Tου Σταυρου Λυγερου
Δεν χρειαζόταν επίσημη δήλωση για να συνειδητοποιήσουμε ότι το σύστημά μας ήταν και σε μεγάλο βαθμό παραμένει κλεπτοκρατικό. Ο πολίτης το διαπιστώνει καθημερινά. Η διαφθορά έχει εδώ και πολλά χρόνια καταντήσει ενδημικό φαινόμενο. Δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα. Είναι κανόνας με εξαιρέσεις.
Το γεγονός αυτό, ωστόσο, δεν δικαιώνει τη δήλωση Παπανδρέου ότι κυβερνάει μια διεφθαρμένη χώρα. Πρώτον, επειδή δεν υπάρχουν διεφθαρμένες χώρες, αλλά χώρες, που υποφέρουν από εκτεταμένη διαφθορά. Δεύτερον, επειδή η διαπλοκή και η διαφθορά είναι καρκινώματα, που τροφοδοτήθηκαν από το ίδιο το πολιτικό σύστημα.
Η κλεπτοκρατία διαχύθηκε στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, αλλά το «ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Είναι το πολιτικό σύστημα, που έδωσε τον τόνο. Αυτό διαμόρφωσε το κλίμα συναλλαγής με τους πολίτες. Για να διατηρήσει τα προνόμιά της, η πολιτική ελίτ εξαγόραζε εμμέσως την ανοχή των πολιτών. Πώς; Ανεχόμενη τη διαφθορά δημοσίων υπαλλήλων, τη φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων και μορφές «λαϊκής» αυθαιρεσίας, όπως η αυθαίρετη δόμηση. Πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Για να επιβάλει τον σεβασμό και την εφαρμογή των νόμων, ένα πολιτικό σύστημα πρέπει να είναι αξιόπιστο. Αυτό δεν ισχύει. Οι πολίτες ψηφίζουν, χωρίς να εμπιστεύονται. Εξ ου και η κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης. Υπενθυμίζουμε ότι όταν ο Κώστας Σημίτης δεχόταν καταγγελίες για τη γιγάντωση της διαπλοκής/διαφθοράς, παγίως απαντούσε με τη δήλωση-υπεκφυγή: «όποιος έχει στοιχεία να τα καταθέσει στον εισαγγελέα». Η θέση αυτή, όμως, είναι νομική κι όχι πολιτική. Μετατρέπει το δάσος σε άθροισμα μεμονωμένων δένδρων και κατ’ αυτό τον τρόπο – ανεξαρτήτως προθέσεων – συμβάλλει στη συγκάλυψη του προβλήματος. Η εξατομίκευση του φαινομένου είναι απαραίτητη για την ποινική δίωξη, αλλά όχι για θεσμικές παρεμβάσεις.
Είναι αξιοσημείωτο ότι το δόγμα Σημίτη υιοθέτησε (ακριβώς με τα ίδια λόγια) ως πρωθυπουργός και ο Κώστας Καραμανλής, ενώ ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το κατηγορούσε. Η πικρή αλήθεια είναι ότι ακόμα και οι έντιμοι πολιτικοί είχαν πολιτικοψυχολογικά συμβιβασθεί με την κλεπτοκρατία, προτιμώντας να στρέφουν αλλού το βλέμμα.
Ως γνήσιο τέκνο αυτού του πολιτικού συστήματος, ο Γιώργος Παπανδρέου υποβάθμισε το δημοσιονομικό πρόβλημα τους πρώτους μήνες της πρωθυπουργίας του. Κι όταν στριμώχθηκε από τις Αγορές, ο πρωθυπουργός έγινε κατήγορος της χώρας του στο εξωτερικό με σκοπό εξ αντιδιαστολής να αποκτήσει προσωπική αξιοπιστία. Η αποστολή ενός πρωθυπουργού, όμως, δεν είναι να διαλαλεί στο εξωτερικό τις παθογένειες της χώρας του, αλλά να λαμβάνει δραστικά μέτρα για τη συρρίκνωσή τους. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Εάν από τον θόρυβο που προκάλεσε η δήλωση Γιούνκερ αξίζει να κρατήσουμε κάτι είναι η ευκολία, με την οποία ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έσπευσε να κατηγορήσει ψευδώς τον Καραμανλή. Η δήλωσή του επιβεβαιώνει ότι πίσω από τα νεωτερικά φτιασιδώματα κρύβεται ένας πολιτικάντης, ένας αντάξιος πρωταγωνιστής των ανούσιων θλιβερών δικομματικών καυγάδων.
