Το κακό μ’ εμένα είναι ότι έρχομαι πάντα δεύτερος. Κι αυτό μου έχει δημιουργήσει ένα ακόμη σύμπλεγμα (το άλλο μου το έχει δημιουργήσει ο φίλος μου ο Αλέκος). Έτσι που πάω, στο τέλος θα καταντήσω ένα κουβάρι συμπλέγματα και θα βλέπω κατσαρίδες. Ανησυχώ λοιπόν και ζητώ τη βοήθειά σας.

Προχθές ήλθα πάλι δεύτερος. Όταν άνοιξα την πρωινή μου εφημερίδα και διάβασα ότι ‘‘οδηγοί ικανοί να ανταποκρίνονται εις τας σημερινάς κυκλοφοριακάς απαιτήσεις των πόλεων και της υπαίθρου, πρέπει να αναδεικνύονται από την δοκιμασίαν ενώπιον των αρμοδίων υπηρεσιών συγκοινωνιών… ’’ 

Η εφημερίδα συμπλήρωνε ότι η ‘‘άποψη αυτή επικρατεί μεταξύ της νέας ηγεσίας του υπουργείου Μεταφορών’’ και ακόμη ότι ‘‘κατ’ εντολήν του υπουργού Μεταφορών κ. Μυλωνά μελετάται σχέδιον δια του οποίου επιδιώκεται η καθιέρωσις σχολαστικής εξετάσεως των υποψηφίων οδηγών κατά την φάσιν της πορείας,  ώστε ο εξεταστής να πείθεται περί της ικανότητος των υποψηφίων…’’

Δεν έχω καμιά αμφιβολία για τις καλές προθέσεις του κ. υπουργού, του οποίου μάλιστα, είμαι παλιός θαυμαστής. Αυτό που με κάνει να αισθάνομαι φριχτά είναι το ότι αυτή την πρόταση περί ‘‘αυστηρών εξετάσεων’’ δεν την σκέφθηκα πρώτος. Τόσα χρόνια γράφω σ’ αυτό το περιοδικό και ποτέ δεν κατάφερα να την ολοκληρώσω στο μυαλό μου. Ποτέ δεν έγραψα ότι οι σημερινές εξετάσεις είναι απαράδεκτες, ποτέ δεν έγραψα ότι η λύση του κυκλοφοριακού και των παραφυάδων του βρίσκονται στο Χολαργό.

Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι τουλάχιστον το 80% των ΄Ελλήνων οδηγών δεν ξέρει να οδηγή.

Ποτέ δεν πρότεινα τρόπο, ποτέ δεν έφθασα στο σημείο να απευθυνθώ στους αρμοδίους και να τους επιστήσω την προσοχή στο έγκλημα της αφειδούς παροχής ‘‘διπλωμάτων’’ στον καθ’ ένα που έμαθε να κουνάη ένα τιμόνι δεξιά- αριστερά και να παρκάρη ‘‘εγγύς του πεζοδρομίου’’.

Δικαιολογημένη λοιπόν η ανησυχία μου και οι τύψεις μου αβάσταχτες που ήλθα πάλι… δεύτερος.

Και όχι μόνο αυτό αλλά ήλθα δεύτερος και στη λήψη των νέων για τις εντολές του κ. υπουργού.

Από την ημέρα που άρχισα να γράφω αυτή τη στήλη δεν έλαβα ποτέ ένα χαρτάκι Τύπου από το υπουργείο Μεταφορών. Φαίνεται ότι, εκτός του ότι έρχομαι δεύτερος στις σκέψεις, έρχομαι και δεύτερος στη δουλειά μου. Διαφορετικά, πως εξηγείται το γεγονός ότι το Γραφείο Τύπου του υπουργείου με αγνοεί από το… 1964;

