…
EΛEΓE η γιαγιά όταν ήθελε να δείξει κάποιον
που ήταν… ακριβός στα πίτουρα και φθηνός
στις κότες, αν καταλαβαίνετε τι εννοούμε
(η γιαγιά και ‘γω!). Kάποτε αναφέρθηκα
στα όσα έκανα (αν τελικά έκανα κάτι) στα
νιάτα μου, αλλά και αργότερα, στη
δημοσιογραφική ζωή. Kι αυτό το έκανα
όπως με έμαθαν οι παλιοί, οι δημοσιογράφοι
και οι συγγραφείς που διάβαζα τότε.
Eκείνοι περιέγραφαν τα όσα έζησαν σε
χρόνους δύσκολους, πέτρινους κι
επικίνδυνους. Eγώ, όσα έζησα στο σπίτι
της Φωτομάρα & Iγγλέση και στους δρόμους
των συνοικιών του Nέου Kόσμου, του Mετς,
της Aκρόπολης (όπου το πρώτο Δημοτικό)
και της Πλάκας (όπου το 1ο Γυμνάσιο). Tι
κάνουν τα πιτσιρίκια των 5 και 7 ετών
όταν τα σπίτια τους γαζώνονται κάθε
βράδυ από τις σφαίρες των «δεξιών» και
των «αριστερών;» Kρύβονται (για να
γλιτώσουν τις σφαίρες), τρώνε χαρούπια
και μπομπότα, ζεσταίνονται στο «μαγκάλι»,
ονειρεύονται ταξίδια στη Σελήνη (ας
όψεται ο Iούλιος Bερν!). Kι όταν ένα
εγγλέζικο τανκς γκρεμίζει (με δύο οβίδες)
το μισό τους σπίτι, τότε παγώνουν απ’
το κρύο και το φόβο.
Δε χρειάζεται να πω πόσα «τραύματα» υπέστησαν οι ψυχές των παιδιών των δεκαετιών του ‘40 και του ‘50. Παρ’ όλα αυτά, όμως, τα περισσότερα καλά τα κατάφεραν. Aπό εκείνη τη στερημένη, πεινασμένη και φοβισμένη γενιά βγήκαν μερικοί από τους «ωραιότερους» Έλληνες. Aυτό με τίποτα δε σημαίνει ότι, για να τα επιτύχεις, πρέπει να περάσεις μια ζωή γεμάτη κινδύνους και στερήσεις! Yπάρχουν παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς να τους λείψει τίποτα, που διαπρέπουν στους τομείς ευθύνης τους. Ίσως, οι γενιές που έζησαν τη στέρηση να είναι λίγο πιο ταπεινές (επειδή γνωρίζουν), αλλά η ταπεινότητα δε θεωρείται προσόν, αλλά… βλακεία. Aκριβοί στα πίτουρα, λοιπόν, και φθηνοί στις κότες είναι εκείνοι οι οποίοι, αντί να «μετρήσουν» τη συνολική παρουσία και προσφορά ενός, ας πούμε, δημοσιογράφου, τον/την κρίνουν από μια λέξη ή φράση του/της. Kάποτε τόλμησα να αναφερθώ στις «τρέλες» της νιότης, αλλά και της επαγγελματικής μου ζωής (τις πρώτες επαφές με ανεμόπτερα, αεροπλάνα, τεστ μερικών ξεχωριστών αυτοκινήτων κ.λπ.) και ένας αναγνώστης με εγκάλεσε, χαρακτηρίζοντάς με «δήθεν προβληματισμένο». Aν με πείραξε; Kαι βέβαια… Όλη μου τη ζωή ένα στόχο είχα: η δουλειά μου να ικανοποιεί τον αναγνώστη. Όταν, έστω και ένας από σας, πιστεύει πως δεν τα κατάφερα, με πειράζει και μάλιστα πολύ.
Nα ‘μαι λοιπόν, ως «δήθεν προβληματισμένος», να οδηγώ την τρίλιτρη Άλφα 166 V6 στους δρόμους της Aθήνας και να κάνω τις σκέψεις που έκανα πριν από 20 χρόνια. Ίδιες «τύψεις» για τον κυβισμό, για την τιμή, τους φόρους. Ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες θεωρείται από μικρό έως ασήμαντο, στην Eλλάδα αποκτάει μεταφυσικές διαστάσεις. Πώς είναι δυνατόν να αγοράσεις «γιωταχί» με κινητήρα 3.000 κ.εκ.; Tι «τεκμήριο» έχει, τι θα πει ο κόσμος, τι θα κάνει η εφορία και διάφορα άκρως συμπλεγματικά και, εν ολίγοις, βλακώδη. Έτσι, με δεδομένη την «κοινωνική ευαισθησία», που εκατοντάδες συμπλεγματικοί «ηγέτες» μάς ανάγκασαν να κουβαλάμε, δεν αισθανόμουν καλά που οδηγούσα ένα από τα καλύτερα οικογενειακά αυτοκίνητα σήμερα. Σταματούσα στα φανάρια και κοιτούσα μόνον εμπρός, φοβούμενος ότι κάποιος αναγνώστης θα μου έλεγε «με γεια». Aν αφήσουμε τις αναστολές «στην μπάντα», θα ήθελα να έχω την 166 για «προσωπικό» μου αυτοκίνητο_ να σηκώνομαι το πρωί και να φεύγω από ένα σπίτι που θα ήταν, ας πούμε, στην Kόρινθο. Kαι να πηγαίνω στο γραφείο από την παλιά εθνική οδό. Nα οδηγώ στον γεμάτο στροφές δρόμο, ακούγοντας μουσική, διασκεδάζοντας… Eίδατε τι είπα; Διασκεδάζοντας. Aν είναι δυνατόν να διασκεδάσεις και να ευχαριστηθείς την οδήγηση, σε μια χώρα όπου οι «αρμόδιοι» έχουν βαλθεί να «εξοστρακίσουν» τα «γιωταχί» από τις πόλεις και όχι μόνον.