http://news.kathimerini.gr
Δεν χρειαζόταν επίσημη δήλωση για να συνειδητοποιήσουμε ότι το σύστημά μας ήταν και σε μεγάλο βαθμό παραμένει κλεπτοκρατικό. Ο πολίτης το διαπιστώνει καθημερινά. Η διαφθορά έχει εδώ και πολλά χρόνια καταντήσει ενδημικό φαινόμενο. Δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα. Είναι κανόνας με εξαιρέσεις.
Το γεγονός αυτό, ωστόσο, δεν δικαιώνει τη δήλωση Παπανδρέου ότι κυβερνάει μια διεφθαρμένη χώρα. Πρώτον, επειδή δεν υπάρχουν διεφθαρμένες χώρες, αλλά χώρες, που υποφέρουν από εκτεταμένη διαφθορά. Δεύτερον, επειδή η διαπλοκή και η διαφθορά είναι καρκινώματα, που τροφοδοτήθηκαν από το ίδιο το πολιτικό σύστημα.
Η κλεπτοκρατία διαχύθηκε στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, αλλά το «ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Είναι το πολιτικό σύστημα, που έδωσε τον τόνο. Αυτό διαμόρφωσε το κλίμα συναλλαγής με τους πολίτες. Για να διατηρήσει τα προνόμιά της, η πολιτική ελίτ εξαγόραζε εμμέσως την ανοχή των πολιτών. Πώς; Ανεχόμενη τη διαφθορά δημοσίων υπαλλήλων, τη φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων και μορφές «λαϊκής» αυθαιρεσίας, όπως η αυθαίρετη δόμηση. Πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Για να επιβάλει τον σεβασμό και την εφαρμογή των νόμων, ένα πολιτικό σύστημα πρέπει να είναι αξιόπιστο. Αυτό δεν ισχύει. Οι πολίτες ψηφίζουν, χωρίς να εμπιστεύονται. Εξ ου και η κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης. Υπενθυμίζουμε ότι όταν ο Κώστας Σημίτης δεχόταν καταγγελίες για τη γιγάντωση της διαπλοκής/διαφθοράς, παγίως απαντούσε με τη δήλωση-υπεκφυγή: «όποιος έχει στοιχεία να τα καταθέσει στον εισαγγελέα». Η θέση αυτή, όμως, είναι νομική κι όχι πολιτική. Μετατρέπει το δάσος σε άθροισμα μεμονωμένων δένδρων και κατ’ αυτό τον τρόπο – ανεξαρτήτως προθέσεων – συμβάλλει στη συγκάλυψη του προβλήματος. Η εξατομίκευση του φαινομένου είναι απαραίτητη για την ποινική δίωξη, αλλά όχι για θεσμικές παρεμβάσεις.
Είναι αξιοσημείωτο ότι το δόγμα Σημίτη υιοθέτησε (ακριβώς με τα ίδια λόγια) ως πρωθυπουργός και ο Κώστας Καραμανλής, ενώ ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το κατηγορούσε. Η πικρή αλήθεια είναι ότι ακόμα και οι έντιμοι πολιτικοί είχαν πολιτικοψυχολογικά συμβιβασθεί με την κλεπτοκρατία, προτιμώντας να στρέφουν αλλού το βλέμμα.
