Αντίλογος, Το Άλλο Πρόσωπο της “Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε”. Η συνεργασία μας με την «Ελληνική Τεχνολογία Ε.Π.Ε.» – (06/1993) , Τεύχος 273

Ένα πρόσφατο σημείωμα για τη συνεργασία της εταιρίας μας με την Ελληνική Τεχνολογία και τις υπηρεσίες που οι δύο εταιρίες προσφέρουν στον τομέα του βιομηχανικού σχεδιασμού, έκανε πολλούς αναγνώστες να τηλεφωνήσουν και να στείλουν επιστολές ζητώντας περισσότερες πληροφορίες. Ευκαιρία λοιπόν να σας πω λίγα πράγματα για κάποιες δραστηριότητές μας, που νομίζω ότι πρέπει να γίνουν ευρύτερα γνωστές μια και ενισχύουν την, από πολλών ετών διατυπωμένη άποψη, ότι η «Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε.» δεν είναι απλά η εταιρία που στην ουσία γέννησε τον Ειδικό Τύπο στην Ελλάδα, αλλά μια εταιρία που εφαρμόζει αυτά που διδάσκει, που υιοθετεί πρώτη τις πλέον σύγχρονες τεχνολογίες στην άοκνη προσπάθειά της να παραμείνει στη πρώτη θέση του χώρου.

Στο πλαίσιο αυτής ακριβώς της προσπάθειας (αλλά, και της βεβαιωμένης έλλειψης χώρου στα γραφεία της οδού Γοργίου 6) η «Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε.» αναζήτησαν ένα νέο, μεγαλύτερο χώρο για να στεγάσουν τα γραφεία τους, αλλά και να συστεγαστούν και να συνεργαστούν με την Ελληνική Τεχνολογία Ε.Π.Ε., μια από τις καλύτερες εταιρίες υψηλής τεχνολογίας στην Ελλάδα. Τι είναι όμως και τι ακριβώς κάνει η E.T. και ποιες είναι οι υπηρεσίες που οι δύο εταιρίες μπορούν να προσφέρουν στη βιομηχανία;

Ας τις δούμε αναλυτικά μια και πιστεύουμε ότι, πολλοί αναγνώστες που εργάζονται σε βιομηχανικές και βιοτεχνικές μονάδες (ή είναι ιδιοκτήτες τους) πιθανόν να ενδιαφερθούν για τις υπηρεσίες που προσφέρουμε. H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ Ε.Π.Ε. (E.T.) συστάθηκε τον Ιούνιο του 1988, με αντικείμενο εργασιών την Βιομηχανική Έρευνα, το Σχεδιασμό και την εκτέλεση κατασκευών ακριβείας. Οι υπηρεσίες της απευθύνονται στον ιδιωτικό Τομέα (στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό), αλλά και στα Προγράμματα του Δημοσίου Τομέα. Ακόμα, η E.T. αναπτύσσει δικά της αναπτυξιακά προγράμματα σε τομείς που κρίνει ότι υπάρχει προοπτική εξέλιξής τους για παραγωγική δραστηριότητα. Πιο συγκεκριμένα, οι υπηρεσίες και η τεχνογνωσία που παρέχει εξειδικεύονται σε:

– Μορφολογικό σχεδιασμό (product design and styling) – Τεχνολογικό σχεδιασμό (detailed engineering design) – Κατασκευή πρωτοτύπων – Σύνταξη προδιαγραφών – Πιστοποίηση προϊόντων και κατασκευών – Κατασκευή βιομηχανικών προτύπων – Ανάπτυξη τεχνολογίας – Μελέτη παραγωγής (σχεδίαση γραμμών παραγωγής, φρασεολόγια, σχεδίαση ελεγκτηρίων, εργαλείων, κ.λπ.) – Οργάνωση Συστήματος Ποιοτικού Ελέγχου και Ποιοτικής Εξασφάλισης – Πλήρη τεκμηρίωση (Technical Data Package and Know-how Documentation) – Δημιουργία αναγκαίου έντυπου υλικού (τεχνικά εγχειρίδια, κ.λπ.) – Επιλογή και Μεταφορά Τεχνολογίας

H εταιρία συνεργάζεται με αντίστοιχες εξειδικευμένες εταιρίες του εξωτερικού σε θέματα σχεδιασμού προϊόντων, συστημάτων τεχνολογίας παραγωγής καθώς και με Ελληνικά A.E.I. και Έλληνες κατασκευαστές. H τεχνολογία του εξοπλισμού της (hardware και software) σε συνδυασμό με την εκπαίδευση και την εμπειρία του προσωπικού της, αλλά και την 23χρονη ιστορία της «Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε.» εξασφαλίζουν την ποιότητα παροχής υπηρεσιών σε ολοκληρωμένα προγράμματα ανάπτυξης προϊόντων και τεχνικής υποστήριξης, κυρίως σε τομείς υψηλής τεχνολογίας.

Οι ειδικότητες του προσωπικού της E.T. καλύπτουν τους τομείς του: – Μηχανολόγου Μηχανικού – Ηλεκτρολόγου Μηχανικού – Μεταλλουργού Μηχανικού – Χημικού Μηχανικού – Μηχανικού Παραγωγής – Αεροναυπηγού Μηχανικού.

Στην οδό Πραξιτέλους 31 οι ενδιαφερόμενοι θα διαπιστώσουν ότι, εκτός από το πλήρες ηλεκτρονικό σύστημα DTP των Τεχνικών Εκδόσεων (που σύντομα θα περιλαμβάνει και τμήμα ψηφιακής αναπαραγωγής τετραχρωμιών) και το σύστημα COMPULINK που επιτρέπει στους αναγνώστες να διαβάζουν τα περιοδικά μας από τον ηλεκτρονικό τους υπολογιστή, υπάρχει και ένα πλήρες κέντρο CAD/CAM/CAE που περιλαμβάνει:

– 4 Workstations 
– Hard Disks 450Mb 
– Plotter H.P. A1/A0. Το Software περιλαμβάνει: 
– Πακέτα CAD/CAM 
– Πακέτα SOLID MODELLING 
– Πακέτο ανάλυσης πεπερασμένων στοιχείων (F.E.A.)
 – Πακέτα γραφικών/σχεδιασμού 
– Πακέτα προγραμματισμού (PROJECT MANAGEMENT) 
– Πακέτα D.T.P.
– Πακέτα διάφορα (μαθηματικά, κ.λπ.).

