Η φωνή στο τηλέφωνο δεν άφηνε πολλά περιθώρια. Ήταν άγρια, αποφασισμένη για όλα.

«Ρε συ» είπε «άμα ξαναγράψεις και ξαναφωτογραφίσεις τον Γιώργο θα ’χεις να κάνεις μαζί μας. Κατάλαβες;»

«Ποιος είναι, παρακαλώ, στο τηλέφωνο;» ρώτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα.

«Να μη σε νοιάζει ρε καθίκι. Θα το μάθεις όταν έρθει η ώρα και σε βρούνε με τη γραφομηχανή σου κολάρο…»

Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν είχα γράψει ποτέ και δεν είχα φωτογραφίσει τον Γιώργο στον Κορυδαλλό. Κάποιος άλλος το είχε κάνει, κάποιος με το ίδιο επώνυμο αλλά με διαφορετικό όνομα, που εργάζεται στα ΝΕΑ…Ο Βασίλης Καβαθάς:

Από την ημέρα που ο Βασίλης Καβαθάς αποφάσισε να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία άλλαξε η δική μου ζωή. Και η δική του όπως μου λέει.

Οι άνθρωποι με βλέπουν στο δρόμο και μου λένε: «Μπράβο ρε Καβαθά! Καταπληκτικό το κομμάτι σου από το Ελ Σαλβαντόρ. Τέτοιους δημοσιογράφους χρειάζεται η χώρα μας…»

Κι εγώ σκύβω το κεφάλι γεμάτος μετριοφροσύνη και λέω: «Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα» και ο συνομιλητής μου με κτυπάει στην πλάτη με κατανόηση.

Οι άνθρωποι όμως βλέπουν και… εκείνον στον δρόμο και του λένε: «Μπράβο ρε Καβαθά! Ωραία τα κομμάτια σου στα Επίκαιρα» κι αυτός καμαρώνει σαν «γύφτικο σκεπάρνι» και σκύβει το κεφάλι γεμάτος μετριοφροσύνη.

Τα πράγματα πηγαίνουν βέβαια από το κακό στο χειρότερο γιατί, εκτός από το Ελ Σαλβαντόρ, δέχτηκα συγχαρητήρια και για τις εκπομπές του στην τηλεόραση και ιδιαίτερα για εκείνη που έκανε για τους γλάρους!

«Πώς τα κατάφερες και τους παρακολούθησες;» με ρώτησε ένας αναγνώστης.

«Πετάω ανεμόπτερα και τους παίρνω από πίσω» απάντησα αλλά μάλλον δεν τον διαφώτισα.

Το πράγμα θα σταματούσε εδώ αν δεν ήταν στη μέση η εφημερίδα που εργάζεται ο Βασίλης.

Μια μέρα την άνοιξα και διάβασα: «Οι πολιτικοί φυγάδες στην Ελλάδα- μια έρευνα του Κώστα Καβαθά».

Μια άλλη διάβασα ότι είχα κάνει ένα ρεπορτάζ σ’ ένα άσυλο καθυστερημένων παιδιών και μια τρίτη ότι είχα πάρει συνέντευξη από κάποια πολιτική προσωπικότητα.

Οι χειριστές της φωτοσύνθεσης έμπλεκαν τα ονόματά μας με αποτέλεσμα να παρουσιάζονται αμέσως προβλήματα στη ζωή μας.

«Α! Ώστε έτσι, έ; Δουλεύουμε και στα ΝΕΑ τώρα και δεν το λέμε» με παρατηρούσαν οι άλλοι συνάδελφοι.

«Όχι! Ξέρετε, πρόκειται περί λάθους» απαντούσα αλλά αυτοί επέμεναν.

«Άστα αυτά τώρα, ρε πολυθεσίτη».

Πολλοί αναγνώστες τηλεφωνούν σ’ εκείνον και τον ρωτάνε: «Κ. Καβαθά τι γνώμη έχετε για το Σουζούκι 500;» κι εκείνος τους λέει χωρίς να έχει ιδέα από αυτοκίνητα. 