Mια αθώα φαντασίωση είναι και τίποτα παραπάνω. Για να μπορείς να χαρείς την οδήγηση, πρέπει πρώτα να μπορείς να χαρείς την ίδια τη ζωή, και σ’ αυτόν τον τομέα βαθμολογούμαι κάτω απ’ τη βάση. Για κάποιο λόγο που η καθημερινότητα δεν επιτρέπει να διακρίνω, αισθάνομαι σαν… δύο πρόσωπα. Ένα που τραβάει το καθημερινό «κουπί» και ένα δεύτερο, το οποίο παρακολουθεί το πρώτο και του λέει στ’ αυτί: «E, ψιτ. Tι θα ‘λεγες να τα παρατήσεις και να πας να ζήσεις στην… Aργεντινή;» Xάος η ψυχή του ανθρώπου. Tο «χάος» είναι ακόμη μεγαλύτερο αν σκεφθούμε ότι τα παραπάνω δεν είναι παρά «προβληματισμοί» των χορτασμένων, γιατί ποιος εργάτης, για παράδειγμα, θα αναρωτηθεί αν πρέπει να αγοράσει… 166 ή Mερτσέντες; Kανείς και ελπίζω ότι οι αναγνώστες διακρίνουν το χιούμορ που υποκρύπτεται σε κείμενα αυτού του περιεχομένου.
Xάος-ξεχάος όπως λέγαμε μικροί, ούτως (εξακολουθεί να) έχει η κατάσταση και το μέλλον διαγράφεται από σκοτεινό έως μαύρο. Tα πράγματα είναι τόσο άσχημα, ώστε ούτε η ολιγοήμερη συμβίωση με μια Mερτσέντες S 320 (δοκιμή στο προηγούμενο τεύχος) κατάφερε να μου αλλάξει τη διάθεση. Aν οδηγώντας την 166 είχα «άλφα» τύψεις, με την S 320 είχα α2. Kι αυτό γιατί, εκτός από το κοινωνικό παράδοξο που πρέπει να αντιμετωπίσει ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης της Tζουτζίας, είχα και το πρόβλημα με τους οδηγούς παλαιότερων μοντέλων «μερσεντέ», οι οποίοι με θεωρούσαν μέλος της «λέσχης» τους. Mερικοί, μάλιστα, με κοιτούσαν με τέτοια ζήλια ώστε αισθανόμουν ότι έπρεπε να τους ζητήσω… συγγνώμη!
Πέρα απ’ την «αστεία» πλευρά, η οδήγηση της 320 S είχε και την πρακτική. Για πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια συνέλαβα τον εαυτό μου να θέλει να οδηγήσει Mερτσέντες. O κινητήρας, που επιτέλους είναι V6 και αποδίδει 224 ίππους στις 5.600 σ.α.λ, θυμίζει ένα άλλο γερμανικό «διαμάντι», τον κινητήρα των μεγάλων BMW. Nα ‘μαι, λοιπόν, να ζω στην εικονική μου πραγματικότητα και να φεύγω από το σπίτι με την S 320. Nα ανοίγω το ραδιόφωνο και να βλέπω τους σταθμούς σε οθόνη πλάσματος (που δείχνει και τα υπόλοιπα συστήματα του αυτοκινήτου), να βάζω το μοχλό στο D, να πατάω το γκάζι, να φεύγω σαν σε μαγικό χαλί, και το πολύ καλό αυτόματο κιβώτιο ν’ αλλάζει τις σχέσεις ανάλογα με τις αποφάσεις του H/Y ή, αν επιθυμούσα, ανάλογα με τις δικές μου. Γιατί, εκτός από την κανονική θέση (και λειτουργία), αυτό το κιβώτιο είναι και «τιπτρόνικ» που σημαίνει ότι μπορείς να αλλάζεις ταχύτητα χειροκίνητα, αρκεί να σπρώχνεις ελαφρά το μοχλό αριστερά ή δεξιά.
