Το πρώτο που μου έρχεται
στον νου είναι τα 10(;) χιλιόμετρα της νέας Εθνικής οδού Αθηνών – Θεσσαλονίκης μετά τα πρώτα διόδια. Χωρίς αμφιβολία πρόκειται περί ενός 100% ευρωπαϊκού δρόμου. Αφού όμως ούτως έχει το πράγμα, γιατί κάθε φορά που περνάω με το αυτοκίνητό μου χτυπάνε οι μασέλες μου; Πρέπει να ομολογήσω πως, όταν τους ακούω να μιλούν με τόσο πάθος για τη σύγκλιση και την ΟΝΕ, παρασύρομαι. «Ρε», λέω στον εαυτό μου, σαν σκίτσο του Κ. Μητρόπουλου, «μπας και είμαι Ευρωπαίος και δεν το ‘χω καταλάβει;». Και επειδή όλα είναι πιθανά σ’ αυτή τη χώρα (ακόμη και να είμαστε Ευρωπαίοι), προσπαθώ να βρω τα πράγματα που με συνδέουν με τους άλλους λαούς της Ευρώπης στον τομέα του αυτοκινήτου και των οδικών μεταφορών γενικώς.
Το πρώτο που μου έρχεται στον νου είναι τα 10 (;) χιλιόμετρα της νέας Εθνικής οδού Αθηνών – Θεσσαλονίκης μετά τα πρώτα διόδια. Χωρίς αμφιβολία πρόκειται περί ενός 100% ευρωπαϊκού δρόμου. Αφού όμως ούτως έχει το πράγμα, γιατί κάθε φορά που περνάω με το αυτοκίνητό μου χτυπάνε οι μασέλες μου;
Ενας φίλος που ξέρει είπε ότι αυτό συμβαίνει επειδή ολόκληρη η νέα Εθνική οδός είναι γεμάτη κυματισμούς που κάνουν τις αναρτήσεις των αυτοκινήτων να συντονίζονται, με αποτέλεσμα οδηγοί και επιβάτες να τρέμουν σαν να έχουν Πάρκινσον. Ετσι ο συγκεκριμένος δρόμος κάθε άλλο παρά ως ευρωπαϊκός μπορεί να χαρακτηρισθεί. Τα ίδια (και τρισχειρότερα) ισχύουν και για την επίσης νέα Εθνική οδό Κορίνθου – Τριπόλεως, που πρέπει να είναι η μοναδική αρτηρία της Γηραιάς Ηπείρου με αρνητικές κλίσεις σε στροφές των 150-160 χιλιομέτρων.
Ο ίδιος έλεγε ότι, αν θέλεις να μπεις σε τροχιά με το αυτοκίνητό σου, δεν έχεις παρά να πας γρήγορα στις στροφές πριν από τη σήραγγα του Αρτεμισίου. Και μια και μιλάμε για το Αρτεμίσιο, μήπως κανείς μπορεί να μας πει γιατί δεν λειτούργησε η δεύτερη σήραγγα; Είναι αλήθεια ότι τα συνεργεία που εργάζονταν στις δύο πλευρές δεν επρόκειτο ποτέ να συναντηθούν;
Αλλά δεν είναι μόνο οι δρόμοι που, ενώ έπρεπε να μας φέρνουν κοντά, μας κρατούν μακριά από την Ευρώπη. Τα πάντα, από τον τρόπο που μαθαίνουμε να οδηγούμε και παίρνουμε τα διπλώματά μας ως τον τρόπο που οδηγούμε, κάθε άλλο παρά στην ευρωπαϊκή οικογένεια μας κατατάσσουν. Η φίλη μου η Αιμιλία, για παράδειγμα, πήρε δίπλωμα χωρίς να δώσει εξετάσεις, ενώ ένας άλλος φίλος αγόρασε το δίπλωμά του. Και οι δύο όχι μόνο δεν ξέρουν να οδηγούν, αλλά κάθε φορά που βγαίνουν στον δρόμο προξενούν ατύχημα σε άλλους, χωρίς όμως οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν.
Ως αποτέλεσμα της κάθε άλλο παρά ευρωπαϊκής αυτοκινητικής παιδείας τους οι έλληνες οδηγοί κατέχουν ένα θλιβερό ρεκόρ: έχουν τους περισσότερους θανάτους – τραυματισμούς από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Αλλά και στον τομέα της αγοράς τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Ενώ όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές χώρες διαθέτουν από μία (τουλάχιστον) μονάδα παραγωγής αυτοκινήτων, κινητήρων ή άλλων παρελκομένων, η Ελλάδα δεν διαθέτει καμία. Και όχι μόνο δεν διαθέτει, αλλά φρόντισε να κλείσει και εκείνες που διέθετε. Ετσι κατάφερε το ακατόρθωτο: να δανείζεται τεράστια ποσά από τους εταίρους της στην Ευρώπη για να αγοράζει τα αυτοκίνητά τους και να διατηρεί τις οικονομίες τους ανθηρές.
Μαζί με τις βιομηχανίες που συναρμολογούσαν (έστω) αυτοκίνητα η Ελλάδα κατάφερε να κλείσει και άλλες που παρήγαν λάστιχα, καθίσματα, κρύσταλλα και διάφορα άλλα εξαρτήματα που χρησιμοποιεί η αυτοκινητοβιομηχανία. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα δεν είναι ούτε καν σε θέση να φτιάξει ζάντες και να τις εξάγει, ας πούμε, στα Σκόπια, όπου σύντομα θα κατασκευάζονται τα Αουντι Α3, που η Ελλάδα θα αγοράζει με χρήματα που θα δανείζεται από τις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Από όλα τα προηγούμενα (και από άλλα που δεν ανήκουν στη δικαιοδοσία της στήλης) βλέπουμε ότι, ενώ η χώρα είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στην πραγματικότητα είναι πιο μακριά από τη Σρι Λάνκα.
Το ερώτημα που τίθεται είναι τι κάνουμε απ’ εδώ κι εμπρός. Θα συνεχίσουμε τη πορεία προς την ΟΝΕ αυξάνοντας κάθε χρόνο τον αριθμό των νεκρών, με αποτέλεσμα, όταν έλθει η στιγμή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, να μην έχει μείνει κανένας Ελληνας ζωντανός, ή θα βάλουμε μυαλό και θα γίνουμε τουλάχιστον στους δρόμους Ευρωπαίοι για να μείνουν κάποιοι από μας ζωντανοί;
Τα ερωτήματα είναι κρίσιμα, αλλά τη στιγμή όπου πήγαινα να απαντήσω έπεσα σε μια λακκούβα της Εθνικής οδού Αθηνών – Θεσσαλονίκης και έχασα (προσωρινά) το φως μου. Ετσι δεν μπόρεσα να δω πόσο κοντά ή πόσο μακριά ήμουν από τις Βρυξέλλες.
RSS - Posts
