Χορεύοντας με τα σκουπίδια

Δημοσιεύτηκε στο NetDaily την 01.11.1999

Όταν, πριν τέσσερις δεκαετίες, ξεκίνησα τη δημοσιογραφική μου καριέρα στην εφημερίδα «Μεσημβρινή» της Κυρίας Ελένης Βλάχου, ήλπιζα ότι «το 2.000» η Ελλάδα θα είναι μία άλλη, πραγματικά «ευρωπαϊκή» χώρα. Δεν μπορεί, έγραφα στη εφημερίδα αλλά και σε ένα καλό εβδομαδιαίο περιοδικό που λίγοι θυμούνται, τα «Επίκαιρα», μέσα στα επόμενα 40 χρόνια το κράτος θα έχει αλλάξει, οι υπηρεσίες θα έχουν βελτιωθεί, η δραστηριότητα των κάθε λογής απατεώνων θα έχει, αν όχι εκλείψει τουλάχιστον περιορισθεί και, γενικά, αυτό που αποκαλούμε «ποιότητα ζωής» θα έχει βελτιωθεί. Όπως με άλλες επιλογές στη ζωή έτσι και με τις προβλέψεις μου έπεσα έξω. Το σκεπτόμουν τις προάλλες περιμένοντας, με τα νεύρα τσακισμένα και τη πίεση στο 18 στο απίστευτο μποτιλιάρισμα που, κάθε πρωί εδώ και δύο(;) χρόνια δημιουργείται στη «λεωφόρο» Λαυρίου, 1500 μέτρα πριν τη γέφυρα του Σταυρού. Όπως όλοι που χρησιμοποιούν τη κτηνωδία γνωρίζουν, κάποια υπηρεσία που δεν γνωρίζω (και δεν με ενδιαφέρει να μάθω) τ’ όνομα της έχει ξεκινήσει κάποια «έργα» για την αποκαλούμενη «Αττική Οδό». Σε ένα σημείο οι δύο λωρίδες του τριτοκοσμικού, γεμάτου χαντάκια και απίστευτη βρώμα δρόμου, γίνονται μία και εκεί γίνεται το νεοελληνικό «έλα να δεις». Χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν από την ανοργανωσιά, την αναλγησία και την αδιαφορία των «αρμοδίων», αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται Και να ήταν μόνο η Λαυρίου…Ο πολίτης θα έδειχνε τη κατανόηση που του ζητάει η βρώμικη πινακίδα. Όμως, δεν υπάρχει δρόμος στην Ελλάδα που να μην έχει τη σφραγίδα των ΙΕΚ της …Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από τη «διπλή» σήραγγα του Αρτεμισίου, που χρόνια τώρα είναι …μονή, μέχρι τα απαράδεκτα για πολιτισμένο κράτος «έργα σήμανσης» στις υπό κατασκευή εθνικές οδούς και από τα «σαμαράκια» στο κόμβο Βάρκιζας-Βάρης (που λέγεται και διασταύρωση για Κάφρους) αλλά και τα έργα που κάνουν τριάντα και σαράντα χρόνια για να ολοκληρωθούν, τα πάντα έχουν τη σφραγίδα της Τζουτζιακής Δημοκρατίας. Είναι όμως μόνο η κατάσταση των δρόμων που δεν άλλαξε; Και βέβαια όχι. Στο μόνο που το 2000 διαφέρει απ’ το 1960 είναι στον αριθμό των πολυτελών «γιωταχί», των «in» εστιατορίων, των εντύπων του (ξέκωλου) life style και, των στρατηγικών συμμαχιών και εξαγορών. Θα πείτε… Σύντομα η Ελλάδα μπαίνει στην ΟΝΕ, το χρηματιστήριο «πετάει» και, σε λίγα χρόνια θα οργανώσουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και εσύ μας λες πως τίποτα δεν άλλαξε; Κοιτάξτε προσεκτικά. Εκτός από μία δράκα εταιριών (Ιντρακομ, ΦΑΓΕ, Δέλτα κλπ) έχετε δει μία εταιρία που να σχεδιάζει και κατασκευάζει κάτι στην Ελλάδα και το εξάγει στο εξωτερικό; Έχετε ακούσει να δίνετε κάποιο βραβείο (από ξένους) σε ελληνικό ΑΕΙ για την έρευνα που έκανε σε κάποιο τομέα, και που να έχει όμως σχέση με τη ζωή των απλών ανθρώπων (αυτοκίνητα, δίκυκλα, φαρμακευτικά προϊόντα κλπ). Αν στα παραπάνω προσθέσετε και τον εκβαρβαρισμό της δημόσιας ζωής, τις αλήτικες συμπεριφορές σε δημόσιους χώρους και την απίστευτη βρώμα που καλύπτει τα πάντα έχετε την πλήρη εικόνα της «προόδου» που επιτεύχθηκε τα τελευταία 40 χρόνια στην Ελλάδα.