ΚΟΥΒΑΝΕΖΙΚΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ

« In his heart, wild desires/In his eyes, the foreknowledge of death» (“Στην καρδιά του, άγριοι πόθοι/Στα μάτια του, το προαίσθημα του θανάτου”).
Αυτό τον στίχο του Swinburn διάλεξε ο Pablo (Mιχάλης Ράπτης) για να συνοψίσει την εντύπωση που του άφησε ο Τσε Γκεβάρα, μετά μια ολονύκτια συζήτηση στο Αλγέρι. Εκεί βρέθηκε ο συναρχηγός της κουβανικής επανάστασης σχεδιάζοντας την αφρικανική της συνέχεια, επί τω έργω που ο ίδιος θα προσδιορίσει με το σύνθημά του: “”Ένα, δύο, τρία, πολλά Βιετνάμ!”.
Η συγκλονιστικότερη φωτογραφία του Κομμαντάντε Τσε δεν είναι, ίσως, αυτή που στοίχειωσε τα εφηβικά όνειρα τόσων πολλών, σε τόσο πολλά μέρη. Αλλά μια λιγότερο γνωστή φωτογραφία, του σκοτωμένου Τσε, που αντίκρισα μια μέρα φυλλομετρώντας μια βιογραφία του. Η φωτογραφία είναι σχεδόν πανομοιότυπη, αντίγραφο θα την έλεγε κανείς, της “Αποκαθήλωσης του Εσταυρωμένου” κάποιου από τους μεγάλους της Αναγέννησης, που η μνήμη μου δεν με βοηθάει τώρα να εντοπίσω. Αντιγράφοντας τον ζωγράφο, η ζωή επιβεβαίωσε τη μονιμότητα της ανθρώπινης τραγωδίας.
Εδώ όμως, στο μαργαριτάρι της Καραϊβικής, μοιάζει αδιανόητη οποιαδήποτε σκέψη, ακόμα και η ίδια η ιδέα του θανάτου. Τόσο μεγάλη είναι η δύναμη του φωτός που καταλαμβάνει τα πάντα, η χαρά της ζωής που αναβλύζει από κάθε γωνιά της Κούβας, του νησιού που ενέπνευσε τόσους πολλούς, ανάμεσά τους τον μεγάλο ποιητή της Ισπανίας Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, τον Γκράχαμ Γκρην, αλλά και τον Ουίνστον Τσώρτσιλ.
Μόνο “αρνητικά” μπορεί κανείς να υποπτευθεί την ύπαρξή του: ίσως, στα λευκά ρούχα, που φοράνε όλη τους τη ζωή οι γυναίκες Ιαμπό, ιδιαίτερη ομάδα στο εσωτερικό της Σαντερία. Η Σαντερία είναι μια μπερδεμένη επιμιξία καθολικισμού και αφρικανικής Γιορούμπα, της πίστης που κουβάλησαν και διατήρησαν, στην πορεία μεταλλάσοντάς την, οι σκλάβοι που έφεραν από την Αφρική στην Κούβα οι Ισπανοί, να ανακουφίζει την άθλια ύπαρξή τους, να τους κρατάει λίγο περισσότερο ζωντανούς.

‘Iσως, υποπτεύεται κανείς τη σκιά του και στο λευκό κτίριο πάνω στο φρούριο της Καμπάνια, που μαγνητίζει το βλέμμα, αινιγματική υπόμνηση σε μια τροπική πανδαισία. Εκεί, στο κάστρο που ελέγχει την είσοδο στο λιμάνι της Αβάνας, είχε το γραφείο του ο ασθματικός γιατρός από την Αργεντινή, ο Τσε, στον λίγο χρόνο που άσκησε κυβερνητικά καθήκοντα στην Κούβα, μετά τη νίκη της επανάστασης.
Η Κούβα ανταπέδωσε με το παραπάνω τη βοήθεια που δέχτηκε από τον “ξένο” για την απελευθέρωσή της από τη δικτατορία του Μπατίστα. Συνδράμει, συχνά χωρίς αντάλλαγμα, δεκάδες φτωχές χώρες του πλανήτη. ‘Εστειλε χίλιoυς γιατρούς και νοσηλευτές στην Αϊτή, μαζί ψυχολόγους και καλλιτέχνες να βοηθήσουν τα παιδιά, μετά τον φοβερό σεισμό. Το αντικομμουνιστικό Πακιστάν είδε κατάπληκτο να καταφθάνουν οι Κουβανοί γιατροί και, γεμάτο ευγνωμοσύνη, άνοιξε πρεσβεία στην Αβάνα. Η Αγκόλα δεν θα υπήρχε ίσως ως κράτος χωρίς την Κούβα, ούτε θα είχε επιβιώσει ενδεχομένως, χωρίς την “τεχνογνωσία” των κουβανικών υπηρεσιών ασφαλείας, από τις καλύτερες στον κόσμο, ο Ούγκο Τσάβες.
Τα καλά του ΔΝΤ!
Η Κούβα βλέπει σήμερα να ανταμοίβεται η ενεργός διεθνής παρουσία της. Η Αβάνα τείνει να γίνει το άτυπο πολιτικό κέντρο της λατινοαμερικανικής ηπείρου, όπου σημειώνεται μια επιδημία ανόδου στην εξουσία αριστερών κυβερνήσεων. Ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών, που την απέβαλε μετά την Επανάσταση, την παρακαλάει τώρα να επιστρέψει, εκείνη όμως βάζει ως όρο συμμετοχής της σε οποιοδήποτε σχέδιο διαμερικανικής συνεργασίας τη μη συμπερίληψη των ΗΠΑ και του Καναδά. “Δεν μπορείς να φαντασθείς το καλό που έκαναν στην Κούβα η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ”, μου λέει, προς κατάπληξή μου, ένας υψηλόβαθμος διπλωμάτης. “Eπέφεραν τέτοιες καταστροφές στην ήπειρο, αφάνισαν σε τέτοιο βαθμό τη μεσαία τάξη, πολιτική βάση της δεξιάς, που οδήγησαν την Αριστερά σε κυριαρχία και έβγαλαν εμάς από την απομόνωση!”.
Το 1967, όταν ο στρατός της υποτελούς Βολιβίας συνέλαβε τον Τσε, η εντολή της εκτέλεσης από την Ουάσιγκτων ήρθε σε 24 ώρες. ‘Ενας βολιβιανός στρατιώτης διατάχτηκε να δολοφονήσει τον αιχμάλωτο, παρουσία των εντεταλμένων πρακτόρων της CIA, σε ένα από τα αναρίθμητα εγκλήματα που οι λαοί της Λατινικής Αμερικής θα αργήσουν πολύ να συγχωρήσουν, αν ποτέ το κάνουν, στις Ηνωμένες Πολιτείες. (Xρειάστηκε να περιμένουμε το 1997, για να εντοπισθεί η σωρός του και να μεταφερθεί στην Κούβα).
Το άστρο του Τσε κι ο ανελέητος πόλεμος των ΗΠΑ
Eξοντώνοντας τον άνθρωπο που πήρε την Αβάνα από τον Μπατίστα, δηλαδή την αμερικανική Μαφία, οι ΗΠΑ εκδικήθηκαν, στο πρόσωπό του, το νησί των δέκα εκατομμυρίων που τις ταπείνωσε, ογδόντα μόλις χιλιόμετρα από τη Φλόριντα, απαλλασσόμενες συνάμα από έναν επίφοβο εχθρό (*). Δολοφονώντας τον όμως, η Ουάσιγκτον τον αγιοποίησε, προσφέροντας στο κράτος που δημιούργησε η κουβανική επανάσταση μια “ηθική ασπίδα” απαράμιλλης αξίας. Μισό αιώνα αργότερα, στα περισσότερα κουβανέζικα σπίτια, αντικρίζει κανείς τρία “εικονίσματα”: τον Τσε, τον Φιντέλ και την Παρθένο Μαρία!
