Λοιπόν…
Είναι κάποιες μέρες που μας κάνουν να
αισθανόμαστε 20 χρόνια νεότεροι. Είναι
κάποιες στιγμές που διώχνουν την κούραση,
εξαφανίζουν τα προβλήματα και κρύβουν
το συφοριασμένο πρόσωπο της νεοελληνικής
πραγματικότητας (κι αφήστε τον Ζουράρι
να λέει ότι είμαστε περιπλανώμενοι
θεοί!). Είναι λοιπόν κάποιες μέρες που
οι πόρτες του (αυτοκινητιστικού μας)
μικρόκοσμου ανοίγουν διάπλατες κι
εμείς, σαν Υπηρέτες της Ιδέας (της
ξεχασμένης) Αυτοκίνησης, περνάμε
απέναντι.
Τη μια φορά με την οδήγηση της Μακλάρεν F1 (που δεν την οδήγησα), την άλλη με τη Φεράρι F50 (που οδήγησα). Το ρεπορτάζ για τη Μακλάρεν δημοσιεύθηκε στο τεύχος Οκτωβρίου ενώ αυτό της F50 υπάρχει σ’ αυτό, το τελευταίο τεύχος του 1995.
Ίσως πείτε… Τι Μακλάρεν και Φεράρι μας τσαμπουνάς, ρε Καββαθά. Εδώ η μισή Ελλάδα έχει (ξανά)κατεβάσει τα ρολά, άσε που δεν ξέρουμε ακόμα ποίος έδωσε στον Έβερτ την πληροφορία για τα σχέδια του N.A.T.O. για την «αυτονόμηση» της Θράκης, κι εσύ μας ζαλίζεις με αυτοκίνητα των 200 εκατομμυρίων; Και θα έχετε δίκιο, γιατί, κανονικά, θα ‘πρεπε όλοι να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο αντί να ασχολούμεθα με όνειρα.
Δείτε όμως κι απ’ την άλλη πλευρά. O μηχανικός ντε λα Κάζα, που μας ανέλυσε τη μέθοδο που ακολούθησαν οι μηχανικοί για να σχεδιάσουν τις «ενεργητικές» αναρτήσεις της F50 ήταν μόλις 27 ετών, ενώ οι μηχανικοί που σχεδίασαν, εξέλιξαν και κατασκεύασαν τη Μακλάρεν δεν ήταν πάνω από 40. Είκοσι επτά ετών, απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Μπολόνια και, για τα τελευταία τρία χρόνια, μέχρι το λαιμό χωμένος στη σχεδίαση/εξέλιξη της F50. Και δεν είναι ο μόνος! Το Μαρανέλο, αλλά και το Γουόρικ είναι γεμάτα από νέους μηχανικούς που κάνουν πράξη τα όνειρά τους φτιάχνοντας τεχνολογικά κομψοτεχνήματα. Πάνε οι Έλληνες και, όπως οι μαύροι της Αφρικής τον 18ο αιώνα, μένουν «έκθαμβοι» με τις χάντρες που κρεμάνε μπροστά τους οι καποτήδες, οι μακαρονάδες, οι εσκαργκό και οι λαχανάδες.
«Τσ, τσ, τσ… Τι λες, ρε μεγάλε! Και πολύ αμάξι η F50», δηλώνει ο Βάγγος, ο περιπλανώμενος (θεός) ξύνοντας 30 Ξυστά για να του φύγει ο νταλκάς. Αυτή είναι η μία άποψη. H άλλη, η δική μας, είναι ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να σχεδιάζονται και να φτιάχνονται και από Έλληνες, αν τη χώρα δεν κυβερνούσαν οι …ανεπάγγελτοι. Οι ομιλούσες κεφαλές που, όχι μόνο δεν ξέρουν τι τους γίνεται (να δείτε τι έχουν να πάθουν με την εισβολή της Πληροφορικής και των τηλεπικοινωνιών), αλλά δεν ξέρουν (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που μετριούνται στα δάχτυλα των δύο χεριών) τι γίνεται στον κόσμο. Αν ο «λαός» επέλεγε διαφορετικές ηγεσίες, ίσως σήμερα να είχαμε κάτι να γράψουμε και για κάποια δικά μας προϊόντα (εκτός απ’ τη φέτα και το γιαούρτι). Όμως, τώρα πια, όλα τα τρένα έχουν περάσει κι όλες οι ευκαιρίες έχουν χαθεί και -όπως εξομολογήθηκα στο τεύχος Σεπτεμβρίου- το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να θαυμάζουμε τις δημιουργίες των ξένων. Που στην περίπτωση της F50 δεν πρόκειται για απλή «δημιουργία», αλλά για ποίημα. Στη διάρκεια της επαγγελματικής μου ζωής έχω, ίσως, οδηγήσει κάθε είδους τετράτροχο, αλλά η F50 είναι TO αυτοκίνητο.
Όσοι από εσάς έχετε οδηγήσει ένα πραγματικά καλό αυτοκίνητο, θα έχετε αισθανθεί την αμεσότητα που δημιουργείται ανάμεσα στον οδηγό και στη μηχανή. Είναι ένα παράξενο συναίσθημα που εξηγείται «λογικά» μόνο αν ο οδηγός είναι σε θέση να καταλάβει και να αναλύσει τη δυναμική του συστήματος (γεωμετρίες αναρτήσεων, βαθμούς απόσβεσης, απόκριση κινητήρα, ακρίβεια συστήματος διεύθυνσης κ.λπ). Έστω όμως και αν δεν έχει τις κατάλληλες γνώσεις, ο καλός οδηγός, μπορεί να αισθανθεί την υπόγεια σύνδεση ανάμεσα στη μηχανή και στο μυαλό. O «διάλογος» είναι σιωπηλός και γίνεται με τη σκέψη, τις αισθήσεις, αλλά και το σώμα που δέχεται τις πλευρικές και διαμήκεις δυνάμεις.
H «επαφή» αρχίζει απ’ τη στιγμή που την βλέπεις για πρώτη φορά. Χαμηλή και αεροδυναμική, λίγο «υπερβολική» στο πίσω μέρος με την «πτέρυγα» που εξασφαλίζει αρνητική άνωση στις μεγάλες ταχύτητες, αλλά τόσο μα τόσο λειτουργική.
