Διαβάζοντας, την ημέρα όπου οι βροχές παρέσυραν ανθρώπους, δρόμους, γέφυρες, σπίτια και αυτοκίνητα στη θάλασσα, τα σχέδια για την πεζοδρόμηση των περιοχών του Κολωνακίου, των Εξαρχείων, του Φιλοπάππου και του Μετς και καθώς οδηγούσα το Ρέιντζ Ρόβερ μου από την οδό Πατριάρχου Ιωακείμ στην οδό Καμελιών στο Παλαιό Ψυχικό, αισθάνθηκα ότι η ελπίδα δεν έχει χαθεί γι’ αυτή τη χώρα.
«Μπράβο», είπα στον εαυτό μου. «Κάποιοι ξενυχτούν προσπαθώντας να λύσουν τα προβλήματα της τάξης μας».
Και είναι λογικό, διότι η Ελλάδα μπορεί να ζήσει χωρίς αντιπλημμυρικά έργα στην Κόρινθο, στο Αίγιο και στον Ποδονίφτη, αλλά χωρίς κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, ηλεκτρονικά συστήματα στάθμευσης, εστιατόρια, παμπ, πεζοδρόμους στο Κολωνάκι και στου Φιλοπάππου δεν μπορεί. Βέβαια, όπως όλοι οι Ελληνες, έτσι κι εγώ παρακολούθησα στην τηλεόραση τις καταστροφές από τις πλημμύρες της 11ης Ιανουαρίου και πρέπει να ομολογήσω ότι αισθάνθηκα θλίψη για τους πτωχούς που η βροχή παρέσυρε τα σπίτια και τα αυτοκίνητά τους.
Είπα «αυτοκίνητα» και θυμήθηκα ότι οι χείμαρροι στην Κόρινθο παρέσυραν μόνο Χιουντάι, Τογιότα, Νισάν, Φίατ και αγροτικά φορτηγά. Παρ’ όλο που έδωσα μεγάλη προσοχή στα «παράθυρα» των «οκτώμισι», δεν διέκρινα ούτε ένα Μπλέιζερ, πράγμα που σημαίνει ότι οι επαρχιακές πόλεις δεν έχουν ακόμη καταφέρει να φθάσουν στο επίπεδο ζωής του Κολωνακίου, του Ψυχικού και του Φιλοπάππου.
Αν απορείτε γιατί αναφέρομαι στου Φιλοπάππου είναι διότι, όπως το Κολωνάκι, έτσι και αυτή η περιοχή της Αθήνας θα γίνει σύντομα αληθινός παράδεισος. Σύμφωνα με το σχέδιο ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων, η κυκλοφορία θα απαγορευθεί σε μια σειρά δρόμων έτσι ώστε σε ένα – δύο χρόνια οι πεζόδρομοι του Θησείου και του Γκαζιού να ενωθούν με τους πεζοδρόμους του Κολωνακίου και των Εξαρχείων.
Αυτό σημαίνει ότι οι ολίγοι και εκλεκτοί αφενός θα μπορούν να παρκάρουν τα Ρέιντζ Ρόβερ τους στην Τσακάλωφ και στην Πλουτάρχου (ως μόνιμοι κάτοικοι) και αφετέρου θα μπορούν να κάνουν έναν ωραίο περίπατο ως την Πλάκα και του Φιλοπάππου χωρίς να ενοχλούνται από τα Χιουντάι των πτωχών.
Το πόσο μεγάλη επιτυχία έχουν τα μέτρα που λαμβάνονται από τους τοπικούς άρχοντες φάνηκε εκείνο το Σαββατοκύριακο. Παρά τη σφοδρότητα της καταιγίδας, τα νερά δεν παρέσυραν ούτε μία Μερτσέντες, BMW ή Τζάγκουαρ, για να μην αναφερθώ στα Ρέιντζ Ρόβερ, που είναι φτιαγμένα για να αντιμετωπίζουν δυσκολίες.