Παρά τις προτροπές του Ιωάννη-Παύλου του 2ου, που ήξερε όσο κανείς άλλος, εκ πείρας, πως πέφτει και πως δεν πέφτει ο “κομμουνισμός”, παρά την πίεση που ασκεί η αμερικανική πετρελαϊκή βιομηχανία, ορεγόμενη τους θησαυρούς στα ανοιχτά του νησιού, Πρόεδρος μπαίνει, Πρόεδρος βγαίνει, η επιλογή της Αυτοκρατορίας απέναντι στην Κούβα είναι μία και μόνη: πόλεμος μέχρις εσχάτων. Kαι για όποιον Πρόεδρο των ΗΠΑ θα ήθελε να την αλλάξει, η μοίρα της οικογένειας Κέννεντι συνιστά εξόχως διδακτική προειδοποίηση. Από τις 31 Δεκεμβρίου 1958, μέρα που μπήκαν στην Αβάνα ο Guevara και ο Cienfuegos, μέχρι και σήμερα, ο πόλεμος του αμερικανικού Γολιάθ κατά του κουβανικού Δαυίδ συνεχίζεται πολύμορφος, ανελέητος, αδυσώπητος, παρολίγον μάλιστα να προκαλέσει παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο. (Ξέρουμε σήμερα ότι ο δολοφονηθείς Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζων Κέννεντι είχε ξεκινήσει διάλογο με τον Κάστρο, χρησιμοποιώντας τον διευθυντή του γαλλικού Nouvel Observateur Ζαν Ντανιέλ. Από την ανάγνωση εξάλλου των πρακτικών των συσκέψεων στον Λευκό Οίκο, κατά την κρίση των πυραύλων, καθίσταται σαφές ότι ο παγκόσμιος πυρηνικός πόλεμος δεν θα είχε αποφευχθεί, αν δεν ήταν παρόντες ο Τζων και ο επίσης δολοφονηθείς στη συνέχεια αδελφός του Ρόμπερτ).
Περιέλαβε μια στρατιωτική εισβολή, εκατοντάδες, κατά τους Κουβανούς, συνωμοσίες δολοφονίας του Κάστρο, πράξεις σαμποτάζ και τρομοκρατίας, μια παγκόσμια προπαγανδιστική και διπλωματική καμπάνια κατά της Αβάνας και έναν οικονομικό αποκλεισμό, που διατάραξε σοβαρά τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις του νησιού, αποκλείοντάς το πλήρως από τις διεθνείς χρηματαγορές και επιβαρύνοντας την οικονομία του με το ποσό των 700 δις δολλαρίων, κατά μία μελέτη, το ισοδύναμο δηλαδή επτά ετών ανάπτυξης.
Το 1992, όταν η Κούβα δέχτηκε το ισχυρότερο πλήγμα της ιστορίας της, με την ξαφνική κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Ουάσιγκτον σκλήρυνε ακόμα περισσότερο τη στάση της με την Toricelli Act, απαγορεύοντας στις θυγατρικές των αμερικανικών εταιρειών να συναλλάσσονται και τον ελλιμενισμό επί εξάμηνο σε βορειοαμερικανικά λιμάνια πλοίων που είχαν προσεγγίσει κουβανέζικα. Τα μέτρα έπληξαν κυρίως τις εισαγωγές τροφίμων, φαρμάκων και ιατρικού εξοπλισμού, που είχε δραματικά ανάγκη το νησί, προκαλώντας σημαντικά προβλήματα και θανάτους, κατά την American Association for World Health.
Ποντάρουν στην πτώση
“Eίναι η πρώτη φορά που έρχεστε στην Κούβα;”, με ρωτάει ο συνομιλητής μου, δυτικός διπλωμάτης διαπιστευμένος στην Αβάνα. Καθόμαστε στο μπαρ “Μποντεγκίτα ντελ Μέντιο” και πίνω ένα Μορίτο εις μνήμην του Χεμινγουαίη, που έγραψε εδώ τον “Γέρο και τη Θάλασσα” και τα “Νησιά του Ρεύματος” και υποστήριξε την επανάσταση του Κάστρο. Από αυτό το μπαρ που καθόμαστε άρχιζε, με ένα (ή περισσότερα!) Μορίτος, τη διονυσιακή του τελετουργία, που κατέληγε συνήθως με ένα “Νταϊκίρ” στο «Φλορί Ντιτά”. ‘Η το ανάποδο. Του κρατούσαν καλού κακού και το δωμάτιο 511, στο ξενοδοχείο Ανμπός Μόντος, για την όχι απίθανη περίπτωση που τα πόδια του δεν τον βαστούσαν να γυρίσει στο χωριό του. Σε αυτό το δωμάτιο άρχισε να γράφει το “Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα”. Σκέφτομαι ότι αν ζούσε, θα ξανάγραφε ίσως την αθάνατη προειδοποιητική κραυγή του, για την απειλή όμως, όχι του ναζιστικού, αλλά του χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού. Χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της τραγωδίας όχι του ισπανικού, αλλά του ελληνικού λαού.
“Ναι”, απαντάω στον συνομιλητή μου, “πρώτη φορά”. Κι αυτός, παίρνοντας αφορμή από την απάντηση, κουνάει επιδοκιμαστικά το κεφάλι. “Kαλά κάνατε και ήρθατε, προλάβατε! Εδώ ζούμε τέλος εποχής”. Διερωτώμαι αν έχει άραγε δίκηο αυτός, ή ο Fernando Heredia, η δήλωση του οποίου λες και θέλει να τον αντικρούσει από το φύλλο της Granma, που κατά σύμπτωση βρίσκεται στο τραπέζι μας:
“Νοιώθω πάνω από όλα θαυμασμό. Ο λαός αυτού του νησιού έκανε τόσο πολλές φορές το αδύνατο. Θυσιάστηκε μαζικά για την ελευθερία, δημιούργησε ένα έθνος από τα πιο διάσπαρτα στοιχεία, πραγματοποίησε μια βαθιά και φιλόδοξη απελευθερωτική επανάσταση. Κι εκεί που νομίζεις ότι είναι έτοιμοι να σταματήσουν και να τα παρατήσουν, είναι ικανοί να εκπλήξουν όλο τον κόσμο, συνεχίζοντας τον αγώνα.”
“CUBA POSTCASTRO”, “η Κούβα μετά τον Κάστρο” γράφει το πόστερ, που μου χαρίζει ο δημιουργός του, ο σκιτσογράφος ‘Aρες. Σχεδίασε μια θάλασσα από μικρούς νέους Κάστρο, για να απαντήσει στα δυτικά μέσα που προβλέπουν, εδώ και δεκαετίες, την επικείμενη κατάρρευση της “κομμουνιστικής δικτατορίας” της Κούβας (ή, στην καλύτερη περίπτωση, του “αναχρονισμού”, που συνιστά κατ’ αυτά το κουβανικό καθεστώς).