Ως γνήσιο τέκνο αυτού του πολιτικού συστήματος, ο Γιώργος Παπανδρέου υποβάθμισε το δημοσιονομικό πρόβλημα τους πρώτους μήνες της πρωθυπουργίας του. Κι όταν στριμώχθηκε από τις Αγορές, ο πρωθυπουργός έγινε κατήγορος της χώρας του στο εξωτερικό με σκοπό εξ αντιδιαστολής να αποκτήσει προσωπική αξιοπιστία. Η αποστολή ενός πρωθυπουργού, όμως, δεν είναι να διαλαλεί στο εξωτερικό τις παθογένειες της χώρας του, αλλά να λαμβάνει δραστικά μέτρα για τη συρρίκνωσή τους. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Εάν από τον θόρυβο που προκάλεσε η δήλωση Γιούνκερ αξίζει να κρατήσουμε κάτι είναι η ευκολία, με την οποία ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έσπευσε να κατηγορήσει ψευδώς τον Καραμανλή. Η δήλωσή του επιβεβαιώνει ότι πίσω από τα νεωτερικά φτιασιδώματα κρύβεται ένας πολιτικάντης, ένας αντάξιος πρωταγωνιστής των ανούσιων θλιβερών δικομματικών καυγάδων.
http://news.kathimerini.gr
RSS - Posts
8 Comments
George!
Ο πατέρας μου ήταν διεφθαρμένος. Μετά από 55 χρόνια δικηγορίας άφησε (το 1992) στη τράπεζα 6000 δρχ. για “να ζήσει καλά η μάνα μου την υπόλοιπη ζωή της”
Ο πατέρας του Νίκου το ίδιο. Πέθανε σαν σκυλί σε ένα νοσοκομείο μετα από 50 χρόνια δουλειάς στα κοντέϊνερ γιατί “απεργούσαν” οι γιατροί του ΕΣΥ
Ο Νίκος το ίδιο. Πλήρωσε 20 εκατομμύρια ευρώ σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές χωρίς ούτε μία ώρα καθυστέρηση
Εγώ είμαι διεφθαρμένος. Η εταιρία μου πλήρωσε 25 εκατομμύρια ευρώ από το 1972 μέχρι το 2009
Ας δούμε τώρα μερικούς Αδιάφθορους (από το 1980): όσοι κυβέρνησαν την Ελλάδα, οι στρατηγοί, λοχαγοί και οι κομματικοί στρατοί που της έφαγαν τις σάρκες.
Επίσης ΔΕΝ είναι διεφθαρμένα όλα τα καλόπαιδα με τα σεμπάγκο, τα κόλ χαν και τα αρμάνι που περιτριγυρίζουν τους Αδιάφθορους
Ούτε λέξη δεν επιτρέπεται να πω για την torcasco, τις εταιρίες συμβούλων, τις ΜΚΟ, τις μίζες της Μιζενς και χίλια δύο άλλα για τα οποία υπεύθυνη είναι η θεία Φωτούλα του Στάθη (του οποίου είναι και το σκίτσο στο άρθρο του Σ. Λυγερού)
Οχτώ εκατομμύρια Έλληνες ζητάμε γονατιστοί συτγγνώμη.
Εμείς είμαστε οι διεφθαρμένοι και όχι, για τον θεό οι απόφοιτοι του Άμχερστ
Η ζημιά που κάναν και κάνουν οι Παπανδρέου, οι Μητσοτάκηδες, οι Καραμανλήδες και οι πέριξ, είναι αδιάψευστη και μεγάλη. Το ψάρι σίγουρα βρωμάει απ’ το κεφάλι. Ο πολίτης όμως (όταν είναι τέτοιος) είναι υπεύθυνος για αυτά που κάνει αλλά πρέπει να ξέρει πως είναι υπεύθυνος και για αυτά που δεν κάνει. Εγώ πχ ξέρω ότι κλέβουν κλπ, αλλά επειδή έχω τη δουλίτσα μου, έστω και αξιοκρατικά, δεν στέλνω τους πρασινογάλαζους σπίτι τους, αλλά τους ανέχομαι και τους στηρίζω σα να μην υπάρχει αύριο. Δεν κλέβω, δεν παρανομώ, δεν απαιτώ, δε συμμετέχω, δε μιλώ. Είμαι σωστός? Θέλω δημοκρατία αλλά δε θέλω να συμμετέχω πουθενά, δε θέλω να αντιδρώ, ούτε να φαίνομαι. Θέλω να “βρεθούν σωστοί” να με κυβερνήσουν εμένα τον “τίμιο”. Η δημοκρατία όμως δε χρειάζεται “φωτισμένους ηγέτες”. Χρειάζεται ενεργούς πολίτες και όχι ραγιάδες.