Φτιαγμένη με εξωτικά υλικά (Nomex σάντουιτς, ανθρακονήματα, κέβλαρ, κράματα αλουμινίου), με τον 12κύλινδρο κινητήρα των 4700 κ.εκ. βιδωμένο απευθείας πάνω στην «μπανιέρα» του αυτοφερόμενου πλαισίου (από Cytec carbon fibre, μόλις 102 κιλά!), με κάτι τεράστια δισκόφρενα με ένα σωρό δαγκάνες, καλεί και προκαλεί τον χειριστή. Ανοίγεις την πόρτα και γλιστράς στο κάθισμα που αμέσως «αγκαλιάζει» το σώμα και σε κάνει ένα με τη μηχανή. Μετακινείς το μοχλό στο «νεκρό», γυρίζεις το κλειδί δεξιά και πατάς το κουμπί της μίζας. O κινητήρας παίρνει εμπρός κι ένας θείος ήχος (θόρυβος;) πλημμυρίζει το «κόκπιτ». Πίσω απ’ την πλάτη σου δουλεύουν 520 ίπποι για να κινήσουν 1230 κιλά. Σκέπτεσαι… Εκατόν εννιά ίπποι (SAE) στο λίτρο, 48 Kgm στις 6.500 σ.α.λ, τέσσερις εκκεντροφόροι, πέντε βαλβίδες στον κύλινδρο… Πατάς το συμπλέκτη και βάζεις πρώτη. Τρέμοντας (από συγκίνηση) πατάς το γκάζι, ελέγχεις την πίστα και βγαίνεις. Είμαι και τυχερός. Εκείνο το πρωινό δεν κάνει δοκιμές η ομάδα της Φόρμουλα 1 και μπορώ να «γυρίσω» όσο θέλω. Όπως πάντα, οι πρώτοι γύροι αφιερώνονται στις συστάσεις. Της μιλάω…. «Καλημέρα… Με λένε Κώστα Καββαθά, είμαι από τους 4T και γνώριζα τον …πατέρα σας».
O ήχος δεν μεταβάλλεται. Πέντε χιλιάδες στροφές και «τρίτη» στο κιβώτιο. «…Ξέρεις… Έχω οδηγήσει τις περισσότερες απ’ τις αδελφές σου, ακόμα και την F40…»
O ήχος αλλάζει. Έξι χιλιάδες στροφές και πέμπτη στη μικρή ευθεία του Φιοράνο. Πρώτο σημάδι ότι αναγνωρίζει τη συνέχεια. Το πόδι στο γκάζι, «έκτη» και 260 χιλιόμετρα στο κοντέρ πριν φρενάρω για τη δεξιά φουρκέτα. Τι «φρενάρω» δηλαδή… Μόλις πατάς το πεντάλ είναι σαν ένα τεράστιο χέρι να πιάνει το αυτοκίνητο. Από τα 260 στα 80 σε χρόνο dt. Δεν «μπρουμουτίζει», δε γέρνει, δε γλιστράει, δεν «ψαρεύει». Απλώς, επιβραδύνει. Και αμέσως μετά επιταχύνει. Κλειστή δεξιά, μέτρια αριστερή, ανοιχτή δεξιά και γρήγορη αριστερή. Δε γυρίζεις το τιμόνι. Απλώς σκέπτεσαι πού θέλεις να πας κι εκείνη σε πάει. Όλα 1 προς 1. Το τιμόνι, η ανάρτηση, τα φρένα, ο κινητήρας. Ό,τι ζητάς αυτό παίρνεις. Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο.
Ξεθαρρεύεις. Πας όλο και πιο γρήγορα. Σταματάς στα πιτς και παίρνεις τους φίλους για «μια βόλτα». O ένας, ο Κώστας Φωστηρόπουλος που με το αεροπλάνο του πήγαμε στη Φεράρι, μου κάνει σήματα με το χέρι να φρενάρω. «Μετά τα 200 φοβάμαι», λέει. Αντίθετα, ο κυβερνήτης μας, ο Ανέστης ο Κουρνιάχτης, το γλεντάει (είχε πάρει την ψυχρολουσία απ’ τον Στράτη!). Σε λίγο ο ιδρώτας πλημμυρίζει το πουκάμισό μου. Μπαίνω στα πιτς για να κάνει τη δουλειά του ο φωτογράφος μας, ο Βασίλης ο Γιαννακόπουλος.
Ονειροπολώ… Θα την έπαιρνα, αν μπορούσα; Και βέβαια! Θα την αγόραζα και θα την έβαζα στο γκαράζ και κάθε βράδυ θα κατέβαινα και θα καθόμουν δίπλα της. Πότε μ’ ένα πανάκι (για να διώξω τη σκόνη), πότε με το βιβλίο του κατασκευαστή (για να μελετήσω μια λεπτομέρεια), πότε με το κλειδί (για να τη βγάλω στο δρόμο). Ας πούμε στις 11 το βράδυ… Προς τον παλιό Αχλαδόκαμπο ή ακόμα και προς την Πάρνηθα. Αυτή κι εγώ, μόνοι στη νύχτα να ραγίζουμε τη σιωπή, να ταράζουμε τους οδηγούς των Μπαντζάι Gli, να χαράζουμε ουράνιες καμπύλες στις στροφές της ασφάλτου. Αυτό, παιδί μου, δεν είναι αυτοκίνητο. Είναι το κόκκινο αίμα της νιότης μου και τα όνειρά μου λίγο πριν από τη δύση.
Οι πιτσιρικάδες στο Μαρανέλο κατάφεραν να κάνουν τον Ένζο πάλι περήφανο. Έφτιαξαν ένα αυτοκίνητο που βγάζει τη γλώσσα στους απανταχού μίζερους, ανέραστους και ψοφοδεείς. Έχτισαν μια μηχανή που «μιλάει» σ’ όσους μπορούν να καταλάβουν τη γλώσσα τους. Και οι αθεόφοβοι, εκτός απ’ το ότι έκαναν το κέφι τους (και τη «βρήκαν») κατάφεραν να φέρουν και μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια στα ταμεία της Ιταλίας από τις εξαγωγές, μια και από τις 299 F50 που θα κατασκευαστούν οι 150 θα πάνε στην Ιταλία, οι 100 στην Ιαπωνία, οι 70 στη Γερμανία και οι υπόλοιπες εδώ κι εκεί.
