Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης εξηγεί το «ποιος έφαγε τα λεφτά», επιτίθεται με σφοδρότητα στη ΝΔ και παραδέχεται ότι υπουργοί και βουλευτές του ΠαΣοΚ διόρισαν «με το παραπάνω» στο Δημόσιο
ΝΙΚΟΣ ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ | Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010
Η ΝΔ έχει τη φαυλότητα στο DΝΑ της, το ΠαΣοΚ την πολέμησε, αλλά υπάρχουν παραδείγματα φαύλων υπουργών και βουλευτών του ΠαΣοΚ που διόρισαν με το παραπάνω, αναφέρει
σε συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής» ο κ. Θ. Πάγκαλος. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δίνει τη δική του απάντηση στο ερώτημα ποιοι έφαγαν τα λεφτά: «Δεν είναι μόνον οι πολιτικοί που τα έφαγαν, αυτό είναι μια βλακεία, δεν μπορούν να φάνε οι πολιτικοί ένα πλεόνασμα
7%» λέει. Επιτίθεται εναντίον του προέδρου της ΝΔ, λέγοντας ότι «ο κ. Σαμαράς είπε την αρλούμπα της δεκαετίας»
όταν υποσχέθηκε ότι θα μηδενίσει το έλλειμμα, αλλά και εναντίον της κυρίας Αλέκας Παπαρήγα η οποία, όπως σημειώνει, έχει ως στρατηγικό σχέδιο τη διάλυση του κράτους.
– Τελικά, κύριε αντιπρόεδρε,ποιοι έφαγαν τα λεφτά; Οι πολιτικοί,οι πολίτες,οι δημόσιοι υπάλληλοι ή όλοι μαζί, όπως είπατε προσφάτως;
«Λοιπόν, ακούστε. Μεταξύ 2004 και 2009 η ελληνική οικονομία είχε μια αύξηση κατά μέσο όρο γύρω στο 3,5%- βάλτε λίγο περισσότερο, λίγο λιγότερο, ωστόσο σημαντική αύξηση, η υψηλότερη στην Ευρώπη. Ταυτοχρόνως η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή δανειζόταν κατά μέσο όρο σε αυτή την πενταετία 3% με 3,5% του ΑΕΠ. Υπήρχε δηλαδή πλεόνασμα συνολικά περί τα 6% με 7% του ΑΕΠ, ένα κολοσσιαίο πλεόνασμα. Αυτό αρκούσε και για να γίνουν επενδύσεις, και για να πληρωθεί μια μερίδα του χρέους, και για να υπάρξει κάποια βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Τίποτα από αυτά τα τρία δεν συνέβη. Πού πήγαν τα λεφτά; Αυτό το αγωνιώδες ερώτημα προβάλλει ο κόσμος- και ορθώς το προβάλλει- με πρωτόγνωρη και στοιχειώδη μορφή. Ορισμένοι συνάδελφοί σας, που υποτίθεται ότι σκέφτονται και μπορούν να διαμορφώσουν σύνθετο λόγο, δίνουν την εντύπωση ότι τα έκλεψαν οι πολιτικοί. Αυτό είναι μια βλακεία όπως καταλαβαίνετε…».
– Γιατί είναι βλακεία; «Κατ΄ αρχήν, από τη Βουλή και τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης οι πολιτικοί που έχουν τη δυνατότητα να επηρεάσουν τη διαχείριση είναι λίγοι. Μερικές εκατοντάδες. Δεν μπορούν να φάνε ένα πλεόνασμα 7% τον χρόνο επί του ΑΕΠ». – Συνεπώς, ποιοι έφαγαν αυτό το πλεόνασμα χρημάτων;
«Το βάρος του Δημοσίου για συντάξεις και μισθούς, το οποίο υπερέβη κάθε όριο σε αυτή την πενταετία. Η ΝΔ αύξησε τους δημοσίους υπαλλήλους κατά 50%. Διπλασιάστηκε ο όγκος των μισθών και των συντάξεων στον προϋπολογισμό του κράτους. Κάλυπτε πλέον, αν δεν κάνω λάθος, γύρω στο 50% ή κάτι παραπάνω. Το κράτος λειτουργούσε υπέρ του εαυτού του, για να υπάρχει· και όχι για να κάνει επενδύσεις ή κοινωνική πολιτική. Η συντήρηση του κράτους έγινε αυτοσκοπός. Διαλύθηκαν τα πάντα… Και όταν συνάντησα το νέφος βλακείας που αντιμετώπισα όταν είπα αυτά τα αυτονόητα, κατάλαβα πόσο μεγάλη είναι αυτή η ρήση του Γ. Παπανδρέου ότι κάνουμε “την επανάσταση του αυτονόητου”».
– Υπήρξαν όμως και βουλευτές του ΠαΣοΚ οι οποίοι σας επέκριναν λέγοντας ότι δεν μπορείτε να εξομοιώνετε τους κλέφτες με τα θύματα.
«Ποιοι είναι οι κλέφτες και ποια είναι τα θύματα; Δηλαδή υπάρχει κανείς στο ΠαΣοΚ που δεν διόρισε για κάποιους λόγους; Αν υπάρχει το σέβομαι και θα ήμουν ευτυχής αν κάποιος μου το απεδείκνυε. Αν του έθετα δηλαδή υπόψη παραδείγματα φαύλων υπουργών και βουλευτών του ΠαΣοΚ οι οποίοι διορίσανε και διορίσανε με το παραπάνω- ας μου αποδείκνυε ότι δεν είναι έτσι. Βεβαίως, πρέπει να επισημάνει κανείς την ειδοποιό διαφορά μεταξύ ΠαΣοΚ και ΝΔ. Η ΝΔ έχει στο DΝΑ της τη φαυλότητα, το ΠαΣοΚ την πολέμησε, έκανε το ΑΣΕΠ, αλλά αντιστάθηκε με δύναμη κατ΄ αρχήν η κοινωνία. Δηλαδή οι άνθρωποι που ζητούσαν διορισμούς. Υπό την πίεσή τους υποχώρησαν πολλοί βουλευτές, για να μην πω σχεδόν όλοι, και πολλοί υπουργοί…».
– Διορισμοίδηλαδήδιά της πλαγίας οδού;
«Είχαμε διορισμούς από το παράθυρο. Το γνωστό σύστημα των συμβάσεων έργου που γίνονται συμβάσεις ορισμένου χρόνου και ακολούθως συμβάσεις αορίστου χρόνου. Αυτό καταντούσε να είναι ισοδύναμο με το μόνιμο. Είδατε στη Βουλή ότι όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ, μιλώντας για τους υπαλλήλους αορίστου χρόνου, οι οποίοι με σκανδαλωδέστατο τρόπο είχαν προσληφθεί σε ένα νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου που χρηματοδοτείται από το Δημόσιο, έσπευσαν να πουν: “Να βρούμε τρόπο για να μην απολυθούν”. Δεν είναι επανάσταση του αυτονόητου να πάψεις να λες ότι απολύεται κάποιος του οποίου η σύμβαση λήγει;
Οταν λήγει η σύμβαση ενός, αυτός απλώς δεν έχει πλέον σύμβαση».
