Στις 7 Φλεβάρη 1977 το διαστημικό σκάφος Σογιούζ 24 με πλήρωμα τον συνταγματάρχη Βίκτορα Γκορμπάτκο και τον αντισυνταγματάρχη Γιούρι Γκλάζκωφ σηκώθηκε αργά από το Κοσμοδρόμιο του Τιουράταμ τοποθετημένο στη κορυφή ενός πανίσχυρου πυραύλου. Μετά από 11 περιστροφές γύρω από τη Γη το Σογιούζ συνδέθηκε με τον τροχιακό σταθμό Σαλιούτ 5 που είχε με τη σειρά του εκτοξευτεί στις 22 Ιούλη 1976 από το ίδιο σημείο της Σοβιετικής Ένωσης. Οι δύο σοβιετικοί κοσμοναύτες έφεραν στη ζωή τον Σταθμό που συνέχιζε τη σιωπηλή του πορεία 150 μίλια μακριά από τον πλανήτη μας, διατηρώντας την υπέροχη κοσμική ισορροπία του κρατώντας τα αόρατα νήματα των πεδίων βαρύτητας των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος. Για 18 ημέρες οι κοσμοναύτες- επιστήμονες έκαναν πειράματα, που άρχιζαν από τη μελέτη της δικής τους συμπεριφοράς σε κατάσταση έλλειψης βαρύτητας κι έφταναν μέχρι τη μελέτη της ανάπτυξης σπόρων και φυτών κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Όσοι ενδιαφέρονταν έμαθαν ότι οι Σοβιετικοί κατασκεύασαν ημιαγωγούς στο Σαλιούτ, μέτρησαν τη «διαφάνεια» της ατμόσφαιρας της Γης στο υπεριώδες κι όταν τέλειωσαν με όλα αυτά τα άγνωστα- και άχρηστα κατά πολλούς- πράγματα μπήκαν στο Σογιούζ 24 κι επέστρεψαν πίσω στη Γη για να προσγειωθούν μέσα σε μια τρομερή χιονοθύελλα σε μια περιοχή κοντά στο Άρκαλικ του Καζακστάν. Τέσσερις ημέρες πριν από την ημέρα εκτόξευσης του Σογιούζ 24 οι Σοβιετικοί επιστήμονες «διέταξαν» τον σταθμό Σαλιούτ 4 να επιστρέψει στην ατμόσφαιρα και να καταστραφεί πάνω από τον Ειρηνικό έχοντας συμπληρώσει περισσότερες από 12.000 περιστροφές γύρω από τη Γη. Στις 8 Αυγούστου 1977 το Σαλιούτ- 5 «διατάχτηκε» κι αυτό να εγκαταλείψει την ασφάλεια της μακρινής τροχιάς του και να καταστραφεί με την επιστροφή του στην ατμόσφαιρα. Στις 29 Σεπτέμβρη από το ίδιο Κοσμοδρόμιο ένας γιγάντιος πύραυλος ξεκίνησε μεταφέροντας στο διάστημα τον Τροχιακό Σταθμό Σαλιούτ- 6. Στις 10 Δεκέμβρη 1978 ο αντισυνταγματάρχης Γιούρι Ρομανένκο και ο πολίτης Μηχανικός Γκέοργκι Γκρέτσκο απογειώθηκαν, πάλι από το Τιουρατάμ, με το Σογιούζ 26 και συνδέθηκαν με τον Τροχιακό Σταθμό.

Στις 20 Δεκέμβρη ο πολίτης Γρέτσκο άνοιξε την αεροθυρίδα του Σταθμού και φορώντας μια καινούργια στολή που διέθετε το δικό της σύστημα οξυγόνου «περπάτησε» στον κοσμικό χώρο για 88 ολόκληρα λεπτά επιθεωρώντας τον Σταθμό και τους μηχανισμούς σύνδεσης με τα διαστημόπλοια που πηγαινοέρχονταν ακατάπαυστα από τη Γη. Ο Ρομαρένκο, φορώντας κι αυτός την ίδια στολή, έμεινε στην ανοιχτή ανθρωποθυρίδα, μισός μέσα, μισός έξω δίνοντας στον Γκρέτσκο εργαλεία, φωτισμό και μια φορητή μηχανή τηλεόρασης.

Αδιαφορώντας για τις υστερικές κραυγές των ροζ ανθρώπων σε κάθε σημείο της Γης οι Σοβιετικοί επιστήμονες συνέχισαν τη προσπάθεια. Στις 10 Γενάρη του 1978 ο αντισυνταγματάρχης Βλαντιμίρ Τζανίμπεκωφ και ο πολίτης Όλεγκ Μακάρωφ απογειώθηκαν με το Σογιούζ 27 και λίγες ώρες αργότερα συνάντησαν τους συνάδελφούς τους στο Τροχιακό Σταθμό μεταφέροντας προμήθειες και επιστημονικά όργανα στους ενοίκους του Σταθμού. Στις 16 του ίδιου μήνα επέστρεψαν στη Γη αφήνοντας στον Σταθμό τους Ρομαρένκο και Γκρέτσκο.