Όμως, η τεχνολογική μας επάρκεια δεν σταματάει εδώ. Από το τέλος του 1991 έχει ξεκινήσει η δημιουργία ενός Προτυποποιείου – Εργαστηρίου Βιομηχανικής Έρευνας, προϋπολογισμού 125 εκατ. δρχ. με σκοπό να συμπληρώσει τις κατασκευαστικές δυνατότητές μας.

Το Προτυποποιείο βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία από το Σεπτέμβριο του 1992. Οι βασικές εργασίες που εκτελούνται είναι: – Μηχανουργικές κατεργασίες υψηλής ακριβείας – Θερμικές/Επιφανειακές Κατεργασίες – Διαστασιακός έλεγχος κατασκευών – Πιστοποίηση υλικών – Ανάπτυξη και αξιοποίηση συνθετικών υλικών – Ανάπτυξη και εφαρμογή τεχνολογιών κατασκευής σε τελική/σχεδόν τελική μορφή (near net shape technology) – Μετρήσεις και έλεγχος συσκευών ήχου και εικόνας – Μετρήσεις επιδόσεων και αξιολόγησης οχημάτων.

Για την εξυπηρέτηση των παραπάνω δραστηριοτήτων το Προτυποποιείο έχει εξοπλιστεί με σύγχρονα μηχανήματα και όργανα υψηλής τεχνολογίας, όπως: – Κέντρο κατεργασιών, 4-αξόνων (Machining Center, 4-Axis) – Κλίβανο κενού (1,650ψ C) – Μηχανή μετρήσεων 3-αξόνων (Coordinate Measuring Machine) – Διάφορα όργανα διακρίβωσης υλικών, συσκευών και οχημάτων.

Από την ίδρυσή της η E.T. έχει δραστηριοποιηθεί κυρίως σε προγράμματα σχεδιασμού, έρευνας και ανάπτυξης προϊόντων για τη βιομηχανία στο Εξωτερικό και στην Ελλάδα όπου ενδεικτικά αναφέρονται τα ακόλουθα:

– INTPAKOM A.E. (Σχεδιασμός και κατασκευή βραχίονα μέτρησης του δυναμικού πεδίου του πλάσματος στον αντιδραστήρα TOKAMAK του Ινστιτούτου Max Plank στη Γερμανία.)
– ΕΛΑΪΣ A.E. (Σχεδιασμός και κατασκευή αυτομάτων συστημάτων μεταφοράς υλικών συσκευασίας, μελέτη, σχεδιασμός και κατασκευή προτύπων υλικών συσκευασίας.)
– MICREL Ε.Π.Ε. (Σχεδίαση ιατρικών αντλιών.)
– Δ. ΡΗΓΟΣ & YIOI Ε.Π.Ε. (Ανάπτυξη συστημάτων αντιπαγετικής προστασίας.)
– TRYLET A.B.E.E. (Ανάπτυξη φορέων συσκευασίας.)
– Ι.Β.Γ. ΜΗΧΑΝΟΣ (Τεχνική βοήθεια για το σχεδιασμό εργαλείων θερμοπλαστικών injection.)
– ΛΑΝΑΡΑΣ A.E. (Σχεδιασμός πλαστικών προϊόντων.)
– PAN DRIVE S.A. (Σχεδιασμός κελύφους ηλεκτρονικής συσκευής.) – SINGAPORE TECHNOLOGIES GROUP. (Σχεδιασμός προϊόντων και μηχανημάτων.) – HOMESTAR INC., U.S.A. (Ανάπτυξη συστημάτων και τεχνική βοήθεια.)

Όπως είναι φυσικό η E.T. συμμετέχει και σε πολλά Κοινοτικά προγράμματα [ΕΠΕΤ/ΚΠΣ (Μέτρο 1.1.β.), STRIDE 91

– WIND, AGRICULTURE, AGRO-INDUSTRY (JOULE II) PL No. 920508 κ.ά.] με έμφαση στη βιομηχανική έρευνα στους τομείς:
– Ανάπτυξη πρωτότυπων προϊόντων και διεργασιών
– Χρησιμοποίηση νέων υλικών σε τυποποιημένα και καθιερωμένα προϊόντα – Ανάπτυξη και βελτίωση παραγωγικών διαδικασιών
– Επεξεργασίας νερού με τη μέθοδο της αντίστροφης ώσμωσης.

Όπως βλέπετε και όπως είπαμε και πριν, η «Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε.» δεν είναι μόνο 0-100, σκαλωτά καθίσματα και «ρεπρίζ», αλλά μια εταιρία που με πίστη και αποφασιστικότητα πασχίζει να αποδείξει ότι οι -σωστοί- Έλληνες επιστήμονες, τεχνικοί και επιχειρηματίες τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από τους ευρωπαίους συναδέλφους τους. Αν λοιπόν σας ενδιαφέρει κάποια από τις υπηρεσίες που περιγράψαμε πιο πάνω τηλεφωνήστε στους Δ. Δενδρινό, Δ. Καζαντζή, στο τηλ.: 99.61.587-8, fax 99.42.090 (ή στον… υπογράφοντα στο 99.61.861, fax. 99.81.864). Όλοι είμαστε στη διάθεσή σας 24 ώρες το 24ωρο._Κ.Κ.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ KAI ΟΜΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
Με την άδεια του Γιάννη Ζουγανέλη

O νους σταματάει και το χέρι μένει μετέωρο πάνω από τα πλήκτρα. Τι να γράψεις, τι να πεις και με τι ν’ ασχοληθείς; Με την κατάντια της οικονομίας; Τα καταλυτικά; Τα τροχαία; Τις υποκλοπές; Τις δηλώσεις των πολιτικών «αρχηγών;». Την κατάσταση στα Σκόπια; Τον πόλεμο στη Βοσνία; Τις παραβιάσεις του FIR Αθηνών από τα τουρκικά πολεμικά; Την περιφερειακή Υμηττού και τα όσα απίστευτα συμβαίνουν εκεί; Πόσο αδιάφορος (χοντρόπετσος;) πρέπει να είσαι για να κάνεις ότι δεν βλέπεις ή δεν καταλαβαίνεις; Πόσο μπορείς ν’ αντέξεις αυτό το κλίμα της διαρκούς έντασης, της τρικυμίας σ’ ένα φλιτζάνι τσάι;