– Αλλωστε, προσλαμβάνεται για ορισμένο χρόνο…
«Ακριβώς. Δηλαδή προσλαμβάνεται για ορισμένη θέση και όταν δεν υπάρχει αυτή η θέση υποτίθεται ότι πρέπει να του βρεις άλλη θέση. Πόθεν προκύπτει αυτό; Από ποια σύμβαση; Από ποιον κανόνα δικαίου; Είναι δηλαδή τόσο βαθιά μέσα στο μεδούλι των κοκάλων μας ώστε να έχουμε φθάσει στο σημείο να μην καταλαβαίνουμε τι λέμε; Ακουσα ορισμένες κριτικές για ανθρώπους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και βρήκαν να φάνε ένα κομμάτι ψωμί. Και εμένα η καρδιά μου ματώνει με την ανέχεια, το αδιέξοδο του ανθρώπου που δεν έχει άλλες ικανότητες και θέλει να επιζήσει μέσα σε ένα είδος καταφυγίου, ας πούμε, απέναντι στη ζωή και στα προβλήματά της, που είναι το Δημόσιο. Ερωτώ όμως: Για αυτό τον λόγο είναι η κρατική μηχανή; Για αυτό τον λόγο υπάρχει ο δημόσιος υπάλληλος; Αυτό είναι το επιτελικό κράτος; Αυτόν που σιχαίνομαι είναι τον άνθρωπο που όταν πρόκειται να απολύσουμε, για να πάρει ψήφους και να κάνει κανένα ρουσφετάκι, ανακαλύπτει την ανθρώπινη πλευρά των πραγμάτων. Οταν όμως πρέπει να ευθυγραμμιστεί με τον λόγο της κομματικής ηγεσίας ομιλεί ανερυθριάστως περί εκσοσιαλισμού, εκσυγχρονισμού και επιτελικού κράτους. Ηρθε η ώρα να ανοίξουν τα στόματα».
– Πιστεύετε ότι βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο με τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση;
«Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στη χειρότερη στιγμή της προσπάθειας ανόρθωσης με ένα πρόσθετο θετικό στοιχείο, το οποίο σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στη δράση του ίδιου του Πρωθυπουργού. Την ανάκτηση κάποιας εξωτερικής αξιοπιστίας. Αυτή είναι πρόδηλη και από τις δηλώσεις των αρμοδίων, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο καλύπτει ο διεθνής Τύπος το “ελληνικό φαινόμενο”, όπως έχει ονομαστεί. Αυτό έχει μεγάλη σημασία διότι η ψυχολογία και η εμπιστοσύνη παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στις κινήσεις κεφαλαίων και στις οικονομικές εξελίξεις, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις επενδυτικές προσπάθειες. Πρέπει να ξεπεράσουμε το δεύτερο μεγάλο εμπόδιο, δηλαδή της αδυναμίας ολοκλήρωσης επενδύσεων για τις οποίες δεν υπάρχουν σοβαροί λόγοι ώστε να υπάρξει μπλοκάρισμα ή αναβολή».
«Δεν με καπέλωσε ο Ραγκούσης»
– Σε λιγότερο από έναν χρόνο διακυβέρνησης, ο Πρωθυπουργός προχώρησε σε ανασχηματισμό. Πιστεύετε ότι ήταν αναγκαίος;
«Πιστεύω ότι ο Πρωθυπουργός έκανε μια εκτίμηση, όπως έχει δικαίωμα να το κάνει, έχει και την ευθύνη βέβαια της εκτίμησης, ότι χρειάζεται μια νέα αναδιανομή δυνάμεων. Σκεφτείτε όμως τι έχει γίνει μέσα σε ένα χρόνο… Ποτέ την τελευταία τριακονταετία που θυμάμαι εγώ τον εαυτό μου μέσα στη Βουλή δεν ανετράπησαν τόσο συγκεκριμένα και ριζωμένα μορφώματα του παρελθόντος με τρόπο τόσο αποφασιστικό και δημιουργήθηκαν νέες δομές».
– Το κυβερνητικό σχήμα όμως έγινε μεγαλύτερο. Αλήθεια, νιώθετε ότι τελικά σας έχουν «καπελώσει;».
«Από ποιον να καπελωθώ;». – Από τις αρμοδιότητες συντονισμού που δόθηκαν στον υπουργό Εσωτερικών.
«Δεν είναι ανταγωνιστής μου ο κ. Ραγκούσης. Ούτε κανένας άλλος υπουργός. Ως αντιπρόεδρος αντικαθιστώ τον Πρωθυπουργό όταν και όπου χρειάζεται και με βάση ό,τι προβλέπει το Σύνταγμα και οι αποφάσεις του ίδιου του Πρωθυπουργού.
Δεύτερον, έχω πολύ συγκεκριμένες αρμοδιότητες, αν και δεν έχω δικό μου υπουργείο. Αρμοδιότητες που αφορούν συγκεκριμένα προβλήματα, που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός μου έχει αναθέσει. Δεν έχω ούτε πρόβλημα συντονισμού ούτε σχέσεων με τους άλλους συναδέλφους»«Ο Σαμαράς είπε την αρλούμπα της δεκαετίας»
– Πώς αντιμετωπίζετε τον κ. Σαμαρά; «Αντιμετωπίσαμε έναν νεοπαγή ηγέτη της Δεξιάς, ο οποίος πιστεύω ότι είπε την αρλούμπα της δεκαετίας. Δηλαδή ότι μπορούμε να μηδενίσουμε το έλλειμμα, να παραιτηθούμε από το δάνειο, το οποίο με τόσους κόπους επιτύχαμε, και δεν ξέρω πού και πώς πορευόμενοι θα επιζήσουμε με τις στολές μας και τους πατριωτισμούς μας και τις αγιαστούρες μας. Ε, δεν γίνεται. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Ή κάνεις την προσπάθεια που χρειάζεται στον σημερινό κόσμο για να επιτύχεις, να μπορείς να δανείζεσαι όπως πρέπει, ή αλλιώς υφίστασαι κατάπτωση, καθυστέρηση ιστορική, παλινδρόμηση· και θα πω και ακραία φαινόμενα, όπως πείνα και δυστυχία. Αυτή είναι η πολιτική την οποία ο κ. Σαμαράς επιφυλάσσει στον ελληνικό λαό. Είναι μια τελείως ανεύθυνη πολιτική και βεβαίως γι΄ αυτούς τους λόγους έτρεξε και το ΚΚΕ και το παραΚΚΕ, δηλαδή ο Συνασπισμός, να συνταχθούν και να συμφωνούν απολύτως».
