Η Κυριακή είναι συννεφιασμένη και παγωμένη και έχω «αρπάξει» ένα κρυολόγημα απ’ αυτά που σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν αστροναύτης σε διαστημικό «περίπατο». Προσπαθώ να γράψω αυτή τη στήλη, αλλά δεν τα καταφέρνω.
Αριστερά από το πληκτρολόγιο υπάρχει το υλικό που έχω συγκεντρώσει. Σημειώσεις από επισκέψεις σε δύο ευρωπαϊκά εργοστάσια, συνεντεύξεις με τους μηχανικούς που ήταν υπεύθυνοι για τη σχεδίαση των κινητήρων, των αναρτήσεων και των αμαξωμάτων των νέων αυτοκινήτων, αποκόμματα από έντυπα που περιγράφουν τη δουλειά που κάνουν οι ευρωπαίοι και οι αμερικανοί επιστήμονες στους τομείς των εναλλακτικών πηγών ενέργειας και της αντι-ρύπανσης και ειδήσεις από τον λαμπερό κόσμο των αγώνων αυτοκινήτου. Ο,τι καλύτερο, δηλαδή, θα επιθυμούσε ένας «τεχνικός» δημοσιογράφος, αφού όλες αυτές οι ειδήσεις έχουν άμεση σχέση με την ποιότητα ζωής στις πόλεις του 21ου αιώνα και βέβαια και στις ελληνικές.
Δεξιά από το πληκτρολόγιο παίζει το ραδιόφωνο. Κάθε λίγα δευτερόλεπτα ο εκφωνητής διακόπτει το μουσικό πρόγραμμά του για να μεταδώσει ειδήσεις από τα «μέτωπα» των εθνικών οδών. Τα τρακτέρ κατέκλυσαν τους δρόμους, τα μπλόκα έκοψαν την Ελλάδα στα δύο (ή στα τέσσερα), στον «αγώνα» μπαίνει αύριο και η Κρήτη, οι εκπαιδευτικοί ετοιμάζουν απεργία διαρκείας, οι πρεσβείες της χώρας λειτουργούν με προσωπικό… ασφαλείας (λόγω της απεργίας των διπλωματικών υπαλλήλων), σύντομα η χώρα θα «μείνει» από τρόφιμα και πετρέλαιο, επιχειρήσεις απειλούνται με καταστροφή και άλλα, άκρως αισιόδοξα και ενθαρρυντικά.
Και να ‘μαι στη μέση να προσπαθώ να κρατήσω αυτό το κείμενο στα όρια που ορίζει ο τίτλος «Τροχοί».
Ποια είναι αυτά; Από τη μία η αγορά του αυτοκινήτου, με τα κυβικά εκατοστά και τα «τεκμήρια», από την άλλη τα τροχαία δυστυχήματα με τους 2.500 νεκρούς και τους 25.000 τραυματίες τον χρόνο και εκεί στη γωνία οι εντυπώσεις από την οδήγηση των νέων μοντέλων που αναγκάζουν τον τεχνικό δημοσιογράφο να πει αν το Τάδε Τζι Ελ Αϊ είναι «καλυτερότερο» από το Δείνα Τζι Τι Αϊ.
Τι κάνουμε λοιπόν σ’ αυτή την περίπτωση; Απλά, φοράμε τα φτερά της φαντασίας και πετάμε πάνω από τα μπλόκα της αυτιστικής μιζέριας. Πάμε σε μια άλλη χώρα όπου οι κάτοικοί της γνωρίζουν εδώ και πολλά χρόνια ότι δεν είναι δυνατόν να τα περιμένουν όλα από το «κράτος» και πως κάτι πρέπει να κάνουν κι αυτοί για να βοηθήσουν την πατρίδα τους και τους συνανθρώπους τους να βγουν από το τέλμα.
Πάμε σε μια χώρα όπου οι καθηγητές απεργούν επειδή το κράτος μείωσε τις ώρες διδασκαλίας, όπου οι σπουδαστές επαναστατούν επειδή οι εισαγωγικές εξετάσεις είναι εύκολες και τα θέματα «βατά». Πάμε σε μια χώρα όπου οι αγρότες (για λόγους προσωπικής και μόνο αξιοπρέπειας) θέλουν να είναι πρώτοι στην Ευρώπη, σε έναν τόπο όπου το φως στα ερευνητικά εργαστήρια και στις βιβλιοθήκες δεν αναβοσβήνει σύμφωνα με το «ωράριο», σε μια χώρα όπου μια ομάδα σπουδαστών/καθηγητών έχει ήδη έτοιμους συσσωρευτές με ηλεκτρόδια ιόντων λιθίου, όπου στους δρόμους τρέχουν τα πρώτα υβριδικά οχήματα, όπου οι νέοι σχεδιάζουν και κατασκευάζουν πειραματικά οχήματα για να λάβουν μέρος στον πρώτο αγώνα που θα γίνει τον Μάιο του 1997…
Πάμε σε μια χώρα όπου έχει αξία να γράψεις για τις λύσεις που εφαρμόστηκαν στη σχεδίαση/κατασκευή του κινητήρα της νέας Πόρσε Μπόξτερ, όπου η παρουσίαση της δουλειάς που γίνεται στους θαλάμους καύσεως των κινητήρων των αυτοκινήτων της Φόρμουλα 1 ενδιαφέρει τους νέους και έχει σημασία για τους παλιούς.
