«…Σύμφωνα με τα στοιχεία που αφορούν την παγκόσμια παραγωγή και κατανάλωση ενέργειας, οι αναπτυγμένες χώρες που αποτελούν το 15% περίπου του πληθυσμού της γης, καταναλώνουν το 59% του πετρελαίου και το 74% του φυσικού αερίου. Οι χώρες αυτές, αποτελούν το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού και καταναλώνουν το 70% της ενέργειας που παράγεται στη γη, τη στιγμή που τα αποθέματά τους αποτελούν το 11 % των παγκοσμίων αποθεμάτων. Το ενεργειακό τους έλλειμμα αυξάνεται συνεχώς με αποτέλεσμα, τα ζωτικά τους συμφέροντα να επικεντρώνονται στις πηγές ενέργειας. Γι’ αυτό το λόγο, θα συνεχίσει να υπάρχει στρατιωτική απειλή υπό την κλασσική της έννοια για κάποιες περιοχές και χώρες της Ευρασίας, που κατέχουν το 75% του παγκόσμιου πληθυσμού, το 60% του παγκόσμιου ακαθάριστου εισοδήματος και το 75% των παγκοσμίων πηγών ενέργειας.
Η φιλελευθεροποίηση του εμπορίου και οι αρχές αυτοδιάθεσης του Ο.Η.Ε., έχουν φέρει στο προσκήνιο και ανέδειξαν σε τοπικές μειονότητες, τους πληθυσμούς των περιοχών στις οποίες υπάρχουν ενεργειακές πηγές στρατηγικής σημασίας. Οι αναπτυγμένες χώρες υποκινούν τις μειονότητες, επειδή θέλουν να έχουν απέναντί τους αδύναμες χώρες. Η Ευρώπη, που έχει ισχυρό εσωτερικό δυναμικό, υποστηρίζει και δίνει κίνητρα για την εμφάνιση υπο-εθνοτήτων με την «Ευρωπαϊκή συνθήκη προστασίας γλωσσών τοπικών μειονοτήτων» και τα «Κριτήρια της Κοπεγχάγης». Οι εξελίξεις αυτές δημιουργούν ανησυχία, γιατί, αν εξετάσουμε την εξέλιξη των κρατών τον 20ο αιώνα, θα δούμε ότι, όταν ιδρύθηκε η Κοινωνία των Εθνών, αριθμούσε 22 χώρες μέλη. Με την δημιουργία του Ο.Η.Ε. οι χώρες έγιναν 52. Το 1997 ήταν 185 και το 2000, 189. Το 2005 αναμένεται να είναι 195 και το 2025, 245.
Πολλοί είναι οι λόγοι που εξηγούν την αύξηση του αριθμού των κρατών. Βασικός λόγος είναι η συνεχόμενη αύξηση του χάσματος μεταξύ των πλούσιων και αναπτυγμένων χωρών του βορρά και των φτωχών και υπανάπτυκτων χωρών του νότου. Οι πολυεθνικές χώρες που αποδυναμώνονται από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, οδηγούνται στη διάσπαση. Παραδείγματα της συγκεκριμένης κατάστασης στα Βαλκάνια είναι στον άξονα, Σερβία- Μαυροβούνιο- Κοσσυφοπέδιο, Μετόχι, Βοσνία Ερζεγοβίνη και Αλβανία. Τη στιγμή που δημιουργείται μια ζώνη ασφαλείας στην Κεντρική Ευρώπη μεταξύ της Γερμανίας και της Ομοσπονδίας της Ρωσίας, γίνεται παράλληλα προσπάθεια για τη δημιουργία μιας «πράσινης» ζώνης στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, ζώνης η οποία έχει τάση επέκτασης προς τη Μεσόγειο. Ενώ η Αμερική αποσκοπεί να ελέγξει τη διαδικασία αυτή με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, η Ε.Ε. επιδιώκει, με την ΚΕΠΑΑ, να μετατρέψει τη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη σε φρούριο από άποψη ασφάλειας. Το φρούριο δεν θα έχει μόνο αμυντικό χαρακτήρα, αλλά είναι πιθανό να έχει και επιθετικούς σκοπούς…»
Σημείωση για όσους είναι σε θέση να ακούσουν: η παραπάνω ανάλυση δεν ανήκει στον γράφοντα αλλά, στον Τούρκο Α ΓΕΕΘΑ
RSS - Posts
