Για το ότι ζω σε μια ευρωπαϊκή χώρα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Ολα, από τη συμπεριφορά του κυρίου με το Πούντο που έχει σταθμεύσει «τριπλή σειρά» στη Φιλολάου ως τη γεμάτη χάρη κίνηση της Κατίνας που πετάει τη σκουπιδοσακούλα της από το ανοιχτό παράθυρο του Εξέλ, το επιβεβαιώνουν κάθε στιγμή. Είναι μάλιστα φορές που σκέπτομαι πως δεν έχει ακόμη βρεθεί ένας καλός επιχειρηματίας για να εξαγάγει τα γνωρίσματα της φυλής στην Ενωμένη Ευρώπη και να γίνει δισεκατομμυριούχος, γιατί μη μου πείτε ότι οι Δανοί ή οι Ολλανδοί δεν θα έσπευδαν να αγοράσουν τον τσαμπουκά του τυπικού μικρομεσαίου έλληνα «κάφρου». Θέλω να πω ποιος χαζοβιόλης Ολλανδός δεν θα ψώνιζε δύο κιλά νεοελληνικής τσάμπα μαγκιάς και ποιος κρυόκωλος Δανός δεν θα φόρτωνε το αυτοκίνητό του με made in Greece σκουπιδοσακούλες προκειμένου να τις πετάξει νύχτα (που δεν τον βλέπει κανείς) από τον τέταρτο όροφο, όπου μένει, στον δρόμο;
Μια συνήθεια που είμαι σίγουρος ότι αν εξαχθεί στις χώρες της Ε.Ε. θα βγάλει πολλά λεφτά, είναι αυτή που έχουμε να εγκαταλείπουμε ζώα στον δρόμο. Αν περάσετε τον δρόμο Βάρης – Κορωπίου – Μαρκόπουλου – Πόρτο Ράφτη, για παράδειγμα, και κοιτάξετε στα σημεία όπου οι Ελληνες (;) πετάνε τα σκουπίδια τους, θα δείτε ότι ανάμεσα στα στρώματα, στους καναπέδες, στα φλούδια από καρπούζια και πεπόνια και στις δεκάδες άδεια μπουκάλια ουίσκι υπάρχουν και πολλά κουτάβια. Τα περισσότερα σκελετωμένα, τραυματισμένα και άρρωστα, εγκαταλειμμένα από «κυρία» οξυζενέ που τα πήρε από τη φίλη της, αλλά που «χρυσή μου, έβγαζαν τόσες τρίχες που τις ανέπνεαν τα παιδιά και ήταν αδύνατον να τα κρατήσω στο σπίτι» και άλλα που τα πέταξαν τύποι με χαμηλωμένες «οπελάρες» (τον είδα, τον γάιδαρο) και «μερσεντέ εκατονενενήντα» (εκεί να δείτε φάτσα, να φρίξετε).
«Γιατί πετάτε τα κουτάβια στα σκουπίδια;» ρώτησα ως αδιόρθωτος βλαξ για να πάρω την απάντηση – σήμα κατατεθέν της φυλής των νεοελλήνων: «τι θε’ ρε μαλ..α. Αει πάγαινε μη σου χώσω καμιά μπουνιά».
Αει πάγαινε λοιπόν αλλά τι πάγαινε που, λίγα μέτρα πιο κάτω, είδα ένα ακόμη ελληνικό «προϊόν» για εξαγωγή. Φρέσκο, αχνιστό κρέας ζώου (σκύλου, γάτας και, στους επαρχιακούς δρόμους, αλεπούς) που καταπατήθηκε, ξεκοιλιάστηκε και έμεινε εκεί, στη μέση του δρόμου, γιατί ένας… πολιτισμένος άνθρωπος ποτέ δεν λερώνει τα χέρια του με το αίμα ενός αδέσποτου σκύλου.
Αλλά έστω ότι η εξαγωγή εγκαταλειμμένων και ξεκοιλιασμένων ζώων δεν είναι αρκετή για να «ζήσει» μια εταιρεία. Τι θα λέγατε για εξαγωγή συμπεριφορών; Να μπορεί δηλαδή ο Αγγλος να πάει στο «Σέλφριτζες», ο Ιταλός στο «Ρινασέντε» και ο Γάλλος στην «Γκαλερί Λαφαγέτ» και να αγοράσουν τρία κιλά νεοελληνική «στάθμευση», πέντε κιλά «προσπέρασμα» ή δέκα «οδήγηση με 60».
Αν λουστεί το πρώτο θα μπορεί να αφήνει το ρημάδι του όπου τον βολεύει, όπως μέσα στις εισόδους πολυκατοικιών, μπροστά σε εισόδους κλινικών και νοσοκομείων, σε δρόμους όπου περνούν λεωφορεία ή οχήματα αποκομιδής απορριμμάτων κ.ο.κ. Αν φορέσει το δεύτερο θα μπορεί να αρχίζει το προσπέρασμα στην Υλίκη και να το ολοκληρώνει στη Λαμία (δεν πατάμε γκάζι για να μη «χαλάσει» η μηχανή). Αν προμηθευτεί το τρίτο θα μπορεί να πάει από το Λονδίνο στο Εξετερ ή από το Παρίσι στο Καλέ κολλημένος στη λωρίδα προσπεράσματος δημιουργώντας έτσι έμφραγμα στους δρόμους όλης της Βρετανίας ή της Γαλλίας.
Ο επιχειρηματίας που έχω υπόψη θα πρέπει να ζητήσει τη βοήθεια ενός βιομηχανικού σχεδιαστή, γιατί τι αξία έχει μια συμπεριφορά αν δεν της δώσεις το κατάλληλο περιτύλιγμα. Ετσι, η «τσάμπα μαγκιά» θα γράφει απ’ έξω «Zorba the Greek», τα πατημένα ζώα «souvlaki pita» και τα εγκαταλειμμένα «Τα ταξίδια του Οδυσσέα».
Για τις σκουπιδοσακούλες που πετάμε από το ανοιχτό παράθυρο και τον πέμπτο όροφο κάτι σαν «Οι κεραυνοί του Δία» και για τη συνήθεια του οκταπλού παρκαρίσματος σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας και έξω από σκυλάδικα και ελληνάδικα το «ti thes re mal..a».
Αλλες εμπορικές ονομασίες είναι οι: «ti me noiazei emena re», «stahti kai bourberi», «ase re megale» κλπ.
Αν τώρα δεν θέλουμε να πουλήσουμε την πραμάτεια μας στην Ενωμένη Ευρώπη, δεν υπάρχει πρόβλημα. Μπορούμε να την επιδείξουμε – διαθέσουμε και στο «διεθνές» αεροδρόμιο Ελληνικού μέσω του πίνακα που έδειχνε τις αφίξεις – αναχωρήσεις και που «χάλασε» γιατί 1. δεν υπάρχουν πλέον ανταλλακτικά, 2. κανείς δεν σκέφθηκε ότι πρέπει να γίνει συντήρηση, 3. η νέα διοίκηση της ΥΠΑ έχει ζωή μόνο… 14 μηνών.
Και αν αυτό δεν είναι αρκετό, δεν έχουμε παρά να πάμε τους ξένους μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας στη διάρκεια της 126ης απεργίας των εργαζομένων στην καθαριότητα σε 12 μήνες για να δουν την αληθινή εικόνα της χώρας που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στην Ευρώπη.
RSS - Posts
