Το άρθρο αυτό γράφτηκε λίγες ώρες μετά τη λήψη των μέτρων για την αντιμετώπιση του «νέφους». Παρά τις ανακρίβειες που διατυπώθηκαν κατά τη συνέντευξη Τύπου των νέων αρμοδίων, για πρώτη φορά τέθηκε η ορθολογιστική αντιμετώπιση του προβλήματος.

Μετά από 29 ολόκληρα χρόνια «αντοχής» και 250.000 δακτυλογραφημένες σελίδες, μετά από αμέτρητα άρθρα, προτάσεις, συζητήσεις, συνεδριάσεις και επιτροπές, φαίνεται πως κάτι «άγγιξε» τους αρμόδιους.

Μ’ όλο αυτό το ατέλειωτο πήγαινε- έλα πάνω στους μεγάτιτλους των πρώτων σελίδων των λαϊκών εφημερίδων, μ’ αυτή την ασταμάτητη πολυλογία από στόματα επίσημα και ανεπίσημα για το πρόβλημα των Μεταφορών αλλά και της Προστασίας του Περιβάλλοντος στην Ελλάδα, δεν είχες πια τι να πεις. Λύγιζες μπροστά στις «συνεντεύξεις», όπου διάφοροι περίεργοι πρότειναν «λύσεις» πρωτόγνωρες, πρωτοεφάρμοστες, πρωτοποριακές που κανένας λαός στον κόσμο δεν σκέφτηκε, με την εξαίρεση βέβαια του δικού μας.

Οι ταξιτζήδες της Θεσσαλονίκης ζητάνε να… απαγορευτούν τα επιβατικά αυτοκίνητα (σιχαίνομαι τον όρο «Ι.Χ.» που περιέχει άφθονη κακεντρέχεια) από την πόλη για να «κάνουν τη δουλειά» τους, μια «δουλειά» που σε καμιά χώρα της Ευρώπης δεν συναντιέται τόσο περίεργη και αλλοπρόσαλλη που είναι…

Δεκατρείς χιλιάδες μηχανικές χελώνες κυκλοφορούν άσκοπα στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας (και των άλλων πόλεων) οδηγούμενες από τους πιο αργούς, επικίνδυνους και εκνευριστικούς οδηγούς του κόσμου (ίσως οι Τούρκοι συνάδελφοί τους να τους ξεπερνάνε).

Εκατοντάδες χιλιάδες άσχετοι οδηγοί σέρνονται ο ένας κολλημένος πίσω απ’ τον προφυλακτήρα του άλλου, δημιουργώντας τεράστια μποτιλιαρίσματα, κλείνοντας χοντροκέφαλα τις διασταυρώσεις, κορνάροντας υστερικά, φερόμενοι σαν ταύροι στους πεζούς και σαν φοβισμένα παιδιά στους οδηγούς εκείνους που τους ξεπερνούν σε κακούς τρόπους.

Σέρνονται τα ταξί, ψαρεύοντας πελάτες, μπλοκάροντας την κυκλοφορία, εξαφανίζονται όταν τα χρειάζεται ο κόσμος, περιφέρονται άσκοπα καθώς οι περισσότεροι οδηγοί τους δεν ξέρουν παρά δυο- τρεις δρόμους της Αθήνας και μαζί τους σέρνονται και τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ και όλο το Σύστημα, κουφό και τυφλό, σέρνεται κι αυτό στραγγαλίζοντας τις πόλεις, δηλητηριάζοντας την ατμόσφαιρα, καταναλίσκοντας εκατοντάδες χιλιάδες τόνους βενζίνης και πετρελαίου και κανείς δεν βγαίνει σ’ εκείνο το έρημο χαζοκούτι να πει ότι τ’ αυτοκίνητα εφευρέθηκαν, σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν για να κινούνται ΓΡΗΓΟΡΑ από το Α στο Β και πώς αν θέλει κανείς να κοιμηθεί, να χαζέψει, να τρομάξει, να βρίσει, να ακινητοποιηθεί, να καταλάβει χώρο, να μολύνει χώρο, να τραυματίσει, να σκοτώσει, μπορεί να το κάνει σπίτι του με τρόπους που δεν ενοχλούν τους άλλους ανθρώπους.

