Η επόμενη μέρα (CyberView 30.01.2000)

Για να μη ξεχνάμε…

Οι εικόνες από την επέλαση της μάζας στο «τσάμπα» του μετρό θύμιζαν τις εικόνες που βλέπεις στις «χασαποταβέρνες» στη διάρκεια των «εορταστικών» εξόδων των ημερών του Πάσχα όπου, εκατοντάδες άνθρωποι δεν τρώνε απλώς αλλά καταβροχθίζουν ότι βρουν μπροστά τους. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κατέκλυσαν τους σταθμούς του υπογείου όχι τόσο για να δουν και τιμήσουν το έργο, αλλά για να πάνε «τσάμπα» από το ένα σημείο στο άλλο με αποτέλεσμα το προσωπικό ασφαλείας να αναγκάζεται κάθε λίγο να κλείνει τις πόρτες. Τίποτα το παράξενο θα πείτε. Το έργο είναι τόσο «μεγάλο» ώστε δικαιολογεί ακόμα και φαινόμενα υστερίας σαν εκείνα του σαββατοκύριακου. Ακόμα, και όπως είχα την ευκαιρία να δω στη τηλεόραση, το έργο δικαιολογεί και φαινόμενα απείρου κοινωνικό-πολιτικού καρκατσουλιού καθώς όλοι όσοι συνέβαλαν με τη δουλειά, τις προτάσεις, και τον αγώνα τους για την ενημέρωση του κοινού και για καλύτερες συγκοινωνίες ήταν εκεί. Όπως λένε και οι κοσμικογράφοι, μεταξύ των προσκεκλημένων διάκρινα εφοπλιστές, βιομηχάνους, γιατρούς, δικηγόρους, διασκεδαστές, τραγουδιστές, ηθοποιούς, καναλάρχες, εκδότες εφημερίδων και περιοδικών και άλλους που, όπως είπα, με τη πολύχρονη παρουσία τους στο χώρο των μεταφορών, συνέβαλαν στην επιτυχία του εγχειρήματος. Θα έκανα μάλιστα ένα ακόμα βήμα για να περιγράψω τις ενδυμασίες και τα λίφτινγκ των κυριών της «υψηλής κοινωνίας», αλλά φοβάμαι ότι, λόγω περιορισμένων γνώσεων θα αδικούσα τη Κα Μεγαλοδικηγόρου-Βρανά η οποία με το μοντέλο Βεσπούτσι έκανε τη Κα Καναλάρχου-Τσουπραροπούλου-Πλακά να σκάσει απ’ το κακό της. Για να μη τα πολυλογώ (και φαίνεται ότι μεμψιμοιρώ) η μάζωξη είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας, διάβολε, ανερχόμενης κοινωνίας με τα πολιτικά και (νεο)πλουτικά της τζάκια. Η ποιο ωραία στιγμή ήταν όταν η νομάρχης του Κεντρικού Τετραγώνου και των Παράπλευρων Κομητειών εγκατέλειψε οργισμένη την εκδήλωση γιατί τη θέση της την είχε καταλάβει ο Ρούβης Σακάς, κάτι ανάμεσα σε Φλωρινιώτη και Ρίκι Μάρτιν επί το επιθετικότερον όμως. Και είναι, αγαπητοί κυβερνο-αναγνώστες, αυτές οι διαπιστώσεις που μου αφήρεσαν τη δυνατότητα να γράφω σε εφημερίδες διότι, κανείς δημοσιογράφος που δεν διαθέτει τουλάχιστον ένα μονμπλάν δεν δύναται να σχολιάζει δυσμενώς το λίφτινγκ της Κας Τσιτωμένου-Αναπλασμένου ή, το βαρύ ζεϊμπέκικο του Γιάννη Αγιάννη. Θα το κάνει μία, θα το κάνει δύο, αλλά τη τρίτη η δεν θα βάλουν το κομμάτι του (και δεν θα απαντούν στα τηλέφωνα του) ή θα τον απολύσουν τηλεφωνικά επειδή «κάποιοι εν εγκρίνουν το στιλ» του. Και αν θελήσει να πληροφορηθεί ποιοι είναι αυτοί οι «κάποιοι» την απάντηση τη παίρνει από τα εγκαίνια του μετρό, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αν δεν καταλαβαίνετε δεν χάνετε και τίποτα σοβαρό μια και ποιος είναι ο υπογράφων και τι έχει κάνει στη ζωή του για να βρίσκεται δίπλα στη Κα Καναλάρχου-Τσουπραροπούλου-Πλακά; Ένα τίποτα είναι γι’ αυτό και, μετά από 40 χρόνια στη δημοσιογραφία και 30 στο τιμόνι του μεγαλύτερου ελληνικού περιοδικού, δεν παίρνει μία πρόσκληση για τα εγκαίνια. Αλλά και να έπαιρνε θα πήγαινε; Και βέβαια όχι διότι, το Αττικό Μετρό θα έπρεπε να τον είχε καλέσει αν όχι πρώτο, από τους πρώτους και να του έχει δώσει (χωρίς να το ζητήσει) κάθε πληροφορία για το έργο. Περασμένα-ξεχασμένα όμως και πάμε γι’ άλλα. Ποια είναι αυτά; Aς πούμε τα εγκαίνια του νέου αερολιμένα που οι «αρμόδιοι» θα «ξεχάσουν» να καλέσουν το μεγαλύτερο και αρχαιότερο ελληνικό αεροπορικό περιοδικό, το «ΠΤΗΣΗ & Διάστημα» με πρώτη τη δικαιολογία ότι «δεν είναι εφημερίδα». Επειδή η επόμενη μέρα δεν έχει να κάνει με τον υπογράφοντα (εκτός από την άκρως χιουμοριστική και σνομπ αντιμετώπιση εκ μέρους του των ως άνω πτηνών) θα ήθελα να δω πως ο «λαός» θα συμπεριφερθεί στην αισθητική, την ομορφιά και τη καθαριότητα των σταθμών του μετρό. Αν τους γεμίσει αποτσίγαρα, κουτιά από αναψυκτικά, και γενικώς κάθε είδους βρόμα σαν αυτή που πετάει από τα παράθυρα των «γιωταχί» του τότε το έργο θα χαθεί όπως χάθηκαν τα κτίρια των πανεπιστημίων και τα αγάλματα που «δείχνουν» την ιστορία της χώρας. Αν, η επόμενες μέρες είναι σαν εκείνη πριν από τα «επίσημα» εγκαίνια τότε, πρέπει να παραδεχθούμε, υπάρχει ελπίδα γι’ αυτό το τόπο. Ίδωμεν._Κ.Κ