Δεν είμαι προφήτης για να ξέρω τι θα γίνει, ούτε διαθέτω την επίγνωση της κουβανικής κατάστασης που θα χρειαζόταν κάποιος για να διακινδυνεύσει στα σοβαρά τέτοιες προβλέψεις. Ακούω τουλάχιστον είκοσι χρόνια την διαρκή επανάληψη των προφητειών για την επικείμενη πτώση του κουβανικού καθεστώτος, που μου φαίνονται μάλλον ευσεβής πόθος επαναλαμβανόμενος ως προπαγανδιστικό όπλο. Φυσικά όμως, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοήσει κανείς τις σοβαρές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Κούβα, αποτέλεσμα των έντονων κοινωνικών διαφοροποιήσεων που προκάλεσε το άνοιγμα στο εξωτερικό, ιδίως ο τουρισμός και των εντάσεων που προκαλεί μια διεθνής κρίση που ήδη είχε ως αποτέλεσμα την πτώση του ρυθμού αύξησης του ΑΕΠ από 8 σε 2%. Ούτε την ενδεχόμενη αστάθεια που μπορεί να προκύψει από μια μελλοντική αποχώρηση των Κάστρο. Η τύχη της Κούβας θα εξαρτηθεί από τον τρόπο που η ηγεσία της θα αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και το διεθνές περιβάλλον.
Οι προκλήσεις για την Αβάνα
Γενικά μιλώντας, ένα καθεστώς τέτοιου τύπου σε μια χώρα του τρίτου κόσμου υπόκειται στη διαρκή πίεση της δομικά, ποιοτικά ανώτερης παραγωγικότητας των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών και του δυτικού παραδείγματος που τη συνοδεύει, έστω και αν, αυτή την εποχή, οι ιθύνοντες Ευρώπης και ΗΠΑ πασχίζουν νυχθημερόν να γεφυρώσουν προς τα κάτω το χάσμα με τον Τρίτο Κόσμο. Αντιμετωπίζει επίσης όλα τα προβλήματα που απορρέουν από την ύπαρξη ενός συγκεντρωτικού μηχανισμού εξουσίας, που μοιάζει μεν βραχυχρόνια αποτελεσματικός, τείνει όμως μακροχρόνια να αντανακλά στο εσωτερικό του τις αντιθέσεις που αντιμετωπίζει εξωτερικά, όπως έδειξε το παράδειγμα της σοβιετικής κατάρρευσης. Αν και πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι το Κουβανικό ΚΚ διατηρεί πολύ πιο ζωντανούς δεσμούς με τον λαό, από τις μετασταλινικές δικτατορίες της Αν. Ευρώπης. ¨Όπως αποδεικνύει το γεγονός ότι το 68% των προτάσεων της ηγεσίας άλλαξε στη διάρκεια του προσυνεδριακού διαλόγου και του πρόσφατου Συνεδρίου του ΚΚ. ‘Η οι έντονες αντιδράσεις που προκλήθηκαν στο εσωτερικό του από την πρόσκληση στον Πάπα να επισκεφθεί το νησί.
Κουβανικά “θαύματα”
Στην πραγματικότητα θα ήταν πιο χρήσιμο στους δυτικούς αναλυτές αν προσπαθούσαν, αντί να προφητεύουν το επικείμενο τέλος, να ερμηνεύσουν μάλλον πως επεβίωσε μέχρι τώρα αυτό το καθεστώς, υποκείμενο σε τέτοιο πόλεμο εναντίον του και με τόσες δυσκολίες. Αυτό είναι το πραγματικό “παράδοξο”, το κουβανικό “θαύμα” και κάτι ασφαλώς δείχνει! Η μεγάλη δοκιμασία ήρθε το 1992, με την πτώση της ΕΣΣΔ, την κατάρρευση του κουβανικού εξωτερικού εμπορίου και των απώλεια σχεδόν του 40% του ΑΕΠ! Για να πάρετε μια ιδέα του τι σημαίνει αυτό, φανταστείτε μια χώρα των τροπικών, όπου κόβεται το ηλεκτρικό ρεύμα μέχρι και 20 ώρες την ημέρα, δηλαδή δεν μπορούν να λειτουργήσουν ούτε τα ψυγεία. Κι όμως η Κούβα επεβίωσε, προσφεύγοντας εξ ανάγκης στις στρατιωτικές μεθόδους μιας οικονομίας πολέμου, έκτακτης ανάγκης.
Πλήρη προφητειών για το τέλος, περιγραφών για την έκρηξη της πορνείας γύρω από τα τουριστικά κέντρα, έτοιμα να εντοπίσουν οποιαδήποτε αδυναμία, τα δυτικά μέσα όχι δεν ερμηνεύουν, ούτε καν αναφέρουν εξάλλου κανένα από τα εκπληκτικά επιτεύγματα της Κούβας στους τομείς της ιατρικής, των κοινωνικών παροχών, της εκπαίδευσης, της οικολογίας, που θα τα ζήλευαν πολλές χώρες όχι του τρίτου, αλλά και του πρώτου κόσμου. Κάτι σημαίνει για μια χώρα του τρίτου κόσμου να έχει 70.000 γιατρούς, όταν ολόκληρη η αφρικανική ήπειρος διαθέτει 50.000! Κάτι σημαίνει ο ίδιος κυκλώνας να σκοτώνει 1500 ανθρώπους στην Αϊτή, 500 στις ΗΠΑ και κανέναν στην Κούβα. ‘H το ότι το World Wildlife Foundation τη χαρακτηρίζει, χρησιμοποιώντας ένα σύνθετο δείκτη βιωσιμότητας, που συνδυάζει προσδόκιμο ζωής, αλφαβητισμό, ΑΕΠ και οικολογικό αποτύπωμα (έκταση απαραίτητη για την κάλυψη των διατροφικών και ενεργειακών αναγκών ενός ατόμου), ως τη μόνη χώρα βιώσιμης ανάπτυξης στον πλανήτη!
Δεν πρόκειται ασφαλώς για παράδεισο επί της γης, δεν πρόκειται όμως και για την κομμουνιστική τυραννία που περιγράφουν, σκέφτομαι, καθώς το μάτι μου αναζητεί τα διακριτικά ίχνη του αρχαιότερου επαγγέλματος και αντικρίζει τη θάλασσα, από τον κήπο του επιβλητικού Οτέλ Νασιονάλ, αναπολώντας την εποχή που καθόταν εδώ ο Λάκι Λουτσιάνο. Η Ουάσιγκτον μαλάκωσε τη στάση της απέναντι στη Μαφία, σε αντάλλαγμα της βοήθειας που της έδωσε απέναντι στον ιταλικό κομμουνισμό. ‘Eτσι το 1946, ο Μέγιερ Λένσκι, ο Πολωνοεβραίος “ταμίας” της, οργάνωσε εδώ το μεγαλύτερο συνέδριο της ιστορίας της, αυτό που σφράγισε τη στροφή στα ναρκωτικά. Την κάλυψη προσέφερε ένα κοντσέρτο, που ήρθε να δώσει ο Φρανκ Σινάτρα, συνοδευόμενος από την ¨Αβα Γκάρντνερ.
(*) Aδιευκρίνιστος ιστορικά παραμένει αντίθετα ο ενδεχόμενος σοβιετικός ρόλος στην κατάληξη της βολιβιανής περιπέτειας του Τσε. Πριν από χρόνια, στη Μόσχα, ρίχνοντας “άδεια για να πιάσω γεμάτα”, είπα στον απόστρατο ήδη τότε στρατηγό της ΚΑ ΓΚΕ ΜΠΕ Νικολάι Λεόνωφ, τον πρώτο σοβιετικό που πήρε επαφή με τον Τσε και φίλο του Φιντέλ: “δεν φερθήκατε καλά στον Τσε Γκεβάρα”. Δεν μου απάντησε, είδα όμως την ανεπαίσθητη σκιά που πέρασε, για ένα κλάσμα δευτερολέπτου, από το βλέμμα του.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 23/7/2011

Του Δημήτρη ΚωνσταντακόπουλουΑν η κυβέρνηση κριθεί ως ελληνική κυβέρνηση που επιχειρεί να λύσει τα προβλήματα του ελληνικού λαού και να αναβαθμίσει τη χώρα, άνετα διεκδικεί τις χειρότερες επιδόσεις σε όλη την ελληνική ιστορία. Αν όμως κριθεί ως φορέας καταστροφής των βασικότερων προϋποθέσεων ύπαρξης της Ελλάδας, τότε παίρνει άριστα με τόνο! Δεν υπάρχει τομέας πολιτικής που να μην έχει πλήρως αποδομηθεί.