«Το ΚΚΕ θέλει τη διάλυση του κράτους»
– Το ΚΚΕκαι η κυρία Παπαρήγα; «Κινδυνεύουμε να μη συναντηθούμε. Η κυρία Παπαρήγα έχει ως στρατηγικό σχέδιο τη διάλυση του κράτους…».
– Για όλα όσα συμβαίνουν στον Συνασπισμό; «Αυτός ο πολιτικός χώρος είναι από τη φύση του καταδικασμένος σε διασπάσεις και αδιέξοδα. Απλώς ίσως είναι κάτι πιο αντιπροσωπευτικό αυτή τη φορά. Διαφοροποιήθηκαν οι φορείς του κινήματος της εκλογικευμένης, αν θέλετε, αριστερής πορείας, η οποία πάνω απ΄ όλα πρέπει να ζητήσει συμμαχίες. Ο Λένιν, ξέρετε, έλεγε ότι οι συμμαχίες είναι το υπ΄ αριθμόν ένα πρόβλημα του Κινήματος. Δηλαδή, η εργατική οργάνωση, το επαναστατικό κόμμα, το πρώτο πράγμα που έπρεπε να λύσει ήταν το θέμα των συνεργασιών. Εδώ έχουμε ένα επαναστατικό κόμμα που λέει από το μεγαλειώδες ύψος του 7% ότι “Εγώ, όχι, δεν κάνω συμμαχίες, ούτε θα κάνω ποτέ στο μέλλον με κανέναν από αυτούς”…».
http://www.tovima.gr/
RSS - Posts
21 Comments
Ο κος Πάγκαλος τα λέει όπως θέλει. Αν ο Κωστάκης Καραμανλής αύξησε κατά 50% τους Δημοσίους Υπαλλήλους και εκτόξευσε τις αμοιβές τους, ο Ανδρέας Παπανδρέου τί ακριβώς έκανε αρχές των 80’s? Ο Ανδρέας εν μια νυκτί διπλασίασε τις αμοιβές στο Δημόσιο, χάρη σε ΔΑΝΕΙΟ που πήρε η χώρα. Επί Ανδρέα έμπαινε στο Δημόσιο ο κάθε τυχάρπαστος. Χώρια ότι έδιωξε από διευθυντικές θέσεις στο Δημόσιο τους Δεξιούς, επειδή ο ίδιος έβλεπε φαντάσματα της Δεξιάς, για να βάλει στις θέσεις τους κάτι αμόρφωτους αριστερίστες ΠΑΣΟΚους που πεινάγανε. Όσο για το ΑΣΕΠ που επικαλείται ότι έβαλε φρένο στο μπάχαλο των διορισμών, είδαμε τί άλλα κόλπα γίνονται χρόνια τώρα, με προκυρήξεις διαγωνισμών που δημοσιεύονται σε κυριακάτικες εφημερίδες για να υποβάλλουν αιτήσεις οι μιλημένοι την επόμενη μέρα Δευτέρα. Αυτά έγιναν και άλλα πολλά. Και αναγκαστικά, η ΝΔ έκανε τα ίδια όταν έκατσε λίγο στην εξουσία ο Κωστάκης. Ο Βουλγαράκης, ο Ρουσσόπουλος, ο άλλος με τις άγονες γραμμές ή ο παράλλος με τα δομημένα ομόλογα έκαναν πταίσματα μπροστά σε άλλα παλιά σκάνδαλα επί ΠΑΣΟΚ και παρουσίας του κυρίου Πάγκαλου βεβαίως. Θυμάται ο κος Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης το σκάνδαλο Κοσκωτά, την οργανωμένη απάτη του Χρηματιστηρίου, το φέσι της Ολυμπιάδας, τα σκάνδαλα των εξοπλισμών (από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς…)? Ο λογαριασμός δεν έχει τέλος. Η ΝΔ τα ίδια είναι, απλώς δεν μπόρεσε να τα κάνει, γιατί δεν είχε μείνει και τίποτα να φάει. Για να μην πάρω το ΠΑΣΟΚ σερί και μόνο του, συμφωνώ πάντως με τον κ. Πάγκαλο ότι η Παπαρήγα (καλά, πόσο καρεκλοκένταυρη είναι αυτή η γυναίκα για να είναι 20 χρόνια πρόεδρος?) και το ΚΚΕ στοχεύουν, έμμεσα, στην διάλυση του Κράτους μ’ αυτά που λένε και κάνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να τους αφήνεις να τρώγονται μόνοι τους και να ονειρεύονται την “εναλλακτική διακυβέρνηση”. Χώρια ότι μόνο αριστεροί δεν είναι, όπως ο βαθύπλουτος Αλαβάνος. Ο ΛΑΟΣ είναι όπου πάει ο άνεμος. Και τέλος, η ΝΔ με τον Σαμαρά δεν έχει διαφορά από την ΝΔ με τον Κωστάκη, απλώς έδιωξαν το βαρίδι που λέγεται “Επίτιμος” με την διαγραφή της Ντορούλας Μπακογιάννη-Μητσοτάκη-Κούβελου.
« […] αλλά αντιστάθηκε με δύναμη κατ΄ αρχήν η κοινωνία. Δηλαδή οι άνθρωποι που ζητούσαν διορισμούς. Υπό την πίεσή τους υποχώρησαν πολλοί βουλευτές, για να μην πω σχεδόν όλοι, και πολλοί υπουργοί…».
–
Ο πολιτικός κύριε Πάγκαλε δεν έχει ούτε καν συνυπευθυνότητα μαζί με τον πολίτη για τα φαγωμένα. Ο πολιτικός έχει την αποκλειστική ευθύνη, είναι ο ηθικός αυτουργός και ο δράστης σε αυτή την πελατειακή σχέση, για έναν απλό απλούστατο λόγο.
Ο πολιτικός ενήργησε επι σκοπό, σχεδίασε, μεθόδευσε, απαξίωσε, και φρόντισε με τέτοιο τρόπο, ΩΣΤΕ ο πολίτης να είναι υποχρεωμένος να προσέλθει στον πολιτικό και να ζητήσει το ρουσφέτι.
Τόσο απλά.
Ο πολίτης είναι μόνο θύμα. Γιατί αναγκάστηκε να πουλήσει, με τον εξαναγκασμό σε πελατειακή σχέση, την χώρα του, την κοινωνία του, και μακροπρόθεσμα την κοινωνική του ευνομία και το κράτος δικαίου.