Αν θα ‘ρθει μία στην Ελλάδα; Και βέβαια… Στα όνειρά μου. Κάθε βράδυ. Γιατί, αν τολμήσω να τη βγάλω στο δρόμο, οι κομπλεξικοί και οι χαμηλόκωλοι θα με «ξεσκίσουν». Αυτοί δεν βλέπουν την ομορφιά της μηχανής ή τον ιδρώτα των δημιουργών, αλλά το όνομα. Ξεχάσατε τι έγινε με το δυστύχημα στην «παραλιακή;».
Επειδή λοιπόν ζούμε στη χώρα του Γιαννόπουλου, χώρα που απαγορεύει ακόμα και τα όνειρα, ας επιστρέψουμε στα απλά αυτοκίνητα που όλοι μπορούμε ν’ αγοράσουμε χωρίς να «χαρακτηρισθούμε».
H συγκομιδή του Οκτωβρίου ήταν καλύτερη απ’ εκείνη του Σεπτεμβρίου, κι έτσι μπόρεσα να (ξανά)οδηγήσω το 2ίλτρο Φίατ Μπράβο, το Πεζό 406 (το είχα οδηγήσει στη Γαλλία πριν από δύο μήνες αλλά το «κομμάτι» μου δεν μπήκε στο τεύχος Οκτωβρίου, γιατί πήραμε το αυτοκίνητο για δοκιμή στην Ελλάδα), το Νισάν Αλμέρα και το (δίλιτρο) Όπελ Βέκτρα.
Το πρώτο συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όσους (ελάχιστους πλέον) ξέρουν να οδηγούν. Πρόκειται για ένα γρήγορο (αλλά όχι επικίνδυνο) επιβατικό, με άφθονους χώρους, καλή ποιότητα κατασκευής, πολύ καλά οδικά χαρακτηριστικά, καλό κιβώτιο και αποτελεσματικά φρένα. Το είχα για λίγες μέρες και χάρηκα να το οδηγώ, αφού η ροπή του δίλιτρου κινητήρα σου επιτρέπει να κινείσαι νωχελικά στην κίνηση της πόλης και η περίσσια ισχύς να «φεύγεις» όταν βλέπεις ότι η εποχούμενη «καφρίλα» έχει κυριεύσει το δρόμο. Σκληρός ο χαρακτηρισμός; Είναι γιατί και η οδική πραγματικότητα είναι σκληρή. Είδατε τι έγινε τον Οκτώβριο; Καραμπόλες στην Κρήτη (με νεκρούς και βαριά τραυματισμένους), διαμελισμένα κορμιά στη Λ. Βουλιαγμένης (μπροστά στο σπίτι μου), 23 νεκροί σ’ ένα σαββατοκύριακο… Σφαγείο. Δεν είναι πάντα υπεύθυνοι οι οδηγοί. Στο συμβάν της Βουλιαγμένης η άτυχη (απρόσεκτη;) γυναίκα «πετάχτηκε» στο δρόμο μέσα απ’ τα δέντρα της νησίδας. Στα άλλα 100% υπεύθυνοι ήταν οι «οδηγοί». Γι’ αυτό, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσοι νόμοι και διατάξεις κι αν βγουν, όσοι πολιτικά ορθοί κι αν κάνουν δηλώσεις στα κανάλια, δεν πρόκειται να δεχθώ την παρουσία αυτών των «κάφρων» στους δρόμους.
Θα μου πείτε… Τους δέχεσαι δεν τους δέχεσαι, αυτοί θα είναι πάντα εκεί. Σωστό. Αλλά, κι εγώ θα είμαι εκεί για να τους καταγγέλλω, μέχρι να έλθει η ημέρα που το «κράτος» θα κάνει τις εξετάσεις άδειας οδήγησης όχι απλώς πιο αυστηρές, αλλά αδύνατες για τα «πουλιά» που επιμένουν να σέρνονται στην αριστερή λωρίδα, μπλοκάροντας την κίνηση και στραγγαλίζοντας τις πόλεις και τους εθνικούς δρόμους. Έχουν περάσει πάνω από 35 χρόνια από την πρώτη φορά που «έγραψα γι’ αυτοκίνητα» και η εικόνα εξακολουθεί να είναι η ίδια, αν όχι χειρότερη. O μόνος τρόπος να τους αντιμετωπίσεις είναι οδηγώντας ένα σωστό και γρήγορο αυτοκίνητο. Όχι, όπως καταλαβαίνουν μερικοί (τόσο μυαλό διαθέτουν) για να «τρέχεις με 150», αλλά για να προσπερνάς, να φεύγεις μακριά τους, να ελαττώνεις τις πιθανότητες ατυχήματος. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα πολλά αυτοκίνητα που προσφέρουν στον οδηγό αυτή τη δυνατότητα. Παλιότερα τα Γκολφ και 205 Gti, τα τελευταία χρόνια τα μικρά Πεζό 104 Ραλλύ και XSi, τα Γκολφ 1.6 των 100 ίππων, τα Πούντο GT και το HGT που αναφέραμε, τα Άουντι A4 1.8, τα BMW 318is, τα Κλειώ S, που και που κάποιο ιαπωνικό (Σάνι Gti) και άλλα.
H εν διωγμώ ευρισκόμενη τάξη των πραγματικών οδηγών έχει (ακόμα) επιλογές όπως έχει και η τάξη που βρίσκεται στην περιφέρεια του ενδιαφέροντος. O άνθρωποι που μπορούν να αντέξουν την «καφρίλα», αλλά που, ώρες-ώρες, θέλουν να απομακρυνθούν απ’ τη «σούπα». Ένα οικογενειακό αυτοκίνητο που τους δίνει αυτή τη δυνατότητα είναι και το νέο Νισάν Αλμέρα. Σχεδιαστικά δεν λέει πολλά (σχεδόν δεν λέει τίποτα), αλλά χρηστικά παρουσιάζει ενδιαφέρον, γιατί σου επιτρέπει να πατήσεις το γκάζι και να αφήσεις πίσω τους μηχανοδηγούς!