Η Ρωσία συνιστά το σημαντικότερο δυνητικό αντέρεισμα της Ελλάδας στις εξωτερικές πιέσεις. Αυτή είναι μια πραγματικότητα επιβεβαιωμένη από τέσσερις αιώνες ιστορικής εμπειρίας, έστω κι αν και η Ρωσία, όπως κάθε ξένη δύναμη, ακόμα και η πιο φιλική, δεν πρέπει να εξιδανικεύεται. Είναι μια πραγματικότητα σαφής, από τον καιρό ακόμα του Καποδίστρια και του Κολοκοτρώνη. Δεν είναι τυχαίο ότι πολιτικοί τόσο διαφορετικοί όσο ο Μαρκεζίνης, ο Μακάριος και ο Λυσσαρίδης, οι δύο Καραμανλήδες, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, στη Μόσχα στράφηκαν για να στηριχτούν έναντι των δυτικών πιέσεων. Μόνο μια χώρα μέλος του Σ.Α. του ΟΗΕ υποστηρίζει μονίμως τις κυπριακές θέσεις και είναι διατεθειμένη να προσφέρει στην Κύπρο τα όπλα που χρειάζεται: η Ρωσία.
Ακριβώς επειδή η Ρωσία μπορεί να διευρύνει σημαντικά τις δυνατότητες ανεξάρτητης πολιτικής της Αθήνας, μόνιμη και κεντρική επιδίωξη της Βρετανίας, των ΗΠΑ, του Ισραήλ (που θέλει να μας εντάξει σε δική του σφαίρα επιρροής) και της αναδυόμενης υπερδύναμης, που είναι το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, είναι η «αποκοπή» της Ελλάδας από τη Μόσχα.
Η άνοδος της κυβέρνησης Παπανδρέου είχε ως αποτέλεσμα να οδηγηθούν στο «σημείο μηδέν» οι ελληνορωσικές σχέσεις, στο χειρότερο σημείο που έχουν βρεθεί εδώ και δεκαετίας, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον σχεδιασμένα περιφρονητικό τρόπο με τον οποίο το Κρεμλίνο ακύρωσε, στο πάρα πέντε, και άνευ αποχρώντος λόγου την επίσκεψη Λαμπρινίδη στη Μόσχα.
‘Ηδη άλλωστε από καιρού, ο Πρωθυπουργός Πούτιν φέρεται, σύμφωνα με άριστα πληροφορημένες πηγές στη ρωσική πρωτεύουσα, να έχει δηλώσει στους στενότερους συνεργάτες του: «Mε τον τρόπο που πολιτεύεται η Ελλάδα σήμερα, μας σπρώχνει αναγκαστικά στην αγκαλιά της Τουρκίας, δεν έχουμε άλλη επιλογή».
Η ακύρωση της επίσκεψης του κ. Λαμπρινίδη στη ρωσική πρωτεύουσα επιβεβαιώνει ότι η Μόσχα έπαυσε πλέον να τηρεί και τα προσχήματα, σύμφωνα με πεπειραμένους αναλυτές. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν έχει λόγους να διατηρεί μια επίφαση ομαλότητας, αλλά επιθυμεί αντίθετα να δείξει τη δυσφορία της τόσο για το ουσιαστικό πάγωμα των διμερών σχέσεων, όσο και για τον ανοίκειο τρόπο που φέρεται συχνά η Αθήνα, εκ προθέσεως ή όχι. Για πρώτη φορά, κατά τρόπο μάλλον σπάνιο στη ρωσική και σοβιετική διπλωματική παράδοση, η Μόσχα δείχνει επίσης να εισάγει μια διαφοροποίηση ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τη γενικότερη έννοια της «Eλλάδας», η ιδέα της οποίας έχει σημαντική, πολύ θετική φόρτιση στην ιδεολογία της Ρωσίας εν γένει και του ρωσικού κρατισμού ειδικά.
Μια σειρά ουσιαστικών και συμβολικών πράξεων, έχουν προκαλέσει ιδιαίτερη ψυχρότητα στη Μόσχα έναντι της Αθήνας, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες. Στη Ρωσία έχουν καταλήξει ότι υπάρχει ένα “αμερικανικό κόμμα” στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και το κράτος, πολύ ισχυρότερο από αυτό που αντιμετωπίζουν αίφνης σε χώρες όπως η Ιταλία, η Τουρκία και η Γερμανία, με τις οποίες διατηρούν πολύ στενές σχέσεις. ‘Ετσι, όποτε πάει να γίνει κάτι σπουδαίο μεταξύ Αθήνας και Μόσχας, αρχίζει αμέσως ο πόλεμος εναντίον του και το οδηγεί σε ματαίωση. Αναφέρουν σχετικά τους S300, την προσέγγιση Πούτιν-Καραμανλή, την αγορά ρωσικών θωρακισμένων, το σχέδιο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, μεταξύ άλλων.
Μια «αόρατη χειρ» επεμβαίνει κάθε φορά που συμφωνείται κάτι μεταξύ Μόσχας και Αθήνας και ματαιώνει τελικά τα σχέδια. Μετά από έναν αρχικό “αιφνιδιασμό”, δυνάμεις μέσα στο πολιτικό σύστημα ενεργοποιούνται και ανακαλύπτουν όλα τα τρωτά των ελληνορωσικών συμβάσεων και μόνο αυτών. Μπορεί τα γερμανικά υποβρύχια να γέρνουν ή τα αμερικανικά F-16 να μην μπορούν να πολεμήσουν, αφού δεν έχουν σύστημα αυτοπροστασίας, μόνο όμως τα ρωσικά πρότζεκτ γίνονται «φύλλο και φτερό» και ανακαλύπτονται τα κάθε είδους πραγματικά ή φανταστικά τους μειονεκτήματα.
Μερικές φορές μάλιστα η Ελλάδα το πράττει με μειωτικό για τη Ρωσία τρόπο. ‘Όταν η κυβέρνηση Καραμανλή άρχισε να «κάνει νερά» στην υλοποίηση της σύμβασης για τα θωρακισμένα, που η ίδια υπέγραψε ο τότε Υπουργός ‘Αμυνας βρήκε την παγκοσμίως πρωτότυπη μέθοδο να μην βγαίνει στο τηλέφωνο του τότε Ρώσου Πρέσβη και να μην του κλείνει ραντεβού, για να μη βρεθεί σε δύσκολη θέση! Τελικά η σύμβαση ματαιώθηκε από τον επόμενο Υπουργό κ. Βενιζέλο, παρά την επίσημη ρωσική πρόταση να πληρωθούν τα οχήματα με ελληνικά αγροτικά προϊόντα.
Ο νέος Πρέσβης που τοποθετήθηκε στην Αθήνα στις αρχές του 2009 ζήτησε, όπως είθισται στην παγκόσμια πρακτική, να συναντήσει τον αρχηγό της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Παπανδρέου. Δεν τον είδε ποτέ, συνάντησε τελικά, μετά από πολλούς μήνες τον κ. Δρούτσα. Σε όλες τις χώρες του κόσμου, των ΗΠΑ περιλαμβανομένων, είναι θέμα ελάχιστου χρόνου για τον Πρέσβη της Ρωσίας να συναντήσει όποιον πολιτικό ή κρατικό παράγοντα ζητήσει. Δεν γνωρίζουμε ποιος εισηγήθηκε στον κ. Παπανδρέου μια τέτοια συμπεριφορά, αυτός που τόκανε όμως προφανώς επεδίωκε να τορπιλίσει, με μια ακραία προκλητική πράξη, τις ελληνορωσικές σχέσεις.
Μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συμβούν τέτοια πράγματα. Η Ελλάδα ανήκει επίσης στις λίγες χώρες του κόσμου όπου όλο το Υπουργικό Συμβούλιο συνωστίζεται στις εκδηλώσεις της αμερικανικής Πρεσβείας, ενώ η Αστυνομία της χώρας, κυβερνήσεις έρχονται κυβερνήσεις φεύγουν, απαγορεύει την κυκλοφορία και απομακρύνει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε τεράστια απόσταση γύρω από την κατοικία του Πρέσβη, όπως ταιριάζει στους διοικούντες ενός προτεκτοράτου που θέλουν με κάθε τρόπο να επιδεικνύουν τη δουλοπρέπειά τους. Γενικότερα, η όλη κατάσταση στην περιοχή της Πρεσβείας θυμίζει κατεχόμενη πόλη. Την ίδια ώρα ένας Υφυπουργός και μόνον τίμησε δια της παρουσίας του την τελευταία δεξίωση της ρωσικής πρεσβείας για την εθνική της επέτειο.
Η τοποθέτηση Παπανδρέου εναντίον του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και ο χαρακτηρισμός των συμφωνιών με τη Ρωσία ως λεόντειων υπέρ αυτής, κατά την προεκλογική περίοδο του 2009, δεν ξεχάστηκε ποτέ στη Μόσχα. Παρά τις μεταγενέστερες διορθωτικές κινήσεις, θεωρήθηκε εχθρική ενέργεια, δηλωτική προθέσεων. Οι Ρώσοι παρακολουθούν επίσης με ιδιαίτερη προσοχή τη σημαίνουσα διαδοχική δραστηριοποίηση του κ. Ρόντος στη Γιουγκοσλαβία, τη Γεωργία, τη Βουλγαρία και την Ουκρανία, όπου έπαιξε βασικό ρόλο στην υπονόμευση των ρωσικών συμφερόντων. Στενός συνεργάτης του ‘Ελληνα Πρωθυπουργού, συνδεόμενος στενά με ισχυρές δυνάμεις του παγκόσμιου κατεστημένου, ο Ρόντος συνυπέγραψε με τον Μπρζεζίνσκι ένα κείμενο που αμφισβήτησε τη σημασία της σοβιετικής νίκης επί του Χίτλερ, ενώ χρησιμοποίησε το όνομα Παπανδρέου για να ανοίξει πολλές πόρτες στη Μέση Ανατολή που, κανονικά, θα του έμεναν ερμητικά κλειστές. Υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν, θεωρείται από ορισμένους ο αρχιτέκτονας
σημαντικών πρωτοβουλιών του Παπανδρέου, όπως η «προσέγγιση» με την πιο ακροδεξιά και διεθνώς απομονωμένη κυβέρνηση στην ισραηλινή ιστορία.
Δεν έχει διαφύγει της προσοχής της ρωσικής διπλωματίας και το γεγονός ότι, ενώ καρκινοβατούν οι ελληνορωσικές σχέσεις, αν και εδράζονται σε ένα σημαίνον ιστορικό υπόβαθρο αιώνων, η Αθήνα πήρε πολύ θεαματικές πρωτοβουλίες συγκαλώντας ή προτιθέμενη να συγκαλέσει κοινές συνεδριάσεις Υπουργικών Συμβουλίων με την Τουρκία και το Ισραήλ, και δημιουργώντας ad hoc όργανα συνεργασίας με αυτές τις χώρες, που, εξ αντιδιαστολής, θεωρήθηκαν επίσης ενέργειες που αντανακλούν τις στρατηγικές προτεραιότητες της Αθήνας.
Και στα «ήσσονα» άλλωστε θέματα, μόνο καλά δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν τα πράγματα. Η ρωσική Τράπεζα Εξωτερικού Εμπορίου και το Ταμιευτήριο (Σμπερμπάνκ) περιμένουν έξη μήνες την έκδοση άδειας για τη λειτουργία υποκαταστημάτων τους στην Αθήνα. Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα εμπόδια συναντούν επίσης μία επένδυση του Ρώσου μεγιστάνα Ρομάν Αμπράμοβιτς και δύο επενδύσεις στη Χαλκιδική και την Κρήτη. Τέλος, δεν έγινε τίποτα για τη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης-Μόσχας που είχε εξαγγελθεί.
Σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την τύχη της Ελλάδας, η Ρωσία δεν μοιάζει να είναι καν στο «ραντάρ» της Αθήνας και η Αθήνα μοιάζει παραδόξως μάλλον να θέλει να το δείχνει. Η σημερινή κατάσταση θυμίζει έντονα την περίοδο 1989-93. Τότε, βοηθούσης και της πολιτικής αστάθειας στην Αθήνα, η Ρωσία εγκαταλείφθηκε από την ελληνική διπλωματία, που ξύπνησε απότομα μόνο όταν η Μόσχα αναγνώρισε τα Σκόπια. Τότε άρχισαν να τρέχουν στη ρωσική πρωτεύουσα οι ‘Ελληνες Υπουργοί, ήταν όμως πολύ αργά.
Eπίκαιρα, 14.7.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com

Του Δημήτρη ΚωνσταντακόπουλουΤη συμφωνία του κ. Χριστόφια σε κάποιας μορφής διαμεσολαβητικό ρόλο του ΟΗΕ στις συνομιλίες απέσπασε ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, κατά την τρίτη συνάντηση, που είχε στη Γενεύη, με τους ηγέτες των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, από τότε που επαναλήφθηκαν οι συνομιλίες για το κυπριακό. (Βεβαίως ο όρος «εκπρόσωπος των Τουρκοκυπρίων» δεν είναι απολύτως ακριβής, στο μέτρο που ο κ. ‘Ερογλου εκλέγεται στην πραγματικότητα από το άθροισμα Τουρκοκυπρίων και Τούρκων εποίκων).
Οι συνομιλίες διεξήχθησαν υπό το γενικό «μότο» του «να τελειώνουμε επιτέλους με το κυπριακό» και υπό τη σκιά των δηλώσεων του απεσταλμένου του ΓΓ του ΟΗΕ Nτάουνερ, που χαρακτήρισε απογοητευτική την κατάσταση, λέγοντας ότι οι συνομιλίες εξελίσσονται όσο πιο αργά μπορούν για να μη σταματήσουν ολότελα. Τελευταία στιγμή επιστρατεύτηκε και ο Μπαρόζο, που ζήτησε με δηλώσεις του επιτάχυνση.
Η επιθυμία του «διεθνούς παράγοντα», όπως είθισται να αποκαλούν στην Κύπρο τους Αγγλοαμερικανούς, είναι την προεδρία της ΕΕ να αναλάβει, το δεύτερο εξάμηνο του 2012, η «Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία» αντί της σημερινής «Κυπριακής Δημοκρατίας» και, επίσης και κυρίως, να ξεμπλοκαριστεί η πορεία της ‘Αγκυρας προς την ΕΕ. Η πίεση που μπορούν να ασκήσουν τώρα είναι περιορισμένη, ενδέχεται όμως να αυξηθεί σημαντικότατα αν αλλάξουν οι πολιτικές δυνάμεις στην εξουσία σε Βερολίνο και Παρίσι, ενδεχόμενο απολύτως ρεαλιστικό.
