Του Σταυρου Λυγερου
Οπως αναμενόταν, η 1η σύνοδος του ελληνοτουρκικού Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας απέδωσε καρπούς μόνο στο επίπεδο της λεγόμενης «χαμηλής πολιτικής». Ο Γιώργος Παπανδρέου ακολουθεί την τακτική που είχε εφαρμόσει την περίοδο 1999-2004 ως υπουργός Εξωτερικών. Επιχειρεί να διεμβολίσει τον σκληρό πυρήνα της ελληνοτουρκικής διένεξης, όταν θα έχει δημιουργήσει ένα καλό κλίμα και ένα πλέγμα συνεργασιών σε τομείς, που δεν έχουν εθνική φόρτιση.
Οι 21 συμφωνίες που υπογράφτηκαν αφορούν κυρίως αυτούς τους τομείς, καθώς και τη διαδικασία του διμερούς δομημένου διαλόγου. Η μορφή αυτού του διαλόγου είχε προταθεί με την επιστολή Ερντογάν και είναι αυτή που έχει υιοθετήσει η Τουρκία στις σχέσεις με τους άλλους γείτονές της.
Θετική εξέλιξη είναι η υπογραφή του πρωτοκόλλου επανεισδοχής των λαθρομεταναστών, αν και πρέπει να υπογραμμιστεί ότι το προηγούμενο πρωτόκολλο ουσιαστικά δεν εφαρμοζόταν από την Αγκυρα. Το πλεονέκτημα του νέου πρωτοκόλλου είναι ότι ορίζει λιμάνι επανεισδοχής.
Και οι δύο ηγέτες απέφυγαν επιμελώς τα δύσκολα. Μπήκαν σ’ αυτά μόνο όταν τους υποχρέωσαν δημοσιογραφικές ερωτήσεις. Στον δημόσιο λόγο τους φάνηκε ότι στα ζητήματα υψηλής πολιτικής, όπως είναι το Αιγαίο, το χάσμα παραμένει. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να συμβεί διαφορετικά. Η επίσκεψη Ερντογάν είναι η αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης, η έκβαση της οποίας δεν μπορεί εκ των προτέρων να προεξοφληθεί.
Είναι αξιοσημείωτο ότι την ώρα των διμερών συνομιλιών κορυφής, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις συνέχιζαν την πάγια τακτική τους να δημιουργούν μικρά τετελεσμένα για να θέσουν υπό έλεγχο το ανατολικό Αιγαίο. Στην Αθήνα κυριαρχεί το δόγμα «ο καλός Ερντογάν και οι κακοί στρατηγοί». Η πραγματικότητα είναι βεβαίως πιο σύνθετη. Στα ελληνοτουρκικά έχει επέλθει όσμωση μεταξύ των δύο πόλων εξουσίας στην Τουρκία. Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχουν και σοβαρές διαφορές κι όχι μόνο στο επίπεδο του ύφους και της ρητορικής. Το κεμαλικό κατεστημένο είναι φορέας του παραδοσιακού τουρκικού εθνικισμού. Επιδιώκει να ακυρώσει ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα (casus belli) και να αμφισβητήσει την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας («γκρίζες ζώνες»).
Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν γίνεται σημαιοφόρος των τουρκικών επεκτατικών διεκδικήσεων, αλλά ούτε και παίρνει αποστάσεις. Ως φορέας της νεοοθωμανικής ιδεολογίας και στρατηγικής, επιχειρεί να καταστήσει την Τουρκία κέντρο και ηγεμόνα του μεταοθωμανικού χώρου.
Ο Τούρκος πρωθυπουργός έχει και πρόσθετο λόγο να μην επιθυμεί την ένταση με την Ελλάδα. Οπως αποδεικνύουν οι αποκαλύψεις για το σχέδιο «Βαριοπούλα», οι στρατηγοί σχεδίαζαν να προκαλέσουν θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο και στη Θράκη για να πυροδοτήσουν κλίμα εθνικιστικού πυρετού στην Τουρκία, με σκοπό να ανατρέψουν τη νεοοθωμανική κυβέρνηση.