Να το θυμηθείτε… Το παράδειγμα της Νισάν όπως και των άλλων κατασκευαστών της λεκάνης του Ειρηνικού (Τογιότα, Σουζούκι, Μάζντα, Μιτσουμπίσι, Χιουντάι, Κία, Νταεγού κ.λπ) παρουσιάζει ενδιαφέρον για όσους «βλέπουν» βαθύτερα. Συγκρίνετε τα μοντέλα των ευρωπαίων κατασκευαστών μ’ εκείνα των άπω-ανατολιτών και θα δείτε τις (μεγάλες) διαφορές στη «φιλοσοφία» της σχεδίασης. Βάλτε ένα Φίατ Μπράβο, ένα Άουντι A4, μια BMW Σειρά 5, ένα Ρενό Μεγκάν, ακόμα και ένα νέο, προσθιοκίνητο Ρόβερ-ΒΜW (σύντομα στην παραγωγή), δίπλα στα αντίστοιχα του Ειρηνικού και θα δείτε τις διαφορές. Οι ευρωπαίοι σχεδιαστές/κατασκευαστές έχουν «βασανίσει» το θέμα και οι προτάσεις τους είναι τεχνολογικά, αισθητικά, περιβαλλοντολογικά, ακόμα και «κοινωνικά» πρωτότυπες και «σωστές». Οι απωανατολίτες απ’ την άλλη φαίνεται να παράγουν το ίδιο concept με διάφορα ονόματα. Τέσσερις τροχοί, συμβατικό αμάξωμα με «αμυγδαλωτούς» προβολείς και ένα ή δύο τύπους κινητήρων. Βέβαια, οι «κίτρινοι» έχουν ένα μεγάλο, σχεδόν αμάχητο, πλεονέκτημα: την αξιοπιστία. Τα μοντέλα της Τογιότα καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις στις σχετικές έρευνες που γίνονται στη Γερμανία, στην Αγγλία και στις Η.Π.Α. και ο απλός χρήστης, ο άνθρωπος που δεν θέλει να ασχολείται με το αυτοκίνητό του, εκτιμά βαθύτατα αυτό το προσόν (και αγοράζει ιαπωνικά ή κορεατικά προϊόντα).
Ας αποδείξουν λοιπόν οι ευρωπαίοι ότι εκτός από τεχνολογία και αισθητική, προσφέρουν και αξιοπιστία και η πλάστιγγα των πωλήσεων θα γείρει πάλι δυτικά. Κι αυτό το λέω, γιατί τα παράπονα για την αξιοπιστία εξακολουθούν να είναι πολλά όπως -επαναλαμβάνω- μπορείτε να δείτε και στις σελίδες των Διαλόγων.
Ένα αυτοκίνητο που προσφέρει αξιοπιστία και επιδόσεις (στη 2λιτρη έκδοση) είναι και το νέο Πεζό 406. Όπως σας είπα το οδήγησα στη νότια Γαλλία (ένα απαίσιο από κάθε πλευρά σαββατοκύριακο), αλλά και στην Ελλάδα που το είχαμε για δοκιμή και δεν βρήκα τίποτα που να με ενοχλεί (αλλά και τίποτα που να με ενθουσιάζει). Το 406 είναι το μεταφορικό μέσο του επιτυχημένου γιατρού/δικηγόρου/καθηγητή πανεπιστημίου, άψογο από κάθε πλευρά, τέλεια φτιαγμένο και απόλυτα ασφαλές, αλλά χωρίς «ψυχή» και «χαρακτήρα» τουλάχιστον για τις δικές μου προτιμήσεις. Αν σκέπτεστε αγορά στα 2 λίτρα, δείτε και αυτό (αλλά μην ξεχάσετε να δείτε και τα Ρενό Λαγκούνα).
Πολλά τα νέα μοντέλα, αλλά πολλά και τα προβλήματα της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας που, όπως διάβασα, παράγει περισσότερα αυτοκίνητα απ’ όσα μπορεί να απορροφήσει η αγορά. H αλήθεια είναι ότι παρά την αισιοδοξία που επικράτησε τα τελευταία δύο χρόνια, πίσω απ’ τη βιτρίνα υπάρχει κάποιο πρόβλημα που, ακόμα, κανείς (ούτε οι ειδικοί της αγοράς) δεν μπορούν να διακρίνουν και δεν μιλάμε μόνο στο τεράστιο κόστος παραγωγής που, κυριολεκτικά, έχει «γονατίσει» πολλούς ευρωπαίους κατασκευαστές. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που οι περισσότεροι κάνουν τα εργοστάσιά τους σε άλλες χώρες (διαβάστε περισσότερα στη στήλη του συνεργάτης μας Εντουάρ Σεντλέρ στο προηγούμενο τεύχος). H μόνη ελπίδα για επιβίωση, οι τεράστιες αγορές της (καπιταλιστικής) Κίνας (και η Τζένεραλ Μότορς κάνει εργοστάσιο), των πρώην ανατολικών χωρών, αλλά και εκείνων της ρωσικής ομοσπονδίας. Μέχρι να κάνουν εμπορικά τρίγωνα και δακτυλίους στο Πεκίνο και στη Σαγκάη, μέχρι να δημιουργήσουν οδούς «ήπιας κυκλοφορίας» και να αποκλείσουν «ευγενή» προάστια, εμείς θα έχουμε εγκαταλείψει το μάταιο αυτό κόσμο! Από αυτή την άποψη λοιπόν η αυτοκινητοβιομηχανία δεν θα έχει πρόβλημα. Αντίθετα, πρόβλημα θα έχουν οι καλοζωισμένοι (και καλοπληρωμένοι) πολίτες της E.E. που θα βλέπουν το ένα μετά το άλλο τα εργοστάσιά τους να μεταφέρονται από τη Νότια Καρολίνα (BMW) μέχρι το Σαντσουάν και από την Τσεχία μέχρι τις Ινδίες και το Βιετνάμ (για καπιταλισμό πάει κι αυτό!). Ούτε η Τζουτζία χώρα θα έχει πρόβλημα. Οι υπήκοοί της θα αγοράζουν ό,τι γυαλίζει, γιατί, για να φτιάξουν κάτι, αποκλείεται. Τίποτα καταλήψεις, διαδηλώσεις και αψιμαχίες με τα MAT ναι, αλλά δημιουργική δουλειά (σε έκταση που να επηρεάζει το μέλλον της χώρας) αποκλείεται.
