«Η Τροχαία αγρίεψε…». Αυτή η φράση εμφανίστηκε στις εφημερίδες της περασμένης εβδομάδος. Και με συγκίνησε. Και με τρόμαξε πολύ. Γιατί, για να λένε οι εφημερίδες ότι η Τροχαία αγρίεψε, θα πει ότι 500 αστυνομικά αυτοκίνητα θα βρίσκονται σε κάθε πάροδο και γωνιά της Αθήνας και θα γράφουν ανελέητα.

Θα γράφουν εκείνους που χρησιμοποιούν εκτυφλωτικά φώτα, εκείνους που περνούν τις διπλές διαχωριστικές γραμμές στην Πατησίων κι εκείνους που δεν έβγαλαν φλας για να στρίψουν στη Χέυδεν –εκεί, η Τροχαία έγραψε και μένα που σας ορκίζομαι πως είχα βγάλει φλας, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία- καθώς επίσης και εκείνους που πάνε με 50 σε περιοχή των 30 και εκείνους που πάνε με 30 σε περιοχή των 5… Υπάρχουν τέτοιες περιοχές…

Η Τροχαία, λοιπόν, που αρκετά τραβάει με τον κυκλοφορικό κυκεώνα και καλείται να βγάλει ένα φίδι (με πολλά κεφάλια) από μια τρύπα (χωρίς πυθμένα), αγρίεψε!

Κι εμένα η καρδιά μου έκανε τικ- τακ γιατί δεν είναι λίγο ν’ αγριεύει η Τροχαία!

Με μια αγριάδα την εβδομάδα, έχουμε 30 νεκρούς λιγότερους, εκτός του ότι τα δικά μου μαλλιά ασπρίζουν απ’ το φόβο κάθε φορά που αγριεύει η Τροχαία.

Τώρα…

Για να σοβαρευτούμε και εμείς και η Τροχαία.

Θέλω να μου πει κάποιος γιατί αγριεύει η Τροχαία και γιατί ξαφνικά γεμίζει τους δρόμους κι αρχίζει:

·        Την άδειά σας.

·        Δεν έχω…

·        1500 πρόστιμο και τρεις μέρες στη Θράκη.

·        Γιατί κορνάρατε;

·        Δεν κόρναρα.

·        Πώς δεν κορνάρατε…

·        Ο πίσω μου κορνάρισε.

·        Γιατί κορνάρατε;

·        Γιατί ανάψατε προβολείς;

·        Για να μην πατήσω αυτόν τον ηλικιωμένο κύριο που περνά το δρόμο με τη μαγκούρα του και ακόμα βρίσκεται στη μέση.

·        Το δίπλωμά σας.

·        Ορίστε.

·        Θα σας αφαιρεθούν «αι πινακίδαι» επί πενθήμερον.

·        Ευχαριστώ πολύ. Ήταν ό,τι χρειαζόταν. Γιατί, βλέπετε, μένω στην Εκάλη και εργάζομαι στον Πειραιά και το περπάτημα θα μου κάνει καλό.

Και όμως…

·  Την ώρα που ο καλός κύριος Τροχαίος «γράφει» στο χαρτάκι του, κάποιος άνθρωπος, σε κάποιο δρόμο της χώρας, γίνεται ένα με τις λαμαρίνες.

·  Κάποιο φορτηγό πάει χωρίς φρένα και πέφτει στο καφενείο του χωριού. (Εξετάζονται κάθε χρόνο τα φορτηγά από ειδικά κέντρα και κολλιέται στο παρ-μπριζ μια πινακίδα που αν δεν την έχουν δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν;).

·  Κάποιο Ι.Χ. φεύγει απ’ το δρόμο και πέφτει σ’ ένα γκρεμό «λόγω υπερβολικής ταχύτητος»  και βγάζουν τους επιβάτες του από μέσα με οξυγόνα (καλά να πάθει αφού πήγε να πάρει στροφή…….<λείπει κείμενο>……..κανείς να τον έχει μάθει να παίρνει στροφές με μικρή ταχύτητα. Δεν ανησυχώ γι’ αυτόν το θάνατο. Κι ούτε και η Τροχαία πρέπει ν’ ανησυχεί!).

