Ημερομηνία: ( 31-07-2005 )
Όπως και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις έτσι και η Αθήνα τον Αύγουστο η μεταβάλλεται σε έρημη πόλη. Oι κάτοικοί της την εγκαταλείπουν, οι δρόμοι αδειάζουν από κάθε λογής όχημα, το νέφος” εξαφανίζεται και, για ένα παλιό οδηγό «αγώνων» σαν εμένα, η διαδικασία αγγίζει το σουρεαλισμό καθώς, χρειάζεσαι …6 λεπτά για να πάς από τη Βουλιαγμένης στη Κηφισιά. Τι ωραία, λεω, που θα ήταν αν όλες οι πόλεις της EΕλλάδας (και του κόσμου) παρουσίαζαν όλο το χρόνο την ίδια εικόνα. Aν έλλειπαν όλα τ’ αυτοκίνητα (εκτός από το δικό μου!) για να μπορώ να κάνω όσες ειδικές διαδρομές επιθυμώ και έτσι να μην έχω ανάγκη ψυχαναλυτή (ούτε τώρα έχω αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία).
Η εικόνα, που θυμίζει σκηνή από τον «Πόλεμο των Κόσμων», επενεργεί διαφορετικά στο καθ’ ένα. O κάτοικος του Παγκρατίου βλέπει το παράδεισο, ο οδηγός ταξί την ευκαιρία να κάνει περισσότερες κούρσες, ο πολιτικός σαν “όραμα” που θα πουλήσει στην εκλογική του πελατεία. Oι μόνοι που την βλέπουν στη «κανονική» της διάσταση είναι οι πολεοδόμοι, οι μηχανικοί και οι συγκοινωνιολόγοι, οι επιστήμονες που είναι υπεύθυνοι για την αντιμετώπιση των σημερινών προβλημάτων και τη πρόβλεψη εκείνων που θα κάνουν την εμφάνισή τους τα χρόνια που έρχονται.
Tο ερώτημα που συνοδεύει την εικόνα της άδειας Αθήνας (ή Θεσσαλονίκης ή Μιλάνου) είναι ότι έτσι πρέπει να είναι οι πόλεις του μέλλοντος… Aν, δηλαδή πρέπει να απαλλαγούν από την κυκλοφορία κάθε λογής οχημάτων που κινούνται με θερμικούς κινητήρες και τη θέση των “γιωταχί”, λεωφορείων και ταξί (που είναι υπεύθυνα για το 30% της ρύπανσης) να πάρουν «καθαρά» μέσα μαζικής μεταφοράς όπως τρόλεϊ, τραμ, μετρό και κάθε μορφής σιδηρόδρομοι. Η ειδυλλιακή εικόνα της έρημης πόλης κάνει τους οπαδούς της κυκλοφοριακής «καθαρότητας» να ζητούν την άμεση απαγόρευση της κυκλοφορίας των επιβατικών αυτοκινήτων στο «κέντρο» χωρίς ποτέ να κάνουν τον κόπο να πουν που θα πάνε τα εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκίνητα.
Προφανώς σε άλλο «κέντρο» που θα βρίσκεται (όπως οι χωματερές) μακριά από το «δικό τους» κέντρο. Ποτέ δε θα ξεχάσω τις (υστερικές) κραυγές κάποιου “οικολόγου” που ζητούσε να σφραγιστούν οι είσοδοι της Αθήνας με …μπουλντόζες για να εμποδιστεί η είσοδος των “γιωταχί”.
Όταν έκανα το λάθος να ρωτήσω που θα πάνε 1 εκατομμύριο επιβατικά και 500.000 επαγγελματικά που εξυπηρετούν τους κατοίκους της πρωτεύουσας απάντησε: “στο διάβολο”.
Την ίδια άποψη έχουν και οι περισσότεροι άρχοντες της (αποκαλούμενης) τοπικής αυτοδιοίκησης. Και λεω «αποκαλούμενης» για δύο λόγους
α. τη ξέρω «από μέσα» αφού ήμουν δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων επί Αντώνη Τρίτση και
β. επειδή το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να πλαταίνει πεζοδρόμια (για να χωρέσουν τραπεζοκαθίσματα) και να φτιάχνει πεζόδρομους (για να ικανοποιούνται οι ισχυροί της κάθε περιοχής). Όλοι είσαστε ενήμεροι για τις «παρεμβάσεις» των δημάρχων στα «ευγενή» προάστια. Δε περνάει ημέρα που να μη αλλάζουν τη ροή, να κάνουν πεζόδρομο, να στενεύουν το δρόμο (για να δυσκολέψουν, όπως λένε, την «υπερτοπική» κυκλοφορία) χωρίς ποτέ να λαβαίνουν υπ’ όψη όπως οφείλουν, τις επιπτώσεις στις όμορες περιοχές. Αυτοί να κάνουν τη δουλειά ή το κέφι τους, να «κονομήσουν», να ξεπληρώσουν κομματικά γραμμάτια και η πόλη να πάει να κουρεύεται. Ένα από τα (ανομολόγητα) πάθη μου είναι να παρακολουθώ συνεδριάσεις δημοτικών συμβουλίων όταν αποφασίζουν τη διαπλάτυνση ενός πεζοδρομίου.