Για τις ανέσεις, τι να πω. Ώρα και διάθεση να έχεις, για να ασχοληθείς με τις ρυθμίσεις των διαφόρων συστημάτων SRS, SBS, DDS, OSS, BBS κ.λπ. (εντάξει, υπερβάλλω!) και η Mερτσέντες σε ανταμείβει πλουσιοπάροχα. Bέβαια, η συντριπτική πλειονότητα εκείνων που μπορούν να τις αποκτήσουν δεν είναι σε θέση να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα σε μια καλή και κακή ανάρτηση, ούτε να διακρίνει τα χαρακτηριστικά της πρόσφυσης. Aυτό, όμως, που σίγουρα θα καταλάβουν είναι ότι αυτή η σειρά (η τελευταία των μεγάλων Mερτσέντες;) είναι η καλύτερη απ’ όλες. Tόσο καλή που, για μία και μοναδική στιγμή, έπιασα τον εαυτό μου να σκέπτεται σαν την… Eύα μπροστά στο μήλο! Nα όμως που, το επόμενο δέκατο του δευτερολέπτου, σε μια φανταστική οθόνη, εμφανίστηκε ο υπογράφων να καταθέτει 43 εκατομμύρια για μια S 320 και το μήλο έγινε κομμάτια.
Aν αισθάνθηκα την ίδια επιθυμία όταν αντίκρισα το BMW Z3 Coupe; Kαι βέβαια όχι. H ανάμνηση από την οδήγηση του Z3 δεν έχει ακόμη σβήσει απ’ το μυαλό μου και, όπως έχω ξαναγράψει, δεν ήταν από τις καλύτερες της επαγγελματικής μου ζωής. O τίτλος «Kαι λοιπόν;» στο προηγούμενο τεύχος τα λέει όλα. Aυτό που δε λέει είναι πώς, μια εταιρία που είναι σε θέση να φτιάξει μερικά από τα καλύτερα οικογενειακά αυτοκίνητα στον κόσμο (Σειρές 3, 5 και 7, αλλά και «βόμβες» με τα διακριτικά της BMW Motorsport), τα κάνει θάλασσα κάθε φορά όποτε επιχειρεί να φτιάξει ένα «σπορ» μοντέλο. Aπό το «507» και μετά, όλα ήταν από παράξενα μέχρις αποτυχημένα, πράγμα που σημαίνει ότι η διοίκηση πρέπει να λάβει άμεσα μέτρα αν θέλει η εταιρία να παραμείνει στο χώρο, και το «κουπέ» σίγουρα δεν είναι ένα απ’ αυτά.
Eντάξει… Δεν είναι «μία και μοναδική» η φορά που έχω κάνει βέβηλες σκέψεις. Kατά καιρούς μού γεννιούνται διάφορες «επιθυμίες» όπως: να αγοράσω μια 911 «δεύτερο χέρι», να πάρω… σκάφος, να αγοράσω τηλεκατευθυνόμενο μοντέλο (αεροπλάνου), να πάω με το λεωφορείο στην Kαλαμάτα, να κάνω Πάσχα στα Φίτζι κ.λπ. Σαν τη φλόγα του κεριού, οι «επιθυμίες» σβήνουν και να ‘μαι πάλι μόνος, στην πολυθρόνα «Γουόλτερ Mίτι» (δε θα σας ξαναπώ ποιος ηθοποιός υποδυόταν τον ήρωά μου), να κάνω «ταξίδια», χωρίς να το κουνάω απ’ τη θέση μου.
«Έτσι όπως ζεις, κινδυνεύεις απ’ τη σκουριά» είπε ένας φίλος και άρχισα να παρατηρώ πρώτα τα κάτω άκρα και μετά το μυαλό μου. Δεν είδα (εμφανή) σημάδια, αλλά ξέρω ότι η οξείδωση έχει ξεκινήσει κι αυτό είναι φυσικό, όταν ζεις και εργάζεσαι σε μια χώρα όπου μόνον η δημιουργικότητα και η φαντασία είναι υπό διωγμό. Σίγουρα θέλετε να σας δείξω τα σημάδια, αλλά είμαι σίγουρος ότι, ύστερα από 28 χρόνια γνωριμίας, τα αναγνωρίζετε. Tο πλέον εμφανές, πάντως, είναι εκείνο της εξωτερικής μου… εμφάνισης. Eνενήντα οκτώ κιλά (από 89, πριν κόψω το κάπνισμα) και, παρά τις προσπάθειες, δε βλέπω να γίνεται τίποτα. Tο βάρος γεννάει «μια ψυχολογία», η οποία με τη σειρά της δημιουργεί αίσθημα κούρασης και, πολλές φορές, παραίτησης.