Στίχοι: Άκης Πάνου
Μουσική: Άκης Πάνου
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς
Την κοινωνία
που τηνε σπρώχνουν στον κατήφορο τα λάθη
Κι αργοπεθαίνει
Μες στην ψευτιά την αμαρτία και τα πάθη
Την κοινωνία
Που για τ’ αύριο την πνίγει η αγωνία
Τι ειρωνεία
Εμείς την φτιάξαμε αυτή την κοινωνία
Την κοινωνία
Που πιστεύει και παλεύει και ελπίζει
Μα αυτό που χτίζει
Από την μοίρα της σπρωγμένη το γκρεμίζει
Την κοινωνία
Που για τ’ αύριο την πνίγει η αγωνία
Τι ειρωνεία
Εμείς την φτιάξαμε αυτή την κοινωνία
I rest my case.Ποιος Παγ… πώς τον λενε. Aπεταξαμην σημερα Αφεντη μα μη κολαζεις αλλο να χαρεις.Το ψαρι βρωμαει απο το κεφαλι οταν ειναι το σωμα ψοφιο προ πολλου.Να μην αρχισω τωρα “θεωρια Επισκοπου” για το αν εχω δικιο.Εχω.
ΥΓ.Δεν σε ειδα σημερα στα βαφτισια.Ειναι μακρια το Βερμιο?
Φιλια.
Ρέψιμο στα μούτρα μας, με άρωμα σκόρδο και κρεμμύδι, απο τον τώφαλο που πούλησε Ιμια και Οτσαλάν.
Για τα Ίμια πληρώσαμε μόνο εμείς εθνική κυριαρχία, για τον Οτσαλάν έχω φάει βρισίδι στο εξωτερικό
που ντράπηκα που είμαι Έλληνας.
Η μπουχέσα…
Το είδωλο του Πάγκαλου…..
Τέτοιο άπληστο “κτήνος” είναι κι αυτός.
Οι δηλώσεις του “τα φάγαμε μαζί” δεν είναι τίποτα άλλο από μια κλασσική προσπάθεια ενοχοποίησης του Ελληνικού λαού που ήθελε κι αυτός συμμετοχή στο γλυκό.
Θυμίζει έντονα το σκετσάκι των ΑΜΑΝ, με το κόψιμο της εορταστικής πίτας της ΕΠΟ. Ο Κόκκαλης πήρε όλη την πίτα και οι υπόλοιποι μείναν να μοιραστούν τα ψίχουλα…..
Έτσι και ο Π. Αφού μοιράστηκαν οι πρασινογάλαζοι επανιδρυτές τα 200 Δισ. απο τις μίζες και δεν έχει πάει ακόμα φυλακή κανένας, ρίχνει τώρα μέρος της ευθύνης στους Έλληνες που ήθελαν τα ψίχουλα….
Μόνο που το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, και ΠΡΩΤΟΙ απ’όλους επιβάλλεται να πληρώσουν οι υπουργοί και στελέχη των κυβερνήσεων, από μεταπολίτευση και μετά.
Πρέπει πλέον ο Έλληνας να εκφράσει τη δυσαρέσκεια του με όποιο μέσο του διαθέτει η πρασινο-γάλαζη τυραννία. Και αρχής γενομένης από το μάυρισμα στις προσεχείς εκλογές.
Και τώρα που τα είπε … ξαλάφρωσε.
Αραγε, ισχύει το: “Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία”? Επειδή λέω δημόσια τα λάθη μου (ΠΡΟΣΟΧΗ: ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΖΗΤΩ ΤΑΠΕΙΝΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΓΙ ΑΥΤΑ), σημαίνει ότι αυτόματα μου συγχωρούνται?
Ο κομψός αυτός πολιτικός, που με τη χάρη, την αρχοντιά και το ήθος του, θα μείνει στη συλλογική μνήμη (ή αμνησία…) του λαού μας ως άλλος ένας αυθάδης πολιτικάντης, αυτό ακριβώς πιστεύει: ότι με ένα λεκτικό παλληκαρισμό, λέγοντας κάποιες αλήθειες και ρίχνοντας την ευθύνη σε όλους μας, μπορεί να τη “σκαπουλάρει”. Τι κατάντια…
Αιδώς Αργείοι!
Aγαπητέ ΚΚ, βρήκα ένα ενδιαφέρον κείμενο (ταπεινή άποψη) – άσχετο (μάλλον) με το θέμα – και γνωρίζοντας ότι είσαι Ιρλανδός τ’αντιγράφω και το παρουσιάζω. Αναλαμβάνω την ευθύνη να παρουσιάσω το κείμενο λογοκριμένο (ευτυχώς η λογοκρισία αφορά τις τελευταίες 5-8 γραμμές του κειμένου και δεν επηρεάζει το νόημα του κειμένου), μιας και πρόκειται για αρθρογράφο και ιστιοσελίδα οι οποίες προκαλούν ρίγη ανατριχίλας, αποστροφή και αηδία σε ορισμένους αναγνώστες του μπλογκ. Προκειμένου να αποφύγουμε σοβαρά και τεκμηριωμένα σχόλια του τύπου (“Ααα ο τάδε… βρε ουστ”, “όλα τ’αλλα είναι μαλακίες”, “Ααα … η τάδε ιστιοσελίδα ΕΛΕΟΣ”) παραθέτω το σημαντικότερο κομμάτι του κειμένου χωρίς ν’αναφέρω όνομα συγγραφέα και ελαφρα λογοκριμένο. Στο τέλος του κείμενου παραθέτω το λίνκ για όποιον ενδιαφέρεται.
“Όταν πέθανε ο Μπόμπυ Σαντς, στις 6 Μαΐου 1981 στις φυλακές του Λονγκ Κες, ήμουν 16 χρονών. Ο θάνατος του με άφησε κατάπληκτο. 66 μέρες απεργίας πείνας, αληθινής, όχι σαν κάτι δικούς μας «αντεξουσιαστές». Ο θάνατος του, όπως και των συντρόφων του που ακολούθησαν, με πολιτικά αιτήματα για τα δικαιώματα των κρατουμένων αγωνιστών, δεν με συγκίνησε μόνο. Χάραξε μέσα μου τον βαθύ θαυμασμό για τους Ιρλανδούς πατριώτες που επί αιώνες αγωνίσθηκαν απέναντι στον ίδιο αποικιοκράτη δυνάστη που πολέμησαν η ΕΟΚΑ, ο Διγενής, ο Αυξεντίου, ο Μάτσης κι οι συναγωνιστές τους.
Πριν δυο χρόνια ο αγωνιστής της ΕΟΚΑ και μέλος του Π.Γ. του Σοσιαλιστικού Κόμματος ΕΔΕΚ Βίας Λειβαδάς (έφυγε από τη ζωή πέρσι τον Σεπτέμβριο), παρουσίασε στο Δουβλίνο το βιβλίο του «Κύπριοι και Ιρλανδοί πολιτικοί κατάδικοι στις φυλακές της Αγγλίας 1956 – 1959». Ο ίδιος είχε μεταφερθεί και κρατηθεί για 2 χρόνια στις αγγλικές φυλακές στην διάρκεια του ενωτικού αγώνα. Μαζί με λίγους επιζώντες Κύπριους συναγωνιστές του συναντήθηκαν σε μια συγκινητική εκδήλωση με βετεράνους Εθελοντές του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού, συγκρατούμενους τους στα κάτεργα της Αυτής Μεγαλειότητος.