Εφτά χρόνια απόμειναν μέχρι το σημαδιακό 2000 και η, κατά KYP, Τζουτζία χώρα κοιτάει μακάρια τον αφαλό της και ξύνεται ξαπλωμένη νωχελικά στο ανοιξιάτικο γρασίδι, δίπλα στο απαστράπτον (από το πλύσιμο και το σκούπισμα) καταλυτικό Μπαντζάι LX. Τι κι αν οι ξένοι «φίλοι» μας ετοιμάζονται για την τελική πράξη του σχεδίου τους, για τη συρρίκνωση της πλουτοκώσταινας (το ψωροκώσταινα ανήκει πλέον στο παρελθόν μια και, επίσημα πλέον, η Ελλάδα κατατάσσεται στον κατάλογο των 25 πλουσιοτέρων χωρών του κόσμου). Τι κι αν, όπου να ‘ναι, τα κανόνια θ’ αρχίσουν (αν δεν έχουν ήδη αρχίσει παρά την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης) να βροντούν στα σύνορά μας;

Εκεί εμείς… Υποκλοπές, κοριοί, χαφιέδες, κομματικές κοκορομαχίες, ασυνεννοησία, οικογενειοκρατία, γήπεδα, πρωταθλήματα, σφηνάκια, μπαράκια. Λες και τίποτα δεν συμβαίνει. Λες κι η Ελλάδα είναι η μοναδική υπερδύναμη στη γη, η χώρα που κανείς δεν τολμάει ν’ απλώσει χέρι επάνω της. Αναρωτιέμαι (και δίχως άλλο κι εσείς) από που βγαίνει αυτή η σιγουριά… Αυτή η βεβαιότητα ότι όλα θα πάνε καλά, ότι τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν σε μια χώρα που θα εξακολουθεί να λέγεται Ελλάδα κι όχι σ’ ένα προτεκτοράτο κάποιας ξένης δύναμης, από πού πηγάζει; Από τον αριθμό των αυτοκινήτων που πωλήθηκαν το ‘92; Από τον αριθμό των υποκλοπών; Από την έκβαση του σκοπιανού; Από τον αριθμό των σκυλάδικων; Από τις απεργίες; Από την διαλυμένη Παιδεία; Από το 2ο πακέτο Ντελόρ;

Όπου κι αν στραφώ δεν παίρνω πειστική απάντηση. Το αντίθετο μάλιστα. Αισθάνομαι πως οι πειστικές απαντήσεις εξέλειπαν, ότι κανείς δεν έχει πλέον τίποτα να προτείνει και πως όλοι μας, σαν τους μοιραίους του Βάρναλη, περιμένουμε το τέλος.

Ξέρω τι σκέπτεσθε… Όλα αυτά είναι σκέτη καταστροφολογία. Τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί, όλα θα πάνε καλά και η Ελλάδα θα βαδίσει προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Μακάρι να ‘ναι έτσι, αλλά τότε ποιος είναι ο λόγος που κάνει τους ανθρώπους που σκέπτονται ν’ ανησυχούν, να αισθάνονται ότι βαδίζουν πάνω σε κινούμενη άμμο;

Δεν υπάρχει επιστήμονας, τεχνικός, επιχειρηματίας, εργαζόμενος, (μη κομματικός) δημοσιογράφος που να γνωρίζει τι του επιφυλάσσει η επομένη ημέρα. Όλοι δουλεύουν για το σήμερα. Λίγοι τολμούν να σκεφθούν ή να προγραμματίσουν το αύριο.

Κάθε δημιουργική σκέψη ή προσπάθεια πνίγεται στα πλοκάμια μιας τερατώδους γραφειοκρατίας κι ενός αλισβερισιού που έχει πάρει πια εθνικές διαστάσεις. Καμιά δουλειά δεν γίνεται αν δεν «λαδώσεις», τίποτα δεν προχωρεί αν δεν είσαι σε θέση να κινήσεις τα κατάλληλα πολιτικά ή κομματικά νήματα. Ακόμα και τα πιο απλά πράγματα, όπως είναι η μεταφορά ή η απόκτηση ενός τηλεφώνου, απαιτούν ολοκληρωτικό δόσιμο από την πλευρά του καλού πολίτη. Μήνες τώρα προσπαθούμε να μεταφέρουμε τους αριθμούς των τηλεφώνων από τη Γοργίου στην Πραξιτέλους χωρίς αποτέλεσμα. Έπρεπε να κινήσουμε γη και ουρανό, να φθάσουμε μέχρι το γραφείο του διευθυντή του OTE για να μεταφέρουμε κάποιες γραμμές που όμως μας δόθηκαν φερέσυχνα και ποτέ δεν λειτουργούν όλες. Δεκάδες τα παράπονα των αναγνωστών και συνεργατών μας που δεν μπορούν να έλθουν σε επαφή με την εταιρία. H πίστη μας βγήκε στις Τεχνικές Εκδόσεις και στην Ελληνική Τεχνολογία στο παρακαλετό και στην τρεχάλα κι ακόμα αναμένουμε στο (βουβό) ακουστικό μας την «επέκταση του δικτύου».

Ποιος από τους πολιτικούς «ηγέτες» ή ποιος από τους «συνδικαλιστές» του OTE νοιάστηκε ή νοιάζεται για το αν οι δυο εταιρίες χάνουν δεκάδες εκατομμύρια δραχμές κάθε χρόνο επειδή δεν μπορούν να… τηλεφωνήσουν! Πότε οι μόνιμα διαμαρτυρόμενοι «εργαζόμενοι» σκέφθηκαν τι τραβάνε οι πολίτες που κρατούν ΟΜΗΡΟΥΣ; Πότε αναρωτήθηκαν πώς τα βγάζουν πέρα τα νοικοκυριά, τα μαγαζιά, οι επιχειρήσεις, οι βιοτεχνίες;

Ακούγοντας τις καταγγελίες για τις τηλεφωνικές υποκλοπές έπεσα με τ’ αυτοκίνητο σ’ ένα λάκκο βάθους 30 και πλάτους 80 εκατοστών και παραλίγο να σκοτώσω έναν αθώο που βάδιζε αμέριμνος στο πεζοδρόμιο. Που να στραφώ για να ζητήσω αποζημίωση για τη βλάβη του αυτοκινήτου, την ταλαιπωρία της επισκευής, την ψυχική οδύνη…

Τι θάρρος (ή μήπως χοντρό πετσί;) χρειάζεται να ζεις σ’ αυτό το απίστευτο περιβάλλον και ν’ ασχολείσαι μόνο με τ’ «αυτοκίνητα;». Να μην ενδιαφέρεσαι για τίποτα εκτός από τις τιμές, τις επιδόσεις, την κατανάλωση και το ηχοσύστημα που θα τοποθετήσεις. Σας το έχω ξαναπεί… Κάθε φορά που αρχίζω να γράφω για τα επιτεύγματα των ξένων αισθάνομαι σαν να σας… προδίδω.

