Ημερομηνία: (21-07-2008)
Ο ήχος του τηλεφώνου ήχησε στο κράνος μέσω της τεχνολογίας blue tooth.
-Ποίος είναι παρακαλώ;
- Ο Παντελής (ο αρχισυντάκτης μου)
- Και τι μπορώ να κάνω δι υμάς;
- Να κόψεις 200 λέξεις απ’ το κείμενό σου
- Είμαι στη μοτοσικλέτα.
- Το ΘΕΛΩ σε 10 λεπτά
Σταμάτησα, κάθισα στο παγκάκι, έβγαλα το PC, άνοιξα και «έκοψα» το κομμάτι, συνδέθηκα με την εφημερίδα, το έστειλα με e-mail, ανέβηκα στη μηχανή και πήγα στο …θέατρο
Πρέπει να ήταν αρχές του \\’93 όταν, στο υπόγειο του κτιρίου που στεγάζονταν οι 4ΤΡΟΧΟι ξεκίνησα με 2-3 συνεργάτες, ένας από τους οποίους είναι ακόμα κοντά μου, το ταξίδι μου στο διαδίκτυο.
Σκυμμένοι σε μαυρόασπρες οθόνες, με πρωτόγονα servers προσπαθούσαμε, σε συνεργασία με μία μικρή αμερικάνικη εταιρία της Silicon Valley να κάνουμε το πρόγραμμα Team Mate να «δουλέψει». Στόχος να αντιγράψουμε τη πρωτοποριακή προσπάθεια του ΙΤΕ/FORTH (γεια σου Παντελή Τζωρτζάκη!) στο Ινστιτούτο Έρευνας & Τεχνολογίας στη Κρήτη που, το 1989 παρουσίασε το πρώτο συνδεδεμένο δίκτυο στην Ελλάδα Χ.25 στην …εκπληκτική ταχύτητα των 19200bps αλλά και το ariadne-t του Δημόκριτου που δίνει, το 92, επί πληρωμή dial-up σύνδεση και να δημιουργήσουμε το δικό μας BBS. Παρούσα ήταν και η Compulink που, το 92 έστησε το δικό της BBS. Είχα «σκάσει» απ’ τη ζήλια γι’ αυτό από απίστευτη δουλειά, στις αρχές του 95 ξεκίνησα τη Techlink προσφέροντας τα πρώτα ηλεκτρονικά κείμενα εντύπου στην Ελλάδα (των 4Τ) στους συνδρομητές. Την ίδια εποχή μπορούσες να έχεις σύνδεση στο Internet μέσω της Hellas on Line, της ariadne-t, Netor, IGN με (μεγαλύτερη) ταχύτητα σύνδεσης τα 512kbps. Ακολούθησε ο δικός μας κόμβος και μετά ήλθε η χιονοστιβάδα των dot.com, η κατάρρευσή της οποίας ακόμα κυνηγάει πολλές εταιρίες που ανέβηκαν στο τρένο χωρίς να ξέρουν να οδηγούν. Με (περιττή) περηφάνια θυμάμαι την έκφραση στα πρόσωπα υψηλά ισταμένων παραγόντων της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας όταν έλεγα ότι μπορούν να διαβάσουν τα κείμενα του περιοδικού στο WEB. Η παραίσθηση δε κράτησε πολύ. Η μία μετά την άλλη χιλιάδες εταιρίες μπήκαν στο παιχνίδι αλλά, δε μπορώ να ξεχάσω την ικανοποίηση που αισθανόμουν όταν έλεγα πως, μία ελληνική εταιρία και ένα ελληνικό ειδικό περιοδικό είχαν παρουσία στο Διαδίκτυο.
