Πρώτο ΘΕΜΑ. 13.01.13
Θα επιχειρήσω ένα recap για τις πρόσφατες γεγονότων προκειμένου οι αναγνώστες να κατανοήσουν τις εξελίξεις στη βίλα Αμαλία ή, άλλως, στο πρώην 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών. Όπως είναι γνωστό, μετά από 20 χρόνια, η αστυνομία απομάκρυνε τους καταληψίες από το κτήριο επειδή σε αυτό ευρέθησαν 800 (άδεια) μπουκάλια μπύρας που σημαίνει
α. ράβδος εν γωνία άρα βρέχει
β. οι ένοικοι τα «κοπανούσαν» κανονικά.
Η επιχείρηση έλαβε χώρα τη στιγμή που, ο Αλεξάντρ Λουί ντε Φινέ παρελάμβανε (για 2η φορά) από την Γαλλική κυβέρνηση την λίστα Λαγκάρντ αλλά, αυτό το αναφέρω σαν μία απλή “κοϊνσιντάνς”.
Ο κ. Πρέσβης παρέδωσε το CDROM στον Ζορζ ντε Παπακωσταντέν, που ενημέρωσε τον Γοδεφρείγο τον 2ο Παπανδρέου τον 3ο ο οποίος, ως άλλος Ναπολεόν, έδωσε πλήρεις και αυστηρές εντολές. Είπε: «προχώρα». Για να είναι σίγουρος ότι η λίστα δεν θα αλλοιωθεί ζήτησε από ένα υπάλληλο να του κάνει ένα αντίγραφο σε στικάκι (ο ίδιος δεν γνώριζε τον τρόπο). Στη συνέχεια παρέδωσε το USB σε κάποιο πρόσωπο (δεν ενθυμείτε σε ποίο), και άφησε το CDROM στο «γραφείο του» (δεν ενθυμείτε αν το παρέδωσε στο δεξί ή στο αριστερό έπιπλο). Απ’ εκεί το πήρε, πρώτα ο de Capelere και μετά ο Monsieur Dioti. Ο τελευταίος το παρέδωσε στον Benny de Shrek ο οποίος το έβαλε σε ένα συρτάρι και το ξέχασε. Οι εξελίξεις ανάγκασαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης να απαιτήσουν την δημιουργία τεσσάρων Εξεταστικών Επιτροπών προκειμένου να λάμψουν τέσσερις αλήθειες.
Επειδή η αλλαγή του ονόματος μου σε Duncan McLeod (of Clan McLeod) μου χάρισε την αθανασία, το 2160 της ημερομηνίας μας θα είμαι εδώ να δω τα αποτελέσματα. Ακόμα, επειδή πολλοί Έλληνες δεν έχουν εμπιστοσύνη στις εξεταστικές επιτροπές θα βοηθήσω λέγοντας ότι, δουλειά δεν είχε ο διάβολος μιλούσε στα παιδιά του.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που, η «βίλα Αμαλία» χρησιμοποιείται για αντιπερισπασμό. Την 10ετία του 50 την χρησιμοποίησα κι’ εγώ προκειμένου να αποφοιτήσω απ’ το Γυμνάσιο. Ως άριστος μαθητής αλλά, και έας απ’ τους μεγαλύτερους ταραξίες της γενιάς μου, είχα φοιτήσει (και αποβληθεί (για “τεντιμποϊσμό”), από τα εξής Γυμνάσια: 1ο , 6ο, 10ο και 12ο και τα «Λύκεια» Μπερζάν και Γκιζελή. Απ’ το τελευταίο γιατί φορούσα μπλου τζιν, έβαζα ζάχαρη στα ντεπόζιτα των σχολικών λεωφορείων, έκανα κοπάνες για ταινίες στο Μεγάλο Άλφα και συμμετείχα σε διαδηλώσεις για τη Κύπρο. Έκανα μία προσπάθεια να ανεβώ κοινωνικά δίνοντας εξετάσεις στα Ανάβρυτα, όπου καθηγητής ήταν ο αδελφός του πατέρα μου αλλά, το βύσμα δεν λειτούργησε. Για την αποφοίτηση μου επέλεξα το 2ο Γυμνάσιο Αρρένω, τελευταία γνωστό ως «Βίλα Αμαλία». Οι αναμνήσεις ήταν οι καλύτερες αφ’ ενός διότι Γυμνασιάρχης ήταν ο Παναγιώτης Πάτρας ο οποίος με χαστούκιζε και μου έλεγε «ντροπή σου κι’ αίσχος σου η μητέρα σου είναι χαρτορίχτρα» – εννοώντας χαρτοπαίκτρια, “και ο πατέρας σου εργάτης στον ΟΛΠ”.