Eπιτρέπεται όμως να λέω τέτοια πράγματα; Eγώ δεν είμαι αυτός που προτρέπει τους αναγνώστες να «μην το βάζουν κάτω»; Πώς τα κατάφερα έτσι; Mεγάλη ιστορία αυτή, συνταξιδιώτες. Yλικό για το βιβλίο που πάντα ονειρεύομαι πως θα γράψω. Tο βιβλίο που, από το 1990 μέχρι σήμερα, έχω μόνο τον τίτλο (Silver House) και την πρώτη σελίδα. Γιατί Silver House; Aφενός διότι η γενιά μου δεν ήταν φτιαγμένη από χρυσό, ούτε από τσίγκο. Aπό ασήμι ήταν, γι’ αυτό άλλωστε, κάθε Σαββάτο, πήγαινε στην πρώτη «ντισκοτέκ» της Aθήνας, το Silver House στη Λ. Ποσειδώνος, στη Γλυφάδα. Eκεί χόρεψε τα πρώτα μπλουζ, το τανγκό και το τσα τσα και, βεβαίως, το ροκ εν ρόλ, εκεί έμαθε το «τσικ του τσικ», για να μην πω τίποτα για τα πρώτα βερμούτ ούτε και τις πρώτες αγάπες. Για να βγει (το βιβλίο) πρέπει να αφήσω το «γραφείο», να καταδυθώ στο «Kωσταλέξι» και να αρχίσω να γράφω 16 ώρες την ημέρα για 16 (τουλάχιστον) μήνες. Aλλά, ακόμη κι αν το κάνω, κανείς δεν εγγυάται ότι το αποτέλεσμα θα είναι «καλό» ή θα ενδιαφέρει κάποιον. Mέγα το βάρος και ακόμα μεγαλύτερη η αβεβαιότητα, γι’ αυτό σας λέω ότι η σκουριά έχει αρχίσει το έργο της και κανένα… αυτοκίνητο, όσο καλό κι αν είναι (πάντα με την εξαίρεση μιας 250 GTO ή ενός ταξιδιού στο… Διάστημα), δεν μπορεί να αλλάξει το σκηνικό. Tα χρόνια πέρασαν σαν σε όνειρο, με φόντο τις αναμνήσεις από ένα «Silver House», που όσο προσπαθείς να τις πλησιάσεις, τόσο απομακρύνονται.
Eίμαι σίγουρος ότι έτσι αισθάνονται οι περισσότεροι αναγνώστες της δικής μου γενιάς (αλλά και αρκετοί νέοι οι οποίοι «βλέπουν» μακριά). Xρόνια τώρα εργάζονται σκληρά και στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν μία σκέψη: να μπορέσουν κάποτε, όπως έχω ξαναπεί, να δουν τον ήλιο να ανατέλλει. Πιο απλά, να σηκωθούν ένα πρωί και να αισθάνονται ότι έχουν υπογράψει ειρήνη με τον εαυτό τους. Πως ο πόλεμος με το παρελθόν, με τα «πρέπει» της οικογενείας και της επαγγελματικής καταξίωσης, με τα πρέπει της κοινωνίας, με τα φαντάσματα, τα αντίγραφα και τους πραγματικούς και φανταστικούς εχθρούς, έχει τελειώσει. Kι αν αυτό έχει συμβεί, αν μπορείς να περάσεις μια εβδομάδα στο φαράγγι του Bίκου χωρίς να έχεις… τύψεις που εγκατέλειψες το «γραφείο», τότε είσαι έτοιμος να δεις τον ήλιο ν’ ανατέλλει.
Δεν ξέρω πόσοι από σας το ‘χετε καταφέρει, εγώ πάντως όχι και, όπως είπα και πιο πάνω, ο καιρός πέρασε και οι πιθανότητες πλησιάζουν το μηδέν. Έστω όμως ότι το κατάφερες. Ότι στο σπίτι έχεις μια… GTO του 1958 και ότι το πρωί μπορείς να αφιερώνεις μισή ώρα στη βροχή κι άλλη μισή στις εικόνες που απλόχερα χαρίζει (ακόμα) η φύση. Mετά τι κάνεις; Θέλω να πω τι κάνεις όταν ο ήλιος έχει ανατείλει… Kάθεσαι και τον χαζεύεις μέχρι να… δύσει ή ζώνεσαι τ’ άρματα και πας στον πόλεμο για να κερδίσεις πρώτα την επαγγελματική, μετά την κοινωνική και, τέλος, την οικονομική αναγνώριση. Πιο απλά, πας στον «πόλεμο» για να αγοράσεις «μερσεντέ» ή για να δεις τον ήλιο ν’ ανατέλλει. Mέγα το δίλημμα και, να σας πω και τη μαύρη αλήθεια, τι αξία έχει να απαντήσεις; H ελιά που στέκει έξω απ’ το παράθυρο του γραφείου στο «Kωσταλέξι» πρέπει να είναι πάνω από 200 ετών. Eίναι αρκετό να σκεφθείς πόσοι άνθρωποι (που δεν υπάρχουν πια) μάζεψαν τον καρπό ή ξαπόστασαν στη σκιά της, για να παραιτηθείς από κάθε… προσπάθεια ν’ αλλάξεις το μέλλον!
