Ημερομηνία: ( 10-04-2005 )
ΚΑΙ ΕΝΩ η μάχη της Αθήνας με τις Βρυξέλες για το θέμα του βασικού μετόχου και τα 22 δισεκατομμύρια ευρώ του Δ΄ΚΠΣ βρισκόταν στο ζενίθ, έσκασε σαν βόμβα η δήλωση του υπουργού Τουρισμού Δ. Αβραμόπουλου: η Ελλάδα είναι κοντά να αποκτήσει όχι μία, αλλά τρεις πίστες Formula 1, στον Ορχομενό, στην Πάτρα και στα Μέγαρα!
Έχοντας περάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου γράφοντας άρθρα και προσπαθώντας να πείσω πρωθυπουργούς, υπουργούς, γενικούς γραμματείς και δεκάδες αρμόδιους για την ανάγκη να γίνει μία «πίστα στην Ελλάδα» αισθάνθηκα ότι, για πρώτη φορά, η Ζωή-μου Γελάει-Ευτυχισμένα. Δεν είναι δα και λίγο πριν φύγω από τον μάταιο αυτό κόσμο να δω Ελληνικό Γκραν Πρι. Θεέ μου, είπα.
Μετά από δεκάδες ανακοινώσεις, δηλώσεις, αποφάσεις, προεδρικά διατάγματα… Μετά τα «Ελληνικά Αυτοκινητοδρόμια Α.Ε.» (στην 7ετία), και τα επιχειρηματικά σχήματα που έκαναν κατά καιρούς την εμφάνισή τους για τη κατασκευή πιστών στη Πάτρα (Χαλανδρίτσα), στην Ανάβυσσο, στο Ρεγγίνιο και τη κατάθεση θεμέλιου λίθου στον Ορχομενό από τον -τότε- πρωθυπουργό Κώστα Μητσοτάκη αλλά και τη πρότασή μου (ως δημοτικού συμβούλου επί δημαρχίας του αειμνήστου Αντώνη Τρίτση), για την τέλεση του Ελληνικού Grand Prix στους δρόμους της Αθήνας, στα πρότυπα του Grand Prix του Monaco, ήλθε (πάλι) η μεγάλη στιγμή.
Από τα λίγα που ανάφερα θα καταλάβατε ότι, το σίριαλ «πίστα F1 στην Ελλάδα» έχει πλούσιο ιστορικό περιεχόμενο το οποίο, λόγω της πολύχρονης παρουσίας μου στο χώρο της αυτοκίνησης και των αγώνων, γνωρίζω από καλά έως άριστα. Λεω ιστορικό αντί αστείο γιατί μόνο έτσι μπορούν να χαρακτηριστούν γεγονότα που, σε τελική ανάλυση, ενδιαφέρουν μόνο εκείνους που τα προκαλούν για λόγους που θα αναλύσουμε πιο κάτω.
Πέρα από τις χαμένες ώρες και το άγριο «σνομπάρισμα» η πίστα μου έχει στοιχίσει και δύο απολύσεις. Η πρώτη όταν αρνήθηκα να διαβάσω (στη κρατική τηλεόραση) κείμενο με το οποίο απαντούσα σε άρθρο μου που είχε δημοσιευτεί σε εβδομαδιαίο περιοδικό για το τρόπο που το κράτος -οπερέτα αντιμετωπίζει τον μηχανοκίνητο αθλητισμό και η δεύτερη όταν, στη περιγραφή ενός Grand Prix στη τηλεόραση σχολίασα την ανικανότητα των χαρτογιακάδων να κατανοήσουν την αναγκαιότητα της ίδρυσης αυτοκινητοδρομίου για αγώνες Formula 1 στην Ελλάδα.
Αν σε αυτά προσθέσω τις δεκάδες ώρες που διέθεσα σε επιτροπές που έφτιαχναν γενικοί γραμματείς, υφυπουργοί και υπουργοί οι οποίες «μελετούσαν» τη κατασκευή αυτοκινητοδρομίων (τόσο καταλάβαινα), και τα εκατοντάδες άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά με τα οποία προσπαθούσα να πείσω τους εκτροφείς παπαγάλων για την αναγκαιότητά τους, καταλαβαίνετε γιατί η ανακοίνωση του υπουργού Τουριστικής Ανάπτυξης άγγιξε μία ευαίσθητη χορδή.
Από τις αφίξεις διακεκριμένων ξένων ειδικών (λες και δεν υπάρχουν Έλληνες μηχανικοί που έχουν κάνει όχι μία αλλά 109 διπλωματικές για τη πίστα) καταλαβαίνω ότι το πράγμα έχει προχωρήσει και πως σύντομα θα μπούμε στο μάτι των Τούρκων (που ήδη έκαναν το δικό τους αυτοκινητοδρόμιο).
Το μόνο που απομένει είναι να βρούμε τα 170.000.000 € (κάπου 60 δισεκατομμύρια δραχμές) για να φτιάξουμε όχι τρεις, αλλά μία πίστα. Για την «υλοποίηση» του έργου βλέπω τέσσερις περιπτώσεις:
α. Το ποσό να διατεθεί από το Δημόσιο κορβανά
β. Από επιχειρηματία
γ. να γίνει με κρατικά και ιδιωτικά κεφάλαια στο αεροδρόμιο Ελληνικού για να γλιτώσει τη τσιμεντοποίηση και να γίνει Μητροπολιτικό Πάρκο
δ. Το Ελληνικό Grand Prix γίνει στους δρόμους της Αθήνας χωρίς ο Έλληνας φορολογούμενος να πληρώσει ούτε ένα ευρώ.