Βγαίνοντας από το γκαράζ της πολυκατοικίας είδα ότι η βροχή είχε παρασύρει εκατοντάδες σακούλες σκουπιδιών (που δεν είχαν περισυνελεγεί λόγω της απεργίας των εργαζομένων στην καθαριότητα), αλλά αυτό δεν ήταν και τόσο σοβαρό. Η απεργία έληξε την επομένη και οι δρόμοι της γειτονιάς μας έμειναν με τα συνηθισμένα τους σκουπίδια (άδειες σακούλες Αρμάνι, Βερσάτσε και Ντόνα Κάραν, άδεια μπουκάλια Chateauneuf-du-Pape του 1990 και συσκευασίες καμανμπέρ).
Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, εκτός από τις πεζοδρομήσεις και την ηλεκτρονική στάθμευση, τα νέα μέτρα έχουν ως στόχο και τη σταδιακή αλλαγή της χρήσεως γης. Ενώ δηλαδή πριν από τη λήψη των μέτρων «αναβάθμισης» οι μόνιμοι κάτοικοι έβρισκαν μια θέση να παρκάρουν το αυτοκίνητό τους, τώρα με την επέκταση των πεζοδρόμων, την εμφάνιση δεκάδων νέων μπαρ και εστιατορίων και τη συνεπακόλουθη εξάπλωση των τραπεζοκαθισμάτων, πρέπει να βρουν άλλους χώρους στη διπλανή γειτονιά. Ενας φίλος μου μάλιστα που έμεινε σε μια πολυκατοικία χωρίς γκαράζ αντιμετώπισε το εξής δίλημμα: να μετακομίσει ή να πουλήσει το αυτοκίνητό του. Επέλεξε το πρώτο γιατί είναι εμπορικός αντιπρόσωπος και χωρίς αυτό δεν μπορεί να «ζήσει».
Δείτε τι έγινε τώρα… Ολος ο κόσμος που δεν διέθετε ιδιωτικό γκαράζ ή δεν μπορούσε να βρει θέση έξω ή κοντά στο σπίτι του άρχισε να παρκάρει στους δρόμους του Παγκρατίου. Επειδή όμως και εκεί έμεναν άνθρωποι που είχαν τα δικά τους αυτοκίνητα (αλλά δεν είχαν ιδιωτικά γκαράζ), άρχισαν οι πρώτες «μάχες» για την εξασφάλιση μιας θέσης στάθμευσης. Οι διαμένοντες στην οδό Αντήνορος για παράδειγμα οργάνωσαν ομάδες περιφρούρησης που, οπλισμένες με Μπερέτες και Σμιθ και Γουέσον, έκαναν περιπολίες προκειμένου να φυλάξουν τις θέσεις στάθμευσης από τις επιδρομές των Κολωνακιωτών.
Το ίδιο έκαναν και οι κάτοικου της Ροβέρτου Γκάλι που φύλαγαν τις θέσεις από τις επιδρομές των κατοίκων της οδού Φιλοπάππου.
Τελικά η λύση που δόθηκε ήταν και η μόνη σωστή. Κάθε «αναβαθμισμένη» περιοχή τοποθέτησε ηλεκτρονικές μπάρες που απαγόρευαν την είσοδο των «ξένων». Ετσι οι κάτοικοι των Αμπελοκήπων δεν μπορούσαν να παρκάρουν ή να περάσουν από τον Λυκαβηττό, οι κάτοικοι του Κουκακίου δεν μπορούσαν να διασχίσουν τους δρόμους του Φιλοπάππου κ.ο.κ.
Οπως υπολογίζουν οι πολεοδόμοι και οι χωροτάκτες, σε λίγους μήνες όλες οι «αναβαθμισμένες» περιοχές της Αθήνας θα έχουν ενωθεί σε μία μεγάλη, αυστηρά ελεγχόμενη και προστατευόμενη περιοχή.
Σε έναν χώρο όπου θα σταθμεύουν μόνο Ντισκάβερι και Ρέιντζ Ρόβερ και θα κυκλοφορούν μόνο Μερτσέντες και Φεράρι.
Καθετί φθηνότερο ή κοινωνικο-πολιτικά υποδεέστερο μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα στο Αίγιο, στην Κόρινθο και στον Ποδονίφτη.
RSS - Posts
