Σιχαίνομαι τα οικονομικά. Οι λογαριασμοί μου φέρνουν υπνηλία, οι αριθμοί με ζαλίζουν, όταν μετράω λεφτά μπλέκω τα δάχτυλά μου και τα χαρτονομίσματα μου πέφτουν στο πάτωμα και, το χειρότερο, ποτέ μου δεν κατάφερα να έχω μια συγκεκριμένη εικόνα για τα χρήματα που έχω στην τσέπη μου. Θα μπορούσα να χάσω τα μισά και να μην το καταλάβω όντας απόλυτα σίγουρος ότι αυτή ήταν η περιουσία μου.

Τι σημαίνει υποτίμηση της δραχμής.

Μ’ αυτές τις μάλλον πτωχές προδιαγραφές βλέπω ότι είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που μπορεί να πει τη γνώμη του για τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, αλλά, παρόλα αυτά, θα κάνω μια προσπάθεια να μιλήσω λίγο για τα οικονομικά προβλήματα της… Ιαπωνίας μπας και βγάλουμε καμιά άκρη, έτσι εμπειρικά που λένε.

Όπως όλοι γνωρίζουμε η Ιαπωνία είναι μια χώρα που κατοικείται από μια φυλή υπερανθρώπων. Οι άνθρωποι εκεί έχουν δύο κεφάλια (άρα διπλάσια ποσότητα μυαλού από μας) και τέσσερα χέρια.

Αυτό σημαίνει ότι σκέπτονται και εργάζονται δυο φορές γρηγορότερα από τους Έλληνες που έχουν μόνο ένα κεφάλι και δύο χέρια. Στην Ιαπωνία οι υπεράνθρωποι άνθρωποι εργάζονται συνεχώς. Από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς να κουράζονται ποτέ αφ’ ενός λόγο της ειδικής βιονικής τους κατασκευής, αφ’ ετέρου λόγω της έλλειψης άλλων ενδιαφερόντων πέρα από την εργασία.

Με άλλα λόγια οι Ιάπωνες δεν έχουν ούτε οικογένεια, ούτε κοινωνική ζωή, αλλά ζουν μόνοι τους μέσα σε κάτι τετράγωνα κουτιά που κλείνουν ερμητικά μόλις μπουν μέσα και ανοίγουν την άλλη μέρα το πρωί στις έξι για να πάνε στη δουλειά.

Όντας λαός- ρομπότ δεν έχει ιστορία- πέρα από την ιστορία της εργασίας- και στις καλές τέχνες βρίσκεται πολύ πίσω. Οι Ιάπωνες ζωγραφίζουν μόνον εργοστάσια και τρανζίστορ και δε μοιάζουν καθόλου με άλλους λαούς που έχουν «πλούσια» προϊστορία και φτωχό παρόν και μέλλον.

Οι Ιάπωνες δε μένουν σε «απάνθρωπες» πόλεις και δεν «καταπιέζονται» από το «τσιμέντο»- για το οποίο έχουν «ευθύνη» οι αρχιτέκτονες και πολιτικοί μηχανικοί (που δεν μπορούν να βρουν δουλειά «άτιμη κοινωνία» κι εργάζονται στα βενζινάδικα) αλλά και οι κυβερνήσεις της δεξιάς.

Οι Ιάπωνες μένουν σε κάτι παραδείσους χωρίς αυτοκίνητα και «νέφη», που τις διασχίζουν πεζόδρομοι γεμάτοι ιβίσκους και τσιρκολάνους κι έξυπνους παπαγάλους.

Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που κάνει τους Ιάπωνες να εργάζονται αποδοτικά και ο τιμάριθμός τους να είναι 2,1 τοις εκατό το 1980 και 3,3 τοις εκατό το 1981.

Η Ιαπωνία είναι «πλούσια χώρα». αγοράζει όλο το πετρέλαιο της από τις αραβικές χώρες, αφού δεν έχει δικές της ενεργειακές πηγές. Ο πλούτος της Ιαπωνίας προέρχεται βέβαια από το γεγονός ότι οι Ιάπωνες είναι ένας λαός με δύο κεφάλια και τέσσερα χέρια, πράγμα που σημαίνει ότι στην πραγματικότητα δεν είναι 60 εκατομμύρια αλλά 120. Αυτό εξηγεί και τη διπλάσια παραγωγικότητα ανά κεφαλή από άλλες βιομηχανικές χώρες και την εξαπλάσια από άλλες όπου ανθίζει η Κουβεντολογία (νέα μορφή οικονομικής δραστηριότητας που ανακαλύφτηκε από τους Έλληνες των 20ο αιώνα).