Σκύβεις το κεφάλι μπροστά στη συσσωρευμένη ασχετοσύνη, μπροστά στα «μέτρα» που εξαγγέλλονται ακολουθώντας μια εκνευριστική ομοιότητα που πλησιάζει πολλές φορές και ξεπερνά τα όρια του γελοίου.

Κουράζεσαι από την προβατίσια αντίδραση του κοινού που δέχεται τα πάντα με μια καρτερία που σε κάνει να θέλεις να φύγεις από τη χώρα αυτή και να πας να ζήσεις σε μια άλλη που δεν έχει βέβαια τις «ομορφιές»- όσες έμειναν όρθιες- της δικής σου, αλλά που, σαν πολίτης, θα αντιμετωπίζεσαι μ’ ένα «μίνιμουμ» σεβασμού, όσο χρειάζεται, διάβολε, για να μη σηκώνεται κάθε πρωί μ’ ένα καινούργιο «μέτρο» στη μύτη.

Κουράζεσαι από την επανάληψη, λες κάθε τόσο, «εδώ μπήκαμε, πάμε να φύγουμε», αλλά δεν μπορείς να φύγεις και κάθεσαι και βλέπεις το έργο απ’ την αρχή, πινακίδες και χρώματα και «αυστηρές ποινές στους παραβάτες» και οχτάστηλους τίτλους για τα μονόζυγα, λες και το κέντρο της Ελλάδας είναι τα επιβατικά αυτοκίνητα και η πηγή της ρύπανσης οι κινητήρες βενζίνης, όταν οι «μετρήσεις» των ερασιτεχνών «ειδικών», λένε καπνός. Καπνός, διάβολε, που προέρχεται από τους πετρελαιοκινητήρες της βιοτεχνίας/ βιομηχανίας και τους άσχετους, αρρύθμιστους, ξεκούρδιστους πετρελαιοκινητήρες των μέσων μαζικής μεταφοράς και τους αισχρά συντηρημένους ή καθόλου συντηρημένους καυστήρες των κεντρικών θερμάνσεων…

Νιώθεις μόνος, γιατί κανείς στις εφημερίδες δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματα με τρόπο επιστημονικό και καθημερινά διαβάζεις για τον ιερό πόλεμο που διεξάγεται ανάμεσα στη μια και στην άλλη κομματική παράταξη, που προσπαθούν με μανία ν’ αποδείξουν ότι η αλήθεια είναι μία: η δική τους.

Τι να γράψεις και τι να πεις που ολόκληρο το κράτος ασχολείται με τους αριθμούς των επιβατικών αυτοκινήτων, ενώ θα έπρεπε να ανησυχεί για τα σκουπίδια που παρουσιάστηκαν στην τηλεόραση τις παραμονές των εορτών, με την εισβολή των ναρκωτικών στην έτοιμη να διαλυθεί συντεχνιακή νεοελληνική κοινωνία, με την απειλή που διαγράφεται για τη νεολαία, μια νεολαία που δεν έχει με τι ν’ ασχοληθεί και περνάει τις ώρες της στις ντισκοτέκ και στις καφετερίες.

Ενάμισι εκατομμύριο πολίτες (της υδροκέφαλου Αθήνας) συζητάνε από την περασμένη εβδομάδα τα μονόζυγα, λες κι αυτά τους μάραναν.

Τους τελευταίους τρεις μήνες τα μονόζυγα- αν είναι δυνατό- παρουσιάστηκαν 28 φορές στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων.