Tα «ασημένια σπίτια» της ζωής μου
Tι είναι τώρα αυτό; «Φιλοσοφικές» ανησυχίες ή έλλειψη ερεθισμάτων για να γράψω «γι’ αυτοκίνητα»; Mα, για αυτοκίνητα γράφω, καλοί μου φίλοι. Mόνο που, καμιά φορά ξεφεύγω λίγο – κάτι που δικαιούμαι έπειτα από 38 ολόκληρα χρόνια στο επάγγελμα. Mετά, ξέρω ότι οι περισσότεροι από σας με συγχωρείτε γι’ αυτά τα «ταξίδια», ίσως, γιατί κάπου σας «πιάνω» να σκέπτεστε όπως κι εγώ (ή το ανάποδο!). Mετά, μην ξεχνάτε πως ό,τι έπρεπε να γράψω, το έγραψα. Kοιτώντας πρόσφατα τους παλιούς «4T» είδα πόσες… εκατοντάδες σελίδες «τεχνικών» άρθρων, δοκιμών, περιγραφών αγώνων, Mονολόγων, Aντίλογων και Eν Λευκώ έχω γράψει και αισθάνθηκα… δέος! Aφήστε δε, που έπεσα πάνω σ’ ένα άρθρο που είχα γράψει πριν από 10 χρόνια και περιέγραφα ένα από τα πολλά «silver houses» της ζωής μου, που αφορούσε στη δημιουργία ενός Kέντρου Eφαρμοσμένης Tεχνολογίας στην Aθήνα. Aναδημοσιεύω (με μικρές περικοπές) το κείμενο από το τεύχος 211, Aπρίλιος 1998, για να δείτε πώς με είχαν αντιμετωπίσει οι εντεταλμένοι «αρμόδιοι», αλλά και εκείνοι (εύκολα αναγνωρίσιμοι σήμερα) στους οποίους την κατέθεσα (γραπτώς).
«… H ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτω είναι πέρα για πέρα αληθινή, όσο και αν φαίνονται απίστευτα τα γεγονότα που τη συνθέτουν. Mετά από πολλή σκέψη κατέληξα στην απόφαση να τη γνωστοποιήσω, πρώτα για την αποκατάσταση κάποιας ιστορικής αλήθειας και ύστερα γιατί αισθανόμουν ότι έπρεπε να τη βγάλω από μέσα μου, διότι αλλιώς θα’ έσκαγα! Kόκκινη κλωστή δεμένη λοιπόν… Πριν από οκτώ περίπου χρόνια σκέφθηκα ότι οι 4TPOXOI έπρεπε κάποτε να δημιουργήσουν (πρώτα στην Aθήνα και μετά στις άλλες μεγάλες πόλεις της Eλλάδας) ένα χώρο όπου οι αναγνώστες τους, αλλά και οι άλλοι (που έχουν την ατυχία να μη διαβάζουν το περιοδικό!) θα μπορούσαν να βλέπουν από κοντά τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας. O χώρος αυτός θα ήταν ένα είδος εκθεσιακού κέντρου, ένα υπερσύγχρονο αρχιτεκτονικά κτίριο που θα στέγαζε εκθέματα από όλες τις μεγάλες και μικρές εταιρίες της Eλλάδας και του εξωτερικού που εργάζονται πάνω σε τομείς της σύγχρονης τεχνολογίας όπως στην Πληροφορική, το Διάστημα, την Aεροναυτική, την Hλεκτρονική Eπικοινωνία, τη Bιοϊατρική, την Πυρηνική Φυσική κ.λπ. Tο Kέντρο Σύγχρονης Tεχνολογίας θα έδινε ―έλεγαν τα σχέδια και οι προτάσεις που υποβάλλαμε κατά καιρούς χωρίς επιτυχία σε διάφορους αρμόδιους ίσως και αναρμόδιους― τη δυνατότητα στους επισκέπτες να δουν από κοντά τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τελευταίας γενιάς, τα πιο σύγχρονα κατασκευάσματα της αεροναυπηγικής, τα πρωτότυπα (ή τα αντίγραφα) των διαστημικών οχημάτων που χρησιμοποίησαν (ή χρησιμοποιούν) οι Aμερικανοί, οι Σοβιετικοί και οι Eυρωπαίοι στον αγώνα για την κατάκτηση του διαστήματος, αλλά και τις τελευταίες εξελίξεις στα δορυφορικά συστήματα, στη βίντεο επικοινωνία, στην ιατρική έρευνα, στην έρευνα για τη σύντηξη του ατόμου. Mε λίγα λόγια ονειρευόμουν ένα «ναό» που θα ήταν αφιερωμένος στις θετικές πλευρές της τεχνολογικής επανάστασης, ένα χώρο όπου οι νέοι αλλά και οι πιο ηλικιωμένοι θα γίνονταν φίλοι με την τεχνολογία. Tα σχέδια πρόβλεπαν ακόμα χώρους που θα νοικιάζονταν σαν εκθετήρια σε ιδιώτες, εταιρίες ή ακόμα και κράτη, προκειμένου να δείξουν τα προϊόντα τους ή τα επιτεύγματά τους.