Γιατί η ελληνική κοινωνία ήταν πανέτοιμη να δεχτεί τον Ανδρέα Παπανδρέου ως τον “μέγα πολιτικό” και να τον θεωρεί ακόμη τέτοιο? Αν δεν φερθήκαμε διεφθαρμένα, τότε σίγουρα φερθήκαμε βλακωδώς. Το ίδιο ισχύει και για τους διαδόχους του.
αν ο κ. παπαντωνιου ή ο κ. παπαντρεου θεωρουν τους εαυτους τους αδιαφθορους.. μακαρι να ειναι … ας ποιασουν αυτους που ξερουν, αν θελουν να το αποδειξουν… αδιαφορο για τα παντα στο πολιτικο συστημα αλλα αιτια δεν ειναι οι πολιτικοι , ειναι ο κοσμος που ακομα τους ακουν, τους χειροκροτανε, πανε στις συγκεντροσεις τους, βαζουν για δημοτικοι συμβουλοι, τους πιστευουν και συμφωνα με τις δημοσκοπισεις προτηθονται και να τους ψηγησουν… λυπαμε για το τροπο που αντιμετοπιζουν την κριση οι πρωτοκλασατοι υποτηθεται πολιτικοι… λυπαμε και για τον κοσμο που τους πιστευοι… δεν με νοιαζει το μελλον της ελλαδας….εξαλλου τι μου προσφερει η ελλαδα που δεν θα μου το προσεφερε πχ. η σουηδια ή η ιταλια… και τι με νοιαζει αν δεν μηλανε τα παιδια μου ελληνικα γιατι εγω εμαθα ποτε τη σημαινει ελλαδα… ή και να μηλαει κανεις ελληνικα τον καταλαβαινει κανενας..? τι μου προσφερει η ελλαδα που δεν θα μου προσφερε η ιταλια αν δεν κερδιζαν οι συμμαχοι των 2παγκοσμιο πολεμο…? σαν φιλοσοφικο ερωτημα το θετω…
Μέχρι τη μέση του κειμένου σου αγαπητέ, θα συμφωνήσω. Επέτρεψέ μου όμως, να διαφωνήσω για το εάν θα πρέπει να μας νοιάζει το μέλλον της Ελλάδας, έστω και αν διατυπώνεται ως φιλοσοφικό ερώτημα…
Αν θέλει κάποιος να μάθει τι σημαίνει Ελλάδα, μπορεί να ψάξει ΜΟΝΟΣ του. Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν τόσες πηγές, βιβλία, αρχαίοι συγγραφείς και εξαιρετικοί σύγχρονοι λογοτέχνες, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν σημαντικά στην αναζήτηση όποιου το επιθυμεί ΝΑ ΨΑΞΕΙ. Αρκεί να το ΕΠΙΘΥΜΕΙ.
Και στη συνέχεια, να το διδάξει ΑΥΤΟΣ στα παιδιά του.
Οσον αφορά την Ιταλία, να θυμίσω απλά ότι λόγω της κατοχής της χώρας μας από τον Αξονα, στους δρόμους της Αθήνας, κάθε πρωϊ του Χειμώνα του ’43, δημοτικά κάρα μάζευαν δεκάδες κοκκαλωμένους νεκρούς από την πείνα. Σαν αποτέλεσμα, η χώρα μας απώλεσε το 15% του παραγωγικού της πληθυσμού μέσα σε 3 χρόνια, αριθμό πολλαπλάσιο τόσο του πολέμου του ’40, όσο και του Εμφυλίου. Η Ελλάδα, έστω και στη σημερινή της δύσκολη κατάσταση, μας προσφέρει τη δυνατότητα της ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ, κάτι για το οποίο οι πρόγονοί μας έχυσαν το αίμα τους.