·  Κάποιος «τσίφτης» πεζός –όπως είναι γνωστό οι Έλληνες πεζοί είναι πολύ «τσίφτες»- περνά το δρόμο χωρίς να κοιτάξει δεξιά κι αριστερά και τον πατάει ένα Ι.Χ. και συλλαμβάνεται ο οδηγός του Ι.Χ.  αν ο τσίφτης πεζός γίνει καλά, αγοράζει αυτοκίνητο, γίνεται ακόμα πιο «τσίφτης» και πατάει έναν άλλο πεζό…

Εν τω μεταξύ, όλη αυτή την ώρα που γίνονται αυτά τα πράγματα η Τροχαία αγριεμένη κάθεται στις γωνιές και «γράφει», παίρνει διπλώματα, πινακίδες, και γενικά κάνει ό,τι μπορεί για να μας προφυλάξει απ’ τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Πολύ ωραία.

Και να που έρχεται ο κύριος Πελοπιδάκος.

Πολύ ωραίος κύριος ο κύριος Πελοπίδας.

Ήθελε και αυτοκίνητο ο κύριος Πελοπίδας, έστω κι αν βγάζει τη χρυσή απ’ το φόβο του κάθε φορά που οδηγεί και τα μικροσκοπικά, χοντρά χεράκια του σφίγγουν το τιμόνι στο επάνω μέρος. Και τα ματάκια του; Τα ματάκια του είναι καρφωμένα κατευθείαν εμπρός και προσέχει σαν δεν ξέρω κι εγώ τι. Ερωτώ τους άνδρες της Τροχαίας, που υποφέρουν προσπαθώντας να ξεμπλέξουν το Γόρδιο Κυκλοφοριακό Δεσμό: είδαν τον κύριο Πελοπίδα που πήγαινε αριστερά και δεν άφηνε κανέναν να περάσει γιατί δεν ήξερε ότι υπάρχει κανείς πίσω του!

Βαθιές είναι οι ρίζες

Τους ερωτώ: εξυπηρετεί τίποτα η «αγριάδα» όταν αυτοί οι ίδιοι οι άνδρες και αρκετοί από τους ανωτέρους αξιωματικούς της Τροχαίας ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ότι το πρόβλημα δε βρίσκεται ούτε στα φώτα, ούτε στο κλάξον, ούτε στις εξατμίσεις, ούτε στον κύριο Πελοπίδα, ούτε στον Τέλη τον ανθυποραλλίστα που τρέχει με χίλια στη Συγγρού;

Απ’ την άλλη πλευρά πάλι είμαστε σίγουροι ότι ΠΟΤΕ οι άντρες της Τροχαίας δεν πήραν εντολή απ’ τους ανωτέρους τους να γίνουν «άγριοι»! Απλώς ;;;; μια λέξη που χρησιμοποίησαν οι εφημερίδες για να χαρακτηρίσουν μια ηυξημένη δραστηριότητα.

Οι ρίζες λοιπόν όλων των φαιδρών που συμβαίνουν στους δρόμους μας είναι βαθύτερες.

Ξεκινούν απ’ το πολύ απλό γεγονός ότι αυτή η χώρα δεν έχει αυτοκινητική συνείδηση. Οι οδηγοί της δεν έχουν μάθει να εκτιμούν το αυτοκίνητό τους σα μηχανή. Το εκτιμούν σαν εμφάνιση. Ναι… Αλλά όχι σα μηχανή. Οι περισσότεροι «σνομπάρουν» στον τομέα αυτόν.

Δεν θέλουν να ξέρουν πώς εργάζονται τα φρένα τους π.χ. Κι έτσι δεν είναι σε θέση να ελέγξουν, αν τα φρένα που τους τοποθέτησαν είναι καλά ή όχι.

Δε θέλουν να ξέρουν πώς οδηγείται ένα αυτοκίνητο. Γιατί, όπως λένε, αυτοί δεν είναι «ραλίστες»! Με αποτέλεσμα να σκοτώνονται ή να σκοτώνουν άλλους με την παραμικρή αναποδιά που θα παρουσιαστεί εμπρός τους και που δε θα είναι ικανοί να αντιμετωπίσουν.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα:

Ένας συνάδελφος δημοσιογράφος, που εργάζεται σε μεγάλη απογευματινή εφημερίδα των Αθηνών και είναι μάλιστα ειδικός συντάκτης αυτοκινήτου, «έχασε το αυτοκίνητό του για… 15 μέρες!!!