Από πολύ νωρίς, η επίγνωση ορισμένων κοινών χαρακτηριστικών ανάμεσα στην Ιρλανδία και την Ελλάδα, ιδίως την Κύπρο, τράβηξαν την προσοχή μου. Στην Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών είχαμε ένα ενδιαφέρον αρχείο με βιβλία και μπροσούρες για το ιρλανδικό ζήτημα, από τις απαρχές της αγγλικής κατάκτησης, έως τις ματωμένες δεκαετίες του ’70 και ‘80. Το ξεκοκκάλισα.
Οι Ιρλανδοί είναι παράξενος λαός. Έχουν δική τους παντιέρα. Το εθνικό τους κίνημα ποτέ δεν ποδηγετήθηκε από ξένες δυνάμεις και υπηρεσίες. Κύρια πηγή χρήματος και όπλων οι μεγάλες ιρλανδέζικες κοινότητες των ΗΠΑ. Ακόμα και το σχίσμα στον IRA το 1971 πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Ο λεγόμενος επίσημος IRA πήγε να πάρει μια αριστερίζουσα στροφή, που ήταν πολύ της μόδας στην ακμή της εποχής της «αμφισβήτησης», απομακρυνόμενος από τις παραδοσιακές ρεπουμπλικάνικες αρχές και κατευθύνσεις, που ήταν ο αλυτρωτισμός και ο αγώνας «με την κάλπη αλλά και τα όπλα» για εκδίωξη των Άγγλων και την ένωση της Β. Ιρλανδίας με την ελεύθερη Δημοκρατία της Ιρλανδίας και παράλληλα η προβολή και κοινωνικών αιτημάτων για την καθολική πλειοψηφία που είχε την πλειοψηφία στην φτώχεια. Ο «προσωρινός IRA», ταυτίζοντας το Εθνικό και το Κοινωνικό με έμφαση στο πρώτο, που ιδρύθηκε αντιδρώντας στην αριστερή στροφή του Επίσημου IRA, πήρε την πλειοψηφία μαζί του, συνέχισε τον αγώνα και οδήγησε τους Βρετανούς στην ιστορική συμφωνία – ήττα του 1998, γνωστής ως συμφωνίας της Μεγάλης Παρασκευής. To Sinn Fein και η Δημοκρατία της Ιρλανδίας έκαναν κι εκείνοι υποχωρήσεις αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι Εθνικιστές του Τζέρυ Άνταμς μπήκαν στην κυβέρνηση, οι ιρλανδοί καθολικοί πατριώτες, η πλειοψηφία του πληθυσμού στις 6 κατεχόμενες κομητείες του Ώλστερ, μπήκαν για πρώτη φορά στην κυβέρνηση, στην δημόσια διοίκηση, απέκτησαν έλεγχο στις δυνάμεις ασφαλείας κι έχασαν επί τέλους την συντριπτική πλειοψηφία στην ανεργία. Όπως και να το βάφτισαν μερικοί, η Ιρλανδία έκανε μεν δυο βήματα πίσω αλλάζοντας το αλυτρωτικό άρθρο του Συντάγματος της αλλά η Αγγλία γονάτισε.
Το ιστορικό και πλειοψηφικό κόμμα του Ιρλανδικού Ρεπουμπλικανικού Εθνικισμού (Republican ή Nationalists αυτοαποκαλούνται), απ’ όπου ξεπήδησαν όλα τα υπόλοιπα σημαντικά κόμματα της ιρλανδικής πολιτικής ζωής είναι το ιστορικό, το παλαιό Sinn Fein, που ίδρυσε το 1905 στο Δουβλίνο ο Άρθουρ Γκρίφιθ. Αυτό ήταν η ατμομηχανή της ιρλανδικής εθνικής ζωής στον 20ο Αιώνα. Μέσα από τα σπλάχνα του βγήκαν οι ηγέτες της προσωρινής κυβέρνησης της Ιρλανδικής Δημοκρατίας που γεννήθηκε στα καπνισμένα ερείπια του Γενικού Ταχυδρομείου κατά την αποτυχημένη εξέγερση του 1916. Δεκαέξι από αυτούς με επικεφαλής τον Padraig Pearce, τον πρώτο Πρόεδρο της εξεγερμένης Ιρλανδίας, ντουφεκίστηκαν αλλά άντρες όπως ο Μάϊκλ Κόλλινς και ο Ήμον Ντε Βαλέρα συνέχισαν τον αγώνα και οδήγησαν την Ιρλανδία στην ελευθερία, μέσα από έναν επώδυνο συμβιβασμό για τις 4 Κομητείες του Ώλστερ, βιώνοντας στην συνέχεια άλλο ένα κοινό με τους Έλληνες: τον εμφύλιο πόλεμο.
Γιατί σας τα λέω αυτά, αδέρφια; Τι μας νοιάζουν όλα αυτά στην σημερινή Ελλάδα της Μαύρης Κομπανίας του Μνημονίου;
Λοιπόν, ξέρετε τι σημαίνει “Sinn Fein” σε ελεύθερη μετάφραση από τα γαελικά, τα αρχαία ιρλανδικά; «Εμείς μόνοι», «we ourselves» το μεταφράζουν οι Άγγλοι.
Όταν το διάβασα πριν 30 χρόνια, μέσα από αυτές τις δυο λέξεις κατάλαβα τον χαρακτήρα ενός ολόκληρου λαού.
Δεν έγιναν αθύρματα κανενός. Με όλα τα λάθη και τα πάθη τους όρισαν μόνοι τους τις τύχες τους. Άντλησαν δυνάμεις από τον ίδιο τον λαό τους και την τεράστια διασπορά του. Σκληροί, επίμονοι, γενναίοι. Αδιάλλακτοι στο αίτημα της Ελευθερίας. Αδιάλλακτοι στο δικαίωμα τους να ορίζουν τον τόπο τους με βάση την παράδοση τους, την θρησκεία τους, την εθνική ταυτότητα τους, το εθνικό τους συμφέρον.
Κι όταν ο χαλκέντερος Ήμον Ντε Βαλέρα, ο βετεράνος μαχητής του Γενικού Ταχυδρομείου κι αργότερα επί δεκαετίες Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας, το 1926 αποχώρησε οριστικά από το Sinn Fein, έφτιαξε το δικό του κόμμα, με το ακόμη πιο παράξενο όνομα Fianna Fail, που ακόμη και σήμερα είναι το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας, έχοντας κυβερνήσει επί πάνω από μισό αιώνα συνολικά ως τώρα. Σημαίνει «Στρατιώτες του πεπρωμένου» ή κατ΄ άλλη μετάφραση «Πολεμιστές της Ιρλανδίας», αφού Fail είναι και μυθικό όνομα της ιρλανδικής γης. Παράξενος λαός.