Μια μέρα του τηλεφώνησαν και τον κάλεσαν να πάει σ’ έναν αγώνα αυτοκινήτων (εκεί αρνήθηκε ευγενικά και με πήρε αμέσως τηλέφωνο) και μια άλλη τον ξύπνησαν στις 4 τα χαράματα για να πάει σ’ ένα υποβρύχιο του Στόλου που ήταν να πάω εγώ.

«Φοβάμαι τα υποβρύχια» είπε και ο σημαιοφόρος γύρισε απ’ το άλλο πλευρό και κοιμήθηκε και παραλίγο να χάσω εγώ το ρεπορτάζ στα υποβρύχια.

Μια άλλη φορά του τηλεφώνησαν και του είπαν ότι η επίσκεψή του σε μια μεγάλη αεροπορική βάση εγκρίθηκε (ήταν δικό ρεπορτάζ) και μια τρίτη τον ξύπνησαν πάλι χαράματα από το ΓΕΑ και τρόμαξε ο άνθρωπος γιατί νόμιζε ότι γίνεται πόλεμος. Έτσι λοιπόν περνάνε οι ημέρες και τα χρόνια και η υπόθεση περιπλέκεται αντί να απλουστεύεται.

«Τι κάνει το παιδί;» ρωτάνε εμένα που δεν έχω παιδιά.

«Τι κάνουν τα σκυλιά σου και οι γάτες σου;» ρωτάνε εκείνον που δεν έχει σκυλιά και γάτες.

«Απ’ εδώ να σας συστήσω τον κ. Καββαθά» λέει κάποιος σε μια παρέα και αμέσως οι άνθρωποι αρχίζουν να με ρωτάνε για αυτοκίνητα και αεροπλάνα αλλά και για τα άρθρα μου στα… ΝΕΑ.

«Απ’ εδώ να σας συστήσω τον κ. Καβαθά» λέει κάποιος άλλος και αμέσως οι άνθρωποι αρχίζουν να τον ρωτάνε για τα άρθρα του στα ΝΕΑ αλλά και για τα χρονογραφήματα στα «Ε» και για τη δουλειά του στους 4 Τροχούς και την Πτήση.

«Πώς τα καταφέρνετε τόσα πολλά πράγματα;» ρωτάνε ξελιγωμένα οι δεσποινίδες και οι κυρίες.

Κι εμείς χαμογελάμε με σημασία αφήνοντας πολλά ερωτήματα να αιωρούνται στον αιθέρα.

Καμιά φορά βέβαια τα πράγματα μπλέκουν και μπερδευόμαστε πολύ άσχημα. Όπως προχτές που ο Βασίλης Καβαθάς μου έστειλε μια πρόσκληση για να πάω στο σπίτι του γελοιογράφου Κώστα Μητρόπουλου όπου γινόταν μια έκθεση γλυπτικής.

Εγώ πήγα στο σπίτι του Βασίλη Μητρόπουλου και είπα: «Καλησπέρα σας. Λέγομαι Κώστας Καβαθάς και ήρθα να δω την έκθεση γλυπτικής».

Ο γελοιογράφος Βασίλης Μητρόπουλος με κοίταξε καλά- καλά και είπε:

«Ποια έκθεση ζωγραφικής, ρε Βασίλη;» Και αμέσως μετά: «Πώς πάχυνες έτσι, βρε παιδάκι μου;»

Τη στιγμή εκείνη κατάλαβα ότι το μπλέξιμο είχε πάρει διαστάσεις κωμωδίας και επέστρεψα σπίτι μου.

Εκεί βρήκα τον Βασίλη να με περιμένει. «Τι θέλεις εσύ εδώ;» ρώτησα έξω φρενών. «Περιμένω ένα τηλεφώνημα» είπε και ξάπλωσε στη καρέκλα μου. Πράγματι! Σε λίγα λεπτά χτύπησε το τηλέφωνο.

«Τον κ. Καβαθά» είπε μια γλυκιά φωνή.

«Οι ίδιοι» απαντήσαμε.

Υ.Γ.: Από σήμερα με δύο «βήτα» για να μεγαλώσει η σύγχυση και για να μη λέει ο άλλος ότι το γράφω με ένα για να κάνω οικονομία.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