Ίσως αυτό το ίδιο βιολογικό φαινόμενο να εξηγεί και το γεγονός ότι η ανεργία στην Ιαπωνία παραμένει- χρόνια τώρα- κάπου ανάμεσα στο 2 με 3 τοις εκατό. Όσο περισσότεροι είναι οι εργαζόμενοι τόσο πιο εύκολα μπορείς να ρυθμίσεις τα στατιστικά στοιχεία έτσι που να μην φαίνεται η «καταπίεση» του ιαπωνικού λαού από το μεγάλο κεφάλαιο, που είναι, στο κάτω- κάτω, υπεύθυνο για το ότι οι Ιάπωνες έχουν δύο κεφάλια και τέσσερα χέρια.

Οι Ιάπωνες είναι- εκτός των άλλων- ένας λαός που καταφέρνει να έχει αυτά τα ευνοϊκά αποτελέσματα χωρίς να βασίζεται στην πολεμική βιομηχανία, όπως άλλοι λαοί που είναι αναπτυγμένοι οι οικονομικά.

Στην Ιαπωνία υπάρχει μεγάλη έλλειψη χώρου.

Η πυκνότητα του πληθυσμού ανά τετραγωνικό μίλι στην Ιαπωνία είναι διπλάσια από αυτήν της Ινδονησίας και είκοσι δύο φορές μεγαλύτερη απ’ αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι Ιάπωνες επιχειρηματίες πληρώνουν 1.500 με 3.000 δολάρια το τετραγωνικό πόδι για ν’ αγοράσουν γραφεία στο Τόκιο. Παρόλα αυτά οι Ιάπωνες δεν επέβαλαν «δακτύλιο»- τόσο ηλίθιοι είναι.

Ο λαός ατός των υπερανθρώπων κάνει και μερικά άλλα πράγματα που λίγο- πολύ είναι γνωστά στους μη ειδήμονες (και μάλλον άγνωστα στους ειδήμονες).

Έχει μια βιομηχανία αυτοκινήτου που είναι τόσο ισχυρή ώστε κλονίζει ακόμα και την αμερικάνικη βιομηχανία (που υποτίθεται ότι τη δημιούργησε).

Οι Ιάπωνες μάνατζερς και πολιτικοί ηγέτες είναι τόσο έξυπνοι ώστε βάζουν τους Έλληνες και τους Αμερικανούς, τους Ισπανούς και τους Βέλγους να εργάζονται για ν’ αγοράζουν τα αυτοκίνητα που παράγουν οι Ιάπωνες εργάτες. Μ’ άλλα λόγια βάζουν τους ξένους να πληρώνουν τους εργάτες τους και αυτοί λένε μετά πώς έχουν πληθωρισμό 3,3 τοις εκατό.

Οι Ιάπωνες πάνε το πρωί στη δουλειά τους και, κατά ένα εντελώς περίεργο τρόπο, εργάζονται!

Αυτό οφείλεται βέβαια στο γεγονός ότι ο Δείκτης Εξυπνάδας τους δεν είναι τόσο μεγάλος όσο ο Δείκτης των Ελλήνων και των Ιταλών, των Αιγυπτίων και των Τούρκων π.χ. Οι λαοί αυτοί είναι σαφώς πιο έξυπνοι από τους Ιάπωνες, γι’ αυτό και αφήνουν τους τελευταίους να παράγουν και αυτοί να κάθονται.

Μετά σηκώνονται και πάνε κι αγοράζουν αυτά που παρήγαγαν οι Ιάπωνες και κάνουν υποτίμηση της δραχμής, αλλά γι’ αυτό φταίει η «άτιμη η κενωνία» και η διεθνής συγκυρία και όχι το γεγονός ότι ένας λαός ολόκληρος πίνει καφέ μέχρι τις έντεκα, συζητάει από τις 11 μέχρι τη μία και κάνει πως εργάζεται μέχρι την ώρα που θα «σχολάσει».

Οι Ιάπωνες κάνουν και άλλα πολλά πράγματα. Φτιάχνουν ηλεκτρονικούς επεξεργαστές, μετρητές πίεσης, τρανζίστορ, τηλεοράσεις, ρολόγια, πλοία, αεροπλάνα, μοτοσικλέτες.

Πράγματα δεύτερης κατηγορίας δηλαδή που χαρακτηρίζουν ένα λαό κατώτερης πνευματικής στάθμης.

Αντίθετα οι Έλληνες!

Ω, Οι Έλληνες!

Οι Έλληνες έχουν την πολιτικοί βούληση να επιβάλλουν περιορισμούς στο κυκλοφοριακό με Μονά- Ζυγά και να βάζουν τσιρκολάνους στην Πανεπιστημίου.

Ποιος άλλος λαός στον κόσμο μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο;

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