Ποιος λαός, ποιος Τύπος, ποια κυβέρνηση, ποιο Κράτος στη Γη αφιέρωσαν τόση φαιά ουσία για ένα τόσο κοινό αντικείμενο όπως είναι το επιβατικό αυτοκίνητο;

Μην ψάχνετε… Κανένα.

Την ημέρα που ανακοινώθηκε ότι «από αύριο κυκλοφορούν μόνο τα αυτοκίνητα που έχουν ζυγό αριθμό κυκλοφορίας», τηλεφώνησα σε μερικές αντιπροσωπείες αυτοκινήτων και μοτοσικλετών απ’ όπου πληροφορήθηκα ότι δεκάδες τηλεφωνήματα… ανησυχούντων πολιτών έγιναν ήδη που ζητούσαν να πληροφορηθούν πόσο κάνει το τάδε και το δείνα όχημα προκειμένου ν’ αγοράσουν ακόμη ένα «τώρα με τα μονό- ζυγά».

Δέκα χιλιάδες αυτοκίνητα θα προστεθούν στα ήδη κυκλοφορούντα. Έχουμε γράψει επανειλημμένα, αλλά η φράση δεν λέει τίποτα στους ονειροπαρμένους και στους «πολιτικοποιημένους» κριτές των κοινών πραγμάτων.

«Το αυτοκίνητο είναι θανάσιμο αμάρτημα» μου ανακοίνωσε ένα «φρούτο» με ύφος έσχατης περιφρόνησης όταν του είπα ότι το καταραμένο αντικείμενο το χρησιμοποιούν εκατομμύρια άνθρωποι κι όσοι δεν το έχουν κάνουν το παν για να το αποκτήσουν, γιατί είναι φυσικό και σωστό να μπορεί ο άνθρωπος να ξεχωρίζει απ’ τις σαρδέλες, μια και γι’ αυτό πολέμησε απ’ τον καιρό που τον άφησαν μόνο κι έρημο πάνω στη Γη αυτοί που τον άφησαν.

Σχολεία, εκπαίδευση, τεχνική παιδεία, βιοτεχνία, βιομηχανία, επιστήμες, έρευνα, προστασία του περιβάλλοντος, καταστροφή και ξεπούλημα της ελληνικής γης στους ξένους, εκατοντάδες νεκροί από τα πιο ηλίθια αυτοκινητιστικά δυστυχήματα στον κόσμο, παντελής έλλειψη ποιότητας ζωής, δολοφονία της γλώσσας από τους νεοέλληνες ντουντούμηδες που παρουσιάζονται στη «μικρή οθόνη», σκόνη, τρύπες στους δρόμους που σκοτώνουν τους δικυκλιστές, παγίδες από τους αναίσθητους εργολάβους που πέφτουν μέσα πεζοί και εποχούμενοι…

Ατέλειωτος ο κατάλογος των «πλην» και μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα ανακοινώνουν (χρόνια τώρα) μέτρα χωρίς να έχουν κάνει τουλάχιστο τον κόπο να τα έχουν τεκμηριώσει με επιστημονική έρευνα, έτσι που ο κάθε πολίτης να πει στον εαυτό του: «Δίκιο έχουν. Τ’ απόδειξαν και θα υπακούσω γιατί έτσι πρέπει να γίνει».

Τίποτα όμως απ’ όλα αυτά.

Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει.

Την επομένη της λήψης των «μέτρων» οι ρυπαντές είναι μεγαλύτεροι από την ημέρα που η βιομηχανία είχε μειώσει την παραγωγή της κατά… 30 τοις εκατό και 250.000 άνθρωποι είχαν ταλαιπωρηθεί περιμένοντας τα μέσα μαζικής σαρδελοποίησης.

Αυτό το στοιχείο, το τόσο σημαντικό φαίνεται ότι κάτι λέει στους μαραθωνίως συνεδριάζοντες αρμοδίους.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