Πριν δυο χρόνια πήγα με τις κόρες μου και την διασχίσαμε απ’ άκρου εις άκρη. Από το Δουβλίνο ως την εσχατιά της Ευρώπης, τις απίστευτης ομορφιάς ακτές του Μόχερ, ένας πανύψηλος κοφτερός γκρεμός πάνω από τον Ατλαντικό. Πανέμορφη χώρα, με ικανό αγροτικό πληθυσμό, που παρά τα προβλήματα που την έπληξαν, όπως κι εμάς, δεν θυμίζει με τίποτα μια από τις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης, όπως ήταν κάποτε.
Οι δρόμοι της ήταν άψογοι αλλά μικροί. Υπήρχαν μόνο δυο motorways, όπως ονομάζουν τους μεγάλους εθνικούς δρόμους ταχείας κυκλοφορίας. Ρώτησα κάποιους γιατί και πήρα την εξής καταπληκτική απάντηση: «Ξέρετε, προτιμήσαμε να επενδύσουμε στον σιδηρόδρομο. Είναι πιο φθηνό και οικολογικό μέσο μεταφοράς αλλά κυρίως έτσι προστατεύσαμε τα τοπία μας». Όπως κάνει εδώ o Μπόμπολας, ε;
Οι ταμπέλες παντού είναι γραμμένες στην αρχαία κελτική γλώσσα, κι ας την μιλάει πια στην καθημερινότητα λιγότερο από το 2% του πληθυσμού, και με μικρότερα γράμματα στα αγγλικά. Όμως την διδάσκονται όλοι στην Μέση Εκπαίδευση.
Δεν είδα παράνομες χωματερές έξω από τα οργανωμένα κι ειδυλλιακά χωριά τους. Δεν είδα πουθενά το αντίστοιχο των τριών νεοελληνικών αρχιτεκτονικών «ρυθμών», όπως τους είχε προσδιορίσει ο Τσαρούχης και συμπληρώσει καυστικά η Ναταλία Μελά: αγγλομενιδιάτικος, τουρκομπαρόκ και πουτανομιλιονέρ.
Την γη τους την δουλεύουν καλά κι η κτηνοτροφία τους είναι τεράστια. Η Ιρλανδία δεν θα πεινάσει ποτέ πια κι ο λιμός του 19ου αιώνα θα μείνει μόνος του στα βιβλία της Ιστορίας. Τα ιρλανδέζικα άλογα είναι περίφημα για όλα τα ολυμπιακά αγωνίσματα, εκτρέφονται και πωλούνται ακριβά σε όλο τον κόσμο. Η ύπαιθρος τους κατοικείται, είναι γεμάτη κώμες, ζωή κι όχι κουφάρια σχολείων χωρίς παιδιά κι ερειπωμένες κρήνες – κληροδοτήματα, όπου πίνουν νερό μόνο τ’ αγρίμια και τα πουλιά.
Προφανώς τα ευρωπαϊκά κονδύλια για την αναδιάρθρωση της γεωργίας και της κτηνοτροφίας δεν γίνανε μερσεντές και μπεμβέ, δεν τα παντελονιάσανε ημέτεροι σοσιαληστές ή πονηροί ενοχικοί «δεξιοί» του αντίστοιχου δουβλινέζικου Κολωνακίου.
Η τηλεόραση τους δεν είναι γεμάτη ξέκωλα κι οι ειδήσεις τους δεν «δραματοποιούνται», δεν έχουν υποβλητική μουσική υπόκρουση, δεν έχουν «παράθυρα» και τα γεγονότα παρουσιάζονται λιτά κι ανθρώπινα, χωρίς ο Ιρλανδός τηλεθεατής να νομίζει ότι έρχεται η Δευτέρα Παρουσία.
Είδα το εξαιρετικό Τρίνιτυ Κόλετζ, εκεί που σπούδασε ο Ουάϊλντ αλλά και ο αγαπημένος μου Τζόναθαν Σουΐφτ, ένας ανθρωπιστής προτεστάντης πάστορας, που αγάπησε τους καθολικούς Ιρλανδούς και καυτηρίασε την βρετανική πολιτική και την υποκρισία της εποχής του με χιούμορ και γλώσσα, που τσακίζει κόκαλα ακόμη και δυόμιση αιώνες μετά. Μπήκα μέσα λοιπόν και τα ‘χασα. Οι άνθρωποι είναι πολύ πίσω. Αν βαρέσεις κουτουλιά στον τοίχο θα σπάσεις απλώς το κεφάλι σου. Δεν υπάρχει το πολυετές παχύ προστατευτικό στρώμα από αφίσες των πολιτικών παρατάξεων. Δεν υπάρχουν αφίσες κρεμασμένες σαν σεντόνια από σχοινιά πάνω απ’ το κεφάλι σου στους διαδρόμους. Τους ρώτησα αν έχουν ποτέ χτίσει τον πρύτανη μέσα στο γραφείο του ή αν έστω δέρνουν τους καθηγητές ή τους πολιτικούς τους αντιπάλους και με κοίταξαν λες και μου ‘χε στρίψει. Τους ρώτησα αν έχουν καταλήψεις κι αν κλέβει όποιος θέλει υπολογιστές, αν μπορεί να κάψει τις εργασίες των φοιτητών ή αν μπορεί να εκπαραθυρώσει φωτοτυπικό μηχάνημα, όπως κάποτε έβλεπα λάϊβ, μαζί με πολλούς περαστικούς να κάνουν κουκουλοφόροι στο ΑΠΘ. Ήταν πλέον σίγουροι ότι τα ‘χω χάσει.
Οι άνθρωποι μιλάμε ότι ζουν στο Μεσαίωνα. Δεν καίνε πανεπιστημιακούς χώρους, δημόσια κτίρια και μαγαζιά όταν διαδηλώνουν. Αυτοί οι θερμοκέφαλοι κέλτες πότες έχουν ένα δημόσιο ήθος, που αντανακλάται στους δημόσιους χώρους. Τα πάρκα, οι δρόμοι, οι πλατείες τους, τα πανεπιστήμια και τα σχολεία τους, τα δημόσια κτίρια, είναι καθαρά, πολιτισμένα, φιλικά στους ανθρώπους. Περιμένουν ουρά ν’ ανοίξουν οι παμπ για να πιουν τις Γκίνες τους αλλά ακόμη κι αν περιπέσουν σε κελτικό πολεμικό μένος, δεν διανοούνται να φάνε τις σάρκες της χώρας τους κι ο ένας τον άλλο.
Την φύση τους την αγαπούν και την προστατεύουν.