ΕΙΠΑ «ευγενή προάστια» και θυμήθηκα τι τράβηξα ένα απόγευμα για να φθάσω από το Ελληνικό στην Κηφισίας 64. Όσοι ζείτε το μαρτύριο καθημερινά ξέρετε τι εννοώ, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που δεν το έχουν δει και δεν μπορούν να φανταστούν ότι το παράλυτο κράτος μπορεί να φθάσει μέχρι αυτό το σημείο του σαδισμού. Δεν είναι μόνο οι «λεωφορειόδρομοι» που προξενούν την ασφυξία. Αν ήταν μόνο αυτοί πιστεύω ότι όλοι θα αποδέχονταν την ταλαιπωρία.
Είναι το ότι οι οδηγοί δεν έχουν εναλλακτικές οδούς διαφυγής, επειδή οι όμοροι Δήμοι έχουν μπλοκάρει την είσοδο στο Χαλάνδρι, Νέο και Παλιό Ψυχικό, Παπάγου, Φιλοθέη και (σιγά-σιγά) Μαρούσι. Όπου πας βλέπεις απαγορευτικά, ογκόλιθους, ζαρντινιέρες, «σαμαράκια» και διάφορα άλλα σπαστικά, σαδιστικά και άκρως αντικοινωνικά «μέτρα». Με μια πρωτοφανή αυθάδεια, οι εν λόγω κύριοι, καταδικάζουν σε αργό θάνατο τους οδηγούς, αλλά και τις οικογένειες που μένουν σε δρόμους που αυθαίρετα έχουν επιλέξει σαν οδούς που «επιτρέπεται» η διέλευση και, μέχρι στιγμής, κανείς δεν έχει πάρει μια μπουλντόζα να γκρεμίσει τα απαγορευτικά και να απελευθερώσει τους δρόμους. Και δικαιολογημένα… Από μόνοι τους οι θιγόμενοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα (εκτός από το να παραβιάζουν τα απαγορευτικά και πολύ καλά κάνουν). Κανονικά θα έπρεπε να έχει επέμβει το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. και η Αστυνομία και να έχουν ανοίξει τα ευγενή προάστια, αλλά δεν τολμάνε να τα βάλουν με τους κυρίους τους.
Τον τελευταίο καιρό έχω λάβει πολλές επιστολές (και όχι λίγες απειλές) για τη θέση που εκφράζω στο περιοδικό. Δηλώνω όμως ότι με τίποτα δεν δέχομαι τη φασιστική άποψη ορισμένων που επιμένουν να κλείνουν δρόμους, οικοδομικά τετράγωνα ή ολόκληρα προάστια, δήθεν (τρομάρα τους) «για την υγεία των παιδιών τους».
Προκαλώ πάντως όποιον τολμάει να με αντιμετωπίσει σε μια δημόσια συζήτηση για το θέμα, πράγμα που είμαι σίγουρος ότι κανένας από τους νεόπλουτους, τους «γιάπις» ή τους τοπικούς δυνάστες δεν πρόκειται να δεχθεί. Ακολουθήστε, λοιπόν, το παράδειγμά μου. Όταν θέλετε να περάσετε από την απαγορευμένη, «ευγενή» περιοχή, κάντε το. Μόνο προσέχετε μην «τρακάρετε» με τους μαρκησίους που έρχονται από την άλλη πλευρά με τις «μπεβμέ», τις «μερσεντέ» και τα «ρεϊτζρόβερ» τους._Κ.Κ.
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΙΚΑ
ΚΑΙ ΑΛΛΑ
Οι παραστάσεις του μήνα
Έσπασαν τα ταμεία στα θέατρα της Τζουτζίας τον Οκτώβριο. Όλες οι αίθουσες (των επιθεωρήσεων) ήταν γεμάτες καθώς οι θίασοι «έδιναν τα ρέστα τους» για να ικανοποιήσουν το φιλοθεάμον κοινό.
Στο ένα ανέβηκε η επιθεώρηση «Το N.A.T.O. και η Θράκη», στο άλλο η «διαμάχη» ανάμεσα στην «κυβέρνηση» και στον αρχηγό της αξιωματικής «αντιπολίτευσης» για το ποίος έδωσε την πληροφορία σε ποίον, στο τρίτο οι «κινητοποιήσεις» στον Πειραιά και αλλού, στο τέταρτο η ωραία επιθεώρηση «Λεωφόρος Κηφισίας», στο πέμπτο « H συμφωνία με τα Σκόπια»… Όλα τα ‘χε ο μπαξές και τα ‘χε πλούσια και άκρως διαστρεβλωμένα και παρανοϊκά όπως είναι συνήθως τα πράγματα στην Τζουτζία.
H παράσταση που πράγματι έκανε ρεκόρ εισιτηρίων ήταν εκείνη με τη Θράκη που «έκπληκτοι» κυβερνώντες και μη ανακάλυψαν ότι υπάρχουν σχέδια για θερμό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, επέμβαση του N.A.T.O. και αυτονόμηση της περιοχής! Την είδηση έβγαλε το BHMA της 15ης Οκτωβρίου (αλλά ο υπογράφων τη λέει από το 1986 και όχι μόνο αυτό αλλά την έγραψε ένα μήνα πριν -στις 16 Σεπτεμβρίου- στην ίδια εφημερίδα στη στήλη του «ΤΡΟΧΟΙ»). Επειδή τα γραπτά μένουν, θα αναδημοσιεύσω το σχετικό μου σχόλιο για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία.