Ας δούμε την κάθε μία χωριστά
Επένδυση του Δημοσίου
Μόνο μία κυβέρνηση που έχει απωλέσει την αίσθηση μέτρου θα διαθέσει τα χρήματα των φορολογούμενων για να φτιάξει ένα λευκό ελέφαντα τη στιγμή που η FIA στρέφεται σε χώρες εκτός Ε.Ε., που απαγορεύουν τη διαφήμιση των προϊόντων καπνού, που ήταν οι κύριοι χρηματοδότες των ομάδων.
Ιδιωτική επένδυση
Μπορεί, μετά από 40 χρόνια στο χώρο να κάνω λάθος αλλά, έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει επιχειρηματίας που θα επενδύσει αυτό το αστρονομικό ποσό. Πρώτον διότι, τίποτα και κανείς δεν εγγυάται ότι, οι αξιωματούχοι της FIA θα εγκρίνουν τη τέλεση ενός γύρου του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στην Ελλάδα και δεύτερο διότι χρειάζεται πάνω από 100 χρόνια για να αποσβεσθεί το κεφάλαιο. Αν, παρ’ όλα αυτά, βρεθεί κάποιος τότε όλοι (και ο γράφων), θα συνεισφέρουμε για να του κάνουμε χρυσό ανδριάντα, στα πρότυπα του χρυσελεφάντινου αγάλματος της θεάς Αθηνάς στο Παρθενώνα.
Πίστα στο Αεροδρόμιο Ελληνικού
Η βέλτιστη λύση. Το κόστος μπορεί να μοιρασθεί ανάμεσα στο Δημόσιο και στον Ιδιώτη. Αν ο πρωθυπουργός αγνοήσει το θόρυβο και διατάξει την επαναλειτουργία του αεροδρομίου, ο χώρος θα σωθεί από την επέλαση των εργολάβων που τώρα κωλύονται από τα άρθρα 11 και 12 του Αεροπορικού Κώδικα (Ν. 1815/88- ΦΕΚ Α/250, ΥΠΑ/Δ3/Δ/35964/6190/03.08.2000, ΦΕΚ Β/1133) που περιορίζει το ύψος των οικοδομών στις όμορες περιοχές (Ελληνικό, Άλιμος, Αργυρούπολη κλπ)
Grand Prix στους δρόμους της Αθήνας
Η ιδανική λύση όχι μόνο λόγω του εξαιρετικά χαμηλού κόστους, αλλά της τεράστιας προβολής που θα έχει η πόλη στο κόσμο. Ένας σωστά οργανωμένος αγώνας θα είναι μία πρώτης τάξεως «συνέχεια» της επιτυχημένης διοργάνωσης των Ολυμπιακών του 2004 και «προθάλαμος» για την επιτυχία, το 2008, του αγώνα Ολυμπία-Πεκίνο, της πρότασης του γράφοντος που στηρίχθηκε από τον Πρωθυπουργό με τρεις δημόσιες δηλώσεις και μία συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου (ακόμα περιμένω να μου τηλεφωνήσουν οι υπουργοί). Αν και πέρασαν 15 χρόνια θυμάμαι τον ενθουσιασμό του Αντώνη Τρίτση, που κατάλαβε τα οφέλη από τη προβολή της πόλης στο κόσμο. Μονοθέσια να αγωνίζονται με φόντο τον Ιερό Βράχο, την Αγορά, τη Βουλή και τους Στύλους Ολυμπίου Διός. Δυστυχώς για την ιδέα, το τουρισμό και τις ώρες που διέθεσα, απορρίφθηκε από το ιερατείο που περιέβαλε το Δήμαρχο. Η αιτιολογία; Ο θόρυβος θα έβλαπτε τα μνημεία και η οικονομική ζωή θα «επηρεαστεί αρνητικά» από το κλείσιμο των οδών Αμαλίας, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Αθηνάς, Πανεπιστημίου και Φιλελλήνων (ή κάπως έτσι).
Επίλογος
Τελικά ποιά η θέση του γράφοντος; Πρέπει ή όχι η Ελλάδα να αποκτήσει πίστα «προδιαγραφών Formula 1»; Και βέβαια πρέπει αν τηρηθεί μία από τις προηγούμενες συνθήκες. Αν δεν τότε τι θα λέγατε για ένα αξιοπρεπές αυτοκινητοδρόμιο στο οποίο θα μπορούσαν να τρέχουν με ασφάλεια οι Έλληνες αγωνιζόμενοι και οι φοιτητές και σπουδαστές των ΑΕΙ και των Τεχνικών Λυκείων να δοκιμάζουν τα αυτοκίνητα και τα δίκυκλα που οι ίδιοι θα σχεδίαζαν και κατασκεύαζαν; Μπορεί να μη «μπαίναμε στο μάτι» του Ερντογάν αλλά, τουλάχιστον, θα μειώναμε λίγο τα δυστυχήματα από τις κόντρες στις «βούτες» και τα «λιμανάκια». Η τελευταία λέξη στον κ. Καραμανλή.
RSS - Posts