Περπάτησα νύχτα στα πιο κεντρικά ή απόμερα σημεία της πρωτεύουσας τους. Δεν είδα στρατιές αλλοδαπών να πουλούν ανενόχλητοι πρέζα. Έχουν κι αυτοί προβλήματα, σίγουρα έχουν εξαρτημένους χρήστες αλλά δεν είδα μπουλούκια να σέρνονται στους δρόμους.
Σίγουρα υπάρχει πορνεία αλλά δεν είδα δυστυχισμένα ερείπια από την Αφρική κι αλλού να κάνουν καλντερίμι σε όλο το μήκος κεντρικών δρόμων.
Έχουν κι αυτοί τώρα τεράστια προβλήματα αλλά ΚΑΤΙ παράγουν. Όχι μόνο υπηρεσίες.
Έχουν ταυτότητα, αυτοσεβασμό. Τιμούν την Ιστορία τους και τους ήρωες τους, τα μνημεία τους. Έχουν στρατιές από Στρατιώτες του Πεπρωμένου, που αυτοί, μόνοι τους, έχτισαν την χώρα και την ελευθερία της.
Σίγουρα κι εκεί υπάρχουν Δυνατοί, επίδοξοι «νταβαντζήδες» της δημόσιας ζωής αλλά δεν υπάρχουν άνθρωποι που ασύδοτοι κι ανέλεγκτοι κατέχουν ταυτόχρονα αθλητικές ομάδες, ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, εφημερίδες, εταιρείες δημοσίων έργων και προμηθειών του Δημοσίου κι υποδεικνύουν νομοθετήματα και πολιτικές αποφάσεις, ακόμη κι αν είναι συμμαθητές.
Κοιτάξτε λοιπόν γύρω σας, κοιτάξτε μέσα σας αλλά και πίσω σας. Δείτε τις δικές μας στρατιές της Ιστορίας, πόσες ευκαιρίες χάσαμε, γιατί δεν στηριχθήκαμε στις δυνάμεις μας, γιατί μας κυβέρνησαν ανίκανοι, γιατί επιτρέψαμε σε ιδεοληψίες να ξαπλωθούν σαν γάγγραινα στην κοινωνία μας. Η Παιδεία, η πνευματική ζωή στο σύνολο της, τα ΜΜΕ, η πολιτική και οικονομική ζωή είναι γεμάτη κακοφορμισμένες πληγές, ξενόφερτα «δάνεια» από ανακυκλωμένους αριστεριστές ή χαζοχαρούμενους ενοχικούς «δεξιούς».
Εμείς μόνοι, λοιπόν. Χρειαζόμαστε την Επανάσταση του Συγκεκριμένου. Να επανελληνίσουμε την σκέψη μας, τις πρακτικές μας. Η Παγκόσμια Διακυβέρνηση, Ειρήνη κι Αδερφοσύνη είναι μια φενάκη, τρικυμία εν κρανίω ξενιτεμένων αμερικανόπαιδων εν Αθήναις, απωθημένο τους απ’ όταν είχαν μαλλιά και κάπνιζαν μπάφους. Η Ελλάδα όμως, η Ελλάδα στην αληθινή ζωή, η πραγματική είναι εδώ. Αιμορραγεί από τις ανοιχτές πληγές της. Κι εμείς εδώ θα ζήσουμε. Δεν έχουμε άλλη γη.
Πρέπει μόνοι μας να σταθούμε στα πόδια μας και να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια, χωρίς τις παρωπίδες και τους παραμορφωτικούς φακούς της πολιτικής ορθότητας, της καθεστωτικής «αριστεροφροσύνης» ή ενός ασπόνδυλου δουλόφρονος συντηρητισμού, χωρίς ιδεολογία.
http://www.antinews.gr/?p=63416
ιστιοσελίδα όπως λέμα ιστιοσανίδα;
web : ιστός
web page : ιστοσελίδα
Ορθότατο!! Ευχαριστώ για την επισήμανση.
Το πραγματικά εξαιρετικό κείμενο είναι του Φαήλου Κρανιδιώτη
Ερωτηση.Γουσταρεις Κρανιδιωτη?Το διαβασες ολο το κειμενο που ευτυχως ηταν “ελαφρως λογοκριμενο”?Δηλαδη ο Σαμαρας θα μας σωσει?
Δηλαδη μεχρι την ιρλανδια και πισω για να καταληξει στο πολιτικο ηθος του Σαμαρα με το οποιο θα μπολιαστει ολη η κοινωνια και μετα σωθηκαμε!?
Θελω και γω να αναλαβω μια εργολαβια.Θελω και γω να καταντησω υστερικος…χωρις υστερο.
Εξαιρετικό κείμενο για την Ιραλανδία και μόνο. Τελεία και παύλα.
Τι βαρας μωρε…πολυ σοβαρα τα παιρνεις ολα.
Respect.
Ποιος μαλακας με αστερωνει τσιγκουνικα? Τι ειναι αυτο το ενα αστερι και για ποιο λογο.Εγω ειμαι ανθρωπος με παθη και κομπλεξ.Δεν θα ανεχτω και δεν θα δεχτω τιποτα λιγοτερο απο την αποθεωση.Αρα τιποτα λιγοτερο απο πεντε αστερια οταν θες να ψηφισεις μαλακα.Αλλιως χασου στη γωνια σου και στην ανωνυμια σου.
…ελα τωρα βαλε παλι ενα αστερι να μου τα σπασεις.Σου υποσχομαι να γινω εξαλλος με τη μπινια σου…φαυλε…
Ξερω κατι θες να πεις…να σε δω αν εισαι μαγκας.Αν οχι παρε τα κογιοτιδια μου.
Α, και για όσους φίλους δεν γνωρίζουν ο Bobby Sands όντας προφυλακισμένος εξελέγει βουλευτής σ’ ηλικία 27-28 ετών. Η αφορμή για την απεργία πείνας ήταν ότι επέμειναν να τους αποδοθεί ο χαρακτηρισμός του πολιτικού κρατουμένου.
μερικες παρατηρησεις… ειχαμε 3,5% αναπτυξη επειδη δανειζομασταν 3,5% του ΑΕΠ.. αρα δεν ειναι πλεονασμα 7%… επισης με πληθωρισμο 3% το πραγματικο ΑΕΠ εμενα αμεταβλητο… αν σε ολα αυτα αφερεσεις και το ελλειμα του εμπορικου ισοζυγιου .. τι προκυπτη …? μα οτι δεν εχουμε χρεοκοπηση απο θαυμα… κατα την γνωμη οφειλετε στην παραοικονομια που ειναι κοντα στο 20%…
επισης ενας δεικτης που δεν αναφερεται πουθενα ειναι το ποσες φορες κυκλοφορουνε τα χρηματα … αν υπαρχει κανενας οικονομολογος ας βοηθησει….