Ας μην το ξεχνάμε αυτό και ας μην αφήνουμε την απαισιοδοξία να μας πλακώνει!
μην περνεις κυριολεκτικα οσα γραφω για την ιταλια.. εννοω οτι αν ηθελα να ψαξω μονος μου να διαβασω αν κατευφεγα σε κρυφα σχολεια τοτε αυτο δεν εχει και μεγαλη διαφορα απο αυτο που ζουσαν η ελληνες επι οθωμανικης αυτοκρατοριας… εννοω σαν κρατικη υποσταση η ελλαδα δεν προσφερει τιποτα στην ανθρωποτητα… τιποτα που να αποτελει κατα καποιο τροπο αντοιστηχο της ιστοριας του τοπου…
Συμφωνώ σε αυτό αγαπητέ.
Στο χέρι μας όμως είναι, η χώρα μας να προσφέρει στο μέλλον. Προφανώς όχι με ανόητους Μεγαλοϊδεατισμούς αλλά με την εκπαίδευση της νέας γενιάς. Και γι αυτό δεν χρειάζονται κρυφά σχολεία (ας μην το δραματοποιούμε…).
Ελπίδα χρειάζεται, αισιοδοξία και προσωπική δουλειά.
Να ‘σαι καλά
Παραφράζοντας τον Κων/νο Καραμανλή, η Ελλάς δεν είναι ένα απέραντο “χωριό”? Πώς μπόρεσε και έδωσε την εξουσία ο λαός σε σπείρες του Α. Παπανδρέου, του Κων/νου Μητσοτάκη, του Κώστα Σημίτη, του ανιψιού Κώστα Καραμανλή, και του Γιώργου Παπανδρέου? (Ο Κων/νος Καραμανλής απ’ όσο ξέρω έβαλε την Ελλάδα στην Ε.Ε. διαδεχόμενος την Χούντα και την τραγωδία της Κύπρου, και το χρέος της χώρας ήταν σε επίπεδα του απίστευτου 30% του ΑΕΠ, κάτι που σήμερα έχει μετατραπεί σε 400 δις €. Το τί έκανε επί βασιλείας δεν ξέρω, αλλά δεν έχει την 100% ευθύνη, γιατί δεν κυβερνούσε ο ίδιος αλλά ο βασιλιάς και οι ξένοι παράγοντες) Ο λαός όλους τους ήξερε τί ήταν: Ο Ανδρέας (ομολογώ ότι ήταν μια τεράστια προσωπικότητα σε σχέση με άλλους, αλλά) ήταν λαϊκιστής από το 1965 και την κυβέρνηση του πατέρα του, ο Επίτιμος ήταν ένας από τους πρωτεργάτες της Αποστασίας του 1965 που οδήγησε σε αποσταθεροποίηση της Ελλάδος και σε επιβολή δικτατορίας από ΗΠΑ μεριά και σήμερα έχει το θράσος να μιλάει και να θέλει την Ντορούλα να γίνει Πρωθυπουργός, ο Σημίτης ένας “υπάλληλος” του Ανδρέα και όχι ηγέτης, και ο Κωστάκης δεν είχε πολιτικό βάρος αλλά σε κιλά λίπους, και από τους “5 νταβατζήδες” και μετά δεν υπήρχε. Όσο για τον Γ.Α.Π., θυμάμαι όταν έκανε εκλογές με μοναδικό υποψήφιο τον εαυτό του το 2004, έβλεπα στην τηλεόραση πλάνα απίστευτης βλαχιάς: ένας μεσήλικας 45 ετών περίπου, κουβαλούσε τρέχοντας στην πλάτη του τον πατέρα του που δεν μπορούσε να περπατήσει, για να ψηφίσει -ποιόν?- τον Γιωργάκη! Προφανώς, ήταν φλογεροί Πρασινοφρουροί!… Και θέλει η Ελλάδα να πάει μπροστά, χωρίς οι κύριοι αυτοί να ξεκουμπιστούν από τα αξιώματα? Να μου το πει κάποιος πώς μπορεί να γίνει και θα σωπάσω.
Απέραντο φρενοκομείο, όχι… χωριό!