ΘΑ θέσω ένα ερώτημα στο οποίο δεν χρειάζεται να… απαντήσετε αλλά που δείχνει τα υπαρξιακά προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει ένας «τεχνικός» δημοσιογράφος που «γράφει για αυτοκίνητα». Πώς πρέπει να παρουσιάσει ένα γεγονός σαν την Εκθεση Αυτοκινήτου της Γενεύης;
1. Με μια έκρηξη αισιοδοξίας για το μέλλον του επιβατικού αυτοκινήτου που διαγράφεται λαμπρό;
2. Με την έκπληξη του υπανάπτυκτου που του «τρέχουν τα σάλια» όταν βλέπει ένα ακριβό αυτοκίνητο;
3. Με «οικολογική» ευαισθησία που απαιτεί, όπως γράφαμε και την περασμένη Κυριακή, να εξαφανιστούν αμέσως τα «γιωταχί» από τις πόλεις;
4. Με μια σειρά φωτογραφιών με τα «επιτεύγματα» της αυτοκινητοβιομηχανίας ή
5. Με το κεφάλι σκυφτό όπως επιβάλλει το γεγονός ότι σε λίγο η Τζουτζία θα αγοράζει αυτοκίνητα φτιαγμένα στα Σκόπια;
Δεν το βάζω κάτω, ε; Χρόνια τώρα επιμένω ότι μας δανείζουν λεπτά για να αγοράζουμε τα προϊόντα τους και να λειτουργούν τα εργοστάσιά τους που βγάζουν λεπτά για να μας τα δανείζουν να αγοράζουμε τα προϊόντα τους για να λειτουργούν τα εργοστάσια τους, αλλά κανείς δεν με ακούει.
«Πάλι γι’ αυτοκινητάκια γράφει ο Καββαθάς», λένε οι «διανοούμενοι» αδιαφορώντας αν, σε λίγους μήνες, οι ίδιοι και οι συμβίες τους θα οδηγούν αυτοκίνητα που θα κατασκευάζονται στα Σκόπια.
Για να μη σας ζαλίζω λοιπόν περισσότερο, θα σας πω ότι και η φετινή Εκθεση της Γενεύης έδειξε, στους πονεμένους και χτυπημένους από τα βάσανα της κακούργας κοινωνίας δημοσιογράφους του μαλακού υπογαστρίου της Ευρώπης, ότι η διεθνής αυτοκινητοβιομηχανία, σε πείσμα των ελλήνων «οικολόγων» και «προοδευτικών» πολιτικών, πάει από το καλό στο καλύτερο.
Ετσι, καθώς περπατούσα στις κατάφωτες αίθουσες του Παλέξπο (του τεράστιου Εκθεσιακού Κέντρου που τα κορόιδα οι Ελβετοί έχουν ανεγείρει ακριβώς δίπλα στο αεροδρόμιο, χωρίς να κάνουν περιβαλλοντική «μελέτη» και χωρίς να βαδίσουν στις όχθες της λίμνης Λεμάν) βλέποντας τα δημιουργήματα της ευρωπαϊκής, αμερικανικής, απωανατολικής και ιαπωνικής αυτοκινητοβιομηχανίας, αισθανόμουν μια βαθιά λύπη για όλες αυτές τις χώρες που δεν έχουν καταλάβει το αληθινό νόημα της ζωής (και, βέβαια, της επιτυχίας).
Πιο συγκεκριμένα (και αυτό το λέω για να δείτε το μέγεθος της ηθικής κατάπτωσης των λαών που ασχολούνται με τα «αυτοκινητάκια»), στο Παλέξπο 1.035 κατασκευαστές από 34 χώρες εξέθεταν τα προϊόντα τους σε 320 περίπτερα, τα οποία (πέρυσι) επισκέφθηκαν 658.000 άνθρωποι από όλο τον κόσμο (για φέτος ο αριθμός των επισκεπτών προβλέπεται μεγαλύτερος).
Ας αντιπαρέλθουμε όμως αυτά, τα φοβερά για την υγεία των παιδιών μας, στοιχεία και ας δούμε τι παρουσιάστηκε στην Εκθεση. Χωρίς αμφιβολία ένα από τα πιο σημαντικά εκθέματα ήταν το νέο, μικρό αυτοκίνητο της Mercedes, το Α140. Τι κάνουν οι άνθρωποι, σκέφθηκα. Αντί οι εργαζόμενοι στην εταιρεία να τραβήξουν μια δημιουργική απεργία 14 εβδομάδων κάθονται και σχεδιάζουν καινούργια, οικονομικά μοντέλα που προορίζονται να πουληθούν, εκτός από τη Γερμανία, στη Γαλλία και στην Ελβετία και σε αναπτυγμένες χώρες σαν την Ελλάδα.