Δεν ξέρω αν, μέσα στα αναμφισβήτητα προβλήματα που έχει ν’ αντιμετωπίση η κυβέρνηση, σημείωσε και το απαράδεκτο, σχεδόν ανήθικο καθεστώς των τιμών των αυτοκινήτων στη χώρα μας. Αν δεν έχη ασχοληθή ακόμη, νομίζω ότι κάποια στιγμή, πρέπει να δημιουργήση μια επιτροπή η οποία θα ερευνήση τον κυκεώνα των νόμων, εισφορών, διαφορών, αναφορών Φ.200 και Φ.400 και Φ.2000. Μια επιτροπή που θα εξετάση τις ‘‘δασμολογητέες αξίες και το 10% ή το 15% το οποίο επιβλήθηκε και καταργήθηκε μέσα σ’ ένα μήνα, αλλά ανάγκασε πολλούς ανθρώπους- και ανάμεσα σ’ αυτούς κι’ εμένα!- να πληρώσουν 55.000 δραχμές εισφορά αντί 32.000 και να κλαίνε που έχασαν 20.000 έτσι για ‘‘πλάκα’’.

Μια επιτροπή που θα θέση φραγμό στα κέρδη μερικών αντιπροσώπων οι οποίοι το έχουν παρακάνει, όπως λένε άλλοι συνάδελφοί τους αντιπρόσωποι.

Αυτή η επιτροπή θα μπορούσε να δη το πρόβλημα ρεαλιστικά και να φτιάξη μια κλίμακα εισφορών πιο λογική.

Έτσι που, τα μικρά αυτοκίνητα, μέχρι τους 8-10 ίππους να έχουν διαφορετική μεταχείριση από τα μεγάλα αυτοκίνητα.

Το ιδιωτικό αυτοκίνητο πάντα ήταν υπό διωγμόν. Οι φορομπήχτες της Επταετίας του Πτηνού ξεπέρασαν τον εαυτό τους στις ακροβασίες. Τα περίεργα μέτρα των ελεγχόμενων εισαγωγών των περασμένων ετών ήταν ευκαιρία για ένα όργιο λαθραίας εξαγωγής συναλλάγματος που δεν μου πάει να πιστέψω ότι δεν γνωρίζει η Κυβέρνηση.

Η έλλειψη των αυτοκινήτων έκανε τους αγοραστές ανδράποδα, δούλους που παρακαλούσαν, πλήρωναν και εξευτελίζονταν από περίεργους πωλητές και ακόμη πιο περίεργους εισαγωγείς.

Όσο για τις τιμές τους;

Ανήθικες είναι η σωστή λέξη. Κτηνώδεις σε σύγκριση με τις τιμές των παλιοσιδερικών στην Ευρώπη.

Επί επτά ολόκληρα χρόνια δεν μπορούσαμε να γράψουμε καθαρά τις σκέψεις μας- αν και πιστεύω ότι τουλάχιστον αυτή η στήλη ΠΟΤΕ δεν έκανε πίσω- πάνω στο απαράδεκτο καθεστώς, της αγοράς του αυτοκινήτου.

Τώρα νομίζω, ότι εκφράζουμε την αγανάκτηση χιλιάδων ανθρώπων που κυριολεκτικά τα  ‘‘κατέβασαν’’ για ν’ αποκτήσουν ένα αυτοκινητάκι.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Αδαμάντιος ο Ασήμαντος αύξησε την τιμή της βενζίνης στις 16 και 50, σε ύψη που δεν είναι απλώς ανήθικα αλλά εμετικά.

Κάποιος λοιπόν πρέπει να σταματήση τον άγριο πόλεμο εναντίον του αυτοκινήτου.

Και κάποιος πρέπει ν’ αρχίση άγριο πόλεμο εναντίον των χιλιάδων ασχέτων που κυκλοφορούν στους δρόμους μας.

Η απομάκρυνσή τους ή η μείωσή τους θα λύση το κυκλοφοριακό πρόβλημα, θα μειώση το θανατικό, θα φέρη οικονομία στα καύσιμα, οικονομία στο συνάλλαγμα, αφού μόνον οι ικανοί και υπεύθυνοι και ψυχικά υγιείς άνθρωποι θα μπορούν να έχουν αυτοκίνητο.

Δεν είναι δύσκολο να τα επιτύχη αυτά ο κ. υπουργός Μεταφορών.

Γίνονται σε πολλές χώρες του κόσμου και είναι γραμμένα και σ’ ένα Ελληνικό περιοδικό… Στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ!.. Των οποίων τα παλαιά τεύχη είναι στη διάθεσή του.