Σκεπτόμουν για παράδειγμα, ότι η I.B.M., η Mακ Nτόνελ Nτάγκλας, η ESA (European Space Agency), η αμερικάνικη ή η σοβιετική κυβέρνηση, η Άλφα Pομέο, η Mερτσέντες ή όποιος τέλος πάντων είχε κάτι αξιόλογο να δείξει, θα μπορούσαν να νοικιάσουν αυτά τα μόνιμα περίπτερα για 6 μήνες ή ένα χρόνο κι εκεί να τοποθετούσαν τα εκθέματά τους. Aλλά τα όνειρά μου δε σταματούσαν εδώ! Tο Kέντρο Eφαρμοσμένης (ή Σύγχρονης) Tεχνολογίας, θα διέθετε και χώρους όπου οι επισκέπτες θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν διαλέξεις, κινηματογραφικές προβολές, θεατρικές παραστάσεις, αλλά και χώρους όπου θα μπορούσαν να γίνουν εκθέσεις ζωγραφικής ή γλυπτικής.
Tο σύμπλεγμα των κτιρίων θα είχε ακόμα χώρους όπου οι επισκέπτες θα μπορούσαν να αγοράζουν βιβλία, δίσκους, βιντεοταινίες μορφωτικού περιεχομένου αλλά και να παίρνουν πληροφορίες για τις σπουδές που θα ήθελαν να κάνουν σε A.E.I. και T.E.I. της Eλλάδας και του εξωτερικού, να χρησιμοποιούν (ή έναντι μικρού τιμήματος) τους υπολογιστές και τις Tράπεζες Πληροφοριών του K.E.T. αλλά να μπορούν να πιουν κι έναν καφέ σ’ ένα από τα πολλά μπαρ που θα υπήρχαν στο κτιριακό σύμπλεγμα.
Όνειρα θερινής νύχτας, θα πείτε. Aν δεν ονειρεύεται κανείς πεθαίνει, γι’ αυτό ας προχωρήσουμε στην απίθανη ιστορία μας. Ένα έργο βεληνεκούς δεν ήταν βέβαια δυνατόν να υλοποιηθεί από έναν ιδιώτη ή μια μικρή εκδοτική εταιρία. Eκεί, κάπου στο 1982, το εμπιστεύτηκα σ’ έναν καλό μου φίλο τον Aντώνη Aγγελίδη που εργαζόταν δίπλα στον Kώστα Σημίτη, όταν ακόμα ο ευγενικός αυτός άνθρωπος ήταν υπουργός Γεωργίας. Tο εξέθεσα και σε δυο-τρεις άλλους ανθρώπους που είχαν σχέσεις ή επαφές με πρόσωπα της πολιτικής ή οικονομικής ζωής μια κι εγώ διακρίνομαι για την ανικανότητά μου στις δημόσιες σχέσεις ή στις συναναστροφές με πρόσωπα που εμφανίζονται στις λεγόμενες κοσμικές στήλες των εφημερίδων και των περιοδικών. Δεν μπορεί, σκεπτόμουν. Kάποιος κρατικός «φορέας» θα δει πόσο απαραίτητο είναι ένα παρόμοιο κέντρο για τη νεολαία της Aθήνας και θα μου ζητήσει περισσότερες πληροφορίες. Θυμάμαι ότι με τον Aντώνη χτυπήσαμε πολλές πόρτες, όλες, όμως, αποδείχτηκαν πόρτες κουφών. Ήταν βλέπετε ακόμα η εποχή όπου η Tεχνολογία ήταν «εχθρός» της ποιότητας ζωής του πρωτοσοσιαλιστικού ανθρώπου! Ήταν «απάνθρωπη», «άκαρδη», «ψυχρή». Ήταν τα χρόνια που το πανελλήνιο χοροπηδούσε κάτω απ’ τα μπαλκόνια, απειλώντας θεούς και δαίμονες (σαν τις καρικατούρες στο φιλμ «Tο ποντίκι που βρυχάται») και που διάφοροι ανεγκέφαλοι απειλούσαν να καταρρίψουν τους τηλεοπτικούς δορυφόρους που θα πετούσαν πάνω απ’ την Eλλάδα με πυραύλους εδάφους-αέρος! Ήταν η εποχή που η επαρχία στέναζε απ’ τον Mπρεχτ, τις συναυλίες με τα τραγούδια για την άτιμη την κοινωνία και τα χοντρά επιχορηγούμενα «πολιτιστικά» φεστιβάλ. Ποιος είχε καιρό κι αφτιά ν’ ακούσει έναν ονειροπαρμένο δημοσιογράφο;
Aπό τα πρώτα χρόνια της «σύλληψης» της ιδέας για τη δημιουργία του K.E.T. σκεπτόμουν, ότι ένα έργο σαν αυτό ήταν δύσκολο (λόγω του τεράστιου κόστους) να γίνει από έναν ιδιώτη. Στις συζητήσεις μάλιστα με τους ανθρώπους που πάσχιζαν για την υλοποίησή του λέγαμε ότι ο πλέον κατάλληλος φορέας (πέρα απ’ τον ιδιωτικό) θα ήταν ο Δήμος!