Γιατί;

Διότι ο κινητήρας του εξέπεμπε καυσαέρια!

Ας το «βασανίσουμε» λίγο.

Το αυτοκίνητο του συναδέλφου έχει κινητήρα 850 κυβικών εκατοστών. Κινητήρα Άμπαρτ! Ο άνθρωπος αυτός είναι «άρρωστος» με τ’ αυτοκίνητό του. Ποτέ δεν έχει κάνει ατύχημα στη ζωή του και ο κινητήρας του διατηρείται πάντα σε άριστη κατάσταση. Είναι, πάνω απ’ όλα, ένας κινητήρας που είναι σχεδιασμένος να μην εκπέμπει καυσαέρια. Είναι ένας κινητήρας Άμπαρτ!

Και δεν είναι μόνο αυτό το παράδειγμα προσοχής στις επουσιώδεις λεπτομέρειες.

Γιατί τον άνθρωπο τον σταμάτησαν στη Συγγρού και του είπαν ότι το αυτοκίνητό του «κάνει θόρυβο». Και ο άνθρωπος, ευγενέστατα, παραδέχτηκε πως ναι, τ’ αυτοκίνητό του κάνει θόρυβο, γιατί η εξάτμισή του είναι σπασμένη και δεν υπάρχει ανταλλακτικό αυτή τη στιγμή σ’ ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Παραδέχτηκε την «ενοχή» του και περίμενε να τιμωρηθεί για το θόρυβο. Στο Τμήμα, όμως, που πήγε του ανακοίνωσαν ότι είναι τα καυσαέρια που «εκπέμπει» υπεύθυνα για το ότι θα μείνει χωρίς αυτοκίνητο –πού η ΖΩΗ του, η ΔΟΥΛΕΙΑ του, για 15 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ μέρες!

Ας δεχτούμε ότι δεν είναι τα καυσαέρια. Και ότι είναι η εξάτμιση.

Ποιος θα έπαιρνε τις πινακίδες ενός ανθρώπου για 15 μέρες επειδή έκανε θόρυβο η εξάτμισή του…

ΟΤΑΝ…

Στις 8 το πρωί τον ξυπνούν τα κομπρεσέρ και τα τραγούδια, τα σφυριά, τα φορτηγά της διπλανής του οικοδομής.

Ο άνθρωπος αυτός ξενυχτά κάθε βράδυ στην εφημερίδα του, εργάζεται από το πρωί μέχρι τη νύχτα ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΟΠΗ.

Προσπαθεί να κλείσει τα μάτια του και περνά ένα οδοποιητικό μηχάνημα με αλυσίδες τανκ και σκάβει την άσφαλτο και το μυαλό του.

Ο άνθρωπος αυτός έχει περάσει τη μισή του ζωή γράφοντας πώς πρέπει να οδηγούν, να συμπεριφέρονται, να ενεργούν οι οδηγοί για να μη σκοτωθούν.

Το παράδειγμα;

Το παράδειγμα δεν έχει τόση μεγάλη σημασία, γιατί ο άνθρωπος θα μπορέσει να βρει ίσως ένα αυτοκίνητο και να κάνει τη δουλειά του.

Η σημασία βρίσκεται σ’ αυτό που γράψαμε στην αρχή.

Στο ότι σε πολλούς από μας και ίσως σε αρκετούς υπευθύνους, διαφεύγει η ουσία!

Δεν είναι δυνατόν να «αγρεύεις» και να λαβαίνεις «μέτρα» όταν το πρώτο μέτρο που πρέπει να λάβεις είναι ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ και ΒΑΣΙΚΟ, ώστε δεν τολμάς να το αντιμετωπίσεις.

Γιατί το ΠΡΩΤΟ ΜΕΤΡΟ είναι η όλη υπόθεση του αυτοκινήτου στη χώρα μας. Από την εκπαίδευση των οδηγών, μέχρι τα συνεργεία, τα ανταλλακτικά και τα ίδια τα αυτοκίνητα.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