Τα ίδια και στην Audi. Μετά τα πολύ καλά Α4, Α3 και Α8 έρχεται τώρα και το Α6 για να ρυπάνει ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα, στα πλαίσια μιας γενικότερης συνωμοσίας που έχει στόχο την εθνική μας κυριαρχία.
Λένε οι Γερμανοί: Αν δουλέψουμε σκληρά και παραγάγουμε περισσότερα αυτοκίνητα θα… εξαναγκάσουμε τους Ελληνες να τα αγοράσουν και έτσι θα τους (ξανα)κατακτήσουμε, αυτή τη φορά χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός. Σατανικό σχέδιο, πρέπει να παραδεχθείτε, που το ανακάλυψε ο υπογράφων μετά από επιτόπιο ρεπορτάζ. Ισως ο κ. Μπούτας θα πρέπει να πάρει θέση.
Και να σκεφθείτε ότι η Αουντι δεν είναι παρά τμήμα αυτής της… συνωμοσίας. Δίπλα βρισκόταν το περίπτερο της «μαμάς» VW και πιο πέρα εκείνο της SEAT στο οποίο είδα το νέο Aroza, ένα «μίνι» που, αν δοθεί σε καλή τιμή, θα «σπάσει τα ταμεία» στην Ελλάδα (και αυτό μέρος της ευρύτερης συνωμοσίας εναντίον του ανεξάρτητου και υπερήφανου λαού μας).
Και καλά με τη VW-Audi. Μεγάλη ευρωπαϊκή εταιρεία είναι, ό,τι θέλει κάνει. Εκεί όπου τα πράγματα ήταν επιεικώς απαράδεκτα ήταν με τις δημιουργίες της κορεατικής βιομηχανίας (που αν θυμάστε περιγράψαμε την περασμένη Κυριακή). Ετσι, η Huydai παρουσίασε το Α1, αυτοκίνητο ενός όγκου, 6-9 θέσεων, η Σανγιόνγκ τα καινούργια της τζιπ (που ήδη έφθασαν στην Ελλάδα για να λάβουν και αυτά μέρος στη συνωμοσία εναντίον της εθνικής μας ανεξαρτησίας).
Τα ίδια λίγο πολύ σκέπτονταν και στο περίπτερο της BMW. Από τη στιγμή όπου έφθασα ώσπου έφυγα όλοι μιλούσαν για την Ελλάδα. Το μεγάλο τους πρόβλημα ήταν πώς θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την τρομερή παραγωγικότητα των εργαζομένων στα ελληνικά εργοστάσια αυτοκινήτων. Οταν τους είπα ότι η Ελλάδα δεν έχει ούτε ένα εργοστάσιο, με κόλλησαν στον τοίχο λέγοντας: Αν υπήρχε όμως…
Οι εκπλήξεις δεν σταματούν. Στον χώρο της Fiat είδα πάλι όλα τα μοντέλα του Γκρούπο και πήρα πληροφορίες για εκείνα που ετοιμάζονται, ενώ στο περίπτερο της Peaugot είδα το πραγματικά πανέμορφο (σχεδόν έργο τέχνης) Πεζό Κουπέ του Πινινφαρίνα, καθώς και τα αναβαθμισμένα 306 με τους 16βάλβιδους κινητήρες των 1.800 και 2.000 κ.εκ.
Σαν να μην αρκούσε το πρωτοποριακό ΚΑ, η Ford παρουσίασε το Πούμα, ένα επίσης όμορφο διθέσιο βασισμένο στο δάπεδο του Φιέστα.
Εκεί όμως όπου πραγματικά ένιωσα λύπη για τους Ευρωπαίους (και δη για τους Ιταλούς) ήταν στο σταντ της Πινινφαρίνα, όπου υπήρχε ένα ακόμη έργο τέχνης βασισμένο στα μηχανικά μέρη του Πεζό. Εκατοντάδες δημοσιογράφοι το «χάζευαν», αλλά τι ξέρουν αυτοί από ομορφιά και πολιτισμό. Ας πάνε πρώτα στην «Πολιτιστική» να δουν τι απίδια πιάνει ο (πολιτιστικός) σάκος.
Με αυτές τις σκέψεις έφυγα από την 67η Εκθεση Αυτοκινήτου της Γενεύης, η οποία, αξίζει να σημειωθεί, δεν άλλαξε από το 1968 όπου την επισκέφθηκα για πρώτη φορά και, αν αυτό δεν είναι… πρόοδος, τότε πείτε μου εσείς τι είναι.
RSS - Posts