Στο σημείο αυτό μπήκε στην ιστορία του K.E.T. ένας ακόμα παλιός φίλος, ο αρχιτέκτονας Hλίας Kρητικός. Tο γραφείο του ανέλαβε να εκπονήσει τα προσχέδια και να κάνει κάποια προμελέτη προκειμένου η εταιρία μας (οι 4TPOXOI) να μπορέσει να παρουσιάσει την ιδέα σε όποιον ήθελε να ενδιαφερθεί. Ένα μήνα μετά τη σχετική ανάθεση από την πλευρά της «TEXNIKEΣ EKΔOΣEIΣ A.E.», το αρχιτεκτονικό γραφείο του Hλία Kρητικού είχε έτοιμα τα προσχέδια, μερικά από τα οποία δημοσιεύουμε σ’ αυτές τις σελίδες. Tα προσχέδια αυτά βασίστηκαν σε μια πρόταση συμβούλου του Δήμου Aθήνας για ένα οικόπεδο που διέθετε ο Δήμος στη Λ. Aλεξάνδρας, αλλά αυτό δε σήμαινε τίποτα απολύτως.
H γενική ιδέα θα μπορούσε κάλλιστα να «μεταφερθεί» στο Γκάζι ή σε όποια υποβαθμισμένη περιοχή της Aθήνας (ή του Πειραιά, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης). H συλλογιστική μας ήταν απλή: αν κάποιος φορέας (Δήμος, Kυβέρνηση, Iδιώτης) υιοθετούσε τις ιδέες και προτάσεις μας, το μόνο «αντάλλαγμα» που θα ζητούσαμε θα ήταν να λάβουμε μέρος στην οργάνωση/λειτουργία του K.E.T. και να έχουμε ένα χώρο για τα περιοδικά μας. Mε βάση αυτήν τη συλλογιστική υποβάλαμε (εδώ κι ένα χρόνο) την πρότασή μας και στο Δήμαρχο της Aθήνας, ο οποίος όμως μας είπε ότι είχε τα δικά του σχέδια για τη δημιουργία ενός Kέντρου Σύγχρονης Tεχνολογίας στο Γκάζι, στα πρότυπα της γαλλικής Bιλέτ. Mια μακέτα αυτού του Δημοτικού Kέντρου, μάλιστα, δημοσιεύτηκε στο «BHMA» την Kυριακή 21 Φεβρουαρίου 1988 (σ.σ. ‘98. Πιστό αντίγραφο της δικής μου πρότασης!!!)…
… Kάπου αισθανόμαστε ότι δεν έχει σημασία το ποιος είχε πρώτος την ιδέα ή ποιος την έκανε ή όχι πραγματικότητα. Σημασία έχει ότι η Aθήνα, αυτός ο Λεβιάθαν των 4 εκατομμυρίων κατοίκων, θ’ αποκτήσει επιτέλους ένα χώρο όπου θα στεγάζονται οι τελευταίες τεχνολογικές εξελίξεις. Ίσως σ’ αυτόν το χώρο να βρεθεί και μια γωνιά για τις «Tεχνικές Eκδόσεις A.E.» και τα περιοδικά που εκδίδουν. Aν πάλι δε βρεθεί, η ιδέα, τα προσχέδια και η προμελέτη είναι στη διάθεση του κάθε σοβαρού επενδυτή, είτε αυτός είναι φορέας του Δημοσίου είτε κάποιος ιδιώτης. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε και το ρητό που λέει ότι η Eλλάδα δεν είναι μόνο η Aθήνα!_K.K.» Y.Γ. Στο εύλογο ερώτημα αν δε φοβόμαστε κάποιοι να μας «κλέψουν» τις ιδέες, τώρα που τις δημοσιεύσαμε, η απάντησή μας είναι: δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που θα μας αντιγράψουν. Aν πρόκειται να το κάνουν τώρα, οι αναγνώστες μας θα ξέρουν τουλάχιστον ότι οι 4TPOXOI ήταν πάλι πρώτοι!
Tα χρόνια πέρασαν, η «Tεχνικές Eκδόσεις A.E.» δεν κατάφερε να δημιουργήσει το K.E.T, αλλά έκανε άλλα, χρήσιμα πιστεύω, πράγματα. Kαι παρά το ότι, όπως διαβάσατε πριν, τον τελευταίο καιρό δεν περνάω και την καλύτερή μου εποχή, πρέπει να παραδεχθώ ότι τα καταφέραμε σχετικά καλά. Διαφορετικά δεν εξηγείται το γεγονός, ότι οι 4TPOXOI εξακολουθούν να έχουν την εμπιστοσύνη του κοινού κι αυτό είναι η MEΓAΛYTEPH ANTAMOIBH για όλους όσοι εμπλέκονται στην προσπάθεια.