Χρονοδιάγραμμα, με την ασφυκτική έννοια του όρου, δεν ορίστηκε, εκφράστηκε όμως η προσδοκία ουσιώδους σύγκλισης στα θεμελιώδη ζητήματα μέχρι τον Οκτώβριο, όποτε και ορίστηκε νέα τριμερής συνάντηση στη Νέα Υόρκη, με τους δύο ηγέτες να αρχίζουν πάλι ένα μαραθώνιο συναντήσεων εντός του θέρους. Μετά από αυτή τη σύγκλιση, αν επιτευχθεί, θα ανοίξει ο δρόμος για μια τελική “διεθνή διάσκεψη”, την ιδέα της οποίας ανανέωσε πάλι με τις δηλώσεις του ο Μπαν Κι Μουν, χωρίς όμως να προσδιορίσει την ακριβή σύνθεσή της.
Η τουρκική πλευρά προτείνει τη συμμετοχή Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων και των τριών προστατιδών των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου. Η Λευκωσία δεν θέλει ισότιμη συμμετοχή του ψευδοκράτους και της Δημοκρατίας και εισηγείται τη συμμετοχή και των πέντε μονίμων μελών του ΣΑ.
Επικριτικές φωνές για την διεθνή διάσκεψη, υπό οποιαδήποτε σύνθεση, ακούγονται πάντως και μεταξύ ορισμένων Ελληνοκυπρίων, που θεωρούν ότι η σύγκλισή της, ανεξαρτήτως συνθέσεως, συνεπάγεται προκαταβολική αναγνώριση μειωμένου διεθνούς στάτους για το κυπριακό κράτος. Είναι αντίθετοι σε οποιαδήποτε αναγνώριση συστήματος εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων, τα οποία ακριβώς χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν την εισβολή του 1974. ‘Αλλωστε, όποιος απαιτεί τέτοια δικαιώματα επί ενός κράτους, προφανώς δεν αποκλείει την χρήση τους, ούτε το αντιμετωπίζει ως κράτος πλήρους κυριαρχίας.
Τα παραπάνω προκύπτουν από τις επίσημες δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Τόσο ο κ. Χριστόφιας, όσο και ο κ. ‘Ερογλου απέφυγαν δηλώσεις μετά τις συνομιλίες και δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος για το τι άλλο πιθανώς συμφωνήθηκε στη διάρκειά τους. ‘Ηδη, οι πρώτες επιφυλάξεις διατυπώθηκαν στην ίδια την Κύπρο από το συγκυβερνόν Δημοκρατικό Κόμμα και την αντιπολιτευόμενη σοσιαλιστική ΕΔΕΚ, τα κυπριακά κόμματα αναμένεται όμως να τοποθετηθούν πλήρως μετά την ενημέρωση από τον Πρόεδρο.
Ενσωματώνοντας στην πολιτική του ορισμένες από τις κριτικές που ασκήθηκαν στο σχέδιο Ανάν, ο κ. Χριστόφιας έχει ταχθεί υπέρ «λύσης από τους Κύπριους για τους Κύπριους», «κυπριακής ιδιοκτησίας» όπως την λέει, ενώ αρνείται ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα. Η προσπάθεια του Λονδίνου, και κατ’ επέκτασιν του Μπαν Κι Μουν, είναι να βρεθεί μια φόρμουλα να υπερκερασθούν αυτοί οι διαδικαστικοί φραγμοί και αυτό επιχειρήθηκε και εν μέρει έγινε στη Γενεύη, αφενός με την αποδοχή της συμβολής του ΟΗΕ, αφετέρου με την εισήγηση ενός άτυπου χρονοδιαγράμματος μέχρι τον Οκτώβριο, για συμφωνία στα θεμελιώδη, που θα ανοίξει τον δρόμο για διάσκεψη.
Λεκτικά, ο Μπαν Κι Μουν έκανε βέβαια μια παραχώρηση στη Λευκωσία, σεβόμενος, δεν είχε άλλωστε και άλλη επιλογή, την αρχή της «κυπριακής ιδιοκτησίας», αμέσως μετά προτείνοντας όμως κάποιας μορφής διαμεσολάβηση του ΟΗΕ, πρόταση που απεδέχθησαν οι Χριστόφιας και ‘Ερογλου. Αν και απομένει να διευκρινισθεί η μορφή, πιθανότατα θα πρόκειται για «γεφυρωτικές προτάσεις» του κ. Ντάουνερ.
Το πρόβλημα είναι ότι ο κ. Ντάουνερ δεν είναι στην πραγματικότητα ουδέτερος, «έντιμος μεσολαβητής» όπως παρουσιάζεται. Επιπλέον, οι προτάσεις του φέρουν το βάρος και κύρος προτάσεων του ΟΗΕ, καθιστώντας δυσχερή την ελεύθερη απόρριψή τους. Last but not least, η λογική του Ντάουνερ, όπως και του ντε Σότο πριν από αυτόν, δεν είναι να γίνονται προτάσεις συμβατές με την ύπαρξη Κυπριακής Δημοκρατίας ως κανονικού κράτους ή τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Λέγονται «γεφυρωτικές» γιατί αναζητούν μονίμως τον «μέσο όρο», χωρίς να ασχολούνται με το κατά πόσον ο «μέσος όρος» οδηγεί σε δίκαιη και ευσταθή λύση ή λύση σύμφωνη με τα ψηφίσματα. Ακριβώς γι’ αυτό, η μέθοδος αυτή παρήγαγε στο παρελθόν το κατά Δημήτρη Τσάτσο «συνταγματικό τέρας» του σχεδίου Ανάν.
Η κατάσταση αυτή αντανακλά, σύμφωνα με νομικούς κύκλους στη Λευκωσία, την θεμελιώδη ασάφεια επί της οποίας βασίζονται οι διεξαγόμενες συνομιλίες, τόσο επί της διαδικασίας, όσο και επί της ουσίας:
– η τουρκική πλευρά ζητάει έναν συνεταιρισμό δύο κρατών, υπό τη γενική εγγύηση και το δικαίωμα επέμβασης της Τουρκίας
– η επίσημη Λευκωσία αναζητά έναν αδύνατο συμβιβασμό μεταξύ της τουρκικής θέσης και των στοιχειωδών χαρακτηριστικών ενός κανονικού κράτους, γεγονός που την οδηγεί σε παγκόσμιες «πρωτοτυπίες», αν όχι «παραδοξότητες», όπως η εκ περιτροπής προεδρία του κράτους, η στάθμιση των ψήφων ανάλογα με την εθνότητα των εκλογέων και η ύπαρξη ξένων δικαστών, παρά την ρητή δέσμευση περί του αντιθέτου του κ. Χριστόφια. (Το νέο κράτος δεν θα διαθέτει επίσης το πιο βασικό χαρακτηριστικό των κρατών, το δικαίωμα της αυτοάμυνας και ένοπλες δυνάμεις).
– η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων θέλει μεν λύση, απορρίπτει όμως τις προτάσεις της ηγεσίας της. Επιθυμεί κυρίως να αποφύγει, εν ονόματι της λύσης, την απώλεια της προστασίας του σχετικά κανονικού κράτους υπό το οποίο ζει επί 35 χρόνια.
‘Όπως είναι δομημένη η διαδικασία, οι προτάσεις Ντάουνερ δεν μπορούν να οδηγήσουν πουθενά αλλού παρά στην μετατόπιση των θέσεων Χριστόφια προς τις τουρκικές θέσεις, τη στιγμή μάλιστα που ήδη αυτές οι προτάσεις απορρίπτονται από τους Ελληνοκυπρίους!
