Πρώτο ΘΕΜΑ
24.04.11
Οι προσπάθειες να συνδυάσω την εορτή της Αναστάσεως του Κυρίου με την ανάσταση της Ελλάδας και να δώσω ένα (χαζο)χαρούμενο τόνο σε αυτό, το άρθρο απέτυχαν. Όποιο δελτίο ειδήσεων κι’ αν παρακολουθήσω το μόνο που ακούω είναι η συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους των 350, 400, 450 -κανείς δεν ξέρει ακριβώς- δισεκατομμυρίων ευρώ. Το οποίο χρέος, όπως επεσήμαινα στο άρθρο της περασμένης Κυριακής, επεβλήθη στις κυβερνήσεις των τελευταίων 35 ετών από τον Μπάρμπα Μήτσο και την Κα Παγώνα. Για την ευκολία της συζήτησης φανταστείτε το ζεύγος σαν τον μέσο όρο του ελληνικής κοινωνίας η οποία επέβαλε (σύμφωνα με τους υπηρέτες της Νέας Τάξης), ένα ιδιότυπο καθεστώς απονομιμοποίησης που οδήγησε στο σημερινό χάλι. Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν την αναδιάρθρωση σαν ένα είδος «Εξόδου Ρίτα Χέϊγουορθ» -για όσους έχουν δει την ταινία- μια και τα νούμερα δεν βγαίνουν. Και πως να βγουν όταν υπάρχει μία «κακούργα κενωνία», η Ελληνική, που είναι η μοναδική στον πλανήτη που δημιουργήθηκε με παρθενογένεση. Δεν είναι λίγοι οι αναγνώστες που λένε: φτάνει η κριτική. Θέλουμε προτάσεις. Ο γράφων δεν κατέχει τους μηχανισμούς λειτουργίας της διεθνούς τοκογλυφίας, των οικονομικών δολοφόνων και των ερπετοειδών που ρουφάνε το αίμα χωρών και λαών. Άρα δεν μπορεί να έχει «πρόταση» για την επιμήκυνση, το haircut, τα CDS, τα τοκοχρεολύσια και τα spreads που ξεπέρασαν τις 1000 μονάδες! Ούτε μπορεί ή θέλει να ξεχωρίσει τις διαφορές ανάμεσα στην «φιλική» και στην «επιθετική» αναδιάρθρωση. Οι ειδικοί λένε ότι, η πρώτη μπορεί να φαντάζει ανώδυνη αλλά, κάθε άλλο παρά τέτοια είναι επειδή η χώρα δεν έχει να κάνει με έναν αλλά με πολλούς πιστωτές. Ποίες λοιπόν είναι οι «προτάσεις» της ταπεινότητας μου; Τι θα έκανα αν ήμουν Κωστάκης ο 2ος ή Γοδεφρίγος ο 3ος; Θα έβγαινα στη τηλεόραση και αφού πρώτα ζητούσα συγγνώμη για τα εγκλήματα του μπαμπά, του θείου, του μπατζανάκη, της θυγατέρας, του γιού και, γενικά, όλου το σογιού που έχει καταβροχθίσει τις σάρκες της χώρας, θα ζητούσα από τους νέους ιδιαίτερα ακροατές να λάβουν μέρος σε μία Ταξιαρχία Αξιοπρεπών Πολιτών. Τι ’ναι τούτο; Τίποτα περισσότερο από αυτό που λέει το όνομα: μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων από κάθε πλευρά της ζωής, που θα φορέσει μπαντάνες, θα «βαφτεί» με τα χρώματα του πολέμου και θα αναλάβει να καθαρίσει (με το παράδειγμα της και μόνο), την κόπρο του Αυγεία, που έχει συγκεντρωθεί από τα 3.000 γαλάζια και πράσινα βόδια από το 1975 και δώθε. Πρώτη της δουλειά θα ήταν να κάνει ένα «φιλικό» διακανονισμό με τα Ερπετοειδή και τους Αργυραμοιβούς. Αν, για παράδειγμα, το χρέος ήταν 1000 ευρώ θα τους έδινε τα 300. Από τα 700 που θα έμεναν, τα 450 θα τα επένδυε στην Παιδεία, καλώντας τους σπουδαστές και δασκάλους, που δεν τους αρέσει να τους πιάνουν τον κώλο τα κωλόπαιδα των «αγορών», να συμβάλλουν ώστε από τα σχολεία να βγαίνουν ψαγμένοι και σκεπτόμενοι άνθρωποι αντί τούβλα. Μόνο με αυτή τη κίνηση η Ταξιαρχία θα είχε κερδίσει το 70% της μάχης ενάντια στον εθνικό και προσωπικό εξευτελισμό. Αυτή και μόνο η πράξη θα έθετε σε κίνηση μία αλυσιδωτή αντίδραση που, σε 4-5 χρόνια, θα άλλαζε αυτό που αποκαλούμε «πολιτική σκηνή». Μόνο η αισθητική της Ταξιαρχίας θα εμπόδισε τύπους σαν τα cartoon που βλέπουμε κάθε εβδομάδα να συντευξιάζονται (παρά φύση) σε στρογγυλά τραπέζια και ενημερωτικές εκπομπές που κάνουν ακατοίκητες ξανθιές (με μαύρες ρίζες) και πολιτικά ορθά ραμολιμέντα, που έφαγαν την (κομματική) εξουσία με το κουτάλι. Κανείς «αντάρτης» δεν θα δεχόταν να πει στους πολίτες τι να κάνουν αλλά, να προτείνει πως πρέπει να το κάνουν και να ακούει τη γνώμη τους. Στις πολλές περιπτώσεις που οι ομιλούντες γκάριζαν, ζητούσαν να διορισθούν οι κλώνοι τους στο Δημόσιο, τα σκουπίδια τους «να πάνε αλλού», να νομιμοποιηθεί το παράνομο τους ή να πάρουν δάνειο (από την Deutsche Bank) για να ψωνίζουν «μερσεντέ κομπρέσορ», οι άνδρες και οι γυναίκες της Ταξιαρχίας των Αξιοπρεπών θα τους εξευτέλιζαν χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα όπλα της κοινωνικής γελοιοποίησης. Σε ένα μικρό, σχετικά, χρονικό διάστημα θα είχα, ως Γοδεφρίγος, δημιουργήσει την Λέσχη των Αξιοπρεπών που δεν ήταν μία πραγματική λέσχη αλλά, μία ιδέα στην οποία όσοι ήταν εκτός θα ήθελαν, χωρίς να το καταλαβαίνουν, να γίνουν μέλη. Είναι βέβαιο ότι, μία τέτοια κίνηση δεν έχει καμία ελπίδα «υλοποίησης» για ένα απλό λόγο: ο Αυγείας θα έκανε τα πάντα για να την εμποδίσει αφού, τα βόδια του περνάνε καλά μέσα στη κόπρο που έχουν δημιουργήσει και ο ίδιος μάλλον το γλεντάει αλλιώς δεν εξηγείται πως δεν έχει ακόμα κλωτσήσει το σκαμνί. Θα πείτε, και μεγάλο το δίκιο σας, πως όσο δεν το κλωτσάει μπορεί να είναι μέλος της Λέσχης Μπίλντενμπεργκ, να πετάει οικογενειακώς στη Νέα Υόρκη με Citation X, Gulfstream 20 ή Lear 55, να βραβεύεται από το Πανεπιστήμιο Αθηνών για την …δημοσιογραφική του δουλειά και να γίνεται Υπουργός Λιμναίων Υποθέσεων, Προστασίας των Υπηκόων του βασιλείου του Aldebaran και της Μεσογειακής Φώκιας και να πιστεύει πως, επειδή άλλαξε το όνομα του υπουργείου άλλαξε και τη χώρα. Τελειώνοντας και για να προσφέρω επιτέλους και ολίγη αναστάσιμη ελπίδα, οι Ταξιαρχίες θα ξεπέταγαν και ένα Οδικό Χάρτη για να μην πανικοβάλλουν τους χρήσιμους ηλίθιους που είναι απαραίτητοι στις συνομιλίες για να περάσει η χώρα στη μετα-μνημονιακή εποχή. Ένα Οδικό Χάρτη “που θα οδηγούσε την Ελλάδα, από την Εποχή της Χρεοκοπίας, στην Ελλάδα της δημιουργίας, της ευημερίας και της αξιοπιστίας, αλλά και της αξιοπρέπειας bla, bla, bla, bla…”. Και με αυτό το όνειρο ανοιξιάτικης νύχτας εύχομαι στους αναγνώστες, επαναλαμβάνοντας τον Γοδεφρίγο, Καλό Πάσχα -μετά την Ανάσταση -για όσους ομιλούν NewSpeak _Κ.Κ.
RSS - Posts