Στις 20 Γενάρη οι Σοβιετικοί έκαναν την πρώτη μη επανδρωμένη πτήση ανεφοδιασμού προς το Σαλιούτ- 6 με τα φορτηγά σκάφη Πρόγκρες. Θα αποτελούσε ασυγχώρητη επιπολαιότητα η… απόρριψη της διαστημικής προσπάθειας του μεγαλύτερου σοσιαλιστικού κράτους της Γης. Κι όμως κάτι τέτοιο συνεχώς επιχειρείται καθώς οι άσχετοι και οι «πολιτικοποιημένοι», ανίκανοι να κατανοήσουν τα γεγονότα, αποτυγχάνουν στην «προσπάθειά» τους να ενημερώσουν τον λαό. Μερικοί από αυτούς κινούν τα ροζ κεφαλάκια τους με ύφος και απορρίπτουν τα πειράματα χαρακτηρίζοντάς τα σαν στρατιωτικές επιχειρήσεις. Άλλοι ζητούν πρώτα ψωμί και βούτυρο και μετά διάστημα σε μια κλασικής ομορφιάς εκδήλωση ιστορικού στραβισμού.

Γνωρίζοντας ότι το άμεσο μέλλον του ανθρώπου δεν βρίσκεται στη Γη, οι Σοβιετικοί επιστήμονες ετοιμάζουν, με σοβαρότητα αλλά και με στοιχεία ηρωισμού που συναντιόνταν μόνο στις πρώτες μέρες της Αεροπορίας, την αποίκιση του διαστήματος μελετώντας στους τροχιακούς σταθμούς τα προβλήματα που θα έχουν να αντιμετωπίσουν οι ταξιδιώτες του διαστήματος.

Το καλοκαίρι του 1911- 12 δέκα γενναίοι άνθρωποι ξεκίνησαν το δύσκολο ταξίδι τους στους πάγους της Ανταρκτικής για την κατάκτηση του Νότιου Πόλου. Μόνο πέντε κατάφεραν να επιστρέψουν, οι άλλοι έχασαν τη ζωή τους για να πετύχουν κάτι που τα μοντγκόμερυ και τα αντίντας της εποχής θεωρούσαν άχρηστο.

Για πενήντα ολόκληρα χρόνια κανείς δεν πάτησε τα αχνάρια του Ρόμπερτ Φάλκον Σκώτ και των συντρόφων του. Και ξαφνικά, το 1957-58, στη διάρκεια του Διεθνούς Γεωφυσικού Έτους, δεκάδες επιστήμονες από όλες τις χώρες του κόσμου έφτασαν στον Νότιο Πόλο εφοδιασμένοι με μηχανήματα και οχήματα που έκαναν τα έλκηθρα και τα πιο πιστά σκυλιά του Σκοτ να φαίνονται αντικείμενα της Περιόδου των Πάγων.

Θα πέρασαν πολλά χρόνια απ’ το 1969 που ο Νηλ Άρμστρονγκ πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στη Σελήνη. Λίγοι Αμερικανοί κοσμοναύτες ακολούθησαν και μετά… τίποτα.

Όπως με τον Πόλο έτσι και με τον φυσικό δορυφόρο της Γης, ο δρόμος έμεινε σιωπηλός. Όπως με τον Πόλο όμως έτσι και με τη Σελήνη, όταν οι άνθρωποι αποφασίσουν να επιστρέψουν, τότε θα πάνε για να μείνουν και η Διαστημική Εποχή θα ’χει αρχίσει για τα καλά.

Οι πανύψηλοι χημικοί πύραυλοι που ξεκινάνε από το Καζακστάν και την Καλιφόρνια θα αντικατασταθούν από άλλους που βρίσκονται «δεμένοι» στους τροχιακούς σταθμούς και θα ξεκινούν για τους πλανήτες πρώτα του ηλιακού συστήματος και μετά του διαγαλακτικού χώρου, κινούμενοι από μικροσκοπικούς κινητήρες ιόντων. Οι Σοβιετικοί επιστήμονες ξέρουν ότι ο πλανήτης δεν μπορεί να θρέψει 10 δισεκατομμύρια στόματα. Η εποχή της σύντηξης είναι ακόμα μακριά, η εποχή της διάσπασης του ατόμου κρύβει πολλούς κινδύνους, χρειάζονται υλικά από τους πλανήτες για να σωθεί η Γη, για να βρεθεί ο χρόνος να ετοιμαστούν, πρώτα οι τροχιακοί σταθμοί, μετά οι πολιτείες και τα λιμάνια των Πρόγκρες που θα πετούν στους δορυφόρους του Δία και θα φέρνουν μεταλλεύματα από αστεροειδείς.

Η εποχή του Διαστήματος, τα ταξίδια για τις νέες Τροίες, τα περάσματα από τις Συμπληγάδες Πέτρες ξανάρχισαν ή καλύτερα ποτέ δεν σταμάτησαν. Όπως ποτέ δεν σταμάτησαν και τα προβλήματα πάνω στη Γη.

Όσο πιο γρήγορα όμως περάσουμε από την εποχή του Τζίμμυ και του Λέονιντ, του Ζισκάρ και του Χέλμουτ, του Ανουάρ και του Μωχαμέντ στην εποχή της Οδύσσειας του διαστήματος τόσο καλύτερα για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Ας το σκεφτούν αυτό λίγο όλοι τούτοι οι περίεργοι θεωρητικοί στην υπανάπτυκτη αυτή χώρα. Ας βοηθήσουν λίγο τους νέους να δουν αυτά που είδαν ο Σεργκέι Κορόλεφ, ο Βλαντιμίρ Σατάλωφ, αρχηγός πέντε χρόνια πριν στο Κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ, και ο Βέρνερ φόν Μπράουν. Κάτι περισσότερο ήξεραν.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