Με άλλα λόγια, η διαδικασία είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να οδηγεί σε μόνιμη διολίσθηση προς την τουρκική πλευρά του μέσου όρου της αναζητούμενης λύσης. Με τη Λευκωσία να αποκλείει, ότι και να γίνει, τη διακοπή των συνομιλιών ή την έγερση άλλων ζητημάτων, που θα μπορούσαν να πιέσουν την Τουρκία, όπως η απαίτηση αποχώρησης των κατοχικών στρατευμάτων, η διαδικασία όπως είναι σήμερα είτε πάει σε αδιέξοδο, είτε θα παράγει λύση, όπως και στο παρελθόν, που θα υποστηρίζεται από την κυπριακή κυβέρνηση και θα απορρίπτεται από τους Ελληνοκυπρίους. Προς το παρόν συνιστά απλά μια αφόρητη βυζαντινολογία, μπορεί όμως σε δεδομένη στιγμή να αποκτήσουν αυτές οι παραδοξότητες και αντιφάσεις δραματική πολιτική σημασία.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 9.7.2011

Του Δημήτρη ΚωνσταντακόπουλουΑποφράς ημέρα στην ελληνική ιστορία πρέπει να θεωρηθεί η 29η Ιουνίου, ημέρα ψήφισης από τους “155” του “μεσοπρόθεσμου προγράμματος”. Προγράμματος που δεν μπορεί δυστυχώς κανείς να το χαρακτηρίσει διαφορετικά, παρά ως πρόγραμμα δολοφονίας της Ελλάδας, του ελληνικού λαού και κράτους, της ελληνικής οικονομίας και δημοκρατίας. Και την ψήφισή του τίποτε άλλο από παράδοση, συνθηκολόγηση στον οικονομικό, χρηματοπιστωτικό κατακτητή. Κανείς ¨Ελληνας δεν μπορεί να διαβάσει καν αυτό το πρόγραμμα, χωρίς να ντραπεί, όπως προσφυώς είπε στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας. Κι αν ένας, έστω, αναγνώστης μας, διαφωνεί με την κατηγορηματικότητα των εκφράσεων που χρησιμοποιούμε, τον καλούμε, πριν κρίνει εμάς, να μπει στον κόπο να το διαβάσει.
Βασιζόμενη στη συνεργασία της κυβέρνησης και στηριζόμενη στην ψήφο των βουλευτών, εκμεταλλευόμενη και την θερινή άμβλυνση των πολιτικών αντανακλαστικών εδώ και διεθνώς, η τρόικα θα επιτεθεί πιθανότατα στην Ελλάδα μέσα στον Ιούλιο και τον Αύγουστο, με έναν ορυμαγδό μέτρων και λεηλασιών, με τον ίδιο τρόπο που τα τανκς του Γκουντέριαν της επετέθησαν την άνοιξη του 1941. Η μορφή της ασκούμενης βίας έχει αλλάξει, όχι η τελική επιδίωξη, η υποδούλωση της χώρας, η μετατροπή της σε άθλια αποικία της παγκοσμιοποίησης, η χρήση της Ελλάδας για την πειθάρχηση όλης της ευρωζώνης, τη μετατροπή επίσημα της ΕΕ σε δικτατορία των αγορών, του διεθνούς, και σε μεγάλο βαθμό εξωευρωπαϊκού, χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Η τρόικα δεν είναι παρά η εμπροσθοφυλακή του νέου ολοκληρωτισμού που επελαύνει από την Ελλάδα κατά της Ευρώπης, κατά δηλαδή των πολιτικών και κοινωνικών κατακτήσεων των ευρωπαϊκών λαών μετά τη Γαλλική Επανάσταση και, ιδίως, την νίκη επί του Χίτλερ το 1945. Η διαφορά με το 1941 είναι ότι η κυβέρνηση της Αθήνας έκανε τώρα ότι μπορούσε για να προκαλέσει και διευκολύνει αυτή την επίθεση, για να οργανώσει την ήττα, υποδούλωση και καταστροφή του ελληνικού λαού.
Aπό τον Γλέζο στον Κουρουμπλή
Την ώρα που η Εξουσία αδίστακτα επέβαλε, τρομοκρατώντας, εκβιάζοντας, δωροδοκώντας με αξιώματα, στο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας να αυτοκτονήσει και στους βουλευτές να κλείσουν τα μάτια τους μπροστά στο εθνικό συμφέρον και τη δημοκρατική τάξη, χρειάστηκε ένας τυφλός για να δει την αλήθεια. Αστραπή φωτός στην πιο βαθιά νύχτα της Ελλάδας, η ψήφος του Παναγιώτη Κουρουμπλή έχει την ίδια βαρύτητα και σημασία που είχε το κατέβασμα της σημαίας των Ναζί από την Ακρόπολη, έστω κι αν ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ δεν χρειάστηκε, ευτυχώς, να διακινδυνεύσει τη ζωή του. Εύφημο μνεία θα αποδώσει η Ιστορία και στους βουλευτές της ΝΔ Σπ. Γαληνό και Π. Καμμένο, που καταψήφισαν στο σύνολό του τον εφαρμοστικό νόμο.
¨Όπως σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας, ο ελληνικός λαός, εφευρέτης της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, ο λαός που έκανε τη δεύτερη μεγαλύτερη Επανάσταση στην Ευρώπη, μετά τη Γαλλική, και προέταξε την ισχυρότερη αντίσταση στον Χίτλερ, σχετικά με το μέγεθος της χώρας του, ήταν παρών αγωνιζόμενος έξω από τον χώρο του εγκλήματος.
Απλοί άνθρωποι, νέοι και γέροι, συνταξιούχοι και μεροκαματιάρηδες υπερασπίστηκαν τη χώρα τους την ώρα που ασελγούσαν πάνω της στο εσωτερικό της Βουλής. Αντιστάθηκαν επίμονα και ηρωϊκά στην πιο εκτεταμένη χρήση αστυνομικής βίας μετά τη στρατιωτική δικτατορία και στη συνδυασμένη προβοκατόρικη δράση παρακρατικών και αστυνομίας.
Το μεσοπρόθεσμο δεν είναι μια πολιτική που μπορεί κάποιος να τη θεωρήσει καλή και κάποιος κακή. Ούτε καν οι προτείναντες και ψηφίσαντες αυτή την πολιτική δεν υποστήριξαν, όπως έλεγαν πέρυσι, ότι πρόκειται, καθ¨ οιονδήποτε τρόπο, για πρόγραμμα σωτηρίας, έστω οδυνηρής, για τη χώρα. Μια πολιτικός που φαινόταν να διατηρεί έως τώρα κάποια επίφαση σοβαρότητας, όπως η Βάσω Παπανδρέου, δήλωσε μάλιστα ότι ψηφίζει ναι, γιατί προτιμά το μαχαίρι από το πιστόλι!
Διαδρομές της Προδοσίας
Οι εκλογές όμως δεν γίνονται για να διαλέξουν οι βουλευτές το όπλο εκτέλεσης του ελληνικού λαού, της οικονομίας, του κράτους, της χώρας, του έθνους. Μόνο ως προδοσία μπορούν να χαρακτηρισθούν παρόμοιες πράξεις.
Η απόφαση των 155 είναι νομότυπη, δεν είναι νόμιμη. Είναι νομότυπη όσο ήταν και η ψήφος των Αποστατών, που παραβίασαν κάθε αρχή λαϊκής κυριαρχίας και του Συντάγματος, στηρίζοντας, με την ψήφο τους, το πραξικόπημα του Βασιληά, του Παλατιού και των ΗΠΑ, το 1965, πραξικόπημα που έγινε για να οδηγήσει και οδήγησε στη δικτατορία του 1967 και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Η ψήφιση του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου συνιστά ευθεία παραβίαση της λαϊκής εντολής, πολιτικό πραξικόπημα ακριβώς ανάλογο εκείνου του 1965. Είναι νομότυπη, αλλά νομότυπη ήταν επίσης και η ανάλογης ηθικο-πολιτικής αξίας συνθηκολόγηση του στρατηγού Τσολάκογλου, το 1941.
