μέσα σε ιδανικές συνθήκες.

Εκτός από τις εκατοντάδες σωρούς χωμάτων που υπήρχαν στο πλάι των δρόμων υπήρχαν και τα Εγκάρσια Χαντάκια.

Τα Εγκάρσια Χαντάκια ήταν μια έξυπνη μέθοδος για τον έλεγχο των γεννήσεων, μια μέθοδος που κρατούσε τον πληθυσμό της χώρας σ’ ένα λογικό επίπεδο.

Πήγαιναν οι υπήκοοι με τα μηχανάκια τους, έπεφταν μέσα και τσάκιζαν τους λαιμούς τους.

Τίποτα όμως δεν ήταν περισσότερο αποτελεσματικό για τον έλεγχο μιας πιθανής πληθυσμιακής έκρηξης από τους ίδιους τους δρόμους της Χαρτόβιας.

Οι δρόμοι ήταν ειδικά κατασκευασμένοι για να γλιστρούν σαν βρεγμένοι όταν ήταν στεγνοί και σαν πίστες πάγου όταν ήταν βρεγμένοι.

Πάνω από 15.000 Χαρτόβιοι είχαν χάσει τη ζωή τους και περισσότεροι από 300.000 είχαν τραυματιστεί ελαφρά ή σοβαρά τα τελευταία 10 χρόνια από την «ολισθηρότητα των οδών».

Το απλό αυτό γεγονός το περνούσαν ντούκου οι «αρμόδιοι», γιατί τι να πουν; Ότι θα ξαναστρώσουν όλους τους δρόμους- παγίδες με ασφαλτοαντιολισθητική;

Ντούκου το πέρασαν κι οι απανταχού «ειδικοί». Η αλήθεια μύριζε μπαρούτι και κανένα δεν συνέφερε, ούτε καν τους εργολάβους κηδειών που έκαναν βέβαια χρυσές δουλειές.

Τι να κάνουν; Τι να κάνουν;

Σκέφτηκαν, σκέφτηκαν, σκέφτηκαν κι ανακάλυψαν το πόιντ σύστεμ. Το πόιντ σύστεμ είναι- μια και χρησιμοποιούμε αγγλοσαξονικούς όρους- ένα είδος preemptive strike, όπου η μία πλευρά επιτίθεται για να προλάβει την επίθεση της άλλης.

Ενώ δηλαδή η μια πλευρά έχει το δίκιο με το μέρος της- αφού ξεκληρίζεται με ρυθμό 1.700 νεκρών και 65.000 τραυματιών τον χρόνο από τις απαράδεκτες συνθήκες που άλλοι έχουν δημιουργήσει γι’ αυτήν- τρώει ένα ΣΕΣΟ στο κεφάλι και μένει ξερή και, το κυριότερο, έχει και τύψεις από πάνω όταν βγαίνει στους δρόμους.

Λέει: «ρε, μπας και ξέχασα τα χαρτιά μου και φάω 12 μήνες φυλακή;»

Έτσι, δε βλέπει ότι δεν «λειτουργεί το φανάρι» και τρακάρει και μένει στον τόπο και τ’ ακούει και από πάνω την ώρα που αφήνει την τελευταία της πνοή στο Πρώτων Βοηθειών. 

Το «αρανζμάν»- πρέπει να παραδεχτούμε- είναι μεγαλοφυές.