Λέω… Αν οι άνθρωποι που παραμένουν κοντά μας είναι σαν εμάς, σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο, αν έχουν τις ίδιες ανησυχίες πρέπει να αισθάνονται όπως κι εμείς. Τι να πω στο φίλο (και παλιό αναγνώστη) που έλειπε πολλά χρόνια απ’ την Ελλάδα και επέστρεψε για να βρεθεί αντιμέτωπος μ’ αυτό το χάος. Τα ‘χασε ο άνθρωπος όταν είδε ότι για να παραλάβει την οικοσκευή του χρειάστηκε να «λαδώσει» μισή ντουζίνα παράσιτα κι όταν αποφάσισε να επενδύσει τα χρήματά του σε μια μικρή βιομηχανική μονάδα (τ’ όνειρό του ήταν «να φτιάξει κάτι στην Ελλάδα») βρέθηκε μπροστά σ’ ένα δάσος από απλωμένα χέρια…

Το μεγαλύτερο σοκ όμως δεν το ‘παθε με τα προηγούμενα, αλλά με τα… παιδιά του. Που τα ‘στειλε σε «καλό» ελληνικό σχολείο και, μέσα σ’ ένα χρόνο, τα είδε να μεταμορφώνονται σε… αλφαμπλόκ.

«Δεν τα αναγνωρίζω πια» έλεγε. «Όχι μόνο δεν μαθαίνουν τίποτα, αλλά ξέχασαν κι εκείνα που ήξεραν! Είναι ζήτημα αν χρησιμοποιούν 50 λέξεις για να συνεννοηθούν.»

Ναι, το πρόβλημα είναι κύρια πολιτικό, αλλά είναι και κοινωνικό. Ναι, εδώ έφεραν τη χώρα οι ανίκανες ηγεσίες που μετέτρεψαν το κράτος σε οίκο (κομματικής) ανοχής. Αλλά, μη πείτε ότι δεν φταίμε κι εμείς. Μη πείτε ότι μερικά εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν, σήμερα, εφτά χρόνια πριν το 2000, να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους, να μην μπορούν να αντιδράσουν, να απαιτήσουν, να επιβάλλουν και να τα δέχονται όλα αυτά αδιαμαρτύρητα. Μη μου πείτε ότι «αυτός είναι ο χαρακτήρας του Έλληνα» και πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει γιατί θα σας απαντήσω ότι δεν είναι όλοι οι Έλληνες έτσι.

«Να σου συστήσω τον κ. Καββαθά», είπε ο φίλος μου στο γιο του. «Είναι ο παλιός μου φίλος που βγάζει τους 4T. Ξέρεις… Το περιοδικό γι αυτοκίνητα». «Χαίρω πολύ» απάντησε ο υιός. «Ξέρεις το περιοδικό;» τόλμησα. «Το ‘χω ακούσει» απάντησε και έστρεψε την προσοχή του στο τηλεπαιχνίδι που ωρύονταν στην τηλεόραση.

Ορίστε. Το χάσμα των γενεών είναι εδώ! O πατέρας, 51 ετών, συνταξιδιώτης από το 1960. Από τα περιοδικά «Βολάν», «Νέο Αυτοκίνητο» και «Ταχύτης», από τη σελίδα αυτοκινήτου της Μεσημβρινής, τις -παλιές- Εικόνες, το Ότο Εξπρές και τα Επίκαιρα. Ιδρυτικός αναγνώστης των 4T. Γνωριστήκαμε σε κάποια φουρκέτα της Μεγάλης Πάρνηθας, ανταμώσαμε στις -πρώτες- «9 Μούσες» στην Πλάκα, ζήσαμε τα πρώτα, άγρια χρόνια της δεκαετίας του ‘60, περπατήσαμε για το «114», τα κάναμε σχεδόν μούσκεμα στη δικτατορία (ως άσχετοι και, το κυριότερο, ανοργάνωτοι μικροαστοί), συναντηθήκαμε στο Κύτταρο και στη Ρουλότα, βρεθήκαμε -με μπαμπάκια στη μύτη- στη γωνία Πατησίων και Χαλκοκονδύλη τη νύχτα του Πολυτεχνείου και μετά οι δρόμοι μας χώρισαν. Εκείνος πήγε στην Αφρική, εγώ έμεινα πίσω από μια γραφομηχανή πρώτα στη Νέζερ, μετά στη Νεοφύτου Δούκα, ύστερα στην Αρδηττού, στη Γοργίου, στην Πραξιτέλους.

Όταν επέστρεψε τηλεφώνησε. Με ρώτησε για τους παλιούς. Τι έγιναν, που βρίσκονται. Του είπα. Πρώτα για εκείνους που έφυγαν από κακή υγεία ή ατυχήματα, μετά γι αυτούς που έμειναν.

Με ρώτησε γι αυτοκίνητα και αγώνες. Αν ακόμα γίνεται η Πάρνηθα και η Ριτσώνα, αν εξακολουθώ να «τρέχω», αν έχουν αλλάξει τα πράγματα. Απάντησα πως όχι. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει. H Πάρνηθα δεν γίνεται, αλλά γίνεται η Ριτσώνα. Γίνεται και το Ακρόπολις, αλλά όχι όπως το ‘ξερε. Μίκρυνε, εκσυγχρονίστηκε, κόπηκε στα μέτρα των εργοστασιακών ομάδων, πνίγηκε από σέρβις, ελικόπτερα κι οι ειδικές του διαδρομές πουλήθηκαν στις διαφημιστικές εταιρίες που με τη σειρά τους τις πούλησαν στα κανάλια, που με τη σειρά τους τις πουλάνε στα διαφημιστικά γραφεία, που τις πουλάνε στους «σπόνσορες», που τα πουλάνε (όλα) σ’ ένα -αλαλιασμένο- κοινό, που τα καταπίνει αμάσητα και προχωρεί στο επόμενο «γεύμα» δημοσιότητας.