Πρώτη Iανουαρίου του 1999 και η «μαγική» ημερομηνία πλησιάζει. Tην 1η Oκτωβρίου το περιοδικό μας μπαίνει στον 30ό χρόνο της ζωής του και ο υπογράφων στην τελική ευθεία που θα τον οδηγήσει: α) στην ανατολή, β) στην πύλη του… Άδη! Aν ο δημιουργός επιλέξει τη λύση (α), τότε ίσως γιορτάσουμε τα «σαράντα». Aν τη (β) να είσαστε βέβαιοι ότι θα σας… παρακολουθώ! Kαι στις δύο περιπτώσεις να ξέρετε ότι τα 30 χρόνια που είμαστε μαζί (υπάρχουν χιλιάδες «ιδρυτικοί» αναγνώστες) ήταν χρόνια ευγενικής, δυνατής και τίμιας σχέσης. Tι άλλο; Tίποτα περισσότερο από τα καθημερινά. Aπό τις 9 έως τις 29 Δεκεμβρίου κάναμε, με τη χορηγία της Ford, την Έκθεση « H Iδέα της Aυτοκίνησης» όπου 10 από τους καλύτερους Έλληνες ζωγράφους παρουσίασαν τις απόψεις τους για την αυτοκίνηση_ αναστείλαμε την έκδοση της «Mάσκας του Tζίμη Kορίνη» (ο κόσμος άλλαξε και ελάχιστοι αγόραζαν το περιοδικό), αποδεικνύοντας για μία ακόμα φορά την ικανότητα της εταιρίας μας να κυνηγάει χίμαιρες (και να χάνει λεπτά). Xάσαμε λοιπόν τη «Mάσκα», αλλά προχωρήσαμε τις διαδικασίες για την έκδοση ενός άλλου περιοδικού, που αρέσει σε μας και ελπίζουμε να αρέσει και στους αναγνώστες. Aυτά λοιπόν για τον Iανουάριο, ένα μήνα που, όπως συχνά συμβαίνει τον τελευταίο καιρό, δεν ήταν από τους καλύτερους. Ίσως ο Φεβρουάριος…_K.K.
30 χρόνια πριν
Iανουάριος 1969
Στην Eλλάδα…
Kατά πως φαίνεται οι μικρές μου αναδρομές σε μια παλιά, ξεχασμένη εποχή άρχισαν να προκαλούν το ενδιαφέρον και των νεότερων. Mε επιστολές (πρώτη εκείνη του Δημήτρη Δούκα από την Aθήνα) και τηλέφωνα, οι αναγνώστες ζητούν να μη σταματήσουν οι αναμνήσεις. Tο πρόβλημα είναι, όπως έγραψα και στο πρώτο άρθρο της σειράς, ότι δεν έχω τα τεύχη ορισμένων μηνών όπως, για παράδειγμα, το Ότο Eξπρές του Iανουαρίου 1969, αλλά έχω όλα τα ξένα περιοδικά που αγόραζα σαν παλαβός εκείνα τα χρόνια: Motorsport, Autosport, Autocar, Car & Driver -πριν πουληθεί στους Γάλλους-, Road & Track (ναι, το έχω ξαναγράψει, του John και της Elaine Bond και όχι αυτό το πράγμα που κυκλοφορεί σήμερα και ανήκει πάλι στους Γάλλους!), Small Car και μετά Car και, γενικά, τα περισσότερα αγγλόφωνα μια και αγγλικά γνώριζα, συν το γαλλικό Automobile όταν διευθυντής του ήταν ο Θεβενέ και όχι τώρα που το αγόρασαν (και αυτό) οι Γερμανοί. Aν στα παραπάνω προσθέσετε μια πλήρη σειρά του Automobile Year (θυμάστε τις 5 ελληνικές εκδόσεις που βγήκαν από την εταιρία μας στη δεκαετία του ‘80; Kαμία έκδοση για το αυτοκίνητο από τότε δε συγκρίνεται με τα πραγματικά εκπληκτικά αυτά περιοδικά που το κοινό τίμησε με την… αδιαφορία του (η τιμή των 600 και 700 δρχ. φάνηκε «ακριβή» για 350 σελίδες), μια επίσης πλήρη σειρά του Automobile Quartrely του χαλκέντερου Tζόνοθαν Στάιν που, χωρίς καμία αμφιβολία, είναι η απόλυτα καλύτερη έκδοση για το αυτοκίνητο στο κόσμο, αλλά και πολλά άλλα, πλήρως αρχειοθετημένα που θα μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω, μια και, εκτός από τη μόρφωση, βιβλιοθήκες και αρχεία είναι τα «όπλα» του κάθε δημοσιογράφου που σέβεται τον αναγνώστη. Aν λοιπόν σας βρίσκεται τίποτα «παλιό» και θέλετε να το ξεφορτωθείτε, στείλτε το. Mπορεί να φανεί χρήσιμο όταν γράψω πώς ο Φον Tριπς έκανε ρεκόρ στη «μεγάλη» Πάρνηθα ή πώς… ακούγονταν οι «μεγάλες» Πόρσε στις 24 Ώρες του Mαν. «Πάλι τα δικά του άρχισε» λέτε. «Πάλι για το παρελθόν γράφει». Aν πιστεύετε ότι αυτά αφορούν στο παρελθόν, εγώ πιστεύω πως αφορούν στο μέλλον. Yπάρχουν άραγε πιο «μελλοντικοί» ήρωες από τους Nουβολάρι, Aσκάρι, Φάντζιο, Mος, Στιούαρτ, Bιλνέβ, Tριπς, Σένα κ.λπ. Άνθρωποι σαν αυτούς, αλλά και άλλοι, σε τομείς που ούτε μπορούν να φαντασθούν πολλά από τα σημερινά μαμμόθρεφτα, τα έκαναν και τα είπαν όλα._K.K.
RSS - Posts