Σε μια χώρα όπου πρότυπα είναι οι μηχανικοί Μποντέν (αναρτήσεις PSA), Ράιτσλε (κινητήρες BMW), Βισκόντι (αναρτήσεις/κινητήρες Φεράρι) και δεκάδες άλλοι που δεν μπορώ να απαριθμήσω, αντί οι φάτσες που το μόνο που ξέρουν να κάνουν «καλά» είναι να ζητάνε, να καίνε, να καταστρέφουν και εν τέλει να πυροβολούν τα ίδια τους τα πόδια.
Με λίγα λόγια, με τη φαντασία ας πάμε σε μια χώρα που δεν υπάρχει, αλλά που θα μπορούσε να είναι αν όλοι σκύβαμε με προσοχή και συμπόνια στο κορμί που σέρνεται άρρωστο στα μπλόκα και τσαλαπατιέται στις πορείες των συντεχνιών: στο κορμί της Ελλάδας.
Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί (όλα τα τρένα πέρασαν πια), ας δούμε τι πρέπει να απασχολήσει τους «φίλους του αυτοκινήτου» τη χρονιά που έρχεται.
Το πρώτο είναι το μέγα ερώτημα αν θα φθηνύνουν τα αυτοκίνητα. Οπως είναι γνωστό, καμία χώρα δεν πήγε μπροστά με «ακριβά» αυτοκίνητα. Τα φθηνά αυτοκίνητα επιτρέπουν στον κάθε μικρομεσαίο να αποκτήσει «μερσεντέ» η «μπεμβέ» και να «μπει στο μάτι» του απέναντι. Μόλις συμβεί αυτό, ο απέναντι σπεύδει να αγοράσει Σάαμπ ή Τζάγκουαρ για να μπει κι αυτός με τη σειρά του στο μάτι του πιο απέναντι.
Το φθηνό αυτοκίνητο (ευλογία στις χώρες που παράγουν και εξάγουν) κάνει τους (ξύπνιους) λαούς να δανείζονται όλο και περισσότερο από τις ξένες τράπεζες με αποτέλεσμα, αν και εθνικά υπερήφανοι, να χρωστάνε «τα μαλλιοκέφαλά τους» στις τράπεζες και να μην μπορούν να δουν άσπρη μέρα.
Ακόμη, τα φθηνά αυτοκίνητα δίνουν στον λαό μια αίσθηση ευφορίας καθώς πηγαίνει (στις 3 τα ξημερώματα) να «διασκεδάσει» στα σκυλάδικα. Σκέφτεται ο μικρομεσαίος: «Αφού κυκλοφορούν τόσες εκατονογδόντα με ζαντολάστιχα, καλά πάει η οικονομία». Την ίδια άποψη έχει ο ζαντολαστιχάς, ο πρατηριούχος και ο ιδιοκτήτης του σκυλάδικου. Ακόμη πιο καλή άποψη έχουν οι εταιρείες που εισάγουν οινοπνευματώδη ποτά. Η Τζουτζία είναι πρώτη στην κατά κεφαλήν κατανάλωση ουίσκι και από τις πρώτες σε κατανάλωση βότκας και άλλων ευγενών ποτών.
Η άποψη ότι «όλα πάνε καλά» ενισχύεται και από το γεγονός ότι, όπως είχαμε γράψει προ ενός έτους (και όπως ο Τύπος ανακάλυψε την περασμένη εβδομάδα), σε λίγο εμείς οι έλληνες μικρο-μεγαλο-μεσαίοι θα αγοράζουμε Αουντι Α3 «made in Macedonia» και Φίατ «made in Turkey».
Γενικά και επειδή όλα πάνε καλά και η Ελλάδα, όπως μου είπε και ο σερβιτόρος μιας «γραφικής» ταβέρνας, ποτέ δεν πεθαίνει, σας αφήνω και ραντεβού την άλλη εβδομάδα.
RSS - Posts