Εδώ βέβαια τελειώνουν οι ιστορικές αναλογίες. Η συνθηκολόγηση Τσολάκογλου είχε μεγάλη ηθικο-ψυχολογική, περιορισμένη όμως πρακτική σημασία. Η Ελλάδα είχε ήδη ηττηθεί ουσιαστικά από τον ‘Aξονα. Εδώ υπήρχαν τεράστια περιθώρια διαπραγμάτευσης, γιατί δεν ήταν έτοιμοι Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες και Βερολίνο να διακινδυνεύσουν μια παγκόσμια οικονομική κρίση και μια κρίση της ΕΕ για να περάσει το μεσοπρόθεσμο! Μόνο ηλίθιοι ή απατεώνες μπορούν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο. Είναι λοιπόν διπλά και τριπλά προδότες οι σημερινοί, γιατί συνθηκολόγησαν χωρίς να έχουν ηττηθεί, προκαλώντας με τη συνθηκολόγηση την ήττα.
Σε ότι αφορά το 1965, η Αποστασία οδήγησε όντως, τελικά, στην απώλεια της μισής Κύπρου το 1974. Αλλά ακόμα και αυτή η τραγική απώλεια μπορεί να αποδειχθεί τίποτα μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί, όχι η μισή Κύπρος, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα.
Αεροπειρατεία ενός κράτους
Οι τελευταίες εξελίξεις μοιάζουν, δυστυχώς, να επιβεβαιώνουν όσους υποστηρίζουν ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια καλή ή μια κακή κυβέρνηση, έχουμε να κάνουμε με μια “οθόνη”, που αποκρύπτει την “κατάληψη”, στην πραγματικότητα, του ελληνικού κυβερνητικού και κρατικού μηχανισμού από αλλότριες δυνάμεις, που χρησιμοποιώντας το όνομα του Πρωθυπουργού μπόρεσαν να ελέγξουν το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας και, στη συνέχεια, την κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος, προκαλώντας και εκμεταλλευόμενοι την κρίση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην ελληνική ιστορία, ούτε είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που εμφανίζονται τέτοιες τάσεις. Το αντίθετο. Η ειδοποιός διαφορά όμως της σημερινής ελληνικής περίπτωσης, είναι η ολοκληρωτική αποξένωση της κυβέρνησης από την ελληνική κοινωνία. Ούτε οι κυβερνήσεις των Αποστατών, ούτε η Χούντα του Παπαδόπουλου, ήταν καθ¨ οιονδήποτε τρόπο αντιπροσωπευτικές του ελληνικού λαού ή ανεξάρτητες κατ¨ελάχιστον έναντι των Ξένων. Ακόμα κι αυτές όμως είχαν κάποιο όριο στο τι μπορούσαν να κάνουν, γι¨αυτό και χρειάστηκε να έρθει ο Ιωαννίδης για να ολοκληρωθεί το έγκλημα.
Η κυβέρνηση είναι ειλικρινής λέγοντας ότι δεν την ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος. Δεν την ενδιαφέρει γιατί δεν αναφέρεται στον ελληνικό λαό, ούτε δίνει σε αυτόν λογαριασμό, ούτε κυβερνά καν η ίδια. ¨Άλλες δυνάμεις κυβερνούν εδώ, μη ελληνικές. Η κυβέρνηση λειτουργεί εν τέλει, συνειδητά ή όχι, αλλά αυτό έχει δευτερεύουσα σημασία, ως εντεταλμένο απόσπασμα του επελαύνοντος “ολοκληρωτισμού των αγορών”, ενός διεθνούς πραξικοπήματος που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, για την πλήρη επικράτηση του χρηματιστικού κεφαλαίου επί των κρατών. Λειτουργώντας έτσι δεν οργανώνει μόνο την αποικιοποίηση, υποδούλωση και καταστροφή της Ελλάδας, έχει καταστεί και παράγων πανευρωπαϊκής αποσταθεροποίησης.
Στο τέλος μάλιστα κινδυνεύει, αυτή η κυβέρνηση, τόσο ανίκανη να διαμεσολαβήσει μεταξύ ελληνικού λαού και διεθνούς συστήματος, να γίνει μπούμερανγκ και για τις δυνάμεις που τη χρησιμοποιούν. Στο μέτρο ιδίως που αδυνατεί να παγιώσει την κυριαρχία τους στη χώρα, οδηγώντας είτε σε εξέγερση, είτε σε εθνική κατάρρευση. Τότε, μπορούν να ενεργοποιηθούν οι δυνάμεις του Χάους, που θέλουν την καταστροφή της ΕΕ και δεν αρκούνται στον μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό, αλλά προτιμούν τον … κανονικό!
Υπάρχει ελπίδα;
Θεωρητικά τουλάχιστον, μια τόσο απελπιστική κατάσταση προσφέρει δια της ακρότητός της και τη μόνη δημοκρατική λύση. Τη μετατροπή της Ελλάδας σε φορέα του αιτήματος για μια οργανωμένη απάντηση της Ευρώπης στις αγορές, κάτι που μπορεί να ενδιαφέρει όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Η πρώτη προϋπόθεση για να συμβεί κάτι τέτοιο έχει παρουσιαστεί: είναι η πολιτική αφύπνιση του ελληνικού λαού, το μεγαλειώδες κίνημα των Πλατειών. Αυτό που καθυστερεί όμως επικίνδυνα είναι η εμφάνιση ηγεσιών, ιδεών, προγραμμάτων, η πολιτική και προγραμματική συγκρότηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων, η διεθνής τους δικτύωση.
Δεν αρκούν το 2011 αγριοφωνάρες και γενικόλογες καταγγελίες, χρειαζόμαστε συγκροτημένες ιδέες και προγράμματα. Δεν είναι αξιόπιστος, κάποιος που φιλοδοξεί να σώσει την Ελλάδα, αν εξωραϊζει την πραγματικότητά της. Δεν κάνουν για ηγέτες φθαρμένα και ανακυκλούμενα υλικά και πρόσωπα, ακόμα όμως περιμένουμε την εμφάνιση αξιόπιστων ηγεσιών, ικανών να αναλάβουν το τιτάνιο έργο της σωτηρίας της χώρας. ¨Οσο για τις κρίσιμης σημασίας διεθνείς συμμαχίες των κάθε λογής αντιμνημονιακών, του ελληνικού λαού, η κατάσταση είναι μέχρι τώρα απελπιστική.
Οι δυνάμεις που επιτίθενται στον ελληνικό λαό το γνωρίζουν, γι¨αυτό και επιχειρούν να κάνουν ότι περισσότερο μπορούν όσο πιο γρήγορα γίνεται, εκμεταλλευόμενες την ύπαρξη της τωρινής κυβέρνησης, όσο υπάρχει, και το καλοκαίρι.
ΥΓ. Δεν αντιλαμβανόμαστε τι εξυπηρετούν οι ανακοινώσεις των κομμάτων της αριστεράς εναντίον των αποδοκιμασιών και προπηλακισμών βουλευτών και Υπουργών. Δεν έχουν ασφαλώς λόγο να υποστηρίξουν τέτοιες εκδηλώσεις ή να τις οργανώσουν ή να πάρουν την ευθύνη τους. Αλλά αν οι βουλευτές και οι υπουργοί δεν θέλουν αποδοκιμασίες, μπορούν κάλλιστα και απλούστατα να τις αποφύγουν, τιμώντας τον όρκο τους.
Επίκαιρα, 7.7.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com