Έγραφα λοιπόν… «….Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το εικονάκι “”plug and shoot””. Αρκεί ένα απλό κλικ για να παρακολουθήσουμε τους “”χειρουργικούς”” βομβαρδισμούς του N.A.T.O. εναντίον των Σέρβων της Βοσνίας, ενώ με το εικονάκι “”three blind monkeys”” βλέπει την ειρηνευτική δύναμη να κάνει τα στραβά μάτια στην επίθεση των Κρατών στην Κράινα. Με ένα κλικ στο παράπλευρο εικονάκι “”Ηospital of the future”” μπορούμε να παρακολουθήσουμε μια multimedia παρουσίαση των (μελλοντικών) “”χειρουργικών”” βομβαρδισμών εναντίον των ελληνικών θέσεων στο διάδρομο της δυτικής Θράκης, όταν μετά από ένα θερμό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, θα επέμβει η δύναμη ταχείας επέμβασης της συμμαχίας…»
Κανείς βέβαια δεν το πρόσεξε (επειδή ο Καββαθάς «γράφει γι’ αυτοκίνητα» ή επειδή «κινδυνολογεί») αλλά το σχέδιο για τη Θράκη υπάρχει (έχει τεθεί σε κίνηση από το 1978), είναι γνωστό σε εκείνους που παρακολουθούν και ενδιαφέρονται, και οι νατοϊκοί θα το κάνουν πραγματικότητα αν οι καθεύδοντες «ηγέτες» μας δεν ξυπνήσουν από το μακάριο ύπνο τους. Αλλά και όταν ξυπνάνε τι κάνουν; Αναθέτουν στους υπουργούς Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας να «ερευνήσουν το θέμα» και -αυτό έχει σημασία- ΔΕΝ κάνουν καμία διαμαρτυρία ή προσφυγή στο N.A.T.O. ή ακόμα και στον OHE! Και μετά, σύμφωνα με τα νεοελληνικά «πρότυπα», αρχίζει η απίστευτη επίδειξη ανευθυνότητας και παιδισμού, με τον έναν να κατηγορεί τον άλλο ότι διέρρευσε την είδηση και έβλαψε τα εθνικά συμφέροντα! Θέατρο, άκρατη γελοιότητα ή ανησυχητική επικινδυνότητα. Τα ‘χασα. Παρασύρθηκα! Ρωτάω αν θα λάβουν μέτρα οι μη υπάρχοντες. Οι «εργαζόμενοι» στο δημόσιο, οι κρατικοδίαιτοι «συνδικαλιστές» και οι «ανέμελοι» παρατρεχάμενοι!
ΟΡΕΞΗ να έχει κανείς να διαβάζει τις εφημερίδες και (στομάχι) να βλέπει τα «οχτώμιση», και το υλικό για τις επιθεωρήσεις ρέει άφθονο. H κατάσταση έχει πλέον ξεφύγει από κάθε έλεγχο, και η εικόνα που παρουσιάζει η Τζουτζία δεν είναι απλώς αυτή του -κατά Κωνσταντίνο Καραμανλή- «απέραντου φρενοκομείου», αλλά κάτι χειρότερο. Τους τελευταίους μήνες φαίνεται ότι ολισθαίνει σε έναν κατήφορο από τον οποίο δεν θα μπορέσει να επιστρέψει. Τα 24ωρά της εξαντλούνται σε παραστάσεις (η Δίκη του Καραγκιόζη, με πρωταγωνιστή τον Ευάγγελο, τα «ρεπορτάζ» για τους παιδεραστές, τους «σαϊεντολόγους» και τις αγίες -δείτε και Αντιλογισμούς- και διάφορα άλλα σκουπίδια που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον ενός -αρρωστημένου- κοινού). Όλα πάνε στραβά Από τη διακυβέρνηση(;) της χώρας, μέχρι την εξωτερική «πολιτική» και από την αντιμετώπιση των τροχαίων μέχρι την οργάνωση των εκδηλώσεων του προγράμματος «Θεσσαλονίκη-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997» (όπου έδωσαν το «μάνατζμεντ» στον Σταύρο Ξαρχάκο – και μετά το αφήρεσαν!).
Επειδή το πρόβλημα της Τζουτζίας είναι (και ήταν) καθαρά πολιτικό, όλοι μιλάνε για την ανάγκη να εμφανισθεί «κάτι νέο» που θα αντικαταστήσει το παλιό και θα βάλει τη χώρα σε τροχιά ανάκαμψης. Όλοι βέβαια φαίνεται να ξεχνούν ότι καμία χώρα δεν μπορεί να πάει εμπρός, όταν τα ελλείμματα 10 (μόνο) Δ.Ε.Κ.Ο. σε δύο χρόνια (‘93-’94) έφθασαν στο ποσό των 330 δισεκατομμυρίων! Όπως διάβασα στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» της 19ης Οκτωβρίου, αν σε αυτό το ποσό προσθέσει κανείς και τα ελλείμματα των ασφαλιστικών και συνεταιριστικών οργανισμών για τις ίδιες χρονιές και τα αντίστοιχα των προβληματικών επιχειρήσεων, τότε πλησιάζουμε αισίως το (ιλιγγιώδες) ποσό των 2.000 δισεκατομμυρίων δραχμών!
Καταλαβαίνετε τι διαβάζετε; Συλλαμβάνετε το μέγεθος; Δεν αισθάνεστε προδομένοι εσείς που πασχίζετε να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, να λειτουργήσετε την επιχείρησή σας, να πληρώσετε τους φόρους σας, να συγκεντρώσετε δραχμή-δραχμή τα χρήματα, για να αγοράσετε ένα αυτοκίνητο 8 «φορολογήσιμων» ίππων για να μη σας «πιάσει» το «τεκμήριο;» Δύο χιλιάδες δισεκατομμύρια δραχμές, και τα περισσότερα από τα κομματόσκυλα που «διαχειρίστηκαν» αυτές τις «επιχειρήσεις» «ζουν και βασιλεύουν» και όχι μόνο αυτό, αλλά «αναλαμβάνουν» να «διοικήσουν» και άλλες Δ.Ε.Κ.Ο. Μέσα σ’ αυτό το συφοριασμένο κλίμα, ο (σωστός) ιδιωτικός τομέας πασχίζει να επιβιώσει πληρώνοντας τα σπασμένα, υποκύπτοντας στους εκβιασμούς, ψάχνοντας για διεξόδους στους λαβύρινθους των αλλεπάλληλων νόμων και διατάξεων. Και λέω ο «σωστός», γιατί υπάρχει και ο επίσης συφοριασμένος ιδιωτικός τομέας, με τα θαλασσοδάνεια, τις ρεμούλες, τα αλισβερίσια με τις εξουσίες (τα περίφημα διαπλεκόμενα συμφέροντα), τις αδιαφανείς διαδικασίες, τους στημένους διαγωνισμούς και αναθέσεις και όλον αυτό το χαμό που γίνεται, όταν ένα κράτος έχει σαπίσει από την κορυφή μέχρι τα νύχια…
ΥΠΑΡΧΕΙ άλλωστε καλύτερο δείγμα αυτής της σαπίλας απ’ τα όσα συνέβησαν στο τέλος Οκτωβρίου με τη δημοσίευση των «σκαμπρόζικων» φωτογραφιών της Κας πρωθυπουργού; Το ερώτημα που ετέθη απ’ τα ματσούκια των καναλιών ήταν αν πρέπει ή όχι να δημοσιεύονται τέτοιες φωτογραφίες! Κανείς (εκτός από μια-δύο εξαιρέσεις) δεν κατονόμασε τους κύριους υπεύθυνους για τον ξεπεσμό, που δεν είναι βέβαια οι εκδότες και οι διευθυντές των -όποιων- εφημερίδων που δημοσιεύουν τις όποιες φωτογραφίες ενός δημόσιου προσώπου, αλλά αυτοί που με τη στάση και την πρακτική τους γέννησαν το αυγό του φιδιού. Δεν θα αναφερθούμε σε συγκεκριμένα παραδείγματα, αλλά, αν θυμόμαστε καλά, ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν που αποκαλούσε την εφημερίδα Αυριανή «υπόδειγμα δημοκρατικής εφημερίδας». Ας λουστεί τώρα τις επιπτώσεις και ας μην κατηγορεί τον Τύπο για τα δεινά που ο ίδιος προξένησε με τη συμπεριφορά του στο συγκεκριμένο θέμα.