Ο Ταγίπ Ερντογάν θέλει να αποφύγει τέτοιες παγίδες. Τον διευκολύνει να κρατάει χαμηλά τη θερμοκρασία στα ελληνοτουρκικά, επειδή προτεραιότητά του είναι να εξουδετερώσει το «βαθύ κράτος». Με άλλα λόγια, στο επίπεδο των δύο κυβερνήσεων η συγκυρία ευνοεί το κλίμα ύφεσης. Στο ίδιο πλαίσιο εγγράφεται και η προς το παρόν αφηρημένη ιδέα του για αμοιβαία μείωση εξοπλισμών. Στο επίπεδο του ελληνοτουρκικού συσχετισμού δυνάμεων, άλλωστε, η υπεροπλία της γείτονος είναι δεδομένη. Ετσι κι αλλιώς, η Τουρκία βρίσκεται σε προχωρημένη φάση υλοποίησης ενός μεγάλου εξοπλιστικού προγράμματος, το οποίο δεν πρόκειται, βεβαίως, να σταματήσει. Η δρομολόγηση του διμερούς δομημένου διαλόγου μοιάζει εθνικά ανώδυνη διαδικασία. Στην πραγματικότητα, δεν είναι. Οι υπουργοί Εξωτερικών, με την εποπτεία των πρωθυπουργών, θα επιληφθούν και του σκληρού πυρήνα της διένεξης, όταν οι διερευνητικές επαφές, που εντατικοποιούνται, θα έχουν προετοιμάσει επαρκώς το έδαφος.
Με άλλα λόγια, ο δομημένος διάλογος θα μετεξελιχθεί αναπόφευκτα σε εφ’ όλης της ύλης διαπραγμάτευση. Η Ελλάδα θα εισέλθει σ’ έναν ολισθηρό δρόμο.
Παγίδες κρύβουν και ορισμένες πτυχές της οικονομικής συνεργασίας. Οι Τούρκοι προτείνουν πιεστικά να διασυνδέσουν τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου με τη Μικρά Ασία σε επίπεδο ενέργειας, υδροδότησης κ.λπ. Στόχος τους είναι να εξαρτήσουν τα νησιά και διά της διολισθήσεως σταδιακά να τα εντάξουν στον δικό τους οικονομικό χώρο.
Η Αγκυρα χρησιμοποιεί ορισμένα είδη οικονομικής συνεργασίας ως μορφή «ήπιας ισχύος». Εκτός αυτού, η οξύτατη κρίση στην Ελλάδα συρρικνώνει τη διαπραγματευτική της δύναμη, ειδικά όταν έχει απέναντί της τη μεγαλύτερη και ενδυναμωμένη αυτή την περίοδο Τουρκία…
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/
RSS - Posts
3 Comments
Γιατί ανησυχείτε ο γίγαντας της πολιτικής Πάγκαλος , θα αποτρέψει οποιαδήποτε δυσάρεστη εξέλιξη (θυμηθείτε ποσο αποτελεσματικός έιναι στην διαχείριση κρίσεων π.χ. Ιμια , Οτσαλάν), θα δαιμονοποιήσει μετά τους διπλωμάτες και τους στρατιωτικούς , πιθανόν τους ταξιτζήδες , θα εισηγηθεί στον giorgos να πεί ευχαριστώ και η καριέρα του ογκόλιθου θα συνεχιστεί …..
Ας ξυπνήσουμε επιτέλους πριν είναι πολύ πολύ αργά.
Οχι δεν τα γράφει ο Αδωνις Μανωλίδης, Οχι δεν τα γράφει ο ΣΤΑΘΗΣ (αλλός ένας αριστερός πραγματικός Ελληνας), ενα πράγμα δεν έχω καταλάβει με τον ΣΥΡΙΖΑ, πως συγκατοικούν τόσο διαφορετικοί άνθρωποι. Πριν 4 μήνες όλο το ΣΥΡΙΖΑ υπογράφει υπερ της “προοδευτικης¨Δραγώνα και τώρα αυτό το κείμενο του Δ.Παπαχρήστου συν την Ιστορική ομιλία του Ψαρριανού στην βουλή πριν μερικές μέρες. Ή έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν (μια στο καρφί και μια στο πέταλο) ή κάτι πίνουν!
«Ψευτοκοσμοπολίτες, ψευδοδιευθυντές, προοδευτικούληδες»
Ποιος τα γράφει; Ο Δημήτρης Παπαχρήστος, ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου, στο Έθνος του Σαββάτου. Αφορμή για την παρέμβαση ήταν η επίσκεψη Ερντογάν. Αξίζει να διαβαστεί με προσοχή.
Κρίση και ιστορικά διδάγματα
Από τον Δημήτρη Παπαχρήστο, Συγγραφέα
Η επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού στην Ελλάδα συντελείται μέσα σε ένα θολό κλίμα, με την παραδοχή του Ελληνα πρωθυπουργού πως με την οικονομική κρίση έχουμε χάσει μέρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Θα μπορούσαν να εκληφθούν αυτές οι δηλώσεις ως μέρος του επικοινωνιακού πολιτικού παιχνιδιού και ως υπερβολές που στόχο έχουν την καλλιέργεια του φόβου για την αποδοχή των όποιων μέτρων. Μετά όμως από τα συμβαίνοντα στο Αιγαίο και την αεροναυτική άσκηση της Τουρκίας στις 11 Μαΐου 2010, είδαμε με τσαμπουκά η Τουρκία να θεωρεί τον διεθνή και τον θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου κυριαρχία της, να τον ελέγχει και να τον χρησιμοποιεί χωρίς να δίνει λογαριασμό.
