Επειδή, όπως αποδείχθηκε ως σήμερα, καμία νέα, νέα πολιτική για το «γιωταχί» δεν έχει ευδοκιμήσει, με αποτέλεσμα αφ ενός ο «Ελληνας» να μην μπορεί να αποκτήσει «φθηνό αυτοκίνητο» και αφετέρου η χώρα μας να διασύρεται κάθε λίγο και λιγάκι από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, σκέφθηκα ότι είναι επιτέλους καιρός να σας ανακοινώσω μια νέα «νέα πολιτική για το γιωταχί», που είναι αποτέλεσμα παρατήρησης και μελέτης της συλλογικής μας οικονομικής και κοινωνικής παραίσθησης.
Εχοντας προ πολλού καταλάβει ότι η λειτουργία και (γιατί όχι;) η ύπαρξη του ελληνικού κράτους εξαρτάται από τη φορολογία του «γιωταχί», προτείνω, εκτός από τα ανελέητο κυνήγι και τη φορολόγηση των κυβικών εκατοστών (η ιστορία βρίθει από παραδείγματα κρατών που καταποντίστηκαν επειδή δεν φορολόγησαν τα κυβικά εκατοστά), να φορολογηθούν και οι ίπποι (άλογα). Είναι πρόδηλα άδικο ένα Λάντα 200 ίππων (δεν υπάρχει, αλλά τίποτε δεν το εμποδίζει να γεννηθεί) να έχει την ίδια φορολογία με μια Μερτσέντες. Και αυτό γιατί άλλο 200 πρώην «σοσιαλιστικά» άλογα και άλλο τα 200 σκληρά καπιταλιστικά. Η μέθοδος φορολόγησης που προτείνω θυμίζει την αντιμετώπιση του ατυχήματος με την «Πόρσε» στην παραλιακή. Αν θυμάστε, τα «παράθυρα» είχαν φράξει επειδή η άτυχη γυναίκα παρασύρθηκε από μια Πόρσε. Δύο ημέρες αργότερα, ένα (μεθυσμένο) «παλικάρι» που οδηγούσε Λάντα παρέσυρε και σκότωσε στην Καβάλας μια ολόκληρη οικογένεια οικονομικών προσφύγων, αλλά κανένα κανάλι δεν το είχε πρώτη είδηση.
Με τη νέα «νέα πολιτική» μου, εκτός από την αύξηση του τεκμηρίου (ποιος είσαι εσύ, κύριος, που οδηγείς «γιωταχί» 2.000 κυβικών εκατοστών;) και τη βαριά φορολογία των κυβικών εκατοστών, προτείνω να αυξηθούν κατά 750% τα τέλη κυκλοφορίας. Την πρότασή μου αυτή βασίζω στο γεγονός ότι ως κράτος προσφέρω στους υπηκόους μου το απολύτως καλύτερο οδικό σύστημα στην Ευρώπη (αν όχι στον κόσμο) και για να πείσω και τους πλέον δύσπιστους θα αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα: την οδό Αναπαύσεως στον Γέρακα. Αυτός ο δρόμος (που από τη διασταύρωση με την οδό Πεντέλης ως 200 μέτρα παρά κάτω έκανε 8 χρόνια να «φτιαχτεί») είναι ό,τι καλύτερο ένα κράτος μπορεί να προσφέρει στους υπηκόους του. Η διασταύρωση με την οδό Πεντέλης, για παράδειγμα, είναι η πιο διεστραμμένη και ύπουλη παγίδα που μπορεί να σκεφθεί κανείς. Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα τμήματα του δρόμου που είναι γεμάτα από βουναλάκια, προεξέχοντα φρεάτια και καταβυθίσεις. Αν ο δίτροχος ή τετράτροχος υπήκοος δεν προσέχει, μπορεί να τσακιστεί ή να σπάσει το κάρτερ του και να πληρώσει 450.000 δραχμές (όπως ο υπογράφων, για παράδειγμα).
Αλλά η οδός Αναπαύσεως είναι (μεγάλη η χάρη Μου) μόνο ένα δείγμα των εξυπηρετήσεων που ως κράτος προσφέρω στους υπηκόους μου. Οπως γνωρίζετε, η χώρα είναι διάσπαρτη από δρόμους γεμάτους τρύπες, λακκούβες, νεροφαγώματα, πέτρες, κοτρόνες, αλλά και σκουπίδια και μπάζα και, βέβαια, με τίποτα δεν πρέπει να το ξεχάσω, με νεκρά ζώα που οι σωροί τους «τουμπανιάζουν» στον ήλιο.