«Έτσι είναι;» «Έτσι.» «Και οι βραδιές, οι κουβέντες, οι φιλίες; Πού πήγαν;» «Εκσυγχρονίστηκαν. Έγιναν δελτία Τύπου, συμφέροντα, ομαδούλες, παρατρεχάμενοι, κλάκες, τηλεοπτικός χρόνος, τούβλα, πετσετάκια…» Όση ώρα συζητούσαμε ο υιός του παρακολουθούσε τηλεπαιχνίδι.

«Εσύ Γιώργο, με τι ασχολείσαι;» ρώτησα. Με κοίταξε σαν «νεκρό». «Με τίποτα» απάντησε. «Εκτός απ’ το σχολείο εννοώ. Τι σ’ αρέσει; Τ’ αυτοκίνητα; H πληροφορική; Τ’ αεροπλάνα; Πας στους αγώνες;» «Τους βλέπω στην τηλεόραση.» «Διαβάζεις περιοδικά;» «Άμα τύχει.» «Πώς τυχαίνει;» «Άμα τα δω στην τηλεόραση.» «Ποιος οδηγός σ’ αρέσει;» «Ο Σένα.» «Γιατί;» «Γιατί είναι και πολύ μάγκας.» «Γιατί είναι και πολύ μάγκας;» «Γιατί τα χώνει στον Προστ.» «Τι αυτοκίνητο οδηγεί ο Σένα;» «Ένα άσπρο.» «Και ο Προστ;» «Ένα κίτρινο.» «Ξέρεις τι ήταν ο Μος;» «Όχι.» «Ο Φάντζιο;» «Ούτε.» H «συζήτηση» διακόπηκε απ’ το κουδούνι. H πόρτα γέμισε από ένα τσούρμο παιδιά. «Φεύγω» είπε. «Πάμε Μερσέντες. Καληνύχτα.» Καληνύχτα, ψιθύρισα. Καληνύχτα. Από κάθε πλευρά. «Δεν πλησιάζονται πια», είπε ο συνταξιδιώτης. «Ούτε εγώ δεν μπορώ να του μιλήσω. Πλήρης αφασία. Το μόνο που τον νοιάζει είναι τα ρούχα και οι ντισκοτέκ. Δεν ξέρω τι να κάνω.» «Εγώ να δεις» απάντησα και, το πρόβλημα του χάσματος των… γενεών επανήλθε στην επιφάνεια.

Πώς ένα περιοδικό σαν τους 4T, ένα έντυπο που από τις σελίδες του, εκτός από αυτοκίνητα, πέρασε και ένα μεγάλο μέρος του προβληματισμού της σύγχρονης Ελλάδας, πλησιάζει και «μιλάει» σ’ αυτήν τη νεολαία; Τι κάνει; Μοιράζει αυτοκίνητα; Οικόπεδα στη Λούτσα; Κάνει διαγωνισμούς; Ναι, ναι, ναι! Έφερε Τέσ-σε-ρις Τρο-χούς! Διαφημίζει την πραμάτεια;

Εκατοντάδες είναι οι πρωτιές, χιλιάδες οι αποκλειστικότητες, συνεχής η προσπάθεια, αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν θεωρήσαμε σωστό (κι ευγενικό) να υποχρεώσουμε τον κόσμο να τις «καταπιεί» διαφημίζοντάς τες. Πιστεύαμε πάντα πως, αν κάνουμε καλά τη δουλειά μας, οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται γι αυτού του είδους την επικοινωνία θα μας βρουν. Τι γίνεται όμως με τους, σε γνωστική, πολιτική και πολιτιστική αφασία, ευρισκόμενους; Θα πείτε: αυτούς, ποτέ, κανείς εκτός απ’ το ποδόσφαιρο, δεν τους πλησίασε και θα ‘χετε δίκιο. Ας μείνουμε λοιπόν εμείς κι εμείς.._Κ.Κ.

ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΙΚΑ KAI… ΑΛΛΑ
Όσα συνέβησαν το μήνα που πέρασε

Aνήκετε στην κατηγορία των… εργασιομανών, των ανθρώπων που έχουν αποφασίσει να τοποθετήσουν την εργασία τους πάνω από την προσωπική τους ζωή; Είσαστε ένας από τους άτυχους που δεν έχετε «ωράρια», «διακοπές», που δουλεύετε όχι για να τα «κονομήσετε», αλλά επειδή είσαστε οπαδός της θεωρίας που λέει ότι η εργασία ολοκληρώνει τον άνθρωπο; Πιστεύετε ότι πρέπει να τηρείτε το λόγο σας, να είσαστε συνεπείς, να τηρείτε τις υποσχέσεις σας; Πιστεύετε, τέλος, ότι, η δουλειά σας έχει προτεραιότητα και ότι ο εαυτός σας μπορεί να περιμένει; Αν ναι, τότε καλώς ήλθατε στον κόσμο των καταδικασμένων, τον δικό μας κόσμο.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί, και παρά το ότι πιστεύετε ότι είσαστε άφθαρτος, έρχεται μια στιγμή που τα κουδουνάκια της υγείας αρχίζουν να ηχούν και τότε σταματάτε για λίγο και αναρωτιέστε (για πρώτη φορά σοβαρά) αν αξίζει τον κόπο να «πεθάνετε» για τη «δουλειά».

Το ίδιο έκανα κι εγώ πριν τρεις μήνες όταν έμεινα σχεδόν… ανάπηρος από τη μέση μου (ας είναι καλά εκείνη η πτήση με το F16!) και δεν μπορούσα να μπω στο αυτοκίνητο (ούτε να βγω). H κατάσταση ήταν από αστεία έως γελοία σε βαθμό που, για μια στιγμή σκέφθηκα να τα παρατήσω και να αποδημήσω στην έρημο της Αυστραλίας, αλλά μετά ήλθε η ώρα να βγουν οι 4T και… άλλαξα γνώμη. Απ’ ότι φαίνεται το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο. Θα αφήσω την τελευταία μου πνοή πίσω απ’ ένα γραφείο γράφοντας για τα θέματα που αγαπώ (και, είμαι βέβαιος, το ίδιο θα κάνετε όλοι εσείς οι «εργασιομανείς»). Και ο εαυτός μας; Δεν έχουμε άραγε μια υποχρέωση απέναντί του; Δεν πρέπει -κάποτε- να του δώσουμε τη χαρά ενός σαββατοκύριακου στη Μάνη, μιας εβδομάδας στην Τήνο ή ενός 15νθήμερου στη Σαχάρα; Πού θα πιούμε τελικά εκείνο το περίφημο τσάι; Στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στη βιοτεχνία, στο… αυτοκίνητο;

Πάντως, αν με βρει το κακό ελπίζω να οδηγώ ένα καλό αυτοκίνητο και να έχω το χρόνο να σταματήσω στο πλάι του δρόμου για να μην προκαλέσω ατύχημα. Μιλώντας γι αυτοκίνητα ας δούμε ποια ήταν εκείνα που μου άφησαν καλές εντυπώσεις και ποια μ’ άφησαν αδιάφορο.