Είναι περιεργείας άξιον το γεγονός της υποτίμησης της σημασίας από την κυβέρνηση και από τη στρατιωτική ηγεσία, την ώρα της επίσημης επίσκεψης του κ. Ερντογάν, αυτής της προκλητικής ενέργειας που φανερώνει τους στόχους και τις επιδιώξεις της Τουρκίας, οι οποίες είναι επεκτατικές και επιθετικές. Το Κυπριακό ως τετελεσμένο γεγονός χρησιμοποιείται εκβιαστικά στη Θράκη. Ο,τι και να συμβεί όσα θετικά μέτρα κι αν παρθούν, πάντα η Τουρκία και η μουσουλμανική ελληνική μειονότητα θα αντιδρούν και θα τα υπονομεύουν, αφού η στρατηγική επιδίωξη είναι να κυπριοποιηθεί η Θράκη.
Η χώρα μας δεν βρίσκεται στην Κεντρική Ευρώπη ούτε βρίσκεται υπεράνω των συνόρων. Ο νεο-οθωμανικός κεμαλισμός μπορεί να μη σκλαβώνει χώρες και λαούς με τα τουρκικά αστέρια, αλλά καλυπτόμενος από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Γερμανία και προπαντός από την Αγγλία, λειτουργεί ιμπεριαλιστικά και παίζει τον ρόλο του χωροφύλακα στην ευρύτερη περιοχή.
Είχε δίκιο ο ευρωβουλευτής Κον Μπεντίτ όταν δήλωνε πως το Κυπριακό και τα προβλήματα τα λεγόμενα ελληνοτουρκικά θα μπορούσαν να λυθούν πάραυτα, ακόμη και η πλήρης μείωση των εξοπλισμών, αν αυτό ήταν στις προθέσεις των ισχυρών, αλλά πώς θα πούλαγαν τα όπλα τους; Είναι ολοφάνερο πως μας δανείζουν για να μας «αρμέγουν» διαχρονικά, αφού τα δάνειά τους είναι ανακυκλούμενα και οι δόσεις των επιτοκίων δεν φτάνουν, όχι μονάχα για την αποπληρωμή τους, αλλά και τα 110 δισ. ευρώ δεν έχουν να κάνουν με την επενδυτική και παραγωγική ανάπτυξη.
Θα μπορούσαμε να διδαχθούμε από την Ιστορία μας, θα μπορούσαμε να αντισταθούμε με όπλο τη μνήμη μας και την αξιοπρέπειά μας. Οταν το εσωτερικό μέτωπο εξασθενεί, είναι αλήθεια πως και το εξωτερικό είναι ευάλωτο. Πάντα όταν η χώρα μας ήταν πολιτικά και κομματικά διασπασμένη και περνούσε οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση, οι όποιες συμφωνίες ήταν σε βάρος μας. Οι οικονομικές κρίσεις μπορούν να ξεπεραστούν, όχι με τους διάφορους επιχειρηματίες που ζήλωσαν τη δόξα του Μπερλουσκόνι, αλλά με τη ριζική πλέον ανατροπή του υπάρχοντος καπιταλιστικού, νεοφιλελεύθερου συστήματος.
Οι διάφοροι ψευτοκοσμοπολίτες, ψευδοδιευθυντές, δημοσιολόγοι που κάποιοι κρύβονται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Συνασπισμό, συμβάλλοντας στην αποεθνικοποίηση των πάντων, εκ των πραγμάτων τροφοδοτούν ως να είναι συγκοινωνούντα δοχεία τους εθνικιστές πατριδοκάπηλους που έχουν προδώσει την Ελλάδα. Υπάρχουν όμως και οι «προοδευτικούληδες», που γι’ αυτούς ό,τι είναι εθνικό δεν είναι αληθές, μια και το έθνος-κράτος έχει ξεπεραστεί μέσα στην ισοπέδωση της παγκοσμιοκρατίας, όπου το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, συνεπώς και οι εργαζόμενοι συνεταίροι του, αφού έτσι τους βλέπουν, φτιάχνοντας χαρμάνι με το αίμα, τον ιδρώτα και τα κέρδη τους.
το βρήκα στο βλογκ των αδιάβροχων
Διατελώ Υμέτερος,
Netakias