Για τους παραπάνω λόγους και για μερικούς ακόμη που έχουν να κάνουν με το «δε βαριέσαι» των δημοσίων «υπηρεσιών» αλλά και την αδιαφορία των υπηκόων, πιστεύω ότι τα τέλη κυκλοφορίας πρέπει να αυξηθούν κατά 750% ίσως και κατά 900%. Στο κάτω κάτω, ποια ευρωπαϊκή χώρα προσφέρει στους πολίτες της τέτοιες οδηγικές, αισθητικές και πολιτιστικές συγκινήσεις; Μόνο η Τζουτζία.
Για να καταλάβετε καλύτερα τις νέες, «νέες πολιτικές», πρέπει να πάμε κάπου 20 χρόνια πίσω όταν, λόγω της πετρελαϊκής «κρίσης», η χούντα απαγόρευσε την κυκλοφορία των «γιωταχί» τα Σαββατοκύριακα. Μετά τη μεταπολίτευση ακολούθησαν λίγα χρόνια χωρίς να εφαρμοσθούν «νέες πολιτικές» και, το 1989, έσκασε η πρώτη βόμβα. Το «κράτος» επέβαλε τον δακτύλιο και τα μικρά – μεγάλα. Το μέτρο του δακτυλίου θύμιζε πολύ τη συμπεριφορά της στρουθοκαμήλου, που κρύβοντας το κεφάλι της στην άμμο νομίζει ότι δεν την βλέπει ο εχθρός. Ο «δακτύλιος» και τα «μεγάλα – μικρά» ήταν μέτρα που ως στόχο είχαν την αντιμετώπιση του «νέφους». Σύμφωνα με τη «νέα πολιτική» της παλαιάς εκείνης εποχής, τα μέτρα είχαν στόχο να λύσουν το κυκλοφοριακό στο αποκαλούμενο «κέντρο» της πόλης και να αντιμετωπίσουν τη ρύπανση. Οπως καταλαβαίνετε, ούτε ο δακτύλιος ούτε τα μικρομέγαλα (και αργότερα τα μονόζυγα) κατάφεραν να κρατήσουν το «νέφος» μακριά από το «κέντρο». Οι ευαίσθητες μύτες, που φωνασκούσαν ζητώντας μια νέα, «νέα πολιτική για το γιωταχί», εξακολούθησαν να αναπνέουν διοξείδιο του άνθρακα καθώς έπιναν τον καφέ τους στο Κολωνάκι.
Για να μην τα πολυλογώ, η πραγματικά σοφή αυτή «πολιτική» οδήγησε στον διπλασιασμό των «γιωταχί» που κυκλοφορούσαν στην Αθήνα, αφού ο κάθε πολίτης αγόρασε ένα δεύτερο ή και τρίτο αυτοκίνητο προκειμένου να «κάνει τη δουλειά του».
Στη συνέχεια ακολούθησε η απόσυρση, ένα μέτρο που πραγματικά αποτέλεσε «νέα» πολιτική, αλλά που θα μπορούσε να μην έχει εφαρμοσθεί αν η αγορά του «γιωταχί» δεν ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τα κοινωνικά, οικονομικά, ακόμη και σεξουαλικά κόμπλεξ κυβερνώντων και υπηκόων.
Δυστυχώς, παρ’ όλες τις προσπάθειές μου να εκλογικεύσω την αγορά του «γιωταχί» δεν τα κατάφερα γι’ αυτό και παίζω το τελευταίο μου χαρτί.
Με την τελευταία «νέα πολιτική» όποιος αποσύρει το αυτοκίνητό του μέσω εμπόρου σε τρίτη χώρα θα παίρνει πριμ 300.000 – 400.000 δραχμών (από τον έμπορο).
Προτείνω λοιπόν την παρακάτω νέα, νέα πολιτική: Να βρούμε τους κατάλληλους συνεργάτες στις τρίτες χώρες (μαφιόζους, αεριτζήδες, εμπόρους όπλων και ναρκωτικών και άλλα λουλούδια), στους οποίους θα εξάγουμε τα σαπάκια με (εικονική) τιμή διπλάσια τού «πριμ». Οι εν λόγω, που ίσως λέω ίσως επιθυμούν να ξεπλύνουν βρώμικο χρήμα, μας εξοφλούν αμέσως τα τιμολόγια στέλνοντας τα σχετικά τσεκ στις ελληνικές τράπεζες. Εμείς παραλαμβάνουμε το ρευστό, κρατάμε τις 300.000 (που δώσαμε στους κατόχους παλαιών «γιωταχί») και δίνουμε τα υπόλοιπα (ξεπλυμένα), μείον μια προμήθεια της τάξης του 20%, στους συνεργάτες μας από την τρίτη χώρα. Μετά, παίρνουμε τα πιστοποιητικά, μεταβαίνουμε στην αρμόδια υπηρεσία και παραλαμβάνουμε το πριμ που έχει «εγγραφεί» στον προϋπολογισμό. Η όλη υπόθεση μας αφήνει ένα μεγάλο, γρήγορο και το κυριότερο αφορολόγητο κέρδος.
RSS - Posts