Και πρώτα απ’ όλα το Σκάβας II. H δεύτερη προσπάθεια του παλιού μου φίλου Βασίλη Σκάβα που παρουσιάσαμε στις σελίδες 50-51 του προηγούμενου τεύχους. Για τους νεότερους αναγνώστες επαναλαμβάνω ότι, το πρώτο αυτοκίνητο του Βασίλη είχε παρουσιαστεί στο εξώφυλλο του τεύχους Σεπτεμβρίου 1973 προκαλώντας το ενδιαφέρον και τη συγκίνηση εκείνης της ξεχασμένης γενιάς. Συγκινήθηκα όταν, πριν δυο μήνες, ο Βασίλης τηλεφώνησε για να μου πει ότι το ΣΚΑΒΑΣ II είναι έτοιμο και αν ήθελα να το δω ήμουν ευπρόσδεκτος. Το είδα, το οδήγησα, το φωτογράφησε ο Βασίλης, το έκανα και θέμα στην εκπομπή μας «ΤΡΟΧΟΙ & ΔΡΟΜΟΙ» στο Mega Channel, το παρουσιάσαμε και στην έκθεση AUTO MOTO, όπου έκλεψε την παράσταση, το είδαν οι υπουργοί και οι γενικοί γραμματείς και τώρα όλοι περιμένουμε κάποιος να ενδιαφερθεί για να μπει σε περιορισμένη παραγωγή. O Βασίλης λύνει τώρα τα τελευταία μηχανικά και σχεδιαστικά μικροπροβλήματα και, δεν αποκλείεται, στο επόμενο τεύχος, να έχουμε ένα πλήρες «τεστ».

Για τώρα πάντως, από ‘μενα και από όλους τους συνεργάτες των 4T, ένα μεγάλο μπράβο σ’ έναν άνθρωπο που απέδειξε (όπως πιστεύω κι εμείς) πως όταν οι Έλληνες «βάζουν το κεφάλι κάτω» είναι καλύτεροι από τους καλύτερους «ξένους».

Επιστρέφοντας στα αυτοκίνητα μαζικής παραγωγής, τέσσερα ήταν που πραγματικά μου άφησαν από καλές έως άριστες εντυπώσεις: το Σιτροέν Ξαντιά, το Φορντ Μοντέο, το Ρενό Κλειώ S και το Πεζό 306. Στο Ξαντιά οι Γάλλοι κατάφεραν να φτιάξουν έναν ακόμα «νικητή» τουλάχιστον στον τομέα που μ’ ενδιαφέρει άμεσα: της ενεργητικής ασφάλειας. Το κράτημα είναι τόσο καλό ώστε μόνο ένας… ανόητος θα μπορούσε να βγάλει το αυτοκίνητο από το δρόμο. Το μοναδικό και (για ‘μένα) σοβαρό μειονέκτημα είναι η «αναισθησία» του συστήματος διεύθυνσης που έχει τόσο ισχυρή υποβοήθηση ώστε να μην έχει καθόλου… αίσθηση. Καλοί μου μηχανικοί φροντίστε να μειώσετε τη δύναμη του «σέρβο» για να ξέρουν οι οδηγοί που «κοιτάνε» οι εμπρός τροχοί. Ίσως όμως η πιο ευχάριστη έκπληξη του μηνός να ήταν το νέο Φορντ Μοντέο που, παρά τις επανειλημμένες προσκλήσεις της Φορντ Αγγλίας δεν είχα καταφέρει να οδηγήσω στο εξωτερικό (λόγω «υποχρεώσεων» που με κρατούσαν δεμένο στην Αθήνα).

Άκουγα βέβαια τους Έλληνες και ξένους συναδέλφους να μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για το αυτοκίνητο, αλλά η… τραυματική εμπειρία των προ κινητήρα ZETA Έσκορτ και Οράιον μ’ έκανε να είμαι επιφυλακτικός. E, λοιπόν δεν είμαι πλέον. Το Μοντέο είναι ένα ολοκληρωμένο αυτοκίνητο που θα ενθουσιάσει ακόμα και τον πραγματικό οδηγό. Το Μοντέο δεν «πλέει», συμπεριφέρεται σωστά στις στροφές, το σύστημα διεύθυνσης είναι ακριβές, η ποιότητα κατασκευής καλύτερη από «γερμανική» και ο κινητήρας τραβάει θετικά από χαμηλά μέχρι τη κόκκινη γραμμή λέγοντάς σου ότι είναι εκεί όταν τον χρειαστείς. H μόνη μου ένσταση περιορίζεται στην αισθητική που, στην προσπάθεια να γίνει αποδεκτή από Ευρωπαίους και Αμερικανούς, κατέληξε να είναι τόσο «ιαπωνική» ώστε να ξεπεράσει ακόμα και την «αισθητική» της Σχολής των Αμυγδαλοειδών. Βλέπετε το «πάθημα» του πρώτου Σιέρα δεν ξεχάστηκε από τους σχεδιαστές της Φορντ. Το σχήμα του Σιέρα είχε σοκάρει τόσο πολύ τους συντηρητικούς οικογενειάρχες όταν πρωτοεμφανίστηκε το 1982 και η Φορντ δεν θέλησε να περάσει πάλι από τις συμπληγάδες της χρυσής μετριότητας.