Εις το 2ον φοίτησαν πολλοί και διακεκριμένοι Έλληνες (δεν ανήκω σε αυτούς) όπως οι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Θ. Αγγελόπουλος, Χρήστος Γιανναράς, Αλέκος Φασιανός, Γιάννης Μαρίνος (ο καλλιτέχνης), ο φίλος μου Οδυσσέας Χατζόπουλος και άλλοι λιγότερο προβεβλημένοι αλλά, εμφανώς πυροβολημένοι.
Κλείνω τα μάτια και βλέπω τη πρωινή προσευχή, το μονόζυγο στη μία άκρη της αυλής, τον Παναγιώτη Πάτρα να χαστουκίζει τους άτακτους που απορώ πως επέζησαν αυτή, τη αντιπαιδαγωγική δοκιμασία.
Μπαίνω στη τάξη του ισογείου, με τους 60 μαθητές, ακούω το μάθημα, τρέμω μη με σηκώσουν στον πίνακα κι’ ονειρεύομαι ότι θα γίνω …αστροναύτης, οδηγός αγώνων, πιλότος.
Τα σ/κ πάμε στο Silver House στη Γλυφάδα χορεύουμε μπλουζ, πίνουμε βερμούτ, μασουλάμε φιστίκια κι’ ερωτευόμαστε μέχρι θανάτου. Με τον Τάκη τον Τσολάκο, το Φοίβο τον Μητρόπουλο και το Γιώργο τον Σμυρλή δουλεύουμε για να φτιαχτούν οι «9 Μούσες» στην Πλάκα. Λαβαίνω μέρος σε διαγωνισμούς rock en’ roll στο “igloo” και στο “whiskey a go-go” του Γιώργου του Φλίσκου, ακούω τζαζ στου Λαβράνου.
Ζώ σ’ έναν αθώο κόσμο που, για καλό ή για κακό, χάθηκε για πάντα.
Από κάπου σκάει μύτη ο Νίκος ο Νικολαΐδης. «Μη στενοχωριέσαι, λέει, Στο τέλος ο χαμένος τα παίρνει όλα»._Κ.Κ.
RSS - Posts
8 Comments
Φίλε δεν ασχολούμαι ποια,
μας δουλεύουν ψιλό γαζί. όλοι τους..
προκειμένου να σκάσω από την οργή μου δεν ακούω ποια τα δελτία ειδήσεων.
Αν ήθελε η αντιπολίτευση να ζορίσει την κυβέρνηση, θα κατέβαζε τον κόσμο στους δρόμους και η ΓΣΕΕ θα καλούσε σε πολυήμερες απεργίες, έτσι έγινε στα Σκόπια πριν μερικές εβδομάδες , και στρίμωξαν τον Γκρουέφσκι, αλλά εδώ βλέπεις όλοι είναι μέσα στο κόλπο, δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση!!!
“Kι’ ύστερα τραγούδησε τη Glendora εκείνος ο κρετίνος ο
Pery Como,κι’ όλα γαμήθηκαν…. αλλά ξέρεις κάτι ρε φίλε;
Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα ”
Π2
Παρτακηδες και λουφαδοροι.
Με φραπε στο χερι, και το ματι στην κλειδαροτρυπα
Αγαπητέ κύριε Καββαθά,
Διάβασα το άρθρο Σας στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ και ομολογώ ότι … ευθύμησα. Γέλασα με τους επιτυχείς χαρακτηρισμούς των διαπλεκομένων στην υπόθεση της διαβόητης λίστας Λαγκάρντ, αν και η υπόθση είναι μάλλον για κλάματα.
Βεβαίως, κατάλαβα την νοσταλγία Σας για τις παλαιές εποχές, τότε που είμασταν νέοι ….. (πρέπει να Σας περνώ δύο χρόνια!).