Τονίζω τις λέξεις «δημόσιο πρόσωπο», γιατί, όπως είπε και ο διευθυντής του «Ομπζέρβερ» στον Θανάση Λάλα, σε συνέντευξή του στο BHMA, «…το δημόσιο πρόσωπο δεν έχει προσωπική ζωή, μια και αυτό είναι το τίμημα της δόξας και της εξουσίας…».
Και, πράγματι, το δημόσιο πρόσωπο δεν πρέπει να έχει προσωπική ζωή. H ζωή και η ιστορία του πρέπει να είναι διάφανη σαν κρύσταλλο.
Έστω όμως ότι κάποιος που θέλει να διεκδικήσει δημόσια θέση, έχει κάνει «αταξίες» σε μια φάση της νεανικής ή άλλης του ζωής (όλοι κάνουμε). Αυτός ο κάποιος/α είναι υποχρεωμένος/η να πει στο λαό ότι υπάρχει μια περίοδος στη ζωή του για την οποία δεν αισθάνεται ακριβώς υπερήφανος/η, πριν ζητήσει την ψήφο του, την εμπιστοσύνη του ή τη συγγνώμη του.
Αν την κρατήσει μυστική, τότε ο καθένας όχι μόνο δικαιούται, αλλά έχει υποχρέωση να «βγάλει στη φόρα» αυτές τις αταξίες και πολύ καλά θα κάνει, ιδιαίτερα όταν αυτός ο κάποιος/α δίνει «μαθήματα» κοινωνικής, πολιτικής και θρησκευτικής συμπεριφοράς στο λαό.
Πρόβλεψη: η εν λόγω κυρία δεν πρόκειται να ξαναεμφανισθεί στο προσκήνιο. Έναν από τους λόγους της απουσίας της τον πληροφορήθηκαν οι δημοσιογράφοι ( με φαξ) στις εφημερίδες την 31η Οκτωβρίου.
ΕΙΔΑΤΕ όμως πώς τα καταφέρνουν; Τη μια το σκάνδαλο Κοσκωτά, την άλλη τα πάμπερς, την τρίτη οι φωτογραφίες με τους Γερμανούς, την τέταρτη οι φωτογραφίες της Μιμής και ο ελληνικός λαός δεκάρα δεν δίνει για τα Σκόπια, τη Μακεδονία, τη Βόρειο Ήπειρο, την Κύπρο, την Πόλη, αλλά και την Παιδεία, τη Γλώσσα, το Περιβάλλον κ.ο.κ.
H χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας «χτύπησε πάτο» και η μόνη ελπίδα για να σωθεί (και ν’ αγοράσει κανένα Φίατ, Χιουντάι και Νταεγού) είναι να κάνει την πολιτιστική της επανάσταση, αποτινάζοντας τα μορμολύκεια και στέλνοντας τις «αυλές» τους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Πώς όμως να κάνει πολιτιστική επανάσταση, όταν ο ένας στους τρεις Έλληνες είναι λειτουργικά αναλφάβητος και οι δύο στους τρεις «πολιτικούς» φοράνε αυτές τις απαίσιες γραβάτες (Δεν μπορείς να κρίνεις έναν πολιτικό από το σχέδιο της γραβάτας του; Πόσο μεγάλο λάθος κάνετε!)
Όπως έλεγε και η γιαγιά, «πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο»…_Κ.Κ.
Κυρία Ελένη Βλάχου
H Μεγάλη Κυρία της ελληνικής δημοσιογραφίας, η Ελένη Βλάχου, δεν είναι πλέον κοντά μας. Έφυγε με αξιοπρέπεια (και χιούμορ, αν κρίνει κανείς από τις οδηγίες που είχε αφήσει για τον τρόπο που έπρεπε να γίνει η κηδεία της) αφήνοντας πίσω της ένα μεγάλο κενό. Έχοντας την τύχη και την τιμή ξεκινήσω τη δημοσιογραφική μου καριέρα και να μαθητεύσω κοντά της, πρώτα στη «Μεσημβρινή» (το 1962-67) και μετά στο Εξωτερικό Δελτίο της «Καθημερινής» (1974-1977), θα ήθελα να πω δύο λόγια μη τύχει και τα διαβάσουν όσοι σκοπεύουν να ασχοληθούν με τη δημοσιογραφία (αλλά και πολλοί απ’ αυτούς που ήδη εξασκούν το λειτούργημα).
Και πρώτα απ’ όλα θα δηλώσω ότι ποτέ, στα επόμενα χρόνια, δεν εργάστηκα σε μέσο (εφημερίδα, περιοδικό, ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό σταθμό) που να πλησίαζε, έστω και από μακριά, την προσήλωση στο σκοπό (τη δημοσιογραφία), την ευγένεια και την αξιοπρέπεια που ήταν διάχυτες στο κτίριο της οδού Σωκράτους 57. Με επικεφαλής την Ελένη Βλάχου και «δάσκαλους» ανθρώπους τους: Παναγιώτη Λαμπρία, Μίμη Παπαπαναγιώτου, Κυριάκο Κορόβηλα, Θόδωρο Καρζή, Παύλο Τζερμιά, Θέμο Δασκαλόπουλο, Δημήτρη Πριμηκύριο, Τάκη Δρακάτο και άλλους δημοσιογράφους που (λόγω ηλικίας ξεχνώ), αλλά και τεχνικούς στο (τότε) τυπογραφείο, μάθαμε τι σημαίνει σκληρή δουλειά, προσήλωση στο καθήκον, δημοσιογραφία χωρίς κραυγές και υστερισμούς, δημοσιογραφική δεοντολογία, σεβασμός στον αναγνώστη.