Θα μείνω λίγο παραπάνω στο προσθιοκίνητο πλέον Μοντέο που, σε λίγους μήνες, θα προσφέρεται με κίνηση στους τέσσερις τροχούς, ενεργητικές αναρτήσεις και συστήματα ελέγχου στους εμπρός τροχούς που θα περιορίζουν το σπινάρισμα στην επιτάχυνση. Το σύστημα αυτό, που εξελίχθηκε από την Bendix, συμπεριλαμβάνει και το αντιολισθητικό σύστημα πέδησης (ABS) των τεσσάρων καναλιών και ελέγχεται από το συνδυασμό των φρένων και του πεντάλ του γκαζιού. Μέχρι τα 50 χλμ./ώρα το σπινάρισμα ελέγχεται από τα φρένα και το γκάζι (που ελέγχεται αυτόματα αν ο οδηγός πατήσει το πόδι περισσότερο απ’ ότι ο συγκεκριμένος βαθμός τριβής επιτρέπει). Πάνω από τα 50 χλμ./ώρα η πίεση στις σιαγόνες μειώνεται και αυξάνεται ο βαθμός ελέγχου του γκαζιού. Όλες αυτές οι σύνθετες (και απίστευτες πριν λίγα χρόνια) λειτουργίες ελέγχονται από μια ηλεκτρονική μονάδα που παρακολουθεί συνεχώς την ταχύτητα περιστροφής του κάθε τροχού και την συγκρίνει (συνεχώς) με την πραγματική ταχύτητα του αυτοκινήτου. Τελειώσαμε; Νομίζετε! Το σύστημα είναι τόσο «έξυπνο» ώστε διαθέτει ένα μηχανισμό που φροντίζει να μη φρενάρει ένα τροχό που σπινάρει για μεγάλο χρονικό διάστημα για να μη ζεσταθούν τα φρένα και χάσουν την αποτελεσματικότητά τους.

Διαβάζοντας όλα αυτά τα θαυμαστά δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι ή να λυπάμαι που έχω την τύχη να ζω σε μια χώρα (σ’ ένα κόσμο, το δυτικό αν θέλετε) που μου επιτρέπει να ασχολούμαι μαζί τους! Οι μηχανικοί της Φορντ πιστεύουν ότι το TCS (Traction Control System) συνεργάζεται καλύτερα με τα συστήματα ABS στα τετρακίνητα αυτοκίνητα, όπου ο έλεγχος του σπιναρίσματος των τροχών είναι ιδιαίτερα δύσκολος με τα συνεκτικά διαφορικά. O λόγος είναι βέβαια ότι, σε ένα τετρακίνητο αυτοκίνητο όλοι οι τροχοί έλκουν και δεν μπορείς να συγκρίνεις το βαθμό περιστροφής τους με δύο τροχούς που δεν «παίρνουν κίνηση».

H ιστορία της σχεδίασης και της εξέλιξης του Μοντέο παρουσιάζει έντονο τεχνολογικό ενδιαφέρον ίσως γιατί, ένα μεγάλο τμήμα της έχει πραγματοποιηθεί στα αμερικανικά κέντρα E&E που, όπως κι άλλη φορά έχω πει, άρχισαν να «ξυπνούν» μετά από τον πολύχρονο λήθαργο της αυταρέσκειάς τους. Πάμε παρακάτω… «Ποιο αυτοκίνητο να πάρω σήμερα;», ρώτησα τον Π.Φ. «Το Κλειώ», απάντησε.

Βγήκα στο πάρκινγκ, άνοιξα την πόρτα στο πρώτο Κλειώ που βρήκα μπροστά μου (υπάρχουν τρία στις δύο εταιρίες που στεγάζονται στον οδό Πραξιτέλους), ανακάλυψα ότι έκανα λάθος και τελικά βρήκα εκείνο που ταίριαζε το κλειδί. Έβαλα εμπρός, ξεκίνησα και, μετά από 500 μέτρα, επέστρεψα στο γραφείο. «Τι είναι αυτό;» ρώτησα. «1600;»

«Όχι. Το Κλειώ 1.4 S με πιο κοντές», έλαβα την απάντηση και κράτησα το αυτοκίνητο για μια… εβδομάδα προς μεγάλη απογοήτευση του Γιώργου Χαριτόπουλου που το ήθελε πίσω για να το δώσει σε κάποιο από τα 25 αυτοκινητιστικά έντυπα που κυκλοφόρησαν τον τελευταίο καιρό. Αν θέλετε ένα γρήγορο, σταθερό, ζωντανό, καθημερινό αυτοκίνητο δείτε το 1.4S. Με ένα σύστημα κλιματισμού το μικρό Ρενό είναι ιδανικό για το καμίνι των μεγάλων πόλεων, αλλά και για τη γρήγορη (και ασφαλή) βόλτα στους επαρχιακούς δρόμους. Ένσταση; H απόσταση ανάμεσα στο πεντάλ του γκαζιού και στην κολόνα του τιμονιού που, πολλές φορές, δεν επιτρέπει (στο Νο 44 παπούτσι) να κινηθεί γρήγορα προς το πεντάλ του φρένου.

Το ότι η ευρωπαϊκή (και ιδιαίτερα η γαλλική) αυτοκινητοβιομηχανία αντεπιτίθεται σε όλα τα μέτωπα είναι πλέον γεγονός κι αυτό αποδεικνύεται και από το Πεζό 306. Πρώτη εντύπωση: συμπαγές και αρκετά καλά φτιαγμένο, με μεγάλους χώρους και καλή αισθητική. Ένσταση; Κι εδώ το σύστημα διεύθυνσης που ήταν τόσο ελαφρύ ώστε να καταντάει ενοχλητικό τουλάχιστον στο 1400. Οι άλλοι δοκιμαστές του περιοδικού είπαν (και έγραψαν) ότι ίσως το σύστημα στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο να είχε κάποιο πρόβλημα γι αυτό θα επανέλθω όταν οδηγήσω ένα άλλο.

Και η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία; Τι γίνεται με τους… παλιούς μας φίλους; Πολλά, όσο παράξενο κι αν σας φαίνεται και σύντομα θα είμαστε σε θέση να δούμε τ’ αποτελέσματα μιας μεγάλης προσπάθειας που γίνεται τον τελευταίο καιρό στο Γκρούπο Φίατ (όταν λέμε ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία εννοούμε Φίατ) προκειμένου να αντιστραφεί το αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί από την λαθεμένη πολιτική των τελευταίων 6-7 ετών και την πτώση των πωλήσεων ακόμα και στην ιταλική αγορά.