Γιατί αναφέρομαι σε ένα προσωπικό τριπάκι; Διότι, παρά την επέλαση των reality, στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί χώροι που γίνεται σοβαρή δουλειά η οποία δεν βλέπει το φως της δημοσιότητας επειδή, στο μεγαλύτερό της μέρος, δεν ξέρει τη τύφλα της. Ένας από αυτούς είναι το Ινστιτούτο Ηλεκτρονικής Δομής & Λέιζερ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Το ΙΗΛΔ έχει επιλεγεί από την Ε.Ε και λειτουργεί (από το 1990) σαν Ευρωπαϊκή Εγκατάσταση Λέιζερ αποτελώντας, όπως λέει ο διευθυντής του, καθηγητής Κώστας Φωτάκης, τη μοναδική ερευνητική μονάδα στην Ελλάδα που έχει λάβει παρόμοια διάκριση. Για να δείτε που ΔΕΝ λειτουργεί η μιζέρια και οι «αγώνες» για ακόμα μεγαλύτερα τούβλα στη Παιδεία, θα σας πω ότι οι ερευνητικές του δραστηριότητες στα 23 χρόνια της λειτουργίας του επικεντρώνονται στους τομείς των Λέιζερ και των Εφαρμογών τους, των Υλικών (πολυμερή, Μαγνητικά Άμορφα και Φωτονικά Υλικά), της Μικροηλεκτρονικής (Σύνθετοι Ημιαγωγοί και Διατάξεις) και της Περιβαλλοντικής Φυσικής και Χημείας.
Όπως όλα τα ωραία πράγματα έτσι θυμάμαι τη πρώτη (και τελευταία λόγω των υποχρεώσεων της καθημερινότητας) επίσκεψή μου στο ΙΗΛΔ όταν Πρύτανης ήταν ο Γιώργος Γραμματικάκης. Και τη θυμάμαι όχι μόνο για τις ευγενικές φατσούλες των σπουδαστών από την Ελλάδα και όλες τις χώρες του κόσμου που συνάντησα στις αίθουσες διδασκαλίας και πειραμάτων, αλλά και για τους ανθρώπους που γνώρισα.
Δε ξέρω αν είμαι ονειροπόλος, αιθεροβάμων ή απλά «γραφικός» όταν λέω πως αυτή είναι η μορφή της Εκπαίδευσης και της Παιδείας είναι που θα έπρεπε να έχει μία χώρα σαν την Ελλάδα και όχι η άλλη, της βρώμας, της καταστροφής και της ήσσονος προσπάθειας στο όνομα της διατήρησης κεκτημένων που καμία σχέση δεν έχουν με τις Επιστήμες και την Τεχνολογία. Μετά από κοντά 48 χρόνια στην ειδική και γενική δημοσιογραφία πιστεύω πως ο κόσμος και το μέλλον ανήκει στους ονειροπόλους. Πως θα ήταν σήμερα τα πράγματα στο Διαδύκτιο αν, 17 χρόνια πριν δεν υπήρχαν ονειροπόλοι στη Κρήτη και στην Αθήνα;
Σταθείτε για λίγο και φανταστείτε πως θα ήταν σήμερα η Ελλάδα αν η Πολιτεία διέθετε τις δομές και, πάνω απ’ όλα τους δασκάλους, που βοηθούσαν τους πιονιέρους; Θα μπορούσε να έχει τη δική της βιομηχανία Λογισμικού και εκατοντάδες νέοι και νέες θα είχαν κάτι να προσβλέπουν αντί το μόνο που σκέπτονται είναι πώς να δολοφονούν την Ευγένεια και την Ομορφιά.
Παρά το «ψώνιο» με την τεχνολογία όμως όλο και πιο συχνά πιάνω τον εαυτό μου να αντιδρά στα πράγματα που δημιούργησα αφού δεν μ’ αρέσει ο τρόπος που χρησιμοποιείται. Παρ’ ότι λοιπόν «εργάστηκα σκληρά» όπως λέει και η Υπ. Εξ μας, για τη διάδοσή της, φοβάμαι τον μεσαίωνα που ανατέλλει αφού δεν περνάει ημέρα χωρίς e-mail από τον Μεγάλο Αδελφό. Με πρόσχημα τη «πάταξη της τρομοκρατίας», την «ανησυχία» του για το κυκλοφοριακό, ακόμα και τη ρύπανση της …ατμόσφαιρας με κάνει όργανο στα χέρια των αρχιερέων της Νέας Τάξης. Κ.Κ.
RSS - Posts