Ποτέ, όσο ζω, δεν θα ξεχάσω την ήρεμη και ευγενική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στους χώρους δουλειάς, αλλά και την πίεση όταν στα τηλέτυπα έφθαναν οι τελευταίες ειδήσεις που έπρεπε να μπουν στην πρώτη σελίδα. Ούτε βέβαια πρόκειται να ξεχάσω τις καθημερινές ενημερώσεις στο γραφείο της Ελένης Βλάχου, όπου οι επικεφαλής των διαφόρων τμημάτων της εφημερίδας συζητούσαν μαζί της τα θέματα της ημέρας, την έκταση και τη θέση που έπρεπε να πάρει το καθένα απ’ αυτά στην εφημερίδα.
Την θυμάμαι να στέκει μ’ εκείνο το μόνιμο χαμόγελο, ανάμεσα στις μεγάλες της αγάπες: τις γάτες (και όλα τα ζώα) και τα διάφορα ηλεκτρονικά και φωτογραφικά «γκάτζετς». Αλήθεια! Δεν υπήρχε ραδιόφωνο «παγκοσμίου λήψεως», φορητό μαγνητόφωνο (τότε ήταν ακόμα τεράστια σε μέγεθος), φωτογραφική ή κινηματογραφική μηχανή που να μην της τραβούσε την προσοχή. Γνωρίζοντας την «τρέλα» μου για τ’ αυτοκίνητα και τα αεροπλάνα συχνά με ρωτούσε τη γνώμη μου για αυτά, αλλά και για άλλα, πιο προχωρημένα θέματα, όπως ήταν οι διαστημικές πτήσεις, η πληροφορική (μην ξεχνάτε ότι το 1973 η «Τεχνικές Εκδόσεις» είχε ήδη μηχανογραφηθεί).
Δεν μπόρεσα να πάω στην κηδεία της. Την ημέρα εκείνη βρισκόμουν στο Φιοράνο, δοκιμάζοντας την F50. Είμαι όμως σίγουρος ότι, αν ζούσε και αν ήταν ακόμα επικεφαλής της παλιάς Καθημερινής, θα ζητούσε να μάθει τις εντυπώσεις μου από το αυτοκίνητο.
Κυρία Ελένη Βλάχου…
Ένας από τους πολλούς «μαθητές» σας σάς ευχαριστεί για τις ευκαιρίες που του δώσατε, για τα πράγματα που τον μάθατε, που τον «σημάδεψαν» για όλη του τη ζωή.
Ξέρετε, τα τελευταία χρόνια, δεν συναντάς στο χώρο μας πολλούς που να διαθέτουν τα δικά σας χαρίσματα και προσόντα.
Άλλοι είναι απασχολημένοι με τις κρατικές προμήθειες και τα δημόσια έργα, άλλοι με τα παιχνίδια εξουσίας, πολλοί θαυμάζουν τα είδωλά τους στον καθρέφτη και άλλοι έχουν μπερδέψει τη δημοσιογραφία με το εμπόριο. Σε αντίθεση, λοιπόν, με τα συμπλεγματικά μειράκια που μοναδικό τους όνειρο είναι να «σκοτώσουν» τον δημιουργό τους, εγώ θέλω να πω σε σας και σε όσους διαβάσουν αυτή την κατάθεση ότι είσαστε ένας από τους καλύτερους (αν όχι ο καλύτερος) δασκάλους μου._Κ.Κ.
H μάστιγα
Δεν περνάει μέρα που να μη λαμβάνουμε γράμμα ή τηλεφώνημα που να εκφράζει τις απεγνωσμένες εκκλήσεις αναγνωστών που έπεσαν θύματα των χιλιάδων αλητών που κλέβουν (ανενόχλητοι) ό,τι βρουν μπροστά τους. Παλαιότερα λέγαμε ότι σε λίγα χρόνια η Αθήνα θα γίνει «Σικάγο». Πολύ φοβάμαι ότι η Αθήνα είναι χειρότερη απ’ το «Σικάγο». H εγκληματικότητα αυξάνει μέρα με τη μέρα, η αστυνομία έχει, ουσιαστικά, διαλυθεί από την κομματικοποίηση και τους συνεχείς πειραματισμούς, την ανοργανωσιά και το «μπάτε σκύλοι, αλέστε» συνιστά τη νέα τάξη πραγμάτων. Οι κλέφτες, οι καταχραστές, οι βιαστές, οι έμποροι ναρκωτικών και κάθε είδους λουλούδι του κοινωνικού υπεδάφους, βρίσκει στην Ελλάδα άνετο πεδίο δράσης.
Το φαινόμενο δεν είναι τυχαίο, αλλά αποτελεί μια φυσική εξέλιξη που συνοδεύει τη γενικότερη κατάρρευση των αξιών. Στη χώρα της αντεστραμμένης πραγματικότητας, των συνεχών «κινητοποιήσεων», στη χώρα όπου το άσπρο είναι μαύρο και το μαύρο άσπρο, ανάλογα με τα συμφέροντα της κάθε «τάξης» ή «φορέα», όλοι σπεύδουν να υποστηρίξουν τον δράστη και κανείς δεν ενδιαφέρεται για το θύμα (κι αν ενδιαφερθούν, το κάνουν για ν’ αυξήσουν τις ακροαματικότητες).
Μια νοητή αναδρομή στα δημοσιεύματα των εφημερίδων ή στα ρεπορτάζ των «οχτώμιση» θα σας θυμίσει εκατοντάδες περιπτώσεις εγκληματιών που αντιμετωπίστηκαν με «συμπάθεια» από τα MME και τους δήθεν προοδευτικούς κονδυλοφόρους επειδή παραβιάστηκαν ή παραβιάζονται τα δικαιώματά τους.
RSS - Posts
