Πού πήγαν ’κείνα τα Καγιέν;

Του Σταµάτη Φασουλή

Μέρες τώρα, µήνες µάλλον, έχω να δω στους δρόµους της Αθήνας αυτά τα ογκώδη δυσκίνητα τετράτροχα που είχαν γίνει τον τελευταίο καιρό η απαραίτητη συντροφιά στο βλέµµα µου. Το δίδυµο Τσερόκι και Καγιέν είχανε γίνει ένα µε τους δρόµους της πόλης. Περισσότερα ακόµα κι από τα τρόλεϊ, σεργιάνιζαν νυχθηµερόν δίνοντας στους οδηγούς τους έναν αέρα υπεροχής, πλούτου, δύναµης, αυτοπεποίθησης και άφατης αναισθησίας.

Πληροφορίες εκ του εξωτερικού κατέφθαναν η µία µετά την άλλη και κατέτασσαν την Ελλάδα στην πρώτη θέση όσον αφορά την πώληση και κυκλοφορία Καγιέν στην Ευρώπη. Και ξαφνικά, εκεί που τα ‘βλεπες να σε κυκλώνουν σε κάθε σου βήµα, ως διά µαγείας εξαφανίστηκαν όλα µεµιάς. Σπάνια να δεις κανένα πια. Μόνο νύχτα και µεταµφιεσµένο. Ινκόγκνιτο το λατρεµένο παιδί της Πόρσε. Επίσης θύµα µυστηριώδους εξαφάνισης έχουν πέσει και τα Τσερόκι. Αλλο απαραίτητο αξεσουάρ του κάθε Αθηναίου Αττικής και περιχώρων.

Και στη Θεσσαλονίκη βέβαια την οποία επισκέφτηκα δυο τρεις φορές για επαγγελµατικούς λόγους και ‘κεί παρατήρησα µεγάλη άνθηση των ως άνω αυτοκινήτων. Στην Τσιµισκή δε που την πέτυχα µια νύχτα Σαββάτου µποτιλιαρισµένη κάργα, βγήκα απ’ το ταξί και περιδιάβαινα στην άσφαλτο σαν σε έκθεση της Πόρσε και της Κράισλερ. Εκεί είδα και ακινητοποιηµένο ένα ωραιότατο Χάµερ, το απαύγασµα του µινιµαλισµού, να το έχουνε στριµοκωλιάσει δυο Τσερόκι και να ασθµαίνει το τέρας αχνίζοντας µέσα στο χάος.

Πού πήγαν τώρα όλα αυτά; Ποια µοίρα τα εξαφάνισε, ποιος κόρφος τα ‘κρυψε; Ποιο λαγούµι τα δέχτηκε στην αγκαλιά του; Ανοιξε η γη και τα κατάπιε; Κι οι ιδιοκτήτες, πού πήγαν όλοι αυτοί;

Διότι όλοι τώρα κυκλοφορούν αδιάφοροι, χαµηλοβλεπούσες σε στυλ: Ποιο Καγιέν; Ποιο 4 επί 4; Λάθος κάνετε, εγώ είµαι του Μετρό και του «Δεν πληρώνω – δεν πληρώνω». Α, Ελληνας. Τώρα µάλιστα. Κατάλαβα.

Πάντως δεν λέω, ήταν µια οικεία βαρβαρότης. Ηταν µια γεύση από Λος Αντζελα στο Κολωνάκι. Ηταν µια χλιδή που πέρδεται στη Σέκερη. Αυτά τα νοσταλγικά σκεφτόµουνα καθώς κατέβαινα για τη δουλειά στην Πανεπιστηµίου. Οσο µας παίρνει κι αυτή η βόλτα γιατί όπως ανακοίνωσε και η (αν)αρµόδια υπουργός σύντοµα θα µετατρέψει την Πανεπιστηµίου σε πεζόδροµο. Ετσι θα έχουµε την εξάπλωση του σεβαστού κοινού της Πλατείας Οµονοίας µέχρι το Σύνταγµα. Οπότε θα έχουµε και το πραγµατικό κέντρο µιας αβίωτης πόλης. Κατά τα άλλα, Καλή Ανάσταση και να πετύχει στα αυγά καλό το χρώµα. Γυαλιστερό, κρουστό και χωρίς ραγάδες. Ολα τα άλλα διορθώνονται.