Για τα τελευταία σαράντα λεπτά «σέρνομαι» με το αυτοκίνητό μου στην οδό Ελλήνων Αξιωματικών (η άλλως στον περιφερειακό του Καρέα). Κάθε τόσο κοιτάω το ρολόι γιατί με κανέναν τρόπο δεν θέλω να καθυστερήσω στο ραντεβού μου. Ο δρόμος εμπρός και πίσω είναι γεμάτος από εκατοντάδες αυτοκίνητα. Σκέφτομαι πως για να υπάρχει αυτό το «μποτιλιάρισμα» κάτι θα συμβαίνει στον περιφερειακό. Κάτι θα φτιάχνουν (με το πάσο τους) τα συνεργεία του Δημοσίου, κάποιοι βασανιστές κάποιας συντεχνίας θα διαμαρτύρονται για την απώλεια των «κεκτημένων» τους…
Η ώρα περνάει, ο εκνευρισμός και το άγχος μεγαλώνουν και η διάρκεια της ζωής μας μειώνεται.
Ως τα «φανάρια» για Καισαριανή, όπου φθάνω και σταματάω στην τρίτη «σειρά». Με έκπληξη (που φθάνει και ξεπερνάει τα όρια της οργής) βλέπω ότι ο δρόμος εμπρός είναι… άδειος. Δηλαδή, ως τα άλλα «φανάρια» δεν υπάρχει ούτε ένα αυτοκίνητο.
Προτού προλάβω να σκεφθώ «τι στο διάβολο» ανάβει το πράσινο και αρχίζει η «εξήγηση» του μποτιλιαρίσματος. Τα αυτοκίνητα της πρώτης σειράς μένουν για λίγο ακίνητα. Μετά, ένας – ένας, αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι «άναψε πράσινο» και, νωχελικά, προσεκτικά, σαν να κάνουν έρωτα με παρθένα, βάζουν «πρώτη» και πατάνε τα γκαζάκια τους. Τα δύο πρώτα «γιωταχί» αρχίζουν να σέρνονται και ακολουθούν τα άλλα της δεύτερης σειράς. Ανάβει το κόκκινο, αλλά τι ευτυχία, είμαι πρώτος και θα φύγω αμέσως μόλις ανάψει το πράσινο. Παρατηρώ τους… Φάντζιο που ξεκίνησαν πριν να κυλάνε ειρηνικά στον κατήφορο με ταχύτητα που κόβει την ανάσα. Σαράντα ολόκληρα χιλιόμετρα την ώρα!
Πράσινο!
Ξεκινάω γρήγορα, για να φθάσω γρήγορα, να απομακρύνω το δικό μου αυτοκίνητο από την κυκλοφορία και έτσι να συμβάλω στην αποσυμφόρηση της πόλης, στη μείωση της ρύπανσης και στη λύση του κυκλοφοριακού. «Οσο πιο λίγο χρόνο κυκλοφορείς τόσο μεγαλύτερο καλό κάνεις στην πόλη», φωνάζει ο φίλος μου Κοινός Νους.
Προτού προλάβω να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου τους έχω φθάσει. Ο Σουμάχερ έχει κάνει κατάληψη στην αριστερή λωρίδα και δεν το κουνάει με τίποτα, ενώ ο Χιλ έχει υπνωτισθεί με τη δεξιά. Ενα φράγμα τροχήλατης λαμαρίνας ρέει σαν «μούργα» στην άσφαλτο. Πίσω του φθάνουν σιγά – σιγά και οι άλλοι «οδηγοί» της… Φόρμουλα Ενα και όλο αυτό το απίθανο τσίρκο (γιατί περί τσίρκου πρόκειται) ρέει προς τη Μεσογείων λες και ο άνθρωπος ζει τριακόσια χρόνια.
Αδιάφοροι για το γεγονός ότι ο «παραπληγικός» τρόπος που οδηγούν και η μνημειώδης αδιαφορία τους στραγγαλίζουν την κυκλοφορία, υπακούουν σε εκείνο το πανηλίθιο «σπεύδε βραδέως» που είναι κύρια υπεύθυνο για το κυκλοφοριακό και τη ρύπανση. Αντί να «πάρουν τα πόδια τους» και να φροντίσουν να κινήσουν τα «γιωταχί» τους όσο πιο γρήγορα γίνεται, κάνουν ακριβώς το αντίθετο!
Κάποια στιγμή, εκεί πριν από την αριστερή κατηφορική με την αρνητική κλίση (πανάθεμά σας για κατασκευαστές οδών), καταφέρνω να τους προσπεράσω. Ως τη Μεσογείων συναντάω ακόμη δέκα κινούμενα εμπόδια, αλλά κατά τα άλλα η εγκληματικά σχεδιασμένη και κατασκευασμένη αρτηρία είναι… άδεια!
Δύο ημέρες αργότερα κάνω το λάθος να επιλέξω το «ποτάμι» για να βγω από την πόλη. Για μία περίπου ώρα χιλιάδες αυτοκίνητα μένουν ακίνητα γιατί τα κρατικά «συνεργεία» επισκευάζουν μία από τις γέφυρες της Εθνικής οδού.
Η ελληνική τσαπατσουλιά, η κρατική αναλγησία και αδιαφορία σε όλο τους το μεγαλείο. Ούτε ένα σήμα, ένα μήνυμα, ένας τροχονόμος… Τίποτα. Μόνο ένα χάος, μια νεοελληνική τσιλιμπούρδα, ένα μαρτύριο.
Περιμένω υπομονετικά. Σβήνω τη μηχανή, αλλά κανείς άλλος δεν σκέφτεται να κάνει το ίδιο. Χιλιάδες τόνοι δηλητήρια ανεβαίνουν σαν θυμίαμα στη νεοελληνική ανικανότητα προς τον ουρανό.
Ενδιαφέρεται κανείς;
Μα τι λέτε τώρα…
Με τις νταλίκες και τους ομήρους της Κηφισού θα ασχοληθούμε τώρα; Εδώ έχουμε να φτιάξουμε τους λεωφορειόδρομους της Κηφισιάς και της Βουλιαγμένης καθώς και τους πεζόδρομους στο Κολωνάκι και στα Εξάρχεια. Η πλέμπα που βασανίζεται στα ποτάμια και στις διασταυρώσεις μπορεί να περιμένει. Ετσι κι αλλιώς μια ζωή είναι στο περίμενε.
Μετά απ’ όλα αυτά σκληρό τίθεται το ερώτημα: Μπορεί να λυθεί το «κυκλοφοριακό»;
Τελείως σίγουρα όχι, τουλάχιστον για τα επόμενα 20 χρόνια που οι κοινωνίες θα χρησιμοποιούν το αυτοκίνητο όπως το ξέρουμε σήμερα.
Μπορεί όμως να ανακουφισθεί αν ο καθένας από μας πάρει μια απλή απόφαση: να κινείται όσο πιο γρήγορα μπορεί ώστε να φθάνει επίσης γρήγορα στον προορισμό του και εκεί να ακινητοποιεί το «γιωταχί» του, ανακουφίζοντας έτσι την πόλη και συμβάλλοντας στη μείωση της ρύπανσης.
Τόσο απλά.
RSS - Posts