αυτο που θελω να πω ειναι οτι δεν παιζει ρολο αν υπαρχουν ανθρωποι που πληρωνονται και δεν κανουν τιποτα, ειναι αδικο βεβαια, αλλα αυτο δεν ειναι προβλημα για την οικονομια της ελλαδας… προβλημα ειναι οτι τα χρηματα αυτα κατα ενα μεγαλο ποσοστο δεν κυκλοφορουν στην ελλαδα αλλα βγαινουν εξω λογο εισαγωγων….. δεν ξερω αλλα νομιζω το εμπορικο ελλειμα των τελευταιων 30 χρονων ειναι περιπου ισο με το χρεος μας…
Εξαιρετικό σκεπτικό, και διευκρίνηση-ανάλυση μαζί.
“επισης ενας δεικτης που δεν αναφερεται πουθενα ειναι το ποσες φορες κυκλοφορουνε τα χρηματα “:
δεν είμαι σίγουρος ακριβώς για αυτό που θέλεις να πεις, ίσως αναφέρεσαι στην “μόχλευση” χρήματος (ή κεφαλαίου).
Σαν όρος χρησιμοποιείται πολύ στην Κεφαλαιαγορά/Χρηματιστήριο. Στα Μακροοικονομικά είναι περίπου αυτό που είπες (αν το κατάλαβα).
Λ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Εχει δίκιο ο Πάγκαλος(!!!). Τα φάγαμε…!!!
Τον Θεόδωρο Πάγκαλο τον γνωρίζω παραπάνω από µισόν αιώνα! Κοινές παρέες, κοινοί φίλοι, ταξίδια, γλέντια, κινητοποιήσεις, εφηµερίδα, Θεοδωράκης, γήπεδα, Ελευσίνα, φάρσες, καλαµπούρια, βρωµόλογα.
Για όλους αυτούς τους λόγους µπορώ να πιστέψω αυτή την ιστορία που του αποδίδεται: εποχή «Βρώµικου 89». Ο Πάγκαλος κατηφορίζει την Ιπποκράτους µε αυτοκίνητο. Σ ένα φανάρι σταµατάει δίπλα στο δικό του αυτοκίνητο ένα άλλο µε δυο γυναίκες.
Και οι δυο αρχίζουν να τον βρίζουν:
«Ου να µου χαθείτε κλεφταράδες του ΠΑΣΟΚ! Τι τα κάνετε βρε τα λεφτά που κλέψατε;».
Ο Πάγκαλος δεν χάνει την ψυχραιµία του! Απαντάει ακαριαία:
«Τα φάγαµε µε κάτι πουτάνες σαν κι εσάς»!
Και οι δυο γυναίκες «ξεραίνονται»!
Είπε προ ηµερών ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Δηµόσιας Διοίκησης: «Η απάντηση στην κατακραυγή των πολιτών πώς φάγατε τα λεφτά; είναι: σας διορίζαµε όλα αυτά τα χρόνια στο Δηµόσιο. Τα φάγαµε όλοι µαζί, σε µια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δηµόσιου χρήµατος»! Και βέβαια βούιξαν τα ραδιόφωνα, οι τηλεοράσεις βρήκαν «θέµα» και οι εφηµερίδες ακόµα λένε…
Δίκιο όµως έχει ο Πάγκαλος. Μαζί, όντως, τα φάγαµε τα λεφτά. Με διορισµούς κ.λπ.
Αλλά για την «πρακτική της αθλιότητας, της εξαγοράς και της διασπάθισης του δηµόσιου χρήµατος», την κύρια ευθύνη την έχουν οι πολιτικοί. Αυτοί τάξανε, αυτοί κάνανε τα ρουσφέτια στους πελάτες – ψηφοφόρους, αυτοί δηµιούργησαν στρατιές κοµµαταρχών, αργόµισθων, µελών επιτροπών και διοικητικών συµβουλίων. Φυσικά, ύστερα από παρακαλετά και συνεργασίες, µεγάλου πλήθους συµπατριωτών µας, που πάντα ήταν και είναι έτοιµοι να ορµήσουν στο ψητό.
Φρόνιµο πάντως είναι να ξεφύγουµε κάποτε από λαϊκισµούς και ψευδαισθήσεις και ν’αρχίσουµε να µιλάµε καθαρά, όπως ο Πάγκαλος.
Αλλά και ο Στέφανος Μάνος. Που προχώρησε σε µια τσεκουράτη δήλωση για το Μνηµόνιο: «Το Μνηµόνιο είναι η συµφωνία που κάναµε προκειµένου να βρούµε λεφτά. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει, κατά τη γνώµη µου είναι ηλίθιος»!
Και σε µένα όπως και σε όλους τους Ελληνες δεν αρέσει το Μνηµόνιο.
Είναι πτώση µε αλεξίπτωτο από ένα φλεγόµενο αεροπλάνο. Μπορούσε, όµως, να γίνει κάτι διαφορετικό;
Χρειαζόµασταν λεφτά για να µην πτωχεύσουµε. Αναγκαστήκαµε να δανειστούµε µε βαριά επιτόκια και άλλους σκληρούς όρους. Και πήραµε 110 δισ. µε τα οποία πορευόµαστε και κερδίζουµε χρόνο. Υπήρχε καµιά άλλη εναλλακτική λύση; Δεν υπήρχε.
Πολύ σωστά ο συνταγµατολόγος Στ. Τσακυράκης έγραψε την περασµένη Τρίτη στα «ΝΕΑ»: «Μερικοί υποστηρίζουν ότι µπορούσαµε να εκβιάσουµε την Ευρωπαϊκή Ενωση, να δανειστούµε από την Κίνα ή δεν ξέρω από ποιον άλλον. Δεν πρόκειται για σοβαρούς ισχυρισµούς, αλλά για κουβέντες του αέρα. Ο πεινασµένος καρβέλια ονειρεύεται. Τα προβλήµατά µας άλλωστε, δεν θα λύνονταν µε κάποιον πρόσκαιρο εύκολο δανεισµό».
ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ
Κακές παρέες κάνεις Πρόεδρε…
http://radar-gr.blogspot.com/2010/09/blog-post_2404.html
Κύριε Καββαθά είχα γράψει στο παρελθόν για promotion του Λευτέρη Παπαδόπουλου στο Κυριάκο Μητσοτάκη σε άρθρο του στα Νέα και μου είχατε απαντήσει ότι “ο πρόεδρος έχει πάντα δίκιο.”
Έχει δίκιο και στο ότι τα “φάγαμε μαζί” ???
Έχει δίκιο στο “Χρειαζόµασταν λεφτά για να µην πτωχεύσουµε. Αναγκαστήκαµε να δανειστούµε µε βαριά επιτόκια και άλλους σκληρούς όρους. Και πήραµε 110 δισ. µε τα οποία πορευόµαστε και κερδίζουµε χρόνο. Υπήρχε καµιά άλλη εναλλακτική λύση; Δεν υπήρχε.” ????
Ως ισόβιος πρόεδρος εξακολουθεί να έχει δίκιο ακόμα και όταν έχει άδικο!