Και εγώ γνώρισα λίγο το Silver House, το οποίο έβλεπα σαν αξιοσημείωτο μέρος, διότι τότε στο Γκρατς Αυστρίας, εκεί όπου δείναμε κάτι τρομερές εξετάσεις, γραπτές (από 4 έως 6 ώρες) και μετά προφορικές, μάλιστα πολλές φορές ενώπιον ακροατηρίου, δεν είχε ούτε Silver House ούτε τίποτε από όλα αυτά που είχε η Αθήνα.
Εκτός από την περίφημη Katerina Valente η οπία ήταν ντόπια, ο Nat King Cole, ή η ρούμπα “In the naval Club” με την ορχήστρα του Alfredo Mendez και το Blue Tango που χαλούσαν κόσμο στην Αθήνα, ο Ray Anthony, ο Xavie Cugat, η Doris Day, ο Noro Morales με το καταπληκτικό του πιάνο, ο Perez Prado, ο Tito Puente και ο Tito Rodriguez, ήσαν τελείως άγνωστοι.
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Ευμένης Καρδιανός
Τι τα ηθελες ολα αυτα αγαπητε φιλε?
Τι μας τα θυμησες?
Μας πιανει μελαγχολια!!
Ν’ασαι καλα, παντως!
Οι νεώτεροι άραγε θα μπορούν να αναπολούν τις δεκαετίες του ’70-’80-’90 και να τις καλύπτει σαν πέπλο η ίδια γλυκύτητα της ανάμνησης των μεγαλύτερων για τις δεκαετίες του ‘ 50-’60?
Δάσκαλε χορευταρά μου εσύ… τι μου έφερες στο νου τώρα!
Αξίζει κανείς να δεί – σε πολύ νεαρή ηλικία – τον Κώστα Καρρά (στα 21) και την Κατερίνα Χέλμη (στα 18) να χορεύουν με καταπληκτικές φιγούρες (σε κάποιο mainstream “Rock ‘n’ Roll” club κάπου στο Κολωνάκι;) στην πρωτοποριακή – για την εποχή της (1957) – ταινία «Η Αθήνα χορεύει ροκ εντ ρολ», του μετρ και πρωτεργάτη του κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ στη χώρα μας Βασίλη Μάρου (1929-2002), πολυβραβευμένου σκηνοθέτη, εικονολήπτη, διευθυντή φωτογραφίας και δημιουργού επίσης της γνωστής ιστορικής ταινίας του 1961 «Τραγωδία του Αιγαίου», όπως επίσης κ.ά. αριστουργημάτων ντοκιμαντέρ, που ήταν βασισμένα αποκλειστικά ή κυρίως στο μοντάζ επικαίρων και διαφόρων άλλων σκηνών, ντοκουμέντων από στρατιωτικά αρχεία κλπ. Περισσότερα ενδιαφέροντα για το έργο του Βασίλη Μάρου στο εξαίσιο blog http://shortfilm.gr/ από το οποίο άντλησα σχεδόν όλα τα παραπάνω στοιχεία.
Πάντως, σε κάποια παλιά συνέντευξή του, ο Γιώργος Μαρίνος (γενν. 1939;), είχε πει ότι ήταν συμμαθητής του Μιλτιάδη Έβερτ στο 8ο (;) Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών.
Ελληνικό Εκπαιδευτήριο Ι.Μ. Παναγιωτοπούλου – Ελευθεριάδου με Διευθυντή τον σπουδαίο Ελληνιστή και Πατριώτη Έλληνα Κύπριο Γεώργιο Ιωαννίδη.
Εκεί εφοίτησε ο Μ. Έβερτ και ο Γιώργος Μαρίνος. Μια μέρα μου δείχνειο συμμαθητής μου “Γιαννάκης” (πολύ ξύπνιος!) έναν μικρούλη με μπλέ ποδίτσα και μου λέει, – Αυτός είναι ο γιός του Μαρκεζίνη!.
Ήταν ο σημερινός διάσημος πλέον και Έλληνας Πατριώτης σερ Βασίλειος Μαρκεζίνης.
Τότε ακόμη, ούτε ροκ εντ ρολ υπήρχε, ούτε Πλάττερς. Είπαμε, τότε χορεύαμε σάμπα με τον Noro Marales, κυρίως Nat King Cole και όσοι ήσαν χορευταράδες mambo με τον Perez Prado ή τον Tito Puente και τις ορχήστρες τους. Αργότερα ήρθε και το Cha-Cha Mambo ή Cha-Cha-Cha.