Γνωρίζοντας τους επιχειρηματίες της νύχτας ή της ημέρας, τους εργολάβους και το τρόπο που γίνονται οι διαγωνισμοί, στο τέλος κάθε διαπλάτυνσης βλέπω από Mercedes και πάνω μπορεί και play room για «τα παιδιά» ίσως και κανένα 8μετρο σκάφος. Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ τη, χωρίς εμφανή λόγο διαπλάτυνση των πεζοδρομίων της οδού Αναγεννήσεως στον Υμηττό, αλλά και τη πεζοδρόμηση της Αποστόλου Παύλου που ναι μεν δημιούργησε ένα ωραίο χώρο περιπάτου αλλά, μετέβαλε το Θησείο σε Ελντοράντο για όσους ήξεραν ότι ο χώρος θα «αναβαθμιστεί» και έκαναν κάθε λογής καφετέριες, φαγάδικα και νυχτερινά κέντρα.
Θα πείτε… Τι περιμένεις; Τη λήψη μέτρων που πραγματικά θα βελτιώσουν τη ποιότητα ζωής των πολιτών (υβριδικά ταξί, λεωφορεία υδρογόνου, διθέσια ηλεκτρικά ή υβριδικά οχήματα που θα νοικιάζονται στους πολίτες από τους Δήμους στις εισόδους περιοχών που απαγορεύεται η κυκλοφορία, εγκατάσταση monorail, δημιουργία χώρων στάθμευσης σε κυκλοφορικά επιβαρημένες περιοχές όπως είναι το Κολωνάκι, η Καλλιθέα, το Παγκράτι κλπ); Όλες, μα απολύτως όλες αυτές οι προτάσεις όχι μόνο απορρίφθηκαν αλλά αντιμετωπίστηκαν με ισχυρή δόση ειρωνείας αφού, όπως έλεγαν, «αυτά τα πράγματα δεν είναι για την Ελλάδα». Aντίθετα πριν χρόνια, έτυχε να παραβρεθώ σε μια άτυπη σύναξη μιας ομάδας Iιαπώνων μηχανικών της αυτοκινητοβιομηχανίας, πολεοδόμων και συγκοινωνιολόγων που μελετούσαν, επί πέντε ολόκληρα χρόνια, το πρόβλημα του μέλλοντος μιας υπέρ-Μεγαλόπολης (του Tόκυο!). Oι επιστήμονες (και οι πολιτικοί) αντιμετώπιζαν τα πρόβλημα της πόλης χρησιμοποιώντας προηγμένα μοντέλα ανάπτυξης και μια ιδιότητα που στη χώρα μας, βρίσκεται σε μόνιμη άδεια: τον ρεαλισμό.
Oι μηχανικοί της αυτοκινητοβιομηχανίας κατέθεσαν προτάσεις για εναλλακτικά καύσιμα, ηλεκτρικά ή υβριδικά αυτοκίνητα, οι συγκοινωνιολόγοι για φιλικά στο περιβάλλον ΜΜΜ (επίγεια και υπέργεια τρένα, υβριδικά λεωφορεία, ηλεκτρονική διαχείριση της κυκλοφορίας ηλεκτρονικά συστήματα πλοήγησης) και οι πολεοδόμοι παρουσίασαν λύσεις, συνδυάζοντας τα προηγούμενα. Δεν θα ξεχάσω το σοκ που ένοιωσα όταν, μια ομάδα νεαρών σπουδαστών του Πανεπιστημίου του Tόκυο, αποκάλυψε ένα διόραμα τεραστίων διαστάσεων (10X10μ!) μιας συγκεκριμένης περιοχής της πόλης όπου, η θεωρία είχε γίνει πράξη! Όλα τα οχήματα ήταν “αληθινά” και το ίδιο ίσχυε και για την “κυκλοφορία” που ρυθμίζονταν με H/Y. Mάταια έψαξα να βρω που απαγορεύεται η κίνηση των επιβατικών αυτοκινήτων, που είναι το “κέντρο” της πόλης. Όλοι οι κάτοικοι είχαν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τα MMM, αλλά και τα ιδιωτικά τους μέσα φτάνει τα τελευταία να ήταν σχεδιασμένα και κατασκευασμένα σύμφωνα με τις προδιαγραφές που είχαν θέσει τα υπουργεία Mεταφορών και Περιβάλλοντος.
Υπήρχαν πεζόδρομοι και, σε ορισμένες περιοχές, απαγορεύονταν εντελώς η κυκλοφορία των οχημάτων, αλλά οι κάτοικοι ή οι εργαζόμενοι εκεί δεν είχαν πρόβλημα. Mικρά, αθόρυβα και αισθητικά τέλεια υπέργεια “τρένα” που λειτουργούσαν χωρίς οδηγό τους μετέφεραν σε χρόνο dt στο χώρο που στάθμευαν τα αυτοκίνητα και που η πόλη τους πρόσφερε δωρεάν.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Tα ευγενικά, γεμάτα ελπίδες πρόσωπα των νεαρών μηχανικών ξεθώριασαν, αλλά στο μυαλό μου μένει χαραγμένη η σοβαρότητα, η ευθύνη και η αίσθηση της αποστολής που είχαν τα μέλη της ομάδας. Ακριβώς ίδια εικόνα με εκείνη που αντίκριζα στο Δήμο Αθηναίων και που, είχα πρόσφατα την ευκαιρία να δω, στο Δήμο Άνω Τσιλημπουρδάς όπου ο Σύλλογος Ανησυχούντων Οικολόγων-Εναλλακτικών μαλλιοτραβιόταν με το Σύλλογο Εναλλακτικών Οικολόγων για το αν θα δώσουν άδεια για «παραδοσιακό καφενείο» στον Λάκη Φαταούλα της Αγγελικής και του Δημητρίου. Καλές διακοπές.
RSS - Posts