Πρώτα απ’ όλα, η Φίατ κατάλαβε κάτι που, εμείς τουλάχιστον, είχαμε γράψει αρκετές φορές (θυμάστε το Quo Vadis Agnielli;) ότι η απόφαση να μεταβληθεί σταδιακά η Άλφα Ρομέο και η Λάντσια σε… Φίατ ήταν μεγάλο λάθος. Βέβαια, ο αντίλογος είναι ότι, με τα οικονομικά προβλήματα που υπήρχαν εκείνη την εποχή, ο μόνος τρόπος να διασωθεί το Γκρούπο ήταν η οικονομία κλίμακος, που σήμαινε τη χρησιμοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων τμημάτων από ένα ή δύο βασικά μοντέλα, στα αυτοκίνητα που έφεραν το σήμα της Λάντσια και της Άλφα Ρομέο. H τακτική αυτή οδήγησε στην κατασκευή αυτοκινήτων, καλών μεν ή περίπου, αλλά χωρίς την «προσωπικότητα» και την ιστορία της κάθε «μάρκας». Οι Λάντσια (με την εξαίρεση των HF και των Ιντεγκράλε) έγιναν απλώς ποιοτικά καλά αυτοκίνητα και οι Άλφα Ρομέο 33 και 155.

Σε μια δύσκολη για το αυτοκίνητο (και τις πωλήσεις) εποχή το Γκρούπο έχανε εκείνους που θαύμαζαν ή πίστευαν την τεχνολογική υπεροχή δυο εργοστασίων που έγραψαν το όνομά τους με χρυσά γράμματα στην ιστορία του αυτοκινήτου. Όμως αυτά άλλαξαν και μάλιστα μ’ έναν τρόπο που θα προκαλέσει ευχάριστη έκπληξη στους «Αλφίστι», αλλά και στους φίλους της Λάντσια.

Στο Centro Stile, στο αρχηγείο της Άλφα Ρομέο στο Αρέζε, γίνεται αυτό τον καιρό πολλή και σοβαρή δουλειά. O αντικαταστάτης της 33 (μη βιάζεστε. Θ’ αργήσει πολύ ακόμα) είναι ένα σχεδόν τέλειο αισθητικά και, τολμώ να πω και τεχνολογικά, επιβατικό αυτοκίνητο που θα προσφέρεται με κινητήρες 1.700, 2.000 (τουϊν σπαρκ) και 2.500 κ.εκ. καθώς και ντίζελ σ’ ένα κοινό που έχει βαρεθεί τα «αμυγδαλοειδή» σχήματα. Δίπλα στην 133 (έτσι θα λέγεται η καινούργια 33) ετοιμάζεται κ ένα αυτοκίνητο δύο όγκων (που όμως δεν είναι στέσιον βάγκον), με ένα σχήμα που μόνοι οι Ιταλοί σχεδιαστές θα μπορούσαν να επιτύχουν. Το αυτοκίνητο αυτό θα απευθύνεται, λένε οι σχεδιαστές του Centro Stile, στους «νέους και δυναμικούς Ευρωπαίους που θέλουν τη ζωή και τη θέλουν τώρα». H νέα 133 χρησιμοποιεί βέβαια τμήμα του δαπέδου του Τίπο, αλλά οι αναρτήσεις εμπρός και πίσω είναι σχεδιασμένες από την Άλφα Ρομέο. Όμως, οι εκπλήξεις δεν σταματούν στην 133. Στα σκαριά βρίσκονται και τα σχέδια για την αντικατάσταση (το 1997;) της 155 και, αν αυτό το αυτοκίνητο δεν είναι 100% σύμφωνο με την ιστορία και την παράδοση της AR τότε δεν ξέρω ποιο μπορεί να είναι.

Δουλειά γίνεται στο Centro Stile και πάνω σε ένα διθέσιο, προσθιοκίνητο αυτοκίνητο που, μάλλον θα κάνει την εμφάνισή του χρόνου. H Άλφα Σπάιντερ είναι σχεδιασμένη από το στούντιο Πινινφαρίνα και βασισμένη στο δάπεδο της 155. Θα προσφέρεται με μαλακή και σκληρή οροφή, εντελώς νέες αναρτήσεις και κινητήρες 2.0 και 2.5 λίτρων για την έκδοση «καμπριολέ». Το κουπέ θα έχει 3λιτρους, 24βάλβιδους κινητήρες και κίνηση στους τέσσερις τροχούς (από το γνωστό «Προτέο»).

Όπως μας είπαν οι πηγές μας στο Μιλάνο, η Άλφα Ρομέο σκοπεύει να κάνει μια εντυπωσιακή επιστροφή στο χώρο που επί δεκαετίες η παρουσία της ήταν όχι απλώς αισθητή, αλλά καθοριστική.

Το ερώτημα βέβαια που τίθεται (κι αυτό όχι μόνο για την Άλφα Ρομέο, αλλά για όλους τους κατασκευαστές αυτοκίνητων με «προσωπικότητα) είναι αν θα… προκάνει. Καλά τα σπορ και τα εξωτικά αυτοκίνητα, αλλά πρέπει να συνυπάρξουν με έναν όγκο κοινωνικών, οικονομικών και, γιατί όχι, κυκλοφοριακών προβλημάτων που ο κόσμος δεν έχει ξαναδεί.

Εγώ πάντως, σαν παλιός, αληθινός θαυμαστής της μιλανέζικης μάρκας, εύχομαι η προσπάθεια των σχεδιαστών και των μηχανικών που εργάζονται στο Centro Stile κάτω από τη διεύθυνση του Βάλτερ ντα Σίλβα και του Μάρκο Φαβίλα, να αποδώσει το ταχύτερο δυνατόν.

Όπως είπαμε και στο άρθρο μας για την RZ, ο κόσμος χρειάζεται το όνειρο κι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που από κοντά μας έφυγαν οι Τζούλια και οι Τζουλιέτες.

Από τα όσα διαβάσατε μέχρι στιγμής θα συμφωνείτε ότι είχα δίκιο όταν πριν ένα περίπου χρόνο, έγραφα ότι η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία αρχίζει να βγαίνει από μια περίοδο βαθιάς κρίσης ιδεών (που έφερε και την οικονομική κρίση). Τ’ αυτοκίνητα που σχεδιάζονται τείνουν βέβαια, όπως θα διαβάσετε και πιο κάτω) να μοιάζουν ίδια, αλλά από την άλλη πλευρά όχι απλώς στέκονται δίπλα στα καλύτερα ιαπωνικά, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, είναι σαφώς καλύτερα.

Για να σας δώσω τροφή για σκέψη όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες κάνετε το εξής κουίζ (χωρίς να λάβετε υπ’ όψη το κόστος): Καρίνα ή Μοντέο; Μίκρα ή Κλειώ;